Pochodzenie

W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych wszystkie trzy gryfoniki:
- brukselski,
- belgijski
- brabancki
uznano za jedną rasę w trzech odmianach. W Europie są to trzy oddzielne rasy, ale mają jeden wspólny wzorzec obejmujący trzy numery katalogowe. W istocie gryfoniki różnią się tylko rodzajem sierści i umaszczeniem:  gryfonik brukselski różni się od belgijskiego rudym umaszczeniem, przy czym oba mają średnio długą, szorstką sierść. Za to gryfonik brabancki w odróżnieniu od dwóch poprzednich jest psem gładkowłosym.

Gryfoniki mają najprawdopodobniej wspólnych przodków z affenpinscherem, na co wskazuje charakterystyczna dla obu ras głowa. Do stworzenia rasy przyczyniły się także małe odmiany spanieli, terier irlandzki, yorkshire terrier a w przypadku gryfonika brabanckiego również mops.
 

Gryfoniki: belgijski, brukselski, brabancki

Kiedyś gryfoniki były ulubionymi psami stangretów i dorożkarzy. W dzień, siedząc na koźle towarzyszyły swojemu panu w pracy, w nocy odpoczywały w stajniach tępiąc przy okazji pojawiające się tam myszy i szczury. Mieszkały także w domach kupców, rzemieślników i robotników, pilnując ich domów, sklepów i warsztatów. Z czasem zostały zauważone przez korzystające z dorożek bogate damy i tak trafiły na salony. Wśród miłośników rasy znalazł się król Francji Henryk III oraz królowa Belgii Henrietta Maria.

W 1880 roku zorganizowano w Brukseli pierwszą wystawę psów, podczas której wielki sukces odniósł żółto-rudy gryfonik o półdługim włosie. Jeden z sędziów zachwycił się nim tak bardzo, że pokrył nim swoją suczkę, co bardzo przyczyniło się do popularyzacji rasy. Z tego skojarzenia urodził się wybitny pod względem eksterieru pies o imieniu Fox, którego uznano za praojca wszystkich odmian gryfoników. Pod koniec XIX wieku psy te dotarły do Anglii, a w XX wieku również do Stanów Zjednoczonych. W Polsce niestety są wciąż mało popularne, być może z powodu kłopotów z rozrodem. Najwięcej jest ich w USA, Skandynawii, Rosji i w Czechach.
 

Gryfonik to mały piesek o mocnej, zwartej budowie, którego sylwetka wpisuje się w kwadrat. Ma dobrze umięśniony tułów, prosty i krótki grzbiet i głęboką klatkę piersiową. Nogi silne, proste, o czarnych opuszkach i pazurach. Szyja łukowata, średniej długości. Szczególne znaczenie dla wyglądu psa ma charakterystyczna dla rasy głowa. Mózgoczaszka powinna być duża i okrągła, czoło mocno wysklepione. Oczy czarne, wypukle, szeroko rozstawione. Uszy wysoko osadzone małe w połowie załamane. Nos, obramowanie oczu i fafle obowiązkowo czarne. Żuchwa mocno wysunięta do przodu, zadarta, przy zamkniętym pyszczku język i zęby nie są widoczne.
 

Gryfonik brukselski

Wysokość w kłębie: 17,8 - 20,3 cm.
Masa ciała: 3,5 - 6 kg.
 

Gryfonik to bardzo miły, wesoły piesek o żywym, ale nie uciążliwym temperamencie. Nie lubi samotności, jest wierny, bardzo przywiązany do swojego właściciela, najchętniej nie rozstawałby się z nim ani na chwilę. Jest bardzo inteligentny, chętnie się uczy, bez problemu podporządkowuje się swojemu panu. Nie ma tendencji do dominacji, doskonale układa sobie relacje z innymi zwierzętami, w tym również z kotami. Nie zaczepia innych psów, a dużych wręcz się boi. Jeśli w domu jest więcej psów, bez problemu podporządkuje się silniejszemu i nie będzie walczyć o przywództwo. Bardzo szybko akceptuje zmianę otoczenia, jeśli tylko nie musi rozstawać się ze swoim panem.
 

Gryfonik belgijski i brukselski mają twardą, potarganą, półdługą sierść o bardzo gęstym podszerstku. Nieco dłuższe włosy na głowie tworzą charakterystyczną dla rasy brodę.
 

Gryfoniki belgijskie

Gryfonik belgijski ma umaszczenie czarne, czarne podpalane lub czarno-brązowe, inne barwy nie są akceptowane. Gryfonik brukselski ma umaszczenie rude, rudo-płowe lub pszeniczne, z czarną lub silnie rozjaśnioną maską.

Gryfonik brabancki ma gładką, przylegającą sierść o umaszczeniu rudym z maską, czarnym przesianym, czarnym i czarnym podpalanym. 

Jeśli chodzi o pielęgnację, najmniej kłopotliwy jest gładkowłosy gryfonik brabancki, który nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Natomiast gryfoniki: brukselski i belgijski muszą być regularnie trymowane.
 

Brabantczyk

Więcej na temat pielęgnacji gryfoników i przygotowania ich do wystaw - kliknij tutaj
 

Gryfonik jest bardzo zdrowym psem, dożywającym nierzadko 15 lat. Jak wszystkie psy o skróconej kufie, źle znosi upały. Ma także bardzo wrażliwe oczy oraz podatną na odparzenia bruzdę nosową, które wymagają systematycznej i starannej pielęgnacji. Ze względu na dużą głowę przyjście na świat szczeniąt wymaga często cesarskiego ciecia.
 

Gryfonik jest bardzo miłym psem do towarzystwa. Dzięki wyjątkowo łagodnemu i bardzo przyjaznemu usposobieniu nadaje się zarówno dla rodziny z dziećmi jak i dla osób starszych. Nadaje się do każdego mieszkania, jest spokojny i niekłopotliwy, można go wszędzie zabrać ze sobą i z pewnością nikt nie będzie przeciwko jego obecności protestował.

Gryfonik bardzo lubi dzieci, jest dla nich wspaniałym towarzyszem, chętnie biega po ogrodzie, chodzi na spacery, nadaje się także do agility i szkolenia na psa towarzyszącego. Nie rozsadza go jednak nadmierna energia, w domu jest spokojny, a jeśli w deszczowy dzień właściciel nie ma ochoty na dłuższą wyprawę, zadowoli się równie dobrze krótkim spacerem wokół domu.

Doskonale czuje się w roli kanapowca, cieszy się ze wszystkiego, byle tylko zbyt długo nie zostawiać go samego w mieszkaniu. Nie nadaje się dla osób zapracowanych, które większość dnia przebywają poza domem. Jest bardzo dobrym stróżem, o pojawieniu się intruza informuje cichym szczekaniem. I to jest jeszcze jedna zaleta tej rasy: gryfonik szczeka bardzo mało, a jeśli uzna, że jest to konieczne, robi to bardzo cicho, czym oczywiście zdobywa sobie bezgraniczną sympatię wszystkich sąsiadów. Ale ponieważ zawsze jest coś za coś, gryfonik jak wszystkie pieski o skróconej kufie lubi sobie, również cichutko … pochrapać.

W jednym miocie mogą urodzić się wszystkie odmiany gryfonika: szorstkowłosy belgijski i brukselski a także gładkowłosy brabantczyk.
 

Gryfoniki: belgijski, brabncki, brukselski

wszystkie trzy rasy (gryfonik brukselski, gryfonie belgijski i brabantczyk) pochodzą od małego, szorstkowłosego psa zwanego „Smousje”, którego można było odnaleźć w okolicy Brukseli od wielu wieków. W XIX wieku wprowadzenie linii King Charles Spanieli w kolorze ruby oraz mopsów zaowocowało krótką, czarną sierścią i utrwaliło obecny typ rasy. Te małe pieski są bardzo czujne i były hodowane do ochrony powozów i walki z gryzoniami w stajniach. W roku 1883 w Księgach Rodowodowych Św. Huberta- L.O.S.H zarejestrowano pierwsze gryfoniki brukselskie. Były to: Topsy (L.O.S.H. nr 163) i Foxine (L.O.S.H. nr 164). Około roku 1900 rasa stała się bardzo popularna, podobnie jak i inne rasy, dzięki królewskiemu zainteresowaniu wykazywanemu przez królową belgijską Marie- Henriette. Wiele osobników zostało wyeksportowanych i pomogło rozprzestrzenić rasę i jej popularność.

WYGLĄD OGÓLNY:
mały pies do towarzystwa, inteligentny, proporcjonalny, czujny, dumny, mocny, o prawie kwadratowej sylwetce; z mocnym kośćcem, ale równocześnie elegancki w ruchu i budowie; przykuwający uwagę swym prawie ludzkim wyrazem. Obie rasy gryfoników są szorstkowłose i różnią się kolorem, podczas gdy brabantczyk jest krótkowłosy.

WAŻNE PROPORCJE:
długość tułowia od przedniego punktu wyznaczonego stawem ramieniowym do najbardziej wysuniętego ku tyłowi punktu zadu powinna być jak najbliższa wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:
zrównoważony mały pies; żwawy, dumny, bardzo przywiązany do swego właściciela, bardzo
czujny. Nie lękliwy, ale i nie agresywny.

GŁOWA:
jest najbardziej charakterystyczną i przykuwającą uwagę częścią ciała. Głowa jest dość duża w proporcji do tułowia i ma prawie ludzki wyraz. Szata gryfoników jest twarda, stojąca i
zmierzwiona; dłuższa nad oczami, na kufie, policzkach i brodzie, tworząca obramowanie głowy.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI: szeroka i zaokrąglona. Czoło wyraźnie zaokrąglone.
Stop : bardzo wyraźnie zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: czarny, osadzony na poziomie oczu. Cerata nosowa szeroka, z szeroko rozwartymi nozdrzami. Grzbiet nosa jest cofnięty tak, że profil utworzony przez brodę, nos i czoło stanowi jedną płaszczyznę.
Kufa: kufa wraz z nosem jest bardzo krótka: nie może przekraczać 1,5 cm. Prawidłowa kufa u brabantczyka wydaje się dłuższa ze względu na brak obramowania włosem. Mało zadarta kufa daje gorszy wyraz podobnie jak nos, którego grzbiet biegnie poniżej linii przeprowadzonej od dolnego kąta oczu; obydwa odchylenia stanowią poważne błędy.
Wargi: czarne. Górne i dolne wargi w ścisłym kontakcie i ściśle przylegające. Górne wargi nie tworzą fafli i nie zakrywają dolnych warg. Zbyt luźne wargi psują pożądany wyraz.
Szczęki / zęby: żuchwa jest wygięta ku górze, szeroka, nie zwężająca się i wystaje przed szczękę; cechą rasy jest przodozgryz. Siekacze górne i dolne powinny być ustawione równo, w linii prostej; linie górnych i dolnych siekaczy przebiegają równolegle. Pysk ściśle zamknięty, bez pokazywania zębów i języka. Szeroka i wydatna żuchwa jest nadzwyczaj ważna. Należy zwracać uwagę, aby unikać braków siekaczy.
Oczy: szeroko rozstawione, duże i okrągłe, nigdy wytrzeszczone. Brązowe, możliwie jak najciemniejsze. Oczy obramowane czarnym pigmentem i pożądane niewidoczne białkówki. Małe, owalne lub jasne w kolorze oczy stanowią wadę.
Uszy: małe, osadzone wysoko i w dostatecznej odległości od siebie. Uszy niekopiowane, noszone pół- uniesione i opadające ku przodowi. Zbyt duże uszy są niepożądane, podobnie jak uszy załamane ku bokom głowy. Uszy kopiowane są spiczaste i stojące. Kopiowane i niekopiowane uszy są na równi dopuszczalne.

SZYJA:
średnio długa; płynnie przechodzi w barki.

TUŁÓW:
długość tułowia praktycznie równa jest wysokości w kłębie. Pies robi wrażnie małego, kwadratowego i mocnego.
Kłąb: lekko zaznaczony.
Grzbiet: prosty, krótki, mocny.
Lędźwie: krótkie i umięśnione, bardzo lekko wysklepione.
Zad: szeroki i płaski lub bardzo nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa: szeroka, głęboka do łokci. Przedpiersie wyraźnie zaznaczone, co powoduje nieznaczne uwypuklenie profilu klatki piersiowej. Żebra dobrze wysklepione, jednak nie beczkowate, ale i nie płaskie.
Linia dolna: brzuch nieco podciągnięty, słabizny wyraźnie zaznaczone.

OGON:
osadzony wysoko i noszony dość wysoko. Ogon, jeśli kopiowany, jest skracany o 2/3 długości. Ogon nie kopiowany jest noszony w górze z końcem ogona zwróconym w stronę grzbietu; jednak nie dotyka grzbietu, ani nie jest zakręcony. Ogon z natury krótki, lub złamany, lub zakręcony jest poważną wadą.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
wygląd ogólny : kończyny przednie równoległe o mocnym kośćcu, ustawione dostatecznie szeroko.
Barki: normalne kątowanie obręczy barkowej.
Łokcie: przylegające do tułowia.
Nadgarstki: mocne.
Łapy: małe, okrągłe, nie skręcone na zewnątrz, ani do środka.
Ściśle zwarte palce. Zrośnięte palce są niepożądane. Mocne poduszki palców, tak ciemne jak tylko możliwe. Pazury pożądane czarne, lub możliwie najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: kończyny tylne o mocnym kośćcu, zupełnie równoległe, ich kątowanie jest proporcjonalne do kątowania kończyn przednich.
Stawy kolanowe : wystarczające kątowanie.
Stawy skokowe: dobrze kątowane, ani zbieżne, ani rozbieżne.
Łapy : podobnie jak przednie. Dodatkowe palce niepożądane.

RUCH:
mocny, równoległy ruch kończyn z dobrą akcją kończyn tylnych. Mały wykrok kończyn przednich oraz inochód stanowią wadę.

SZATA:
SIERŚĆ :
Jakość szaty: gryfonik brukselski i gryfonik belgijski mają szatę szorstkowłosą z podszyciem. Sierść jest z natury szorstka, nieco falista, ale nie lokowata; jest trymowana. Aby ocenić strukturę szaty musi ona być odpowiednio długa. Zbyt długa szata psuje sylwetkę i nie jest pożądana. Jedwabista lub wełnista szata stanowi poważną wadę. Brabantczyk jest psem krótkowłosym. Szata jest ostra, płasko leżąca, błyszcząca, o długości najwyżej 2 cm.
Owłosienie głowy: u gryfoników dłuższa szata na głowie (broda i wąsy) zaczyna się poniżej linii nosowo- ocznej i rozciąga się od jednego ucha do drugiego, pokrywając kufę i policzki mocnym włosem, który jest tu dłuższy niż na pozostałych częściach ciała. Nad oczami włosy muszą być dłuższe niż na innych partiach czaszki, tworząc brwi.

UMASZCZENIE:
gryfonik brukselski: rude, rdzawe; niewielka ilość czerni jest dozwolona w okrywie włosowej głowy
gryfonik belgijski: czarne, czarne podpalane. Podpalanie musi być jednolite i wysycone w kolorze. Podpalanie jest widoczne na kończynach przednich, na łapach aż do nadgarstków; na kończynach tylnych na łapach, aż do stawów skokowych. Przechodzi dalej na wewnętrzną stronę kończyn. Jest również widoczne na klatce piersiowej, policzkach, nad oczami, wewnątrz uszu, poniżej ogona i dookoła odbytu. Kolor czarny może być przesiany rudo- brązowym; jest to dopuszczalne, choć preferowane jest umaszczenie czysto czarne i czarne- podpalane.
brabantczyk: uznane są umaszczenia takie same, jak u gryfoników. Występuje ciemna maska. Siwienie i szpakowatość maski u starszych psów nie powinny być negatywnie oceniane. U wszystkich trzech ras pojedyncze białe włosy na klatce piersiowej
są tolerowane, ale nie są pożądane.

WAGA:
waha się między 3,5 a 6 kg.

WADY:
wszelkie odstępstwa od powyższych cech powinny być uznane za wady, których ocena powinna pozostawać w ścisłej proporcji do ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY ELIMINUJĄCE:
- Temperament : agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Braki w pigmentacji nosa lub pigmentacja inna, niż czarna
- Stałe ukazywanie języka przy zamkniętym pysku
- Krzywa żuchwa
- Szczęka wystające przed żuchwę
- Jakiekolwiek inne umaszczenie niż te, podane we wzorcu, takie jak szare, niebieskie- podpalane, brązowe- podpalane, umaszczenie wątrobowe
- Jakakolwiek biała łata
Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, całkowicie opuszczone do worka mosznowego.