Pochodzenie

Perro de aqua Espanol, czyli hiszpański pies wodny, występuje głównie w Andaluzji i jest z pewnością rasą bardzo starą. Na temat jej pochodzenia jest kilka teorii, jedna z nich mówi, że psy te pochodzą z Persji a do basenu Morza Śródziemnego przywieźli je około VI wieku Fenicjanie. Ponieważ w tym czasie Hiszpania była centrum hodowli owiec, stały się psami pasterskimi. Inna teoria powstanie rasy wiąże z Maurami, którzy mieli je przywieźć z Afryki. Jeszcze inni uważają, że jest to stara rasa andaluzyjska, która z czasem rozpowszechniła się w całej Hiszpanii.

Pierwsze wzmianki o hiszpańskich psach wodnych pochodzą z XII wieku. Nie ma w nich niestety żadnych zapisków, które by mogły którąś z tych wersji uprawdopodobnić. Ze źródeł pochodzących z XV wieku wynika, że psy te już wtedy znane były w całej Europie. Dopiero jednak w XX wieku, a dokładnie w połowie lat siedemdziesiątych, miłośnicy rasy: Antonio Garcia Perez i Santiago Montesinos podjęli starania o uznanie hiszpańskiego psa wodnego przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, które w 1989 roku zostały uwieńczone sukcesem. Ze względu na swoje zalety, psy te powoli zaczynają się także pojawiać w innych krajach Europy. Zyskały sporą popularność w krajach skandynawskich, a w 2004 roku pierwsza suczka tej rasy została sprowadzona także do Polski. 
 

Hiszpański pies wodny jest średniej wielkości, bardzo podobny do barbeta, z którym łączą go wspólni przodkowie. Jest psem mocno zbudowanym, o prostym, silnym grzbiecie, słabo zaznaczonym kłębie i lekko opadającym zadzie. Ogon może być kopiowany, choć często z natury bywa szczątkowy. Głowa elegancka, osadzona na dość krótkiej szyi. Oczy lekko skośne w orzechowym lub kasztanowym kolorze, uszy trójkątne, opadające.
 

Wielkość w kłębie: psy 44 - 50 cm, suki 40 - 46 cm.
Masa ciała: psy 18 – 22 kg, suki 14 – 18 kg.
 

Hiszpański pies wodny ma bardzo miłe usposobienie. Ma wyjątkowo szerokie umiejętności i zainteresowania. Jest psem pasterskim, który uwielbia wodę i aportuje z niej dosłownie wszystko, potrafi nawet zanurkować i przynieść swojemu panu rybę. Jest ponadto doskonałym psem myśliwskim i stróżującym. W Hiszpanii szkoli się je do wykrywania materiałów wybuchowych i narkotyków, pracują także jako psy ratownicze. Jak widać są niezwykle wszechstronne. Są to przede wszystkim psy pracujące, ale równie dobrze sprawdzają się jako psy rodzinne i do towarzystwa. Są inteligentne, łatwe do szkolenia, wymagają jednak wczesnej socjalizacji i zaznajomienia z różnymi miejscami, ponieważ na nieznane zjawiska potrafią reagować lękiem.
 

Zgodnie ze swoją nazwą hiszpański pies wodny ma wodoodporną, bardzo obfitą, mocno skręconą sierść, porastającą jednakowo całe ciało.

Umaszczenie

Hiszpańskie psy wodne są bardzo odporne na złe warunki atmosferyczne. Z chorób dziedzicznych spotyka się u nich czasem dysplazję stawów biodrowych, postępujący zanik siatkówki i niedoczynność tarczycy.
 

Hiszpański pies wodny jest doskonałym psem dla całej rodziny, jakkolwiek spośród domowników wybiera sobie przeważnie jedną osobę, która jest jego panem. Jest zrównoważony i bardzo delikatny co powoduje, że bez obawy może mieszkać w domu gdzie są małe dzieci. Jako urodzony aporter potrafi w nieskończoność przynosić rzucane przez nie piłeczki i patyki. Żyje w przyjaźni z innymi zwierzętami domowymi. Wobec obcych jest nieufny, dlatego też doskonale sprawdza się w roli stróża. Jak każdy pies pasterski potrzebuje bardzo dużo ruchu.

Obecność tego psa na Półwyspie Pirenejskim jest bardzo długa. Ma on to samo pochodzenie co barbet. Najliczniejsza jego populacja jest w Andaluzji, gdzie jest używany jako pies pasterski, zwany tam od wieków „psem tureckim”. Jego cechy fizyczne, szczególnie gatunek sierści są odpowiednie do warunków klimatycznych: suszy i wilgoci rejonów bagnistych co kwalifikuje go jako psa przydatnego dla pasterza, myśliwego (ptactwo wodne) i rybaka.

WYGLĄD OGÓLNY:
Typowy pies „wiejski”, proporcjonalny, średniej wielkości, dolichocefaliczny (długogłowy), raczej o wydłużonej, harmonijnej sylwetce i przyjaznym wyglądzie. Mocnej budowy, o dobrze rozwiniętym umięśnieniu, co jest wynikiem systematycznej pracy. Sylwetka jest prostolinijna. Wzrok, słuch i węch bardzo dobrze rozwinięte.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia : wzrost (wysokość w kłębie) = 9 : 8
Głębokość klatki piersiowej : wzrost (wysokość w kłębie) = 4 : 8
Długość kufy : długość czaszki = 2 : 3

ZACHOWANIE - CHARAKTER:
Oddany, posłuszny, wesoły, pracowity, czujny i zrównoważony. Dzięki swej pojętności i zdolnościom może przystosować się do każdej sytuacji i warunków.

GŁOWA:
Mocna, elegancko noszona.
Mózgoczaszka: Płaska, guz potyliczny tylko słabo zaznaczony. Osie mózgoczaszki i kufy są względem siebie równoległe.
Stop: Przełom czołowo-nosowy delikatny, tylko słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka: Linie kufy proste.
Nos: Nozdrza dobrze rozwinięte, w kolorze tym samym lub nieco ciemniejszym od najciemniejszego odcienia umaszczenia.
Wargi: dobrze przylegające, kąciki warg dobrze zaznaczone.
Szczęki Uzębienie: dobrze rozwinięte, białe, o mocnych kłach.
Oczy: lekko skośnie ustawione, wyraziste. W kolorze od orzechowego do kasztanowego, powinny harmonizować z umaszczeniem psa. Spojówki nie są widoczne.
Uszy: Średnio wysoko osadzone, trójkątne i opadające.

SZYJA:
Krótka, muskularna, bez podgardla, dobrze osadzona w łopatkach.

TUŁÓW:
mocny.
Linia górna: Prosta.
Kłąb: słabo zaznaczony.
Grzbiet: prosty i mocny.
Zad: Lekko opadający.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, żebra wyraźnie wysklepione. Średnica klatki piersiowej wskazuje na dużą pojemność oddechową.
Linia dolna: Brzuch nieznacznie podciągnięty.

OGON:
Osadzony na średniej wysokości. Jeśli kopiowany, to między 2 a 4 kręgiem ogonowym. Niektóre osobniki rodzą się ze skróconym ogonem (brachyouria).

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: Mocne i proste.
Łopatki: Dobrze umięśnione i skośnie ustawione.
Ramiona: Silne.
Łokcie: Przylegające do ciała, równolegle ustawione.
Przedramiona: Proste i mocne.
Nadgarstki i śródręcza: Proste i dość krótkie.
Łapy: zaokrąglone, o zwartych palcach, pazury różnej barwy, mocne opuszki.
Kończyny tylnie: Doskonale proste, umiarkowanie kątowane, dobrze umięśnione, aby zapewnić łatwe i eleganckie ruchy.
Uda: Długie i muskularne.
Podudzia: Dobrze rozwinięte.
Stawy skokowe: Nisko osadzone.
Śródstopia: Krótkie, suche, pionowo ustawione względem podłoża.
Łapy: Takie jak kończyn przednich.

CHODY:
Preferowany kłus.

SKÓRA:
Miękka i delikatna, dobrze przylegająca do ciała. Może być pigmentowana od brązu do czerni lub pozostawać bez pigmentu, w zależności od umaszczenia psa. Dotyczy to także śluzówek.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Zawsze lokowaty i wełnisty; lokowaty, gdy jest krótki; może tworzyć sznury, gdy jest długi. Osobniki strzyżone są dopuszczane, strzyżenie zawsze pełne i równomierne, konieczne dla estetycznego wyglądu psa. Zalecana maksymalna długość włosów dla egzemplarzy wystawowych wynosi 12 cm (po rozprostowaniu– 15 cm), minimalna 3 cm, aby sędzia mógł ocenić jakość skrętu. Szczenięta rodzą się zawsze z włosem skręconym.
Umaszczenie: Jednobarwne: białe, czarne, kasztanowe w różnych odcieniach.
Dwukolorowe: biało-czarne, biało-brązowe (kasztanowe) w różnych odcieniach.
Osobniki trójkolorowe, czarne podpalane jak również brązowe (orzechowe) podpalane nie są dopuszczalne.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy: 44 - 50 cm,
suki: 40 - 46 cm.
Dopuszczalne jest maksymalne odchylenie 2 cm (w obu płciach) przy zachowaniu ogólnych proporcji.
Waga: psy: 18 - 22 kg,
suki: 14 - 18 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia i wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.

POWAŻNE WADY:
- linia grzbietu zapadnięta,
- wady kończyn,
- brzuch obwisły lub przesadnie podciągnięty.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- przodozgryz lub tyłozgryz,
- obecność „wilczych pazurów”,
- włos gładki lub falisty,
- albinizm,
- szata nakrapiana lub cętkowana, maść czarna podpalana lub brązowa (orzechowa) podpalana,
- niezrównoważony charakter,
- wyraźna tchórzliwość lub agresja.
Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub psychiczne podlegają dyskwalifikacji.

Uwaga:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.klubspaniela.pl/psy-dowodne/hiszpanski-pies-dowodny/wzorce-12.html