Rasy psów
Wybierz inną rasę
Irish soft coated wheaten terrier wywodzi się z Irlandii. Wyodrębnił się z psów pomagających przy codziennych pracach w gospodarstwach chłopskich, należało do niego uczestnictwo w polowaniu, zaganianie bydła, tępienie szczurów i pilnowanie domu. W owym czasie "szlachetnych" psów nie spotykało się w chłopskich zagrodach. Zgodnie z prawem chłop nie miał prawa posiadać psa, którego wartość przekraczała 5 funtów, ale mógł „przypadkiem” dopuścić swoją sukę do rasowych psów okolicznej arystokracji. Najprawdopodobniej w ten prosty sposób, według jednych wilczarz irlandzki a według innych terier irlandzki oraz kerry blue terrier znalazły się wśród przodków wheaten teriera. Nie ma co do tego pewności, ponieważ nie zachowały się żadne pisemne przekazy na temat jego pochodzenia. Najważniejsze, że z przeróżnych krzyżówek powstały w Irlandii cztery wspaniałe rasy: irish terrier, kerry blue terrier, glen of Imaal terrier oraz irish soft coated wheaten terrier.
Najpierw zatwierdzono wzorzec teriera irlandzkiego i kerry blue teriera, soft coated wheaten terrier zwany też terierem pszenicznym, na oficjalne uznanie czekał znacznie dłużej. Jedno jest pewne, że historia tych ras cały czas się przeplata. Kiedy w 1875 roku po raz pierwszy pokazano teriery irlandzkie na wystawie w Dublinie nie było jeszcze wzorca rasy, na ringu pojawiły się więc jako teriery irlandzkie psy bardzo zróżnicowane, przeróżnej wielkości i maści. Pierwszy standard tej ras, bardzo jeszcze niedoskonały, pojawił się w 1880 roku a uzupełniony i poprawiony dopiero kilkanaście lat później w roku 1897. Można więc przypuszczać, że przez wiele lat irish soft coated wheaten terriery oceniane był razem z dzisiejszymi terrierami irlandzkimi.
W latach dwudziestych XX wieku wraz ze wzrostem popularności kerry blue terriera zainteresowanie soft coated wheaten terierem bardzo wyraźnie zmalało. Dopiero w 1932 roku znany hodowca terierów Patrick Blake zwrócił uwagę na doskonałą pracę terierów pszenicznych podczas prób polowych, przypomiano sobie o jego istnieniu. Rozpoczęto energiczne starania o wyodrębnienie i uznanie teriera pszenicznego jako samodzielnej rasy. Początkowo chciano go nazwać irish wheaten terrier, ale na skutek protestu hodowców irish glen of imaal terriera, który także występuje w pszenicznym umaszczeniu, zdecydowano się ostatecznie nazwać go irish soft coated wheaten terrier.
W 1936 roku, na wystawie kynologicznej w dniu św. Patryka, pokazano je po raz pierwszy jako odrębną rasę. Rok później, w 1937 roku irish soft coated wheaten terrier został oficjalnie uznany przez Irish Kennel Club. W 1942 roku pierwsze pszeniczne teriery dotarły do Anglii a sześć lat później zostały uznane przez angielski Kennel Club. Bardzo się w tym kraju zadomowiły i są tu dziś nawet bardziej liczne niż w rodzinnej Irlandii.
Tuż pozakończeniu wojny, w 1946 roku pierwsze teriery pszeniczne dotarły do Stanów Zjednoczonych, gdzie niezgodnie z uznanym przez FCI wzorcem rasy wyhodowano psy o sierści puszystej jak wata cukrowa. Po pewnym czasie te puszyste teriery pojawiły się w europejskich hodowlach i co za tym idzie na europejskich ringach wystawowych. To zapoczątkowało wieloletni spór o jakość owłosienia psów tej rasy.
W Europie najlepsze wheaten teriery można znaleźć w Skandynawii. Do Polski pierwszy terier pszeniczny został sprowadzony z Węgier. Była to suczka Alice from Wheaten Heaven, która w 1998 r. urodziła swoje pierwsze szczenięta. Rasa dopiero teraz powoli zaczyna zdobywać popularność.
Interchampion PL Champion KAITLIN Top of Ben Nevis FCI
Irish soft coated wheaten terrier to pies średniej wielkości, dobrze zbudowany. Odległość od kłębu do nasady ogona jest w przybliżeniu równa wysokości psa w kłębie. Pies ma zwarty, krótki tułów o silnym prostym grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, dobrze wysklepionych żebrach, mocnym zadzie i bardzo wysoko osadzonym, wesoło noszonym, ale niezakręconym ogonie. Kończyny przednie proste, tylne dobrze umięśnione i głęboko kątowane.
Głowa w zarysie prostokątna, proporcjonalna w stosunku do reszty ciała, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Oczy średniej wielkości, o migdałowatym kształcie, ciemnobrązowe, mogą mieć nieco czerwonawy odcień. Obwódki oczu czarne. Uszy niezbyt duże, trójkątne, załamujące się na wysokości górnej krawędzi głowy, skierowane do przodu. Nos duży, czarny, pięknie kontrastujący z jasną sierścią. Wargi wąskie, przylegające, czarne. Szyja średniej długości, mocna, noszona wysoko i dumnie.
Wysokość w kłębie: psy 45 - 47,5 cm, suki 42,5 - 45 cm.
Mas ciała: psy 16 - 18 kg, suki 14 - 16 kg.
Interchampion PL Champion YOKO ONO ŚLICZNA z Ben Nevis FCI
Zwycięzca Europy Interchampion PL Champion JESTEM PASKAL Z Ben Nevis FCI
Wzorzec FCI nr 40 /25.04.2001/F/GB /04.07.2001/D
IRISH SOFT COATED WHEATEN TERRIER
Pochodzenie: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 27.01.2001
Użytkowanie: terier ten był trzymany przez drobnych rolników do pomocy w obejściu i jako tępiciel gryzoni. Długi czas brano go na polowania, które nie należą do bezpiecznych, na borsuki i wydry.
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Historia miękkowłosego irlandzkiego pszenicznego teriera okryta jest tajemnicą, tak jak i innych pokrewnych mu terierów. Prawdopodobnie jest on najstarszy ze wszystkich czterech ras terierów Irlandii. Przynajmniej 200 lat temu dawni autorzy wspominali o „psie miękkowłosym.” Pokrewieństwo dzisiejszego teriera irlandzkiego z wheaten, choć mało udokumentowane, wydaje się zamierzonym rezultatem działań eksperymentujących hodowców. Skromnego wyglądu
wheaten miał więc różnorodnych przodków i mimo swej długiej historii nie został aż do roku 1937 oficjalnie uznany przez Irlandzki Kennel Club jako rasa. Od tego czasu regularnie zyskiwał na popularności i obecnie znany jest na całym świecie.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pełen wigoru, odporny, zwartej budowy, silny pies. Ani na wysokich, ani na niskich nogach.
CHARAKTER:
Nieustraszony, żywy, o miłym usposobieniu, bardzo serdeczny i wierny właścicielowi, inteligentny. Jest to niezawodny przyjaciel, doskonały obrońca, nie jest agresywny.
GŁOWA:
W całości mocna, ale nie toporna, długa, pasująca do ciała. Jej umaszczenie jest takie, jak tułowia.
Mózgoczaszka
o płaskim czole, gładka między uszami (bez zmarszczek) nie za szeroka.
Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna, dobrze rozwinięta, duża.
Kufa nie powinna być dłuższa od mózgoczaszki.
Szczęka i żuchwa: silne o „groźnym” chwycie.
Zęby: duże, mocne, regularne, zwarte nożycowo lub cęgowo.
Przodozgryz lub tyłozgryz nie są tolerowane.
Policzki nie są uwypuklone.
Oczy ciemne, ciemnoorzechowe, nie za duże i nie wyłupiaste, dobrze osadzone.
Uszy małe do średniej wielkości, noszone do przodu, załamane na równej linii z wierzchem głowy. Ciemniejszy włos u nasady ucha jest aprobowany i nie stanowi rzadkości. Występuje on razem z sierścią jasnopszeniczną. Jest to jedyne miejsce, gdzie dopuszcza się obecność podszerstka.
Uszy lekkie lub załamane na kształt płatka róży jest wadliwe.
SZYJA:
Mocna, średniej długości, podgardle nie może być luźne.
TUŁÓW:
Niezbyt długi. Odległość od kłębu do nasady ogona jest w przybliżeniu równa wysokości psa w kłębie.
Grzbiet: mocny, równy, górna linia prosta.
Lędźwie krótkie i silne.
Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach.
OGON:
Dobrze osadzony, niezbyt gruby. Noszony radośnie, ale nigdy zakręcony nad grzbietem Jest kopiowany, przy czym zostawia się 2/3 jego długości tak, by pozostawał w należytej proporcji do całego ciała psa. Zezwala się na pozostawienie ogona w stanie naturalnym.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki delikatnie modelowane, skośnie ustawione, umięśnione.
Przedramiona idealnie proste przy oglądaniu z każdej strony. Kościec i mięśnie mocne.
Kończyny tylne dobrze zbudowane o mocnej muskulaturze.
Uda silne i muskularne.
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Stawy skokowe nisko położone, nie są skierowane do wewnątrz ani na zewnątrz. Wilcze pazury należy obciąć.
Łapy małe, palce nie mogą być rozwarte. Najlepiej gdy pazury są czarne, ale dopuszcza się inny ciemny kolor.
RUCH:
Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle. Łokcie przylegają do ciała. Gdy oglądamy psa z boku jego chody są wydajne, swobodne i harmonijne.
OKRYWA WŁOSOWA:
Jednolitej struktury, bez podszerstka. W dotyku miękka i jedwabista, a nie twarda. Nie dotyczy to młodych psów. Korygowanie szaty jest dozwolone.
Pies strzyżony:
włos jest skrócony na tułowiu, szyi, przedpiersiu i mózgoczaszce. Na szczęce, żuchwie i powyżej oczu zostawia się dłuższą sierść. Ozdobą są wąsy i broda. Opadające, bogate frędzle na kończynach. Tułów jest modelowany tak, by dodać elegancji sylwetce. Ogon krótko strzyżony, a jego koniuszek zgrabnie uformowany.
Pies niestrzyżony:
najdłuższa sierść nie powinna przekraczać 12,7 cm. Jest ona miękka, falista lub w kształcie luźnych loków o jedwabistym połysku. W żadnym wypadku sierść nie może być odstająca, puszysta jak u pudla czy bobtaila. Psy prezentowane w takim włosie będą nisko oceniane, gdyż ich wygląd jest nietypowy dla rasy. Na rozwój sierści szczeniaka trzeba zwrócić szczególną uwagę. Rzadko rodzą się one z sierścią, jakiej wymaga się u osobników dorosłych, dlatego nie osądzajmy zbyt wcześnie jej jakości. Szczenięta przechodzą przez kolejne stadia, zanim kolor i gatunek sierści osiągną dojrzałość, co następuje u osobników które mają 18 miesięcy do 2,5 roku.
Szczenięta: rodzą się rzadko w wymaganym kolorze i dojrzałej strukturze sierści. Są rudawe, szarawe, a czasem czysto pszeniczne. Maska jest zwykle czarna. Czasami mają pręgę czarnej sierści biegnącą środkiem grzbietu lub włosy na tułowiu o czarnych koniuszkach. Wraz ze zmianą sierści takie znaczenia zanikają.
Umaszczenie
pszeniczne, w odcieniach od jasnopszenicznego do złotorudego.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy 46 - 48 cm. Suki trochę mniejsze.
Waga: od 18 do 20,5 kg. Suki lżejsze.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wzorca uważa się za wady, których ocena zależy od ich stopnia.
Wymienić należy:
- nerwowość lub złośliwość,
- trufla nosowa w innym kolorze jak czarny,
- przodozgryz bądź tyłozgryz,
- u osobników dorosłych umaszczenie inne niż czystopszeniczne.
WADY DYSKWALIFIKUJACE:
- agresja lub nadmierna lękliwość;
- żółte oczy,
- sierść matowa, gruba, wełnista, bawełniana,
- umaszczenie białe lub brązowe.
Psy o widocznych wadach fizycznych, lub odchyleniach psychicznych powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone
w worku mosznowym.
Zródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/40.pdf
IRISH SOFT COATED WHEATEN TERRIER
Pochodzenie
Irish soft coated wheaten terrier wywodzi się z Irlandii. Wyodrębnił się z psów pomagających przy codziennych pracach w gospodarstwach chłopskich, należało do niego uczestnictwo w polowaniu, zaganianie bydła, tępienie szczurów i pilnowanie domu. W owym czasie "szlachetnych" psów nie spotykało się w chłopskich zagrodach. Zgodnie z prawem chłop nie miał prawa posiadać psa, którego wartość przekraczała 5 funtów, ale mógł „przypadkiem” dopuścić swoją sukę do rasowych psów okolicznej arystokracji. Najprawdopodobniej w ten prosty sposób, według jednych wilczarz irlandzki a według innych terier irlandzki oraz kerry blue terrier znalazły się wśród przodków wheaten teriera. Nie ma co do tego pewności, ponieważ nie zachowały się żadne pisemne przekazy na temat jego pochodzenia. Najważniejsze, że z przeróżnych krzyżówek powstały w Irlandii cztery wspaniałe rasy: irish terrier, kerry blue terrier, glen of Imaal terrier oraz irish soft coated wheaten terrier.
Najpierw zatwierdzono wzorzec teriera irlandzkiego i kerry blue teriera, soft coated wheaten terrier zwany też terierem pszenicznym, na oficjalne uznanie czekał znacznie dłużej. Jedno jest pewne, że historia tych ras cały czas się przeplata. Kiedy w 1875 roku po raz pierwszy pokazano teriery irlandzkie na wystawie w Dublinie nie było jeszcze wzorca rasy, na ringu pojawiły się więc jako teriery irlandzkie psy bardzo zróżnicowane, przeróżnej wielkości i maści. Pierwszy standard tej ras, bardzo jeszcze niedoskonały, pojawił się w 1880 roku a uzupełniony i poprawiony dopiero kilkanaście lat później w roku 1897. Można więc przypuszczać, że przez wiele lat irish soft coated wheaten terriery oceniane był razem z dzisiejszymi terrierami irlandzkimi.
W latach dwudziestych XX wieku wraz ze wzrostem popularności kerry blue terriera zainteresowanie soft coated wheaten terierem bardzo wyraźnie zmalało. Dopiero w 1932 roku znany hodowca terierów Patrick Blake zwrócił uwagę na doskonałą pracę terierów pszenicznych podczas prób polowych, przypomiano sobie o jego istnieniu. Rozpoczęto energiczne starania o wyodrębnienie i uznanie teriera pszenicznego jako samodzielnej rasy. Początkowo chciano go nazwać irish wheaten terrier, ale na skutek protestu hodowców irish glen of imaal terriera, który także występuje w pszenicznym umaszczeniu, zdecydowano się ostatecznie nazwać go irish soft coated wheaten terrier.
W 1936 roku, na wystawie kynologicznej w dniu św. Patryka, pokazano je po raz pierwszy jako odrębną rasę. Rok później, w 1937 roku irish soft coated wheaten terrier został oficjalnie uznany przez Irish Kennel Club. W 1942 roku pierwsze pszeniczne teriery dotarły do Anglii a sześć lat później zostały uznane przez angielski Kennel Club. Bardzo się w tym kraju zadomowiły i są tu dziś nawet bardziej liczne niż w rodzinnej Irlandii.
Tuż pozakończeniu wojny, w 1946 roku pierwsze teriery pszeniczne dotarły do Stanów Zjednoczonych, gdzie niezgodnie z uznanym przez FCI wzorcem rasy wyhodowano psy o sierści puszystej jak wata cukrowa. Po pewnym czasie te puszyste teriery pojawiły się w europejskich hodowlach i co za tym idzie na europejskich ringach wystawowych. To zapoczątkowało wieloletni spór o jakość owłosienia psów tej rasy.
W Europie najlepsze wheaten teriery można znaleźć w Skandynawii. Do Polski pierwszy terier pszeniczny został sprowadzony z Węgier. Była to suczka Alice from Wheaten Heaven, która w 1998 r. urodziła swoje pierwsze szczenięta. Rasa dopiero teraz powoli zaczyna zdobywać popularność.
Wygląd
Interchampion PL Champion KAITLIN Top of Ben Nevis FCI
Irish soft coated wheaten terrier to pies średniej wielkości, dobrze zbudowany. Odległość od kłębu do nasady ogona jest w przybliżeniu równa wysokości psa w kłębie. Pies ma zwarty, krótki tułów o silnym prostym grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, dobrze wysklepionych żebrach, mocnym zadzie i bardzo wysoko osadzonym, wesoło noszonym, ale niezakręconym ogonie. Kończyny przednie proste, tylne dobrze umięśnione i głęboko kątowane.
Głowa w zarysie prostokątna, proporcjonalna w stosunku do reszty ciała, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Oczy średniej wielkości, o migdałowatym kształcie, ciemnobrązowe, mogą mieć nieco czerwonawy odcień. Obwódki oczu czarne. Uszy niezbyt duże, trójkątne, załamujące się na wysokości górnej krawędzi głowy, skierowane do przodu. Nos duży, czarny, pięknie kontrastujący z jasną sierścią. Wargi wąskie, przylegające, czarne. Szyja średniej długości, mocna, noszona wysoko i dumnie.
Wysokość w kłębie: psy 45 - 47,5 cm, suki 42,5 - 45 cm.
Mas ciała: psy 16 - 18 kg, suki 14 - 16 kg.
Charakter, usposobienie
Kiedyś, w swojej ojczyźnie terier pszeniczny był psem ciężko pracującym w zagrodzie oraz na pastwisku. Pilnował domu, zaganiał bydło, tepił gryzonie, brał również udział w polowaniach na borsuki i wydry. Doskonalewspółpracował z myśliwym i sprawdzał się jako pies aportujący i wystawiający zwierzynę.
Dziś wyraźnie awansował, spotyka się go na torach agility, w dogoterapii, na wystawach kynologicznych i na ulicy, jako pięknego psa do towarzystwa. Softy są bardzo inteligentne, chętne do współpracy i szybko się uczą. W młodym wieku mają niespożytą ilość energii, potrzebują więc dużo spacerów żeby ją rozładować. W miarę dorastania stają się bardziej zrównoważone i pewne siebie. Z reguły nie wszczynają awantur z innymi psami, ale jeśli zostaną przez nie zaczepione, nie pozwolą się bezkarnie atakować i będa się bronić.
Nie wolno zapominać, że soft jest terierem, w którym nadal drzemie instynkt myśliwski i może w każdej chwili pogonić za biegnącym psem lub kotem. W ruchu miejskim może to być bardzo niebezpieczne, dlatego też na spacerze pies powinien być zawsze na smyczy, żeby go można było w porę powstrzymać. Bardzo wczesna, staranna socjalizacja i nauka chodzenia w ulicznym ruchu pozwoli uniknąć tego rodzaju niespodzianek.
Soft jest psem bardzo inteligentnym i chętnie sie uczy, choć jak każdy terier ma dużo fantazji i własne zdanie, którego czasem usiłuje bronić. Nie wolno się z nim szarpać lub krzyczeć, bo skutek będzie odwrotny do zamierzonego. Szkolenie softa powinno się opierać wyłącznie na bodźcach pozytywnych, chwaleniu za dobrze wykonane ćwiczenia i nagradzaniu smakołykami. Psy tej rasy są bardzo wrażliwe, ostro potraktowane mogą stać się lękliwe i stracić zaufanie do przewodnika. Jesli pies przestaje współpracować najlepiej zrobić małą przerwę, zaaranżować chwilę zabawy i dopiero po chwili wrócić do ćwiczeń. Choć do jego wyszkolenia trzeba trochę cierpliwości, to warto poświecić na to trochę czasu, bo to, czego się nauczy - pamięta.
Jest bardzo miłym psem rodzinnym, o żywym usposobieniu. Niezwykle sympatyczny, przywiązany do właścicieli, jest również doskonałym towarzyszem dziecięcych zabaw. Potrzebuje bliskości człowieka, jest uczuciowy i bardzo się przywiązuje. W przeciwieństwie do niektórych terierów bardzo dobrze toleruje obecność innych zwierząt. Nie jest agresywny, nigdy sam nie zaatakuje, ale w sytuacji zagrożenia jego rodzina moze na niego liczyć.
Dziś wyraźnie awansował, spotyka się go na torach agility, w dogoterapii, na wystawach kynologicznych i na ulicy, jako pięknego psa do towarzystwa. Softy są bardzo inteligentne, chętne do współpracy i szybko się uczą. W młodym wieku mają niespożytą ilość energii, potrzebują więc dużo spacerów żeby ją rozładować. W miarę dorastania stają się bardziej zrównoważone i pewne siebie. Z reguły nie wszczynają awantur z innymi psami, ale jeśli zostaną przez nie zaczepione, nie pozwolą się bezkarnie atakować i będa się bronić.
Nie wolno zapominać, że soft jest terierem, w którym nadal drzemie instynkt myśliwski i może w każdej chwili pogonić za biegnącym psem lub kotem. W ruchu miejskim może to być bardzo niebezpieczne, dlatego też na spacerze pies powinien być zawsze na smyczy, żeby go można było w porę powstrzymać. Bardzo wczesna, staranna socjalizacja i nauka chodzenia w ulicznym ruchu pozwoli uniknąć tego rodzaju niespodzianek.
Soft jest psem bardzo inteligentnym i chętnie sie uczy, choć jak każdy terier ma dużo fantazji i własne zdanie, którego czasem usiłuje bronić. Nie wolno się z nim szarpać lub krzyczeć, bo skutek będzie odwrotny do zamierzonego. Szkolenie softa powinno się opierać wyłącznie na bodźcach pozytywnych, chwaleniu za dobrze wykonane ćwiczenia i nagradzaniu smakołykami. Psy tej rasy są bardzo wrażliwe, ostro potraktowane mogą stać się lękliwe i stracić zaufanie do przewodnika. Jesli pies przestaje współpracować najlepiej zrobić małą przerwę, zaaranżować chwilę zabawy i dopiero po chwili wrócić do ćwiczeń. Choć do jego wyszkolenia trzeba trochę cierpliwości, to warto poświecić na to trochę czasu, bo to, czego się nauczy - pamięta.
Jest bardzo miłym psem rodzinnym, o żywym usposobieniu. Niezwykle sympatyczny, przywiązany do właścicieli, jest również doskonałym towarzyszem dziecięcych zabaw. Potrzebuje bliskości człowieka, jest uczuciowy i bardzo się przywiązuje. W przeciwieństwie do niektórych terierów bardzo dobrze toleruje obecność innych zwierząt. Nie jest agresywny, nigdy sam nie zaatakuje, ale w sytuacji zagrożenia jego rodzina moze na niego liczyć.
Szata
Zgodnie z nazwą, irish soft coated wheaten terrier to pies o miękkim, jedwabistym, lekko pofalowanym pozbawionym podszerstka włosie, który na głowie tworzy obfitą brodę i brwi. Szata matowa, gruba, wełnista lub bawełniana jest wadą.
Umaszczenie:
Okrywa włosowa softa powinna mieć kolor dojrzałej pszenicy w odcieniach od jasnopszenicznego, poprzez złote do złotorudawego. Barwa biała lub czerwona jest niepożądana, natomiast ciemne cienie na uszach nie są wadą.
Szczenięta rodzą się albo umaszczone tak, jak psy dorosłe, albo ciemne, mają czarną maskę i często ciemno zabarwione koniuszki włosów. Z wiekiem, wraz ze zmianą sierści młodzieńczej na dorsłą jej barwa jaśnieje a czarne znaczenia zanikają.
Chociaż wzorzec wyraźnie precyzuje jak powinna wygladać włos soft coated wheaten terriera, to problem ten stale jest przedmiotem dyskusji i nieporozumień. Pierwszy spór o szatę softa, zwany „wojną o nożyce” miał miejsce w Anglii, już w latach 40-tych XX wieku. Reprezentujący starszych hodowców Gerald Pierce uważał, że softy powinny być wystawiane w naturalnym, niestrzyżonym włosie. Jego oponentka Maureen Holms była zadania, że ich szatę należy pielęgnować i strzyc tak, żeby już na pierwszy rzut oka było widać, że psy należą do grupy terierów. Każdy z nich miał oczywiście swoich zwolenników i przeciwników. Do tych dwóch punktów widzenia: irlandzkiego i angielskiego, po pewnym czasie doszedł jeszcze trzeci - amerykański. Tu już w grę wchodził nie tylko problem strzyzenia włosa, ale radykalnej zmiany jego jakości. W ten sposób spór europejski przerodził się w konflikt światowy, tyle, że Amerykanie zupełnie się nim nie przejmują.
Umaszczenie:
Okrywa włosowa softa powinna mieć kolor dojrzałej pszenicy w odcieniach od jasnopszenicznego, poprzez złote do złotorudawego. Barwa biała lub czerwona jest niepożądana, natomiast ciemne cienie na uszach nie są wadą.
Szczenięta rodzą się albo umaszczone tak, jak psy dorosłe, albo ciemne, mają czarną maskę i często ciemno zabarwione koniuszki włosów. Z wiekiem, wraz ze zmianą sierści młodzieńczej na dorsłą jej barwa jaśnieje a czarne znaczenia zanikają.
Chociaż wzorzec wyraźnie precyzuje jak powinna wygladać włos soft coated wheaten terriera, to problem ten stale jest przedmiotem dyskusji i nieporozumień. Pierwszy spór o szatę softa, zwany „wojną o nożyce” miał miejsce w Anglii, już w latach 40-tych XX wieku. Reprezentujący starszych hodowców Gerald Pierce uważał, że softy powinny być wystawiane w naturalnym, niestrzyżonym włosie. Jego oponentka Maureen Holms była zadania, że ich szatę należy pielęgnować i strzyc tak, żeby już na pierwszy rzut oka było widać, że psy należą do grupy terierów. Każdy z nich miał oczywiście swoich zwolenników i przeciwników. Do tych dwóch punktów widzenia: irlandzkiego i angielskiego, po pewnym czasie doszedł jeszcze trzeci - amerykański. Tu już w grę wchodził nie tylko problem strzyzenia włosa, ale radykalnej zmiany jego jakości. W ten sposób spór europejski przerodził się w konflikt światowy, tyle, że Amerykanie zupełnie się nim nie przejmują.
Interchampion PL Champion YOKO ONO ŚLICZNA z Ben Nevis FCI
Zwycięzca Europy Interchampion PL Champion JESTEM PASKAL Z Ben Nevis FCI
Na czym polega problem ?
Krótko mówiąc na tym, że:
mamy psy o włosie standardowym, jedynie poprawnym, zgodnym ze wzorcem rasy:
mamy psy o włosie standardowym, jedynie poprawnym, zgodnym ze wzorcem rasy:
- irlandzki - włos oryginalny, długi, jedwabisty, falisty lub delikatnie kręcony. Całkowity brak podszerstka. Korygowanie i niewielkie przycinanie szaty jest dozwolone pod warunkiem zachowania wzorcowej sylwetki psa. Sierść łatwa w pielęgnacji.
- angielski - włos pośredni pomiędzy irlandzkim a amerykańskim. Bogatszy niż u irlandzkiego, gęstszy, częstokroć z mocniejszym blaskiem, ale mniej zakręcony. Na wystawy pozostawiany w naturalnej długości, starannie wypielęgnowany. Podatny na plątanie i filcowanie.
- amerykański - gęsty, wełnisty, jak z waty. U psów w typie amerykańskim włos jest prosty, bez połysku, zbliżony nieco do sierści pudla. Bardzo nastroszony, po dokładnym rozczesaniu nabiera objętosci, można go ścinać i dowolnie modelować. Łatwo go poznać po sierści na kończynach, przycinanej i czesanej w charakterystyczne słupki. W odróżnieniu od dwóch poprzednich rodzajów, sierść ma obfity podszerstek. Jest to typ bardzo efektowny, ale całkowicie niezgodny ze wzorcem rasy i nieakceptowany w Europie.
Jakiego wobec tego psa kupić i jak przygotować go do wystawy ?
Więcej na temat pielęgnacji irish soft coated wheaten terriera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Więcej na temat pielęgnacji irish soft coated wheaten terriera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Terriery pszeniczne są psami długowiecznymi, dożywają niejednokrotnie 12-14 lat. Są jednak bardziej niż inne rasy podatne na takie choroby dziedziczne jak:
- enteropatia wysiękowa - Protein Losing Entheropathy (PLE) – choroba jelit, polegająca na tym, że proteiny z pożywienia nie są prawidłowo trawione i wchłaniane, białko przechodzi do jelita grubego i jest wydalane razem z kałem; choroba jelit,
- nefropatia - Protein Losing Nephropathy (PLN) – choroba nerek przy której w nerkach podczas oczyszczania krwi z toksyn i nadmiaru płynów, dochodzi także do wydalania białek osocza krwi, tzw. albumin, które są potrzebne i powinny pozostać w organizmie;
- dysplazja nerek (RD) – zaburzenie rozwojowe u szczeniąt i młodych psów, które prowadzi do niewydolności nerek;
Wszystkie trzy schorzenia są niestety bardzo trudne w leczeniu i najczęściej śmiertelne.
Poza wyżej wymienionymi, zdarza się także u softów choroba Addisona, która jest schorzeniem układu dokrewnego, spowodowanym przewlekłym niedoborem hormonów produkowanych przez korę nadnerczy a także dysplazja biodrowa oraz łokciowa. Choć nie są obowiazkowe, niektórzy hodowcy przeprowadzają badania na obecność dysplazji.
- enteropatia wysiękowa - Protein Losing Entheropathy (PLE) – choroba jelit, polegająca na tym, że proteiny z pożywienia nie są prawidłowo trawione i wchłaniane, białko przechodzi do jelita grubego i jest wydalane razem z kałem; choroba jelit,
- nefropatia - Protein Losing Nephropathy (PLN) – choroba nerek przy której w nerkach podczas oczyszczania krwi z toksyn i nadmiaru płynów, dochodzi także do wydalania białek osocza krwi, tzw. albumin, które są potrzebne i powinny pozostać w organizmie;
- dysplazja nerek (RD) – zaburzenie rozwojowe u szczeniąt i młodych psów, które prowadzi do niewydolności nerek;
Wszystkie trzy schorzenia są niestety bardzo trudne w leczeniu i najczęściej śmiertelne.
Poza wyżej wymienionymi, zdarza się także u softów choroba Addisona, która jest schorzeniem układu dokrewnego, spowodowanym przewlekłym niedoborem hormonów produkowanych przez korę nadnerczy a także dysplazja biodrowa oraz łokciowa. Choć nie są obowiazkowe, niektórzy hodowcy przeprowadzają badania na obecność dysplazji.
Do kogo pasuje ten pies ?
Irish soft coated wheaten terier nadaje się właściwie dla każdego, zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i dla osób starszych. Jest to pies bardzo towarzyski, uwielbia być blisko swojej rodziny i uczestniczyć w jej codziennym życiu. Źle znosi samotność, w domu, czy w ogrodzie, najchętniej przebywa w pobliżu swoich właścicieli. Uwielbia dzieci, ma wobec nich anielską cierpliwość, jest delikatny i zawsze skory do zabawy.
Z natury wesoły i towarzyski, w mieszkaniu jest spokojny i przyjazny w stosunku do odwiedzających dom gości zwłaszcza, jeśli mają zwyczaj poświęcić mu trochę uwagi. Jest niezwykle miły, serdeczny, bardzo wysoko ceni pieszczoty. Nie jest zbyt hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, co z pewnością zyska mu sympatię wszystkich sąsiadów. Potrafi pilnować, zbliżanie się intruza oznajmi donośnym szczekaniem, nie powinno się go do tego zbytnio zachęcać i wyhamowywać nadmierne szczekanie,, żeby nie przejął się za bardzo swoją rolą. Nie linieje, za to wnosi do mieszkania sporo brudu na swojej pięknej, długiej sierści.
Najlepiej będzie się czuł w domu z ogrodem, ale równie dobrze może mieszkać w bloku, jeśli tylko zapewni mu się odpowiednią ilość ruchu. Nie wymaga intensywnych treningów, ale jeśli ma większość czasu przebywać w domu, co najmniej jeden godzinny spacer jest mu potrzebny. Niewybiegany zawsze znajdzie sposób na wyładowanie energii, ale niekoniecznie wprawi to w zachwyt jego właścicieli.
Nie jest uparty, bez problemu podporządkuje się swojemu panu. To powoduje, że jest łatwy do ułożenia i poradzi sobie z nim nawet osoba niemająca doświadczenia w wychowywaniu i szkoleniu psów. Nie znaczy to jednak, że można odpuścić sobie jego wychowanie. Pies umie tyle, ile go nauczono, warto wiec przyłożyć się do wczesnej socjalizacji, a potem nauczyć go czystości, pozostawania w domu oraz podstawowych wykonywania podstawowych komend, takich jak „do mnie” „na miejsce” „stój” „siad”. Trzeba także oswoić go także z innymi zwierzętami, mimo, że soft raczej nie wykazuje agresji w stosunku do innych psów, bez problemu akceptuje inne domowe zwierzęta.
Soft to przede wszystkim psy dla ludzi lubiących aktywny tryb życia. Można go szkolić, można uprawiać z nim wiele psich sportów: agility, obidience, flyball. Chętnie będzie towarzyszył swojemu panu w joggingu lub przy rowerze. Jest to pies, który lubi ruch, ale nie jest wulkanem energii, przeciętnie aktywny człowiek jest w stanie bez problemu sprostać jego potrzebom i temperamentowi. Nie przejawia skłonności do pilnowania i chętnie się podporządkowuje pod warunkiem, że właściciel potrafi nawiązać z nim prawidłowe relacje.
Z natury wesoły i towarzyski, w mieszkaniu jest spokojny i przyjazny w stosunku do odwiedzających dom gości zwłaszcza, jeśli mają zwyczaj poświęcić mu trochę uwagi. Jest niezwykle miły, serdeczny, bardzo wysoko ceni pieszczoty. Nie jest zbyt hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, co z pewnością zyska mu sympatię wszystkich sąsiadów. Potrafi pilnować, zbliżanie się intruza oznajmi donośnym szczekaniem, nie powinno się go do tego zbytnio zachęcać i wyhamowywać nadmierne szczekanie,, żeby nie przejął się za bardzo swoją rolą. Nie linieje, za to wnosi do mieszkania sporo brudu na swojej pięknej, długiej sierści.
Najlepiej będzie się czuł w domu z ogrodem, ale równie dobrze może mieszkać w bloku, jeśli tylko zapewni mu się odpowiednią ilość ruchu. Nie wymaga intensywnych treningów, ale jeśli ma większość czasu przebywać w domu, co najmniej jeden godzinny spacer jest mu potrzebny. Niewybiegany zawsze znajdzie sposób na wyładowanie energii, ale niekoniecznie wprawi to w zachwyt jego właścicieli.
Nie jest uparty, bez problemu podporządkuje się swojemu panu. To powoduje, że jest łatwy do ułożenia i poradzi sobie z nim nawet osoba niemająca doświadczenia w wychowywaniu i szkoleniu psów. Nie znaczy to jednak, że można odpuścić sobie jego wychowanie. Pies umie tyle, ile go nauczono, warto wiec przyłożyć się do wczesnej socjalizacji, a potem nauczyć go czystości, pozostawania w domu oraz podstawowych wykonywania podstawowych komend, takich jak „do mnie” „na miejsce” „stój” „siad”. Trzeba także oswoić go także z innymi zwierzętami, mimo, że soft raczej nie wykazuje agresji w stosunku do innych psów, bez problemu akceptuje inne domowe zwierzęta.
Soft to przede wszystkim psy dla ludzi lubiących aktywny tryb życia. Można go szkolić, można uprawiać z nim wiele psich sportów: agility, obidience, flyball. Chętnie będzie towarzyszył swojemu panu w joggingu lub przy rowerze. Jest to pies, który lubi ruch, ale nie jest wulkanem energii, przeciętnie aktywny człowiek jest w stanie bez problemu sprostać jego potrzebom i temperamentowi. Nie przejawia skłonności do pilnowania i chętnie się podporządkowuje pod warunkiem, że właściciel potrafi nawiązać z nim prawidłowe relacje.
Zalety i wady
+ wspaniały pies rodzinny + przyjazny wobec dzieci + bardzo pojętny i łatwy do szkolenia + doskonale sprawdza się w psich sportach + nadaje się do każdego mieszkania + przyjazny wobec innych zwierząt + niehałaśliwy + wyłapuje myszy i szczury + nie linieje |
- szata wymaga systematycznej pielęgnacji - wnosi na sierści sporo brudu do mieszkania |
Ciekawostki
Szczenięta irish soft coated wheaten terriera rodzą się brązowe z ciemniejszymi pyszczkami. Sierść rozjaśnia się stopniowo, a właściwy kolor pies uzyskuje dopiero w wieku około dwóch lat.
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 40 /25.04.2001/F/GB /04.07.2001/DIRISH SOFT COATED WHEATEN TERRIER
Pochodzenie: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 27.01.2001
Użytkowanie: terier ten był trzymany przez drobnych rolników do pomocy w obejściu i jako tępiciel gryzoni. Długi czas brano go na polowania, które nie należą do bezpiecznych, na borsuki i wydry.
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Historia miękkowłosego irlandzkiego pszenicznego teriera okryta jest tajemnicą, tak jak i innych pokrewnych mu terierów. Prawdopodobnie jest on najstarszy ze wszystkich czterech ras terierów Irlandii. Przynajmniej 200 lat temu dawni autorzy wspominali o „psie miękkowłosym.” Pokrewieństwo dzisiejszego teriera irlandzkiego z wheaten, choć mało udokumentowane, wydaje się zamierzonym rezultatem działań eksperymentujących hodowców. Skromnego wyglądu
wheaten miał więc różnorodnych przodków i mimo swej długiej historii nie został aż do roku 1937 oficjalnie uznany przez Irlandzki Kennel Club jako rasa. Od tego czasu regularnie zyskiwał na popularności i obecnie znany jest na całym świecie.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pełen wigoru, odporny, zwartej budowy, silny pies. Ani na wysokich, ani na niskich nogach.
CHARAKTER:
Nieustraszony, żywy, o miłym usposobieniu, bardzo serdeczny i wierny właścicielowi, inteligentny. Jest to niezawodny przyjaciel, doskonały obrońca, nie jest agresywny.
GŁOWA:
W całości mocna, ale nie toporna, długa, pasująca do ciała. Jej umaszczenie jest takie, jak tułowia.
Mózgoczaszka
o płaskim czole, gładka między uszami (bez zmarszczek) nie za szeroka.
Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna, dobrze rozwinięta, duża.
Kufa nie powinna być dłuższa od mózgoczaszki.
Szczęka i żuchwa: silne o „groźnym” chwycie.
Zęby: duże, mocne, regularne, zwarte nożycowo lub cęgowo.
Przodozgryz lub tyłozgryz nie są tolerowane.
Policzki nie są uwypuklone.
Oczy ciemne, ciemnoorzechowe, nie za duże i nie wyłupiaste, dobrze osadzone.
Uszy małe do średniej wielkości, noszone do przodu, załamane na równej linii z wierzchem głowy. Ciemniejszy włos u nasady ucha jest aprobowany i nie stanowi rzadkości. Występuje on razem z sierścią jasnopszeniczną. Jest to jedyne miejsce, gdzie dopuszcza się obecność podszerstka.
Uszy lekkie lub załamane na kształt płatka róży jest wadliwe.
SZYJA:
Mocna, średniej długości, podgardle nie może być luźne.
TUŁÓW:
Niezbyt długi. Odległość od kłębu do nasady ogona jest w przybliżeniu równa wysokości psa w kłębie.
Grzbiet: mocny, równy, górna linia prosta.
Lędźwie krótkie i silne.
Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach.
OGON:
Dobrze osadzony, niezbyt gruby. Noszony radośnie, ale nigdy zakręcony nad grzbietem Jest kopiowany, przy czym zostawia się 2/3 jego długości tak, by pozostawał w należytej proporcji do całego ciała psa. Zezwala się na pozostawienie ogona w stanie naturalnym.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki delikatnie modelowane, skośnie ustawione, umięśnione.
Przedramiona idealnie proste przy oglądaniu z każdej strony. Kościec i mięśnie mocne.
Kończyny tylne dobrze zbudowane o mocnej muskulaturze.
Uda silne i muskularne.
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Stawy skokowe nisko położone, nie są skierowane do wewnątrz ani na zewnątrz. Wilcze pazury należy obciąć.
Łapy małe, palce nie mogą być rozwarte. Najlepiej gdy pazury są czarne, ale dopuszcza się inny ciemny kolor.
RUCH:
Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle. Łokcie przylegają do ciała. Gdy oglądamy psa z boku jego chody są wydajne, swobodne i harmonijne.
OKRYWA WŁOSOWA:
Jednolitej struktury, bez podszerstka. W dotyku miękka i jedwabista, a nie twarda. Nie dotyczy to młodych psów. Korygowanie szaty jest dozwolone.
Pies strzyżony:
włos jest skrócony na tułowiu, szyi, przedpiersiu i mózgoczaszce. Na szczęce, żuchwie i powyżej oczu zostawia się dłuższą sierść. Ozdobą są wąsy i broda. Opadające, bogate frędzle na kończynach. Tułów jest modelowany tak, by dodać elegancji sylwetce. Ogon krótko strzyżony, a jego koniuszek zgrabnie uformowany.
Pies niestrzyżony:
najdłuższa sierść nie powinna przekraczać 12,7 cm. Jest ona miękka, falista lub w kształcie luźnych loków o jedwabistym połysku. W żadnym wypadku sierść nie może być odstająca, puszysta jak u pudla czy bobtaila. Psy prezentowane w takim włosie będą nisko oceniane, gdyż ich wygląd jest nietypowy dla rasy. Na rozwój sierści szczeniaka trzeba zwrócić szczególną uwagę. Rzadko rodzą się one z sierścią, jakiej wymaga się u osobników dorosłych, dlatego nie osądzajmy zbyt wcześnie jej jakości. Szczenięta przechodzą przez kolejne stadia, zanim kolor i gatunek sierści osiągną dojrzałość, co następuje u osobników które mają 18 miesięcy do 2,5 roku.
Szczenięta: rodzą się rzadko w wymaganym kolorze i dojrzałej strukturze sierści. Są rudawe, szarawe, a czasem czysto pszeniczne. Maska jest zwykle czarna. Czasami mają pręgę czarnej sierści biegnącą środkiem grzbietu lub włosy na tułowiu o czarnych koniuszkach. Wraz ze zmianą sierści takie znaczenia zanikają.
Umaszczenie
pszeniczne, w odcieniach od jasnopszenicznego do złotorudego.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy 46 - 48 cm. Suki trochę mniejsze.
Waga: od 18 do 20,5 kg. Suki lżejsze.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wzorca uważa się za wady, których ocena zależy od ich stopnia.
Wymienić należy:
- nerwowość lub złośliwość,
- trufla nosowa w innym kolorze jak czarny,
- przodozgryz bądź tyłozgryz,
- u osobników dorosłych umaszczenie inne niż czystopszeniczne.
WADY DYSKWALIFIKUJACE:
- agresja lub nadmierna lękliwość;
- żółte oczy,
- sierść matowa, gruba, wełnista, bawełniana,
- umaszczenie białe lub brązowe.
Psy o widocznych wadach fizycznych, lub odchyleniach psychicznych powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone
w worku mosznowym.
Zródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/40.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!