Rasy psów

Wybierz inną rasę

JAMNIK

Pochodzenie


Kiedy w grobowcu Faraona sprzed 4000 roku p.n.e. odkryto wizerunek krótkonożnego psa o długim tułowiu miłośnicy jamników uznali, że rasa pochodzi ze starożytnego Egiptu. Trudno dziś powiedzieć, czy był to rzeczywiście protoplasta jamnika, czy tylko pies o krótkich nóżkach i długim tułowiu, który do złudzenia go przypomina. Mimo tak odległych poszukiwań, bardziej przekonujące jest stwierdzenie, że ojczyzną jamników są tereny dzisiejszych Niemiec, skąd pochodzą pierwsze wzmianki o tej rasie. Już w XIV wieku tak o nich pisano: "psy o krótkich nogach, wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Były to psy specjalnie przystosowane do tropienia borsuków w norach, stąd zresztą wzięły swoją nazwę: „Dachshund”, ponieważ „Dachs” w języku niemieckim znaczy borsuk, a Hund” - pies. Mniejsze z nich używane były do polowania na króliki i gronostaje.

Do powstania dzisiejszego jamnika przyczyniło się wiele ras takich jak: posokowce, pointery pinczery i teriery. Pierwszy wzorzec rasy opracowano w 1879 roku i od tego czasu popularność jamników nieustannie rosła. W 1880 roku założono im księgi rodowodowe a w 1888 roku powstał Niemiecki Klub Jamnika. Bardzo szybko, bo już trzy lata później, w 1891 roku, odbyła się pierwsza wystawa klubowa, na której pojawiło się aż trzysta jamników! Cztery lata później po raz pierwszy dokonano obowiązujacego do dziś podziału jamników według rodzaju szaty i masy ciała.

Za najstarszego uważa się jamnika krótkowłosego. W wyniku jego skrzyżowania z długowłosymi płochaczami lub cocker spanielami powstał jamnik długowłosy. Natomiast  dzięki skojarzeniu jamnika krótkowłosego z terierami, w tym przede wszystkim z dandie dinmont terierem oraz ze sznaucerami miniaturowymi mamy jamnika szorstkowłosego.  

Te trzy odmiany występują w trzech kategoriach wagowych: standardowe, miniaturowe i królicze. Wszystkie one uznane zostały za odrębne rasy i na wystawach są oceniane osobno. Jest zatem jeden wzorzec FCI-148, ale dziewięć odmian a raczej ras, które między sobą różnią się rodzajem szaty i masą ciała.
 

Wygląd

Wszystkie jamniki mają  identyczną budowę anatomiczną: wydłużony tułów i bardzo mocną, silnie umięśnioną przednią część ciała, przystosowaną do kopania w ziemi. Mają wydatne przedpiersie z zagłębieniami po obu stronach mostka, długi, prosty grzbiet i szeroki zaokrąglony zad. Łapy krótkie i mocne, przednie lekko rozstawione na zewnątrz, tylne mniejsze, skierowane ku przodowi. Głowa jest osadzona na długiej, muskularnej, lekko wygiętej szyi i ma kształt klina, stop słabo zaznaczony, kufa z lekkim garbonosem. Oczy ciemne, migdałowate, średniej wielkości z wyraźnie zaznaczonym łukiem brwiowym. Uszy zwisające, długie, przylegające do głowy. W porównaniu z pozostałymi odmianami jamnika: szorstkowłosym i krótkowłosym, głowa jamnika długowłosego jest bardziej szlachetna, a uszy dłuższe i niżej osadzone.
 

Wielkość:
Zwyczajowo wielkość psa mierzy się jego wysokością w kłębie. Podstawą do określenia wielkości jamnika jest masa ciała i obwód klatki piersiowej, mierzony w wieku minimum 15-tu miesięcy. Jamnik standardowy ma obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm, miniaturowy od 30-35 cm a króliczy poniżej 30 cm.

Ciężar ciała
jamnika standardowego wynosi 6,5-7 kg, ale nie więcej niż 9 kg, miniaturowego 4 kg, a króliczego 3,5 kg.
 

Charakter, usposobienie

Jamnik to oczywiście znakomity pies myśliwski, ale powoli, coraz bardziej staje się przede wszystkim psem do towarzystwa. Jest to bardzo aktywny i wytrwały piesek, uwielbia długie spacery, w czasie których niezmordowanie biega na swoich krótkich nóżkach. Jeśli nadarzy się okazja z radością pogoni ptaka lub jakieś małe zwierzę, dlatego też na spacerze, dla własnego bezpieczeństwa zawsze powinien być prowadzony na smyczy.

Jamnik jest psem bardzo niezależnym, często upartym, stąd też już od szczenięcia wymaga bardzo konsekwentnego prowadzenia. Jest wyjątkowo inteligentny i można go nauczyć wszystkiego. Wymaga to jednak dużo cierpliwości, jamnika trzeba do podporządkowania się właścicielowi przekonać, nie wolno go karcić i doprowadzić do sytuacji, w której zbuntuje się i odmówi posłuszeństwa. W sytuacjach konfliktowych najlepiej odwrócić jego uwagę, rozbawić i dopiero po chwili powrócić do szkolenia. Najlepszą metodą jest nagradzanie, ten niepoprawny łakomczuch dla niedużego smakołyka jest w stanie zrezygnować z części swojej niezależności.

Jamnik to nie tylko sportowiec, ale i kanapowiec. Bardzo lubi po powrocie ze spaceru wygodnie ułożyć się na kanapie lub w fotelu i nie protestuje, jeśli podłoży mu się poduszkę i przykryje ciepłym kocykiem.

Jamnik jest psem o wielkiej osobowości, potrzebuje stałego i bliskiego kontaktu z opiekunem, pozostawiony sam sobie może stać się złośliwy i zdziwaczały. 
 

Szata

Jamniki występują w trzech odmianach owłosienia:


gładkowłose - o sierści krótkiej, pozbawionej podszerstka, gęstej i przylegającej, która nie powinna być ani zbyt delikatna, ani zbyt obfita;
 

długowłose
- o sierści długiej, prostej lub pofalowanej, dłuższej na dole szyi, klatce piersiowej, spodzie tułowia, uszach i tylnej stronie ud. Najdłuższy jest włos na ogonie, gdzie tworzy efektowne pióro;
 

szorstkowłose - o krótkim szorstkim, twardym włosie, wyposażonym w podszerstek, jednakowo długim na całym ciele. Tylko na głowie sierść jest nieco dłuższa i tworzy krzaczaste brwi i brodę.
 
Umaszczenie:
  • jednokolorowe - rude, rudo-żółte, żółte, kolory czyste lub z czarnym nalotem;
  • dwukolorowe - czarne lub czekoladowe podpalane, marmurkowe (tygrysie, pręgowane), na ciemniejszym tle (czarnym, rudym lub szarym) nieregularne szare lub beżowe plamy;
  • pręgowane - na rudym lub żółtym tle ciemniejsze pręgi;
Najczęściej spotyka się jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane.

Jamnik nie gubi sezonowo włosa i nie wymaga strzyżenia. Najłatwiejszy w pielęgnacji jest oczywiście jamnik gładkowłosy, bardzo systematycznego szczotkowania wymaga jamnik długowłosy, natomiast jamnika szorstkowłosego trzeba regularnie trymować, zwłaszcza, jeśli ma brać udział w wystawach.
 

Więcej na temat pielęgnacji jamników i przygotowania ich do wystaw- kliknij tutaj


Zdrowie

Jamniki biją wszelkie rekordy długowieczności, przeważnie żyją około 15 lat, ale zdarzają się i takie, które potrafią dożyć nawet 20 lat. Niestety są podatne na różnego rodzaju poważne choroby, wśród których najczęstsze są schorzenia kręgosłupa.

Pierwszą przyczyną tego problemu jest specyficzna budowa anatomiczna - długi kręgosłup wsparty na maleńkich, krótkich łapkach, które nie są w stanie zamortyzować wstrząsu podczas biegania i skoków. Druga przyczyna to wielka i najczęściej nierozumna miłość ich właścicieli, którzy nagminnie je przekarmiają, co obciąża kręgosłup i jest zabójcze dla zdrowia. 

Dbajmy więc o naszego przyjaciela, nie każmy mu skakać i chodzić zbyt dużo po schodach a nade wszystko nie przekarmiajmy go z wielkiej miłości, bo nadwaga to najczęstsza przyczyna wszystkich dolegliwości. Jeśli zobaczymy, że pies ma problemy z poruszaniem się, ma wygarbiony grzbiet, powłóczy tylnymi nogami, odczuwa ból w czasie chodzenia a zwłaszcza prób brania na ręce, trzeba natychmiast zasięgnąć porady lekarza weterynarii. Niestety większość problemów z kręgosłupem jest wynikiem złego trybu życia, braku ruchu, nadwagi i jeszcze raz nadwagi. Kochajmy jamniki, bo na to zasługują, ale mądrze!

Jamnik to pies, który nie ma zwyczaju leżeć na podłodze a już z pewnością nie na kamiennej posadzce. Jest bardzo wrażliwy na wilgoć, chłód i przeciągi, dlatego w chłodne dni powinien nosić ciepłe ubranko. Powinien mieć również ciepłe legowisko, choć najchętniej wypoczywa na fotelach i kanapach. Miłośnicy małych piesków wymyślili nawet specjalne schodki by się bez trudu mogły na nie dostać. 

Jamniczki często mają ciąże urojone, jeśli nie planujemy szczeniąt, lepiej pomyśleć o sterylizacji, bo powtarzające się ciąże urojone powodują zaburzenia równowagi hormonalnej i niosą ryzyko bardzo niebezpiecznego dla życia ropomacicza.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Jamnik to niewątpliwie pies dla kogoś, kto potrafi docenić jego inteligencję i zaakceptować jego niezależność. Wymaga wcześniejszego niż inne rasy szkolenia. Problem polega na tym, że potrafi z takim wdziękiem wejść człowiekowi na głowę, że wielu właścicieli nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, że zanim zabrali się do szkolenia psa, to on już ich zdołał wyszkolić. Oglądając słynną krakowską paradę jamników można mieć jednak nadzieję, że na szczęście te psy trafiają do ludzi, którzy bardziej cenią ich niezwykła osobowość niż posłuszeństwo.
 

Jamnik z pewnością będzie wspaniałym towarzyszem dla osób starszych, którzy mogą poświecić mu dużo czasu i uwagi. Nadaje się również dla rodzin z dziećmi, maluchy trzeba jednak pilnować, żeby nie zrobiły psu krzywdy biorąc go na ręce. Dzieci muszą wiedzieć, że żadnego psa, a szczególnie jamnika, nie wolno podnosić za łapki, tylko podłożyć jedną rękę pod klatkę piersiową psa a drugą pod jego siedzenie, bo tylko w ten sposób nie sprawi mu się bólu.

Jamnik jest bardzo dobrym stróżem, szczekającym stosunkowo głośno, jak na tak niewielkiego psa. Jest również odważny, lubi być w centrum zainteresowania i w pełni uczestniczyć w życiu całej rodziny. Bardzo przywiązany do swoich właścicieli nie przepada za obcymi, wobec których jest często nieufny. Zdarzają się czasem jamniki, które nie tolerują dzieci, zwłaszcza małych, które często nieświadomie robią im krzywdę. Na spacerze potrafią pogonić małe zwierzęta lub ptaki, dlatego zawsze powinny być na smyczy. 

Zalety i wady

+ przywiązany do właściciela
+ doskonały pies rodzinny
+ towarzysz dla starszych dzieci
+ wesoły i skory do zabaw
+ inteligentny indywidualista
+ akceptuje inne zwierzęta
+ nadaje się do małego mieszkania
+ mało kłopotliwy w pielęgnacji
  - bardzo uparty
- skłonny do dominacji
- zazdrosny o swojego pana
- dość hałaśliwy
- potrafi przekopać ogródek
- podatny na schorzenia kręgosłupa
- łakomy, ma skłonność do otyłości
- samce bywają nadpobudliwe seksualnie

 

Ciekawostki

Każdego roku w Krakowie odbywa się wielka parada jamników. Ich właściciele na tę okazję przygotowują im wspaniałe kostiumy a wszystkie stacje telewizyjne nadają relacje z tej imprezy. Trzeba przyznać, że niewiele jest ras, które tak dobrze komponowałyby się z intelektualną atmosferą Krakowa jak właśnie jamnik. Często przy okazji tej parady widzi się psy na wózkach inwalidzkich. To pokazuje jak wielkim problemem dla tej rasy są schorzenia kregosłupa i stawów, ale jednocześnie dowodzi, że jeśli tylko właściciel naprawdę dba o swojego przyjaciela, to nawet na wózku pies może zupełnie normalnie funkcjonować i cieszyć się życiem. 
 
 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 148
JAMNIK (Dachshund, Teckel)
Pochodzenie: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 09.05.2001
Przeznaczenie: pies myśliwski do polowań na i pod ziemią.
Klasyfikacja FCI: Grupa IV - Jamniki.
Próby pracy wymagane.


KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Jamnik (nazwa oryginalna: Dachshund, Dackel lub Teckel) znany jest od średniowiecza. Jego rodowód wywodzi się od psów gończych, które były wykorzystywane do pracy na i pod ziemią. Z tych krótkonożnych psów ukształtował się dzisiejszy jamnik, który jest wszechstronnym użytkowym psem myśliwskim. Znakomicie sprawdza się jako pies norujący, ale także jako pies gończy i tropiący.
Najstarszym Klubem Jamnika jest Deutsche Teckelklub e.V, założony w 1888 r. Jamnik od lat jest hodowany w trzech odmianach wielkości (standard, miniatura i króliczy) oraz w trzech odmianach włosa (krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy).

WRAŻENIE OGÓLNE:
Niski, krótkonożny, o wydłużonej, ale zwartej sylwetce, bardzo dobrze umięśniony, głowa wysoko noszona z bystrym wyrazem pyska. Wyraźnie zaznaczone piętno płci. Pomimo stosunkowo długiego ciała i krótkich kończyn bardzo ruchliwy i zwinny.

WAŻNE PROPORCJE:
Przy odległości od podłoża do najniższego punktu klatki piersiowej równej około 1/3 wysokości w kłębie, stosunek wysokości do długości powinien wynosić 1 do 1,7-1,8.

ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Z natury przyjacielski, nie jest tchórzliwy, ani agresywny, o zrównoważonym temperamencie, wytrwały, obdarzony dobrym węchem, zwinny pies myśliwski.

GŁOWA:
Wydłużona, widziana z góry i z boku równomiernie zwężająca się, jednak nie spiczasta. Łuki brwiowe wyraźnie zaznaczone. Chrząstka nosa i nos długie i wąskie.
Mózgoczaszka:
Czaszka: raczej płaska, łagodnie przechodząca w lekko wysklepiony grzbiet nosa.
Stop: nieznacznie zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosa: dobrze rozwinięta.
Kufa: długa, dostatecznie szeroka i mocna. Daleko, aż do wysokości oczu rozwierający się pysk.
Uzębienie: szczęka i żuchwa dobrze rozwinięte. Zgryz nożycowy, równy i ściśle zamknięty. Idealne uzębienie 42 zęby odpowiednich kształtów, z mocnymi, dokładnie ciasno za siebie zachodzącymi kłami.
Fafle: ciasno przylegające, dobrze przykrywają żuchwę.
Oczy: średniej wielkości, owalne, dobrze rozstawione, o przejrzystym, bystrym i przyjacielskim wyrazie, spojrzenie nie może być przenikliwe. Kolor błyszczący ciemnobrązowy, przy wszystkich kolorach sierści psa. Oczy porcelanowe, rybie lub perłowe są dopuszczane u psów marmurkowych, ale nie są pożądane.
Uszy: osadzone wysoko, skierowane nie zbyt mocno do przodu, wystarczająco, lecz nie przesadnie długie, zaokrąglone na końcach. Ruchliwe, ale przednią krawędzią przylegają do boków głowy.

SZYJA:
Dostatecznie długa, muskularna, swobodnie i wysoko noszona, skóra podgardla dobrze przylegająca, lekko wypukły kark.

TUŁÓW:
Linia górna: harmonijnie przechodząca od kłębu do lekko opadającego zadu.
Kłąb: zaznaczony.
Grzbiet: od wysokiego kłębu poprzez kręgi piersiowe prosty lub lekko opadający ku tyłowi. Silnie i dobrze umięśniony.
Lędźwie: silnie umięśnione, dostatecznie długie.
Zad: szeroki, dostatecznie długi, lekko opadający.
Klatka piersiowa: wyraźnie zaznaczona rękojeść mostka, który jest tak daleko wysunięty do przodu, że z obu stron powstają lekkie wgłębienia. Klatka piersiowa widziana z przodu owalna, z góry i z boków pojemna, zapewnia dobry rozwój sercu i płucom. Przy dobrej długości i kątowaniu łopatki i ramienia, przednia kończyna widziana z boku pokrywa najniższy punkt klatki piersiowej.
Linia dolna: lekko podciągnięta.

OGON:

Osadzony nie za wysoko, noszony na wysokości linii grzbietu, tak żeby stanowił jej przedłużenie. Koniec ogona (około jednej trzeciej długości) może być nieznacznie zakręcony.

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Silnie umięśnione, widziane z przodu suche, prosto stawiane, mocna kość, łapy ustawione do przodu.
Łopatka: plastycznie umięśniona. Długa, ukośnie ustawiona, mocno przylegająca do klatki piersiowej.
Ramię: tej samej długości jak łopatka, ustawione do niej pod kątem prostym, grubokościste i dobrze umięśnione, przylega do żeber, ale swobodnie się porusza.
Łokieć: ani nieodstający, ani nie za mocno przylegający.
Przedramię: krótkie, jednak tak długie, że prześwit wynosi około jednej trzeciej wysokości psa. Możliwie proste.
Nadgarstek: stawy nadgarstkowe są ustawione nieco bliżej siebie niż stawy barkowe.
Śródręcze: widziane z boku nie powinno być ani zbyt strome, ani rażąco wysunięte do przodu.
Łapa przednia: palce ciasno przylegające do siebie, dobrze wysklepione, silne, z krótkimi, mocnymi pazurami. Pierwszy palec nie pełni żadnej funkcji, jednak nie powinien być usunięty.

KOŃCZYNY TYLNE:

Mocno umięśnione, w dobrych proporcjach do przednich kończyn.
Kolano i staw skokowy głęboko ukątowany, kończyny tylne równoległe, ani za wąsko, ani za szeroko ustawione.
Udo: powinno być dobrej długości i mocno umięśnione.
Staw kolanowy: szeroki i silny, głęboko ukątowany.
Podudzie: krótkie, ustawione pod kątem prostym do kości udowej, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: mocny i dobrze ukątowany.
Śródstopie: relatywnie długie, przeciwległe do podudzia, ustawione lekko do przodu.
Łapa tylna: cztery ciasno przylegające palce, dobrze wysklepione. Pies stąpa całkowicie oparty na silnych palcach.

RUCH/CHODY:

Porusza się płynnie, energicznie, z rozmachem, daleko i swobodnie wyrzucając kończyny. Podczas ruchu linia grzbietu jest stabilna. Ogon powinien stanowić harmonijne przedłużenie linii grzbietu, w ruchu noszony lekko opuszczony. Akcja przednich i tylnych kończyn równoległa.

SKÓRA:
Ciasno przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:
WŁOS KRÓTKI

Sierść: krótka, gęsta, błyszcząca, przylegająca, mocna i twarda, bez łysin.
Ogon: cienki, dokładnie pokryty włosem, ale nie za obficie. Trochę dłuższy, szczeciniasty włos na spodniej stronie ogona nie stanowi wady.
Umaszczenia:
a) jednokolorowe: rude, rudo-żółte, żółte, kolory czyste lub z czarnym nalotem (przesianiem). Preferowane są czyste, mocno wysycone kolory, rudo-brązowy jest wyżej ceniony niż rudo-żółty i rudy. Należy tu zakwalifikować także kolory ze znaczną przewagą przesiania. Niewielkie białe znaczenia są dopuszczalne w kilku małych plamkach, ale niepożądane. Nos i pazury czarne, brązowe dopuszczalne, ale niepożądane.
b) dwukolorowe: głęboki czarny lub brązowy (czekoladowy) z rdzawo- brązowymi lub żółtymi podpaleniami nad oczami, po obu stronach kufy, na żuchwie, na wewnętrznych krawędziach uszu, na przedpiersiu, na kończynach, przy odbycie i około jednej trzeciej do połowy długości ogona. Nos i pazury u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe lub czarne. Białe znaczenia nie są pożądane, ale małe plamki nie dyskwalifikują. Za mocno rozlane podpalanie jest niepożądane.
c) marmurkowe (tygrysie, pręgowane): tło jest zawsze ciemniejsze (czarne, rude lub szare). Pożądane są nieregularne szare lub beżowe plamy (niepożądane są duże łaty). Nie może przeważać ani ciemny ani jasny kolor. Jamniki pręgowane na rudym lub żółtym tle mają ciemniejsze pręgi. Nos i pazury jak u jedno i dwukolorowych.

WŁOS SZORSTKI
Sierść: za wyjątkiem kufy, brwi i uszu włos szorstki z podszerstkiem, przylegający na całym ciele. Na kufie wyraźnie zaznaczona broda. Krzaczaste brwi. Na uszach włos krótszy niż na całym ciele, prawie gładki. Ogon dobrze i równomiernie pokryty ciasno przylegającym włosem.
Umaszczenia: najczęściej od jasno do ciemnodziczego, inne kolory takie same jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a. do c.

WŁOS DŁUGI
Sierść: włos prosty, błyszczący z podszerstkiem, przylegający, na szyi i podbrzuszu przedłużony, na uszach zwisający, na kończynach tworzy jednakowej długości pióro, najdłuższy jest na ogonie, gdzie tworzy pełną chorągiew.
Umaszczenia: takie jak u krótkowłosych wymienione w punktach od a do c.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR:

Jamniki standardowe: obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm, górna granica ciężaru ciała ok. 9,0 kg.
Jamniki miniaturowe: obwód klatki piersiowej od 30 do 35 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy.
Jamniki królicze: obwód klatki piersiowej do 30 cm, mierzonej w wieku co najmniej 15 miesięcy.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od wcześniej podanych punktów stanowią błąd, którego ocena powinna być zależna od stopnia odchylenia od podanych tu norm. M3 podczas oceny nie są brane pod uwagę. Brak 2xP1 nie jest błędem. Jako błąd jest oceniany brak 1xP2, kiedy poza M3 nie brakuje żadnych innych zębów. Podobnie za błąd uznawane jest odstępstwo od zgryzu nożycowego np. zgryz cęgowy.

CIĘŻKIE WADY:
- Cherlawe, wysokonożne lub ciągnące tułów po ziemi.
- Inne braki uzębienia niż te wymienione jako wady.
- Oczy porcelanowe u psów o innym umaszczeniu niż marmurkowe.
- Spiczaste i bardzo pofałdowane uszy.
- Tułów zawieszony pomiędzy łopatkami.
- Grzbiet karpiowaty lub łękowaty.
- Słabe lędźwie.
- Silnie przebudowany zad (zad jest wyższy niż kłąb).
- Słaba klatka piersiowa.
- Podciągnięta linia brzucha jak u chartów.
- Słabe kątowanie przednich i tylnych kończyn.
- Wąskie, nieumięśnione kończyny tylne.
- Postawa krowia lub beczkowata.
- Łapy wykręcone do wewnątrz lub za bardzo na zewnątrz.
- Rozstawione palce.
- Poruszające się ociężale, nieporadnie, kaczym chodem.

BŁĘDY OWŁOSIENIA:
Jamniki krótkowłose
- Włos za cienki, za rzadki, nieowłosione miejsca za uszami (uszy skórzaste) i inne łysiny.
- Włos za gruby i za długi.
- Szczotka na ogonie.
- Ogon nieowłosiony na całej długości lub miejscami.
Jamniki szorstkowłose
- Włos miękki, bez względu na to, czy jest on krótki, czy długi.
- Długi i zmierzwiony, na całym ciele rosnący w różnych kierunkach.
- Lokowany, falujący.
- Miękki włos na głowie.
- Pióro na ogonie.
- Brak brody.
- Brak podszerstka.
- Włos krótki.
Jamniki długowłose
- Włos jednakowej długości na całym ciele.
- Włosy falujące lub kręcące się na całym ciele.
- Brak chorągwi na ogonie.
- Brak długich włosów na uszach.
- Włos krótki.
- Wyraźny przedziałek na grzbiecie.
- Za długie włosy między palcami.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy.
- Źle ustawione kły żuchwy.
- Brak jednego lub więcej kłów, albo jednego lub więcej siekaczy.
- Brak innych przedtrzonowców lub trzonowców, za wyjątkiem: wymienionych jako błędy tzn. 2xP1 ewentualnie 1xP2 (nie uwzględniając M3).
- Skrócona klatka piersiowa, tzn. wyrostek mieczykowaty mostka tak wygięty do wewnątrz, że skraca długość klatki piersiowej.
- Wszelkie wady ogona.
- Bardzo luźna łopatka.
- Koziniec stawów nadgarstkowych.
- Czarny kolor bez podpalania, biały kolor z lub bez podpalania. Inne kolory nie wymienione w pozycjach umaszczenia.
- Charakter bardzo tchórzliwy lub bardzo agresywny.

WRODZONE WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- wady wzroku i słuchu,
- epilepsja,
- wady serca,
- patella-luxation (zwichnięcie rzepki),
- niedowład jamniczy,
- entropium, ektropium,
- wnętrostwo.

UWAGA:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, które znajdują się w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/148.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.