Pochodzenie

Zgodnie z legendą kerry blue terrier pochodzi od szaroniebieskiego psa, który ocalał z rozbitego statku w zatoce Tralee w hrabstwie Kerry. Pies ten był ponoć tak waleczny, że zabijał każdego samca, jaki stanął na jego drodze. Robił wszystko, żeby pokazać swoją siłę, zostać jedynym reproduktorem i zdobyć prawo do założenia własnej rasy. 

Abstrahując od legendy, która nie precyzuje nawet jak wyglądał ów pies-rozbitek, można przypuszczać, że kerry blue terrier pochodzi ze skrzyżowania takich ras jak: terier irlandzki, wheaten terrier, wilczarz irlandzki, nieistniejący już tan terrier, spaniel i pudel. Wymienia się także bedlington terriera i dandie dinmont terriera. Dziś nie ma to już większego znaczenia, liczy się jedynie to, że te zamierzone czy też będące dziełem przypadku skojarzenia doprowadziły do powstania psa niezwykłej urody, atletycznego i jednocześnie pełnego wyjątkowej elegancji.
 

Aż trudno uwierzyć, ale ten wspaniały pies był kiedyś tylko pospolitym szczurołapem i to zapewne dlatego w literaturze tak mało można znaleźć śladów jego istnienia. Z czasem zaczęto go również wykorzystywać do polowania na króliki i wydry. Ze względu na swoje podobieństwo do irish terriera nazwano go irish blue terrier i dopiero potem zmieniono jego nazwę na kerry blue terrier.

Na wystawie kynologicznej kerry pojawił się po raz pierwszy w 1913 roku, a już w 1920 roku powstał Dublin Blue Terrier Club. Od tego momentu popularność rasy zaczęła bardzo szybko rosnąć. Irlandczycy byli tak dumni ze swojej nowej rasy, że wkrótce uczynili kerry blue teriera narodową maskotką. W 1992 roku brytyjski Kennel Club uznał rasę, dwa lata później zrobili to Amerykanie. Pies, który do tej pory wykorzystywany był do polowania na lisy, borsuki, wydry i króliki, teraz stał się dodatkowo bardzo cenionym psem do towarzystwa. W latach dwudziestych XX wieku kerry blue terriery stanowiły aż 25% wszystkich zarejestrowanych w Irlandii psów. Poza krajem ojczystym najpiękniejsze psy tej rasy można zobaczyć w Rosji, we Włoszech oraz Skandynawii. W Polsce są raczej rzadkie, za to na bardzo wysokim poziomie.
 

Kerry blue terrier to bardzo efektowny, harmonijnie zbudowany pies. Ma idealne proporcje, podkreślane dodatkowo przez odpowiednie strzyżenie, muskularną budowę ciała i elegancką, zwartą sylwetkę. Głowa długa, wąska, ze słabo zaznaczonym stopem. Oczy małe, ciemne o bystrym spojrzeniu, uszy w kształcie litery V, załamane i skierowane do przodu. Klatka piersiowa głęboka, umiarkowanie szeroka, o dobrze wysklepionych żebrach. Grzbiet prosty, krótki, zad silny, ogon wysoko osadzony, noszony do góry.

Wysokość w kłębie: psy 45 – 49 cm, suki 44 – 48 cm.
Masa ciała: psy 15 – 18 kg, suki – proporcjonalnie mniej.
 

Kerry blue terrier jest wyjątkowo wszechstronnym psem: świetny myśliwy aportujący z lądu i z wody, doskonały stróż i niezawodny obrońca. Jest bardzo inteligentny, wymaga jednak konsekwentnego przewodnika, który potrafi wyperswadować mu zaczepność w stosunku do innych psów i zamiłowanie do bójek. Wymaga dużo ruchu, uwielbia spacery i wycieczki. Jest doskonałym psem rodzinnym, łagodny w stosunku do ludzi jest również opiekuńczy w stosunku do dzieci. Można, a nawet powinno się go szkolić, ale trzeba być przygotowanym na to, że jak każdy terier, zanim wykona polecenie chwilę się zastanowi, czy na pewno ma na to ochotę. Kerry, podobnie jak airedale, to psy wyjątkowo wszechstronne, w wielu krajach doskonale sprawdzają się jako psy policyjne, używane są także w dogoterapii.
 

Sierść kerrry blue terriera jest gęsta, miękka i falista. Powinna być bardzo obfita, ale niezbyt długa, z wyjątkiem brody, która u tej rasy jest wyjątkowo długa i okazała. Szczenięta kerry blue terriera przychodzą na świat zupełnie czarne i dopiero z czasem stopniowo wybarwiają się i nabierają charakterystycznej dla rasy, niebieskoszarej barwy. Proces wybarwiania może trwać nawet do osiemnastego miesiąca życia.

Wzorzec przewiduje umaszczenie we wszystkich odcieniach barwy szaroniebieskiej, od grafitowej po jasno srebrzystą. Na całym ciele kolor szaty jest jednolity, tylko na kufie, uszach, ogonie i łapach powinien być wyraźnie ciemniejszy. Bez względu na odcień, sierść ma niezwykły, srebrzysty połysk.

Kerry blue terrier jest jedynym terierem, który ma długą, miękką, falistą sierść, która wprawdzie nie linieje, ale za to wymaga bardzo profesjonalnego strzyżenia, bo to ono nadaje psu niepowtarzalny wygląd.

Więcej na temat pielęgnacji kerry blue terriera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Kerry blue terrier jest bardzo odpornym na choroby, długowiecznym psem. Jeśli występują jakiekolwiek problemy zdrowotne, to przede wszystkim alergie skórne. Są one jednak spowodowane najczęściej nieodpowiednią pielęgnacją lub jej brakiem.
 

Kerry blue terier jest bardzo inteligentnym psem o niezależnym charakterze, który wymaga wczesnej socjalizacji i spokojnego, konsekwentnego przewodnika. Jest bardzo przyjacielski w stosunku do ludzi, natomiast jeśli chodzi o zwierzęta, mogą pojawić się problemy. Na spacerach trzeba się liczyć z tym, że jeśli jakiś pies wejdzie mu w drogę, a czasem tylko zwyczajnie mu sie nie spodoba, z pewnością nie puści mu tego płazem. Dlatego już od szczeniaka należy tłumić wszelkie próby zaczepek w stosunku do innych psów, a na spacerze prowadzić na smyczy, żeby go można było w każdej chwili przytrzymać.

Kerry przywiązuje się zwykle do jednego właściciela, który musi wykazać się wyjatkową cierpliwością i stanowczością. Stosowanie przymusu jest najgorszą rzeczą jaką można zrobić, na tym psie nie uda się krzykiem wymusić posłuszeństwa, natomiast spokój, nagradzanie i stopniowe zdobywanie jego zaufania przyniesie doskonałe efekty. Zdaniem wielkiego miłośnika rasy E.M. Webba, dobrze wychowany kerry blue terrier jest psem pozbawionym wad, z wyjątkiem jednej, której zwalczyć się nie da: pasji do zmniejszania populacji kotów. Ktoś, kto ma już w domu lub w bliskim sasiedztwie kota powinien wziąć to poważnie pod uwagę.

Kerry blue ma bardzo długą historię i uważa się, że tak jak inne rasy terierów Irlandii żył tam od wieków. Z racji jego skromnego pochodzenia, jak i zajęć: szczurołapa i podwórzowego psa do wszystkiego, u autorów sprzed XX wieku znajdziemy o nim niewiele informacji. Pierwsza wzmianka pochodzi prawdopodobnie z roku 1847. Autor wspomina o psach szaroniebieskich, łupkowych, nakrapianych ciemniejszymi znamionami, bądź łatami, często z podpaleniami na kończynach i kufie. Przypuszcza się, że niebiesko-czarny terier irlandzki był bardzo rozpowszechniony nie tylko w Kerry, ale i w innych hrabstwach. Po raz pierwszy na wystawie pokazano go w roku 1913, w roku 1920 powstał Dublin Blue Terrier Club. Kerry w krótkim czasie stał się popularny, uchodził za maskotkę patriotów irlandzkich. Rezultatem tej mody było utworzenie w latach 1922-1924 czterech klubów rasy. Kluby te zorganizowały w tym okresie przynajmniej 6 wystaw i 6 konkursów łowieckich – field trialsów. Do 1928 roku ten elegancki terier, wywierający szczególne wrażenie dzięki swej miękkiej błękitnej szacie stał się popularny na całym świecie. Zyskał opinię doskonałego psa do pracy i do towarzystwa, dlatego utrzymywano, że kerry blue to rasa „nieomal idealna”.

WYGLĄD OGÓLNY:
Typowy kerry blue powinien być dobrze zbudowanym, zwartym i proporcjonalnym, silnie umięśnionym stylowym terierem.

USPOSOBIENIE:
Jest to terier od stóp do głów, ognisty i czujny.

GŁOWA:
Bogato obrośnięta. U psów jest mocniejsza, silniej umięśniona niż u suk.
Mózgoczaszka mocna i proporcjonalna.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka średniej długości.
Trufla nosowa czarna, nozdrza duże i szerokie.
Szczęka i żuchwa mocne i muskularne, o groźnym chwycie.
Uzębienie białe, mocne o regularnym zgryzie nożycowym. Zgryz cęgowy jest akceptowany.
Jama ustna: dziąsła i podniebienie ciemne.
Oczy ciemne lub ciemnoorzechowe, średniej wielkości, dobrze osadzone, spojrzenie przenikliwe.
Uszy cienkie, nieduże, noszone i skierowane do przodu, nie zaś na boki głowy, co psułoby wyraz gotowości, napięcia, typowy dla teriera.

SZYJA:
proporcjonalna, średniej długości, dobrze osadzona w łopatkach.

TUŁÓW:
Grzbiet prosty, średniej długości.
Lędźwie umiarkowanej długości.
Klatka piersiowa głęboka o średniej szerokości. Żebra dobrze wysklepione.

OGON:
Cienki, dobrze osadzony, radośnie noszony do góry.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki skośnie ustawione, płaskie o delikatnym obrysie, dobrze przylegające.
Przedramiona; gdy patrzymy na nie od przodu proste o mocnej kości.
Kończyny tylne znajdują się pod tułowiem, dobrze podtrzymują ciało.
Uda muskularne, należycie rozwinięte.
Stawy skokowe silne.
Łapy: zwarte, opuszki palców mocne i wypukłe, czarne pazury.

RUCH:
dobrze skoordynowany. Kończyny stawiane równolegle, z dobrym wykrokiem przednich i silnym wyrzutem tylnych. Podczas ruchu górna linia pozostaje pozioma a głowa i ogon powinny być wysoko noszone.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos miękki, falujący i obfity.
Umaszczenie: wszelkie tonacje niebieskie, z czarnymi koniuszkami włosa lub bez nich.
Czerń dopuszcza się u osobników do 18 miesiąca życia, to samo dotyczy nalotów płowych.

WAGA I WZROST:
Wzrost u samców: 45,5 do 49,5 cm, u suk: 44,5 - 48 cm
Waga: samców od 15 do 18 kg, suk proporcjonalnie mniejsza.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca uważa się za wady, których ocena zależy od ich stopnia:
- jama ustna, dziąsła w kolorze mięsistym;
- oczy żółte lub jasne;
- przodozgryz lub tyłozgryz;
- grzbiet zapadnięty lub wysklepiony ;
- front, klatka piersiowa wąskie;
- łokcie odstające;
- pazury białe, lub w odcieniu kości słoniowej;
- piąte pazury, lub ślad ich obcięcia na tylnych kończynach;
- wąska akcja kończyn tylnych, postawa krowia, sztywne chody;
- psy, którym podczas prezentacji w ringu wystawcy podtrzymują głowę bądź ogon, powinny mieć obniżoną ocenę;
- sierść twarda w gatunku, druciana, bądź stercząca;
- maść inna niż niebieska, z wyjątkiem wyżej wymienionych odchyleń.
Psy wykazujące widoczne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne winny być
dyskwalifikowane.