Rasy psów

Wybierz inną rasę

KUVASZ

Pochodzenie


Pochodzenie kuvasza nie jest dokładnie znane. Na teren dzisiejszych Węgier przybył najprawdopodobniej z Turcji, razem z mongolskimi plemionami pasterskimi, które zamierzały zaludnić wschodnią Europę. Były to plemiona przemieszczające się na koniach a największy ich majątek stanowiło bydło. Jest więc bardzo prawdopodobne, że przywieźli również psy, które broniły ich dobytku. Szczyt popularności rasy przypadł na wiek XV, kiedy to na dworze króla Mattiasa używano ich do polowania na dziki oraz jako straż przyboczną. Król zwykł był nawet mawiać, że bardziej ufa swoim kuvaszom niż płaszczącym się przed nim dworzanom. Były królewskimi ulubieńcami, ale także strzegły dobytku węgierskich chłopów i pasterzy.

Na początku różne białe psy pasterskie krzyżowały się między sobą, jednak dopiero pod koniec XIX wieku, od kiedy kuvasz został na Węgrzech oficjalnie uznany, rozpoczęto ich hodowlę w czystości rasy. Wtedy to również, w 1905 roku opracowano pierwszy wzorzec węgierskiego psa pasterskiego, który został potem zmieniony w 1921 roku. Wykluczono z hodowli wszystkie psy o umaszczeniu innym niż białe. Spotykana do tej pory sierść szara, wilczasta, żółta lub czarna nie jest od tej pory akceptowana. Popularność rasy rosła aż do II wojny światowej, w czasie której ich ilość dramatycznie zmalała. Nieliczne psy, które ją przeżyły stały się bazą do powojennej odbudowy rasy.

Poza Węgrami, w Europie są mało popularne, za to jest ich sporo w Stanach Zjednoczonych, gdzie patrolują rozległe rancza, strzegąc ich przed drapieżnikami. Jest to dziś zdecydowanie najbardziej znana rasa białych psów pasterskich.
 

Wygląd

Kuvasz to duży, bardzo proporcjonalnie zbudowany pies o lekko wydłużonym tułowiu, prostym grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, silnych lędźwiach i nisko noszonym, długim, lekko wygiętym ogonie. Niezbyt duża w stosunku do wielkości psa klinowata głowa o ledwo zaznaczonym stopie, nie powinna być zbyt ciężka. Oczy czarne, migdałowate, uszy małe, opadające, w kształcie litery V. Obwódki powiek, nos i wargi powinny być czarne i wyraźnie odcinać się na tle białej sierści.


Wysokość w kłębie
: psy 71-76 cm, suki 66 - 70 cm.
Masa ciała: pies 48 - 62 kg, suka 37 - 50 kg

 
Charakter, usposobienie

W przeszłości kuvasz wykorzystywany był do pilnowania i obrony stad bydła przed drapieżnikami, a także do polowania na wilki i dziki. Jak wszystkie psy pasterskie jest bardzo inteligentny, odważny i niezależny. W stosunku do obcych nieufny, za to bardzo przywiązany do właściciela i bezgranicznie mu oddany. Wymaga bardzo wczesnej socjalizacji i dobrego, konsekwentnego prowadzenia. Ma bardzo silną osobowość, lubi dominować, uległy i niezdecydowany przewodnik nie będzie w stanie nad nim zapanować. Za to dobrze ułożony pies może być doskonałym psem rodzinnym.
 

Szata

Kuvasz ma średniej długości sierść, która może być prosta lub falista, często zdarza się połączenie obu tych typów sierści u jednego psa. Włos jest bardzo gęsty i w miarę przylegający. Umaszczenie powinno być czysto białe, dopuszczalna jest jednak, choć niżej ceniona, barwa kości słoniowej. Obfita, biała sierść wymaga bardzo systematycznej pielęgnacji.
 

Więcej na temat pielęgnacji kuvasza i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Kuvasz jest psem cieszącym się dobrym zdrowiem i odpornym, bez trudu znosi nawet bardzo niekorzystne warunki atmosferyczne. Jak u wszystkich dużych ras mogą zdarzyć się przypadki dysplazji biodrowej. Pamiętać trzeba również o niebezpieczeństwie skrętu żołądka, dlatego też dzienną porcję karmy powinno się podzielić na dwie lub nawet trzy części i nie zmuszać psa do aktywności przez przynajmniej dwie godziny po jedzeniu.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Kuvasz jest doskonałym psem stróżująco obrończym, który wymaga bardzo doświadczonego i konsekwentnego właściciela. Potrzebuje silnej ręki, jest to pies pełen temperamentu, który nieraz może wystawić cierpliwość swojego pana na ciężką próbę. Lubi dominować i nawet dobrze ułożony pies lubi sprawdzić, czy czasem coś się nie zmieniło. Jeśli zaakceptuje domową hierarchię i przywództwo swojego pana będzie doskonałym psem rodzinnym.

Jest nieprzekupnym stróżem i obrońcą, potrzebuje jednak bardzo dużo ruchu oraz stałego, urozmaiconego zajęcia. Nie nadaje się więc do mieszkania w mieście, bo nie będzie miał gdzie wyładować rozsadzającej go energii. Będzie za to bardzo szczęśliwy w domu z dużym ogrodem. Jest wierny, lojalny i bardzo przyjazny wobec dzieci. Odpowiednio wychowany może być doskonałym towarzyszem rowerowych wycieczek i niezawodnym psem rodzinnym. Jego szata wymaga systematycznej pielęgnacji, a utrzymanie nie należy do najtańszych.
 

Zalety i wady

+ doskonały pies pasterski
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ doskonały pies obrończy
+ przyjazny wobec dzieci
  - wymaga bardzo doświadczonego właściciela
- ma silny, dominujący charakter
- potrzebuje bardzo dużo ruchu
- wymaga czasochłonnej pielęgnacji
- bardzo kosztowny w utrzymaniu

 

 
 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 54
KUVASZ
Kraj pochodzenia: Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca: 06.04.2000
Użytkowanie: Kuvasz jest psem stróżującym i obrońcą posiadłości, a także obrończym. Może być też psem myśliwskim i tropiącym.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1- Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.


RYS HISTORYCZNY:
Kuvasz jest znaną od dawna rasą psa pasterskiego. Jego przodkowie przybyli w rejon Karpat podczas najazdu Madziarów, którzy wykorzystywali te psy pilnowania stad przed drapieżnikami i rabusiami. Dzięki swemu instynktowi myśliwskiemu kuvasze stały się, za czasów króla Mateusza Korwina, cenionymi psami do łowów. W miarę, jak zmniejszała się hodowla zwierząt, kuvasz w coraz mniejszym stopniu stawał się psem pasterskim, a bardziej stróżującym, a w końcu trafił do miast.

WYGLĄD OGÓLNY:
Psy tej rasy są duże i potężne, pokryte gęstą, falistą, białą sierścią. Ich efektowny wygląd uosabia szlachetność, siłę i nieustanną gotowość do pracy. Poszczególne części ciała składają się na harmonijna całość. Kończyny nie są ani krótkie, ani długie, kościec mocny, ale nie za ciężki, mięśnie suche i wyraźnie wykształcone. Oglądana z boku, sylwetka kuvasza ma format krótkiego prostokąta, prawie kwadratu. Pies jest mocno zbudowany, umięśniony, odznacza się żywym temperamentem i znaczną sprawnością.

WAŻNE PROPORCJE:
- długość tułowia nieznacznie przekracza wysokość w kłębie,
- najniższy punkt klatki piersiowej znajduje się w połowie wysokości w kłębie,
- długość kufy jest nieco mniejsza od połowy długości głowy.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Kuvasz jest odważny i nieustraszony. Ludzi i dobytku, oddanego pod swoją opiekę, bronić będzie z nara-żeniem życia. Pewny siebie, sprowokowany może reagować agresją. Jest przywiązany do swego właściciela i terenu, bezgranicznie oddany. Potrzebuje ruchu i zajęcia, nie ma szczególnych wymagań, wytrzymuje ekstremalne warunki klimatyczne i jest łatwy w pielęgnacji. Docenia miłość i uwagę, jaka otrzymuje.

GŁOWA:
Głowa kuvasza na kształt klina, jest proporcjonalna do tułowia, szlachetna, dosyć mocna i ładna. Jej kształt odróżnia kuvasza od innych podobnych ras - powinna być sucha i wyrzeźbiona. Głowa psa jest nieco bardziej masywna od głowy suki.
Mózgoczaszka:
Czaszka: szeroka, czoło lekko wysklepione, rozdzielone po środku wyraźną bruzdą.
Stop: ledwie zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Szeroka, długa, dobrze umięśniona.
Nos: czarna trufla nosa jest zakończona tępo.
Kufa: grzbiet nosa prosty, kufa zwęża się stopniowo, ale nie jest szpiczasta.
Wargi: czarne, dobrze przylegające, w kącikach postrzępione.
Uzębienie: mocne, dobrze rozwinięte, równomiernie rozmieszczone zgodnie ze wzorem zębowym. Zgryz nożycowy.
Oczy: lekko skośne, kształtu migdała, ciemnobrązowe, powieki ciemne i ściśle przylegające do gałki ocznej.
Uszy: osadzone średnio wysoko, na jednej trzeciej długości, licząc od podstawy, odstawione dachówkowato od głowy, a dalej wiszące blisko niej. Przy pobudzeniu uszy są lekko wzniesione. Nie mogą być stojące ani zwinięte.

SZYJA:
Mniej niż średniej długości, dobrze umięśniona, ustawiona pod kątem 25 do 30 stopni do poziomu. Kark krótki, skóra na szyi przylegająca, bez podgardla. U samców wyraźna grzywa.

TUŁÓW:
Widziany z boku ma format krótkiego prostokąta, nieznacznie tylko odbiega od kwadratu.
Kłąb: długi, wyraźnie wystający ponad linię grzbietu.
Grzbiet: średniej długości, prosty, szeroki, dobrze umięśniony i związany.
Lędźwie: krótkie, dobrze związane, płynnie przechodzące w grzbiet.
Zad: lekko opadający, dobrze umięśniony, szeroki, dobrze związany. Gęsta sierść powoduje, że wydaje się nieco przebudowany.
Przedpiersie: na skutek silnie rozwiniętych mięśni wydaje się krągłe, z nieznacznie tylko wystającym mostkiem.
Klatka piersiowa: długa, głęboka, lekko wysklepiona.
Linia dolna: stanowi kontynuację klatki piersiowej i wznosi się ku tyłowi.

OGON:
Nisko osadzony, stanowi przedłużenie opadającej linii zadu, opuszczony, z końcem lekko wzniesionym, ale nie zakręconym. Przy pobudzeniu może być wzniesiony co najwyżej na wysokość grzbietu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: stanowią mocną podporę dla tułowia, są proste i pionowe aż do nadgarstka, średnio szeroko rozstawione. Gdy patrzeć z przodu, to przy prawidłowym ustawieniu pionowa linia, opuszczona od łokcia, przebiegnie przez środek nogi i zakończy się pomiędzy trzecim a czwartym palcem. Przy oglądaniu z boku pionowa linia poprowadzona od łokcia przechodzi środkiem nogi do nadgarstka.
Łopatki: długie, skośnie ustawione, dobrze umięśnione i przylegające do klatki piersiowej, ruchome.
Ramiona: średniej długości, dobrze umięśnione, tworzy z łopatką kąt 100 do 110 stopni.
Łokcie: przylegające, ani wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz. Ramię łączy się z podramieniem pod kątem 120 - 130 stopni.
Przedramiona: dosyć długie, proste, dobrze umięśnione i suche, o mocnych ścięgnach, sięgających nadgarstka.
Nadgarstki: dobrze wykształcone, zwarte, o ścięgnach jak ze stali.
Śródręcza: dość krótkie, suche, lekko nachylone (pod kątem 10 - 15 stopni).
Łapy: okrągłe lub lekko owalne, zwarte. Palce krótkie, wysklepione tak mocno, że w środkowej części nie dotykają ziemi, zwarte. Opuszki sprężyste, czarne. Pazury mocne, krótkie, czarne lub łupkowoszare.
Kończyny tylne: Pozycja ich jest prawidłowa, gdy staw kolanowy znajduje się pod guzem kulszowym, a łapa pod stawem biodrowym. Pionowa linia od guza siedzeniowego powinna przejść przez piętę. Przy oglądaniu z tyłu postawa jest prawidłowa, gdy linia od guza kulszowego przechodzi pionowo przez kończynę, a obie linie są równoległe i rozstawione umiarkowanie szeroko.
Uda: dobrze związane z miednicą długimi, szerokimi i masywnymi mięśniami. Miednica i udo łączą się pod kątem 100 do 110 stopni.
Stawy kolanowe: wyraźne. Kąt między udem a podudziem od 110 do 120 stopni.
Podudzia: masywne, długie mięśnie połączone są ze stawem skokowym mocnymi ścięgnami. Oglądane z tyłu pionowe, ustawione równolegle wobec siebie i wobec pionowej osi ciała.
Stawy skokowe: mocne, wyraźne, suche, z mocnymi ścięgnami. Kąt w stawie skokowym 130-140 stopni.
Śródstopia: długie, pionowe.
Łapy: owalne, poza tym takie same, jak przednie.

CHODY:
Stateczne, łapy stawiane szeroko. Kłus lekki, sprężysty, równy, niezmordowany, przestrzenny. Łokcie nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.

SKÓRA:
Dobrze pigmentowana, łupkowoszara, przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: średnio twarda, falista, trochę nastroszona, bez skłonności do spilśniania się. Pod twardszym włosem okrywowym miękki, puchowy podszerstek. Włos na głowie, uszach i łapach krótki (1-2 cm), gęsty i gładki. Także na przednich i bocznych stronach nóg i na śródstopiu poniżej stawu skokowego prosty i krótki (1-2 cm). Na tylnych stronach przednich nóg pióra długości 5-8 cm , na tylnych portki sięgające stawu skokowego. Na szyi grzywa, sięgająca klatki piersiowej, szczególnie wyraźna u samców. Włos na tułowiu, udach i łopatkach długości od 4 do 12 cm, mocno pofalowany, tworzący loczki i wicherki. Ogon porośnięty na całej długości gęstym, falistym włosem, osiągającym długość 10-15 cm.
Maść: biała, dopuszczalna barwa kości słoniowej. Trufla nosa, powieki i wargi czarne. Opuszki łap czarne lub łupkowoszare. Pożądana ciemna pigmentacja podniebienia, różowe plamy dopuszczalne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: pies 71 - 76 cm, suka 66 - 70 cm
Waga: pies 48 - 62 kg, suka 37 - 50 kg

WADY:
Każde odchylenie od podanego wzorca powinno być uznane za wadę i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- wyraźny stop,
- brak pigmentu na nosie, wargach i powiekach,
- brak więcej niż dwóch P1 lub jakiegokolwiek innego zęba (M3 nie są brane pod uwagę),
- przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki, odstęp między górnymi a dolnymi siekaczami większy niż 2 mm.
- entropium lub ektropium,
- stojące uszy,
- ogon w spoczynku wzniesiony nad grzbietem lub zakręcony na końcu,
- nogi porośnięte długim włosem,
- jakakolwiek inna maść poza wymienionymi we wzorcu.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/54.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.