Rasy psów
Wybierz inną rasę
Labrador retriever pochodzi prawdopodobnie z Nowej Fundlandii. William Cormack, który w 1662 roku odbył pieszą wyprawę przez ten kraj opisał niewielkie czarne psy wodne, doskonale ułożone do aportowania. Wszystko wskazuje na to, że zostały tu przywiezione przez brytyjskich rybaków. Były znakomitymi pływakami, bez wahania wskakiwały do lodowatej wody i wyławiały z niej ryby, które wymknęły się z sieci. Były jakby stworzone do tej pracy, krótka, zwarta sierść doskonale chroniła je przed zimnem a woda spływała po nich jak po kaczce. Ponadto, dzięki swoim niewielkim rozmiarom, bez problemu mieściły się na małych rybackich łodziach. Były niezwykle użyteczne, pomagały ciągnąć sieci a także łodzie w podczas przybijania do brzegu. W razie potrzeby ruszały na ratunek tonącym.
W czasie tej ciężkiej pracy psy te, zwane wówczas nowofundlandami lub psami z Saint John’s zahartowały się oraz nabrały wyjątkowej siły i wytrzymałości. Wydawało się, że przy tak dużej przydatności, ich egzystencja niczym nie może zostać zagrożona. Niestety, ich populacja zwiększyła się tak bardzo, że postanowiono ją ograniczyć. Dekretem z 1870 roku zezwolono na posiadanie tylko jednego psa i jednocześnie nakazano likwidację wszystkich psów bezpańskich. Te nieprawdopodobne restrykcje w późniejszym czasie jeszcze bardziej zaostrzono, nakazując wyłapywanie wszystkich psów, które nie miały kagańca. Chcąc je ratować właściciele wywieźli je do Polle, bazy brytyjskich statków rybackich, gdzie natychmiast zainteresowali się nimi myśliwi, którzy przystosowali je do aportowania ustrzelonej na bagnach zwierzyny.
Wkrótce dostrzegli ich zalety także brytyjscy marynarze, którzy przewieźli je do Anglii. Tam krzyżowano je z różnymi psami myśliwskimi, co w efekcie doprowadziło do powstania trzech nowych ras: flat coated retrievera, curly coated retrievera oraz golden retrievera. Jednocześnie w 1822 roku rozpoczęto oficjalną, selektywną hodowlę, dzięki której powstał labrador retriever, nazwany tak przez jednego z pierwszych hodowców tej rasy, lorda Malmesburry. Nie ulega wątpliwości, że labradora ukształtowali Anglicy, mimo to Brytyjski Kennel Club uznał go bardzo późno, bo dopiero w 1903 roku, po tym jak przedstawiciel tej rasy zdobył tytuł zwycięzcy Best in Show na słynnej wystawie Crufta.
W Polsce w ostatnich latach popularność labradorów bardzo wyraźnie wzrosła. W Stanach Zjednoczonych, Anglii, Francji oraz wielu innych krajach znacznie wcześniej doceniono ich walory i tam stanowią obecnie jedną z najliczniej reprezentowanych ras.
Głowa raczej masywna, ale nie ciężka, z bardzo wyraźnie zaznaczonymi łukami brwiowymi. Kufa mocna, nie klinowata. Nos szeroki z dobrze rozwiniętymi nozdrzami. Oczy średniej wielkości, brązowe lub orzechowe, szeroko rozstawione z dobrze pigmentowaną obwódką. Uszy zwisające, trzymane niezbyt blisko głowy, osadzone nisko, dość daleko w kierunku tyłu głowy. Szczęki mocne, zgryz nożycowy, siekacze górne przykrywają siekacze dolne, ściśle się stykają i są osadzone prostopadle do szczęk. Siekacze oraz kły muszą być w komplecie, natomiast braki w trzonowcach są akceptowane.
Wysokość w kłębie: psy 56 - 57 cm, suki 54 - 56 cm.
Masa ciała: wzorzec nie precyzuje
Z wielkim zapałem pracuje w wodzie i na terenach bagiennych. Woda to jego żywioł, wykorzysta każdą okazję by do niej wskoczyć, nawet jeśli to będzie tylko kałuża. Jest to dla niego tak silna pokusa, że najprawdopodobniej zupełnie zapomni o posłuszeństwie, wychlapie się w wodzie a na zakończenie z wielką radością wytarza się w piasku lub trawie. Tak naprawdę labrador jest w swoim zywiole dopiero wtedy, kiedy ma jakieś zadanie do wykonania – np. pływając, aportując, ćwicząc lub pracując w jakikolwiek inny sposób. Bardzo dobrze sprawdza się na szkoleniu a także w różnych psich sportach, bo to jest idealne dla niego połączenie wysiłku fizycznego i umysłowego.
Dzięki wspaniałemu węchowi labradory coraz częściej wykorzystywane są do pracy przy wykrywaniu narkotyków oraz w ratownictwie, przy odnajdywaniu ludzi zasypanych gruzem lub śniegiem. Choć brzmi to niewiarygodnie, potrafią wyczuć żywego człowieka nawet 20 metrów pod ziemią. Doskonale sprawdzają się również w ratownictwie wodnym. Można je wyszkolić do odnajdywania pod wodą tonacych ludzi, wydobywania ich na powierzchnię i doholowywania do brzegu. Wodoodporny podszerstek oraz sadełko, które im się przy każdej okazji wypomina, chronią je przed utratą ciepła, dzięki czemu mogą długo przebywać w zimnej wodzie.
Widoczna na zdjęciu labradorka Lena z taką samą łatwością potrafi wytropić zaginione dziecko w lesie, przysypanego gruzem człowieka, jak i odnaleźć topielca leżącego kilka metrów pod wodą. Podczas akcji poszukiwawczej na wodzie zawsze znajduje się na posterunku na dziobie łodzi lub pontonu, kontroluje sytuację i szczekaniem sygnalizuje, że znalazła trop. Kiedy udaje się jej znaleźć poszukiwaną osobę, jest naprawdę szczęśliwa i jak szalona merda ogonem!
Ze względu na swój spokój i opanowanie labradory są nieocenione jako psy pomagające osobom niepełnosprawnym, przewodnicy niewidomych oraz w dogoterapii. We Francji ponad 50% wszystkich psów-przewodników to labradory. Mają w sobie niespotykaną łagodność co powoduje, że lgną do nich dzieci autystyczne. Obecność psa wspomaga rehabilitację dzieci z porażeniem mózgowym i nadpobudliwością ruchową. Przytulanie i głaskanie psa odpręża je, uatrakcyjnia zajęcia rehabilitacyjne i zachęca do wykonywania ćwiczeń. Labradory szkoli się także do wykrywania nowotworów u ludzi na podstawie specyficznego zapachu, jaki bazbłędnie wyczuwają w wydychanym przez nich powietrzu. Potrafią również zasygnalizować zbliżający się atak padaczki.
Anna Urbańska i jej pies asystujący Iris, wyszkolony przez Fundację Dogiq, razem pokonują
wyzwania jakie stawia przed nimi codzienność. Zdjęcie udostępniono z archiwów Fundacji Dogiq.
Obecnie labradory to przede wszystkim bardzo popularne, doskonałe psy rodzinne. Są niezwykle lojalne i przywiązane do swoich opiekunów, uwielbiają dzieci i z ochotą angażują się we wspólne zabawy. Ponieważ są to psy duże i silne, trzeba bardzo uważać żeby niechcący nie zrobiły im krzywdy. Zazwyczaj są łatwe do prowadzenia, ale mają silny charakter i czasem próbują stawiać na swoim, dlatego potrzebują spokojnego,ale bardzo konsekwentnego przewodnika.
Trzy umaszczenia labradorów
Pielęgnacja labradora nie jest ani trudna, ani szczególnie pracochłonna, jedynie w okresie linienia wymaga bardzo regularnego szczotkowania.
Więcej na temat pielęgnacji labradora oraz przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Psy z hodowli Herbu Zadora szlifują kondycję przed wystawami
Właściciel labradora powinien zwracać uwage na to, by nie forsować psa w okresie wzrostu, nie zachęcać go do skoków i nadmiernego wysiłu, dopóki jego organizm nie będzie ostatecznie ukonstytuowany. Pies, którego stawy nie są jeszcze w pełni rozwinięte nadmiernie je obciąża, co powoduje ich przedwczesne zużywanie. Pamiętajmy, że zbyt intensywny trening młodego psa może przynieść więcej szkody niż pożytku. Szkodliwe jest również bieganie po śliskich nawierzchniach.
Dolbia LA BLANCHE
Po latach pracy Lucky, którego największym sukcesem było wykrycie jednorazowo ponad 270 tysięcy paczek papierosów schowanych w tirze za plastikowymi pojemnikami, z wielkimi honorami przeszedł na emeryturę. Całe życie mieszkał w domu swojego przewodnika i tam w otoczeniu jego rodziny cieszy się zasłużoną emeryturą.
Więcej informacji na temat psów pracujących w służbie celnej
Wzorzec FCI nr 122 /12.01.2011/GB
LABRADOR RETRIEVER
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowość: Aporter.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 1 - Aportery.
Podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Powszechnie uważa się, że labrador wywodzi się z wybrzeży Grenlandii, gdzie rybacy korzystali z pomocy psów o zbliżonym wyglądzie przy połowach. Pies ten świetnie pracuje w wodzie, w czym pomaga mu nieprzemakalna sierść i wyjątkowy w kształcie ogon, przypominający ogon wydry. W porównaniu z innymi, labrador nie jest bardzo starą rasą; pierwszy klub powstał w roku 1916, a klub biszkoptowych labradorów – w 1925. Wcześniej psy te, sprowadzone w końcu XIX wieku przez płk. P.Hawkera i hrabiego Malmesbury, zasłynęły na próbach polowych. Pies o imieniu Malmesbury Tramp opisany był przez księżnę Howe jako „ojciec współczesnych labradorów”.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies mocnej budowy, zwarty; bardzo aktywny (nie może więc być ciężki ani zbyt masywny); głowa szeroka; klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione; lędźwie i kończyny tylne szerokie i mocne.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Łagodny, bardzo ruchliwy. Obdarzony świetnym węchem; wielki miłośnik wody. Łatwo dostosowuje się do otoczenia, oddany przyjaciel. Inteligentny, bystry i posłuszny, skłonny do zabawy. Usposobienie przyjazne, bez żadnych oznak agresji lub lękliwości.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: Obszerna. Wyraźnie zarysowana, bez wydatnych policzków.
Stop: Zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Szeroki, nozdrza dobrze rozwinięte.
Kufa: Mocna, nie klinowata.
Szczęki/uzębienie: Szczęki średniej długości, mocne; zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne, stykają się ściśle oraz są osadzone prostopadle do szczęk.
Oczy: Średniej wielkości, wyrażające inteligencję i dobre usposobienie; brązowe lub orzechowe.
Uszy: Nie duże, ani ciężkie, lekko przylegające, osadzone raczej z tyłu głowy.
SZYJA:
Gładka, mocna i silna, osadzona w dobrze ustawionych łopatkach.
TUŁÓW:
Grzbiet: Górna linia pozioma.
Lędźwie: Szerokie, krótkie i mocne.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. – jej objętość nie ma być skutkiem nadwagi.
OGON:
Jest cechą charakterystyczną rasy. Bardzo gruby u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi, średniej długości, bez „pióra”, ale dobrze pokryty krótkim, grubym i gęstym włosem, dający wygląd „okrągłego” (w przekroju), opisywany jako „ogon wydry”. Może być noszony wesoło, ale nie powinien zawijać się nad grzbietem.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
O mocnym kośćcu; widziane zarówno z przodu, jak i z boku proste od łokcia do podłoża.
Łopatki: Długie i skośnie ustawione.
Kończyny tylne:
Zad dobrze rozwinięty, nie opadający w kierunku ogona.
Stawy kolanowe: Dobrze kątowane.
Stawy skokowe: Nisko osadzone. Krowia postawa niepożądana.
Łapy: Okrągłe, zwarte; palce dobrze wysklepione, opuszki dobrze rozwinięte.
CHÓD:
Swobodny, z dobrym wykrokiem; kończyny poruszają się równolegle do osi ciała.
OKRYWA WŁOSOWA:
WZROST I WAGA:
Idealna wysokość w kłębie: psy 56-57 cm (22-22,5 cala), suki 54-56 cm (21,5-22 cali)
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/122.pdf
LABRADOR RETRIEVER
Pochodzenie
Labrador retriever pochodzi prawdopodobnie z Nowej Fundlandii. William Cormack, który w 1662 roku odbył pieszą wyprawę przez ten kraj opisał niewielkie czarne psy wodne, doskonale ułożone do aportowania. Wszystko wskazuje na to, że zostały tu przywiezione przez brytyjskich rybaków. Były znakomitymi pływakami, bez wahania wskakiwały do lodowatej wody i wyławiały z niej ryby, które wymknęły się z sieci. Były jakby stworzone do tej pracy, krótka, zwarta sierść doskonale chroniła je przed zimnem a woda spływała po nich jak po kaczce. Ponadto, dzięki swoim niewielkim rozmiarom, bez problemu mieściły się na małych rybackich łodziach. Były niezwykle użyteczne, pomagały ciągnąć sieci a także łodzie w podczas przybijania do brzegu. W razie potrzeby ruszały na ratunek tonącym.
W czasie tej ciężkiej pracy psy te, zwane wówczas nowofundlandami lub psami z Saint John’s zahartowały się oraz nabrały wyjątkowej siły i wytrzymałości. Wydawało się, że przy tak dużej przydatności, ich egzystencja niczym nie może zostać zagrożona. Niestety, ich populacja zwiększyła się tak bardzo, że postanowiono ją ograniczyć. Dekretem z 1870 roku zezwolono na posiadanie tylko jednego psa i jednocześnie nakazano likwidację wszystkich psów bezpańskich. Te nieprawdopodobne restrykcje w późniejszym czasie jeszcze bardziej zaostrzono, nakazując wyłapywanie wszystkich psów, które nie miały kagańca. Chcąc je ratować właściciele wywieźli je do Polle, bazy brytyjskich statków rybackich, gdzie natychmiast zainteresowali się nimi myśliwi, którzy przystosowali je do aportowania ustrzelonej na bagnach zwierzyny.
Wkrótce dostrzegli ich zalety także brytyjscy marynarze, którzy przewieźli je do Anglii. Tam krzyżowano je z różnymi psami myśliwskimi, co w efekcie doprowadziło do powstania trzech nowych ras: flat coated retrievera, curly coated retrievera oraz golden retrievera. Jednocześnie w 1822 roku rozpoczęto oficjalną, selektywną hodowlę, dzięki której powstał labrador retriever, nazwany tak przez jednego z pierwszych hodowców tej rasy, lorda Malmesburry. Nie ulega wątpliwości, że labradora ukształtowali Anglicy, mimo to Brytyjski Kennel Club uznał go bardzo późno, bo dopiero w 1903 roku, po tym jak przedstawiciel tej rasy zdobył tytuł zwycięzcy Best in Show na słynnej wystawie Crufta.
W Polsce w ostatnich latach popularność labradorów bardzo wyraźnie wzrosła. W Stanach Zjednoczonych, Anglii, Francji oraz wielu innych krajach znacznie wcześniej doceniono ich walory i tam stanowią obecnie jedną z najliczniej reprezentowanych ras.
Wygląd
Labrador jest bardzo masywnie zbudowanym psem, o silnym kośćcu i zwartej budowie ciała. Jego tułów powinien być nieco dłuższy od wysokości w kłębie. Grzbiet prosty, klatka piersiowa szeroka i głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami. Dolna linia niemal prosta, z bardzo nieznacznie podciągniętym brzuchem. Ogon u nasady bardzo gruby, na całej długości okrągły, nieznacznie zwężający się ku końcowi, przypominający ogon wydry. Kończyny przednie proste, mocne, łopatki skośnie ustawione. Kończyny tylne dobrze kątowane. Łapy okrągłe, zwarte, z dobrze wysklepionymi palcami.
Int.Ch.Mł.Ch.Pl.Mł.Ch.Niem.Ch.Pl.Dolbia WILL TO PLEASE
Głowa raczej masywna, ale nie ciężka, z bardzo wyraźnie zaznaczonymi łukami brwiowymi. Kufa mocna, nie klinowata. Nos szeroki z dobrze rozwiniętymi nozdrzami. Oczy średniej wielkości, brązowe lub orzechowe, szeroko rozstawione z dobrze pigmentowaną obwódką. Uszy zwisające, trzymane niezbyt blisko głowy, osadzone nisko, dość daleko w kierunku tyłu głowy. Szczęki mocne, zgryz nożycowy, siekacze górne przykrywają siekacze dolne, ściśle się stykają i są osadzone prostopadle do szczęk. Siekacze oraz kły muszą być w komplecie, natomiast braki w trzonowcach są akceptowane.
Wysokość w kłębie: psy 56 - 57 cm, suki 54 - 56 cm.
Masa ciała: wzorzec nie precyzuje
Charakter, usposobienie
Labrador jest przede wszystkim doskonałym psem myśliwskim, wykorzystywanym głównie do tropienia i aportowania ptactwa po strzale, zarówno z ziemi jak i z wody. Jest w tym rzeczywiscie bezkonkurencyjny, dzięki tzw. „miękkiemu pyskowi" potrafi trzymać i przenosić ptaka oraz różne przedmioty tak delikatnie, że oddaje je w nienaruszonym stanie. Odpowiednio wyszkolonemu labradorowi udaje się przenieść nawet surowe jajko i oddać je w całości swojemu przewodnikowi. Słabiej sprawdza się w zadaniach wymagających szybkości i zwinności.
Z wielkim zapałem pracuje w wodzie i na terenach bagiennych. Woda to jego żywioł, wykorzysta każdą okazję by do niej wskoczyć, nawet jeśli to będzie tylko kałuża. Jest to dla niego tak silna pokusa, że najprawdopodobniej zupełnie zapomni o posłuszeństwie, wychlapie się w wodzie a na zakończenie z wielką radością wytarza się w piasku lub trawie. Tak naprawdę labrador jest w swoim zywiole dopiero wtedy, kiedy ma jakieś zadanie do wykonania – np. pływając, aportując, ćwicząc lub pracując w jakikolwiek inny sposób. Bardzo dobrze sprawdza się na szkoleniu a także w różnych psich sportach, bo to jest idealne dla niego połączenie wysiłku fizycznego i umysłowego.
Dzięki wspaniałemu węchowi labradory coraz częściej wykorzystywane są do pracy przy wykrywaniu narkotyków oraz w ratownictwie, przy odnajdywaniu ludzi zasypanych gruzem lub śniegiem. Choć brzmi to niewiarygodnie, potrafią wyczuć żywego człowieka nawet 20 metrów pod ziemią. Doskonale sprawdzają się również w ratownictwie wodnym. Można je wyszkolić do odnajdywania pod wodą tonacych ludzi, wydobywania ich na powierzchnię i doholowywania do brzegu. Wodoodporny podszerstek oraz sadełko, które im się przy każdej okazji wypomina, chronią je przed utratą ciepła, dzięki czemu mogą długo przebywać w zimnej wodzie.
Widoczna na zdjęciu labradorka Lena z taką samą łatwością potrafi wytropić zaginione dziecko w lesie, przysypanego gruzem człowieka, jak i odnaleźć topielca leżącego kilka metrów pod wodą. Podczas akcji poszukiwawczej na wodzie zawsze znajduje się na posterunku na dziobie łodzi lub pontonu, kontroluje sytuację i szczekaniem sygnalizuje, że znalazła trop. Kiedy udaje się jej znaleźć poszukiwaną osobę, jest naprawdę szczęśliwa i jak szalona merda ogonem!
Ze względu na swój spokój i opanowanie labradory są nieocenione jako psy pomagające osobom niepełnosprawnym, przewodnicy niewidomych oraz w dogoterapii. We Francji ponad 50% wszystkich psów-przewodników to labradory. Mają w sobie niespotykaną łagodność co powoduje, że lgną do nich dzieci autystyczne. Obecność psa wspomaga rehabilitację dzieci z porażeniem mózgowym i nadpobudliwością ruchową. Przytulanie i głaskanie psa odpręża je, uatrakcyjnia zajęcia rehabilitacyjne i zachęca do wykonywania ćwiczeń. Labradory szkoli się także do wykrywania nowotworów u ludzi na podstawie specyficznego zapachu, jaki bazbłędnie wyczuwają w wydychanym przez nich powietrzu. Potrafią również zasygnalizować zbliżający się atak padaczki.
Anna Urbańska i jej pies asystujący Iris, wyszkolony przez Fundację Dogiq, razem pokonują
wyzwania jakie stawia przed nimi codzienność. Zdjęcie udostępniono z archiwów Fundacji Dogiq.
Obecnie labradory to przede wszystkim bardzo popularne, doskonałe psy rodzinne. Są niezwykle lojalne i przywiązane do swoich opiekunów, uwielbiają dzieci i z ochotą angażują się we wspólne zabawy. Ponieważ są to psy duże i silne, trzeba bardzo uważać żeby niechcący nie zrobiły im krzywdy. Zazwyczaj są łatwe do prowadzenia, ale mają silny charakter i czasem próbują stawiać na swoim, dlatego potrzebują spokojnego,ale bardzo konsekwentnego przewodnika.
Szata
Owłosienie labradora jest jego cechą charakterystyczną. Ma krótką, twardą w dotyku, bardzo gęstą, nieprzemakalną sierść, podszytą gęstym, obfitym podszerstkiem, dzieki czemu pies jest bardzo odporny na złe warunki atmosfeyczne. Zgodnie ze wzorcem jego szata powinna być krótka, bez fali lub frędzli, przylegająca do ciała. Fale są akceptowane tylko wtedy, kiedy powstaja na skutek bardzo obfitego podszerstka. Ogon bez śladu pióra.
Umaszczenie: wyłącznie jednobarwne: żółte, czarne lub wątrobiane (czekoladowe). Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego. Dopuszczalna jest niewielka biała plamka na przedpiersiu.
Umaszczenie: wyłącznie jednobarwne: żółte, czarne lub wątrobiane (czekoladowe). Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego. Dopuszczalna jest niewielka biała plamka na przedpiersiu.
Trzy umaszczenia labradorów
Dziedziczenie koloru
Kolor każdego labradora jest uwarunkowany 2 parami genów:
- dominującego czarnego B i brązowego recesywnego b (tzn. że do ujawnienia się tego koloru pies musi mieć parę takich genów)
- oraz wpływających na nie: dominującego E, który umożliwia pojawienie się ciemnego koloru i recesywnego e który go blokuje (pies może mieć tylko jasne umaszczenie)
Pies czarny będzie miał genotyp BBEE, BbEE, BBEe, BbEe, pies brązowy bbEe lub bbEE a pies żółty BBee, Bbee lub bbee, przy czym ten ostatni jest niepożądany z punktu widzenia hodowli. Taki genotyp posiada pies żółty pozbawiony czarnego pigmentu w skrócie nazwany NBP (no black pigment). Ma on nie tylko jasny nos (od jasno brązowego do różowego), co sie często zdarza u żóltych labradorów ale także fafle, poduszczki łap, obwódki wokół oczu i same oczy
Aby nie dopuścić do pojawienia żółtych labradorów NBP, nigdy nie wolno kojarzyć psów posiadających jednocześnie geny koloru brązowego b oraz żółtego e (BbEe, bbEe, Bbee i oczywiście bbee). Genotyp psa można ustalić na podstawie badań genetycznych lub umaszczenia jego potomstwa.
Labradory NBP uzyskują na wystawach oceny nie wyższe niż bardzo dobra. Suki, dla których taka ocena jest wystarczająca, o ile spełniają pozostałe kryteria regulaminu hodowlanego, są dopuszczane do hodowli. Muszą być jednak kryte wyłącznie psem, który nie niesie żółtego koloru (BBEE, BbEE lub bbEE) lub psem żóltym, który nie niesie koloru brązowego (BBee). Jak widać, podjęcie decyzji dotyczacej wyboru odpowiedniego reproduktora wymaga znajomośći genotypu psa. Samiec dla którego wymagane są oceny doskonałe nie zostanie dopuszczony do hodowli. Poza brakiem czarnego pigmentu labradory NBP nie różnią się niczym od psów w pozostałych kolorach.
Aby nie dopuścić do pojawienia żółtych labradorów NBP, nigdy nie wolno kojarzyć psów posiadających jednocześnie geny koloru brązowego b oraz żółtego e (BbEe, bbEe, Bbee i oczywiście bbee). Genotyp psa można ustalić na podstawie badań genetycznych lub umaszczenia jego potomstwa.
Labradory NBP uzyskują na wystawach oceny nie wyższe niż bardzo dobra. Suki, dla których taka ocena jest wystarczająca, o ile spełniają pozostałe kryteria regulaminu hodowlanego, są dopuszczane do hodowli. Muszą być jednak kryte wyłącznie psem, który nie niesie żółtego koloru (BBEE, BbEE lub bbEE) lub psem żóltym, który nie niesie koloru brązowego (BBee). Jak widać, podjęcie decyzji dotyczacej wyboru odpowiedniego reproduktora wymaga znajomośći genotypu psa. Samiec dla którego wymagane są oceny doskonałe nie zostanie dopuszczony do hodowli. Poza brakiem czarnego pigmentu labradory NBP nie różnią się niczym od psów w pozostałych kolorach.
Pielęgnacja labradora nie jest ani trudna, ani szczególnie pracochłonna, jedynie w okresie linienia wymaga bardzo regularnego szczotkowania.
Więcej na temat pielęgnacji labradora oraz przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Największy problem labradorów to łakomstwo oraz spowodowana tym skłonność do otyłości. Szczenię powinno jeść do woli, natomiast u dorosłego psa trzeba bardzo skrupulatnie kontrolować ilość podawanej karmy, ponieważ nadwaga fatalnie odbije się na jego stawach, co u psa z tendencją do dysplazji może doprowadzić do nasilenia objawów choroby. Właściciel musi także pamiętać o zapewnieniu psu odpowiedniej ilości ruchu, bo nadwaga wynika nie tylko z przekarmienia, ale również z braku aktywności fizycznej. Pies, który jest prawidłowo karmiony, ma się gdzie wybiegać a na dodatek może sobie od czasu do czasu popływać, nigdy nie będzie zatuczony.
Psy z hodowli Herbu Zadora szlifują kondycję przed wystawami
Właściciel labradora powinien zwracać uwage na to, by nie forsować psa w okresie wzrostu, nie zachęcać go do skoków i nadmiernego wysiłu, dopóki jego organizm nie będzie ostatecznie ukonstytuowany. Pies, którego stawy nie są jeszcze w pełni rozwinięte nadmiernie je obciąża, co powoduje ich przedwczesne zużywanie. Pamiętajmy, że zbyt intensywny trening młodego psa może przynieść więcej szkody niż pożytku. Szkodliwe jest również bieganie po śliskich nawierzchniach.
Oprócz dysplazji stawu łokciowego i biodrowego, u labradorów zdarzają się czasem niektóre dziedziczne choroby oczu, takie jak zaćma, głównie w starszym wieku, oraz znacznie groźniejszy postępujący zanik siatkówki. Przeprowadzanie badań u zwierząt wykorzystywanych do hodowli pozwala zminimalizować ryzyko wystapienia tej choroby. Regularnej kontroli wymagają także uszy labradora, do których podczas kąpieli dostaje się woda. Dlatego też po wyjściu z wody powinno się osuszyć je miękką szmatką, bo wilgoć w słabo wentylowanych, zwisających uszach stwarza sprzyjajace warunki dla rozwoju infekcji grzybiczych.
Dolbia LA BLANCHE
Niektórzy hodowcy uważają, że skłonność do pewnych chorób zwiazana jest z umaszczeniem psa, inni takich zależności nie dostrzegają. Wszyscy natomiast są zgodni, że temperament i charakter w żadnej mierze nie jest związany z umaszczeniem, choć oczywiście, jak w każdej rasie bywają różnice osobnicze. Nie bez znaczenia jest przede wszystkim wczesna socjalizacja, ułożenie i wychowanie psa.
Do kogo pasuje ten pies ?
Na to pytanie można odpowiedzieć bardzo krótko: praktycznie dla każdego. Labrador nadaje się zarówno dla osób bardzo aktywnych, lubiących sportowy tryb zycia, jak również dla rodziny z dziećmi, pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniej ilości ruchu. Podczas spacerów młody labrador bywa żywiołowy, zwłaszcza jak spotyka się i bawi z innymi psami. Jego właściciel musi jednak pamiętać, że u dużego i ciężkiego psa stawy narażone na duże obciążenia i dlatego psu należy rozsądnie dawkować wysiłek fizyczny, żeby nie nadwyrężyć jego niedostatecznie jeszcze wykształconych stawów.
Labrador bardzo łatwo adaptuje się do każdych warunków, może żyć w mieszkaniu, nawet niewielkim, choć szczęśliwszy będzie w domu z ogrodem. Nade wszystko ceni kontakt z człowiekiem. Jest miły, serdeczny, bardzo przywiązany do swoich właścicieli. Uwielbia ich tak bardzo, że czasem staje się o nich zazdrosny i nadmiernie zaborczy.
Labrador bardzo łatwo adaptuje się do każdych warunków, może żyć w mieszkaniu, nawet niewielkim, choć szczęśliwszy będzie w domu z ogrodem. Nade wszystko ceni kontakt z człowiekiem. Jest miły, serdeczny, bardzo przywiązany do swoich właścicieli. Uwielbia ich tak bardzo, że czasem staje się o nich zazdrosny i nadmiernie zaborczy.
Młody pies ma dużo energii, warto mu więc zapewnić możliwość wybiegania się lub pływania, bo znudzony może sobie sam znaleźć zajęcie, które niekoniecznie musi wprawić w zachwyt jego właścicieli. Nie znaczy to jednak, że jego opiekun musi razem z nim biegać, wystarczy, że pójdzie na spacer w takie miejsce, w którym będzie mógł go bezpiecznie spuścić ze smyczy, najlepiej w gronie innych psów. Może mu także rzucać aport lub piłeczkę, którą pies będzie z zapałem przynosić. Starszy labrador jest psem statecznym, ale ruch jest mu potrzebny w każdym wieku, choćby dla utrzymania odpowiedniej wagi i kondycji. Można przyjąć, że jeden solidny spacer połączony z cwiczeniami i aportowaniem dziennie całkowicie zaspokoi jego potrzeby. Samo bieganie po przydomowym ogródku nie wystarczy, chyba, że w domu są dwa ub wiecej psów, wówczas doskonale zorganizują sobie czas, ale wtedy o wyglądzie kwiatowych rabatek lepiej nie mówic.
Labradory z Grodu Hrabiego Malmesbury szalejące na śniegu
Labrador potrzebuje bliskości człowieka, nie lubi zostawać sam w domu, można go zabrać dosłownie wszędzie, nawet na wczasy, jeśli oczywiście znajdzie się dla niego miejsce w samochodzie. Nie ma zwyczaju szczekania, zaczepiania, rozrabiania i wszczynania awantur. Każdy, kto decyduje się na labradora powinien zdawać sobie sprawę z tego, że jest to pies o bardzo silnym charakterze, trzeba go więc bardzo konsekwentnie ułożyć i wychować, w przeciwnym razie może się zdarzyć, że pies, który nie jest z natury agresywny, może ją przejawiać. Nie będzie to miało miejsca, jeśli od pierwszego dnia w nowym domu bardzo cierpliwie pokazemy psu czego od niego oczekujemy i bardzo spokojnie to wyegzekwujemy. Łakomstwo labradora jest bardzo pomocne, bo dla smakołyka pies jest w stanie zrobić wszystko. Właściciel musi być dla psa niekwestionowanym przywódcą i autorytetem dla swojego czworonożnego przyjaciela.
Labrador retriever nie jest psem obrończym, jeśli jednak ktoś z jego rodziny znajdzie się w niebezpieczeństwie, z pewnością przypomni sobie, że ma zęby i użyje ich stosownie do sytuacji. Dobrze wychowany nie wchodzi w utarczki z innymi psami. Mało szczeka, po powrocie ze spaceru najchętniej kładzie się blisko swojego pana, przy jego nogach lub jeszcze lepiej na kanapie - i śpi.
Labrador retriever nie jest psem obrończym, jeśli jednak ktoś z jego rodziny znajdzie się w niebezpieczeństwie, z pewnością przypomni sobie, że ma zęby i użyje ich stosownie do sytuacji. Dobrze wychowany nie wchodzi w utarczki z innymi psami. Mało szczeka, po powrocie ze spaceru najchętniej kładzie się blisko swojego pana, przy jego nogach lub jeszcze lepiej na kanapie - i śpi.
Zalety i wady
+ przyjazny, pozbawiony agresji + doskonały pies rodzinny + inteligentny, łatwo się uczy + doskonały aporter i pies myśliwski + nadaje się do psich sportów + doskonały towarzysz dla dzieci + przyjazny w stosunku do zwierząt + przewodnik niepełnosprawnych + rzadko choruje + łatwy w pielęgnacji |
- młody pies jest bardzo żywiołowy - bywa zazdrosny i absorbujący - straszny łakomczuch z tendencją do nadwagi - nie nadaje się do obrony i stróżowania |
Ciekawostki
- Psi celnik
Często wszystkie media obiega wiadomość, że celnicy wykryli przemyt narkotyków lub papierosów. Mało kto uzmysłowi sobie wówczas, że tych sukcesów by nie było, gdyby celnikom nie towarzyszyły psy. Rekordzista, siedmioletni czarny labrador Lucky był jednym z pierwszych psów wyszkolonych do wykrywania wyrobów tytoniowych i stał się w tej dziedzinie rekordzistą. Razem z Jarkiem, swoim przewodnikiem, ma na koncie wykrycie ponad 11 mln sztuk przemycanych papierosów. Talent odziedziczył po rodzicach. Jego mama (czarna suczka Wena) przez 10 lat skutecznie wspomagała podlaskich celników w walce z przemytnikami narkotyków. Natomiast Portos, jego ojciec, który pracował w krakowskiej izbie celnej, był mistrzem Europy w posłuszeństwie wśród psów służby celnej.
Lucky pracuje w Budzisku w systemie 12-godzinnym. Często pełni służbę nocą, ale to nie wpływa na skuteczność jego działania. Wykrywa przemycane papierosy schowane zarówno w przemyślnie skonstruowanych skrytkach, w kołach, jak również pod ładunkami maskującymi. Znalezienie papierosów zazwyczaj sygnalizuje drapaniem i szczekaniem. Czasem tylko swoim zachowaniem obudzi podejrzenie swojego przewodnika, że coś mu się nie podoba. Rzadko daje się wyprowadzić w pole. Jego przewodnik wspomina kontrolę ciężarówki przewożącej transport skrzynek z kiełbasą, przy kontroli których pies nagle zaczął się zachowywać tak, jak przy znalezieniu przemytu. Mimo, ze w pierwszej chwili przewodnik podejrzewał psa, że na skutek zapachu pies zapomniał o swoich obowiązkach, ale zaufał mu i polecił odstawić skrzynki. Okazało się, że kiełbasa była tylko przykrywką dla przemycanych papierosów a labrador na służbie jest nie tylko skuteczny, ale również nieprzekupny.
Lucky pracuje w Budzisku w systemie 12-godzinnym. Często pełni służbę nocą, ale to nie wpływa na skuteczność jego działania. Wykrywa przemycane papierosy schowane zarówno w przemyślnie skonstruowanych skrytkach, w kołach, jak również pod ładunkami maskującymi. Znalezienie papierosów zazwyczaj sygnalizuje drapaniem i szczekaniem. Czasem tylko swoim zachowaniem obudzi podejrzenie swojego przewodnika, że coś mu się nie podoba. Rzadko daje się wyprowadzić w pole. Jego przewodnik wspomina kontrolę ciężarówki przewożącej transport skrzynek z kiełbasą, przy kontroli których pies nagle zaczął się zachowywać tak, jak przy znalezieniu przemytu. Mimo, ze w pierwszej chwili przewodnik podejrzewał psa, że na skutek zapachu pies zapomniał o swoich obowiązkach, ale zaufał mu i polecił odstawić skrzynki. Okazało się, że kiełbasa była tylko przykrywką dla przemycanych papierosów a labrador na służbie jest nie tylko skuteczny, ale również nieprzekupny.
Po latach pracy Lucky, którego największym sukcesem było wykrycie jednorazowo ponad 270 tysięcy paczek papierosów schowanych w tirze za plastikowymi pojemnikami, z wielkimi honorami przeszedł na emeryturę. Całe życie mieszkał w domu swojego przewodnika i tam w otoczeniu jego rodziny cieszy się zasłużoną emeryturą.
Więcej informacji na temat psów pracujących w służbie celnej
- Sklonowane labradory
Okazuje się, że psy dziedziczą uzdolnienia do określonego rodzaju służby. Do tego stopnia, że w Korei najlepszego psa, też labradora, postanowiono sklonować. Rezultat przeszedł wszelkie oczekiwania, o czym można poczytać tutaj.
- Historia miłosna z psami w tle
W marcu 2014 roku Claire Johnson i Mark Gaffrey powiedzieli sobie sakramentalne "tak". Sam fakt ślubu nie byłby czymś niezwykłym, gdyby nie osoby nowożeńców i okoliczności w jakich poznała się młoda para. Zarówno Claire jak i Marc są osobami niewidomymi, które zaprzyjaźniły się dzięki swoim psom.
Para poznała się podczas 2-tygodniowego kursu dla psów przewodników, na który udała się wraz ze swoimi labradorami Rodd-em i Venice. Psy od pierwszego momentu zapałały do siebie wielka sympatią i wykorzystywały każdą okazję do wspólnych zabaw, co również zbliżyło ich właścicieli. Ponieważ okazało się, że mieszkają niedaleko siebie, po zakończonym kursie postanowili kontynuować znajomość. Podczas gdy labradory bawiły się, Claire i Marc stawali się sobie coraz bliżsi i z czasem stało się jasne, że spotykają się już nie tylko po to, aby sprawić przyjemność swoim psom, ale przy okazji spędzić spędzić razem trochę czasu. Po pewnym czasie postanowili się pobrać. Labradory które ich "wyswatały" poprowadziły młodą parę do ołtarza. One również przyniosły obrączki. Piękna historia z happy-endem.
Para poznała się podczas 2-tygodniowego kursu dla psów przewodników, na który udała się wraz ze swoimi labradorami Rodd-em i Venice. Psy od pierwszego momentu zapałały do siebie wielka sympatią i wykorzystywały każdą okazję do wspólnych zabaw, co również zbliżyło ich właścicieli. Ponieważ okazało się, że mieszkają niedaleko siebie, po zakończonym kursie postanowili kontynuować znajomość. Podczas gdy labradory bawiły się, Claire i Marc stawali się sobie coraz bliżsi i z czasem stało się jasne, że spotykają się już nie tylko po to, aby sprawić przyjemność swoim psom, ale przy okazji spędzić spędzić razem trochę czasu. Po pewnym czasie postanowili się pobrać. Labradory które ich "wyswatały" poprowadziły młodą parę do ołtarza. One również przyniosły obrączki. Piękna historia z happy-endem.
Źródło: http://www.mirror.co.uk/news/uk-news/claire-johnson-mark-gaffey-guide-3274664
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 122 /12.01.2011/GBLABRADOR RETRIEVER
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowość: Aporter.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 1 - Aportery.
Podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Powszechnie uważa się, że labrador wywodzi się z wybrzeży Grenlandii, gdzie rybacy korzystali z pomocy psów o zbliżonym wyglądzie przy połowach. Pies ten świetnie pracuje w wodzie, w czym pomaga mu nieprzemakalna sierść i wyjątkowy w kształcie ogon, przypominający ogon wydry. W porównaniu z innymi, labrador nie jest bardzo starą rasą; pierwszy klub powstał w roku 1916, a klub biszkoptowych labradorów – w 1925. Wcześniej psy te, sprowadzone w końcu XIX wieku przez płk. P.Hawkera i hrabiego Malmesbury, zasłynęły na próbach polowych. Pies o imieniu Malmesbury Tramp opisany był przez księżnę Howe jako „ojciec współczesnych labradorów”.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies mocnej budowy, zwarty; bardzo aktywny (nie może więc być ciężki ani zbyt masywny); głowa szeroka; klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione; lędźwie i kończyny tylne szerokie i mocne.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Łagodny, bardzo ruchliwy. Obdarzony świetnym węchem; wielki miłośnik wody. Łatwo dostosowuje się do otoczenia, oddany przyjaciel. Inteligentny, bystry i posłuszny, skłonny do zabawy. Usposobienie przyjazne, bez żadnych oznak agresji lub lękliwości.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: Obszerna. Wyraźnie zarysowana, bez wydatnych policzków.
Stop: Zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Szeroki, nozdrza dobrze rozwinięte.
Kufa: Mocna, nie klinowata.
Szczęki/uzębienie: Szczęki średniej długości, mocne; zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne, stykają się ściśle oraz są osadzone prostopadle do szczęk.
Oczy: Średniej wielkości, wyrażające inteligencję i dobre usposobienie; brązowe lub orzechowe.
Uszy: Nie duże, ani ciężkie, lekko przylegające, osadzone raczej z tyłu głowy.
SZYJA:
Gładka, mocna i silna, osadzona w dobrze ustawionych łopatkach.
TUŁÓW:
Grzbiet: Górna linia pozioma.
Lędźwie: Szerokie, krótkie i mocne.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. – jej objętość nie ma być skutkiem nadwagi.
OGON:
Jest cechą charakterystyczną rasy. Bardzo gruby u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi, średniej długości, bez „pióra”, ale dobrze pokryty krótkim, grubym i gęstym włosem, dający wygląd „okrągłego” (w przekroju), opisywany jako „ogon wydry”. Może być noszony wesoło, ale nie powinien zawijać się nad grzbietem.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
O mocnym kośćcu; widziane zarówno z przodu, jak i z boku proste od łokcia do podłoża.
Łopatki: Długie i skośnie ustawione.
Kończyny tylne:
Zad dobrze rozwinięty, nie opadający w kierunku ogona.
Stawy kolanowe: Dobrze kątowane.
Stawy skokowe: Nisko osadzone. Krowia postawa niepożądana.
Łapy: Okrągłe, zwarte; palce dobrze wysklepione, opuszki dobrze rozwinięte.
CHÓD:
Swobodny, z dobrym wykrokiem; kończyny poruszają się równolegle do osi ciała.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Jest cechą charakterystyczną. Krótki, gęsty, bez fali lub frędzli, w dotyku twardy; podszerstek odporny na niekorzystny wpływ pogody.
Umaszczenie: Całkowicie czarne, żółte lub wątrobiane (czekoladowe). Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego (jak u lisa). Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu.
Umaszczenie: Całkowicie czarne, żółte lub wątrobiane (czekoladowe). Kolor żółty obejmuje odcienie od jasnokremowego do rudego (jak u lisa). Dopuszczalna jest mała, biała plamka na przedpiersiu.
WZROST I WAGA:
Idealna wysokość w kłębie: psy 56-57 cm (22-22,5 cala), suki 54-56 cm (21,5-22 cali)
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/122.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!