Rasy psów

Wybierz inną rasę

LANDSEER

Pochodzenie


Ladseery powstały prawdopodobnie w wyniku skrzyżowania pirenejskich psów hodowanych przez baskijskich rybaków z psami Indian z Nowej Fundlandii. W lecie psy te ciągnęły sieci rybackie i wyciągały łodzie z wody na brzeg, zimą, w specjalnej uprzęży przyciągały drzewo z okolicznych lasów. W tych niezwykle ciężkich warunkach ukształtował się typ psa pracującego, mało wymagającego, odpornego na niepogodę.

Około 1870 roku rybacy przywieźli pierwsze landseery do Anglii, gdzie szybko zyskały wielu zwolenników. Początkowo uznano, że jest to po prostu łaciata odmiana bardzo popularnego już wtedy nowofundlanda. W ten zaskakujący sposób, podczepiając się niejako pod nowofundlandy, nieznane do tej pory w Europie psy pociągowe automatycznie stały się znane. Trafiły nawet na dwór cesarski. Widać je na płótnach Rubensa i Renoira, najczęściej jednak ich podobizny pojawiały się na obrazach bardzo cenionego wówczas portrecisty Edwina Lanseera, od którego rasa wzięła swoja nazwę. 
 

Przez wiele następnych lat istniały dwa rodzaje psów uznane za nowofundlandy, które jednak wyraźnie różniły się nie tylko kolorem. Znalazło to odbicie w niemieckich księgach rodowodowych wydanych w 1881 roku, gdzie je tak opisano:

1.
pies o falistej sierści, jednolicie czarny, z krótszą kufą, zwisającymi faflami, o bardzo masywnej budowie ciała - dzisiejszy nowofundland

2. pies o kędzierzawej sierści, łaciatym umaszczeniu, lżejszej, bardziej zwężającej się kufie, oraz lżejszej budowie ciała  - dzisiejszy landseer
 

W późniejszych latach kynolodzy skupili się przede wszystkim na hodowli czarnego nowofundlanda, jednomyślnie uznając, że istnieją trzy odmiany kolorystyczne tej rasy: czarna, rzadsza od niej -  brązowa i jeszcze rzadsza - czarno-biała. W przychodzących na świat miotach rodziły się zarówno szczenięta czarne jak i czarno-białe.

Pierwszy jednolity czarno-biały miot przyszedł na świat 12 października 1902 roku w szwajcarskiej hodowli „v.Vevey” W ciągu następnych dziesięciu lat w oparciu o psy z tej hodowli oraz angielskie importy przekazujące umaszczenie czarno-białe, dwaj panowie: Meystre (właściciel hodowli v.Vevey) i Schlittler-Lager (właściciel hodowli v.Mollis) wyhodowali około 100 psów dwubarwnych i stworzyli doskonałą bazę dla rozwoju nowej rasy. Niestety cały ich trud został zmarnowany, najpierw pierwsza, potem druga wojna światowa zdziesiątkowały pogłowie tych psów. Rasa była bliska całkowitego wymarcia, na szczęście za sprawą kilku zapalonych hodowców udało się ją uratować. Baza hodowlana była jednak tak mała, że na początku zdarzały się ponoć skojarzenia landseera z czarnym nowofundlandem i górskim psem pirenejskim. Potem już tego rodzaju krzyżówek nie stosowano.

W 1960 roku Emil Burkhard, prezes Szwajcarskiego Klubu Nowofundlanda zaproponował przyjęcie przez FCI standardu nowej rasy argumentując to tym, że nowofundland-landseer od nowofundlanda różni się nie tylko umaszczeniem, ale także i to bardzo wyraźnie, charakterem i budową anatomiczną. Uważał, że powinno to znaleźć odbicie w systematyce ras. Klub podzielił jego zdanie, wskutek czego FCI zatwierdziła pod numerem 226 wzorzec nowej rasy przyjmując jej nazwę Landseer European-Continental.
 

Wygląd

Landseer jest potężnym psem, budową bardzo przypominającym nowofundlanda. Choć w rzeczywistości jest większy i cięższy wydaje się jednak od niego lżejszy, ponieważ ma wyższe kończyny i długi, opuszczony, lekko wygięty ogon. Ma pełną gracji sylwetkę, wyraźnie zaznaczony kłąb, silny grzbiet i masywne, grubokościste nogi. Głowa potężna, osadzona na krótkiej szyi, oczy migdałowate, brązowe, o przyjaznym spojrzeniu. Uszy wysoko osadzone, trójkątne, lekko zaokrąglone, zwisające, wewnętrzną krawędzią przechodzące przez zewnętrzne kąciki oczu. Fafle u landseera są przylegające, dzięki czemu, w przeciwieństwie do nowofundlanda, pies się nie ślini. 

Wysokość w kłębie: psy 72-80 cm, suki 67-72 cm.
Masa ciała: 50 – 68 kg.
 

Charakter, usposobienie

Charakter landseera można w zasadzie określić jednym słowem: wspaniały! Jest bezgranicznie przywiązany do swojego właściciela, zrównoważony, całkowicie pozbawiony agresji, doskonały towarzysz dla dzieci, dla których ma niewyczerpane pokłady cierpliwości i które kocha całym swoim wielkim psim sercem. Jest przy tym bardzo odważny i jeśli trzeba, potrafi stanąć w obronie swojej rodziny. Nie musi się dużo wysilać, bo sama jego postura budzi respekt i skutecznie zmusza intruza do odwrotu. Zanim zaatakuje, a w razie potrzeby potrafi to zrobić, zawsze ostrzega. Jest wyjątkowo inteligentny, bardzo szybko i chętnie się uczy. Uwielbia ruch, zabawę, spacery a nade wszystko pływanie. Źle znosi upały, chyba, że ma w pobliżu jakiś zbiornik z wodą, w której będzie mógł się ochłodzić. Za to w czasie najcięższej nawet zimy czuje się znakomicie, uwielbia śnieg, bieganie i zabawy na mrozie. A ciągnięcie dzieci na sankach w szczególności. 
 

Szata

Szata landseera jest czarno-biała i w przeciwieństwie do nowofundlanda, z którym się go często myli, kolorem dominującym jest zawsze biel z mniejszymi lub większymi, wyraźnie konturowanymi, czarnymi plamami. Szyja, pierś, brzuch, kończyny i ogon powinny być białe. Głowa po bokach powinna być czarna, z bardzo charakterystyczną, białą strzałką. Nakrapiania na białym tle są niepożądane.

Gęsta, odporna na wilgoć sierść składa się z dwóch rodzajów włosa: dość miękkiego włosa okrywowego i średnio gęstego podszerstka. Pielęgnacja landseera jest stosunkowo prosta i sprowadza się w zasadzie do utrzymania go w czystości.
 

Więcej na temat pielęgnacji landseera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Ze względu na potężną sylwetkę, u landseerów, podobnie jak u innych psów dużych ras spotyka się przypadki dysplazji biodrowej. Błędy żywieniowe, w szczególności przekarmianie psów w okresie wzrostu i wynikająca stąd nadwaga, mogą dodatkowo sytuację pogorszyć. Warto więc przed kupnem psa tej rasy upewnić się, czy jego rodzice są wolni od dysplazji.

Następnym problemem są schorzenia serca, objawiające się brakiem wytrzymałości na zmęczenie, zadyszką, kaszlem a czasem nawet omdleniem i zapaścią. Ponieważ uznano, że schorzenia te mogą mieć charakter dziedziczny, zwierzęta obciążone chorobami serca nie powinny być wykorzystywane w hodowli. Szczenięta, na wszelki wypadek, w wieku 8-12 miesięcy powinny być przebadane przez kardiologa.

Mniej groźne, bo możliwe do chirurgicznego skorygowania, są wrodzone wady powiek: entropium i ektropium, czyli podwinięcie i odwinięcie powieki.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Landseer doskonale sprawdza się jako pies rodzinny, wspaniały towarzysz i opiekun dzieci. W lecie zapewni im bezpieczeństwo w wodzie, w zimie z radością będzie je ciągnął na sankach. Jest spokojny, zrównoważony, bez potrzeby nie szczeka. Ma charakter psa świadomego własnej siły, nie wszczyna konfliktów i niejako na kredyt obdarza wszystkich swoja przyjaźnią. Reaguje dopiero wtedy, gdy uzna, że rzeczywiście jest taka potrzeba. Można go zabrać wszędzie, ten pies budzi respekt ale przechodnie na jego widok nie przechodzą na drugą stronę ulicy, tak jak to bywa z wieloma bardzo modnymi ostatnio rasami. Jest doskonałym stróżem, spokojnym, zrównoważonym i niezawodnym. 

Idealny pies dla rodziny mieszkającej w domu z ogrodem, może dużo przebywać na dworze, ale nigdy w kojcu lub w budzie. Jest to pies, który potrzebuje bliskości człowieka i bardzo źle znosi samotność. Odizolowanie może całkowicie zniszczyć jego psychikę.
 

Problemem może być spory koszt utrzymania, landseery jedzą dużo, a ze względu na zdrowie i tendencję do tycia powinny dostawać dobrej jakości pożywienie o wysokim stopniu przyswajalności.

Zalety i wady

+ wspaniały pies rodzinny       
niezwykle inteligentny,

+  łatwo się uczy                   
doskonały pływak
spokojny, zrównoważony
+ bardzo przywiązany do właścicieli    
+ wielki przyjaciel dzieci
+ znakomity obrońca

  - bardzo kosztowny w utrzymaniu
- ze względu na stawy nie powinien chodzić po schodach   

 

Wzorzec rasy FCI

LANDSEER (typ europejsko-kontynentalny)
FCI-Standard N°226 / 01.10.1997
POCHODZENIE: : Niemcy / Szwajcaria.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 24.08.1960.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE :
Landseer sprawiać ma wrażenie psa dużego, mocnego i harmonijnego. Jest w porównaniu z czarnym nowofundlandem wysokonożny - odnosi sie to szczególnie do samców.

GŁOWA :
Skóra na głowie nie pomarszczona, sierść krótka i delikatna, głowa ładnie rzeźbiona, o szlachetnym wyrazie.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka :  Szeroka, masywna, z wyraźnym guzem potylicznym.
Stop : Wyraźny, ale nie tak bardzo jak u bernardyna.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny.
Kufa: Długości takiej samej, jak głębokość, zmierzona tuż u nasady.
Wargi : Suche, czarne, jak najbardziej przylegające, górne troszkę przykrywają dolne.
Uzębienie : Zgryz nożycowy.
Policzki : Umiarkowanie rozwinięte, zwężające się w kierunku kufy.
Oczy : Średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, ciemno brązowe lub brązowe (jaśniejsze mogą być tolerowane), o przyjacielskim wyrazie, kształtu migdała, trzecia powieka niewidoczna. Oczy bardzo jasne (żółte lub szarożółte) są wadliwe, podobnie jak zbyt blisko siebie osadzone.
Uszy : Średniej wielkości, przy wyciagnięciu do przodu sięgają wewnętrznych kątów oczu. Kształtu trójkąta, z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone wysoko, ale niezbyt daleko z tyłu głowy. Noszone blisko głowy, przylegające do jej boków. Pokryte krótkim, delikatnym włosem, tyllko z tyłu nasady ucha włos jest dłuższy.

SZYJA :
Dobrze umięśniona i mocna, na przekroju nie powinna być okragła, lecz raczej owalna, dobrze osadzona i płynnie przechodząca w łopatki. Jej długość – od potylicy do kłębu, powinna wynosić około ¾ do 4/5 długości głowy. Wyraźne podgardle jest niepożądane.

TUŁÓW :
Jego długość, mierzona od kłębu do nasady ogona, powinna być mniej więcej dwa razy większa od długości głowy. Na całej długości tułów jest mocny i szeroki.
Grzbiet : Prosty i równy.
Lędźwie : Umięśnione.
Zad : Szeroki, na bokach zaokrąglony, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: Głęboka i szeroka dzięki dobrze wysklepionym żebrom. Łopatki mocno umięśnione.
Brzuch : Trochę podciągnięty, z zaznaczoną słabizną.
Grzbiet słaby lub zapadnięty, słabe lędźwie, zbyt krótkie żebra rzekome i mocno podkasany brzuch są wadliwe.

OGON :
Mocny, sięgający trochę poniżej stawu skokowego, porośnięty gęsta, krzaczastą sierścią, bez pióra. W postawie wiszący, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. W ruchu ogon może być noszony prosto, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. Ogon zniekształcony lub zakręcony nad grzbietem wysoce niepożądany.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Dobrze rozwinięte mięśnie otaczają mocną kość ramienną. Kończyny przednie mają mocny kościec i są dobrze kątowane. Oglądane z przodu są dobrze umięśnione i idealnie proste. Śródręcze, oglądane z boku, lekko nachylone.
Łokcie : przylegają do tułowia w najniższym punkcie mostka, skierowane prosto ku tyłowi; odległość od podłoża do łokcia dość znaczna.
KOŃCZYNY TYLNE:
W całości mocne i krzepkie, mają mocny kościec i są doskonale umięśnione, poruszają się swobodnie. Sierść tworzy niewielkie pióra.
Udo : Bardzo szerokie.
Wilcze pazury : Niepożądane, powinny być usunięte niezwłocznie po narodzeniu.
Wadliwe są strome kątowanie i iksowata postawa tyłu.

ŁAPY :
Duże, kształtyne, kocie. Łapy płaskie lub wykręcone na zewnątrz są wadliwe. Palce połączone dobrze rozwiniętą błoną niemal na całej długości.

CHODY:
Akcja dobrze umięśnionych kończyn powinna być swobodna, przestrzenna i wydajna. Movement of the well muscled
legs should present a free, long stride, covering ground well.

SZATA:
SIERŚĆ :
Włos okrywowy na całym ciele, poza głową, powinien być długi, jak najbardziej prosty i gęsty, miękki w dotyku, zpodszerstkiem obfitym, ale nie tak gęstym, jak u czarnego nowofundlanda. Lekkie pofalowanie na grzbiecie i zadzie nie jest
niczym niepożądanym. Sierść, zaczesana „pod włos”, wraca sama do naturalnego położenia.
MAŚĆ :
Kolorem podstawowym jest czysta biel, na jej tle występują czarne łaty na grzbiecie i zadzie. Kołnierz, przód klatki piersiowej, nogi i ogon muszą być białe. Głowa czarna, z białą kufą i symetryczną strzałką, ani zbyt wąska, ani szeroką, łączącą kufę z kołnierzem.  Symetria i szerokość strzałki uważane są za ważne cele hodowlane. Czarne nakrapianie na białym tle nie obniża oceny, ale celem hodowlanym jest jego wyeliminowanie.

WIELKOŚĆ :
Wysokość w kłębie: Psy : 72 do 80 cm Suki : 67 do 72 cm
Nieznaczne odchylenia w górę i w dół są tolerowane.

WADY :
- Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/226.pdf


Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.