Rasy psów

Wybierz inną rasę

POSOKOWIEC BAWARSKI

Pochodzenie


Wraz z pojawieniem się broni palnej powstało zapotrzebowania na psy tropiące po śladach krwi, które potrafiłyby odnaleźć ranną zwierzynę. Posokowiec miał być odpowiedzią na to zapotrzebowanie. Został stworzony na przełomie XVIII i XIX wieku przez gajowych z książęcego dworu hanowerskiego w Górnej Saksonii, którzy skojarzyli ciężkie psy tropiące, spokrewnione z psami św. Huberta z lżejszymi psami gończymi z okolic Jaegerhof, Harzu i Solling. Ich potomkowie od nazwy miejscowości z której pochodzą, zostali nazwani posokowcami hanowerskimi. Psy te na początku wykorzystywano do pracy w sforze, potem nauczyły się iść po śladzie samodzielnie lub we dwójkę. Znakomicie spisywały się w pracy na równym terenie.

Wkrótce pojawiła się jednak potrzeba psa, który równie dobrze mógłby pracować w górach. Przedtem do odnajdywania rannej zwierzyny w wysokich Alpach myśliwi używali lekkich psów gończych, które w trudnym, górskim terenie sprawdzały się lepiej niż ciężkie posokowce hanowerskie. Postanowiono więc połączyć sprawność psów gończych z niezawodnością posokowca i tak powstał posokowiec bawarski, równie skuteczny jak posokowiec hanowerski ale od niego lżejszy i sprawniejszy w górskim terenie. Te niewątpliwe zalety spowodowały, że z czasem zaczął on wypierać swojego starszego brata.

W Niemczech, swoim rodzinnym kraju, posokowce nie są zbyt popularne i znajdują się niemal wyłącznie w rękach myśliwych. W Polsce znalazły wielu entuzjastów, więcej bawarski niż hanowerski, ale co ciekawe, mają wielu miłośników wśród osób, które z polowaniem nie mają nic wspólnego. Może to, że znalazły się w rękach entuzjastów, dla których liczą się nie tylko ich walory użytkowe ale również eksterierowe spowodowało, że zarówno posokowce bawarskie jak i hanowerskie mamy na doskonałym,  światowym poziomie. 

Wygląd
 
 

Zw.Świata, Inter.Ch. Multi.Ch.GINESS Hazba

Posokowiec bawarski jest psem średniej wielkości, harmonijnie zbudowanym, muskularnym, ale nie ciężkim. Długość tułowia jest tylko nieco większa od wysokości psa w kłębie. Grzbiet mocny, górna linia lekko wznosząca się ku tyłowi, lędźwie stosunkowo krótkie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione. Ogon średniej długości, wysoko osadzony, poziomo noszony lub ukośnie opadający ku tyłowi. Przedpiersie dobrze rozwinięte, klatka piersiowa średnio szeroka, dość głęboka, z daleko wysuniętymi żebrami. Brzuch lekko podkasany. Kończyny przednie proste i równoległe, dobrze ustawione pod tułowiem. Kończyny tylne mocne, widziane z tyłu proste i równoległe, dobrze kątowane.

Głowa stosunkowo szeroka, z wyraźnie zaznaczonym stopem oraz łukami brwiowymi. Oczy ciemnobrązowe z ciemno pigmentowaną, przylegającą powieką. Uszy wysoko osadzone, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach, płasko przylegające do głowy, opadające, niepofałdowane.

Posokowiec bawarski i hanowerski są bardzo do siebie podobne. Oba są muskularne i dobrze zbudowane, ale posokowiec bawarski  jest znacznie lżejszy od posokowca hanowerskiego. Można powiedzieć, że jest jego krótszą i bardziej elegancką wersją. Ma krótsze nogi i gładką, niepomarszczoną skórę.

Wysokość w kłębie: psy 47-52, suki 44-48 cm.
Masa ciała: około 18 – 28 kg.
 

Charakter, usposobienie

Posokowiec to pies, który tropi po śladach krwi zostawionych przez ranną zwierzynę. Niemiecki myśliwski kodeks honorowy nakazuje, aby na koniec polowania odnaleźć wszystkie ranne i martwe zwierzęta. Często zdarza się, że zwierzę jest tylko lekko ranne i zdoła odejść wiele kilometrów od miejsca postrzału, do jego odnalezienia używa się wtedy posokowców.
Jest to trudne zadanie, wymagające doskonałego węchu i doprowadzonej do perfekcji umiejętności tropienia. Dobry pies potrafi iść wiele kilometrów po starym, kilkudniowym a nawet starszym tropie. Kiedy znajdzie zwierzynę głosem powiadamia o tym myśliwego, ale jeśli jest zbyt daleko wraca do swojego przewodnika i doprowadza go do postrzelonego zwierzęcia. Często poszukiwania trwają bardzo długo, tak długo, aż cała postrzelona, żywa lub martwa zwierzyna nie zostanie odnaleziona.

Szkolenie posokowca jest trudne, kosztowne i trwa często nawet kilka lat. Stawia mu się bardzo wysokie wymagania, jeśli pies ma zachować sprawność jako pies tropiący, musi często ćwiczyć i nieomylnie chodzić po tzw. sfarbowanym tropie. Pod tym względem posokowce nie mają sobie

To, którego z nich wybrać zależy od oczekiwań i potrzeb właściciela. Obydwa są wybitnymi psami myśliwskimi, posokowiec bawarski jest pełen energii, bardziej cięty niż hanowerski i dużo sprawniej porusza się w górskim terenie, posokowiec hanowerski jest znacznie spokojniejszy, bardziej zrównoważony i lepiej sprawdza się w terenie nizinnym. Większość tych psów nie ma dziś okazji do wykorzystania swoich wyjątkowych umiejętności, okazało się jednak, że doskonale sprawdzają się w roli przyjaciela rodziny, ale tylko takiej, która bardziej niż kanapę i telewizor woli dalekie wycieczki za miasto.    
 

Szata

Posokowiec bawarski ma krótką, gęstą sierść. Włos jest zwarty, płasko przylegający, umiarkowanie szorstki w dotyku, niezbyt błyszczący; delikatniejszy na głowie i uszach, twardszy i dłuższy na brzuchu, kończynach i na ogonie.

Umaszczenie: płowo-czerwone, czerwień jelenia, ciemno-płowe (czerwono-brązowe) a także jasnopłowe (wyblakły żółty) aż do piaskowego; szaro-płowe jak zimowa szata jelenia, może być także pręgowane lub z czarnym nalotem. Na grzbiecie kolor jest bardziej intensywny. Kufa i uszy zawsze ciemne. Ogon zwykle z czarnym nalotem. Niewielkie jasne znaczenie na przedpiersiu (gwiazdka) jest dopuszczalne.

Pielęgnacja posokowca nie jest kłopotliwa, sprowadza się przede wszystkim do systematycznego szczotkowania sierści, zwłaszcza w okresie linienia.

Więcej na temat pielęgnacji posokowca i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Posokowiec jest psem silnym i zdrowym, jeśli pojawiają się jakieś problemy ze zdrowiem, są to przeważnie różnego rodzaju urazy spowodowane bieganiem po gęstych leśnych zaroślach.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Posokowiec jest bardzo wysoko wyspecjalizowanym psem myśliwskim, którego umiejetności mogą być w pełni wykorzystane tylko w rękach myśliwego. Ze względu na doskonały charakter oraz znakomity kontakt z otoczeniem stał się również bardzo cenionym psem rodzinnym.

Jest to pies spokojny, zrównoważony, przywiązany do swoich właścicieli, ale nie nadaje się na typowego mieszczucha, wyprowadzanego na spacer na krótkiej smyczy lub wypuszczanego do przydomowego ogródka. W takich warunkach nie będzie szczęśliwy i wykorzysta pierwszą sposobność żeby czmychnąć w poszukiwaniu przygód. Ponieważ jego przodkowie pracowali samotnie, posokowiec jest psem bardzo niezależnym i wielkim indywidualistą. Idąc na spacer będzie chciał podążać złapanym przez siebie tropem, a nie wybraną przez pana parkową alejką. Nie jest to więc pies dla każdego, wymaga właściciela, który zapewni mu aktywny tryb życia i znajdzie czas na wspólne, bardzo urozmaicone zajęcia, bo ten mały myśliwy źle znosi bezczynność i nudę.
 

KAZBACH JAŁOWIEC Hazba

Zalety i wady
+ doskonały pies myśliwski
+ inteligentny
+ pozbawiony agresji
+ przywiązany do właścicieli
+ przyjazny wobec dzieci
+ niekłopotliwy w pielęgnacji
  - wymaga bardzo dużo ruchu
- ma niezależny charakter
- samodzielny i dość uparty
- źle znosi samotność
- lubi ucieczki

Wzorzec rasy FCI 

POSOKOWIEC BAWARSKI
Wzorzec FCI nr 217 (04.06.1996/F)*
(Bayrischer Gebirgsschweisshund)

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego standardu: 01.04.1996
Użytkowanie: Posokowiec
Klasyfikacja FCI: grupa 6 (Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne), sekcja 2 (Posokowce), Podlega próbom pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Wszystkie tropowce i posokowce pochodzą od pierwotnych psów myśliwskich - psów gończych. Psy gończe są wytrzymałe w akcji, mają czuły węch i pewnie trzymają się tropu zarówno drobnej, jak i grubej zwierzyny. Początkowo do składu sfory wybierano te gończe, które najlepiej trzymały się tropu i prowadząc je na otoku poszukiwano wraz z nimi zwierzyny ranionej podczas polowania. Właśnie od takich psów gończych, najspokojniejszych i najbardziej posłusznych, wyselekcjonowano później tropowce (pracujące wyłącznie na czystym i zimnym tropie) oraz posokowce (pracujące wyłącznie na sfarbowanym tropie zwierzyny, uważane początkowo za "tropowce o rozpieszczonym nosie"). Pod koniec XVIII wieku i w początkach XIX wieku prowadząc krzyżówki z genetycznie dość zbliżonymi rasami otrzymano aktualnego posokowca hanowerskiego.

Po Rewolucji w 1848 roku i po podziale dużych terytoriów łowieckich zaniechano dawnych metod polowania na rzecz polowania z zasiadki i z podchodu. W tej epoce ulepszona została także broń palna. Zrodziło się zapotrzebowanie na psa pracującego po strzale. W obwodach łowieckich położonych w górach niezbędne było posiadanie psa, który, mimo iż wyspecjalizowany do pracy na otoku, będzie nie mniej wytrwały i zacięty, i nie gorzej głoszącego w pościgu za rannym zwierzęciem. W tych okolicach posokowiec hanowerski był zbyt ciężki.

Aby otrzymać pożądanego psa do pracy w trudnych górskich terenach, baron Karg-Bebenburg de Reichenhall wyselekcjonował po 1870 roku lżejszego psa, poprawionego, dzięki krzyżówkom posokowców hanowerskich z gończymi górskimi o płowym umaszczeniu. Pies ten stopniowo wyparł inne rasy z górskich obwodów łowieckich i dzisiaj posokowiec bawarski jest klasycznym towarzyszem strażników leśnych i łowieckich.

W 1912 roku powstał Klub Posokowca Bawarskiego z siedzibą w Monachium. W Niemczech Klub ten jest jedynym akredytowanym klubem tej rasy.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies średniej wielkości, harmonijnie zbudowany, raczej lekki, dobrze umięśniony. Długość tułowia jest nieco większa od wysokości, zad jest nieco przebudowany, kończyny niezbyt długie. Głowa noszona jest poziomo lub lekko podniesiona. Ogon noszony poziomo lub ukośnie opadający ku tyłowi.

ZACHOWANIE - CHARAKTER:

Spokojny i zrównoważony; przywiązany do właściciela, okazuje rezerwę wobec obcych; poszukiwany jest pies o silnym charakterze, pewny siebie, ale łagodny, nie agresywny czy nieśmiały.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka stosunkowo szeroka, nieznacznie wysklepiona, z wyraźnym stopem i dobrze rozwiniętymi łukami brwiowymi; guz potyliczny słabo zaznaczony. Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos duży, niezbyt szeroki. Nozdrza rozwarte. Czarny lub ceglasty (ciemnoczerwony).
Kufa pod oczami nie jest zbyt wypełniona; nieco krótsza niż mózgoczaszka, dość szeroka, nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty lub lekki garbonos.
Wargi średniej grubości, dobrze przykrywające żuchwę. Spojenie warg dobrze widoczne.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, zgryz idealnie nożycowy, uzębienie pełne i regularne, tzn. tylna powierzchnia siekaczy górnych ściśle przylega do przedniej powierzchni siekaczy dolnych, zęby osadzone są prostopadle w stosunku do szczęk. 42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym. Dopuszczalny zgryz cęgowy.
Policzki tylko umiarkowanie zaznaczone.
Oczy przejrzyste, o uważnym wyrazie, niezbyt duże ani zbyt okrągłe; ciemnobrązowe lub nieco jaśniejsze; brzegi powiek pigmentowane, dobrze przylegające do gałki ocznej.
Uszy nieco dłuższe niż średnie, sięgają najwyżej do wierzchołka nosa; ciężkie, wysoko osadzone, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach, płasko przylegają do głowy, opadające, nie pofałdowane.

SZYJA:

Średniej długości, silna; lekkie podgardle.

TUŁÓW:
Linia górna: Od kłębu ku zadowi linia górna jest lekko wstępująca.
Kłąb słabo zaznaczony, szyja harmonijnie przechodzi w grzbiet.
Grzbiet mocny, giętki.
Lędźwie stosunkowo krótkie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Zad długi, dość prosty.
Klatka piersiowa średniej szerokości, przedpiersie dobrze rozwinięte; klatka piersiowa owalna, głęboka i długa z żebrami sięgającymi daleko do tyłu.
Lnia dolna i brzuch: stopniowo wznosząca się ku tyłowi, brzuch lekko podkasany.

OGON:

Średniej długości, sięgający najwyżej do stawu skokowego, wysoko osadzony, noszony poziomo lub lekko opadający ku tyłowi.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie widziane od przodu, są proste i równoległe. Widziane z boku, są dobrze ustawione pod tułowiem. Dobrze katowane.
Łopatki nachylone mocno ku tyłowi, silnie umięśnione.
Ramiona długie, o mocnym, suchym umięśnieniu.
Łokcie przylegające do klatki piersiowej, nie są zwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Przedramiona suche, o prawidłowej postawie, mocnym kośćcu, bardzo dobrze umięśnione.
Nadgarstki mocne.
Śródręcza bardzo lekko nachylone.
Łapy przednie o kształcie łyżkowatym, o zwartych, wysklepionych palcach; opuszki odpowiednio mocne, odporne i dobrze pigmentowane. Łapy ustawione są równolegle, zarówno w postawie stojącej, jak i w akcji, nie są zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Pazury czarne lub barwy rogu.
Kończyny tylne o mocnym kośćcu. Widziane z tyłu, są proste i równoległe. Dobrze katowane.
Uda szerokie, pełne.
Stawy kolanowe mocne.
Podudzia stosunkowo długie, muskularne i silne.
Stawy skokowe mocne.
Śródstopia krótkie, pionowe.
Łapy tylne takie jak przednie.

CHODY:
O dużym zasięgu. Kończyny przednie wysuwane daleko do przodu, kończyny tylne dają dużą siłę napędową; kończyny przednie i tylne wysuwane są do przodu równolegle do osi pośrodkowej ciała. Chody dość elastyczne.

SKÓRA:
Wytrzymała, dobrze przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos zwarty, płasko przylegający, umiarkowanie szorstki w dotyku, niezbyt błyszczący; delikatniejszy na głowie i uszach; twardszy i dłuższy na brzuchu, kończynach i ogonie.
Umaszczenie: płowo-czerwone, czerwień jelenia, ciemno-płowe (czerwono-brązowe) a także jasnopłowe (wyblakły żółty) aż do piaskowego; szaro-płowe jak zimowa szata jelenia, może być także pręgowane lub z czarnym nalotem. Na grzbiecie kolor jest bardziej intensywny. Kufa i uszy ciemne. Ogon zwykle z czarnym nalotem. Niewielkie jasne znaczenie na przedpiersiu (gwiazdka) jest dopuszczalne.

WZROST:

Wysokość w kłębie:
- psy 47-52 cm
- suki 44 - 48 cm
Żadnej tolerancji ani w górę, ani w dół, ani w przypadku psów, ani w przypadku suk.

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

WADY POWAŻNE:

Nos z plamami depigmentacji. Niewielki przodozgryz lub tyłozgryz. Zgryz częściowo cęgowy. Powieki bardzo luźne. Grzbiet silnie karpiowaty lub łękowaty. Klatka piersiowa bardzo płaska lub beczkowata. Łokcie silnie zwrócone na zewnątrz lub do wewnątrz. Zad znacznie przebudowany. Kończyny tylne bardzo blisko siebie, postawa beczkowata lub krowia, zarówno w postawie jak i w akcji. Włos zbyt delikatny lub zbyt mało zwarty. Wyraźnie nietypowe umaszczenie. Umaszczenie czarne podpalane. Wysokość w kłębie powyżej granic określonych wzorcem.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

Wady charakteru.
Znaczny przodozgryz lub tyłozgryz.
Zgryz przemienny.
Braki zębowe (z wyjątkiem P-l).
Entropium i ektropium.
Wrodzone załamania ogona.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
________________________________________
* Tłumaczenie:
M. Szmurło, E. Chwalibóg, M. Cyperling, M. Larska, D. Witkowska, B. Zalewska-Pankanin
Na podstawie: http://www.zkplock.home.pl/klub_posokowca/strony/wzorce.php
 

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.