Rasy psów

Wybierz inną rasę

PUDEL

Pochodzenie


Pudle znane są co najmniej od 400 lat ale ich pochodzenie nadal nie zostało wyjaśnione. Pochodzą najprawdopodobniej od psów wodnych: przybyłego z Afryki na Półwysep Iberyjski barbeta skrzyżowanego z portugalskim psem wodnym.

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała je za rasę francuską, choć pretensje do nich rościli sobie również Niemcy. Już począwszy od XVI wieku znajdujemy je na obrazach znanych malarzy. W XVIII wieku w Niemczech i we Francji były powszechnie używane jako psy myśliwskie do aportowania ptactwa wodnego. Nazwa pudel wzięła się prawdopodobnie od niemieckiego słowa „pudden”, co oznacza pluskanie się w wodzie. Z aportowaniem kaczek wiąże się także jego francuska nazwa „caniche” a także jego pierwsza fryzura. Dla większego komfortu podczas pracy w wodzie wygalano mu tył, żeby łatwiej mógł się poruszać, za to pozostawiano dużo sierści na przedniej części ciała, żeby go chronić przed przemarznięciem.
 

Kiedy trafił na dwór króla Ludwika XV rozpoczęła się jego wielka kariera - stał się ulubieńcem dworu a to oznaczało nobilitację rasy. Został pięknie ostrzyżony, wyperfumowany i trafił na salony. Za czasów Ludwika XVI zaczęto go miniaturyzować. Jego wyjątkowy wdzięk, nieprzeciętna inteligencja i wspaniałe usposobienie sprawiło, że zainteresowali się nim ludzie cyrku. W słynącej z doskonałej kuchni Francji, utworzył wraz z jamnikiem niezwykły tandem: pudel wyszukiwał rosnące pod ziemią najdroższe grzyby świata - trufle, a jamnik je wykopywał. Wydaje się, że jako rasa pudel zrobił najbardziej oszałamiającą ze wszystkich psów karierę. Psy wielu ras, i to na całym świecie, musiały mu ustąpić miejsca.

Najstarszy jest pudel duży, zwany królewskim, doskonały pies sportowy i do towarzystwa. Następnie, w wyniku selekcji hodowlanej pojawił się pudel średni, który wkrótce przewyższył popularnością swojego starszego brata. W XVII i XVIII wieku przyszła moda na miniaturyzację, co zaowocowało powstaniem pudla miniaturowego.
 

Wygląd

Obecnie pod względem wielkości pudle występują w czterech odmianach: duży, średni, karłowaty i miniaturowy. Wszystkie mają identyczną budowę anatomiczną, różnią się tylko wysokością w kłębie.

Pudel jest niezwykle eleganckim, harmonijnie zbudowanym psem. Ma krótki, prosty grzbiet, głęboką, stosunkowo szeroką klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami, lędźwie krótkie, szerokie i dobrze umięśnione. Ogon prosty, wysoko osadzony i noszony. Kończyny przednie proste, mocne, tylne dobrze umięśnione i głęboko kątowane. Dynamiczne w akcji. Głowa długa, delikatna, z niewielkim, ale bardzo wyraźnie zaznaczonym stopem, długość mózgoczaszki równa długości kufy. Oczy migdałowate, szeroko rozstawione, w kolorze czarnym lub ciemnobrązowym. Uszy osadzone na wysokości oczu albo nawet niżej, długie, zwisające blisko głowy.
 
Wysokość w kłębie:
Pudel duży: 45-55 cm
Pudel średni: 35-45 cm
Pudel karłowaty: 28-35 cm
Pudel miniaturowy: 24 - 28 cm

Masa ciała:

Pudel duży: około 22 kg
Pudel średni: około 12 kg
Pudel karłowaty: około 5 kg
Pudel miniaturowy: około 7 kg


Charakter, usposobienie

Pudel zajmuje drugie po border collie miejsce w testach na inteligencję. Wiele psów, uznawanych powszechnie za bardzo inteligentne znalazło się w tym rankingu daleko za nim. Sporo osób uważa, że pudel jest głupi, bo żaden mądry pies nie może być tak ufryzowany. Po pierwsze, to nie pies decyduje o tym, jak ma wyglądać, tylko człowiek, a po drugie te fryzury mają kilkusetletnią, piękną tradycję. Angielscy sędziowie w imie poszanowania tradycji występują w śmiesznych, do tego często zsuwających się i przekrzywionych perukach i jak dotąd nikomu nie przyszło do głowy zakwestionować z tego powodu ich inteligencję.  
To wyjaśniwszy, trzeba stwierdzić, że pudel to wspaniały, wyjątkowo mądry pies, którego można nauczyć dosłownie wszystkiego. Będzie brylował zarówno na szkoleniu w zakresie posłuszeństwa jak i we wszystkich psich sportach. Jeśli ktoś ma na to ochotę, może go także nauczyć różnych sztuczek, nie bez powodu to właśnie najczęściej pudle biorą udział w pokazach cyrkowych.

Pudel jest także wspaniałym psem rodzinnym, wesołym, wiernym i bardzo przywiązanym do swojego właściciela, wprowadzającym do domu dużo radości. Duży pudel sprawdza się doskonale jako pies ratownik i przewodnik niewidomych. Wśród sławnych ludzi, było wielu wielbicieli pudli, należał do nich również Beethowen, który po stracie swojego ukochanego pudla napisał nawet elegię poświęconą jego pamięci.


Szata

Pudel ma bardzo obfitą, miękką, wełnistą sierść, elastyczną i sprężynującą w dotyku, która niestety bardzo szybko się filcuje. Nawet jeśli pies nie jest wystawiany powinien być regularnie szczotkowany i krótko strzyżony, wówczas niewielkim nakładem pracy i czasu będzie można bez problemu utrzymać jego sierść w nienagannym stanie.    

Szata pudla zawsze robi wrażenie i trudno się dziwić, bo nie ma drugiego takiego psa, którego sierść dałaby się tak modelować. Właściciel psa wystawowego ma prawo wyboru jednej z oficjalnie uznanych fryzur, najbardziej pasującą do budowy jego przyjaciela, tę w której pies prezentuje się najlepiej. Warto wiedzieć, że budząca największe emocje fryzura „na lwa” odsłania najwięcej, stąd też  powinno się w niej pokazywać wyłącznie psy o bezbłędnej anatomii. Inne rodzaje fryzur dają mozliwość zamaskowania niektórych wad. 

Umaszczenie:
wyłącznie jednolite - czarne, ciemnobrązowe, srebrzystoszare, morelowe oraz białe. Szczenięta odmiany srebrzystej rodzą się czarne i wybarwiają się stopniowo do 16-go tygodnia życia. Pojawiło się ostatnio w Niemczech umaszczenie czarne podpalane oraz łaciate czarno-białe, ale w Polsce jeszcze nie jest uznawane.

W Stanach Zjednoczonych dość popularne są pudle o włosie sznurowym, których sierść, tak jak u puli skręca się w długie sznury. Trzeba przyznać, że jest to szata niezwykle oryginalna, mamy już w Polsce psy należące do kilku ras o tego rodzaju owłosieniu, ale pudla sznurowego chyba jeszcze nie ma. A może sie mylę ?

Pudel nie linieje, jego sierść stale rośnie, dlatego też każdy pies, bez względu na to czy jest wystawiany czy też nie, wymaga strzeżenia. Konieczne jest także bardzo systematyczne i dokładne szczotkowanie, ponieważ jego sierść ma tendencję do filcowania.

Więcej na temat pielęgnacji pudla i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Pudel jest psem wyjątkowo zdrowym, nierzadko w dobrej formie dożywa nawet 17 lat. Najbardziej odporne są pudle średniej wielkości, najwięcej problemów zdrowotnych występuje u pudli miniaturowych. Wśród schorzeń, które najczęściej spotyka się u psów tej rasy wymienić trzeba dziedziczne choroby oczu: zaćmę oraz postępujący zanik siatkówki oraz problemy skórne. U małych odmian zdarza się zwichnięcie rzepki, ale prawdziwie wielkim problemem jest osadzanie się kamienia nazębnego. Jest to niestety problem wielu psów należących do ras miniaturowych.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Pudel nadaje się właściwie dla każdego. Mało która rasa oferuje taką rozmaitość wielkości oraz barwy owłosienia a nawet usposobienia. W zależności od wielkości pudle mają bardzo różny temperament, zdecydowanie najspokojniejsze są pudle duże, najbardziej aktywne i zawsze skłonne do psot i zabawy są oczywiście miniaturki.

Wszystkie są nieprzeciętnie inteligentne, ich szkolenie to prawdziwa przyjemność, nie ma psich sportów, w których pudel by sobie nie poradził. W domu jest bardzo czujny, ale bez powodu nie szczeka.

W stosunku do nieznajomych ludzi i innych psów przyjazny, jest bardzo zazdrosny o swojego pana. Nie jest dla niego ważne co robi i gdzie mieszka, byle tylko być blisko właściciela, do którego jest bezgranicznie przywiązany i z którym najchętniej nie rozstawałby się ani na chwilę.

Pudle nie linieją, nie ma więc problemu zbierania sierści w całym mieszkaniu, co jest niezwykle cenne dla osób skłonnych do alergii, za to trzeba poświęcić sporo czasu na systematyczną pielęgnację jego owłosienia. Jeśli właściciel nie ma wystarczająco dużych zdolności manualnych, musi się liczyć z koniecznością dość kosztownych wizyt w salonie pielęgnacyjnym dla zwierząt.

Zalety i wady

+ doskonały pies do towarzystwa
+ nadaje się do każdych warunków mieszkaniowych
+ bardzo inteligentny, łatwo się uczy
+ uczuciowy i przywiązany do właściciela
+ łatwy do ułożenia
+ nadaje się do psich sportów
+ nie jest agresywny
  - wymaga bardzo pracochłonnej pielęgnacji
- miniaturki czasem bywają hałaśliwe

 

Ciekawostki

Pudliczka wychowała osierocone wiewiórki

Gdyby nie miniaturowa pudelka Pixie, te malutkie wiewióreczki już by nie żyły. Drzewo, w którym miały dziuplę ścięto, a mama zniknęła. Na szczęście zaadoptowała je i wychowuje czteroletnia suczka, która sama niedawno miała szczeniaki. Przez dwa tygodnie karmiła je i hołubiła jak własne dzieci. Właścicielka Pixie, Gail Latta z Oxfordu w Północnej Karolinie, też się do nich przywiązała. Dlatego obie były smutne, gdy maluchy odjechały do ośrodka dla dzikich zwierząt, gdzie zostaną przygotowane do życia na wolności. Pixie przez jakiś czas szukała swoich adoptowanych dzieci, ale pieszczoty właścicielki w połączeniu z dużą ilością psich ciasteczek pomogły jej pogodzić się ze stratą.
 

www.fakt.pl/Pies-wychowuje-wiewiorki-ZOBACZ-,artykuly,68081,1.html


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 172 /18.04.2007/, wersja angielska
PUDEL (Caniche)
St.FCI n° 172/18.04.07
POCHODZENIE: Francja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:06.03.07.
KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 2 Pudle.
Nie podlegają próbom pracy.


ZARYS HISTORII RASY:

Etymologicznie, francuskie słowo “caniche” pochodzi od “cane”, francuskiego określenia samicy kaczki. W innych krajach nazwa rasy jest powiązana z brodzeniem, pluskaniem w wodzie. Oryginalnie pies ten był używany do polowania na dzikie ptactwo wodne. Rasa pochodzi od barbet’a, którego wiele cech zachowała aż do teraz. W 1743 roku pojawiła się w języku francuskim nazwa “la caniche”, określająca sukę rasy barbet. W późniejszym czasie określenia „barbet” i „caniche” /pudel/ stopniowo nabrały odrębnego znaczenia. Hodowcy włożyli wiele ciężkiej pracy w uzyskanie psów w oryginalnym typie i o jednolitym umaszczeniu. Pudel stał się bardzo popularnym psem do towarzystwa z powodu przyjaznego, wesołego i lojalnego charakteru, ale także z powodu czterech odmian wielkości i różnych umaszczeń, które każdy może wybrać zgodnie ze swymi upodobaniami.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej budowy pies, z charakterystyczną, kędzierzawą szatą – lokowatą lub sznurową. Ma wygląd psa inteligentnego, zawsze czujnego i aktywnego, harmonijnie zbudowanego, sprawiającego wrażenie eleganckiego i dumnego.

ISTOTNE PROPORCJE:
- Długość kufy stanowi ok. 9/10 długości czaszki.
- Długość tułowia/ mierzona między łopatką, a guzem kulszowym/ przekracza nieco wysokość w kłębie.
- Wysokość w kłębie jest prawie równa wysokości zadu.
- Odległość od podłoża do łokcia stanowi 5/9 wysokości w kłębie.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:

Pies ten znany jest ze swej lojalności oraz łatwości uczenia się i bycia układanym, co czyni go szczególnie miłym psem do towarzystwa.

GŁOWA:
Wyrazista, o prostych konturach, proporcjonalna w stosunku do tułowia. Głowa musi być dobrze wymodelowana i nie może być ciężka, masywna, ani zbyt delikatna.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Szerokość wynosi mniej, niż połowa długości głowy. Czaszka, widziana z góry, jest owalna w osi długiej i nieco wypukła z profilu. Osie podłużne nieco rozbieżne.
Łuki brwiowe: Umiarkowanie zaznaczone, pokryte długą sierścią.
Bruzda czołowa: Szeroka między oczami, zwęża się w kierunku silnie zaznaczonego guza potylicznego (u pudli miniaturowych może być on nieco mniej wyraźny).
Stop: Słabo zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Dobrze rozwinięty, pionowy profil; szerokie nozdrza. Czarny u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowy u pudli brązowych; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych – brązowy lub czarny.
Kufa: Grzbiet nosa idealnie prosty. Długość stanowi ok. 9/10 długości czaszki. Ramiona żuchwy biegną niemal równolegle. Kufa mocna. Dolny zarys kufy wyznacza żuchwa, nie linia dolnej wargi.
Wargi: Umiarkowanie rozwinięte, dość ściśle przylegające, średniej grubości; górna warga spoczywa na dolnej, nie zwisając poniżej. Czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowe u pudli brązowych. U pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych, od ciemnobrązowych do czarnych. Kąciki warg nie mogą być przesadnie zaznaczone.
Szczęka i żuchwa oraz zęby: Zgryz nożycowy. Mocne zęby.
Policzki: Nie wystające, wymodelowane na kościach. Łuki podoczodołowe wymodelowane i umiarkowanie wydatne. Łuki jarzmowe bardzo mało wydatne.
Oczy: Wyrażające żywe zainteresowanie; osadzone na wysokości stopu i lekko skośne. Migdałowatego kształtu. Czarne lub ciemnobrązowe. U brązowych pudli mogą być barwy ciemnego bursztynu.
Powieki: Obwódki powiek czarne u czarnych, białych i srebrnych pudli; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono płowych mogą być brązowe lub czarne.
Uszy: Dość długie, opadające wzdłuż policzków; osadzone w przedłużeniu linii, rozpoczynającej się od wierzchołka nosa i przechodzącej poniżej zewnętrznego kąta oka; płaskie, rozszerzające się poniżej nasady i zaokrąglone na końcach; okryte długą, falistą sierścią. Płaty uszu powinny sięgać do kącików warg.

SZYJA:
Mocna, lekko łukowata poniżej karku; średniej długości; harmonijna. Głowa noszona wysoko i dumnie. Bez łałoku; o owalnym przekroju. Długość szyi nieco mniejsza, niż długość głowy.

TUŁÓW:
Proporcjonalny. Długość przekracza nieznacznie wysokość w kłębie.
Kłąb: Umiarkowanie rozwinięty.
Grzbiet Krótki. Linia grzbietu harmonijna i zwarta. Wysokość w kłębie jest równa wysokości, mierzonej od górnej linii zadu do podłoża.
Lędźwie: Mocne i umięśnione.
Zad: Zaokrąglony, ale nie opadający.
Pierś: Przedpiersie musi nieco wystawać i być położone dość wysoko.
Klatka piersiowa: Sięga dołem do łokcia; szerokość odpowiada 2/3 jej głębokości. U dużych pudli obwód klatki piersiowej, mierzony za łopatkami, musi przekraczać przynajmniej o 10 cm wysokość w kłębie. Klatka piersiowa owalna w przekroju, szeroka w części tylnej. Brzuch i słabizny: podkasanie zaznaczone, ale nie przesadnie.

OGON:
Osadzony dość wysoko, na poziomie lędźwi. Może być naturalnej długości lub skrócony o 1/3 lub ½ długości, w krajach, w których cięcie ogonów nie jest zabronione. W spoczynku ogon noszony nisko; w ruchu – niesiony ukośnie.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Idealnie proste i równoległe ; dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Wysokość, mierzona od łokcia do podłoża, przekracza nieco połowę wysokości w kłębie.
Łopatki: Dobrze ukątowane i umięśnione. Łopatka tworzy z kością ramieniową kąt 110°.
Ramię: Długość kości ramieniowej odpowiada długości łopatki.
Staw nadgarstkowy: Tworzy przedłużenie przedniej linii przedramienia.
Śródręcze: Silne i – widziane z boku – niemal proste.
Przednie łapy: Raczej małe, zwarte, w kształcie krótkiego owalu.
Palce dobrze wysklepione i zwarte. Opuszki twarde i grube. Pazury – czarne u czarnych i srebrnych pudli; czarne lub brązowe u pudli brązowych. U pudli białych pazury w całej gamie kolorów – od rogowego po czarny. U pudli pomarańczowo-płowych (morelowych)
i czarnych – brązowe lub czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Widziane z tyłu – równoległe ; mięśnie dobrze rozwinięte i wyraźnie widoczne. Staw skokowy dość dobrze ukątowany. Kąty : biodrowo-udowy, piszczelowo-udowy i piszczelowo-skokowy, powinny być dobrze zaznaczone.
Udo: Dobrze umięśnione i silne.
Śródstopie: Raczej krótkie i proste. Pudel powinien rodzić się bez palców szczątkowych na kończynach tylnych.
Tylne łapy: Takie, jak przednie.

CHÓD/RUCH:
Pudel porusza się lekko i sprężyście.

SKÓRA:

Elastyczna, nie luźna, pigmentowana. Pudle czarne, brązowe, srebrne, pomarańczowo-płowe (morelowe) i czerwonopłowe, muszą być pigmentowane zgodnie z kolorem szaty. U białych pudli pożądana jest srebrna barwa skóry.

SZATA:
WŁOS: Lokowaty : Obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze, bardzo kędzierzawy, elastyczny i odporny na ucisk dłoni. Powinien być gruby, gęsty, równej długości ; powinien także tworzyć równe loki.
Sznurowy: Obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze; gęsty, tworzący charakterystyczne sznury, które powinny osiągać długość przynajmniej 20 cm.
MAŚĆ: Jednolicie czarna, biała, brązowa, srebrna, morelowa (pomarańczowo-płowa) i czerwona (czerwono-płowa).
Brązowa: Powinna być głęboka, raczej ciemna, jednolita i ciepła. Odcień beżowy oraz jego jaśniejsze pochodne, nie są dozwolone.
Srebrna: Musi być jednolita, głęboka; nie może przechodzić w czerń, ani w biel.
Morelowa (pomarańczowo-płowa): Musi być jednolita; nie może być zbliżona do jasnopłowego, kremowego czy czerwono-płowego koloru.
Czerwona (czerwono-płowa): Musi być jednolita na całym ciele. Absolutnie nie może być zbliżona do pomarańczowo-płowej (morelowej).
Obwódki powiek, nos, wargi, dziąsła, podniebienie, naturalne otwory, moszna i opuszki – dobrze pigmentowane.

WYMIARY:

Pudle duże: Powyżej 45 cm do 60 cm, z tolerancją 2 cm powyżej.
Duży pudel musi być powiększoną i rozwiniętą kopią pudla średniego, zachowującą jego cechy.
Pudle średnie: Powyżej 35 cm do 45 cm.
Pudle miniaturowe: Powyżej 28 cm do 35 cm. Pudel miniaturowy musi przypominać pomniejszonego pudla średniego, zachowując – na tyle, na ile jest to możliwe – takie same proporcje. Nie może wykazywać żadnych cech skarłowacenia.
Pudle toy: Powyżej 24 cm do 28 cm (pożądany ideał: 25 cm), z tolerancją -1 cm. Toy pudel przypomina pudla miniaturowego i zachowuje te same ogólne proporcje, spełniając wszystkie wymogi wzorca. Wszelkie oznaki skarłowacenia są niedopuszczalne; jedynie guz potyliczny może być słabiej zaznaczony.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
- Karpiowaty lub łękowaty grzbiet.
- Zbyt nisko osadzony ogon.
- Nadmierna pobudliwość.
- Zęby: Brak 2 P1 nie jest brany pod uwagę Brak jednego P2 lub symetryczny brak dwóch P2.
- Brak M3 nie jest brany pod uwagę

POWAŻNE WADY:
- Częściowa depigmentacja nosa.
- Bekasi nos.
- Spiczasta kufa.
- Wypukły grzbiet nosa.
- Zęby: Niesymetryczny brak dwóch PM2.
- Oczy zbyt duże lub zapadnięte, niewystarczająco ciemne
- Zbyt krótkie uszy.
- Opadający zad.
- Ogon zagięty nad grzbietem.
- Zbyt strome kątowanie kończyn tylnych.
- Chód posuwisty lub z długim wykrokiem.
- Rzadka, miękka lub twarda szata.
- Maść niezdecydowana lub niejednolita: srebrna przeczerniona lub biaława srebrna; spłowiała pomarańczowo-płowa (morelowa), kremowa, beżowa lub zbyt ciemnobrązowa u pudli brązowych.

WADY ELIMINUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
- Całkowita depigmentacja nosa.
- Brak typu, zwłaszcza głowy.
- Tyłozgryz lub przodozgryz.
- Zęby: Brak 1 siekacza, 1 kła lub 1 zęba łamacza (górne P4, dolne M1). Brak jednego P3 lub P4. Brak trzech lub więcej P (z wyjątkiem P1).
- Brak ogona lub naturalnie krótki ogon.
- Palce szczątkowe lub ślad po palcach szczątkowych na tylnych kończynach.
- Szata niejednolitego koloru.
- Białe łaty.
- Biała sierść na łapach.
- Wzrost powyżej 62 cm u pudli dużych i poniżej 23 cm u toy pudli.
- Wszelkie oznaki skarłowacenia: okrągła czaszka, brak guza potylicznego, zbyt wyrazisty stop, wyłupiaste oczy, zbyt krótka i zadarta kufa, cofnięta żuchwa.
- Bruzda pośrodkowa prawie niewidoczna.
- Bardzo lekki kościec u pudli toy.
- Zagięty ogon, z końcem opadającym na słabiznę lub zad.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Dodatek do wzorca - Uznane fryzury wystawowe.


Fryzura „na lwa”:
Pudle, zarówno o lokowatej, jak i sznurowatej szacie,, powinny mieć ostrzyżone kończyny tylne, aż do żeber. Strzyże się również: kufę – od dolnej powieki w górę i w dół; policzki; przednie i tylne kończyny, oprócz mankietów lub bransolet
i dozwolonych, dodatkowych partiach sierści na kończynach tylnych; ogon, z pozostawieniem okrągłego lub podłużnego pompona. Wąsy wymagane są u wszystkich osobników. Dopuszczalne jest pozostawienie włosa, zwanego „portkami”, na przednich kończynach.
Fryzura „nowoczesna”: Pozostawienie włosa na czterech kończynach jest dopuszczalne jedynie pod warunkiem, że przestrzega się następujących zasad:
1. Należy wystrzyc:
a) dół kończyn przednich – od pazurów do wysokości palca szczątkowego /pierwszego palca/; dół kończyn tylnych – do takiej samej wysokości. Strzyżenie maszynką, ograniczone do samych palców, jest dopuszczalne
b) głowę i ogon, według zasad opisanych powyżej.
Można wyjątkowo dopuścić przy tej fryzurze:
- pozostawienie pod żuchwą krótkiego włosa, nie dłuższego, niż 1 cm, którego krańce powinny zostać ścięte równolegle do żuchwy. Tzw. „kozia broda” nie jest dopuszczalna.
- skrócenie pompona na ogonie.
2. Należy skrócić włos na tułowiu, dla uzyskania efektu „lśniącego jedwabiu”, mniej więcej do długości 1 cm. Długość szaty wzrasta stopniowo wokół żeber i w górnych partiach kończyn.
3. Należy uporządkować:
a) włos na głowie – tak, by tworzył kask (czuprynę) umiarkowanej wysokości, jak również poniżej wzdłuż szyi do kłębu, oraz na froncie
– równomiernie, bez przerw, aż do wystrzyżonej części łap, wzdłuż lekko ukośnej linii od szczytu mostka w dół. Szata na górnej części uszu i do 1/3 ich długości, może być ostrzyżona nożyczkami lub ogolona maszynką w kierunku „z włosem”. Na dolnej części ucha należy pozostawić włos, którego długość rośnie stopniowo od góry do dołu, kończąc się frędzlami, które można wyrównać.
b) włos na nogach – „portki” lub „pantalony”, odcinają się wyraźnie od gładko wystrzyżonych łap. Długość włosa stopniowo wzrasta ku górze –osiągając na łopatkach i udach długość 4-7 cm /mierzoną przy wyprostowanym włosie/ – proporcjonalnie do wielkości psa, jednak należy unikać wrażenia bufiastości. „Pantalony” na kończynach tylnych nie mogą przeszkadzać dostrzec typowego dla pudla kątowania. Wszelkie inne, fantazyjne strzyżenia, nie odpowiadające powyższym normom wzorcowym, stanowią wady eliminujące. Niezależnie od tego, którą z wzorcowych fryzur zastosowano, nie może ona wpływać na ocenę na wystawie – oznacza to, że wszystkie psy tej samej klasy, w którejkolwiek z fryzur wzorcowych oceniane są jednakowo.

Fryzura „angielska”:
Prócz „lwich” motywów na kończynach tylnych, pozostawia się dodatkowo mankiety i bransolety. Na głowie pozostawiony jest kask /grzywka/. W przypadku tego typu strzyżenia, wąsy są elementem dowolnym. Dopuszcza się brak wyraźnej granicy strzyżenia szaty na tylnych kończynach. Kask /grzywka/ nie elementem dowolnym (zabrania się używania lakieru do włosów i wszelkich podobnych mu substancji w celu utrzymania
stabilnej fryzury).
Pudle, które nie zostały ostrzyżone według wzorca, nie będą (do czasu pozostawania w niewłaściwej fryzurze) oceniane, ani nagradzane podczas wystaw i oficjalnych pokazów, jednakże nie eliminuje ich to z hodowli.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/172.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.