Pochodzenie

W przeciwieństwie do puli, historia powstania pumi jest bardzo krótka. Rasa ta pojawiła się na skutek skrzyżowania żyjących na Węgrzech owczarków puli ze sprowadzonymi z Niemiec szpicami a także francuskimi psami owczarskimi, które przyjechały na Węgry razem ze sprowadzonymi do tego kraju merynosami. Pumi bardzo długo pozostawały wyłącznie psami użytkowymi. Wykorzystywane były do pilnowania wiejskich gospodarstw oraz bydła i świń na pastwiskach. Do dziś większość z nich żyje na wsi, stróżuje, tępi gryzonie, ostrzega przed złodziejami, czasem uczestniczy w polowaniu na dziki. Na wystawy trafiły bardzo późno, bo dopiero w połowie ubiegłego wieku i raczej pozostały niezauważone.
 

Pumi jest średniej wielkości psem o kwadratowej sylwetce, długość tułowia równa wysokości w kłębie. Bardzo przypomina teriera, co szczególnie widać po jego trójkątnej głowie z wydłużoną kufą i stojących, załamanych na jednej trzeciej długości uszach. Jego znakiem rozpoznawczym jest wysoko osadzony, zakręcony ogon i właśnie te bogato owłosione, zabawnie załamane koniuszki uszu.

Wysokość w kłębie: psy 41-47 cm, najlepiej 43-45 cm,
                                  suki 38-44 cm, najlepiej 40-42 cm
Masa ciała: psy 10-15 kg, najlepiej 12-13 kg,
                   suki 8-13 kg, najlepiej10-11 kg.
 

Pumi jest silnym, pełnym energii psem o bardzo żywym usposobieniu. W jego zachowaniu widać psa użytkowego, który stale musi mieć jakieś zajęcie. Jest bardzo czujny, reaguje na każdy odgłos i donośnym szczekaniem oznajmia, że jest na posterunku. Bardzo przywiązany do właściciela, potrzebuje kontaktu z człowiekiem, zupełnie nie nadaje się do życia w odosobnieniu.
 

Mimo, że jest potomkiem puli, pumi nie odziedziczył po nim sznurowej szaty. Ma gęstą sierść o krótko skręconym, twardym, ale nie drutowatym włosie okrywowym i bardzo obfitym miękkim podszerstku. W dotyku sierść powinna być szorstka i sprężysta, tworząca mniejsze i większe kępki o długości od 4 do 7 cm. Na uszach włos gęsty i szorstki, średniej długości, stojący. Nad oczami i na kufie krótki. Sierść pumi nigdy nie może być gładka ani spilśniona w sznury.

Umaszczenie zawsze jednolite i nasycone:

Pielegnacja sierści sprowadza się do utrzymania jej w czystości, częstego szczotkowania i trymowania martwego włosa palcami. W przygotowaniu do wystawy wzorzec dopuszcza lekkie wymodelowanie głowy i nóg za pomocą nożyczek, natomiast strzyżenie całej szaty jest niedopuszczalne.

Więcej na temat pielęgnacji pumi i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj

Zdrowie

Pumi są psami bardzo zdrowymi i odpornymi na złe warunki atmosferyczne. Nic nie wiadomo na temat chorób, na które ta rasa byłaby szczególnie podatna.
 

Pumi jest idealnym psem dla osób prowadzących wiejskie gospodarstwo, mieszkających z dala od miasta. Jest bardzo aktywny i cały czas musi mieć jakieś zajęcie, choćby pilnowanie terenu, w czym sprawdza się znakomicie. Donośnym szczekaniem uprzedzi, że ktoś się do niego zbliza. Teoretycznie mógłby nawet mieszkać w bloku, ale jego hałasliwość szybko stałaby się dużym problemem wszystkich mieszkańców. Planując kupno psa lepiej więc mieć to na uwadze.

Pumi potrzebuje bardzo dużo ruchu, problem w tym że nie wystarczy mu wielokrotne przynoszenie rzucanej przez wlaściciela tej samej piłeczki, ani nawet bardzo długi, ale spokojny spacer na smyczy u jego boku, musi mieć prawdziwe zajęcie i pole do działania, choćby uprawianie jakiegoś sportu np. agility. Bez tego stanie się uciążliwy i zamęczy swoich właścicieli. Ponieważ jest bardzo miłym psem, przywiązującym się do swojej rodziny, będzie najbardziej szczęśliwy, mogąc z nią spędzać cały dzień i brać czynny udział we wszystkim, co się dzieje w domu.

Pies pasterski w typie teriera, nadaje się do pracy przy większych zwierzętach. Ma doskonały węch. Sprawdził się jako obrońca przed drapieżnikami i łowca gryzoni. Doskonały pies do towarzystwa, którego można trzymać w mieszkaniu. Potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, nadaje się do rozmaitych sportów.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Rasa powstała w XVII i XVIII wieku na terenie Węgier, z kojarzeń ówczesnych puli z przywożonymi z Francji i Niemiec psami w typie teriera o stojących uszach. Uznano ją na początku XX wieku.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pumi to średniej wielkości, wesoły pies pasterski w typie teriera, co szczególnie widać po jego głowie. Kufa jest wydłużona, a końce stojących uszu załamane są ku przodowi na jednej trzeciej długości. Sylwetka kwadratowa. Ponieważ pies jest niemal ciągle czujny i pobudzony, nosi szyję wysoko. Sierść średniej długości, falista, kędzierzawa. Różne umaszczenia, byle jednolite.

WAŻNE PROPORCJE:
- długość tułowia równa wysokości w kłębie,
- głębokość klatki piersiowej nieco mniejsza, niż połowa wysokości w kłębie,
- długość kufy nieznacznie mniejsza od połowy długości głowy,
- długość szyi równa długości głowy i wynosi 45% wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Ten dość żywy pies pasterski jest niezmordowany. Bardzo odważny, nieco podejrzliwy wobec obcych. Jego energia i duża ekspresja, połączone z rozsądnym zachowaniem, budzą ogólne zainteresowanie. Pumi jest dosyć hałaśliwy. Jego wygląd uosabia chęć działania, jest niezwykle aktywny i niezmordowany, ciągle w ruchu. Zachowanie flegmatyczne lub brak pewności siebie są nietypowe.

GŁOWA:
Stosunkowo długa i wąska. Jej kształt charakteryzuje wydłużona kufa.
Mózgoczaszka:
Czaszka: w górnej części dość szeroka i wysklepiona, czoło długie, nieznacznie tylko wysklepione, oglądane z boku płaskie. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Stop: ledwo widoczny; czoło przechodzi niemal prostą linią pomiędzy brwiami w grzbiet nosa.
Trzewioczaszka:
Nos: wąski, tępo zakończony. Zawsze czarny bez względu na umaszczenie. Długa kufa zwęża się w kierunku nosa, ale nie może być szpiczasta.
Wargi: ściśle przylegające do zębów, ciemno pigmentowane.
Uzębienie: szczęki mocne, zęby białe, mocne i dobrze rozwinięte. Zgryz nożycowy, uzębienie zgodne z wzorem zębowym.
Policzki: dobrze umięśnione.
Oczy: umiarkowanie szeroko rozstawione, trochę skośne, średniej wielkości, owalne, ciemnobrązowe, o żywym i inteligentnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające do gałki ocznej i zapigmentowane.
Uszy: stojące, wysoko osadzone, końce załamane w jednej trzeciej do przodu. Średniej wielkości, równe, w kształcie odwróconej litery V. Ruchliwe.

SZYJA:
Średniej długości, trochę łukowata, dobrze umięśniona, noszona pod kątem 50- 55 stopni do poziomu. Skóra na szyi sucha, przylegająca, bez fałd.

TUŁÓW:
Suchy, o wyraźnie rozwiniętych, napiętych mięśniach. Szczupła, sprężysta i harmonijna sylwetka jest wysoce charakterystyczna dla pumi.
Linia górna: prosta.
Kłąb: wyraźny, długi, opadający.
Grzbiet: krótki, prosty i mocny.
Lędźwie: krótkie, dobrze związane, proste.
Zad: krótki, lekko opadający, średniej szerokości.
Klatka piersiowa: niebyt szeroka, płaska, dość głęboka. Żebra lekko wysklepione, raczej płaskie. Mostek długi, sięga łokcia.
Brzuch: napięty, lekko podkasany.

OGON:
Wysoko osadzony, koliście zakręcony nad zadem. Sierść na ogonie długości 7-12 cm, twarda, odstająca, z małą ilością podszerstka. Niedopuszczalne cięcie ogona ani ogon szczątkowy.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Są ustawione pod klatką piersiową, stanowiąc pewną podporę dla tułowia. Muszą być proste, równoległe i niezbyt szeroko rozstawione.
Łopatki: długie i ustawione trochę skośnie, pod kątem około 55 stopni. Staw barkowy umiejscowiony dokładnie nad najgłębszym punktem klatki piersiowej.
Ramiona: krótkie i dobrze umięśnione, tworzą z łopatką kąt 100- 110 stopni.
Łokcie: dobrze przylegające do tułowia.
Przedramiona: długie, suche.
Śródręcza: pionowe.
Łapy: zaokrąglone, kocie, o dobrze wysklepionych palcach i sprężystych opuszkach. Pazury mocne, czarne lub ciemnoszare.
Kończyny tylne:
Bardzo mocne, oglądane z boku nieco odstawione do tyłu. Oglądane z tyłu - równoległe, proste, rozstawione ani zbyt szeroko, ani zbyt wąsko.
Uda: długie, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: umiejscowione na tej samej wysokości, co łokcie.
Podudzia: długie i suche.
Stawy skokowe: suche, dobrze wykształcone.
Śródstopia: krótkie, pionowe.
Łapy: jak przednie. Wilcze pazury niepożądane.

CHODY:
Żwawe i energiczne, krok krótki, dynamiczny i harmonijny, cała sylwetka wyraża odwagę i pewność siebie. Kłus lekki, harmonijny, tylne łapy stawiane dokładnie w miejscu przednich.

SKÓRA:
Bez fałd, dobrze pigmentowana, tam, gdzie jest widoczna - czarna lub łupkowoszara.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: falista i kędzierzawa, w kępkach, nigdy nie może być gładka ani spilśniona w sznury, długości od 4 do 7 cm, tworząca mniejsze i większe kępki, gęsta, szorstka i sprężysta. Włos okrywowy twardy, ale nie drutowaty, podszerstek miękki. Na uszach gęsty i szorstki, średniej długości, stojący. Nad oczami i na kufie włos krótki. Przygotowanie sierści sprowadza się do trymowania palcami, dopuszczalne lekkie wymodelowanie głowy i nóg za pomocą nożyczek, niemniej jednak strzyżenie całej sylwetki jest niedopuszczalne.
Maść:
- szara w rozmaitych odcieniach (szczenięta rodzą się czarne i szarzeją z wiekiem),
- czarna,
- płowa (fako) w odcieniu czerwonym, żółtym lub kremowym; pożądana z domieszką włosów czarnych lub szarych, i wyraźną maską.
Przy wymienionych umaszczeniach biała plamka na piersi, o średnicy nie większej jak 3 cm, i białe znaczenia na placach nie stanowią wady.
- biała.
Maść powinna być nasycona i jednolita.

WZROST:
Wysokość w kłębie:
- pies 41 do 47 cm, najlepiej 43 do 45 cm,
- suka 38 do 44 cm, najlepiej 40 do 42 cm.

Waga:
- pies 10 do 15 kg, najlepiej 12 do 13 kg,
- suka 8 do 13 kg, najlepiej 10 do 11 kg.

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wadę i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Głowa okrągła jak u puli, kufa krótsza niż 40% długości głowy.
- Wyraźny stop.
- Brak więcej jak dwóch P1, brak jakiegokolwiek innego zęba (bez uwzględniania M3)
- Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki.
- Uszy całkiem stojące, uszy załamane u podstawy lub niejednakowo noszone.
- Włos krótki, gładki, długi, mocno spilśniony, nastroszony lub matowy.
- Maść czekoladowa lub wielobarwna, wyraźne łaty lub znaczenia (na przykład podpalanie lub czaprak).
- Wielkość poza limitem, określonym we wzorcu.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicieumieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/56.pdf