Rasy psów
Wybierz inną rasę
Co do pochodzenia rottweilera nie ma zgodności. Jedni twierdzą, że jest to rasa stosunkowo młoda, czysto niemiecka, która wywodzi się od bawarskiego psa pasterskiego. Inni uważają, że rottweilery są potomkami rzymskich molosów w typie mastiffa, które około 2000 lat temu towarzyszyły legionom Cesarstwa Rzymskiego w czasie podbojów, chroniły stad bydła i broniły ich dobytku przed złodziejami. Podczas tych wędrówek Rzymianie założyli obóz nad rzeką Neckar w południowych Niemczech. W niedługim czasie powstał tu główny szlak komunikacyjny, a przy nim osada zwana Miastem Imperium Rzymskiego. Kiedy w 260 roku Rzymianie wycofywali się z uprzednio zajętych terenów, na całym szlaku swoich podbojów zostawili potężne psy, które bardzo szybko wymieszały się z lokalnymi psami oraz znalazły zatrudnienie u miejscowej ludności.
Zw.Świata, Int.Ch. Multi Ch.GANDALF Marstal. Wł.hod.Lewirot
Rottweiler jest masywnym, ale jednocześnie niezwykle eleganckim, bardzo harmonijnie zbudowanym psem, zaskakująco jak na swoją masę ruchliwym i zwinnym. Ma wpisujący się w prostokąt tułów, muskularny, prosty, dobrze związany grzbiet oraz szeroki, lekko opadający zad. Długość tułowia, mierzona od przedniej krawędzi mostka do guza siedzeniowego, nie powinna przekraczać wysokości psa w kłębie więcej niż o 15%. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca połowy wysokości psa w kłębie, dolna linia niepodciągnięta. Ogon powinien być przedłużeniem linii grzbietu.
Głowa osadzona na dość długiej, lekko łukowatej, dobrze umięśnionej, suchej szyi, bez luźnej skóry oraz podgardla. Czaszka średniej długości z lekko wysklepionym czołem. Oczy migdałowate, ciemno brązowe, z dobrze przylegającymi powiekami. Uszy średniej wielkości, wiszące, trójkątne, przylegające do głowy, wysoko i szeroko osadzone. Kufa szeroka u nasady, umiarkowanie zwężająca się ku przodowi. Grzbiet nosa prosty, nos duży, szeroki, o stosunkowo dużych nozdrzach. Trufla nosowa oraz wargi czarne, dobrze przylegające. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Int.Ch.Multi Ch ENYO od Beridy- Wł.hod. od Beridy. Zdj.Mariusz Sobecki
Kończyny przednie oglądane z przodu proste, ustawione niezbyt blisko siebie. Łopatka skośnie ustawiona, ramię przylegające do tułowia, śródręcze lekko nachylone, nie spionowane. Łapy okrągłe, zwarte, dobrze wysklepione, opuszki mocne, pazury krótkie, mocne i czarne. Kończyny tylne oglądane z tyłu proste, niezbyt blisko siebie ustawione. Udo średniej długości, szerokie, mocno umięśnione. Stawy skokowe mocne, dobrze kątowane. Łapy tylne trochę dłuższe od przednich. Ruch harmonijny, wyciągnięty, o długim kroku.
Wysokość w kłębie:
psy 61-68 cm, idealna 65-66 cm; suki 55-63,5 cm, idealna 60-61 cm
Masa ciała: psy 50 kg, suki 42 kg
Multi Mł.Ch, Ch.MD, G,Ch.MD IONA vom Kümmelsee. Wł.hod.Pure Seduction FCI
Rottweiler jest doskonałym psem obronnym i stróżującym, rodzinnym i do towarzystwa. Wiernym, oddanym i lojalnym wobec swoich opiekunów. Skąd więc wzięła się zła reputacja, jaka przylgnęła do tej rasy - odpowiedź jest prosta: z nieszczęsnej mody na psy obronne i totalnego niezrozumienia, że pies obronny i agresywny to nie to samo. Jest taka prawidłowość, że kiedy rasa staje się bardzo popularna, natychmiast budzi zainteresowanie pseudohodowców, którzy lekceważą konieczność socjalizacji i odpowiedniego wychowania, a nierzadko szczenię przechodzi taką lekcję życia, że staje się wylęknione, traci zaufanie do ludzi i na widok człowieka reaguje agresją. Wiele osób widząc warczące i pokazujące zęby szczenię wierzy, że tak właśnie powinien wyglądać przyszły obrońca, kupują je, bo dodatkowo kosztuje mniej niż w renomowanej hodowli. Nie zadają sobie sprawy z tego, że zamiast radości, jest to bardzo często początek poważnych problemów.
Niestety to właśnie rottweiler stał się obok amstaffa jedną z największych ofiar tego procederu. Pojawiło się sporo psów niezrównoważonych, agresywnych, co bardzo niekorzystnie wpłynęło na opinie o rasie. Na szczęście jest wielu miłośników rottweilerów, którzy hodują odpowiedzialnie, oferują szczenięta prawidłowo socjalizowane, wychowane w przyjaznej atmosferze i wyposażają nabywców w rzetelną wiedzę o charakterze psa i sposobie jego wychowania. Właśnie dlatego każdego psa, a obronnego w szczególności, trzeba kupować rozważnie, wyłącznie w dobrej, godnej zaufania hodowli. Zgodnie ze wzorcem rasy, rottweiler jest „dobrotliwy, z zasady łagodny i kochający dzieci, oddany właścicielowi, posłuszny, łatwy do ułożenia i chętny do pracy”. Czytając to można by przypuszczać, że każdy bez problemu z nim sobie poradzi, w rzeczywistości nie jest to pies dla każdego, bo ma zdecydowany charakter i żeby wyrósł na psa o typowej dla rasy psychice, potrzebuje spokojnego, dobrze zorganizowanego, bardzo konsekwentnego właściciela, który potrafi go odpowiednio wychować.
Ch.PL,BiH,RS BLACK HUNTER Cordis Zdj. i wł. Kasia Górczyńska hod. Salamanka
Rottweiler został ukształtowany jako odważny, silny i wytrzymały pies obronny i do dziś doskonale sprawdza się w tej roli. Ma wyjątkowo twardy charakter i zazwyczaj nie zraża się niepowodzeniami. Jest bardzo inteligentny, odważny, ale czasem bywa uparty i przejawia tendencję do dominacji, zwłaszcza jeśli wyczuje słabość przewodnika. Nie jest z natury agresywny, choć popełnione błędy wychowawcze, zwłaszcza złe traktowanie, zupełnie zbędne a nawet szkodliwe zaostrzanie, a także siłowe metody szkolenia, mogą taką skłonność wyzwolić i doprowadzić do tego, że pies stanie się postrachem otoczenia. Nigdy nie wolno do tego dopuścić.
Szczenię boi się wielu różnych rzeczy, których nie zna i jest to całkowicie zrozumiałe. Dlatego najważniejsza w budowaniu dobrej relacji opiekuna z psem jest bardzo wczesna socjalizacja. Trzeba mu pokazać rozmaite miejsca, oswoić z różnymi odgłosami, obcymi ludźmi i zwierzętami, cały czas asekurując go i dając mu poczucie, że jego pan jest przy nim i w razie potrzeby go obroni. Powinno to trwać tak długo, aż pies pozna otoczenie, oswoi wszystkie lęki i nabierze odwagi we własne siły. Tak zaczyna się zdobywanie jego zaufania i budowanie autorytetu przewodnika, który jest niezbędny do tego, by nad psem panować, dobrze go wychować i wyszkolić. Na początku to właściciel musi dać psu poczucie bezpieczeństwa, potem następuje zmiana: pies broni swojego pana i czuje się odpowiedzialny za swoją rodzinę, ale autorytet właściciela i wszystko, co do tej pory zostało na nim zbudowane pozostaje. Pies, który szanuje swojego przewodnika i ma do niego zaufanie, nie będzie próbował kwestionować jego przywódczej pozycji.
Int.Ch. Multi Ch EDDA od Beridy. Wł.hod.Pure Seduction FCI
Rottweiler jest bardzo inteligentny i chętnie się uczy, pod warunkiem, że program szkolenia jest urozmaicony, nauka przerywana zabawą, a za dobre wykonanie każdego zadania jest entuzjastycznie chwalony i nagradzany. Podobnie jak w wychowaniu, również w szkoleniu podstawą sukcesu jest spokój, cierpliwość i żelazna konsekwencja. Jeśli pies jest zmęczony i się rozprasza, trzeba zrobić przerwę, ale jeśli już padła komenda, musi być wykonana, żeby nie nabrał przekonania, że może ją zlekceważyć, bo to w przyszłości bardzo utrudni szkolenie. Wbrew pozorom rottweiler lubi żyć w pewnym drylu i mieć jasno określone prawa i obowiązki, natomiast wyjątkowo źle znosi zmienność nastrojów opiekuna, niesprawiedliwość, nerwowość i nieprzewidywalność jego reakcji, co z czasem może skutkować utratą zaufania. Socjalizacja i szkolenie w zakresie posłuszeństwa jest w przypadku psa tej rasy niezbędne, by móc nad nim w każdej sytuacji zapanować. Rottweiler nadaje się także do szkolenia obronnego, ale nie jest ono niezbędne, bo i bez niego pies w przypadku zagrożenia nie zawiedzie i zawsze stanie w obronie swoich właścicieli.
Ch.PL.HU. Mł.Ch.PL DYLAN Marstal. Wł.hod.Marstal
Umaszczenie: czarne, symetrycznie podpalane na policzkach, kufie, podgardlu, przedpiersiu oraz kończynach a także nad oczami i pod nasadą ogona. Pazury czarne a nad nimi małe czarne, podłużne znaczenia, dobrze widoczne na brązowej w tych miejscach sierści.
Rottweiler jest psem rustykalnym i utrzymanie jego sierści w nienagannym stanie nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sprowadza się głównie do utrzymania czystości. Jedyne, czego nie wolno zaniedbać, to regularne szczotkowanie, ponieważ wypadający na ogół przez cały rok, ostry, krótki włos, który wbija się w dywany i tapicerkę mebli i jest bardzo trudny do usunięcia.
Więcej na temat pielęgnacji sierści rottweilera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Rottweiler jest psem zdrowym, odpornym i łatwo przystosowuje się do różnych warunków atmosferycznych. Podobnie jak wszystkie duże i w dodatku ciężkie psy zagrożony jest dysplazją, dlatego też przy kupnie należy sprawdzić, czy rodzice szczeniaka przeszli odpowiednie badania i czy są wolni od tego schorzenia.
W okresie młodzieńczym nie należy psa przeciążać zbyt forsownymi ćwiczeniami a przez całe jego życie trzeba dbać o to, by nie był przekarmiany, ponieważ nadwaga niekorzystnie wpływa na jego stawy. Rottweiler jest także zagrożony skrętem żołądka, dlatego powinien otrzymywać dobrej jakości, wysoko przyswajalną karmę, która nie obciąży żołądka. Wskazane jest również podzielenie dziennej porcji pożywienia na dwie części i zapewnienie psu wypoczynku i czasu na trawienie przez 1-2 godzin po posiłku. Dopiero potem można z wyjść z nim na spacer. Warto również pamiętać o tym, że pies nie powinien z pełnym żołądkiem schodzić ze schodów.
Luźna skóra na głowie powoduje, że od czasu do czasu zdarzają się anomalie w budowie powiek, takie jak entropium i ektropium. Rottweiler jest psem długowiecznym, żyje średnio od 9 do 12 lat.
W podejmowaniu decyzji o nabyciu rottweilera, mieszkanie właściciela nie jest czynnikiem decydującym. Pies bez problemu adaptuje się wszędzie, może żyć w mieszkaniu w bloku, bo niewiele szczeka i jest spokojny pod warunkiem, że będzie miał choć jeden solidny spacer dziennie. Lepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem, po którym będzie mógł pobiegać i wyładować nadmiar energii, ale to co dla niego jest najważniejsze, to bliskość właścicieli, dlatego najszczęśliwszy jest w tym miejscu, w którym przebywa jego rodzina. Źle znosi odosobnienie, jest to pies, który w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, bo to zupełnie zniszczy jego psychikę. Natomiast może pod nieobecność domowników zostać przez jakiś czas sam w domu, jeśli od pierwszych dni został do tego przyzwyczajony. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny i dobrze strzeże dobytku swojej rodziny
Rottweiler nie jest psem dla każdego. Ze względu na swoją silną osobowość, niezależność i tendencję do dominacji, wymaga właściciela, który jest w stanie poświęcić sporo czasu na wczesną socjalizację i odpowiednie szkolenie. Nie jest to pies, który może być pozostawiony sam sobie, musi mieć bardzo konsekwentnego przewodnika, który potrafi nad nim zapanować, zdobyć jego zaufanie i odpowiednio go wychować. Choć patrząc na niego trudno w to uwierzyć, potrzebuje dużo czułości i bardzo bliskiego, przyjaznego kontaktu z całą swoją rodziną, której jest bezgranicznie oddany. Właściciel musi mieć świadomość, że wychowanie psa tej rasy zaczyna się od pierwszych chwil w nowym domu i każde odstępstwo od zasad lub zaniedbanie trzeba będzie później mozolnie odrabiać.
Reksio i Int.Ch. Multi Ch MAXI Marstal Wł.hod. Angaros
Jeszcze przed pojawieniem się psa trzeba dokładnie ustalić, co mu będzie wolno, a co zabronione i cała rodzinna musi konsekwentnie tego przestrzegać. To jest bardzo inteligentny pies i jeśli stracimy czujność, ani się obejrzymy, jak zawłaszczy kolejne przywileje, a ich odebranie może napotkać na protest. Rottweiler lubi wyraźnie ustalone zasady i bez problemu je respektuje, jeśli nie są co rusz zmieniane. Jeśli zorientujemy się, że pies wyniósł z gniazda inne zwyczaje, niż te, które panują w naszym domu, trzeba je od początku zmienić, bo wtedy jest jeszcze trochę zagubiony zdezorientowany w nowym otoczeniu i łatwiej to zaakceptuje.
Najważniejsza w wychowaniu psa jest żelazna konsekwencja i przyjazne, łagodnie traktowanie. Lepsze wyniki w jego układaniu szkoleniu osiąga się stosując nagrody niż reprymendy. Bardzo wysoko cenionym przez psa dowodem uznania jest ekspresyjnie okazana radość właściciela po wykonaniu jakiegoś trudnego zadania i chwila wspólnej zabawy. Nigdy nie wolno stosować krzyku, szarpania smyczą lub jakiejkolwiek innej formy przemocy, bo przyjdzie moment, w którym pies na nią odpowie. Rottweiler ma bardzo silnie rozwinięty instynkt obronny , nie ma natomiast skłonności do agresji, dopóki jej ktoś nierozważnie w nim nie rozbudzi.
Zdjęcie hodowla Marstal
Problemy, jakie się czasem pojawiają, są przeważnie wynikiem podstawowych błędów wychowawczych. Rottweilera nigdy nie wolno zaostrzać, psy tej rasy mają tyle odwagi i odpowiedzialności, że właściciel może być spokojny, że w sytuacji zagrożenia pies z pewnością nie zawiedzie i będzie go bronił nawet z narażeniem życia. Natomiast jakiekolwiek zaostrzanie może doprowadzić do obniżenia progu agresji i spowodować, że pies stanie się niebezpieczny dla otoczenia.
Instynkt obrony szybciej niż u psa, pojawia się u suki, zazwyczaj w wieku około 18 miesięcy. Jeśli wyczuje, że ktoś może zagrozić któremuś z członków rodziny, staje w pierwszej linii i pokazuje, że każdy, kto się zbliży, będzie miał z nią do czynienia. Trudno wyobrazić sobie śmiałka, który by się na to odważył. Jeśli pies jest szkolony, umie stopniować reakcje odstraszające, potrafi w porę zatrzymać intruza i rzadko dochodzi do pogryzienia. Natomiast jeśli już ruszy do ataku, raczej nie da się go powstrzymać.
ETNA od Beridy. Wł. Justyna Durecka
Mimo, że rottweiler jest postrzegany przede wszystkim jako pies obronny, z wielkim powodzeniem pełni rolę psa rodzinnego. Uwielbia dzieci, jest wobec nich niezwykle opiekuńczy i czuje się za nie odpowiedzialny. Nie ma mowy, żeby w jego obecności ktoś mógł je skrzywdzić. Aż trudno uwierzyć, że tak potężny pies potrafi przy dziecku wyhamować swoją naturalną energię i zachować się ostrożnie i delikatnie, tak jakby był świadomy swojej siły. Sam na wiele dziecku pozwala, jest wobec niego czuły, wyrozumiały i na każdym kroku okazuje swoje przywiązanie. To oczywiście nie zwalnia rodziców z wyjaśnienia dziecku jak należy postępować z psem, że ma on swoje prawa i nie można zabierać mu miski lub nadużywać jego cierpliwości i niepokoić go, kiedy zmęczony po spacerze odpoczywa w swoim legowisku. Nigdy nie wolno małego dziecka zostawiać z psem bez nadzoru dorosłych, trzeba także czuwać, żeby w trakcie zabawy, do której rottweiler jest zawsze gotowy, zbytnio się nie rozbrykał, bo może przewrócić dziecko i niechcący zrobić mu krzywdę. Pies jest dla dziecka towarzyszem zabaw, przyjacielem i niezawodnym obrońcą, nawet przed rodzicem, któremu by przyszło do głowy dać dziecku klapsa.
W stosunku do obcych rottweiler jest raczej nieufny i niełatwo nawiązuje przyjaźnie. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny i podejrzliwie podchodzi do każdego, kogo wpuszcza do swojego domu. Wobec nieznajomych, którzy pojawią się pod drzwiami jego mieszkania zawsze stosuje zasadę ograniczonego zaufania. Jeśli mu się ktoś nie spodoba i uzna że ma złe intencje, w sposób nie budzący wątpliwości da mu do zrozumienia, że nie ma tu czego szukać. Kiedy opiekunowie są w domu, pies obserwuje ich zachowanie i natychmiast orientuje się czy gość jest mile widziany. Wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi i bez problemu pozwala im wejść do mieszkania, choć na początku bacznie ich obserwuje. Dopiero po kilku wizytach wita ich już jak starych znajomych, przynosi zabawki i zachęca do zabawy. Mimo wszystko ani na chwilę nie traci czujności, goście powinni więc mimo wszystko zachowywać powściągliwość w okazywaniu emocji, by pies zbyt żywiołowej gestykulacji nie uznał za atak na właściciela.
Ch.PL,BiH,RS BLACK HUNTER Cordis z bostonkiem WWW Gang Staff
Zdj. i wł. Kasia Górczyńska hod. Salamanka
Kontakty rottweilera z obcymi psami zawsze są obarczone pewnym ryzykiem, dlatego pierwsze spotkanie powinno odbywać się w obecności właścicieli. Jest bardzo znikoma, jeśli nie zerowa szansa, że dorosły pies zaakceptuje drugiego dużego psa tej samej płci. Prędzej może się to udać w przypadku dwóch suk podobnej wielkości. Nie dotyczy to oczywiście zwierząt, które się razem wychowały i miały wystarczająco dużo czasu, by się zaprzyjaźnić. Wszystko wygląda inaczej, jeśli do domu wprowadzimy małego psiaka, najlepiej szczeniaka - samca, jeśli w domu jest suka, lub małą suczkę, jeśli w domu jest pies. Rottweiler zazwyczaj nie widzi w nim konkurencji, podobnie jak w przypadku dzieci odzywa się instynkt opiekuńczy i zaczyna się maluchem opiekować. Z innymi zwierzętami bywa rożnie, jak zwykle bardzo dużo zależy od wczesnej socjalizacji. Pies, który zazwyczaj traktuje kury jak zwierzynę łowną, nie zrobi im krzywdy, jeśli jako szczeniak, biegał razem z nimi po tym samym podwórzu. Podobnie jest z kotami. Zdarza się, że wychowana z kotami suka bez problemu przyjmuje przyniesionego przez dzieci kociaka i tak się wczuwa się w swoją rolę, że traktuje go jak swoje własne szczenię.
Od lewej kotek ZORRO, bulteriery miniaturowe Mł.Ch.PL Brampton JAMES TO THE JUST
Int.Ch, Mł.Ch.PL, Ch.PL PINK PORKY Chucho Topline oraz rottweiler
FROGET ME NOT VEL PUSIA z Dąbrowieckiej Puszczy. Wł. hod.Chucho Topline FCI
Rottweiler potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, chętnie wykonuje polecenia i lubi się uczyć. Doskonale będzie się czuł w rękach lubiącego aktywny tryb życia właściciela, bardzo lubi ruch, ale po pełnym atrakcji spacerze staje się spokojnym legawcem i może mieszkać nawet w niewielkim mieszkaniu. Na spacer powinien wychodzić wyłącznie w towarzystwie osoby dorosłej, zawsze na smyczy, a jeśli kiedykolwiek pokazał, że nie potrafi powściągnąć emocji, również w takim jak na zdjęciu, wygodnym kagańcu. Spacery z konieczności muszą być zgrane z trybem życia właścicieli. Oznacza to zazwyczaj dwa krótkie spacery i jeden długi, który powinien być urozmaicony i dać pu możliwość wyładowania energii. Pies będzie zachwycony towarzysząc swojemu panu podczas joggingu, może skakać przez zaaranżowany w parku tor przeszkód, aportować, szukać schowanego przedmiotu lub biec przy rowerze.
Jak widać rottweiler jest psem, który stawia swojemu opiekunowi duże wymagania, ale też potrafi mu to odpłacić wielkim przywiązaniem. Jak każdy pies o bardzo silnej osobowości, potrzebuje cierpliwego, bardzo konsekwentnego przewodnika, który potrafi nad nim zapanować, zdobyć jego zaufanie i wszystkiego go nauczyć. Ktoś, kto nie ma doświadczenia w prowadzeniu psów obronnych a koniecznie chce mieć rottweilera, powinien się raczej zdecydować na sukę, jest znacznie łagodniejsza, łatwiejsza do prowadzenia i wyjątkowo opiekuńcza w stosunku do dzieci.
Ch.PL, Mł.Ch.PL DUX Angaros. Właściciel - Tomasz Babczonek
Na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest zezwolenie. Organem właściwym do jego wydania jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania właściciela psa (wnioskodawcy). O tym jak je uzyskać piszemy tutaj.
FCI-Standard N° 147/ 19. 06. 2000
ROTTWEILER
FCI-St N° 147/19. 06. 2000
POCHODZENIE : Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 06.04.2000.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa, służbowy i pracujący.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa.
Obowiązują próby pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
ROTTWEILER
Pochodzenie
Co do pochodzenia rottweilera nie ma zgodności. Jedni twierdzą, że jest to rasa stosunkowo młoda, czysto niemiecka, która wywodzi się od bawarskiego psa pasterskiego. Inni uważają, że rottweilery są potomkami rzymskich molosów w typie mastiffa, które około 2000 lat temu towarzyszyły legionom Cesarstwa Rzymskiego w czasie podbojów, chroniły stad bydła i broniły ich dobytku przed złodziejami. Podczas tych wędrówek Rzymianie założyli obóz nad rzeką Neckar w południowych Niemczech. W niedługim czasie powstał tu główny szlak komunikacyjny, a przy nim osada zwana Miastem Imperium Rzymskiego. Kiedy w 260 roku Rzymianie wycofywali się z uprzednio zajętych terenów, na całym szlaku swoich podbojów zostawili potężne psy, które bardzo szybko wymieszały się z lokalnymi psami oraz znalazły zatrudnienie u miejscowej ludności.
W XIII wieku, w dawnym mieście Imperium, które później przemianowano na Rottweil, powstał główny ośrodek handlu bydłem. Nic więc dziwnego, że tym psem zainteresowali się nimi przede wszystkim handlarze i właściciele wielkich hodowli bydła. Psy były bardzo pomocne, towarzyszyły im w drodze na targ pomagając zagonić bydło a w drodze powrotnej chroniły swoich właścicieli przed rabusiami. To one niosły utarg w sakiewkach przymocowanych do obroży, były tak groźne, że nikt nie miał tyle odwagi, żeby się z nimi zmierzyć. W tym czasie nie zwracano uwagi na eksterier, najważniejsze były ich walory użytkowe. Psy musiały być tak wytrzymałe, by bez problemu sprostać trudom wielodniowej wędrówki, oraz na tyle duże, by okiełznać potężną krowę. Służyły także rzeźnikom pomagając im w pędzeniu zakupionego bydła do rzeźni. Stąd wzięła się ich nazwa „rottweiler metzgerhund”, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „pies rzeźnicki z Rottweil”. W Niemczech, swojej ojczyźnie, tę nazwę pies nosi do dziś. Gdy pojawiła się kolej i zaprzestano pędzenia bydła, rottweilery nagle przestały być potrzebne i stały się bliskie wyginięcia.
Pod koniec XIX wieku, kiedy już nikt nie pamiętał o ich umiejętnościach, znaleźli się miłośnicy rasy, którzy na szczęście nie pozwolili im wyginąć. Na wystawie kynologicznej po raz pierwszy pokazano rottweilera w Heilbronn, w 1882 roku. W 1889 roku powstał założony przez Alberta Kulla Klub Rottweilera i Leonbergera, a w dwa lata później opublikowano pierwszy wzorzec rasy.
Przełomowy dla późniejszego rozwoju rasy okazał się rok 1907, kiedy zaczęto poszukiwać odpowiednich psów do pracy w policji. To właśnie wtedy dostrzeżono w rottweilerze doskonałego psa stróżującego, obronnego i policyjnego. W 1910 roku oficjalnie uznano go za policyjnego psa służbowego. Zmobilizowało to hodowców do poważnego zajęcia się ich hodowlą. Odpowiednia selekcja hodowlana w niedługim czasie dała doskonałe efekty i doprowadziła do powstania bardzo silnego, masywnego psa o czarnej podpalanej maści i wyrównanym eksterierze. Udało się przy tym zachować jego wybitne walory użytkowe. Rottweilery należą dziś do najbardziej popularnych ras na świecie. W Polsce pojawiły się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych i na początku nie wzbudziły większego zainteresowania, potem jednak zostały docenione, stały się bardzo popularne i do dziś mają pokaźne grono wiernych zwolenników.
Pod koniec XIX wieku, kiedy już nikt nie pamiętał o ich umiejętnościach, znaleźli się miłośnicy rasy, którzy na szczęście nie pozwolili im wyginąć. Na wystawie kynologicznej po raz pierwszy pokazano rottweilera w Heilbronn, w 1882 roku. W 1889 roku powstał założony przez Alberta Kulla Klub Rottweilera i Leonbergera, a w dwa lata później opublikowano pierwszy wzorzec rasy.
Przełomowy dla późniejszego rozwoju rasy okazał się rok 1907, kiedy zaczęto poszukiwać odpowiednich psów do pracy w policji. To właśnie wtedy dostrzeżono w rottweilerze doskonałego psa stróżującego, obronnego i policyjnego. W 1910 roku oficjalnie uznano go za policyjnego psa służbowego. Zmobilizowało to hodowców do poważnego zajęcia się ich hodowlą. Odpowiednia selekcja hodowlana w niedługim czasie dała doskonałe efekty i doprowadziła do powstania bardzo silnego, masywnego psa o czarnej podpalanej maści i wyrównanym eksterierze. Udało się przy tym zachować jego wybitne walory użytkowe. Rottweilery należą dziś do najbardziej popularnych ras na świecie. W Polsce pojawiły się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych i na początku nie wzbudziły większego zainteresowania, potem jednak zostały docenione, stały się bardzo popularne i do dziś mają pokaźne grono wiernych zwolenników.
Zw.Świata, Int.Ch. Multi Ch.GANDALF Marstal. Wł.hod.Lewirot
Wygląd
Rottweiler jest masywnym, ale jednocześnie niezwykle eleganckim, bardzo harmonijnie zbudowanym psem, zaskakująco jak na swoją masę ruchliwym i zwinnym. Ma wpisujący się w prostokąt tułów, muskularny, prosty, dobrze związany grzbiet oraz szeroki, lekko opadający zad. Długość tułowia, mierzona od przedniej krawędzi mostka do guza siedzeniowego, nie powinna przekraczać wysokości psa w kłębie więcej niż o 15%. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca połowy wysokości psa w kłębie, dolna linia niepodciągnięta. Ogon powinien być przedłużeniem linii grzbietu.Głowa osadzona na dość długiej, lekko łukowatej, dobrze umięśnionej, suchej szyi, bez luźnej skóry oraz podgardla. Czaszka średniej długości z lekko wysklepionym czołem. Oczy migdałowate, ciemno brązowe, z dobrze przylegającymi powiekami. Uszy średniej wielkości, wiszące, trójkątne, przylegające do głowy, wysoko i szeroko osadzone. Kufa szeroka u nasady, umiarkowanie zwężająca się ku przodowi. Grzbiet nosa prosty, nos duży, szeroki, o stosunkowo dużych nozdrzach. Trufla nosowa oraz wargi czarne, dobrze przylegające. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Int.Ch.Multi Ch ENYO od Beridy- Wł.hod. od Beridy. Zdj.Mariusz Sobecki
Kończyny przednie oglądane z przodu proste, ustawione niezbyt blisko siebie. Łopatka skośnie ustawiona, ramię przylegające do tułowia, śródręcze lekko nachylone, nie spionowane. Łapy okrągłe, zwarte, dobrze wysklepione, opuszki mocne, pazury krótkie, mocne i czarne. Kończyny tylne oglądane z tyłu proste, niezbyt blisko siebie ustawione. Udo średniej długości, szerokie, mocno umięśnione. Stawy skokowe mocne, dobrze kątowane. Łapy tylne trochę dłuższe od przednich. Ruch harmonijny, wyciągnięty, o długim kroku.
Wysokość w kłębie:
psy 61-68 cm, idealna 65-66 cm; suki 55-63,5 cm, idealna 60-61 cm
Masa ciała: psy 50 kg, suki 42 kg
Multi Mł.Ch, Ch.MD, G,Ch.MD IONA vom Kümmelsee. Wł.hod.Pure Seduction FCI
Charakter, usposobienie
Rottweiler jest doskonałym psem obronnym i stróżującym, rodzinnym i do towarzystwa. Wiernym, oddanym i lojalnym wobec swoich opiekunów. Skąd więc wzięła się zła reputacja, jaka przylgnęła do tej rasy - odpowiedź jest prosta: z nieszczęsnej mody na psy obronne i totalnego niezrozumienia, że pies obronny i agresywny to nie to samo. Jest taka prawidłowość, że kiedy rasa staje się bardzo popularna, natychmiast budzi zainteresowanie pseudohodowców, którzy lekceważą konieczność socjalizacji i odpowiedniego wychowania, a nierzadko szczenię przechodzi taką lekcję życia, że staje się wylęknione, traci zaufanie do ludzi i na widok człowieka reaguje agresją. Wiele osób widząc warczące i pokazujące zęby szczenię wierzy, że tak właśnie powinien wyglądać przyszły obrońca, kupują je, bo dodatkowo kosztuje mniej niż w renomowanej hodowli. Nie zadają sobie sprawy z tego, że zamiast radości, jest to bardzo często początek poważnych problemów. Niestety to właśnie rottweiler stał się obok amstaffa jedną z największych ofiar tego procederu. Pojawiło się sporo psów niezrównoważonych, agresywnych, co bardzo niekorzystnie wpłynęło na opinie o rasie. Na szczęście jest wielu miłośników rottweilerów, którzy hodują odpowiedzialnie, oferują szczenięta prawidłowo socjalizowane, wychowane w przyjaznej atmosferze i wyposażają nabywców w rzetelną wiedzę o charakterze psa i sposobie jego wychowania. Właśnie dlatego każdego psa, a obronnego w szczególności, trzeba kupować rozważnie, wyłącznie w dobrej, godnej zaufania hodowli. Zgodnie ze wzorcem rasy, rottweiler jest „dobrotliwy, z zasady łagodny i kochający dzieci, oddany właścicielowi, posłuszny, łatwy do ułożenia i chętny do pracy”. Czytając to można by przypuszczać, że każdy bez problemu z nim sobie poradzi, w rzeczywistości nie jest to pies dla każdego, bo ma zdecydowany charakter i żeby wyrósł na psa o typowej dla rasy psychice, potrzebuje spokojnego, dobrze zorganizowanego, bardzo konsekwentnego właściciela, który potrafi go odpowiednio wychować.
Ch.PL,BiH,RS BLACK HUNTER Cordis Zdj. i wł. Kasia Górczyńska hod. Salamanka
Rottweiler został ukształtowany jako odważny, silny i wytrzymały pies obronny i do dziś doskonale sprawdza się w tej roli. Ma wyjątkowo twardy charakter i zazwyczaj nie zraża się niepowodzeniami. Jest bardzo inteligentny, odważny, ale czasem bywa uparty i przejawia tendencję do dominacji, zwłaszcza jeśli wyczuje słabość przewodnika. Nie jest z natury agresywny, choć popełnione błędy wychowawcze, zwłaszcza złe traktowanie, zupełnie zbędne a nawet szkodliwe zaostrzanie, a także siłowe metody szkolenia, mogą taką skłonność wyzwolić i doprowadzić do tego, że pies stanie się postrachem otoczenia. Nigdy nie wolno do tego dopuścić.
Szczenię boi się wielu różnych rzeczy, których nie zna i jest to całkowicie zrozumiałe. Dlatego najważniejsza w budowaniu dobrej relacji opiekuna z psem jest bardzo wczesna socjalizacja. Trzeba mu pokazać rozmaite miejsca, oswoić z różnymi odgłosami, obcymi ludźmi i zwierzętami, cały czas asekurując go i dając mu poczucie, że jego pan jest przy nim i w razie potrzeby go obroni. Powinno to trwać tak długo, aż pies pozna otoczenie, oswoi wszystkie lęki i nabierze odwagi we własne siły. Tak zaczyna się zdobywanie jego zaufania i budowanie autorytetu przewodnika, który jest niezbędny do tego, by nad psem panować, dobrze go wychować i wyszkolić. Na początku to właściciel musi dać psu poczucie bezpieczeństwa, potem następuje zmiana: pies broni swojego pana i czuje się odpowiedzialny za swoją rodzinę, ale autorytet właściciela i wszystko, co do tej pory zostało na nim zbudowane pozostaje. Pies, który szanuje swojego przewodnika i ma do niego zaufanie, nie będzie próbował kwestionować jego przywódczej pozycji.
Int.Ch. Multi Ch EDDA od Beridy. Wł.hod.Pure Seduction FCI
Rottweiler jest bardzo inteligentny i chętnie się uczy, pod warunkiem, że program szkolenia jest urozmaicony, nauka przerywana zabawą, a za dobre wykonanie każdego zadania jest entuzjastycznie chwalony i nagradzany. Podobnie jak w wychowaniu, również w szkoleniu podstawą sukcesu jest spokój, cierpliwość i żelazna konsekwencja. Jeśli pies jest zmęczony i się rozprasza, trzeba zrobić przerwę, ale jeśli już padła komenda, musi być wykonana, żeby nie nabrał przekonania, że może ją zlekceważyć, bo to w przyszłości bardzo utrudni szkolenie. Wbrew pozorom rottweiler lubi żyć w pewnym drylu i mieć jasno określone prawa i obowiązki, natomiast wyjątkowo źle znosi zmienność nastrojów opiekuna, niesprawiedliwość, nerwowość i nieprzewidywalność jego reakcji, co z czasem może skutkować utratą zaufania. Socjalizacja i szkolenie w zakresie posłuszeństwa jest w przypadku psa tej rasy niezbędne, by móc nad nim w każdej sytuacji zapanować. Rottweiler nadaje się także do szkolenia obronnego, ale nie jest ono niezbędne, bo i bez niego pies w przypadku zagrożenia nie zawiedzie i zawsze stanie w obronie swoich właścicieli.
Ch.PL.HU. Mł.Ch.PL DYLAN Marstal. Wł.hod.Marstal
Szata
Rottweiler ma szorstką, dość krótką, przylegającą do ciała sierść, która w odróżnieniu od boksera i dobermana, jest podszyta delikatnym, ale dość skutecznie chroniącym go przed zimnem podszerstkiem, bardziej obfitym na szyi i udach.Umaszczenie: czarne, symetrycznie podpalane na policzkach, kufie, podgardlu, przedpiersiu oraz kończynach a także nad oczami i pod nasadą ogona. Pazury czarne a nad nimi małe czarne, podłużne znaczenia, dobrze widoczne na brązowej w tych miejscach sierści.
Rottweiler jest psem rustykalnym i utrzymanie jego sierści w nienagannym stanie nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sprowadza się głównie do utrzymania czystości. Jedyne, czego nie wolno zaniedbać, to regularne szczotkowanie, ponieważ wypadający na ogół przez cały rok, ostry, krótki włos, który wbija się w dywany i tapicerkę mebli i jest bardzo trudny do usunięcia.
Więcej na temat pielęgnacji sierści rottweilera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Rottweiler jest psem zdrowym, odpornym i łatwo przystosowuje się do różnych warunków atmosferycznych. Podobnie jak wszystkie duże i w dodatku ciężkie psy zagrożony jest dysplazją, dlatego też przy kupnie należy sprawdzić, czy rodzice szczeniaka przeszli odpowiednie badania i czy są wolni od tego schorzenia.W okresie młodzieńczym nie należy psa przeciążać zbyt forsownymi ćwiczeniami a przez całe jego życie trzeba dbać o to, by nie był przekarmiany, ponieważ nadwaga niekorzystnie wpływa na jego stawy. Rottweiler jest także zagrożony skrętem żołądka, dlatego powinien otrzymywać dobrej jakości, wysoko przyswajalną karmę, która nie obciąży żołądka. Wskazane jest również podzielenie dziennej porcji pożywienia na dwie części i zapewnienie psu wypoczynku i czasu na trawienie przez 1-2 godzin po posiłku. Dopiero potem można z wyjść z nim na spacer. Warto również pamiętać o tym, że pies nie powinien z pełnym żołądkiem schodzić ze schodów.
Luźna skóra na głowie powoduje, że od czasu do czasu zdarzają się anomalie w budowie powiek, takie jak entropium i ektropium. Rottweiler jest psem długowiecznym, żyje średnio od 9 do 12 lat.
Ch.PL IPO-II DAFNE Ciapunia Na i Int.Ch.Multi Ch IPO-I ENYO od Beridy
Wł.hod. od Beridy. Zdj.Mariusz Sobecki
Wł.hod. od Beridy. Zdj.Mariusz Sobecki
Do kogo pasuje ten pies ?
W podejmowaniu decyzji o nabyciu rottweilera, mieszkanie właściciela nie jest czynnikiem decydującym. Pies bez problemu adaptuje się wszędzie, może żyć w mieszkaniu w bloku, bo niewiele szczeka i jest spokojny pod warunkiem, że będzie miał choć jeden solidny spacer dziennie. Lepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem, po którym będzie mógł pobiegać i wyładować nadmiar energii, ale to co dla niego jest najważniejsze, to bliskość właścicieli, dlatego najszczęśliwszy jest w tym miejscu, w którym przebywa jego rodzina. Źle znosi odosobnienie, jest to pies, który w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, bo to zupełnie zniszczy jego psychikę. Natomiast może pod nieobecność domowników zostać przez jakiś czas sam w domu, jeśli od pierwszych dni został do tego przyzwyczajony. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny i dobrze strzeże dobytku swojej rodzinyRottweiler nie jest psem dla każdego. Ze względu na swoją silną osobowość, niezależność i tendencję do dominacji, wymaga właściciela, który jest w stanie poświęcić sporo czasu na wczesną socjalizację i odpowiednie szkolenie. Nie jest to pies, który może być pozostawiony sam sobie, musi mieć bardzo konsekwentnego przewodnika, który potrafi nad nim zapanować, zdobyć jego zaufanie i odpowiednio go wychować. Choć patrząc na niego trudno w to uwierzyć, potrzebuje dużo czułości i bardzo bliskiego, przyjaznego kontaktu z całą swoją rodziną, której jest bezgranicznie oddany. Właściciel musi mieć świadomość, że wychowanie psa tej rasy zaczyna się od pierwszych chwil w nowym domu i każde odstępstwo od zasad lub zaniedbanie trzeba będzie później mozolnie odrabiać.
Reksio i Int.Ch. Multi Ch MAXI Marstal Wł.hod. Angaros
Jeszcze przed pojawieniem się psa trzeba dokładnie ustalić, co mu będzie wolno, a co zabronione i cała rodzinna musi konsekwentnie tego przestrzegać. To jest bardzo inteligentny pies i jeśli stracimy czujność, ani się obejrzymy, jak zawłaszczy kolejne przywileje, a ich odebranie może napotkać na protest. Rottweiler lubi wyraźnie ustalone zasady i bez problemu je respektuje, jeśli nie są co rusz zmieniane. Jeśli zorientujemy się, że pies wyniósł z gniazda inne zwyczaje, niż te, które panują w naszym domu, trzeba je od początku zmienić, bo wtedy jest jeszcze trochę zagubiony zdezorientowany w nowym otoczeniu i łatwiej to zaakceptuje.
Najważniejsza w wychowaniu psa jest żelazna konsekwencja i przyjazne, łagodnie traktowanie. Lepsze wyniki w jego układaniu szkoleniu osiąga się stosując nagrody niż reprymendy. Bardzo wysoko cenionym przez psa dowodem uznania jest ekspresyjnie okazana radość właściciela po wykonaniu jakiegoś trudnego zadania i chwila wspólnej zabawy. Nigdy nie wolno stosować krzyku, szarpania smyczą lub jakiejkolwiek innej formy przemocy, bo przyjdzie moment, w którym pies na nią odpowie. Rottweiler ma bardzo silnie rozwinięty instynkt obronny , nie ma natomiast skłonności do agresji, dopóki jej ktoś nierozważnie w nim nie rozbudzi.
Zdjęcie hodowla Marstal
Problemy, jakie się czasem pojawiają, są przeważnie wynikiem podstawowych błędów wychowawczych. Rottweilera nigdy nie wolno zaostrzać, psy tej rasy mają tyle odwagi i odpowiedzialności, że właściciel może być spokojny, że w sytuacji zagrożenia pies z pewnością nie zawiedzie i będzie go bronił nawet z narażeniem życia. Natomiast jakiekolwiek zaostrzanie może doprowadzić do obniżenia progu agresji i spowodować, że pies stanie się niebezpieczny dla otoczenia.
Instynkt obrony szybciej niż u psa, pojawia się u suki, zazwyczaj w wieku około 18 miesięcy. Jeśli wyczuje, że ktoś może zagrozić któremuś z członków rodziny, staje w pierwszej linii i pokazuje, że każdy, kto się zbliży, będzie miał z nią do czynienia. Trudno wyobrazić sobie śmiałka, który by się na to odważył. Jeśli pies jest szkolony, umie stopniować reakcje odstraszające, potrafi w porę zatrzymać intruza i rzadko dochodzi do pogryzienia. Natomiast jeśli już ruszy do ataku, raczej nie da się go powstrzymać.
ETNA od Beridy. Wł. Justyna Durecka
Mimo, że rottweiler jest postrzegany przede wszystkim jako pies obronny, z wielkim powodzeniem pełni rolę psa rodzinnego. Uwielbia dzieci, jest wobec nich niezwykle opiekuńczy i czuje się za nie odpowiedzialny. Nie ma mowy, żeby w jego obecności ktoś mógł je skrzywdzić. Aż trudno uwierzyć, że tak potężny pies potrafi przy dziecku wyhamować swoją naturalną energię i zachować się ostrożnie i delikatnie, tak jakby był świadomy swojej siły. Sam na wiele dziecku pozwala, jest wobec niego czuły, wyrozumiały i na każdym kroku okazuje swoje przywiązanie. To oczywiście nie zwalnia rodziców z wyjaśnienia dziecku jak należy postępować z psem, że ma on swoje prawa i nie można zabierać mu miski lub nadużywać jego cierpliwości i niepokoić go, kiedy zmęczony po spacerze odpoczywa w swoim legowisku. Nigdy nie wolno małego dziecka zostawiać z psem bez nadzoru dorosłych, trzeba także czuwać, żeby w trakcie zabawy, do której rottweiler jest zawsze gotowy, zbytnio się nie rozbrykał, bo może przewrócić dziecko i niechcący zrobić mu krzywdę. Pies jest dla dziecka towarzyszem zabaw, przyjacielem i niezawodnym obrońcą, nawet przed rodzicem, któremu by przyszło do głowy dać dziecku klapsa.
W stosunku do obcych rottweiler jest raczej nieufny i niełatwo nawiązuje przyjaźnie. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny i podejrzliwie podchodzi do każdego, kogo wpuszcza do swojego domu. Wobec nieznajomych, którzy pojawią się pod drzwiami jego mieszkania zawsze stosuje zasadę ograniczonego zaufania. Jeśli mu się ktoś nie spodoba i uzna że ma złe intencje, w sposób nie budzący wątpliwości da mu do zrozumienia, że nie ma tu czego szukać. Kiedy opiekunowie są w domu, pies obserwuje ich zachowanie i natychmiast orientuje się czy gość jest mile widziany. Wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi i bez problemu pozwala im wejść do mieszkania, choć na początku bacznie ich obserwuje. Dopiero po kilku wizytach wita ich już jak starych znajomych, przynosi zabawki i zachęca do zabawy. Mimo wszystko ani na chwilę nie traci czujności, goście powinni więc mimo wszystko zachowywać powściągliwość w okazywaniu emocji, by pies zbyt żywiołowej gestykulacji nie uznał za atak na właściciela.
Ch.PL,BiH,RS BLACK HUNTER Cordis z bostonkiem WWW Gang Staff
Zdj. i wł. Kasia Górczyńska hod. Salamanka
Kontakty rottweilera z obcymi psami zawsze są obarczone pewnym ryzykiem, dlatego pierwsze spotkanie powinno odbywać się w obecności właścicieli. Jest bardzo znikoma, jeśli nie zerowa szansa, że dorosły pies zaakceptuje drugiego dużego psa tej samej płci. Prędzej może się to udać w przypadku dwóch suk podobnej wielkości. Nie dotyczy to oczywiście zwierząt, które się razem wychowały i miały wystarczająco dużo czasu, by się zaprzyjaźnić. Wszystko wygląda inaczej, jeśli do domu wprowadzimy małego psiaka, najlepiej szczeniaka - samca, jeśli w domu jest suka, lub małą suczkę, jeśli w domu jest pies. Rottweiler zazwyczaj nie widzi w nim konkurencji, podobnie jak w przypadku dzieci odzywa się instynkt opiekuńczy i zaczyna się maluchem opiekować. Z innymi zwierzętami bywa rożnie, jak zwykle bardzo dużo zależy od wczesnej socjalizacji. Pies, który zazwyczaj traktuje kury jak zwierzynę łowną, nie zrobi im krzywdy, jeśli jako szczeniak, biegał razem z nimi po tym samym podwórzu. Podobnie jest z kotami. Zdarza się, że wychowana z kotami suka bez problemu przyjmuje przyniesionego przez dzieci kociaka i tak się wczuwa się w swoją rolę, że traktuje go jak swoje własne szczenię.
Od lewej kotek ZORRO, bulteriery miniaturowe Mł.Ch.PL Brampton JAMES TO THE JUST
Int.Ch, Mł.Ch.PL, Ch.PL PINK PORKY Chucho Topline oraz rottweiler
FROGET ME NOT VEL PUSIA z Dąbrowieckiej Puszczy. Wł. hod.Chucho Topline FCI
Jak widać rottweiler jest psem, który stawia swojemu opiekunowi duże wymagania, ale też potrafi mu to odpłacić wielkim przywiązaniem. Jak każdy pies o bardzo silnej osobowości, potrzebuje cierpliwego, bardzo konsekwentnego przewodnika, który potrafi nad nim zapanować, zdobyć jego zaufanie i wszystkiego go nauczyć. Ktoś, kto nie ma doświadczenia w prowadzeniu psów obronnych a koniecznie chce mieć rottweilera, powinien się raczej zdecydować na sukę, jest znacznie łagodniejsza, łatwiejsza do prowadzenia i wyjątkowo opiekuńcza w stosunku do dzieci.
Ch.PL, Mł.Ch.PL DUX Angaros. Właściciel - Tomasz Babczonek
Uwaga:
Rottweiler znajduje się wśród psów wymienionych w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne. Ich lista znajduje się tutaj.Na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest zezwolenie. Organem właściwym do jego wydania jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania właściciela psa (wnioskodawcy). O tym jak je uzyskać piszemy tutaj.
Zalety i wady
+ doskonały stróż i obrońca + budzi respekt + spokojny, niehałaśliwy + inteligentny, łatwy do szkolenia + silny i wytrzymały + bardzo wierny i przywiązany do właściciela + wspaniały pies rodzinny + łatwy w pielęgnacji |
- wymaga doświadczonego właściciela - źle wychowany może się stać agresywny - skłonny do dominacji - bywa uparty |
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 147/ 19. 06. 2000ROTTWEILER
FCI-St N° 147/19. 06. 2000
POCHODZENIE : Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 06.04.2000.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa, służbowy i pracujący.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa.
Obowiązują próby pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Rottweiler uważany jest za jedną z najstarszych ras psów, której pochodzenie sięga czasów Cesarstwa Rzymskiego. Psy te pasły i zaganiały bydło, i towarzyszyły legionom w wyprawach za Alpy, broniąc obozów i pilnując bydła. W rejonie Rottweil doszło do wymieszania psów Rzymian z miejscowymi. Powstałe psy trzymane były do pasienia i pilnowania bydła, oraz stróżowania i pilnowania dobytku. Z czasem przyjęła się dla nich nazwa, zawierająca nazwę starego, wolnego miasta Rottweil – „pies rzeźnicki z Rottweil”, bo szczególnie upodobali je sobie rzeźnicy, zainteresowani wyłącznie cechami użytkowymi. Z czasem z tych psów rzeźnickich powstały doskonałe psy stróżujące, zaganiające i pociągowe. Kiedy w początku XX wieku rozmaitymi rasami psów zainteresowała się policja, rottweiler znalazł się między wytypowanymi. Szybko stało się oczywiste, że wyjątkowo nadaje się on na policyjnego psa służbowego, i jako taki uznany został oficjalnie w roku 1910. Celem hodowców stało się uzyskanie psa bardzo silnego, maści czarnej podpalanej, który łączy siłę z pewną szlachetnością, i doskonale spełnia funkcje towarzysza, psa służbowego i pracującego.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Rottweiler jest psem dużym lub średniej wielkości, mocnym, ani ciężkim, ani lekkim, ani wysokonogim lub wiotkim. Ma wyważone proporcje, jest zwarty, mocno zbudowany, stanowi uosobienie siły, sprawności i wytrzymałości.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia, mierzona od przedniej krawędzi mostka do guza siedzeniowego, nie powinna przekraczać wysokości w kłębie o więcej, jak 15%.
ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT:
Dobrotliwy, z zasady łagodny i kochający dzieci, Rottweiler jest oddany właścicielowi, posłuszny, łatwy do ułożenia i chętny do pracy. Ma wygląd naturalny i bezpretensjonalny, cechuje się pewnością siebie, wyrównanym temperamentem i odwagą. Żywo reaguje na to, co dzieje się w otoczeniu.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka : Średniej długości, szeroka pomiędzy uszami. Czoło, oglądane z boku, trochę wysklepione. Guz potyliczny rozwinięty, ale nie bardzo widoczny.
Stop : Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos : Duży, raczej szeroki niż okrągły, o stosunkowo dużych nozdrzach. Zawsze czarny.
Kufa : Nie jest ani długa, ani krótka w stosunku do mózgoczaszki. O prostym grzbiecie nosa, szeroka u nasady, umiarkowanie zwężająca się.
Warg : Czarne, dobrze przylegające, kąciki niewidoczne, dziąsła jak najciemniejsze.
Uzębienie: Szczęki szerokie i mocne. Mocne zęby, komplet uzębienia (42), zgryz nożycowy, ścisły.
Policzki : Łuki jarzmowe dobrze wykształcone.
Oczy : Średniej wielkości, kształtu migdała, ciemno brązowe.
Powieki dobrze przylegające.
Uszy : Średniej wielkości, wiszące, trójkątne, osadzone wysoko i szeroko. Przylegają do boków głowy, poszerzając ją optycznie.
SZYJA:
Mocna, dostatecznie długa, dobrze umięśniona, lekko
łukowata, sucha, bez luźnej skóry i podgardla.
TUŁÓW:
Grzbiet : Mocny, prosty, związany.
Lędźwie : Krótkie, mocne i głębokie.
Zad : Szeroki, średniej długości, lekko zaokrąglony, ani prosty, ani ścięty.
Klatka piersiowa : Pojemna, szeroka i głęboka (mniej więcej 50% wysokości w kłębie), dobrze rozwinięte przedpiersie i wysklepione żebra.
Brzuch : Nie jest podciągnięty.
OGON:
Na ogół noszony jako przedłużenie linii grzbietu, w spoczynku może wisieć.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Oglądane z przodu proste, ustawione niezbyt blisko siebie. Podramię, oglądane z boku, proste i pionowe.
Łopatka ustawiona skośnie pod kątem 45% do linii poziomej.
Łopatka : Skośnie ustawiona.
Ramię : Dobrze przylegające do tułowia.
Podramię : Mocne i dobrze umięśnione.
Śródręcze : Trochę nachylone, sprężyste, nie spionowane.
Łapa : Okrągła, zwarta i dobrze wysklepiona, opuszki mocne, pazury krótkie, mocne i czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z tyłu proste i niezbyt blisko siebie ustawione. W naturalnej postawie kątowanie wszystkich stawów trochę rozwarte.
Udo : Średniej długości, szerokie i mocno umięśnione.
Podudzie : Długie, dobrze umięśnione, suche.
Stawy skokowe: Mocne, dobrze kątowanie, nie strome.
Łapy : Trochę dłuższe od przednich; pazury mocne, wysklepione, równie zwarte, jak w przednich łapach.
CHODY:
Rottweiler jest kłusakiem; w ruchu grzbiet pozostaje mocny i dość stabilny. Ruch harmonijny, rytmiczny, energiczny i wyciągnięty, o długim kroku.
SKÓRA:
Na głowie przylegająca; gdy pies jest zainteresowany, czoło może być lekko pomarszczone.
SZATA:
SIERŚĆ: Dwuwarstwowa, składa się z okrywy i podszerstka. Włos okrywy średniej długości, twardy, gęsty i przylegający, podszerstek nie może przeświecać. Włos trochę dłuższy na udach.
MAŚĆ: Czarna z wyraźnie odgraniczonym, soczystym podpalaniem na policzkach, kufie, spodzie szyi, klatce piersiowej i nogach, a także nad oczami i pod ogonem.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie :
Psy 61 - 68 cm.
61 - 62 cm mały.
63 - 64 cm średni.
65 - 66 cm duży - prawidłowy.
67 - 68 cm bardzo duży.
Waga : 50 kg.
Wysokość w kłębie :
Suki 56 - 63 cm.
56 - 57 cm mała.
58 - 59 cm średnia.
60 - 61 cm duża – prawidłowa.
62 - 63 cm bardzo duża.
Waga : około 42 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny by uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Wrażenie ogólne : sylwetka lekka, wiotka. Słaby kościec i umięśnienie.
- Głowa: W typie psa gończego. Wąska, lekka, zbyt krótka, długa, ciężka. Płaskie czoło (brak stopu lub słabo zaznaczony).
- Kufa : Długa lub szpiczasta, nos rzymski (wypukły grzbiet nosa) lub grzbiet nosa wklęsły, nos orli, jasny lub plamisty.
- Wargi : Obwisłe, różowe lub plamiste, widoczne kąciki.
- Szczęki : Wąska żuchwa.
- Zgryz : Cęgowy.
- Policzki : Mocno wystające.
- Oczy : Jasne, głęboko osadzone, okrągłe i wypukłe, luźne powieki.
- Uszy : Zbyt nisko osadzone, ciężkie, długie, wiotkie, odrzucone do tyłu, lekkie, noszone niesymetrycznie.
- Szyja : Zbyt długa, cienka, nie dość umięśniona, z luźną skórą i podgardlem.
- Tułów : Zbyt długi, zbyt krótki, nie dość rozbudowany.
- Grzbiet : Zbyt długi, słaby, zapadnięty lub wypukły.
- Zad : Mocno opadający, zbyt krótki, zbyt długi, zupełnie poziomy.
- Klatka piersiowa : Płaska lub beczkowata, zbyt wąska w tylnej partii.
- Ogon : Osadzony zbyt wysoko lub zbyt nisko.
- Kończyny przednie : Ustawione wąsko lub odsiebnie. Stroma łopatka. Luźne lub wykręcone łokcie. Ramię zbyt długie, zbyt krótkie lub strome. Śródręcze słabe lub pionowe. Płaskie łapy, płaskie lub zbyt wysklepione palce, deformacje palców, jasne pazury.
- Kończyny tylne : Uda płaskie, zbieżne stawy skokowe, postawa iksowata lub beczkowata. Kątowanie strome lub zbyt głębokie. Wilcze pazury.
- Skóra : Zmarszczki na głowie.
- Sierść : Miękka, zbyt długa, zbyt krótka, falista, brak podszerstka.
- Maść : Znaczenia nieodpowiedniej barwy, rozmyte, zbyt rozległe.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Zachowanie : Nadpobudliwość, lękliwość, niepewność, lęk przed strzałem, napastliwość, nadmierna podejrzliwość, nerwowe zachowanie.
- Wrażenie ogólne : Całkiem odwrócony wyraz płci: sucze psy lub samcze suki.
- Uzębienie : Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki, brak siekacza, kła, przedtrzonowca lub trzonowca.
- Oczy : Entropion, ektropion, oczy żółte lub różnobarwne.
- Ogon : Skręcony, złamany, mocno zawinięty na bok.
- Sierść : Wyraźnie długa lub falista.
- Maść : Każda inna niż czarna z podpalaniem. Białe znaczenia.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B.:
Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/147.pdf
WRAŻENIE OGÓLNE:
Rottweiler jest psem dużym lub średniej wielkości, mocnym, ani ciężkim, ani lekkim, ani wysokonogim lub wiotkim. Ma wyważone proporcje, jest zwarty, mocno zbudowany, stanowi uosobienie siły, sprawności i wytrzymałości.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia, mierzona od przedniej krawędzi mostka do guza siedzeniowego, nie powinna przekraczać wysokości w kłębie o więcej, jak 15%.
ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT:
Dobrotliwy, z zasady łagodny i kochający dzieci, Rottweiler jest oddany właścicielowi, posłuszny, łatwy do ułożenia i chętny do pracy. Ma wygląd naturalny i bezpretensjonalny, cechuje się pewnością siebie, wyrównanym temperamentem i odwagą. Żywo reaguje na to, co dzieje się w otoczeniu.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka : Średniej długości, szeroka pomiędzy uszami. Czoło, oglądane z boku, trochę wysklepione. Guz potyliczny rozwinięty, ale nie bardzo widoczny.
Stop : Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos : Duży, raczej szeroki niż okrągły, o stosunkowo dużych nozdrzach. Zawsze czarny.
Kufa : Nie jest ani długa, ani krótka w stosunku do mózgoczaszki. O prostym grzbiecie nosa, szeroka u nasady, umiarkowanie zwężająca się.
Warg : Czarne, dobrze przylegające, kąciki niewidoczne, dziąsła jak najciemniejsze.
Uzębienie: Szczęki szerokie i mocne. Mocne zęby, komplet uzębienia (42), zgryz nożycowy, ścisły.
Policzki : Łuki jarzmowe dobrze wykształcone.
Oczy : Średniej wielkości, kształtu migdała, ciemno brązowe.
Powieki dobrze przylegające.
Uszy : Średniej wielkości, wiszące, trójkątne, osadzone wysoko i szeroko. Przylegają do boków głowy, poszerzając ją optycznie.
SZYJA:
Mocna, dostatecznie długa, dobrze umięśniona, lekko
łukowata, sucha, bez luźnej skóry i podgardla.
TUŁÓW:
Grzbiet : Mocny, prosty, związany.
Lędźwie : Krótkie, mocne i głębokie.
Zad : Szeroki, średniej długości, lekko zaokrąglony, ani prosty, ani ścięty.
Klatka piersiowa : Pojemna, szeroka i głęboka (mniej więcej 50% wysokości w kłębie), dobrze rozwinięte przedpiersie i wysklepione żebra.
Brzuch : Nie jest podciągnięty.
OGON:
Na ogół noszony jako przedłużenie linii grzbietu, w spoczynku może wisieć.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Oglądane z przodu proste, ustawione niezbyt blisko siebie. Podramię, oglądane z boku, proste i pionowe.
Łopatka ustawiona skośnie pod kątem 45% do linii poziomej.
Łopatka : Skośnie ustawiona.
Ramię : Dobrze przylegające do tułowia.
Podramię : Mocne i dobrze umięśnione.
Śródręcze : Trochę nachylone, sprężyste, nie spionowane.
Łapa : Okrągła, zwarta i dobrze wysklepiona, opuszki mocne, pazury krótkie, mocne i czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z tyłu proste i niezbyt blisko siebie ustawione. W naturalnej postawie kątowanie wszystkich stawów trochę rozwarte.
Udo : Średniej długości, szerokie i mocno umięśnione.
Podudzie : Długie, dobrze umięśnione, suche.
Stawy skokowe: Mocne, dobrze kątowanie, nie strome.
Łapy : Trochę dłuższe od przednich; pazury mocne, wysklepione, równie zwarte, jak w przednich łapach.
CHODY:
Rottweiler jest kłusakiem; w ruchu grzbiet pozostaje mocny i dość stabilny. Ruch harmonijny, rytmiczny, energiczny i wyciągnięty, o długim kroku.
SKÓRA:
Na głowie przylegająca; gdy pies jest zainteresowany, czoło może być lekko pomarszczone.
SZATA:
SIERŚĆ: Dwuwarstwowa, składa się z okrywy i podszerstka. Włos okrywy średniej długości, twardy, gęsty i przylegający, podszerstek nie może przeświecać. Włos trochę dłuższy na udach.
MAŚĆ: Czarna z wyraźnie odgraniczonym, soczystym podpalaniem na policzkach, kufie, spodzie szyi, klatce piersiowej i nogach, a także nad oczami i pod ogonem.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie :
Psy 61 - 68 cm.
61 - 62 cm mały.
63 - 64 cm średni.
65 - 66 cm duży - prawidłowy.
67 - 68 cm bardzo duży.
Waga : 50 kg.
Wysokość w kłębie :
Suki 56 - 63 cm.
56 - 57 cm mała.
58 - 59 cm średnia.
60 - 61 cm duża – prawidłowa.
62 - 63 cm bardzo duża.
Waga : około 42 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny by uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Wrażenie ogólne : sylwetka lekka, wiotka. Słaby kościec i umięśnienie.
- Głowa: W typie psa gończego. Wąska, lekka, zbyt krótka, długa, ciężka. Płaskie czoło (brak stopu lub słabo zaznaczony).
- Kufa : Długa lub szpiczasta, nos rzymski (wypukły grzbiet nosa) lub grzbiet nosa wklęsły, nos orli, jasny lub plamisty.
- Wargi : Obwisłe, różowe lub plamiste, widoczne kąciki.
- Szczęki : Wąska żuchwa.
- Zgryz : Cęgowy.
- Policzki : Mocno wystające.
- Oczy : Jasne, głęboko osadzone, okrągłe i wypukłe, luźne powieki.
- Uszy : Zbyt nisko osadzone, ciężkie, długie, wiotkie, odrzucone do tyłu, lekkie, noszone niesymetrycznie.
- Szyja : Zbyt długa, cienka, nie dość umięśniona, z luźną skórą i podgardlem.
- Tułów : Zbyt długi, zbyt krótki, nie dość rozbudowany.
- Grzbiet : Zbyt długi, słaby, zapadnięty lub wypukły.
- Zad : Mocno opadający, zbyt krótki, zbyt długi, zupełnie poziomy.
- Klatka piersiowa : Płaska lub beczkowata, zbyt wąska w tylnej partii.
- Ogon : Osadzony zbyt wysoko lub zbyt nisko.
- Kończyny przednie : Ustawione wąsko lub odsiebnie. Stroma łopatka. Luźne lub wykręcone łokcie. Ramię zbyt długie, zbyt krótkie lub strome. Śródręcze słabe lub pionowe. Płaskie łapy, płaskie lub zbyt wysklepione palce, deformacje palców, jasne pazury.
- Kończyny tylne : Uda płaskie, zbieżne stawy skokowe, postawa iksowata lub beczkowata. Kątowanie strome lub zbyt głębokie. Wilcze pazury.
- Skóra : Zmarszczki na głowie.
- Sierść : Miękka, zbyt długa, zbyt krótka, falista, brak podszerstka.
- Maść : Znaczenia nieodpowiedniej barwy, rozmyte, zbyt rozległe.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Zachowanie : Nadpobudliwość, lękliwość, niepewność, lęk przed strzałem, napastliwość, nadmierna podejrzliwość, nerwowe zachowanie.
- Wrażenie ogólne : Całkiem odwrócony wyraz płci: sucze psy lub samcze suki.
- Uzębienie : Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki, brak siekacza, kła, przedtrzonowca lub trzonowca.
- Oczy : Entropion, ektropion, oczy żółte lub różnobarwne.
- Ogon : Skręcony, złamany, mocno zawinięty na bok.
- Sierść : Wyraźnie długa lub falista.
- Maść : Każda inna niż czarna z podpalaniem. Białe znaczenia.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B.:
Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/147.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!