Rasy psów

Wybierz inną rasę

SEALYHAM TERRIER

Pochodzenie


Sealyham terrier jest, co rzadko się zdarza, dziełem jednego człowieka. Rasę tę stworzył kapitan John Owen Tucker Edwards w swoim majątku Sealyham w Pembrokeshire. Był owładnięty chęcią posiadania idealnego w jego mniemaniu teriera. Miał to być pies na tyle mały, żeby mógł wejść do nory borsuka i na tyle odważny, by walczyć z wydrami razem ze sforą kilka razy większych od siebie otterhoundów. Do jego powstania przyczyniły się prawdopodobnie welsh corgi pembroke, dandie dinmont teriery, west highland white teriery, bulteriery, foksteriery a także nieistniejące już białe teriery.

W hodowli obowiązywała zasada „przetrwania najsilniejszego”. Kapitan umieszczał szczenięta w różnych domach, żeby nauczyły się tępić szczury a po pewnym czasie zjawiał się z dwoma swoimi najbardziej agresywnymi psami i obserwował reakcję szczeniąt. Jeśli cofnęły się lub w jakikolwiek inny sposób okazały lęk, zabijał je jednym strzałem. Następną próbę na tych psach, które ocalały przeprowadzał, kiedy skończyły rok. Tym razem żywego, ale ciągniętego w worku i zmaltretowanego tchórza chował w norze a psy musiały idąc tropem wleczonego zwierzęcia odnaleźć norę, wejść do niej i zabić oszalałe ze strachu, rozjuszone zwierzę. Dzielny kapitan z nieodłączną strzelbą stał u wejścia do nory i zabijał każdego psa, który jego zdaniem okazał się niedostatecznie odważny.

Na szczęście w 1891 roku kapitan Edwards, bardziej przypominający psychopatycznego mordercę niż zamiłowanego kynologa zakończył życie. Wyhodowanymi przez niego bardzo odważnymi, ale i agresywnymi psami zajął się Fred Lewis, któremu udało się złagodzić ich charakter. Jego wieloletnie wysiłki włożone w hodowlę i propagowanie rasy doprowadziły w 1911 roku do jej oficjalnego uznania a jego samego uznano za ojca rasy, tak jakby chciano wymazać z historii kynologii niechlubną kartę kapitana Edwardsa. Ogromna popularność west highland white teriera spowodowała jednak spadek zainteresowania sealyhamem, którego dzisiaj można zobaczyć w zasadzie już tylko na ringach wystawowych.
 

Wygląd 


Sealyham terrier jest niewielkim psem o wydłużonej sylwetce. Ma mocny grzbiet, głęboką i szeroką klatkę piersiową oraz wyjątkowo silny w stosunku do swojego wzrostu zad. Przednie kończyny krótkie, mocne i proste, tylne dłuższe, bardzo silne, choć o nieco delikatniejszej budowie. Ogon osadzony na wysokości linii grzbietu, wysoko noszony. Głowa o lekko wysklepionej czaszce, silnej kufie i długich, kwadratowych szczękach. Oczy średniej wielkości, ciemne okrągłe o bystrym spojrzeniu. Uszy opadające, załamane na wysokości czubka głowy, zaokrąglone na końcach, przednią krawędzią przylegające do policzków. Szyja dość długa, nadająca psu lekkości i elegancji. Jasny nos lub oczy a także stojące uszy są wadą.

Wysokość w kłębie: psy i suki 27-30 cm, nie więcej niż 31 cm.
Masa ciała: psy około 9 kg, suki około 8,2 kg.
 

Charakter, usposobienie

Dzisiejszy sealyham terrier nie nadaje się już do polowania, jest zbyt ciężki i za mocno owłosiony, by mógł pełnić rolę psa myśliwskiego. Teraz jest już tylko psem wystawowym i do towarzystwa, choć jeśli nadarzy się okazja, odzywa się w nim krew przodków i lubi pogonić jakieś małe zwierzę.
 

Ma doskonały charakter, jest miłym, wesołym towarzyszem rodziny. Niewiele pozostało już z jego agresji, nadal jednak pozostał bardzo odważnym psem, który dobrze stróżuje i swoim niskim tubalnym głosem obwieszcza pojawienie się intruza. Rodzinę kocha całym swoim wielkim psim sercem, w stosunku do obcych jest raczej nieufny i trzeba bardzo uważać, bo każdy, kto zechce wejść do jego domu jest intruzem, bez względu na to, jakie w rzeczywistości ma zamiary.
 

Szata

Sealyham terrier ma długi, twardy, sztywny włos z bardzo obfitym, miękkim, wodoodpornym podszerstkiem, doskonale chroniacym przed złymi warunkami atmosferycznymi.

Umaszczenie:
czysto białe lub białe z jasnopłowymi, niebieskimi lub borsuczymi plamkami na głowie i uszach.

Biorac pod uwagę, że pies porusza sie blisko ziemi i ma wyjatkową łatwość zbierania wszystkich śmieci, jego właściciel powinien po każdym spacerze przewidzieć trochę czasu na uwolnienie swojego malego przyjaciela od tego wszystkiego, co udało mu się na sierści przynieść do domu. Utrzymanie jego owłosienia w odpowiedniej kondycji wymaga regularnego szczotkowania i przede wszystkim trymowania. 

Więcej na temat pielęgnacji sealyham terriera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Sealyham terrier jest psem wyjątkowo zdrowym i praktycznie nie choruje.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Sealyham jest bardzo miłym, towarzyskim psem, o typowym dla teriera żywym usposobieniu. Uwielbia zabawy z dziećmi. Jeśli zapewni mu się wystarczająco dużo ruchu, w domu jest spokojny i nie sprawia kłopotów.

Na spacerze powinien być zawsze na smyczy, ponieważ nie odmówi sobie przyjemności pogonienia kota i łatwo może wpaść pod samochód. Możliwość przytrzymania psa przyda się również dlatego, że nasz mały przyjaciel dość łatwo wchodzi w konflikty z innymi psami. Jego właściciel może się czuć bezpieczny, jeśli go ktoś zaczepi może być pewien, że jego pies chętnie zrobi użytek ze swoich silnych jak na tak małego psa zębów.

Szata sealyhama, która jest jego wielką ozdobą, wymaga bardzo starannej pielęgnacji i okresowego trymowania. Jego właściciel musi więc albo sam posiąść tę umiejętność, albo też uwzględnić w domowym budżecie odpowiednią kwotę na wizyty w salonie pielęgnacyjnym dla zwierząt.

Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ nadaje się do każdego mieszkania
+ nie potrzebuje zbyt dużo ruchu
+ jest czujnym stróżem
  - mało tolerancyjny wobec innych psów
- wymaga systematycznej pielęgnacji
 

 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 74 /28.11.2003/F/D/GB
SEALYHAM TERRIER
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.03.2009
Użytkowość: terier.
Klasyfikacja FCI:
grupa: 3 teriery
sekcja 2: teriery małe
Bez prób pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Swobodny w ruchu, aktywny, proporcjonalnej budowy, przy małym wzroście duża masa ciała, sylwetka w obrysie prostokątna, nie kwadratowa.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Twardy, nieugięty i chętny do wykonywania zadań. Czujny i odważ- ny, o przyjaznym usposobieniu.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: lekko wysklepiona, szeroka między uszami.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: szczęka i żuchwa mocne, tępo zakończone, długie.
Uzębienie: silne i równe, kły zwierają się odpowiednio, są długie w proporcji do wielkości psa. Regularny zgryz nożycowy, to znaczy, że siekacze szczęki w ścisłym kontakcie zakrywają siekacze żuchwy.
Ustawienie siekaczy jest prostopadłe.
Kości policzkowe: nie są wystające.
Oczy: ciemne, dobrze osadzone, okrągłe, średniej wielkości. Preferowane są ciemnopigmentowane powieki, ale toleruje się niedopigmentowane.
Uszy: średniej wielkości o lekko zaokrąglonych koniuszkach, noszone przy policzkach.

SZYJA:
Dobrej długości, gruba i muskularna, wtapia się w ukośnie ułożone łopatki.

TUŁÓW:
średniej długości, elastyczny, gibki.
Grzbiet: prosty.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, dobrze schodząca między przednie kończyny. Żebra wyraźnie zaokrąglone.

OGON:
Dawniej był zazwyczaj kopiowany.
Ogon kopiowany:
średniej długości, gruby, koniuszek jest zaokrąglony. Osadzony na poziomie górnej linii ciała, noszony pionowo. Guzy siedzeniowe (pośladki) powinny być wypukłe i wystawać poza nasadę ogona.
Ogon niekopiowany:
średniej długości, pasujący do sylwetki. U nasady gruby, zwęża się ku koniuszkowi. Idealny jest ogon noszony pionowo ale nie przesadnie pochylony nad grzbietem. Ogon nie może być zakręcony ani zwinięty. Guzy siedzeniowe (pośladki) powinny być wypukłe i wystawać poza nasadę ogona.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
krótkie, mocne i tak proste, jak to tylko możliwe, przy nisko schodzącej klatce piersiowej.
Łopatki: linia prowadząca od zwieńczenia łopatek w kłębie, poprzez staw łokciowy ku ziemi powinna być pionowa.
Łokcie : przylegają do klatki piersiowej.
Kończyny tylne:
wyjątkowo silne, jak na psa tej wielkości.
Uda: szerokie i muskularne.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: mocne, dobrze kątowane, równolegle ustawione śródstopia.
Łapy:
okrągłe, kocie o grubych opuszkach, skierowane do przodu.

RUCH:
Płynny i energiczny, o długim wykroku, łapy kierowane prosto ku przodowi.

SZATA:
Włos: okrywowy długi, sztywny, „druciany”, podszerstek chroniący przed złą pogodą.
Umaszczenie:
czysto białe lub białe z cytrynowymi, brązowymi, niebieskimi lub borsuczymi znaczeniami na głowie i uszach. Czerń i przesianie niepożądane.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie:
nie powinna przekraczać 31 cm.
Waga:
idealna dla samców ok. 9 kg, idealna dla suk ok. 8,2 kg.
Wygląd ogólny, typ i solidna budowa są najważniejszymi kryteriami.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
Psy, wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra, umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/74.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.