Rasy psów

Wybierz inną rasę

SETER IRLANDZKI CZERWONO BIAŁY

Pochodzenie


Do grupy długowłosych wyżłów angielskich należy zaliczyć cztery rodzaje seterów: angielski, irlandzki mahoniowy, irlandzki czerwono-biały oraz szkocki, zwany również gordon seterem. Ich wspólna nazwa pochodzi od angielskiego „to set” posadzić, położyć, obniżyć. Wiąże się to z bardzo charakterystycznym zachowaniem tych psów w czasie polowania, kiedy to po zlokalizowaniu zwierzyny pies przysiada oczekując na przybycie myśliwego. Na temat ich przodków wiadomo niewiele. Można jednak przypuszczać, z były to niewielkiego wzrostu wystawiające psy myśliwskie o długich, zwisających uszach, zwane setting spanielami. Ich wadą była powolność i niski wzrost. Domieszka krwi charta, foxhounda, pointera, pudla, bloodhounda, nowofundlanda i collie doprowadziła do powstania psa większego, szybszego, bardzo zbliżonego do dzisiejszego setera. W zależności od upodobania hodowano różne odmiany seterów, różniące się głównie umaszczeniem. Na pierwsze angielskiej wystawie psów w 1859 roku była tylko jedna klasa seterów. Już rok później, w Birmingham utworzono osobny ring dla seterów irlandzkich, a dwa lata później setery oceniano już na trzech osobnych ringach. W Wielkiej Brytanii wyodrębniły się trzy ośrodki hodowlane: w Walii, Irlandii i Szkocji, z których pochodzą odpowiednio: seter angielski, irlandzki i szkocki.

***

Wielu osobom setery irlandzkie kojarzą się przede wszystkim z jednolitym, soczysto mahoniowym umaszczeniem. Tymczasem istnieją jeszcze setery irlandzkie o umaszczeniu czerwono białym, które pojawiły się wcześniej niż mahoniowe. Już w XVII wieku na ternie Irlandii żyły setery dwubarwne i w dodatku były one bardziej popularne niż jednobarwne. Na początku XIX wieku było ich w zasadzie tyle samo, potem biało czerwone zaczęły stopniowo zanikać, do tego stopnia, że pod koniec stulecia praktycznie wyginęły. Hodowali je jednak nadal myśliwi ze względu na to, że były lepiej widoczne w lesie niż setery mahoniowe. Kiedy w 1944 roku podjęto program ratowania rasy, okazało się, że seterów czerwono białych jest tak mało, że nie ma możliwości odbudowania pogłowia bez seterów o mahoniowym umaszczeniu.

Wyjątkowo sprzyjającą okolicznością okazał się fakt, że gen odpowiedzialny za pojawienie się białych łat jest genem recesywnym, co powodowało, że psy o łaciatym umaszczeniu rodziły się od czasu do czasu również w miotach seterów mahoniowych i stanowiły niezwykle cenne źródło świeżej krwi. Przedsięwzięcie zakończyło się sukcesem, czerwono białe setery wróciły do łask nie tylko w Anglii, ale również poza jej granicami, szczególnie w Belgii i Holandii.
 

Wygląd

Seter irlandzki czerwono biały jest bardzo harmonijnie zbudowanym, eleganckim psem, który jednak zachował dawny, bardziej „roboczy” typ budowy. Jest trochę masywniejszy od mahoniowego setera irlandzkiego. Ma wpisującą się w prostokąt sylwetkę, zwarty, lekko opadający w kierunku ogona grzbiet, bardzo głęboką i dość szeroką klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami, oraz muskularne lędźwie. Kończyny mocne, ogon mocny u nasady i zwężający się ku końcowi, nisko noszony, osadzony praktycznie na linii grzbietu. Głowa o owalnej czaszce, z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznymi i przełomem czołowo nosowym. Kufa kwadratowa, oczy dość szeroko rozstawione, ciemno-orzechowe o łagodnym spojrzeniu, uszy osadzone wyżej niż u setera mahoniowego, są także szersze i krótsze.
 

Wysokość w kłębie: psy 62-66 cm, suki 57-61 cm.
Masa ciała: psy 27-30 kg, suki 25-28 kg.
 

Charakter, usposobienie

Seter irlandzki cz/b jest przede wszystkim psem myśliwskim, choć dziś już raczej mało kto używa go do polowania. Ma największy ze wszystkich seterów temperament, potrzebuje bardzo dużo ruchu i możliwości wybiegania się na otwartym terenie. Nie należy jednak zapominać, że jest to pies o bardzo silnym instynkcie myśliwskim i jeśli zobaczy jakieś biegnące zwierzę może pozostać głuchy na wołanie właściciela. Jest bardzo inteligentny i szybko się uczy, dlatego powinno się go szkolić jak najwcześniej, nawet od 2-3 miesiąca życia, zanim nie nabierze złych nawyków. Setery irlandzkie potrafią być uparte i niezależne, ich szkolenie może się okazać niełatwe, za to jeśli pies się raz czegoś nauczy, będzie pamiętał do końca życia. Dojrzewa bardzo późno, bo około trzeciego roku życia.
 

Szata

Seter irlandzki czerwono biały ma bardzo efektowną szatę, która zdecydowanie dodaje mu urody i elegancji. Ma długą, jedwabistą, lekko pofalowaną sierść, dłuższą na spodzie klatki piersiowej, kończynach i ogonie, gdzie tworzy ozdobne frędzle, jednak mniej obfite niż u mahoniowego setera irlandzkiego. Na głowie i przedniej stronie nóg sierść jest krótsza i bardziej delikatna. Na wystawę trzeba ją odpowiednio przygotować.

Umaszczenie: na białym tle duże, intensywnie rude łaty. Na głowie i kończynach dopuszczalne jest dodatkowo delikatnie nakrapianie.
 

Sierść setera wymaga regularnej pielęgnacji, zwłaszcza, jeśli pies ma być wystawiany. Powinna być regularnie szczotkowana, żeby była lśniąca i ładnie się układała.

Więcej na temat pielęgnacji setera oraz przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Seter irlandzki cz/b jest psem długowiecznym i zdrowym. Średnio dożywa nawet 12-15 lat. Może mieć jednak skłonnośc do dysplazji stawów biodrowych, skrętu żołądka, postępującego zaniku siatkówki i schorzeń trzustki. Regularnej kontroli wymaga stan długich, słabo wentylowanych uszu.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Seter irlandzki cz/b jest doskonałym psem dla ludzi lubiących aktywny tryb życia. Potrzebuje dużo ruchu, uwielbia długie spacery i aportowanie. Jest znakomitym pływakiem, każdy rzucony do wody patyk bezbłędnie odnajdzie i przyniesie swojemu panu. Jeśli będzie miał odpowiednio dużo ruchu, może mieszkać nawet w niewielkim mieszkaniu, jednak najlepiej będzie się czuł poza miastem, w domu z dużym ogrodem, blisko natury. Jest bardzo miłym psem rodzinnym, łagodnym dla dzieci i przyjaznym dla innych zwierząt.
 

Typowy przyjaciel całego świata, z radością powita każdego gościa, dostrzegając w nim przede wszystkim dodatkowe ręce do głaskania. Nie należy więc oczekiwać, że będzie stróżem lub obrońcą, bo to nie leży w jego naturze. Konieczne jest wczesne szkolenie i nauczenie go posłuszeństwa, wszystkie polecenia spokojnie, bez nerwów, muszą być z całą konsekwencją wyegzekwowane. Najważniejsze jest opanowanie jego instynktu myśliwskiego i nauczenie go przychodzenia na każde zawołanie do właściciela. W miejscach o dużym natężeniu ruchu powinien zawsze chodzić na smyczy, ponieważ pogoń za biegnącym po drugiej stronie ulicy kotem może się skończyć tragicznie.

Zalety i wady

+ doskonały pies myśliwski
+ lojalny i przywiązany do właścicieli
+ bardzo przyjacielski wobec dzieci
+ tolerancyjny wobec innych psów
+ nadaje się do psich sportów
+ świetny towarzysz dla aktywnego właściciela
  - wymaga bardzo dużo ruchu
- niezależny i dość uparty
- nie nadaje się na stróża i obrońcę
- wymaga regularnej pielęgnacji
- ma skłonność do ucieczek


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.  


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 330
SETER IRLANDZKI CZERWONO-BIAŁY (Irish Red and White Setter)
Kraj pochodzenia: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 15.06.2005
Użytkowanie: najbardziej pożądany towarzysz i przyjaciel w domu i na polowaniu. Seter irlandzki czerwono-biały jest hodowany przede wszystkim jako pies myśliwski. Przedstawiony poniżej standard rasy powinien być interpretowany głównie z tego punktu widzenia i wszyscy sędziowie na wystawach są zobowiązani oceniać prezentowane psy przede wszystkim od strony ich użytkowości.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Seter.
Próby pracy wymagane.


RYS HISTORYCZNY:
Seter irlandzki wyodrębnił się jako rasa prawdopodobnie w końcu XVII wieku. Poza Irlandią mało kto wie o istnieniu dwóch ras seterów irlandzkich. Seter irlandzki czerwono-biały jest niewątpliwie rasą starszą, z której w wyniku świadomej, selektywnej hodowli ewoluował seter o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Kiedy na początku drugiej połowy XIX wieku setery irlandzkie pojawiły się na ringach wystawowych, było wiele nieporozumień odnośnie ich właściwego umaszczenia. W końcu XIX stulecia jednolicie czerwony seter irlandzki usunął w cień setera czerwono-białego, który stał się tak rzadki, że sądzono, iż wyginął. W latach dwudziestych XX wieku czyniono wysiłki mające na celu odtworzenie rasy. Do roku 1944 liczebność setera irlandzkiego czerwono-białego wzrosła na tyle, aby możliwe było utworzenie klubu rasy. Obecnie przedstawiciele tej rasy pojawiają się dość licznie na irlandzkich wystawach i field trialsach. Współcześnie działający Klub Towarzystwa Prób Pracy i Wystaw Setera Irlandzkiego Czerwono-Białego powstał w 1981 roku. Dzięki jego staraniom oraz kierowaniu rozwojem rasy, jest ona obecnie dobrze ustalona zarówno w kraju pochodzenia, jak i za granicą. Seter irlandzki czerwono-biały z powodzeniem konkuruje na field trialsach z innymi rasami wyżłów. Istnieje już dość znaczna liczba championów field trialsów i championów wystawowych tej rasy.

WYGLĄD OGÓLNY:
Mocny, harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany, nie ociężały. Bardziej atletyczny niż szlachetny. Seter irlandzki czerwono-biały jest hodowany głównie jako pies myśliwski i powinien być oceniany przede wszystkim od strony użytkowości.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Arystokratyczny, żywy i inteligentny. Sprawia łagodne i przyjazne wrażenie, pod którym wyraźnie wyczuwalne jest zdecydowanie, odwaga i żywiołowość. Seter irlandzki czerwono-biały jest niezwykle przyjacielskim, niezawodnym i łatwo uczącym się psem myśliwskim.

GŁOWA:
Szeroka, proporcjonalna do wielkości ciała.
Mózgoczaszka: wysklepiona, bez wyraźnego guza potylicznego, charakterystycznego dla czerwonego setera irlandzkiego.
Stop: wyraźny.
Trzewioczaszka:
Kufa: o wyraźnych liniach, graniasta.
Szczęki: równej lub prawie równej długości.
Uzębienie: prawidłowe, pożądany zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy.
Oczy: ciemnoorzechowe lub ciemnobrązowe, okrągłe, lekko wypukłe. Spojówki niewidoczne.
Uszy: osadzone na poziomie oczu, wyraźnie z tyłu głowy i ściśle do niej przylegające.

SZYJA:
Umiarkowanie długa, bardzo muskularna, lecz nie gruba, lekko wygięta, bez śladu podgardla.

TUŁÓW:
Mocny i muskularny.
Grzbiet: powinien być silny i dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach.

OGON:

Umiarkowanej długości, nie sięgający poniżej stawu skokowego, mocny u nasady i zwężający się wyraźnie ku końcowi. Niezakręcony. Noszony na poziomie linii grzbietu lub nieco poniżej.

KOŃCZYNY:

Dobrze umięśnione i ścięgniste, o mocnej kości.
Kończyny przednie:
Łopatki: ustawione wyraźnie ku tyłowi.
Łokcie: swobodne, nie skierowane do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Przedramiona: proste i ścięgniste, o mocnej kości.
Śródręcza: mocne.
Kończyny tylne: szerokie i mocne; od biodra do stawu skokowego długie i muskularne.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: skierowane ku dołowi, nie zwrócone do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Śródstopia: umiarkowanie długie, mocne.
Łapy: zwarte, z obfitym owłosieniem między palcami.

CHODY:
Żywe, pełne gracji, wydajne. Daleki wykrok w kłusie. Głowa noszona wysoko, kończyny tylne prowadzone płynnie i z dużą siłą. Oglądane z tyłu kończyny przednie i tylne (poniżej stawu skokowego) powinny poruszać się prostopadle do podłoża, nie krzyżując się, ani przeplatając.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: długie, jedwabiste i delikatne włosy, zwane frędzlami, porastają tylną stronę kończyn i zewnętrzną powierzchnię uszu. Obfite owłosienie występuje również na bokach, rozciągając się na przedpiersie i spód szyi. Wszystkie frędzle powinny być proste, przylegające i niekędzierzawe; dopuszczalna jest jedynie lekka falistość włosa. Ogon powinien być ozdobiony obfitym piórem. Na pozostałych częściach ciała włos powinien być krótki, przylegający i niekędzierzawy.
Umaszczenie: podstawowym kolorem jest biały z jednolicie czerwonymi łatami (stanowiącymi wyraźnie odgraniczone plamy). Obydwa kolory powinny być maksymalnie żywe i lśniące. Cętkowanie, lecz nie dereszowatość, jest dopuszczalne na części twarzowej, łapach, na nogach przednich do wysokości łokcia, a na tylnych do stawu skokowego. Cętkowanie na innych częściach ciała, jak również dereszowatość i drobne nakrapianie są niedopuszczalne i stanowią wadę dyskwalifikującą.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 62 - 66 cm, suki: 57 - 61 cm

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wady poważne: psy i suki niemieszczące się w podanych granicach wzrostu.
Wady dyskwalifikujące:
- Psy wykazujące agresję.
- Samce nie posiadające dwóch normalnie rozwiniętych jąder.
- Jakkolwiek cętkowanie (ale nie dereszowatość) jest dopuszczalne na części twarzowej, łapach oraz na nogach przednich do wysokości łokcia, a na tylnych do stawu skokowego, to cętkowanie, dereszowatość i drobne nakrapianie na innych częściach ciała jest niedopuszczalne i stanowi wadę dyskwalifikującą.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/330.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.