Dzisiaj jest 09.12.2024
- Rasa - pochodzenie, rodowód
- OPIS RAS PSÓW od A do Z
- Kupno psa
- Adoptujemy psa ze schroniska
- Ekwipunek dla psa
- Wychowanie psa
- Problemy wychowawcze
- Szkolenie psa
- Pies w służbie człowieka
- Pies i prawo - obowiązki właściciela
- Charakter - tajniki psiej psychiki
- Agresja
- Jak zrozumieć psa ?
- Relacje psa z ludźmi i zwierzętami
- Żywienie według potrzeb
- Jak dobrze karmić ?
- Co warto wiedzieć o żywieniu
- Dodatki do psiej miski
- Ciekawostki na temat żywienia
- Jak dbać o oczy, uszy, zęby i ...
- Jak pielęgnować sierść
- PIELĘGNACJA SIERŚCI wg ras A-Z
- Problemy z psią sierścią
- Akcesoria do pielęgnacji sierści
- Dobór kosmetyków do rodzaju sierści
- Pies u fryzjera
- Wystawy psów rasowych
- Przygotowanie psa do wystaw
- Strategia wystawowa
- Wystawy - jak poprawić urodę ?
- Jedziemy po sukces
- Wsadzamy kij w mrowisko
- Spacer i rekreacja z psem
- Psie sporty
- Pies w podróży
- Wakacje z psem
- Wyjeżdżamy - a co z psem ?
- Pies w różnych miejscach i czasie
- Hodowla - rozród
- Sterylizacja - kastracja
- Profilaktyka zdrowotna
- Walka z pasożytami
- Pasożyty zewnętrzne
- Pasożyty wewnętrzne
- Jak pies zaraża się pasożytami ?
- Leczenie i profilaktyka
- Glista psia - Toxocara canis
- Tęgoryjec - Ancylostoma caninum
- Włosogłówka - Trichuris vulpis
- Robaczyca serca - Dirofilariosa
- Tasiemiec psi - Dipylidium caninum
- Tasiemiec bąblowcowy - Echinococcus granulosus
- Kokcydioza - Coccidiosis canum
- Lamblioza - Giardia intestinalis
- Choroby psów
- Pomoc w nagłych wypadkach
- Opieka nad chorym psem
- Problemy starszego wieku
- Słownik pojęć kynologicznych
- Książki, które warto przeczytać
- Ciekawostki na temat psów
- Opinie na temat karm MILLS FARM
Rasy psów
Wybierz inną rasę
Do grupy długowłosych wyżłów angielskich należy zaliczyć trzy rodzaje seterów: angielski, irlandzki i szkocki, zwany również gordon seterem. Ich wspólna nazwa pochodzi od angielskiego „to set” posadzić, położyć, obniżyć. Wiąże się to z bardzo charakterystycznym zachowaniem tych psów w czasie polowania, kiedy to po zlokalizowaniu zwierzyny pies przysiada oczekując na przybycie myśliwego. Na temat ich przodków wiadomo niewiele. Można jednak przypuszczać, z były to niewielkiego wzrostu wystawiające psy myśliwskie o długich, zwisających uszach, zwane setting spanielami. Ich wadą była powolność i niski wzrost. Domieszka krwi charta, foxhounda, pointera, pudla, bloodhounda, nowofundlanda i collie doprowadziła do powstania psa większego, szybszego, bardzo zbliżonego do dzisiejszego setera.
W zależności od upodobania hodowano różne odmiany seterów, różniące się głównie umaszczeniem. Na pierwsze angielskiej wystawie psów w 1859 roku była tylko jedna klasa seterów. Już rok później, w Birmingham utworzono osobny ring dla seterów irlandzkich, a dwa lata później setery oceniano już na trzech osobnych ringach. W Wielkiej Brytanii wyodrębniły się trzy ośrodki hodowlane: w Walii, Irlandii i Szkocji, z których pochodzą odpowiednio: seter angielski, irlandzki i szkocki.
Bardzo duże zasługi w hodowli i ustaleniu typu setera szkockiego położył książę Alexander Gordon of Banffshire, tak duże, że psy te od jego nazwiska nazywa się dzisiaj najczęściej gordon seterami, lub po prostu krótko gordonami. Udało mu się stworzyć cięższego setera dodając krwi bloodhounda oraz jak się powszechnie sądzi owczarka szkockiego collie.
Rozkwit rasy rozpoczął się w połowie XIX wieku, już po śmierci księcia Alexandra Gordona. Na osobnym ringu wystawiono je po raz pierwszy w 1861 roku, a zwycięzca tej wystawy o imieniu Dandy został uznany za przodka dzisiejszych szkockich seterów. W 1927 roku powstał Brytyjski Klub Gordon Setera, w tym samym roku ustalono i zatwierdzono wzorzec rasy.
Wysokość w kłębie: psy 66 cm, suki 62 cm.
Masa ciała: psy 29,5 cm, 25 cm.
Jest bardzo inteligentny, ale dość niezależny i uparty. Konieczne jest więc wczesne szkolenie i nauczenie go posłuszeństwa. Wszystkie polecenia muszą być przekazywane spokojnie, bez nerwów, a potem z całą konsekwencją ale i wielka cierpliwością wyegzekwowane. Najważniejsze jest opanowanie jego instynktu myśliwskiego i nauczenie go przychodzenia na każde zawołanie do właściciela. W miejscach o dużym natężeniu ruchu powinien zawsze chodzić na smyczy, ponieważ pogoń za biegnącym po drugiej stronie ulicy kotem może się skończyć tragicznie.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Inteligentny, pojętny, pełen godności. Śmiały, towarzyski, o usposobieniu przyjaznym i zrównoważonym.
GŁOWA:
Raczej głęboka niż szeroka. Odległość od guza potylicznego do stopu nieco większa niż od stopu do nozdrzy. W okolicach oczu głowa powinna być sucha.
Mózgoczaszka:
Czaszka: lekko zaokrąglona, najszersza pomiędzy uszami, pojemna, nieco dłuższa niż kufa. Guz potyliczny dobrze zaznaczony.
Stop: wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, szeroki, czarny, o szeroko rozwartych nozdrzach.
Kufa: długa, o prawie równoległych liniach, nie spiczasta, ani wąska. Głębokość kufy powinna być nieco mniejsza niż jej długość.
Wargi: niezbyt obwisłe, wyraźnie zarysowane.
Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, o idealnym i kompletnym zgryzie nożycowym tj. siekacze górne powinny ściśle pokrywać siekacze dolne. Zęby osadzone prostopadle do szczęk.
Policzki: na tyle mało wydatne, aby głowa sprawiała wrażenie suchej.
Oczy: ani zapadnięte, ani zbyt wypukłe, osadzone dostatecznie głęboko pod łukami brwiowymi; o żywym, inteligentnym wyrazie. Powinny być ciemnobrązowe i lśniące.
Uszy: średniej wielkości, o delikatnej skórze. Osadzone nisko i przylegające do głowy.
SZYJA:
Długa, sucha, o łukowato wygiętej linii górnej, bez obwisłego podgardla.
TUŁÓW:
Umiarkowanej długości.
Lędźwie: szerokie i lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: głęboka, lecz nie nazbyt szeroka. Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko ku tyłowi.
OGON:
Prosty lub lekko szablasty, nie sięgający poniżej stawu skokowego. Noszony poziomo lub poniżej linii grzbietu. Gruby u nasady i zwężający się stopniowo ku końcowi. Włosy pióra rozpoczynającego się u nasady ogona powinny być długie, proste
i skracające się w kierunku jego końca.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
mocne, o płaskich i prostych kościach.
Łopatki: długie i ukośnie ustawione daleko ku tyłowi, płaskie i dobrze związane w kłębie. Niepożądane zbyt ciężkie.
Łokcie: nisko osadzone pod tułowiem.
Śródręcza: ustawione pionowo do podłoża
Łapy: owalne, z dobrze wysklepionymi, zwartymi palcami. Pomiędzy palcami obficie owłosione. Opuszki dobrze rozwinięte, mocne.
Kończyny tylne:
Wygląd ogólny: od biodra do stawu skokowego długie, szerokie i umięśnione, zaś od stawu skokowego do stopy proste, krótkie i mocne.
Miednica prawie pozioma.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Łapy: owalne, z dobrze wysklepionymi, zwartymi palcami. Pomiędzy palcami obficie owłosione. Opuszki dobrze rozwinięte, mocne.
CHODY
Równe, miarowe, płynne i posuwiste, z silną akcją kończyn tylnych.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu powinien być krótki i delikatny. Na pozostałych partiach ciała średniej długości, płasko przylegający, nie kędzierzawy, ani falisty. Frędzle na górnej części uszu długie i jedwabiste, z tyłu kończyn długie, delikatne i proste. Obfite owłosienie brzucha tworzy frędzle rozciągające się na przedpiersie i spodnią stronę szyi. Wszystkie frędzle nie powinny być faliste ani kędzierzawe.
Umaszczenie:
smoliście czarne, lśniące, bez śladu rdzawego nalotu, z podpalaniem koloru dojrzałego kasztana. Dopuszczalne są czarne znaczenia wzdłuż palców i pod żuchwą.
Podpalania: dwie wyraźne plamki nad oczami o średnicy nie przekraczającej 2 cm; na bokach kufy podpalanie tworzy obwódkę otaczającą kufę, nie sięgającą jednak wyżej nasady nosa. Podpalania na gardle oraz dwie duże, wyraźnie odcinające się plamy na piersi. Podpalanie na wewnętrznej stronie ud rozciąga się na przednią część kolan i zachodzi na zewnętrzną powierzchnię tylnych kończyn od stawu skokowego do palców. Na kończynach przednich podpalanie sięga do łokci z tyłu i do nadgarstków lub nieco wyżej z przodu. Podpalanie wokół odbytu. Akceptowane są bardzo małe białe plamki na piersi. Wszelkie inne kolory poza wyżej wymienionymi są niedopuszczalne.
WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 66 cm suki: 62 cm
Waga: psy: 29,5 kg suki: 25,5 kg
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz
wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/6.pdf
SETER SZKOCKI GORDON
Pochodzenie
Do grupy długowłosych wyżłów angielskich należy zaliczyć trzy rodzaje seterów: angielski, irlandzki i szkocki, zwany również gordon seterem. Ich wspólna nazwa pochodzi od angielskiego „to set” posadzić, położyć, obniżyć. Wiąże się to z bardzo charakterystycznym zachowaniem tych psów w czasie polowania, kiedy to po zlokalizowaniu zwierzyny pies przysiada oczekując na przybycie myśliwego. Na temat ich przodków wiadomo niewiele. Można jednak przypuszczać, z były to niewielkiego wzrostu wystawiające psy myśliwskie o długich, zwisających uszach, zwane setting spanielami. Ich wadą była powolność i niski wzrost. Domieszka krwi charta, foxhounda, pointera, pudla, bloodhounda, nowofundlanda i collie doprowadziła do powstania psa większego, szybszego, bardzo zbliżonego do dzisiejszego setera.
W zależności od upodobania hodowano różne odmiany seterów, różniące się głównie umaszczeniem. Na pierwsze angielskiej wystawie psów w 1859 roku była tylko jedna klasa seterów. Już rok później, w Birmingham utworzono osobny ring dla seterów irlandzkich, a dwa lata później setery oceniano już na trzech osobnych ringach. W Wielkiej Brytanii wyodrębniły się trzy ośrodki hodowlane: w Walii, Irlandii i Szkocji, z których pochodzą odpowiednio: seter angielski, irlandzki i szkocki.
***
Bardzo duże zasługi w hodowli i ustaleniu typu setera szkockiego położył książę Alexander Gordon of Banffshire, tak duże, że psy te od jego nazwiska nazywa się dzisiaj najczęściej gordon seterami, lub po prostu krótko gordonami. Udało mu się stworzyć cięższego setera dodając krwi bloodhounda oraz jak się powszechnie sądzi owczarka szkockiego collie.
Rozkwit rasy rozpoczął się w połowie XIX wieku, już po śmierci księcia Alexandra Gordona. Na osobnym ringu wystawiono je po raz pierwszy w 1861 roku, a zwycięzca tej wystawy o imieniu Dandy został uznany za przodka dzisiejszych szkockich seterów. W 1927 roku powstał Brytyjski Klub Gordon Setera, w tym samym roku ustalono i zatwierdzono wzorzec rasy.
Wygląd
Seter szkocki jest najcięższy ze wszystkich seterów. Jest to rosły, mocny, bardzo harmonijnie zbudowany i dobrze umięśniony pies. Ma lekko opadający w kierunku zadu tułów, głęboką klatkę piersiową z wyraźnie zarysowanym przedpiersiem, krótkie, szerokie lędźwie i poziomo noszony, krótki, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi ogon. Kończyny proste, mocno umięśnione. Szyja smukła, łukowato wygięta. Głowa o lekko zaokrąglonej czaszce, długiej kufie i wyraźnie zaznaczonym przełomie czołowym. Oczy owalne, ciemnobrązowe, uszy nisko osadzone, duże, cienkie, dobrze przylegające do głowy.
UK Sh Champion Lochfain Not To Be Denies
Wysokość w kłębie: psy 66 cm, suki 62 cm.
Masa ciała: psy 29,5 cm, 25 cm.
Charakter, usposobienie
Gordon seter ma inne usposobienie niż pozostałe setery. Przede wszystkim jest od nich spokojniejszy. Jest to pies odważny, o dużej pasji łowieckiej, doskonale spisujący się zarówno w pracy na lądzie jak i w wodzie. Jest powolniejszy w pracy od pozostałych seterów, pracuje za to bardziej dokładnie i lepiej aportuje. Ze wszystkich seterów jest najłatwiejszy w szkoleniu i najbardziej zrównoważony. Z powodu swojego miłego, wyważonego charakteru coraz częściej spełnia rolę psa rodzinnego. Istnieją dwa typy setera szkockiego: wystawowy i roboczy, ale obecnie tak niewiele różnią się między sobą, że jest sporo psów, które odnoszą liczące się sukcesy wystawowe i jednocześnie z dużym powodzeniem zaliczyły wszystkie konkursy użytkowości.
Szata
Gordon seter ma miękką, lśniącą prostą lub bardzo lekko falującą sierść, która w żadnym przypadku nie może być kędzierzawa. Najdłuższy włos porasta uszy, brzuch, spód klatki piersiowej, tylne strony ud i ogon. Pióro na ogonie jest najdłuższe u nasady i stopniowo zwęża się w kierunku końca ogona.
Umaszczenie intensywnie czarne z soczystym, symetrycznie rozłożonym i kontrastowo oddzielonym, kasztanowym podpalaniem. Kiedyś seter szkocki miał białe znaczenia, które z czasem ograniczyły się do występującej czasem małej białej plamki na piersiach.
Więcej na temat pielegnacji gordon setera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
Umaszczenie intensywnie czarne z soczystym, symetrycznie rozłożonym i kontrastowo oddzielonym, kasztanowym podpalaniem. Kiedyś seter szkocki miał białe znaczenia, które z czasem ograniczyły się do występującej czasem małej białej plamki na piersiach.
Więcej na temat pielegnacji gordon setera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
Zdrowie
Gordon seter jest psem długowiecznym i zdrowym. Średnio dożywa nawet 12-15 lat. Może mieć jednak skłonności do dysplazji stawów biodrowych, skrętu żołądka, postępującego zaniku siatkówki oraz schorzeń trzustki. Regularnej kontroli wymaga stan długich, słabo wentylowanych uszu. Gordony lepiej niż inne setery znoszą trudy polowania i złe warunki atmosferyczne, są bardziej odporne na upały i dłużej mogą obejść się bez wody.
Do kogo pasuje ten pies ?
Seter szkocki jest doskonałym psem dla ludzi lubiących aktywny tryb życia. Potrzebuje dużo ruchu, uwielbia długie spacery i aportowanie. Jest znakomitym pływakiem, każdy rzucony do wody patyk bezbłędnie odnajdzie i przyniesie swojemu panu. Jeśli będzie miał odpowiednio dużo ruchu, może mieszkać nawet w niewielkim mieszkaniu, jednak najlepiej będzie się czuł poza miastem, w domu z dużym ogrodem, blisko natury. Jest bardzo miłym psem rodzinnym, łagodnym dla dzieci i przyjaznym dla innych zwierząt. Jest bardziej niż pozostałe setery nieufny, dlatego jest czujnym stróżem, który jednak ograniczy się tylko do powiadomienia o pojawieniu się intruza. Nie należy oczekiwać, że będzie obrońcą, bo to nie leży w jego naturze.
Jest bardzo inteligentny, ale dość niezależny i uparty. Konieczne jest więc wczesne szkolenie i nauczenie go posłuszeństwa. Wszystkie polecenia muszą być przekazywane spokojnie, bez nerwów, a potem z całą konsekwencją ale i wielka cierpliwością wyegzekwowane. Najważniejsze jest opanowanie jego instynktu myśliwskiego i nauczenie go przychodzenia na każde zawołanie do właściciela. W miejscach o dużym natężeniu ruchu powinien zawsze chodzić na smyczy, ponieważ pogoń za biegnącym po drugiej stronie ulicy kotem może się skończyć tragicznie.
Zalety i wady
+ doskonały pies myśliwski + lojalny i przywiązany do właścicieli + bardzo przyjacielski wobec dzieci + tolerancyjny wobec innych psów + nadaje się do psich sportów + świetny towarzysz dla aktywnego właściciela + jako jedyny z seterów jest dobrym stróżem |
- wymaga bardzo dużo ruchu - niezależny i dość uparty - wymaga regularnej pielęgnacji - ma skłonność do ucieczek |
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 6/28.10.2009
SETER SZKOCKI (GORDON)
(Gordon Setter)
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 28.07.2009
Użytkowość: pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Seter.
Próby pracy wymagane.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies o szlachetnym wyrazie, budowy galopena, sylwetką przypominający silnego konia myśliwskiego - huntera. Harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany.
SETER SZKOCKI (GORDON)
(Gordon Setter)
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 28.07.2009
Użytkowość: pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie. Seter.
Próby pracy wymagane.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies o szlachetnym wyrazie, budowy galopena, sylwetką przypominający silnego konia myśliwskiego - huntera. Harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Inteligentny, pojętny, pełen godności. Śmiały, towarzyski, o usposobieniu przyjaznym i zrównoważonym.
GŁOWA:
Raczej głęboka niż szeroka. Odległość od guza potylicznego do stopu nieco większa niż od stopu do nozdrzy. W okolicach oczu głowa powinna być sucha.
Mózgoczaszka:
Czaszka: lekko zaokrąglona, najszersza pomiędzy uszami, pojemna, nieco dłuższa niż kufa. Guz potyliczny dobrze zaznaczony.
Stop: wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, szeroki, czarny, o szeroko rozwartych nozdrzach.
Kufa: długa, o prawie równoległych liniach, nie spiczasta, ani wąska. Głębokość kufy powinna być nieco mniejsza niż jej długość.
Wargi: niezbyt obwisłe, wyraźnie zarysowane.
Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, o idealnym i kompletnym zgryzie nożycowym tj. siekacze górne powinny ściśle pokrywać siekacze dolne. Zęby osadzone prostopadle do szczęk.
Policzki: na tyle mało wydatne, aby głowa sprawiała wrażenie suchej.
Oczy: ani zapadnięte, ani zbyt wypukłe, osadzone dostatecznie głęboko pod łukami brwiowymi; o żywym, inteligentnym wyrazie. Powinny być ciemnobrązowe i lśniące.
Uszy: średniej wielkości, o delikatnej skórze. Osadzone nisko i przylegające do głowy.
SZYJA:
Długa, sucha, o łukowato wygiętej linii górnej, bez obwisłego podgardla.
TUŁÓW:
Umiarkowanej długości.
Lędźwie: szerokie i lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: głęboka, lecz nie nazbyt szeroka. Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko ku tyłowi.
OGON:
Prosty lub lekko szablasty, nie sięgający poniżej stawu skokowego. Noszony poziomo lub poniżej linii grzbietu. Gruby u nasady i zwężający się stopniowo ku końcowi. Włosy pióra rozpoczynającego się u nasady ogona powinny być długie, proste
i skracające się w kierunku jego końca.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
mocne, o płaskich i prostych kościach.
Łopatki: długie i ukośnie ustawione daleko ku tyłowi, płaskie i dobrze związane w kłębie. Niepożądane zbyt ciężkie.
Łokcie: nisko osadzone pod tułowiem.
Śródręcza: ustawione pionowo do podłoża
Łapy: owalne, z dobrze wysklepionymi, zwartymi palcami. Pomiędzy palcami obficie owłosione. Opuszki dobrze rozwinięte, mocne.
Kończyny tylne:
Wygląd ogólny: od biodra do stawu skokowego długie, szerokie i umięśnione, zaś od stawu skokowego do stopy proste, krótkie i mocne.
Miednica prawie pozioma.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Łapy: owalne, z dobrze wysklepionymi, zwartymi palcami. Pomiędzy palcami obficie owłosione. Opuszki dobrze rozwinięte, mocne.
CHODY
Równe, miarowe, płynne i posuwiste, z silną akcją kończyn tylnych.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu powinien być krótki i delikatny. Na pozostałych partiach ciała średniej długości, płasko przylegający, nie kędzierzawy, ani falisty. Frędzle na górnej części uszu długie i jedwabiste, z tyłu kończyn długie, delikatne i proste. Obfite owłosienie brzucha tworzy frędzle rozciągające się na przedpiersie i spodnią stronę szyi. Wszystkie frędzle nie powinny być faliste ani kędzierzawe.
Umaszczenie:
smoliście czarne, lśniące, bez śladu rdzawego nalotu, z podpalaniem koloru dojrzałego kasztana. Dopuszczalne są czarne znaczenia wzdłuż palców i pod żuchwą.
Podpalania: dwie wyraźne plamki nad oczami o średnicy nie przekraczającej 2 cm; na bokach kufy podpalanie tworzy obwódkę otaczającą kufę, nie sięgającą jednak wyżej nasady nosa. Podpalania na gardle oraz dwie duże, wyraźnie odcinające się plamy na piersi. Podpalanie na wewnętrznej stronie ud rozciąga się na przednią część kolan i zachodzi na zewnętrzną powierzchnię tylnych kończyn od stawu skokowego do palców. Na kończynach przednich podpalanie sięga do łokci z tyłu i do nadgarstków lub nieco wyżej z przodu. Podpalanie wokół odbytu. Akceptowane są bardzo małe białe plamki na piersi. Wszelkie inne kolory poza wyżej wymienionymi są niedopuszczalne.
WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 66 cm suki: 62 cm
Waga: psy: 29,5 kg suki: 25,5 kg
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz
wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/6.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!