Rasy psów
Wybierz inną rasę
Shiba inu pochodzą z górzystych śródlądowych rejonów Japonii, gdzie wykorzystywano je do polowania, nie tylko na ptactwo lądowe i małą zwierzynę, ale nawet na dziki, niedźwiedzie i jelenie. Rasa powstała ze skrzyżowania starożytnych psów: sanin, mino i shinshu. Shiba po japońsku oznacza chaszcze lub małe krzewy, ale również coś małego, natomiast inu znaczy pies. Od początku swojego istnienia psy tej rasy pełniły przede wszystkim funkcje użytkowe, używane były do polowania na ptaki i małą zwierzynę. Przez wiele lat psy pochodzące z różnych rejonów Japonii nieznacznie różniły się między sobą, głównie wysokością, ale również innymi szczegółami anatomii, wszystkie jednak zachowały typowy wygląd japońskiego szpica.
W drugiej połowie XIX wieku na wyspy japońskie przywieziono psy w typie niektórych angielskich ras myśliwskich, takich jak setery i pointery. Myślistwo wkrótce stało się sportem, a importowane z wysp brytyjskich psy zaczęto kojarzyć z miejscowymi, trwało to prawie pięćdziesiąt lat i praktycznie doprowadziło do wyginięcia japońskiej rasy. Dopiero w 1928 roku miejscowi miłośnicy shiby podjęli wielką akcję jej ratowania. W ramach tych działań na pierwotnych terenach Japonii odszukano i spisano wszystkie ocalałe psy, a w 1934 roku ostatecznie opracowano wzorzec rasy. W 1937 roku uznano shibę za pomnik przyrody.
Z czasem, z górzystych terenów Japonii sprowadzono je do aglomeracji miejskich, zamieszkały w japońskich domach, doskonale pełniąc rolę stróża oraz przyjaciela rodziny. Hodowcy podjęli trud ujednolicenia rasy w celu uzyskania małego, łagodnego i przywiązanego do swojego właściciela psa, o bardzo charakterystycznym wyglądzie: wąskich, migdałowatych, orientalnie skośnych oczach, ciemno czerwonym umaszczeniu oraz zakręconym, wysoko noszonym ogonie. W ciągu następnych lat konsekwentnie kontynuowano prace nad ulepszeniem rasy i doprowadzono ją do obecnego wyglądu.
W czasie II wojny światowej shiby praktycznie wyginęły. W Japonii pozostały tylko trzy linie hodowlane, od których wzięły początek wszystkie psy tej rasy na całym świecie. Dziś można je spotkać w całej Japonii, wśród żyjących w domach psów do towarzystwa zajmują zdecydowanie pierwsze miejsce. W 1954 roku pierwszy pies tej rasy pojawił się w Stanach Zjednoczonych, za nim sprowadzono następne. Z czasem stawały się w tym kraju coraz bardziej popularne, Amerykanie bardzo polubili te małe pieski o miłym, przyjaznym, ale czasem trudnym charakterze. Również w Polsce shiba zdobyła wielu zwolenników.
Int.Champ.Ch.PL.LT.RUS.RKF MISAKI Hneda Tvrz.
CONVERSE A ONE Incipita Vita
Zw Vaka Inu I Kumi NIPPO SHOW Poland 2014 KAIHO Go You Djenima
Shiba jest psem bardzo towarzyskim, pozostawiony w odosobnieniu traci pewność siebie i może stać się lękliwy a to jest pierwszy krok do pojawienia się problemów. Jak najwcześniej powinien się zetknąć z innymi psami, a idealnym miejscem do takich spotkań jest psie przedszkole, które oswaja psa z dużą grupą ludzi i psów. Bywają shiby bardzo płochliwe, które potrafią się czasem wystraszyć czegoś, na co inne psy nie zwracają uwagi: otwartego parasola, wielkiej torby lub wentylatora. Potrzebne jest w tym przypadku stopniowe oswajanie psa z budzącymi lęk przedmiotami. Najprostszą metodą jest umieszczanie ulubionych smakołyków coraz bliżej przedmiotu, którego się boi, nic na siłę, pies sam musi przekonać się, że nic mu nie grozi i może się bez obaw do niego zbliżyć. Każde takie przełamanie lęku sprawia, że staje się coraz bardziej odważny i pewny siebie.
Jest to pies niezwykle inteligentny, szybko się uczy, ale nie zawsze ma ochotę robić to, czego się od niego oczekuje. Polecenia wykonuje wybiórczo, to znaczy tylko te, które mu się podobają. Za to potrafi zrobić wiele rzeczy, jakich go nigdy nie uczono, na przykład otwierać lodówkę. Jest sprytny i stale coś kombinuje. Właściciel nie ma więc innego wyjścia jak dobrze poznać jego charakter i starać się tak ułożyć wzajemne relacje, żeby jak najrzadziej dochodziło do konfliktu upodobań i interesów. Szkolenie shiby jest procesem ciągłym, trzeba się pogodzić z tym, że nic nie jest wyuczone na zawsze, któregoś dnia potrafi nagle odmówić wykonania ćwiczenia, które do tej pory perfekcyjnie wykonywał.
Agility klasa 0 - Mł.Ch.PL UTA NO KAMI GO Matagiinu PL
Shiba wymaga starannego wychowania i szkolenia oraz żelaznej konsekwencji, ale jednocześnie delikatnej ręki. Trzeba unikać sytuacji, które mogą go przestraszyć, bo takie lęki pozostawiają ślad w jego psychice i są czasem bardzo trudne do przezwyciężenia. Psy tej rasy są zazwyczaj łatwiejsze do ułożenia niż suki, choć w każdym przypadku osoba, która marzy o wygrywaniu konkursów posłuszeństwa powinna porzucić złudzenia. Niektórzy twierdzą, a poniższe zdjęcie jest tego dowodem, że mając dużo cierpliwości można z shibą uprawiać agility, jest to jednak możliwe tylko wtedy, gdy przewodnik ma bardzo dobry kontakt z psem i potrafi tak prowadzić ćwiczenia, by pies traktował je jak dobrą zabawę a nie zadanie do wykonania. Jeśli się znudzi i odmawia współpracy, trzeba przyjąć to ze stoickim spokojem, nigdy nie wolno pokazywać swojej przewagi i do czegokolwiek go przymuszać, bo skutek będzie odwrotny do zamierzonego.
ETSUKO Matagiinu PL o rzadko spotykanym umaszczeniu sezamowym
Długowłosa shiba NASHI GO Matagiinu Pl jako szczenię i w wieku dorosłym
Więcej na temat pielęgnacji sierści shiby i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj
Ch.PL, Ml.Ch.PL k’HOKORI Tajgeta i Ch.PL, Mł.Ch.PL KUROI OJISAMA Tajgeta
CHOSHI JOSEI TENNO Subarashii
Mł.Ch.PL UTA NO KAMI GO Matagiinu PL
CONVERSE A ONE Incipita Vita
"niewidoczna" Ch.PL.Mł.Ch.PL.L’MAKI-NA Matagiinu PL
Shiba uwielbia zabawy z dziećmi, może się z nimi bawić całymi godzinami, co nie oznacza, że nie zniecierpliwi się, jeśli dziecko za bardzo mu dokucza. Rodzice koniecznie powinni nauczyć swoje latorośle jak należy postępować z psem, żeby nie zrobić mu krzywdy i uświadomić im, że ich czworonożny przyjaciel może czasem nie mieć ochoty na zabawę i też ma prawo do spokoju i odpoczynku. Shiba na szczęście nie ma skłonności do odgryzania się dzieciom, jeśli ma już dość, najczęściej wymyka się swoim dręczycielom, chowa w jakimś kącie i tam przeczekuje zabawowe szaleństwo. Lepiej jednak stosować zasadę ograniczonego zaufania i nie zostawiać dzieci, szczególnie małych, bez nadzoru, sam na sam z psem.
Jeśli chodzi o zwierzęta, bez większego problemu akceptuje te, z którymi się wychował, doskonale żyje z psami z którymi mieszka, potrafi przyjaźnić się z należącym do rodziny kotem, a nawet z ptakiem. Z obcymi psami bywa różnie, niektóre akceptuje, inne nie, czasem zdarza mu się nawet wdawać w bójki. Brak tolerancji może być spowodowany silnie rozwiniętym instynktem terytorialnym, który każe psu pilnować swojego terenu i każdego kto go narusza traktować jak intruza. Dlatego konieczne jest bardzo wczesne przyzwyczajanie go do tego, że na spacerze spotyka wiele psów i sam ten fakt nie stanowi powodu do wchodzenia z nimi w konflikt. Shiba ma mocny, dominujący charakter, obecność dwóch psów lub dwóch suk w jednym domu może być źródłem konfliktów wynikających z dążenia do objęcia przywództwa. Niepodważalna przywódcza pozycja właściciela całkowicie rozwiazuje ten problem, psy przestają rywalizować kiedy stwierdzą, że to najważniejsze miejsce w stadzie jest już zajęte.
Zw Vaka Inu I Kumi NIPPO Show Poland 2014 - KAIHO Go You Djenima
Shiba ma bardzo silny instynkt terytorialny i jednocześnie jest nieufny wobec obcych, dzięki czemu jest doskonałym stróżem. Nie przepada za głaskaniem przez nieznane osoby i czasem odbiera to nawet jako atak, zwłaszcza, jeśli ktoś głaszcze go po głowie, natomiast pieszczoty właściciela wprawiają go w zachwyt. Jest psem bardzo zaborczym, przekonanym, że wszystko, co go otacza, należy do niego. Bywa to bardzo kłopotliwe podczas jedzenia, bo potrafi pilnować miski i bronić jej przed każdym, kto się do niej zbliży. W tym przypadku najlepiej karmić psa z ręki, na otwartej dłoni, żeby nie złapał za palce, W ten sposób można oduczyć go bronienia miski i wyeliminować ryzyko, że pies będzie używał zębów za każdym razem, gdy ktoś będzie chciał mu coś zabrać.
PLCh, JPLCh, Zw.Klubu VAKA GO YOU DJENIMA
HAJIMETE HOKUTO Z Zakątka Izi
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 257/16.06.1999, wersja angielska
SHIBA
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Japonia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 15.06.1992.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies myśliwski do polowania na ptaki i małą zwierzynę. Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Bez prób pracy.
SHIBA (SHIBA INU)
Pochodzenie
Shiba inu pochodzą z górzystych śródlądowych rejonów Japonii, gdzie wykorzystywano je do polowania, nie tylko na ptactwo lądowe i małą zwierzynę, ale nawet na dziki, niedźwiedzie i jelenie. Rasa powstała ze skrzyżowania starożytnych psów: sanin, mino i shinshu. Shiba po japońsku oznacza chaszcze lub małe krzewy, ale również coś małego, natomiast inu znaczy pies. Od początku swojego istnienia psy tej rasy pełniły przede wszystkim funkcje użytkowe, używane były do polowania na ptaki i małą zwierzynę. Przez wiele lat psy pochodzące z różnych rejonów Japonii nieznacznie różniły się między sobą, głównie wysokością, ale również innymi szczegółami anatomii, wszystkie jednak zachowały typowy wygląd japońskiego szpica.
W drugiej połowie XIX wieku na wyspy japońskie przywieziono psy w typie niektórych angielskich ras myśliwskich, takich jak setery i pointery. Myślistwo wkrótce stało się sportem, a importowane z wysp brytyjskich psy zaczęto kojarzyć z miejscowymi, trwało to prawie pięćdziesiąt lat i praktycznie doprowadziło do wyginięcia japońskiej rasy. Dopiero w 1928 roku miejscowi miłośnicy shiby podjęli wielką akcję jej ratowania. W ramach tych działań na pierwotnych terenach Japonii odszukano i spisano wszystkie ocalałe psy, a w 1934 roku ostatecznie opracowano wzorzec rasy. W 1937 roku uznano shibę za pomnik przyrody.
Z czasem, z górzystych terenów Japonii sprowadzono je do aglomeracji miejskich, zamieszkały w japońskich domach, doskonale pełniąc rolę stróża oraz przyjaciela rodziny. Hodowcy podjęli trud ujednolicenia rasy w celu uzyskania małego, łagodnego i przywiązanego do swojego właściciela psa, o bardzo charakterystycznym wyglądzie: wąskich, migdałowatych, orientalnie skośnych oczach, ciemno czerwonym umaszczeniu oraz zakręconym, wysoko noszonym ogonie. W ciągu następnych lat konsekwentnie kontynuowano prace nad ulepszeniem rasy i doprowadzono ją do obecnego wyglądu.
W czasie II wojny światowej shiby praktycznie wyginęły. W Japonii pozostały tylko trzy linie hodowlane, od których wzięły początek wszystkie psy tej rasy na całym świecie. Dziś można je spotkać w całej Japonii, wśród żyjących w domach psów do towarzystwa zajmują zdecydowanie pierwsze miejsce. W 1954 roku pierwszy pies tej rasy pojawił się w Stanach Zjednoczonych, za nim sprowadzono następne. Z czasem stawały się w tym kraju coraz bardziej popularne, Amerykanie bardzo polubili te małe pieski o miłym, przyjaznym, ale czasem trudnym charakterze. Również w Polsce shiba zdobyła wielu zwolenników.
Multi Champ. Int.Champ, 2 x Zw.Klubu AGENT DANA SCULLY Hannibal
Wygląd
Shiba jest niewielkiego wzrostu psem w typie szpica, o prostokątnej sylwetce, mocnym, prostym grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, podciągniętym brzuchu oraz silnych, dobrze umięśnionych lędźwiach. Kończyny przednie silne, proste, łokcie przylegające, stawy skokowe grube i mocne. Kończyny tylne o długim udzie, krótkim podudziu i grubych, mocnych stawach skokowych. Łapy zwarte, dobrze wysklepione, preferowane, opuszki twarde i elastyczne, pazury twarde, preferowane w ciemnym kolorze. Ogon sierpowaty, wysoko osadzony i noszony, opuszczony sięga prawie do stawu skokowego a w momentach ożywienia znajduje się zakręcony nad grzbietem.
Głowa osadzona na grubej, mocnej, zharmonizowanej z głową i tułowiem szyi. Czoło szerokie, z wyraźnie zaznaczonym stopem i zwężającą się kufą. Grzbiet nosa prosty, trufla nosowa w kolorze czarnym. Zęby mocne, zgryz nożycowy. Oczy nieduże, trójkątne, ciemnobrązowe, lekko skośne, zewnętrzne kąciki oczu skierowane ku górze. Uszy małe, trójkątne, pewnie stojące, nieznacznie pochylone do przodu.
Głowa osadzona na grubej, mocnej, zharmonizowanej z głową i tułowiem szyi. Czoło szerokie, z wyraźnie zaznaczonym stopem i zwężającą się kufą. Grzbiet nosa prosty, trufla nosowa w kolorze czarnym. Zęby mocne, zgryz nożycowy. Oczy nieduże, trójkątne, ciemnobrązowe, lekko skośne, zewnętrzne kąciki oczu skierowane ku górze. Uszy małe, trójkątne, pewnie stojące, nieznacznie pochylone do przodu.
Int.Champ.Ch.PL.LT.RUS.RKF MISAKI Hneda Tvrz.
Wysokość w kłębie: psy 39 - 41, suki 35 – 38.
Masa ciała: psy 9-14 kg, suki 8-13 kg.
Masa ciała: psy 9-14 kg, suki 8-13 kg.
Charakter, usposobienie
Shiba ma bardzo trudny charakter, wynikający z cech szpica i azjaty. Sami Japończycy przyznają, że spośród wszystkich japońskich ras wychowanie shiby jest największym wyzwaniem. Właściciel musi poświęcić psu dużo uwagi i czasu, by go dobrze zrozumieć i zaakceptować jego niezwykłą osobowość, bo tylko wtedy może do niego dotrzeć i poprawnie ułożyć wzajemne relacje. Spotkałam się z opinią, że pod względem charakteru ma w sobie po ¼ kota, małpy, psa i wreszcie … człowieka. Coś w tym jest! Kocią naturę shiby widać w jego niezależności, jest przymilny, skory do zabaw, bardzo przywiązany do swojej rodziny ale jednocześnie tak jak kot lubi chodzić swoimi drogami. Jest bardzo czysty, omija kałuże, potrafi się nawet myć tak jak kot. Ma także momenty małpiego szaleństwa, biega podrzucając napotkane na swojej drodze zabawki, skacze i prowokuje do zabawy, a po kilkunastu minutach wraca na swoje posłanie i pozostaje tam spokojnie przez dłuższy czas, obserwując oczywiście wszystko co się dzieje w domu. Ludzkich cech shiby autor opinii dopatruje się w jego wielkiej wrażliwości na stany emocjonalne właściciela, zmiany rozkładu dnia, otoczenia, miejsca zamieszkania.
CONVERSE A ONE Incipita Vita
Zw Vaka Inu I Kumi NIPPO SHOW Poland 2014 KAIHO Go You Djenima
Shiba jest psem bardzo towarzyskim, pozostawiony w odosobnieniu traci pewność siebie i może stać się lękliwy a to jest pierwszy krok do pojawienia się problemów. Jak najwcześniej powinien się zetknąć z innymi psami, a idealnym miejscem do takich spotkań jest psie przedszkole, które oswaja psa z dużą grupą ludzi i psów. Bywają shiby bardzo płochliwe, które potrafią się czasem wystraszyć czegoś, na co inne psy nie zwracają uwagi: otwartego parasola, wielkiej torby lub wentylatora. Potrzebne jest w tym przypadku stopniowe oswajanie psa z budzącymi lęk przedmiotami. Najprostszą metodą jest umieszczanie ulubionych smakołyków coraz bliżej przedmiotu, którego się boi, nic na siłę, pies sam musi przekonać się, że nic mu nie grozi i może się bez obaw do niego zbliżyć. Każde takie przełamanie lęku sprawia, że staje się coraz bardziej odważny i pewny siebie.
Jest to pies niezwykle inteligentny, szybko się uczy, ale nie zawsze ma ochotę robić to, czego się od niego oczekuje. Polecenia wykonuje wybiórczo, to znaczy tylko te, które mu się podobają. Za to potrafi zrobić wiele rzeczy, jakich go nigdy nie uczono, na przykład otwierać lodówkę. Jest sprytny i stale coś kombinuje. Właściciel nie ma więc innego wyjścia jak dobrze poznać jego charakter i starać się tak ułożyć wzajemne relacje, żeby jak najrzadziej dochodziło do konfliktu upodobań i interesów. Szkolenie shiby jest procesem ciągłym, trzeba się pogodzić z tym, że nic nie jest wyuczone na zawsze, któregoś dnia potrafi nagle odmówić wykonania ćwiczenia, które do tej pory perfekcyjnie wykonywał.
Agility klasa 0 - Mł.Ch.PL UTA NO KAMI GO Matagiinu PL
Shiba wymaga starannego wychowania i szkolenia oraz żelaznej konsekwencji, ale jednocześnie delikatnej ręki. Trzeba unikać sytuacji, które mogą go przestraszyć, bo takie lęki pozostawiają ślad w jego psychice i są czasem bardzo trudne do przezwyciężenia. Psy tej rasy są zazwyczaj łatwiejsze do ułożenia niż suki, choć w każdym przypadku osoba, która marzy o wygrywaniu konkursów posłuszeństwa powinna porzucić złudzenia. Niektórzy twierdzą, a poniższe zdjęcie jest tego dowodem, że mając dużo cierpliwości można z shibą uprawiać agility, jest to jednak możliwe tylko wtedy, gdy przewodnik ma bardzo dobry kontakt z psem i potrafi tak prowadzić ćwiczenia, by pies traktował je jak dobrą zabawę a nie zadanie do wykonania. Jeśli się znudzi i odmawia współpracy, trzeba przyjąć to ze stoickim spokojem, nigdy nie wolno pokazywać swojej przewagi i do czegokolwiek go przymuszać, bo skutek będzie odwrotny do zamierzonego.
ETSUKO Matagiinu PL o rzadko spotykanym umaszczeniu sezamowym
Shiba jest psem zaborczym i nieufnym, na spacerze potrafi obszczekać zbliżającego się przechodnia i nie da sobie odebrać kija, którym się bawi, podobnie jak czegokolwiek, co do niego należy. Każdego dnia wystawia cierpliwość swojego właściciela na ciężką próbę, jest psem nieposłusznym, próbuje rządzić, a jak się rozochoci podczas zabawy, albo coś mu się nie spodoba - gryzie. Ma jednak w sobie coś, co uzależnia, bo wiele osób po stracie shiby kupuje następnego psa tej samej rasy.
Szata
Shiba ma twardą, dwuwarstwową szatę składającą się ze szorstkiego i prostego włosa okrywowego o długości 3-5 cm i gęstego, miękkiego podszerstka. Na głowie, uszach i nogach sierść jest raczej przylegająca, na całym tułowiu wyraźnie odstająca i nastroszona. Na ogonie włos jest dłuższy, bardziej puszysty i tworzy dekoracyjną kitę.
Wzorzec dopuszcza następujące rodzaje umaszczenia:
Wzorzec dopuszcza następujące rodzaje umaszczenia:
- czerwone - o intensywnie rudej barwie z typowymi rozjaśnieniami
- czarne podpalane - z rudym podpalaniem, szarym lub kremowym podszerstkiem i rozjaśnieniami
- sezamowe - o włosie intensywnie rudym z czarnymi końcami
- czarne sezamowe
- czerwone sezamowe
Definicja umaszczenia sezamowego:
• Sezamowe - równomierne połączenie włosów białych i czarnych;
• Czarne sezamowe - przewaga włosów czarnych nad białymi;
• Czerwone sezamowe - podstawowa barwa włosów ruda w połączeniu z włosami czarnymi.
Przy wszystkich umaszczeniach wymagane jest tzw. ”urajiro”, czyli rozjaśnienia barwy od kremowej do białej, zlokalizowane po bokach kufy, na policzkach, spodniej stronie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, po wewnętrznej stronie nóg, na brzuchu, wokół odbytu i po spodniej stronie ogona. Dopuszczalne są białe znaczenia na końcu ogona, przedpiersiu i klatce piersiowej, skarpetki na przednich łapach, białe palce na tylnych łapach.
• Sezamowe - równomierne połączenie włosów białych i czarnych;
• Czarne sezamowe - przewaga włosów czarnych nad białymi;
• Czerwone sezamowe - podstawowa barwa włosów ruda w połączeniu z włosami czarnymi.
Przy wszystkich umaszczeniach wymagane jest tzw. ”urajiro”, czyli rozjaśnienia barwy od kremowej do białej, zlokalizowane po bokach kufy, na policzkach, spodniej stronie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, po wewnętrznej stronie nóg, na brzuchu, wokół odbytu i po spodniej stronie ogona. Dopuszczalne są białe znaczenia na końcu ogona, przedpiersiu i klatce piersiowej, skarpetki na przednich łapach, białe palce na tylnych łapach.
Sporadycznie rodzą się szczenięta o białym (kremowym) umaszczeniu, zwłaszcza po przodkach z linii amerykańskich. W odróżnieniu od USA i Wielkiej Brytanii, u nas ten kolor nie jest uznany. Nie są również uznane shiby długowłose, mimo, że uroda zarówno jednych jak i drugich jest niezaprzeczalna.
Długowłosa shiba NASHI GO Matagiinu Pl jako szczenię i w wieku dorosłym
Sierść shiby wymaga regularnego szczotkowania, szczególnie w okresie linienia, które ma miejsce dwa razy do roku, kiedy to pies zrzuca niewiarygodne ilości sierści.
Więcej na temat pielęgnacji sierści shiby i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Shiba jest psem zdrowym, odpornym na choroby i długowiecznym. Czasem, choć rzadko, zdarza się dysplazja stawów biodrowych, zwichniecie rzepki oraz zanik siatkówki. Występowanie tych schorzeń można jednak znacznie ograniczyć przeprowadzając odpowiednie badania osobników użytych do hodowli. U niektórych psów mogą pojawić się reakcje uczuleniowe. Shiba nie lubi gwałtownej zmiany pożywienia, na którą może zareagować luźnymi wypróżnieniami. Dlatego każdą nową karmę należy wprowadzać stopniowo, przez kilka dni mieszając ją z dotychczasową. Trzeba bardzo uważać, żeby go nie przekarmiać, bo jest łakomczuchem i ma tendencję to tycia.
Ch.PL, Ml.Ch.PL k’HOKORI Tajgeta i Ch.PL, Mł.Ch.PL KUROI OJISAMA Tajgeta
Do kogo pasuje ten pies ?
Shiba na pierwszy rzut oka jest bardzo miłym, przyjacielskim psem, co powoduje, że wiele osób, które mają słabość do japońskich szpiców, szybko ulega jego urokowi. Dodatkowym argumentem jest wielkość psa dająca bardzo złudną nadzieję, że w przeciwieństwie do dużego, mały pies to mały kłopot. W rzeczywistości jest to pies bardzo trudny do ułożenia i prowadzenia, wymaga doświadczonego właściciela, który będzie mógł poświęcić mu dużo czasu i starannie go wychować. Życie z shibą jest nieustanną próbą sił, trzeba znaleźć złoty środek, bo z jednej strony nie można mu pozwolić na wszystko, z drugiej trzeba mieć dużo cierpliwości i wyrozumiałości w sytuacji kiedy pies zdecydował, że polecenie właściciela mu się nie podoba i go nie wykona. Shiby mają samodzielność w genach, ich przodkowie żeby przetrwać musiały podejmować samodzielne decyzje, a nie tylko wykonywać polecenia. Ta niezależność pozostała im do dziś i nie należy liczyć na to, że z niej całkowicie zrezygnują. To na ile ustąpią, zależy od właściciela.
Podobnie jak akita, shiba jest również psem z natury niezależnym, ale nawiązuje bliższy od niej, bardziej emocjonalny kontakt z właścicielem i bardziej się do niego przywiązuje. Nie znaczy to, że nie odstępuje swojego pana ani na krok, wręcz przeciwnie, jest to pies który się nie narzuca, respektuje nastrój opiekuna, potrafi się wycofać i spokojnie poczekać na bardziej odpowiedni moment jeśli czuje, że jego pan nie ma nastroju do zabawy. Sam również ma czasem ochotę na chwilę odosobnienia i domownicy, w tym również dzieci, powinni to uszanować. Dlatego też musi mieć w domu swój własny, zaciszny kąt, w którym nikt nie powinien go niepokoić
Podobnie jak akita, shiba jest również psem z natury niezależnym, ale nawiązuje bliższy od niej, bardziej emocjonalny kontakt z właścicielem i bardziej się do niego przywiązuje. Nie znaczy to, że nie odstępuje swojego pana ani na krok, wręcz przeciwnie, jest to pies który się nie narzuca, respektuje nastrój opiekuna, potrafi się wycofać i spokojnie poczekać na bardziej odpowiedni moment jeśli czuje, że jego pan nie ma nastroju do zabawy. Sam również ma czasem ochotę na chwilę odosobnienia i domownicy, w tym również dzieci, powinni to uszanować. Dlatego też musi mieć w domu swój własny, zaciszny kąt, w którym nikt nie powinien go niepokoić
CHOSHI JOSEI TENNO Subarashii
Podstawą sukcesu w wychowaniu shiby jest bardzo wczesna i staranna socjalizacja, bo wraz z wiekiem rośnie jego upór i niezależność. Pies musi być jak najwcześniej oswajany z różnymi sytuacjami, wyjść z domu, biorąc oczywiście pod uwagę karencję po szczepieniu, poznać różne miejsca i odgłosy, zetknąć się z nieznajomymi ludźmi i zwierzętami. Postępować trzeba spokojnie, delikatnie i przede wszystkim nie dopuścić do tego, żeby się czegoś przestraszył. Nie wolno tego zlekceważyć, bo socjalizacja jest bazą, na której buduje się oparte na zaufaniu relacje z psem. Za dobre zachowanie chwalimy, bo to je utrwala. Jeśli chodzi o zachowania niepożądane, nigdy nie wolno na psa krzyczeć, ani tym bardziej go karcić. Czasem lepiej udać, że się ich nie widzi i czymkolwiek odwrócić jego uwagę, jeśli robi coś złego, niż zareagować zbyt ostro, bo u psa obdarzonego taką wrażliwością i poczuciem niezależności, może się to skutkować zamknięciem się lub wypowiedzeniem posłuszeństwa. Bardzo dobrą metodą jest „obrażenie się” na psa i niedostrzeganie go lub zamknięcie w osobnym pomieszczeniu. Zazwyczaj kilkanaście minut takiego odosobnienia temperuje jego buntownicze zapędy.
Mł.Ch.PL UTA NO KAMI GO Matagiinu PL
Shiba lubi długie spacery, ale przeciętnie aktywny właściciel jest w stanie bez problemu sprostać jego potrzebom. Tylko w młodym wieku pies musi się solidnie wybiegać, żeby rozładować nadmiar młodzieńczej energii. Bardzo chętnie przebywa poza domem, szczególnie w zimie. Uwielbia zabawę na śniegu, nie marznie, bo wspaniała, gęsta sierść doskonale chroni go przed zimnem. Deszczu nie znosi, jeśli pada, natychmiast po wyjściu z domu załatwia swoje potrzeby i z chęcią zrezygnuje ze spaceru, żeby tylko jak najprędzej wrócić do domu. Wiele osób, które musiały spacerować przez pół godziny w ulewnym deszczu, żeby ich podopieczny wreszcie zrobił wszystko co trzeba, z pewnością bardzo to doceni.
Żeby spacer był przyjemnością zarówno dla psa jak i dla jego właściciela, w pierwszym rzędzie trzeba nauczyć go chodzenia na smyczy, co wcale nie jest łatwe, bo ma fatalny zwyczaj ciągnięcia, co ewidentnie sprawia mu wielką radość. Można i trzeba go tego oduczyć, o tym jak to zrobić piszemy tutaj. Shiby raczej nie nauczymy chodzenia idealnie równo przy nodze, możemy uznać za sukces, jeśli przestanie ciągnąć i będzie szedł spokojnie na luźnej smyczy. Nigdy nie wolno nią szarpać, bo można mu zrobić krzywdę i spowodować poważne schorzenie kręgosłupa.
Pies w pełni korzysta ze spaceru dopiero wtedy, kiedy może się swobodnie wybiegać. Żeby dać mu taka możliwość, musi do perfekcji opanować przychodzenia na zawołanie, w przeciwnym razie istnieje ryzyko, że popędzi przed siebie i trzeba będzie długo na niego czekać. Grożą mu podczas tej eskapady różne niebezpieczeństwa, może wpaść pod samochód, może również wdać się bójkę z jakimś psem. Nie jest z natury agresywny, ale ma bardzo silny instynkt terytorialny, przy czym za swój teren uważa nie tylko dom i ogród, ale także wszystkie ulice po jakich zazwyczaj spaceruje.
Żeby spacer był przyjemnością zarówno dla psa jak i dla jego właściciela, w pierwszym rzędzie trzeba nauczyć go chodzenia na smyczy, co wcale nie jest łatwe, bo ma fatalny zwyczaj ciągnięcia, co ewidentnie sprawia mu wielką radość. Można i trzeba go tego oduczyć, o tym jak to zrobić piszemy tutaj. Shiby raczej nie nauczymy chodzenia idealnie równo przy nodze, możemy uznać za sukces, jeśli przestanie ciągnąć i będzie szedł spokojnie na luźnej smyczy. Nigdy nie wolno nią szarpać, bo można mu zrobić krzywdę i spowodować poważne schorzenie kręgosłupa.
Pies w pełni korzysta ze spaceru dopiero wtedy, kiedy może się swobodnie wybiegać. Żeby dać mu taka możliwość, musi do perfekcji opanować przychodzenia na zawołanie, w przeciwnym razie istnieje ryzyko, że popędzi przed siebie i trzeba będzie długo na niego czekać. Grożą mu podczas tej eskapady różne niebezpieczeństwa, może wpaść pod samochód, może również wdać się bójkę z jakimś psem. Nie jest z natury agresywny, ale ma bardzo silny instynkt terytorialny, przy czym za swój teren uważa nie tylko dom i ogród, ale także wszystkie ulice po jakich zazwyczaj spaceruje.
CONVERSE A ONE Incipita Vita
Doskonale nadaje się dla rodziny z dziećmi, nie może być jednak traktowany jak maskotka, bo trudno będzie nad nim zapanować i bardzo szybko wejdzie właścicielowi na głowę. Jeśli właściciel zapewni mu odpowiednią ilość ruchu, może mieszkać nawet w bloku, najlepiej jednak czuje się w domu z ogrodem. Możliwość przebywania na świeżym powietrzu, zwłaszcza w zimie, bardzo korzystnie wpłynie na jego sierść i samopoczucie, zwłaszcza, jeśli w domu są dwa psy i wykorzystają ten czas na zabawę. Nie wolno zapomnieć, że jest to pies, który bardzo potrzebuje bliskości człowieka i w żadnym przypadku nie nadaje się do kojca.
Shiba to urodzony łowca i uciekinier, który zrobi wszystko, żeby wyrwać się na poszukiwanie przygód. Teren przy domu musi mieć solidne ogrodzenie i dobrze zamykaną furtkę, żeby nie wydostał się na zewnątrz. Warto wiedzieć, że metalowa siatka nie jest dla niego przeszkodą, bo potrafi się po niej wspinać tak jak kot, dlatego na górze płotu musi być ukośnie ustawiona konstrukcja skierowany na stronę posesji, żeby uniemożliwić mu wydostanie się na zewnątrz.
Jeśli się psa od początku do tego przyzwyczai, dobrze znosi nieobecność właściciela i bez problemu zostaje przez jakiś czas sam w domu. Zdarzają się wprawdzie psy, które pozostawione bez towarzystwa potrafią wyrządzić poważne szkody, ale przeważnie spokojnie czekają na powrót domowników. Trzeba tylko zostawić dużo zabawek, żeby pies miał zajęcie i zadbać o to, żeby zanim zostanie sam, był na długim spacerze. Shiba jest psem niezwykle czystym, bardzo szybko uczy się załatwiania na dworze, a dorosły pies omija błotniste kałuże. Sierść shiby nie wydziela psiego zapachu i jak twierdzą miłośnicy rasy, ponoć nadaje się dla alergików.
Shiba to urodzony łowca i uciekinier, który zrobi wszystko, żeby wyrwać się na poszukiwanie przygód. Teren przy domu musi mieć solidne ogrodzenie i dobrze zamykaną furtkę, żeby nie wydostał się na zewnątrz. Warto wiedzieć, że metalowa siatka nie jest dla niego przeszkodą, bo potrafi się po niej wspinać tak jak kot, dlatego na górze płotu musi być ukośnie ustawiona konstrukcja skierowany na stronę posesji, żeby uniemożliwić mu wydostanie się na zewnątrz.
Jeśli się psa od początku do tego przyzwyczai, dobrze znosi nieobecność właściciela i bez problemu zostaje przez jakiś czas sam w domu. Zdarzają się wprawdzie psy, które pozostawione bez towarzystwa potrafią wyrządzić poważne szkody, ale przeważnie spokojnie czekają na powrót domowników. Trzeba tylko zostawić dużo zabawek, żeby pies miał zajęcie i zadbać o to, żeby zanim zostanie sam, był na długim spacerze. Shiba jest psem niezwykle czystym, bardzo szybko uczy się załatwiania na dworze, a dorosły pies omija błotniste kałuże. Sierść shiby nie wydziela psiego zapachu i jak twierdzą miłośnicy rasy, ponoć nadaje się dla alergików.
"niewidoczna" Ch.PL.Mł.Ch.PL.L’MAKI-NA Matagiinu PL
Shiba uwielbia zabawy z dziećmi, może się z nimi bawić całymi godzinami, co nie oznacza, że nie zniecierpliwi się, jeśli dziecko za bardzo mu dokucza. Rodzice koniecznie powinni nauczyć swoje latorośle jak należy postępować z psem, żeby nie zrobić mu krzywdy i uświadomić im, że ich czworonożny przyjaciel może czasem nie mieć ochoty na zabawę i też ma prawo do spokoju i odpoczynku. Shiba na szczęście nie ma skłonności do odgryzania się dzieciom, jeśli ma już dość, najczęściej wymyka się swoim dręczycielom, chowa w jakimś kącie i tam przeczekuje zabawowe szaleństwo. Lepiej jednak stosować zasadę ograniczonego zaufania i nie zostawiać dzieci, szczególnie małych, bez nadzoru, sam na sam z psem.
Jeśli chodzi o zwierzęta, bez większego problemu akceptuje te, z którymi się wychował, doskonale żyje z psami z którymi mieszka, potrafi przyjaźnić się z należącym do rodziny kotem, a nawet z ptakiem. Z obcymi psami bywa różnie, niektóre akceptuje, inne nie, czasem zdarza mu się nawet wdawać w bójki. Brak tolerancji może być spowodowany silnie rozwiniętym instynktem terytorialnym, który każe psu pilnować swojego terenu i każdego kto go narusza traktować jak intruza. Dlatego konieczne jest bardzo wczesne przyzwyczajanie go do tego, że na spacerze spotyka wiele psów i sam ten fakt nie stanowi powodu do wchodzenia z nimi w konflikt. Shiba ma mocny, dominujący charakter, obecność dwóch psów lub dwóch suk w jednym domu może być źródłem konfliktów wynikających z dążenia do objęcia przywództwa. Niepodważalna przywódcza pozycja właściciela całkowicie rozwiazuje ten problem, psy przestają rywalizować kiedy stwierdzą, że to najważniejsze miejsce w stadzie jest już zajęte.
Zw Vaka Inu I Kumi NIPPO Show Poland 2014 - KAIHO Go You Djenima
Shiba ma bardzo silny instynkt terytorialny i jednocześnie jest nieufny wobec obcych, dzięki czemu jest doskonałym stróżem. Nie przepada za głaskaniem przez nieznane osoby i czasem odbiera to nawet jako atak, zwłaszcza, jeśli ktoś głaszcze go po głowie, natomiast pieszczoty właściciela wprawiają go w zachwyt. Jest psem bardzo zaborczym, przekonanym, że wszystko, co go otacza, należy do niego. Bywa to bardzo kłopotliwe podczas jedzenia, bo potrafi pilnować miski i bronić jej przed każdym, kto się do niej zbliży. W tym przypadku najlepiej karmić psa z ręki, na otwartej dłoni, żeby nie złapał za palce, W ten sposób można oduczyć go bronienia miski i wyeliminować ryzyko, że pies będzie używał zębów za każdym razem, gdy ktoś będzie chciał mu coś zabrać.
PLCh, JPLCh, Zw.Klubu VAKA GO YOU DJENIMA
Jest bardzo czujny, reaguje na wszystkie nietypowe odgłosy o których natychmiast powiadamia swojego właściciela. Wydaje przy tym cały zestaw przeróżnych odgłosów w zależności od stopnia podekscytowania, począwszy od zwykłego szczekania, na skomleniu, wyciu i rozmaitych piskach skończywszy. Zawsze musi się upewnić, że jego ostrzeżenie nie zostało zlekceważone. Kiedy to nastąpi przerywa akcję uznając że jego zadanie zostało wykonane.
Dwaj ogrodnicy: Explorer"s ICHIFUJI i ECLIPSE OF HEART Incipita Vita
Nie jest to pies dla każdego, jest bardzo niezależny, nie znosi przymusu, jego szkolenie wymaga cierpliwości i konsekwencji. W wieku szczenięcym może wyrządzać duże szkody w domu i w ogrodzie, gdzie lubi przesadzać kwiaty i wykopywać doły. Wielu problemów można jednak uniknąć dzięki wczesnej socjalizacji i szkoleniu, najlepiej pod okiem fachowca, już w psim przedszkolu. Żeby się shibą cieszyć, trzeba psa dobrze wychować – od pierwszego dnia w nowym domu. Ani na chwilę nie wolno zapomnieć o zasadzie, że łatwiej psa czegoś nauczyć, niż oduczyć. To bardzo ważne, zważywszy jego niezależność i upór. Spośród członków rodziny shiba wybiera sobie zazwyczaj jedną osobę, która dla niego jest najważniejsza. Jest do swojego opiekuna bardzo przywiązany a jego utrata jest dla niego prawdziwa tragedią.
Shiba bezgranicznie przywiązuje się do swojej rodziny i choć pies czasem wystawia jej cierpliwość na ciężką próbę, to jest im wierny, bardzo ciężko przeżywa utratę właściciela i z wielkim trudem adaptuje się w nowym otoczeniu. Ta ostatnia cecha powoduje, że choć zawsze decyzja o nabyciu psa powinna być podejmowana po uczciwym rozważeniu wszystkich za i przeciw, to w przypadku shiby potencjalny właściciel musi wykazać się szczególną rozwagą i odpowiedzialnością. Shiba często pada ofiarą swojej niezwykłej urody i oryginalności, a tym co może okazać się największym problemem jest jego charakter. Wychowanie shiby jest wielkim wyzwaniem, niedocenienie tego problemu powoduje, że psy tej rasy z powodu ludzkiej niefrasobliwości są często porzucane. Natomiast jeśli ktoś czuje się na siłach i jest zdecydowany poświęcić mu swój czas i uwagę i dobrze go wychować, ma szansę w pełni cieszyć tym wspaniałym, wiecznie uśmiechniętym psem.
Shiba bezgranicznie przywiązuje się do swojej rodziny i choć pies czasem wystawia jej cierpliwość na ciężką próbę, to jest im wierny, bardzo ciężko przeżywa utratę właściciela i z wielkim trudem adaptuje się w nowym otoczeniu. Ta ostatnia cecha powoduje, że choć zawsze decyzja o nabyciu psa powinna być podejmowana po uczciwym rozważeniu wszystkich za i przeciw, to w przypadku shiby potencjalny właściciel musi wykazać się szczególną rozwagą i odpowiedzialnością. Shiba często pada ofiarą swojej niezwykłej urody i oryginalności, a tym co może okazać się największym problemem jest jego charakter. Wychowanie shiby jest wielkim wyzwaniem, niedocenienie tego problemu powoduje, że psy tej rasy z powodu ludzkiej niefrasobliwości są często porzucane. Natomiast jeśli ktoś czuje się na siłach i jest zdecydowany poświęcić mu swój czas i uwagę i dobrze go wychować, ma szansę w pełni cieszyć tym wspaniałym, wiecznie uśmiechniętym psem.
HAJIMETE HOKUTO Z Zakątka Izi
Zalety i wady
+ bardzo miły pies rodzinny + przyjacielski wobec dzieci + adaptuje się do każdych warunków + zadowoli się umiarkowaną ilością ruchu + może zostawać sam w domu + inteligentny i pomysłowy |
- wielki indywidualista - z posłuszeństwem na bakier - ma tendencję do ucieczek - sierść wymaga systematycznej pielęgnacji |
Wzorcowe proporcje i wymiary shiby:
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
SHIBA
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Japonia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 15.06.1992.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies myśliwski do polowania na ptaki i małą zwierzynę. Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Bez prób pracy.
ZARYS HISTORII RASY:
Shiba była rodzimą japońską rasą już od czasów pierwotnych. Słowo „shiba” oznacza coś „małego”, „małego psa”. Środowiskiem, w jakim ukształtowała się shiba, był górzysty obszar, położony nad brzegiem Morza Japońskiego; [shiba] używana była [tam] do polowania na małą zwierzynę i ptaki. Przedstawiciele rasy różnili się od siebie nieznacznie, ze względu na zróżnicowanie miejsc ich pochodzenia. Ponieważ w latach 1868-1912 sprowadzano z Anglii takie psy, jak setery angielskie i pointery, polowania stały się w Japonii formą sportu. Krzyżowanie shiby z angielskimi psami stało się tak powszechne, że w okresie między rokiem 1912 a 1926 czysta shiba stała się prawdziwą rzadkością, której występowanie ograniczało się do obszarów, z których się wywodziła. Około roku 1928 myśliwi i inni wykształceni ludzie zainteresowali się ochroną czystej shiby ; rozpoczął się poważny program ochrony niewielkiej liczby czystych linii, natomiast wzorzec rasy ostatecznie ujednolicono w 1934 r. W 1937 r. shiba została uznana za „pomnik przyrody”; następnie hodowano ją i ulepszano tak, by stała się znakomitą rasą, jaką znamy dziś.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies małej wielkości, harmonijny, o dobrym kośćcu i dobrze rozwiniętych mięśniach. Mocnej budowy. Szybki, swobodny i piękny chód.
ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Temperament – wierny, o wyostrzonych zmysłach, bardzo czujny.
GŁOWA:
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Szerokie czoło.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, z delikatną bruzdą.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Pożądany czarnego koloru. Grzbiet nosa prosty.
Kufa: Umiarkowanie gruba, zwężająca się.
Wargi: Przylegające.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy.
Policzki: Dobrze wykształcone.
Oczy: Stosunkowo małe, trójkątne, ciemnobrązowego koloru; zewnętrzne kąciki oczu skierowane ku górze.
Uszy: Stosunkowo małe, trójkątne, nieco pochylone do przodu, pewnie stojące.
SZYJA:
Gruba, mocna i zharmonizowana z głową i tułowiem.
TUŁÓW:
Grzbiet: Prosty i mocny.
Lędźwie: Szerokie i umięśnione.
Klatka piersiowa: Głęboka; żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: Dobrze podciągnięty.
OGON:
Wysoko osadzony, gruby, zdecydowanie zwinięty lub zagięty jak sierp nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony, jego koniec sięga niemal stawów skokowych.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Widziane z przodu., przednie kończyny proste.
Łopatki: Łopatka umiarkowanie ukośna.
Łokcie: Przylegające.
KOŃCZYNY TYLNE:
Uda: Długie.
Podudzia: Krótkie, ale dobrze rozwinięte.
Stawy skokowe: Grube i mocne.
ŁAPY: Palce zwarte i dobrze wysklepione. Opuszki twarde i elastyczne. Pazury twarde, preferowane ciemnego koloru.
CHÓD/RUCH:
Lekki i energiczny.
SZATA:
WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; włos na ogonie nieco dłuższy i odstający.
MAŚĆ: Ruda, czarna podpalana, sezamowa, czarna sezamowa, ruda sezamowa.
Definicja koloru sezamowego:
- Sezamowy: Równomierne połączenie białych i czarnych włosów.
- Czarny sezamowy: Przewaga czarnych włosów nad białymi.
- Rudy sezamowy: Rude tło, połączone z czarnymi włosami.
Wszystkie wspomniane wyżej kolory muszą mieć „urajiro”.
„Urajiro”: Biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, brzuchu i spodniej części ogona oraz wewnętrznej stronie kończyn.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Psy: 40 cm, Suki: 37 cm. Tolerancja 1,5 cm powyżej i poniżej.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
- Sucze psy, samcze suki.
- Nieprawidłowy zgryz (przodozgryz lub tyłozgryz).
- Liczne braki w uzębieniu.
- Płochliwość.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Nie stojące uszy.
- Wiszący lub krótki ogon.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/257.pdf
Shiba była rodzimą japońską rasą już od czasów pierwotnych. Słowo „shiba” oznacza coś „małego”, „małego psa”. Środowiskiem, w jakim ukształtowała się shiba, był górzysty obszar, położony nad brzegiem Morza Japońskiego; [shiba] używana była [tam] do polowania na małą zwierzynę i ptaki. Przedstawiciele rasy różnili się od siebie nieznacznie, ze względu na zróżnicowanie miejsc ich pochodzenia. Ponieważ w latach 1868-1912 sprowadzano z Anglii takie psy, jak setery angielskie i pointery, polowania stały się w Japonii formą sportu. Krzyżowanie shiby z angielskimi psami stało się tak powszechne, że w okresie między rokiem 1912 a 1926 czysta shiba stała się prawdziwą rzadkością, której występowanie ograniczało się do obszarów, z których się wywodziła. Około roku 1928 myśliwi i inni wykształceni ludzie zainteresowali się ochroną czystej shiby ; rozpoczął się poważny program ochrony niewielkiej liczby czystych linii, natomiast wzorzec rasy ostatecznie ujednolicono w 1934 r. W 1937 r. shiba została uznana za „pomnik przyrody”; następnie hodowano ją i ulepszano tak, by stała się znakomitą rasą, jaką znamy dziś.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies małej wielkości, harmonijny, o dobrym kośćcu i dobrze rozwiniętych mięśniach. Mocnej budowy. Szybki, swobodny i piękny chód.
ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Temperament – wierny, o wyostrzonych zmysłach, bardzo czujny.
GŁOWA:
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Szerokie czoło.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, z delikatną bruzdą.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Pożądany czarnego koloru. Grzbiet nosa prosty.
Kufa: Umiarkowanie gruba, zwężająca się.
Wargi: Przylegające.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy.
Policzki: Dobrze wykształcone.
Oczy: Stosunkowo małe, trójkątne, ciemnobrązowego koloru; zewnętrzne kąciki oczu skierowane ku górze.
Uszy: Stosunkowo małe, trójkątne, nieco pochylone do przodu, pewnie stojące.
SZYJA:
Gruba, mocna i zharmonizowana z głową i tułowiem.
TUŁÓW:
Grzbiet: Prosty i mocny.
Lędźwie: Szerokie i umięśnione.
Klatka piersiowa: Głęboka; żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: Dobrze podciągnięty.
OGON:
Wysoko osadzony, gruby, zdecydowanie zwinięty lub zagięty jak sierp nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony, jego koniec sięga niemal stawów skokowych.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Widziane z przodu., przednie kończyny proste.
Łopatki: Łopatka umiarkowanie ukośna.
Łokcie: Przylegające.
KOŃCZYNY TYLNE:
Uda: Długie.
Podudzia: Krótkie, ale dobrze rozwinięte.
Stawy skokowe: Grube i mocne.
ŁAPY: Palce zwarte i dobrze wysklepione. Opuszki twarde i elastyczne. Pazury twarde, preferowane ciemnego koloru.
CHÓD/RUCH:
Lekki i energiczny.
SZATA:
WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; włos na ogonie nieco dłuższy i odstający.
MAŚĆ: Ruda, czarna podpalana, sezamowa, czarna sezamowa, ruda sezamowa.
Definicja koloru sezamowego:
- Sezamowy: Równomierne połączenie białych i czarnych włosów.
- Czarny sezamowy: Przewaga czarnych włosów nad białymi.
- Rudy sezamowy: Rude tło, połączone z czarnymi włosami.
Wszystkie wspomniane wyżej kolory muszą mieć „urajiro”.
„Urajiro”: Biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, brzuchu i spodniej części ogona oraz wewnętrznej stronie kończyn.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Psy: 40 cm, Suki: 37 cm. Tolerancja 1,5 cm powyżej i poniżej.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
- Sucze psy, samcze suki.
- Nieprawidłowy zgryz (przodozgryz lub tyłozgryz).
- Liczne braki w uzębieniu.
- Płochliwość.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Nie stojące uszy.
- Wiszący lub krótki ogon.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/257.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!