Rasy psów

Wybierz inną rasę

SHIH TZU

Pochodzenie


Od dawnych lat w Tybecie żyły dwie rodzime rasy psów, będące całkowitym przeciwieństwem, zarówno pod wzgledem wyglądu jak i uzytkowości: potężny mastiff tybetański i maleńki shih tzu. Doskonale ze sobą współpracowały: pierwszy z nich pilnował domostw, towarzyszył swoim właścicielom podczas przemieszczania się po bezkresnych szlakach handlowych i chronił ich przed dzikimi zwierzętami, był więc psem typowo użytkowym. Rolą drugiego było ostrzeganie, jeśli usłyszał coś podejrzanego. Trzymano je przede wszystkim przy światyniach i wykorzystywano jako psy stróżujące, a w domach zamożnych Tybetańczyków pełniły rolę psów towarzyszących. Podczas gdy mastiffy nadal są psami ciężko pracującymi, shih tzu z biegiem lat zrobiły oszałamiającą karierę jako luksusowe psy rodzinne i do towarzystwa.

Choć na temat pochodzenia shih tzu istnieje wiele teorii, to jedno nie ulega wątpliwości, że początków rasy należy szukać w Tybecie. Dalajlamowie chętnie otaczali się tymi małymi pieskami wierząc, że są one uosobieniem lwów towarzyszących Buddzie. Inne psy nie miały tu wstępu, dzięki czemu hodowano je w czystości rasy. Ponieważ Tybet pozostawał w zależności od Chin, tybetańscy władcy często składali wizyty chińskiemu cesarzowi, przywożąc mu w prezencie te bardzo cenione na cesarskim dworze pieski. Otrzymanie psa-lwa nawet dla cesarza było zaszczytem. To one dały początek największej na świecie, liczącej około tysiąca psów hodowli. Stworzono im idealne warunki, do pilnowania, by nic im nie brakowało zatrudniono setki niewolników, podobno prowadzono nawet coś na kształt ksiąg rodowodowych, których istnienia nie udało się jednak potwierdzić. 
 

 
Działania cesarskiej hodowli zaowocowały powstaniem dwóch pięknych miniaturowych ras psów: pekińczyka i shih tzu. Ponieważ nie ulega wątpliwości, że obie te rasy były kojarzone między sobą, to właśnie domieszką krwi pekińczyka tłumaczy się odmienny wygląd shih tzu od swoich tybetańskich przodków i swego kuzyna lhassa apso. Co ciekawe, nazwy obu ras znaczą to samo: lwi pies. Przez wiele lat prawo posiadania shih tzu przysługiwało wyłącznie cesarzowi a także tym osobom, które jako dowód sympatii otrzymały go od niego w prezencie. Taki dar był oczywiście powodem do dumy i obdarowani chętnie się nim chwalili. Zabierali psa wszędzie ze sobą, dla wygody chowając go w rękawie. Ten zwyczaj doprowadził do miniaturyzacji rasy tak znaczniej i absurdalnej, że psy stały się skarłowaciałe, przestały się rozmnażać i trzeba było dla ratowania hodowli sprowadzić normalniej wielkości osobniki z Tybetu. Po śmierci cesarza Tzu Hsi hodowla zaczęła podupadać a na koniec większość psów została rozdana chińskim arystokratom.

Nowi właściciele psów pałacowych poczuli się tak zaszczyceni ich posiadaniem, że rozpoczęli ich hodowlę, założyli nawet związek hodowców a do współpracy zaprosili grupę ekspertów, z pomocą których w 1938 roku stworzyli wzorzec rasy. Rok później władzę objęli komuniści, hodowlę luksusowych psów uznali za przejaw zgnilizny obyczajowej i nakazali jej likwidację. Na szczęście wiele psów zdołano wywieźć za granicę, co uratowało rasę od wyginięcia. Jej prawdziwy rozwój nastąpił dopiero w latach pięćdziesiątych, kiedy to Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała wprawdzie shih tzu za rasę tybetańską, ale patronat nad jej rozwojem przyznała Anglikom, którzy rozpoczęli regularną hodowlę. Dzięki temu psy te stały się bardzo popularne, przebojem weszły na światowe ringi i okazały się ich wielką ozdobą.

Przez bardzo długi czas obowiązywała ściśle przestrzegana zasada, że żaden pies nie może opuscić  Chin, jeśli już ktoś ze względów dyplomatycznych został nim obdarowany, to przed przekazaniem go nowemu właścicielowi dosypywano psu do jedzenia drobno tłuczone szkło, co po kilku godzinach powodowało jego śmierć w okropnych meczarniach. W tych warunkach trudno się dziwić, że w Europie rasa długo pozostawała nieznana. Pierwszy raz poza państwem chińskim shih tzu znalazły się właśnie w Anglii, w 1927 roku, Zostały przywiezione na wyspy przez pannę Hutchins oraz państwa Brownrigg, którzy z zaledwie sześcioma osobnikami rozpoczęli hodowlę tej rasy. W początkach lat trzydziestych powstał klub rasy zarejestrowanej jako apso a w 1933 roku psy tej rasy uzyskały prawo do wystepowania w odrębnej klasie na wystawach kynologicznych. Na skutek nieporozumienia dwóch hodowców i jednocześnie wojskowych, pułkownika Bailey’a oraz generała Douglaas Brownrigga, doszło do wielkiej awantury w wyniku której shih tsu w liczbie 18-tu opuściły rasę apso i zostały zarejestrowane jako shih tzu. Rok później, w 1934 roku, został opracowany wzorzec rasy, a w 1949 roku Kennel Club przyznał prawo do ubiegania się o tytuł championa.

Jest jeszcze w historii shih tzu bardzo ciekawa historia będąca powrotem do początków kształtowania się rasy. W latach 50-tych angielska hodowczyni panna Evans nie bez trudu uzyskała pozwolenie Kennel Clubu na pokrycie suczki shih tzu pekińczykiem. Potomstwo tej pary chrakteryzujące się skróconą kufą zrobiło prawdziwą furorę i w czwartym pokoleniu uzyskało rodowody shih tzu.
 
Obecnie istnieją dwa, widoczne na poniższych szkicach, typy shih tzu:
  • europejski - mocniejszy i cięższy od amerykańskiego, pies ma dobrze wysklepioną klatkę piersiową, w miarę szeroko rozstawione kończyny, bardziej okrągłą głowę oraz sprawiające wrażenie większych, pełne ekspresji oczy
  • amerykański - delikatniejszy, o węższej klatce piersiowej, znacznie dłuższej szyi oraz mniejszej głowie, bliżej ustawionych, mniej masywnych i dłuższych kończynach                                                                           
.

Nie ulega kwestii, że wyraźnie się różnią, typ amerykański jest bardziej wyniosły i elegancki. Co do tego, który jest ładniejszy, zdania prawdopodobnie są podzielone. Możemy jedynie dywagować, bo obowiązuje nas typ europejski, chociaż gdyby trochę wydłużyć szyję i nogi, pies niewątpliwie zyskałby na urodzie. Skojarzenie osobników tej samej rasy, tylko w innym typie to zaledwie ewolucja a nie rewolucja. Prawdopodobnie prędzej czy później ktoś się o to pokusi, jesli już tego nie zrobił. Podejrzewam, że białe sznaucery miniaturowe nie miałyby tak obfitego i jednocześnie szorstkiego owłosienia, gdyby wyprowadzaniu tego umaszczenia nie przyglądał się bardzo życzliwie pewien wyjątkowo urodziwy west highland terrier. I chwała mu za to!

Wracając do shih tzu, prawdziwy rozwój rasy nastąpił dość późno, bo dopiero w latach 50-tych. FCI uznała, że shih tzu jest rasą tybetańską, ale patronat przyznała Wielkiej Brytanii biorąc pod uwagę zasługi tego kraju w jej popularyzacji w Europie i Stanach Zjednoczonych. Standard angielski, czy raczej europejski, został uznany przez FCI w 1954 roku. W latach 80-tych ubiegłego wieku shih-tzu stały się bardzo popularne, zarówno ze względu na swoją niezwykłą urodę jak i doskonały charakter. Do Polski trafiły w 1981 roku. Była to suka PIERINAS ISOLDE z Danii, importowana przez Małgorzatę Zieleniewską do hodowli Bravado, do której później dołączył pies DEIFOHOS z Kopfsteinu przywieziony z Czechosłowacji. Mamy obecnie shih tzu na bardzo wysokim, światowym poziomie, a ich popularność w naszym kraju stale rośnie.
 

Młodzieżowy Zwycięzca Świata’ 2012 Ch.PL.LT. PRALINKA Ad Acte


Wygląd

Shih tzu jest jednym z tych psów, od których nie można oderwać oczu. Jego niezwykła uroda i niepowtarzalny sposób poruszania się powoduje, że nierzadko jest zwycięzcą konkursów finałowych na najbardziej prestiżowych wystawach kynologicznych. Ma wpisującą się w prostokąt sylwetkę, długi prosty grzbiet, szeroką i głęboką klatkę piersiową, mocne lędźwie oraz wysoko osadzony, zawinięty nad grzbietem ogon. Kończyny przednie krótkie, muskularne, obficie owłosione, z mocno owłosionymi łapami. Kończyny tylne krótkie i mocne, widziane z tyłu - proste. Uda zaokrąglone. Łapy okrągłe, mocno owłosione.

Głowa osadzona na długiej, wysoko noszonej szyi, szeroka, o krótkiej, kwadratowej kufie, optycznie powiększonej obfitym owłosieniem. Oczy ciemne, szeroko osadzone, duże, ale nie wyłupiaste. Białko oka w żadnym wypadku nie powinno być widoczne. Uszy długie, zwisające, całkowicie pokryte długim włosem. Nos czarny lub wątrobiany u psów o tym samym umaszczeniu, znajdujacy sie na poziomie dolnej powieki lub poniżej. Nozdrza wydatne, szeroko otwarte, nigdy nie powinny być skierowane ku górze. Długość kufy powinna wynosić ok. 2,5 cm, ponieważ taka jest dostatecznie krótka, ale jeszcze nie powoduje kłopotów z oddychaniem. Shih tzu powinien mieć lekki przodozgryz lub zgryz cęgowy. Nadmierny przodozgryz, który powoduje, że język wystaje nawet przy zamkniętym pyszczku jest wadą dyskwalifikującą.
 
Wysokość w kłębie: psy i suki 20 - 26,7 cm.
Masa ciała: psy i suki 4,5 – 8,1 kg.
 

Charakter, usposobienie

Shih tzu ma ugruntowaną opinię wspaniałego psa do towarzystwa. Jest bardzo pewny siebie, przyjazny dla otoczenia i mniej nieufny wobec obcych niż spokrewniony z nim lhassa apso. Ma bardzo miłe usposobienie, jest wierny i łatwy do układania. Z natury aktywny, chętnie uczestniczy w spacerach całej rodziny i w zabawach z dziećmi. Lubi długie ale niezbyt szybkie spacery, w czasie których nie wchodzi w utarczki z innymi psami. Nie boi sie zimna, warto jednak sprawić mu nieprzemakalny kombinezon na jesienne spacery, który chroni przed zamoczeniem i filcowaniem sie włosa.
 

UFO Veseliy Gremlin (Makówka) w butach ze śniegu
po powrocie z zimowego spaceru

Shih tzu jest psem pojętnym i łatwo się uczy, wymaga jednak cierpliwości i łagodności, zdenerwowanie lub ostra reakcja właściciela potrafi zniweczyć dotychczasowe osiągnięcia. Jeśli naukę rozpocznie się odpowiednio wcześnie, pies świetnie poradzi sobie na szkoleniu w zakresie posłuszeństwa, sprawdzi się również w mini agility. Shih tzu cieszy się opinią najbardziej sprawnego, oprócz spaniela tybetańskiego, wśród psów ozdobnych i do towarzystwa. Co ciekawe, jest doskonałym obserwatorem, podczas ćwiczeń podpatruje i naśladuje inne psy. Choć jest wierny i posłuszny, to czasem podobnie jak kot, lubi chodzić własnymi drogami. Uwielbia pieszczoty i głaskanie, ale to on decyduje, kiedy ma na nie ochotę.
 
 
PL Champion Solaris Avis HONEY LOVE

Szata

Szata jest największą ozdobą shih tzu. Ma wspaniałą, długą, sięgającą aż do ziemi sierść, która powinna być gruba, prosta lub lekko falista, ale nigdy nie kędzierzawa, podszyta bardzo solidnym, gęstym podszerstkiem. Falistość jest niepożądana, ale tolerowana. Na czubku głowy włosy rosną do góry, układając się na kształt chryzantemy. Żeby nie opadały na oczy, powinno się je spinać w kucyk. Można to zrobić gumką lub ozdobną kokardką. Upięcie widocznego na zdjęciu obok kucyka wystawowego jest wielką sztuką. Opisujemy to tutaj.

Umaszczenie: dowolne. Szata może być jedno, dwu, lub wielobarwna, wszystkie kombinacje kolorów są akceptowane zwłaszcza, gdy znaczenia są symetrycznie rozłożone. U psów łaciatych bardzo pożądana jest mała biała gwiazdka na czole i biały koniuszek ogona.

Sierść shih tzu wymaga niezwykle systematycznej pielęgnacji, Ich właściciele mają jednak szczęście, bo te niezwykłe pieski uwielbiają być czesane, pod warunkiem, że zostały bardzo wczesnie do tego przyzwyczajone i robi się to delikatnie a sierść jest zadbana i nie ma w niej supłów. Jeśli pies nie ma być wystawiany, można mu skrócić włos i ostrzyc na sportowo, będzie wyglądał równie ładnie a krótka sierść jest bez porównania łatwiejsza do utrzymania w nienagannym stanie.
 

Więcej na temat pielęgnacji sierści shih tzu i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Choć shih tzu jest psem długowiecznym, dożywa 14-16 lat i cieszy się dobrym zdrowiem, to jego właściciel powinien regularnie sprawdzać stan oczu swojego przyjaciela. Są one podatne na urazy i wysychanie, co sprzyja rozwojowi różnego rodzaju chorób. Zdarzają się czasem takie wady wrodzone jak entropium i ektropium a także zwężenie lub niedrożność kanalików łzowych, co powoduje ciągłe łzawienie i powstawanie brzydkich zacieków pod oczami.
 
Regularnej kontroli wymagają również całkowicie zasłonięte sierścią, słabo wentylowane uszy. W gorące dni, podobnie jak wszystkie psy ze skróconą kufą, shih tzu może mieć problemy z oddychaniem. W czasie letnich upałów trzeba więc zapewnić mu chłodne miejsce do wypoczynku, a na dłuższy spacer wybrać się dopiero po zachodzie słońca. Trzeba też zrezygnować z podróży samochodem, chyba że jest wyposażony w bardzo dobrze działającą klimatyzację i w żadnym wypadku ani na chwilę nie zostawiać psa samego w samochodzie. U niektórych psów zdarza się uwarunkowane genetycznie zwężenie nozdrzy, które utrudnia psu oddychanie i wymaga zabiegu operacyjnego. Z chorób immunologicznych wymienić należy zespół Cushinga i niedoczynność tarczycy. Specyficznym dla shih tzu schorzeniem jest niewydolność nerek. Mimo tylu potencjalnie zagrażających tej rasie chorób, shih tzu mało chorują i do końca życia zachowują dobrą kondycję.
 
 
Mł.Ch.Pl, Ch Pl RED WHITE SWEETS Z Kojca Coli
dowód, że wystawowa kariera nie wyklucza korzystania z radości życia


Do kogo pasuje ten pies ?

Odpowiedź jest prosta: shih tzu pasuje do każdego, pod jednym wszakże warunkiem, że będzie to osoba, która potrafi odpowiednio zadbać o jego sierść. Właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że jeśli pies ma wyglądać schludnie, trzeba go bardzo regularnie kąpać i szczotkować. Codzienna pielęgnacja nie wymaga nadzwyczajnych zdolności manualnych, natomiast przygotowanie psa do wystaw to już duża sztuka. Ponieważ utrzymanie długiej sierści jest dość kłopotliwe, można ją w dobrym salonie skrócić na tyle, żeby właściciel poradził sobie z utrzymaniem jej w porządku. Wówczas największy problem tej rasy przestanie być problemem. 
  
Shih tzu jest psem bardzo spokojnym, inteligentnym, serdecznym i ogromnie przywiązanym do swojego pana. Jak przystało na psa dalekego wschodu, do obcych podchodzi czasem z rezerwą i nawet robi wrażenie wyniosłego i nieprzystępnego. W rzeczywistości potrafi być bardzo radosny, lubi sie bawić, bywa żywiolowy, ale natychmiast się uspokaja, kiedy jego pan kończy zabawę. Jest psem niezwykle czystym i bardzo szybko uczy sie załatwiać swoje potrzeby na dworze. W domu nie sprawia kłopotów, jest posłuszny, choć czasem, kiedy mu coś wpadnie do głowy - odmawia wykonania polecenia. Wtedy, jak przystało na przybysza ze wschodu, głośno  nie protestuje, tylko po prostu polecenia nie rozumie lub nie słyszy.

Równie dobrze nadaje się dla rodziny z dziećmi jak i dla osoby samotnej. Może mieszkać w każdym, nawet maleńkim mieszkaniu. Potrzebuje bliskości człowieka, najchętniej towarzyszyłby cały czas zwoim opiekunom, ale jeśli zostanie do tego przyzwyczajony, może bez problemu zostać sam w domu. Można go zabrać dosłownie wszędzie, uwielbia spacery i doskonale znosi podróż samochodem. Niekonfliktowy charakter powoduje, że bez problemów może mieszkać z innymi zwierzętami, również kotami, choć zabawy z nimi mogą być niebezpieczne, ponieważ kocie pazury w czasie zabawy mogą skaleczyć jego oczy. Shih tzu jest pieskiem lubiącym komfort i spokój, nie znosi hałaśliwych miejsc, zamieszania, krzyków i głośnej muzyki. Jest bardzo przyjazny wobec dzieci, zawsze skory do zabawy, wysoko ceni różne zabawki, ale zdecydowanie najwyżej zabawę ze swoim panem.
 

Zalety i wady

+ doskonały pies do towarzystwa
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ przyjazny wobec dzieci i zwierząt
+ łatwo przystosowuje się do każdych warunków
+ nie jest hałaśliwy
+ nie linieje
  - wymaga systematycznej pielęgnacji
- źle znosi upały
- czasem chrapie


  

Multi Champion Solaris Avis FANTASTIC LADY


Jak znaleźć dobrą hodowlę ? 
  • Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 208 /16.02.2011/, wersja polska luty 2011
SHIH TZU
POCHODZENIE: Tybet.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.10.2010.
UŻYTKOWOŚĆ: Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 5 Rasy tybetańskie.
Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HOSTORYCZNY:
Ludzie nierzadko mylą shih tzu i lhasa apso, ale różnice między tymi psami są ewidentne. Rasa ta pochodzi z Tybetu, ale rozwijała się w Chinach, gdzie psy te mieszkały w pałacach cesarskich. Chiny stały się republiką w roku 1912, i wtedy pierwsze egzemplarze shih tzu trafiły na Zachód, a do Wielkiej Brytanii w roku 1931. Za samodzielną rasę uznano je tam w 1934 roku, z odrębną księgą rodowodową od roku 1940 i prawem do championatu od roku 1949. Szczególnie atrakcyjną cechą rasy jest włos, układający się na głowie na kształt chryzantemy.

WRAŻENIE OGÓLNE:

Krzepki, obficie, ale nieprzesadnie owłosiony, z charakterystycznym, aroganckim sposobem bycia i twarzą przypominającą chryzantemę.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość od kłębu do nasady ogona większa od wysokości w kłębie

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:

Inteligentny, żywy i czujny. Przyjazny i niezależny.

GŁOWA:
Szeroka, okrągła; szeroka między oczami, z wyraźnym stopem. Bujnie owłosiona, z włosem opadającym nad oczami. Obfita broda i bokobrody, Włos na kufie rośnie w górę, dając charakterystyczny efekt chryzantemy. Sierść nie przeszkadza w widzeniu.
MÓZGOCZASZKA:
Stop: wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:

Nos: Czarny, ale u psów wątrobianych lub łaciatych wątrobianych - nos ciemno wątrobiany. Grzbiet nosa powinien znajdować się na poziomie dolnej powieki lub nieco poniżej. Nos skierowany w dół wysoce niepożądany. Szeroko rozwarte nozdrza. Ściśnięte nozdrza - wysoce niepożądane.
Kufa: Szeroka, graniasta, krótka, nie pomarszczona, płaska i owłosiona. Długości ok. 2,5 cm od wierzchołka do stopu. Grzbiet nosa prosty lub nieco zadarty. Pigmentacja kufy tak pełna, jak tylko możliwe.
Wargi: zamknięte   
Uzębienie: Szeroka szczęka i żuchwa, lekki przodozgryz lub zgryz cęgowy.
Oczy: Duże, ciemne, okrągłe, rozstawione szeroko, ale nie wyłupiaste. Ciepłe w wyrazie. U psów wątrobianych lub o wątrobianych znaczeniach, dopuszczalny jest jaśniejszy kolor oczu. Niewidoczne białkówki.
Uszy: Duże, z długim płatem usznym, zwisające. Osadzone nieco poniżej sklepienia czaszki; owłosione tak obficie, że wydają się zlewać z owłosieniem szyi.

SZYJA:
Proporcjonalna, łukowata. Długość odpowiednia dla dumnego noszenia głowy.

TUŁÓW:
Grzbiet: Prosty.
Lędźwie: Dobrze związane i mocne.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, zaiweszona między nogami.

OGON:
Obficie owłosiony; noszony wesoło, wysoko ponad grzbietem. Osadzony wysoko. Noszony – w przybliżeniu – na wysokości sklepienia czaszki, przydając harmonii sylwetce.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatki: Mocne, dobrze ukątowane.
Przedramię: Nogi krótkie i muskularne, o mocnym kośćcu; tak proste,
jak tylko możliwe przy szerokiej, nisko zawieszonej klatce piersiowej.
Łapy: Zaokrąglone, mocne, obficie owłosione.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Nogi krótkie i muskularne, o mocnym kośćcu. Widziane od tyłu – proste.
Uda: Dobrze zaokrąglone i muskularne.
Łapy: Zaokrąglone, mocne, o mocnych opuszkach; obficie owłosione.

CHÓD/RUCH:
Arogancki, płynny; przednie kończyny z dobrym wykrokiem, mocna akcja kończyn tylnych, z ukazywaniem całych opuszek stóp.

SZATA:
SIERŚĆ: Włos okrywowy długi, gęsty, nie lokowaty; umiarkowanie obfity podszerstek. Dopuszczalny lekko falisty. Sierść nie może przeszkadzać w widzeniu ani utrudniać ruchu psa.
MAŚĆ: Dopuszczalne wszystkie kolory; biała strzałka na czole i biały koniec ogona – bardzo pożądane u psów łaciatych.

WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Nie więcej, niż 27 cm. Typ i cechy charakterystyczne dla rasy, są najwyższej wagi i w żadnym wypadku nie należy ich poświęcać jedynie dla wielkości.
Masa: 4,5 – 8 kg. Idealna waga: 4,5 – 7,5 kg.

WADY:

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależnosci od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
agresja lub wyraźna lękliwość
każdy pies wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/208.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.