Pochodzenie

Spaniel tybetański pochodzi z Tybetu, ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że w rzeczywistości ma chińskie korzenie. Między Chinami i Tybetem zawsze istniały różnego rodzaju zależności i powiązania polityczne a także handlowe. W ramach prezentów władcy tych państw przekazywali sobie także psy. W ten sposób do Tybetu trafiły pekińczyki. Te, które pozostały w Chinach ewoluowały w kierunku dzisiejszego pekińczyka, o charakterystycznej, mocno skróconej kufie. Te, które przywędrowały do Tybetu pozostały w formie pierwotnej, lepiej przystosowanej do wysokogórskiego tybetańskiego klimatu. Podobnie jak lhassa apso, były ulubieńcami mnichów tybetańskich. Towarzyszyły im w codziennym życiu, poruszały młynki modlitewne, spełniały rolę psów stróżujących, wierzono, że przynoszą szczęście. Bliskość lhassa apso pozwala przypuszczać, że one również przyczyniły się do ukształtowania dzisiejszego spaniela tybetańskiego.
 

W początkach ubiegłego wieku, w tatach dwudziestych, pierwsze spaniele tybetańskie zostały przez uczestników misji lekarskich przywiezione do Anglii, jednak dopiero po II wojnie światowej na dobre zadomowiły się w tym kraju. Na drugi kontynent trafiły znacznie później, w Kanadzie zostały uznane w 1979 roku a w USA dopiero w 1983 roku. Po Polski pierwsza suka została sprowadzona w połowie lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku.
 

Spaniel tybetański jest małym, harmonijnie zbudowanym psem, o wyraźnie wydłużonym tułowiu. Ma prosty grzbiet, głęboką klatkę piersiową, mocne lędźwie i wysoko osadzony, zakręcony nad grzbietem ogon. Przednie kończyny lekko beczkowate.

Głowa nieduża w stosunku do wielkości ciała, z wypukłą czaszką, wyraźnie zaznaczonym stopem, średniej wielkości kufą i czarnym wyrazistym nosem. Najbardziej pożądany jest ścisły przodozgryz. Oczy szeroko rozstawione, wyraziste, ciemnobrązowe, migdałowate, uszy wysoko osadzone, średniej wielkości, obficie owłosione, zwisające przy głowie, choć nie muszą do niej ściśle przylegać.
 

Wysokość w kłębie: 25 - 28 cm.
Masa ciała: 4,1-6,8 kg.
 

Spaniel tybetański wbrew nazwie wcale nie jest spokrewniony ze spanielami i nigdy nie miał nic wspólnego z polowaniem. Jest bardzo wesołym i ruchliwym psem do towarzystwa. Ma łagodny charakter, bardzo przywiązuje się do swoich właścicieli, jednak jak przystało na przybysza ze wschodu, jest psem niezależnym. W praktyce oznacza to, że niewiele można mu kazać, można go za to metodą łagodnej perswazji wszystkiego nauczyć, bo jest inteligentny i szybko się uczy.
 

Spaniel tybetański ma jedwabistą, średniej długości szatę. Jego sierść jest krótsza na głowie i przedniej stronie łap, na ich tylnej stronie tworzy niewielkie frędzle. Włos jest wyraźnie dłuższy na uszach oraz szyi a na ogonie tworzy bogate pióro. Jest ono bardzo widoczne i dekoracyjne, ponieważ spaniel tybetański nosi ogon na grzbiecie.

Umaszczenie: wzorzec rasy dopuszcza praktycznie wszystkie jednolite umaszczenia, również jednolite z białymi znaczeniami, a także łaciate.

Pielęgnacja tybetańczyka nie jest skomplikowana i nie zajmuje zbyt dużo czasu pod warunkiem jednak, że właściciel poświęci przynajmniej raz w tygodniu dwadzieścia minut na staranne wyszczotkowanie sierści. Jeśli nie dopuści do powstania supłów, nie będzie miał najmniejszego problemu z utrzymaniem psiej szaty w idealnej kondycji.

Więcej na temat pielegnacji spaniela tybetańskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj

Spaniel tybetański jest rekordzistą, jeśli chodzi o długość życia, potrafi w dobrej kondycji przeżyć nawet 17-18 lat. Ma doskonałe zdrowie i praktycznie nie choruje.
 

Spaniel tybetański jest doskonałym psem rodzinnym, uwielbia dzieci i jest świetnym towarzyszem do zabawy. Lubi spacery i mimo krótkich łapek jest całkiem wytrzymałym piechurem. Bardzo łagodny, uczuciowy i przywiązany do swoich właścicieli, toleruje przyjaciół domu, ale w stosunku do obcych jest nieufny i pełen rezerwy.

Właściciele spanieli tybetańskich twierdzą, że jest to pies tylko jednego pana, bezgranicznie do niego przywiązany, który po jego utracie do nikogo już równie mocno nie będzie w stanie się przywiązać.

Tybetańczyk bardzo łatwo adaptuje się w każdych warunkach, nie potrzebuje dużo miejsca i dobrze czuje się w małym mieszkaniu. Idealny pies dla osób prowadzących uregulowany tryb życia. Jest bardzo spokojny, ma trochę koci charakter: bardzo lubi siedzieć na parapecie okna i obserwować, co się dzieje przed domem, ale nade wszystko uwielbia wygodę, pieszczoty swojego właściciela i długą drzemkę na miękkiej, wygodnej kanapie, albo jeszcze lepiej na kolanach swojego pana.

 

 
 

Kufa: Średniej długości. Tępo zakończona, dobrze wypełniona, bez zmarszczek. Broda dość głęboka i szeroka.
Szczęka/Żuchwa/Zęby: Lekki przodozgryz. Zęby rozmieszczone równo; żuchwa szeroka między kłami. Pożądane pełne uzębienie.
Zęby i język niewidoczne przy zamkniętym pysku.
Oczy: Ciemnobrązowe, owalne, lśniące i pełne wyrazu; średniej wielkości; osadzone dość szeroko, ale patrzące na wprost. Czarne obwódki powiek.
Uszy: Średniej wielkości, zwisające; u psów dorosłych dobrze opiórowane. Osadzone dość wysoko. Pożądane lekkie uniesienie uszu przy nasadzie; uszy nie mogą jednak „fruwać”. Duże, ciężkie i nisko osadzone uszy są nietypowe.

SZYJA:
Umiarkowanie krótka, silna i dobrze osadzona. Pokryta grzywą / kryzą / obfitszą u psów, niż u suk.

TUŁÓW:
Długość od kłębu do nasady ogona przekracza nieco wysokość w kłębie.
Grzbiet: Prosty.
Żebra: Dobrze wysklepione.

OGON:
Osadzony wysoko, z obfitym pióropuszem, w ruchu noszony wesoło zakręcony lub zagięty nad grzbietem. (Ogon opuszczony w spoczynku nie jest wadą).

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: O umiarkowanie mocnym kośćcu; lekko wygięte, ale dobrze związane w barkach.
Łopatki: Dobrze ukątowanee.
KOŃCZYNY TYLNE: Dobrze ukształtowane i mocne.
Staw kolanowy: Umiarkowanie kątowany.
Stawy skokowe: Nisko nad podłożem; widziane z tyłu – proste.
ŁAPY: Zajęcze. Małe, kształtne, z owłosieniem pomiędzy palcami, często sięgającym poza obręb łapy. Okrągłe, kocie łapy – niepożądane.

CHÓD/RUCH:
Szybki, równomierny, swobodny, pewny.

SZATA:
WŁOS: Włos okrywowy jedwabisty, gładki na pysku i przodzie kończyn; umiarkowanie długi na tułowiu, raczej płasko przylegający. Podszycie delikatne, gęste. Uszy i tył kończyn przednich – z obfitym piórem. Ogon i pośladki bogato i obficie okryte dłuższym włosem.
Niepożądane zbyt obfite owłosienie. Suki owłosione słabiej i z mniejszą kryzą, niż samce.
MAŚĆ: Wszystkie kolory i ich zestawienia – dozwolone.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość – około 25,4 cm.
Masa: idealna – od 4,1 do 6,8 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/231.pdf