Pochodzenie

Szpic japoński, wbrew swojej nazwie z pochodzenia jest Europejczykiem i nie ma nic wspólnego z rdzennie japońskimi szpicami, takimi jak shiba inu i akita inu. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z lat dwudziestych ubiegłego wieku. Wtedy to sprowadzono do Japonii kilka szpiców niemieckich, choć Japończycy oficjalnie temu zaprzeczają. W następnych latach dołączyły do nich białe szpice importowane z Kanady, USA Chin i Australii. Tak więc wśród przodków szpica japońskiego można znaleźć: małe białe łajki syberyjskie, amerykańskie eskimo oraz białe szpice niemieckie. Kojarzono je między sobą tak długo, aż powstał niewielki biały piesek, któremu w 1948 roku Japończycy nadali nazwę nihon supittsu - szpic japoński.

W 1921 roku po raz pierwszy pokazano szpice japońskie na wystawie w Tokio. W 1948 roku Japoński Związek Kynologiczny opracował wzorzec, który obowiązuje do dziś. W 1964 roku Międzynarodowa Federacja Kynologiczna wpisała go do rejestru psów rasowych. W Japonii rasa nie znalazła uznania, ale zainteresowali się nią Szwedzi, którzy rozpoczęli ich hodowlę. Stamtąd trafiły do Finlandii i Wielkiej Brytanii, gdzie wywołały spore zainteresowanie. Dziś są obecne również w innych krajach Europy, a także, na nowo w Japonii, gdzie obecnie cieszą się dużą popularnością.

Szpic japoński jest wyjątkowo urodziwym, małym ale solidnie zbudowanym, o typowym wyglądzie szpica. Ma proporcjonalną, zwartą, pełną elegancji sylwetkę: prosty grzbiet, głęboką i szeroką klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami, szerokie lędźwie oraz wysoko osadzony, ozdobiony pięknym pióropuszem, zawinięty nad grzbietem ogon. Kończyny proste, dobrze umięśnione i umiarkowanie kątowane.

Głowa średniej wielkości, okrągła, ze szpiczastą kufą, oraz bardzo wyraźnie zaznaczonym stopem, lekko skośnymi, wysoko osadzonymi, ciemnymi oczami, trójkątnymi, sterczącymi, wyraźnie pogrubionymi na końcach uszami i dobrze pigmentowanym, czarnym nosem.

Wysokość w kłębie: 30-36 cm.
Masa ciała: 5-6 kg.
 

Szpic japoński jest bardzo żywym, inteligentnym psem do towarzystwa. Jest spokojniejszy od szpiców niemieckich, szczeka niewiele i tylko w razie potrzeby. Mimo swojego niewielkiego wzrostu jest psem odważnym i bardzo dobrze sprawdza się jako stróż. Choć z pochodzenia jest Japończykiem nie ma charakteru typowego dla rdzennych szpiców japońskich. Jest bardziej od nich towarzyski, może uczestniczyć w grupowym szkoleniu i różnego rodzaju konkursach sprawnościowych, takich jak mini agility.

W obrębie rasy występują dwie odmiany, które różnią się wyglądem i charakterem. 

Szpic japoński ma sztywne długie, gęste, odstające od skóry włosy okrywowe podszyte krótkim, bardzo gęstym podszerstkiem. Na głowie i kończynach sierść jest krótsza, za to na ogonie tworzy wspaniałą puszystą kitę. Umaszczenie jednobarwne, czysto białe.

Sierść szpica japońskiego wymaga bardzo systematycznej pielęgnacji i regularnego szczotkowania, zwłaszcza w okresie linienia. Wzorzec wymaga idealnej bieli, tak więc, jeśli pies ma być wystawiany, właściciel musi pielęgnacji swojego pupila poświęcić sporo czasu.

Więcej na temat pielęgnacji szpica japońskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Szpic japoński jest psem zdrowym, wziąwszy jednak pod uwagę fakt, że hodowlę wyprowadzono od kilku zaledwie psów, ciągle jeszcze pojawiają się problemy zdrowotne wynikające z kojarzenia ich w bliskim pokrewieństwie.
 

Przyjmuje się, iż szpic japoński pochodzi od dużego białego szpica niemieckiego, który dotarł do Japonii ok. 1920 r. przez Syberię i północno-wschodnią część Chin. Rasę wystawiono po raz pierwszy ok. roku 1921 na wystawie psów w Tokio. Następnie, w 1925 r., importowano dwie pary białych szpiców z Kanady; mniej więcej do roku 1936 sprowadzano psy z Kanady, USA, Australii i Chin. Ostatecznie potomstwo tych psów krzyżowano ze sobą, by uzyskać lepszą rasę. Po drugiej wojnie światowej, w 1948 r., Japoński Związek Kynologiczny (JKC) wydał ujednolicony wzorzec rasy, obowiązujący do dziś.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Okryty obfitym, czysto białym włosem, ze spiczastą kufą, trójkątnymi, stojącymi uszami i opiórowanym, zagiętym nad grzbietem ogonem. Żylastej budowy, całkowicie harmonijny; jego harmonijne piękno tworzy charakter i dostojeństwo, właściwe dla rasy i wyraża elegancję.

ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Inteligentny, radosny, o wyostrzonych zmysłach. Niedopuszczalny hałaśliwy.

GŁOWA:
Wielkości proporcjonalnej do tułowia; umiarkowanie szeroka i zaokrąglona.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Czoło umiarkowanie rozwinięte. Tylna część czaszki – najszersza.
Stop: Zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Mały, okrągły, czarny.
Kufa: Spiczasta; wierzchołek nieco okrągły; harmonijna. Wargi przylegające, preferowane czarne.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby białe i mocne; zgryz nożycowy.
Oczy: Umiarkowanie duże, migdałowego kształtu, osadzone nieco ukośnie, ciemnego koloru. Obwódki oczu czarne.
Uszy: Wysoko osadzone, małe, trójkątne, stojące, ustawione do przodu i nie przesadnie szeroko rozstawione.

SZYJA:
Umiarkowanie długa; dobrze rozwinięte mięśnie.

TUŁÓW:
Kłąb: Wysoki.
Grzbiet: Prosty i krótki.
Lędźwie: Szerokie.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka; żebra dobrze wysklepione.
Brzuch: Dobrze podciągnięty.

OGON:
Wysoko osadzony, umiarkowanej długości, noszony nad grzbietem.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Łopatki mocno ukośne; przedramiona proste; łokcie ciasno przylegające.
KOŃCZYNY TYLNE: Umięśnione; kolano i staw skokowy umiarkowanie kątowane.
ŁAPY: Kocie łapy. Opuszki grube; podobnie, jak pazury – pożądane czarne.

CHÓD/RUCH:
Szybki i energiczny.

SZATA:
WŁOS: Włos okrywowy prosty i odstający. Podszycie krótkie, miękkie i gęste. Pysk, uszy, przód przedramion i odcinek poniżej stawu skokowego – okryte krótkim włosem; reszta okryta obfitym, długim włosem, zwłaszcza odcinek od szyi do łopatek oraz przedpiersie okryte piękną kryzą; ogon również gęsto opiórowany długim włosem.
MAŚĆ: Czysto biała.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 30-38 cm.
Suki nieco mniejsze, niż psy.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Mocno zawinięty ogon.
• Płochliwość; hałaśliwość.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Wiszące uszy.
• Nie noszony na grzbiecie ogon.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/262.pdf