Rasy psów

Wybierz inną rasę

SZPIC NIEMIECKI

Pochodzenie


Szpic wywodzi się od żyjącego w bardzo odległych czasach psa torfowego, który jest dalekim przodkiem nie tylko szpiców, ale również wielu innych ras, między innymi sznaucerów i terierów. W Europie, szczególnie północnej i środkowej, psy w typie szpica znane były od wieków. Wykorzystywano je do stróżowania, zaganiania zwierząt, biegały przy powozach i pływały na barkach. Występowały w różnych wielkościach i rodzajach umaszczenia. W Meklemburgii i na terenie Pomorza hodowano psy średniej wielkości i to one pierwsze zawędrowały wraz z dworem księżniczki meklemburskiej, która poślubiła późniejszego króla Jerzego III, do Anglii. Tam zrobiły tak zawrotna karierę, że to Anglicy pierwsi opracowali wzorzec rasy nazywając psa, od miejsca jego pochodzenia, pomeranianem.

Niezależnie od tego w Niemczech rasa prężnie się rozwijała a w 1899 roku powstał Związek Szpiców Niemieckich, który uporządkował bardzo zróżnicowaną pod względem wielkości populację. Najpierw podzielono je na duże i małe, potem okazało się to niewystarczające i przyjęto podział szpiców na spięć wielkości: największe wilcze, duże, średnie, małe i miniaturowe. Różnią się między sobą wyłącznie wielkością, bo budowę anatomiczną mają identyczną i wszystkie obowiązuje jeden wzorzec rasy. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna nie uznała angielskiego pomeraniana za odrębną rasę i przyjęła, że biorąc pod uwagę jego wzrost, odpowiada on niemieckiemu szpicowi małemu lub miniaturowemu. Szpic pozostał rasą niemiecką, choć to Wielka Brytania (pomeranian) i Holandia (szpic wilczy) bardzo te rasę udoskonaliły.
 

Wygląd

Szpic niemiecki jest bardzo efektownym, proporcjonalnie zbudowanym psem. Ma prosty grzbiet, głęboką klatkę piersiową z mocno wysklepionymi żebrami, silne lędźwie oraz wysoko osadzony, uniesiony już od nasady i zawinięty na grzbiecie, wspaniale owłosiony ogon. Głowa „lisia”, z płaską, szeroką czaszką i delikatną, szpiczastą kufą. Oczy owalne, ciemnobrązowe. Uszy wysoko osadzone, trójkątne, małe, sterczące.

Wprawdzie wszystkie szpice niemieckie mają identyczną budowę, ale im pies jest mniejszy, tym sylwetka staje się bardziej zwarta, głowa stosunkowo większa a czaszka bardziej wypukła.
 

Wysokość w kłębie:

Szpic wilczy - 43-55 cm
Szpic duży - 40-50 cm
Szpic średni - 29-36 cm
Szpic mały - 23-28 cm
Szpic miniaturowy – 22 ale nie mniej niż 18 cm

Masa ciała:

Szpic wilczy - 20-30 kg:
Szpic duży - około 18 kg
Szpic średni - około 11 kg
Szpic mały - około 4 kg
Szpic miniaturowy - około 2 kg
 


Charakter, usposobienie

Szpic niemiecki żył zawsze w bliskości człowieka, był wykorzystywany w gospodarstwach jako pies stróżujący, pasterski a także towarzysz rodziny. Stąd też jest on dużo bardziej związany z właścicielem i łatwiejszy do wyszkolenia niż szpice myśliwskie i zaprzęgowe. Jest bardzo odważny, doskonale stróżuje. Bezgranicznie przywiązany do właścicieli, wobec obcych jest nieufny i musi minąć trochę czasu zanim kogoś obdarzy swoim zaufaniem. Pewny siebie, potrafi postawić się nawet dużo większemu psu, co niestety może się dla niego źle skończyć. Dlatego szpic wymaga bardzo starannej, wczesnej socjalizacji a potem szkolenia, by z powodu swojej żywiołowości nie popadł w tarapaty.
 

Szata

Szpic niemiecki ma niezwykle obfitą, dwuwarstwową sierść, składającą się z twardego, prostego, długiego włosa okrywowego i solidnego, wełnistego podszerstka, który nadaje jej objętości. Włos na głowie, a szczególnie kufie, kończynach i łapach jest krótszy, wokół szyi tworzy wspaniałą, puszystą kryzę a na ogonie pióropusz. Szpic powinien mieć dobrze kontrastujący z sierścią czarny wierzchołek nosa, wargi i powieki, tylko u szpiców brązowych mogą być ciemnobrązowe.

Umaszczenie jednolite: białe, czarne, brązowe, rudo-płowe oraz szare z czarnym nalotem.

Sierść szpica wymaga regularnego szczotkowania i bardzo starannej pielęgnacji, bo tylko wtedy wygląda imponująco.

Więcej na temat pielegnacji szpica niemieckiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Szpic niemiecki jest jedną z tych ras, które praktycznie nie chorują. W porę szczepiony i zadbany pies jest niezwykle rzadkim gościem w gabinecie weterynaryjnym.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

 

Szpic niemiecki jest wyjątkowo miłym psem rodzinnym. Ogromne przywiązanie, jakim darzy właściciela, jest niemal jego znakiem firmowym. Może mieszkać w mieście i na wsi, równie dobrze będzie się czuł w domu z ogrodem jak i w bloku. Uwielbia spacery, ale nie będzie problemu, jeśli po piętnastominutowym spacerze będzie musiał wrócić do domu. Szpice wszystkich wielkości nadają się dla dzieci, z wyjątkiem miniaturowego i to tylko dlatego, że jest to bardzo maleńki, delikatny piesek i małe dziecko mogłoby niechcący zrobić mu krzywdę.

Szpice są bardzo inteligentne, trzeba je więc uczyć i szkolić, przede wszystkim dlatego, by zapanować nad ich nadmierną czasem żywiołowością i zamiłowaniem do szczekania. Można je wszystkiego nauczyć, bardzo lubią popisywać sie swoimi umiejętnościami i być w centrum zainteresowania.

Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ nadaje się do mieszkania w bloku
+ dla starszych dzieci
+ świetny, czujny stróż
  - wymaga starannej pielęgnacji
- bardzo lubi szczekać
- bywa zaczepny wobec obcych psów



Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 97 /05.03.1998/, wersja angielska
SZPICE NIEMIECKIE, ŁĄCZNIE Z KEESHONDEM I POMERANIANEM
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 05.03.1998.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 4 Szpice europejskie.
Bez prób pracy.


ZARYS HISTORII RASY:
Szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhund) z epoki kamiennej, „canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie będących niemieckojęzycznymi, szpice wilcze znane są jako keeshondy, natomiast szpice miniaturowe - jako pomeraniany.

WRAŻENIE OGÓLNE:

Szpice urzekają z powodu swej pięknej, odstającej dzięki obfitemu podszyciu, szaty. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.

ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Szpic niemiecki jest zawsze uważny, żywotny i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski. Szpic niemiecki nie jest ani płochliwy, ani agresywny. Obojętność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego najbardziej niezwykłe cechy.

GŁOWA:
OKOLICA MÓZGOCZASZKI: Średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.
Stop: Od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy stromy.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Nos okrągły, mały i zupełnie czarny; u psa brązowego – ciemnobrązowy.
Kufa: Kufa nie jest wydłużona i pozostaje w odpowiedniej proporcji do czaszki. U szpiców wilczych (keeshondów), dużych i średnich – stosunek długości kufy do długości czaszki wynosi ok. 2:3; u szpiców małych i miniaturowych – ok. 2:4.
Wargi: Nie przesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fafli (fałd) w kącikach ust. Całkowicie czarne u psów wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. U szpiców małych i miniaturowych (pomeranianów) tolerowany jest brak kilku przedtrzonowców. Zgryz cęgowy dopuszczalny jest u wszystkich odmian szpiców.
Policzki: Policzki delikatnie zaokrąglone, lecz nie pucołowate.
Oczy: Oczy średniej wielkości, podłużnego kształtu, nieco skośne, ciemne. Powieki czarne u psów wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.
Uszy: Małe uszy, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.

SZYJA:
Średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym dużą kryzę.

TUŁÓW:
Górna linia: Górna linia zaczyna się od koniuszków prosto noszonych, stojących uszu i łączy się delikatnym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Ogon o obfitym, powiewającym włosie, częściowo przykrywającym grzbiet, zaokrągla sylwetkę.
Kłąb/Grzbiet: Wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w najkrótszy, jak to możliwe, prosty, mocny grzbiet.
Lędźwie: Krótko związane, szerokie, mocne.
Zad: Zad szeroki i krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: Głęboka, dobrze wysklepiona klatka piersiowa; dobrze rozwinięte przedpiersie.
Dolna linia: Mostek sięga tak daleko do tyłu, jak to możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.

OGON:
Ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zagięty do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; okryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest tolerowany.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wrażenie ogólne: Proste; dosyć szeroki front.
Łopatki: Łopatka długa i dobrze kątowana. Ramię, które jest mniej więcej tej samej długości, tworzy z łopatką kąt 90°. Łopatka dobrze umięśniona i dobrze połączona z mostkiem.
Łokieć: Łokieć mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podsiebnie.
Przedramię: Przedramię średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Tył przedramienia dobrze owłosiony.
Śródręcze: Mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° (w stosunku do pionu).
Przednie łapy: Przednie łapy tak małe, jak to możliwe; okrągłe i zwarte – tzw. kocie łapy, z dobrze wysklepionymi palcami. Pazury i opuszki czarne u [psów] wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wrażenie ogólne: Kończyny tylne bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych. Tylne kończyny proste i równoległe.
Udo i podudzie: Udo i podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano: Kolano mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.
Śródstopie: Śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.
Tylne łapy: Tylne łapy tak małe, jak to możliwe; zwarte, z dobrze wysklepionymi palcami – tzw. kocie łapy. Grube opuszki. Kolor pazurów i opuszków – tak ciemny, jak to możliwe.

CHÓD/RUCH:
Szpic niemiecki porusza się prosto do przodu, z dobrą akcją kończyn tylnych, płynnie i sprężyście.

SKÓRA:
Skóra równomiernie napięta, bez zmarszczek.

SZATA:
WŁOS: Szpic niemiecki ma podwójną szatę: długi, prosty, odstający włos okrywowy i krótkie, gęste, wełniste podszycie. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.
[Włos] Nie może być falisty, kędzierzawy, ani sznurowy; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki okryte gęstą grzywą. Tył przednich kończyn dobrze opiórowany; tylne kończyny mają obfite pióra od zadu do stawów skokowych. Ogon obficie owłosiony.

MAŚĆ:

a) Szpic wilczy/Keeshond: Szara cieniowana (wilczasta).


b) Szpic duży : Czarna, brązowa, biała.
 



c) Szpic średni: Czarna, brązowa, biała, pomarańczowa, szara cieniowana (wilczasta), inne maści.


d) Szpic mały: Czarna, brązowa, biała, pomarańczowa, szara cieniowana (wilczasta), inne maści.


e) Szpic miniaturowy/Pomeranian: Czarna, brązowa, biała, pomarańczowa, szara cieniowana (wilczasta), inne maści.


Czarny szpic:
Czarny szpic musi mieć także czarne podszycie i skórę; wierzchni kolor musi być lśniąco czarny, bez śladu białych czy innych znaczeń.

Brązowy szpic: Brązowy szpic powinien być jednolicie ciemnobrązowy.

Biały szpic: Szata powinna być czysto biała, zwłaszcza bez śladu żółci, która zdarza się często, szczególnie na uszach.

Pomarańczowy szpic: Pomarańczowy szpic powinien być równomiernego, średnio nasyconego koloru.

Szary cieniowany (wilczasty) szpic wilczy/Keeshond: Kolor szary cieniowany (wilczasty) to srebrno szary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha; towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą, krótką brew. Grzywa i pierścień na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w bladym, srebrno szarym odcieniu.

Szpice innych maści: Określenie „inne maści” zawiera w sobie wszystkie odcienie kolorów, takie jak: kremowy, kremowo-śniady, pomarańczowo-śniady, czarny podpalany oraz łaciaty (zawsze z dominującą bielą). Czarne, brązowe, szare lub pomarańczowe łaty muszą być równomiernie rozłożone na całym tułowiu.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
a) Szpic wilczy/Keeshond: 49 cm +/- 6 cm.
b) Szpic duży: 46 cm +/- 4 cm.
c) Szpic średni: 34 cm +/- 4 cm.
d) Szpic mały: 26 cm +/- 3 cm.
e) Szpic miniaturowy/Pomeranian: 20 cm +/-2cm.
Psy poniżej 18 cm – niepożądane.
Waga: Każda odmiana szpica niemieckiego powinna mieć wagę proporcjonalną do wielkości.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

POWAŻNE WADY:
- Wady budowy.
- Zbyt płaska głowa; wyraźnie jabłkowata głowa.
- Cielisty kolor nosa, powiek i warg.
- Brak zębów u szpica wilczego (keeshonda), dużego i średniego.
- Wady ruchu.
- U szarego cieniowanego (wilczastego) szpica brak wyraźnych znaczeń na twarzoczaszce.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Niezasklepione ciemiączko.
- Przodozgryz lub tyłozgryz.
- Ektropia lub entropia.
- Półstojące uszy.
- Wyraźne białe łaty u szpica, który nie jest biały.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/97.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.