Dzisiaj jest 14.10.2024
- Rasa - pochodzenie, rodowód
- OPIS RAS PSÓW od A do Z
- Kupno psa
- Adoptujemy psa ze schroniska
- Ekwipunek dla psa
- Wychowanie psa
- Problemy wychowawcze
- Szkolenie psa
- Pies w służbie człowieka
- Pies i prawo - obowiązki właściciela
- Charakter - tajniki psiej psychiki
- Agresja
- Jak zrozumieć psa ?
- Relacje psa z ludźmi i zwierzętami
- Żywienie według potrzeb
- Jak dobrze karmić ?
- Co warto wiedzieć o żywieniu
- Dodatki do psiej miski
- Ciekawostki na temat żywienia
- Jak dbać o oczy, uszy, zęby i ...
- Jak pielęgnować sierść
- PIELĘGNACJA SIERŚCI wg ras A-Z
- Problemy z psią sierścią
- Akcesoria do pielęgnacji sierści
- Dobór kosmetyków do rodzaju sierści
- Pies u fryzjera
- Wystawy psów rasowych
- Przygotowanie psa do wystaw
- Strategia wystawowa
- Wystawy - jak poprawić urodę ?
- Jedziemy po sukces
- Wsadzamy kij w mrowisko
- Spacer i rekreacja z psem
- Psie sporty
- Pies w podróży
- Wakacje z psem
- Wyjeżdżamy - a co z psem ?
- Pies w różnych miejscach i czasie
- Hodowla - rozród
- Sterylizacja - kastracja
- Profilaktyka zdrowotna
- Walka z pasożytami
- Pasożyty zewnętrzne
- Pasożyty wewnętrzne
- Jak pies zaraża się pasożytami ?
- Leczenie i profilaktyka
- Glista psia - Toxocara canis
- Tęgoryjec - Ancylostoma caninum
- Włosogłówka - Trichuris vulpis
- Robaczyca serca - Dirofilariosa
- Tasiemiec psi - Dipylidium caninum
- Tasiemiec bąblowcowy - Echinococcus granulosus
- Kokcydioza - Coccidiosis canum
- Lamblioza - Giardia intestinalis
- Choroby psów
- Pomoc w nagłych wypadkach
- Opieka nad chorym psem
- Problemy starszego wieku
- Słownik pojęć kynologicznych
- Książki, które warto przeczytać
- Ciekawostki na temat psów
- Opinie na temat karm MILLS FARM
Rasy psów
Wybierz inną rasę
Choć informacje na temat barbetów pozostawiają wiele wątpliwości, nie ulega kwestii, że jest to rasa bardzo stara. Psy wodne znane były już najprawdopodobniej w VI wieku p.n.e w Persji. Stamtąd z fenickimi kupcami miały przywędrować do krajów położonych w rejonie Morza Śródziemnego: Hiszpanii, Portugalii, zachodnich Włoch oraz południowej Francji. Z początku pełniły rolę psów pasterskich, jednak szybko dostrzeżono ich talenty myśliwskie. Zaczęto je wykorzystywać do polowania na dzikie ptactwo a ich głównym zadaniem było znajdywanie i przynoszenie postrzelonego ptactwa z wody i bagien. Nazywano je różnie, w zależności od regionu, z czasem przylgnęła do nich nazwa „barbet” od francuskiego słowa „barbe”, oznaczającego w tym języku brodę.
Pierwsze historycznie źródło dotyczące barbetów pochodzi z XIV wieku. W 1570 roku dr Johannes Caius, osobisty lekarz królowej Elżbiety, podjął pierwszą próbę sklasyfikowania rasy i w swoim “De Canibus Britannicus” zaliczył go do grupy psów polujących i tropiących. W XVI wieku francuski kynolog Fouilloox po raz pierwszy użył funkcjonującej do dziś nazwy - barbet, dodając jeszcze przymiotnik “laineux”, czyli “wełnisty”. Wielkim miłośnikiem barbetów był entuzjasta polowań, król Francji Henryk IV.
Barbety dały początek takim rasom jak pudle, biszony, gryfony, spaniele wodne a także, jak sądzą niektórzy, briardy i nowofundlandy. Niestety same zostały wyparte przez inne rasy, przede wszystkim pudle, które w pewnym okresie stały się bardzo modne i przebojem weszły na salony. Barbety pozostały zawsze blisko natury, bo to jest ich naturalne środowisko i tam czują się najlepiej. Był moment, że groziło im wyginięcie, pierwszą wojnę światową przetrwało zaledwie sześć psów, a tuż przed drugą wojną światową istniały tylko dwie hodowle, w dodatku w jednej z nich żył tylko jeden pies, sprowadzony z drugiej.
W latach 70-tych próbę odtworzenia rasy podjęła córka jednego z hodowców tej rasy, Patre Vincenti, która poświęciła się poszukiwaniu ostatnich żyjących na francuskiej wsi barbetów. Jej ciężka praca pozwoliła uratować je od wyginięcia i przezwyciężyć problem “świeżej krwi”. Niestety wciąż jeszcze mała populacja utrudnia rozwój rasy, nawet w swojej ojczyźnie barbety nie są zbyt popularne. We Francji ich ilość ocenia się na około 300 psów, na tyle mało, że rasę uznano za zagrożoną wyginieciem. Wyprzedziły je hiszpańskie i portugalskie psy wodne a zwłaszcza coraz modniejsze ostatnio włoskie lagotto romagnolo. Na wystawach barbety pojawiają się bardzo rzadko. Na światową wystawę do Poznania przyjechał zaledwie jeden barbet z Holandii.
W Polsce hodowle barbetów można policzyć na palcach jednej ręki, wielka szkoda, bo jest to bez wątpienia rasa warta wiekszej popularyzacji. Dopiero w 1955 roku sprowadzono pierwszą przedstawicielkę tej rasy, która jednak nigdy nie miała potomstwa. Druga z kolei, pochodząca z Francji Ottavia, urodziła w 2006 roku w hodowli „Z górki podduchownej” pierwsze w Polsce szczenięta tej rasy, dając początek polskiej historii barbeta.
Wysokość w kłębie: psy 58-65 cm, suki 53-61 cm. Tolerancj +/- 1 cm
Masa ciała: wzorzec nie podaje, orientacyjnie 15-25 kg.
BARBET
Pochodzenie
Choć informacje na temat barbetów pozostawiają wiele wątpliwości, nie ulega kwestii, że jest to rasa bardzo stara. Psy wodne znane były już najprawdopodobniej w VI wieku p.n.e w Persji. Stamtąd z fenickimi kupcami miały przywędrować do krajów położonych w rejonie Morza Śródziemnego: Hiszpanii, Portugalii, zachodnich Włoch oraz południowej Francji. Z początku pełniły rolę psów pasterskich, jednak szybko dostrzeżono ich talenty myśliwskie. Zaczęto je wykorzystywać do polowania na dzikie ptactwo a ich głównym zadaniem było znajdywanie i przynoszenie postrzelonego ptactwa z wody i bagien. Nazywano je różnie, w zależności od regionu, z czasem przylgnęła do nich nazwa „barbet” od francuskiego słowa „barbe”, oznaczającego w tym języku brodę.
Pierwsze historycznie źródło dotyczące barbetów pochodzi z XIV wieku. W 1570 roku dr Johannes Caius, osobisty lekarz królowej Elżbiety, podjął pierwszą próbę sklasyfikowania rasy i w swoim “De Canibus Britannicus” zaliczył go do grupy psów polujących i tropiących. W XVI wieku francuski kynolog Fouilloox po raz pierwszy użył funkcjonującej do dziś nazwy - barbet, dodając jeszcze przymiotnik “laineux”, czyli “wełnisty”. Wielkim miłośnikiem barbetów był entuzjasta polowań, król Francji Henryk IV.
Od barbetów wzięło się francuskie powiedzenie “être crotté comme un barbet”, oznaczające, że ktoś jest oklejony błotem jak barbet, czyli od stóp do głów. W XVIII wieku o barbetach pisał Linneusz nazywając je canis aquaticus major, czyli większym psem wodnym. Najstarsze, znane graficzne przedstawienie barbeta znaleźć można w napisanej w 1750 roku “Historii Naturalnej” autorstwa Hrabiego George Louis Buffona. W 1891 roku zatwierdzono pierwszy standard rasy.
Barbety dały początek takim rasom jak pudle, biszony, gryfony, spaniele wodne a także, jak sądzą niektórzy, briardy i nowofundlandy. Niestety same zostały wyparte przez inne rasy, przede wszystkim pudle, które w pewnym okresie stały się bardzo modne i przebojem weszły na salony. Barbety pozostały zawsze blisko natury, bo to jest ich naturalne środowisko i tam czują się najlepiej. Był moment, że groziło im wyginięcie, pierwszą wojnę światową przetrwało zaledwie sześć psów, a tuż przed drugą wojną światową istniały tylko dwie hodowle, w dodatku w jednej z nich żył tylko jeden pies, sprowadzony z drugiej.
W latach 70-tych próbę odtworzenia rasy podjęła córka jednego z hodowców tej rasy, Patre Vincenti, która poświęciła się poszukiwaniu ostatnich żyjących na francuskiej wsi barbetów. Jej ciężka praca pozwoliła uratować je od wyginięcia i przezwyciężyć problem “świeżej krwi”. Niestety wciąż jeszcze mała populacja utrudnia rozwój rasy, nawet w swojej ojczyźnie barbety nie są zbyt popularne. We Francji ich ilość ocenia się na około 300 psów, na tyle mało, że rasę uznano za zagrożoną wyginieciem. Wyprzedziły je hiszpańskie i portugalskie psy wodne a zwłaszcza coraz modniejsze ostatnio włoskie lagotto romagnolo. Na wystawach barbety pojawiają się bardzo rzadko. Na światową wystawę do Poznania przyjechał zaledwie jeden barbet z Holandii.
W Polsce hodowle barbetów można policzyć na palcach jednej ręki, wielka szkoda, bo jest to bez wątpienia rasa warta wiekszej popularyzacji. Dopiero w 1955 roku sprowadzono pierwszą przedstawicielkę tej rasy, która jednak nigdy nie miała potomstwa. Druga z kolei, pochodząca z Francji Ottavia, urodziła w 2006 roku w hodowli „Z górki podduchownej” pierwsze w Polsce szczenięta tej rasy, dając początek polskiej historii barbeta.
Wygląd
Dzięki swojej niezwykłej sierści barbet ma dobroduszny wygląd małego baranka. Jest psem średniej wielkości, o bardzo proporcjonalnej, masywnej, ale niezbyt ciężkiej budowie ciała. Istotne w jego budowie są dwie proporcje: kufa powinna być nieco krótsza od czaszki, a długość tułowia nieco większa od wysokości psa w kłębie.
Barbet ma szeroką, zaokrągloną głowę z wyraźnie zaznaczonym stopem i okrągłymi, ciemno brązowymi oczami, całkowicie przysłoniętymi gęstymi brwiami i grzywą. Uszy osadzone na wysokości oczu, płaskie, długie, opadające, porośnięte długim, sznurowatym włosem. Kufa kanciasta, zakończona ciemną truflą nosową o szeroko rozwartych nozdrzach. Wargi dobrze pigmentowane, zgryz nożycowy, zęby mocne.
Grzbiet mocny, klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca łokcia, lędźwie krótkie i mocne, zad lekko zaokrąglony. Ogon nisko osadzony, z haczykiem na końcu, w ruchu noszony powyżej linii grzbietu. Kończyny mocne, grubokościste, dobrze kątowane, stopy duże, okrągłe, z ułatwiającą pływanie błoną pławną między palcami.
Barbet ma szeroką, zaokrągloną głowę z wyraźnie zaznaczonym stopem i okrągłymi, ciemno brązowymi oczami, całkowicie przysłoniętymi gęstymi brwiami i grzywą. Uszy osadzone na wysokości oczu, płaskie, długie, opadające, porośnięte długim, sznurowatym włosem. Kufa kanciasta, zakończona ciemną truflą nosową o szeroko rozwartych nozdrzach. Wargi dobrze pigmentowane, zgryz nożycowy, zęby mocne.
Grzbiet mocny, klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca łokcia, lędźwie krótkie i mocne, zad lekko zaokrąglony. Ogon nisko osadzony, z haczykiem na końcu, w ruchu noszony powyżej linii grzbietu. Kończyny mocne, grubokościste, dobrze kątowane, stopy duże, okrągłe, z ułatwiającą pływanie błoną pławną między palcami.
Wysokość w kłębie: psy 58-65 cm, suki 53-61 cm. Tolerancj +/- 1 cm
Masa ciała: wzorzec nie podaje, orientacyjnie 15-25 kg.
Charakter, usposobienie
Barbet to typowy pies wodny, który dzięki wełnistej, gęstej sierści potrafi wytrzymać długie godziny pracy w wodzie i na mokradłach. Z tego też względu jest bardzo ceniony jako pies myśliwski, towarzyszący myśliwemu w polowaniu na ptactwo wodne oraz doskonały aporter niestrudzenie pracujący w wodzie. Jest bardzo inteligentny, uczy się szybko i chętnie. Nadaje się do różnego rodzaju sportów, takich jak agility, obedience czy też konkursy posłuszeństwa, chociaż zawsze woli zajęcia, w których może wykazać się nie tyle posłuszeństwem, co swoją wyjątkową inteligencją. Obecnie coraz częściej wykorzystuje się barbety do pracy w kynoterapii, z osobami niepełnosprawnymi, gdzie są świetną alternatywą dla używanych do tego najczęściej golden retrieverów. Barbet jest psem zrównoważonym, spokojnym, bardzo łagodnym i przyjacielskim w stosunku do ludzi i zwierząt. Te cechy powodują, że jest wspaniałym psem rodzinnym i doskonałym towarzyszem dziecięcych zabaw.
Szata
Barbet nie linieje. Ma niezwykle oryginalną, wełnistą, nieprzemakalną sierść, która doskonale chroni go przed zimnem, dzięki czemu może długo przebywać w wodzie, nawet w bardzo chłodne dni. Sierść równo pokrywa całe ciało, powinna być średniej długości, lśniąca, kręcona lub falista. Wymaga bardzo regularnej pielęgnacji, ponieważ zaniedbana dość łatwo się filcuje. Wzorzec wymaga, by stosowane zabiegi pielegnacyjne nie zmieniły jej naturalnego wygladu. Ponieważ barbet jest wrażliwy na niektóre substancje chemiczne, do pielęgnacji jego owłosienia należy używać wyłącznie dobrej jakości, hypoalergicznych kosmetyków.
Umaszczenie może być jednolicie czarne, płowe, piaskowe, szare, czekoladowe lub białe, jednolite lub w łaty.
Standard rasy precyzuje dość ogólnikowo, że "modelowanie sierści dopuszczalne jest o tyle, o ile przydaje się psu w pracy lub ułatwia codzienne utrzymanie", co niestety pozostawia drogę do indywidualnej interpretacji. Stąd też istnieje w tym względzie dość duża dowolność i na wystawach spotyka się zarówno psy w krótkim, jak i w długim włosie.
Więcej na temat pielęgnacji barbeta i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Umaszczenie może być jednolicie czarne, płowe, piaskowe, szare, czekoladowe lub białe, jednolite lub w łaty.
Standard rasy precyzuje dość ogólnikowo, że "modelowanie sierści dopuszczalne jest o tyle, o ile przydaje się psu w pracy lub ułatwia codzienne utrzymanie", co niestety pozostawia drogę do indywidualnej interpretacji. Stąd też istnieje w tym względzie dość duża dowolność i na wystawach spotyka się zarówno psy w krótkim, jak i w długim włosie.
Więcej na temat pielęgnacji barbeta i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Ze względu na niewielką liczebność, ocena zdrowotności rasy nie jest łatwa. Można jednak stwierdzić, że zagrożenie chorobami genetycznymi jest raczej niewielkie. Problemy z dysplazją, epilepsją i zgryzem zdarzają się niezwykle rzadko. Ze względu na gęstą, bujną sierść, która obficie porasta uszy, trzeba pamiętać o usuwaniu zbędnego owłosienia, które utrudnia wentylację kanału słuchowego oraz regularnym czyszczeniu uszu. Barbety są psami długowiecznymi, przeciętnie żyją 13-15 lat, a czasem dożywają nawet 19-tu.
Do kogo pasuje ten pies ?
Charakter barbeta powoduje, że jest to pies, który nadaje się dla każdego. Jest bardzo przyjacielski, całkowicie pozbawiony agresji, co jest jego wielką zaletą. Nie szczeka i nie rzuca się na wszystko, co się rusza. Ostrzeże o niebezpieczeństwie, ale nie zaatakuje. Barbet doskonale przystosowuje się do mieszkania w bloku, choć bez wątpienia znacznie szczęśliwszy będzie w domu z ogrodem. Jeśli do tego ten dom znajdzie się nad jeziorem, będzie w siódmym niebie. Nie wymaga zbyt dużo ruchu, ale nie jest leniwy, w nieskończoność może aportować rzucane przez dzieci patyki. Jeśli do ogrodu wystawimy basen dla dzieci, barbet z pewnością będzie w nim pierwszy.
Bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, idealny pies dla osoby, która lubi długie spacery i spędzanie wolnego czasu nad wodą. Ma sierść, która z zasady nie powoduje uczuleń, choć oczywiście może się zdarzyć wyjątek. Jedynym problemem może być pielęgnacja sierści, jeśli jednak pies nie jest wystawiany, można ją odrobinę skrócić, co znacznie uprości utrzymanie jej w porządku. Mniej problemów jest z sierścią psa, który mieszka w mieście, bo nie ma gdzie się wybrudzić. Za to w plenerze barbet wykorzysta każdą okazję, żeby wskoczyć do wody lub błotnistej kałuży.
Bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, idealny pies dla osoby, która lubi długie spacery i spędzanie wolnego czasu nad wodą. Ma sierść, która z zasady nie powoduje uczuleń, choć oczywiście może się zdarzyć wyjątek. Jedynym problemem może być pielęgnacja sierści, jeśli jednak pies nie jest wystawiany, można ją odrobinę skrócić, co znacznie uprości utrzymanie jej w porządku. Mniej problemów jest z sierścią psa, który mieszka w mieście, bo nie ma gdzie się wybrudzić. Za to w plenerze barbet wykorzysta każdą okazję, żeby wskoczyć do wody lub błotnistej kałuży.
Zalety i wady
+ doskonały pies rodzinny + bardzo przywiązany do właścicieli + przyjacielski wobec dzieci + inteligentny, szybko się uczy + nadaje się do psich sportów + doskonały aporter + tolerancyjny wobec innych psów |
- potrzebuje bardzo dużo ruchu - nie znosi samotności - sierść wymaga pracochłonnej pielęgnacji |
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Ciekawostki
OPIS.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 105 / 29. 03. 2006 /GB
FRANCUSKI PIES WODNY (Barbet)
Wersja polska: kwiecień 2010
POCHODZENIE : Francja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA 21.02.2006.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do polowania na ptactwo wodne; podobnie jak inne psy wodne, jest więcej niż tylko aporterem: wyszukuje i wypłasza ptactwo ukryte w zaroślach i trzcinach i aportuje strzelone sztuki. Bardzo odporny na zimno, powinien iść do wody bez względu na pogodę.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne.
Sekcja 3 Psy wodne.
Obowiązują próby pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Bardzo stara rasa, pospolita w całej Francji, wykorzystywana do polowań na ptactwo wodne. Opisana już w XVI wieku.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, naturalny pies o gęstej, wełnistej sierści, dającej doskonałą ochronę przez zimnem i wilgocią.
Sierść tworzy brodę (po francusku barbe), stąd nazwa rasy - barbet.
WAŻNE PROPORCJE:
- Kufa nieco krótsza od czaszki.
- Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Opanowany, bardzo przywiązany do właściciela, towarzyski, uwielbia wodę, nawet bardzo zimną.
GŁOWA:
Sierść na głowie opada aż na grzbiet nosa. Broda obfita i długa, wąsy na całej długości kufy.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Zaokrąglona i szeroka.
Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, o dobrze rozwartych nozdrzach, czarny lub czekoladowy, w zależności od umaszczenia.
Kufa: Raczej kanciasta. Grzbiet nosa szeroki.
Wargi: Grube, dobrze pigmentowane, całkowicie zakryte długim włosem. Krawędzie warg czarne lub brązowe.
Uzębienie: Szczęki jednakowej długości. Zgryz nożycowy, mocne uzębienie, siekacze duże i równo ustawione.
Oczy: Okrągłe, pożądane ciemno brązowe. Powieki czarne lub brązowe.
Uszy: Nisko osadzone (na wysokości oczu lub niżej), długie, płaskie, porośnięty długim, sznurowatym włosem. Ułożone wzdłuż kufy uszy sięgają sierścią co najmniej 5 cm poza nos, a sama małżowina sięga dalej, niż kącik warg.
SZYJA: Krótka i mocna.
TUŁÓW:
Grzbiet : Mocny i pewny.
Lędźwie: Wysklepione, krótkie i mocne.
Zad: Krągły, oglądany z boki jest płynny przedłużeniem lędźwi.
Klatka piersiowa: Szeroka, pojemna, głęboka – sięga łokcia, zaokrąglona, ale nie beczkowata.
OGON: Lekko wzniesiony, w ruchu noszony powyżej poziomu grzbietu, nisko osadzony, z haczykiem na końcu.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatka: Ukośna. Kąt w stawie barkowym od 110° do 115°.
Ramię : Mocne, dobrze umięśnione.
Przedramię: Proste, pionowe, o mocnym kośćcu, porośnięte długą sierścią.
KOŃCZYNY TYLNE:
Udo: Skośnie ustawione, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Niski, dobrze kątowany.
Śródstopie: Pionowe.
ŁAPA: Duża, okrągła, mocno owłosiona.
CHODY :
Swobodne, kończyny poruszają się równolegle wobec linii środkowej tułowia. Umiarkowanie długi wkrok, mocny napęd kończyn tylnych.
SKÓRA: Stosunkowo gruba.
SZATA:
SIERŚĆ:
Długa, wełnista i kędzierzawa, może tworzyć sznury. Równomiernie pokrywa całe ciało, wygląda naturalnie – ta naturalność jest niezbędną cechą rasy. Modelowanie sierści dopuszczalne o tyle, o ile przydaje się psu w pracy lub ułatwia codzienne utrzymanie.
MAŚĆ:
Jednolicie czarna, szara, czekoladowa, płowa, piaskowa lub biała, łaciata z mniejszymi lub większymi łatami. Dopuszczalne rozmaite odcienie płowe i jasno płowe. Pożądany jednakowy odcień na całym ciele.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: psy: 58cm – 65cm, suki: 53cm – 61 cm.
Tolerancja +/- 1cm
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz
wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.
- Głowa lekka i wąska, kufa wąska i zbyt długa, cienkie wargi.
- Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki.
- Jasne oczy.
- Uszy osadzone wysoko (powyżej linii oka), cienkie, krótkie, wąskie.
- Szyja długa i cienka.
- Zapadnięty grzbiet.
- Lędźwie długie i słabo związane.
- Poziomy zad.
- Klatka piersiowa wąska.
- Ogon wysoko osadzony, zakręcony nad grzbietem lub leżący na grzbiecie, zbyt krótki lub z natury szczątkowy.
- Strome łopatki.
- Cienkie ramię.
- Słaby kościec kończyn przednich, pióra.
- Kończyny tylne: płaskie, słabo umięśnione uda, strome stawy skokowe, pióra, wilcze pazury. Wąska, mała, słabo owłosiona łapa.
- Cienka skóra.
- Sierść krótka, szorstka, nie dość wełnista ani lokowata.
- Maść: inna niż wymienione we wzorcu.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/105.pdf
FRANCUSKI PIES WODNY (Barbet)
Wersja polska: kwiecień 2010
POCHODZENIE : Francja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA 21.02.2006.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do polowania na ptactwo wodne; podobnie jak inne psy wodne, jest więcej niż tylko aporterem: wyszukuje i wypłasza ptactwo ukryte w zaroślach i trzcinach i aportuje strzelone sztuki. Bardzo odporny na zimno, powinien iść do wody bez względu na pogodę.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne.
Sekcja 3 Psy wodne.
Obowiązują próby pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Bardzo stara rasa, pospolita w całej Francji, wykorzystywana do polowań na ptactwo wodne. Opisana już w XVI wieku.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, naturalny pies o gęstej, wełnistej sierści, dającej doskonałą ochronę przez zimnem i wilgocią.
Sierść tworzy brodę (po francusku barbe), stąd nazwa rasy - barbet.
WAŻNE PROPORCJE:
- Kufa nieco krótsza od czaszki.
- Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Opanowany, bardzo przywiązany do właściciela, towarzyski, uwielbia wodę, nawet bardzo zimną.
GŁOWA:
Sierść na głowie opada aż na grzbiet nosa. Broda obfita i długa, wąsy na całej długości kufy.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Zaokrąglona i szeroka.
Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, o dobrze rozwartych nozdrzach, czarny lub czekoladowy, w zależności od umaszczenia.
Kufa: Raczej kanciasta. Grzbiet nosa szeroki.
Wargi: Grube, dobrze pigmentowane, całkowicie zakryte długim włosem. Krawędzie warg czarne lub brązowe.
Uzębienie: Szczęki jednakowej długości. Zgryz nożycowy, mocne uzębienie, siekacze duże i równo ustawione.
Oczy: Okrągłe, pożądane ciemno brązowe. Powieki czarne lub brązowe.
Uszy: Nisko osadzone (na wysokości oczu lub niżej), długie, płaskie, porośnięty długim, sznurowatym włosem. Ułożone wzdłuż kufy uszy sięgają sierścią co najmniej 5 cm poza nos, a sama małżowina sięga dalej, niż kącik warg.
SZYJA: Krótka i mocna.
TUŁÓW:
Grzbiet : Mocny i pewny.
Lędźwie: Wysklepione, krótkie i mocne.
Zad: Krągły, oglądany z boki jest płynny przedłużeniem lędźwi.
Klatka piersiowa: Szeroka, pojemna, głęboka – sięga łokcia, zaokrąglona, ale nie beczkowata.
OGON: Lekko wzniesiony, w ruchu noszony powyżej poziomu grzbietu, nisko osadzony, z haczykiem na końcu.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatka: Ukośna. Kąt w stawie barkowym od 110° do 115°.
Ramię : Mocne, dobrze umięśnione.
Przedramię: Proste, pionowe, o mocnym kośćcu, porośnięte długą sierścią.
KOŃCZYNY TYLNE:
Udo: Skośnie ustawione, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Niski, dobrze kątowany.
Śródstopie: Pionowe.
ŁAPA: Duża, okrągła, mocno owłosiona.
CHODY :
Swobodne, kończyny poruszają się równolegle wobec linii środkowej tułowia. Umiarkowanie długi wkrok, mocny napęd kończyn tylnych.
SKÓRA: Stosunkowo gruba.
SZATA:
SIERŚĆ:
Długa, wełnista i kędzierzawa, może tworzyć sznury. Równomiernie pokrywa całe ciało, wygląda naturalnie – ta naturalność jest niezbędną cechą rasy. Modelowanie sierści dopuszczalne o tyle, o ile przydaje się psu w pracy lub ułatwia codzienne utrzymanie.
MAŚĆ:
Jednolicie czarna, szara, czekoladowa, płowa, piaskowa lub biała, łaciata z mniejszymi lub większymi łatami. Dopuszczalne rozmaite odcienie płowe i jasno płowe. Pożądany jednakowy odcień na całym ciele.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: psy: 58cm – 65cm, suki: 53cm – 61 cm.
Tolerancja +/- 1cm
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz
wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.
- Głowa lekka i wąska, kufa wąska i zbyt długa, cienkie wargi.
- Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki.
- Jasne oczy.
- Uszy osadzone wysoko (powyżej linii oka), cienkie, krótkie, wąskie.
- Szyja długa i cienka.
- Zapadnięty grzbiet.
- Lędźwie długie i słabo związane.
- Poziomy zad.
- Klatka piersiowa wąska.
- Ogon wysoko osadzony, zakręcony nad grzbietem lub leżący na grzbiecie, zbyt krótki lub z natury szczątkowy.
- Strome łopatki.
- Cienkie ramię.
- Słaby kościec kończyn przednich, pióra.
- Kończyny tylne: płaskie, słabo umięśnione uda, strome stawy skokowe, pióra, wilcze pazury. Wąska, mała, słabo owłosiona łapa.
- Cienka skóra.
- Sierść krótka, szorstka, nie dość wełnista ani lokowata.
- Maść: inna niż wymienione we wzorcu.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/105.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!