Rasy psów

Wybierz inną rasę

BEDLINGTON TERRIER

Pochodzenie


Bedlington terrier pochodzi prawdopodobnie z okolic małego, staroangielskiego miasteczka o nazwie Bedlington, położonego w hrabstwie Northumberland w północnej Anglii. Historia jego powstania, która zaczyna się w XVIII wieku, ciągle jest pełna domysłów i niejasności. Uważa się, że do jego pojawienia przyczyniły się najprawdopodobniej dandie dinmont terriery ze swoją charakterystyczną czuprynką, różne szorstkowłose teriery, bullterrier, a także małe greyhoundy lub whippety, po których bedlington terrier miał odziedziczyć charakterystyczny łukowaty grzbiet, wygięty charci ogon, grację oraz zamiłowanie do biegów. Domieszka krwi charta okazała się na tyle znacząca, że ten niewielki, na pozór delikatny piesek z powodzeniem brał udział w wyścigach.

Walory użytkowe bedlington terriera, który wówczas znany był pod nazwą rothbury terrier, jego odwaga, wytrzymałość oraz talenty łowieckie spowodowały, że stał się ulubieńcem górników. Z wielkim zapałem tępił szczury w ich domach oraz w kopalniach, w których pracowali, a w wolnym czasie pomagał im także kłusować. Brał udział w polowaniu na zające, lisy, borsuki i wydry, dzięki czemu przez cały czas byli doskonale zaopatrzeni w mięso i cenne futra. Podobno bedlingtony potrafiły również wyczuć i co najważniejsze zasygnalizować nadchodzącą burzę, co pozwalało górnikom odpowiednio się do tego przygotować i w porę ewakuować z kopalni. Nic dziwnego, że te te niewielkie pieski cieszyły się ich wyjątkowymi względami. 
 

Rysunek z 1881 roku - bedlington terrier i dandie dinmont terrier
 
Pierwotnie nie przywiązywano wagi do ich eksterieru, liczyły się przede wszystkim walory użytkowe. Z czasem bedlington terrier stał się obiektem zainteresowania brytyjskiej arystokracji co spowodowało, że z biednych, robotniczych przedmieść przeniósł się na salony. Jego sylwetka, która kształtowała się do tej pory w sposób zupełnie przypadkowy, teraz, dzięki dobrze przemyślanym decyzjom hodowlanym, wyraźnie zaczęła się zmieniać. Pies stał się wysokonożny, wydłużyła się także jego szyja, wskutek czego sylwetka bardzo zyskała na elegancji. Te zmiany zostały dodatkowo podkreślone przez charakterystyczne strzyżenie, nadające psu niezwykle ujmujący wygląd małej owieczki.

W 1869 roku opracowano pierwszy wzorzec rasy, kilka lat później, w 1875 roku, w Wielkiej Brytanii powołano do życia Klub Bedlington Terriera. Niemal w tym samym czasie psy tej rasy pojawiły się na wystawach kynologicznych. Jednak zanim to nastąpiło, znacząco zmieniła się ich sierść, która stała się jaśniejsza, dłuższa i bardziej miękka, co jeszcze dodało im urody. Mimo, że w następnych latach dotarły do wielu krajów na obu półkulach, to nigdzie nie udało im się zdobyć większej popularności i nic nie wskazuje, by w najbliższym czasie mogło się to zmienić.
 

W Polsce pierwsze bedlingtony pojawiły się tuż przed II wojną światową, która gwałtownie przerwała ich hodowlę. Po wojnie, w latach 60-70-tych zaczęto sprowadzać je z NRD oraz Czechosłowacji, ówczesna niewymienialność złotówki uniemożliwiała import psów z liczących się europejskich lub nawet światowych hodowli. W latach osiemdziesiątych dał się zauważyć wyraźny wzrost zainteresowania rasą, jednakże wkrótce potem nastąpiła wieloletnia stagnacja w ich hodowli, która niestety utrzymuje się do dziś. Obecnie zarówno w Polsce jak i w innych krajach europejskich, bedlington teriery spotyka się niezmiernie rzadko. Być może wpływają na to problemy zdrowotne związane w dużej mierze z ograniczoną pulą hodowlaną, dość trudny charakter psów tej rasy a także trudna, czasochłonna, pielęgnacja. 
 

Wygląd

Pod względem eksterieru bedlington jest psem wyjątkowym. Nie ma możliwości żeby ktoś, kto go raz zobaczył, mógł go zapomnieć, lub pomylić z inną rasą. Jest to jedyny terier o sylwetce przypominającej charta. Ostrzyżony zgodnie ze wzorcem, bardziej przypomina owieczkę niż psa. Ma zwinne, muskularne ciało,w którym długość tułowia jest nieco większa od wysokości psa w kłębie. Jest niezwykle elegancki, zarówno w statyce jak i w biegu. Ma wygięty charci grzbiet, wąską i głęboką klatkę piersiową, dobrze wysklepione lędźwie oraz wyraźnie podkasaną dolną linię. Ogon nisko osadzony, cienki, lekko wygięty, nie może być noszony powyżej linii grzbietu.

Kończyny przednie proste, na wysokości klatki piersiowej rozstawione szerzej niż na wysokości łap. Kończyny tylne umiarkowanej długości, dobrze umięśnione, wydają się nieco dłuższe niż przednie. Stawy kolanowe umiarkowanie kątowane, skokowe mocne, nisko umiejscowione. Łapy długie, zajęcze o zwartych, niespękanych opuszkach. Ruch bardzo charakterystyczny, raczej krótki i wysoki, lekki i sprężysty w wolnym biegu, kiedy bieg staje się szybki przypomina ruch charta. Dzięki tej charciej budowie jest zdolny do galopu z wielką szybkością.

Bedlington terrier ma bardzo charakterystyczną, wysoko noszoną głowę: wąską, w kształcie klina, porośniętą obfitą, jedwabistą, prawie białą czuprynką. Linia biegnąca od potylicy do wierzchołka nosa jest prosta, bez widocznego przełomu czołowo nosowego. Nozdrza duże i dobrze wykrojone. Psy niebieskie i niebieskie podpalane powinny mieć nos czarny, wątrobiane i piaskowe - brązowy. Wargi przylegające, zęby duże i mocne, zgryz nożycowy. Oczy stosunkowo małe, błyszczące, sprawiające wrażenie trójkątnych. Przy umaszczeniu niebieskim barwa oka powinna być ciemna, przy umaszczeniu niebieskim podpalanym - jaśniejsza, z bursztynowym pobłyskiem. Wątrobiane i piaskowe bedlington teriery mają oczy jasnoorzechowe. Uszy średniej wielkości, nisko osadzone i płasko opadające przy policzkach. Cienkie, w dotyku aksamitne, pokryte krótką i delikatną sierścią, na końcach ozdobione frędzlami prawie białego, jedwabistego włosa.
 
  
Wysokość w kłębie: ok. 41 cm.
Lekkie odchylenie w dół u suk, a u psów powyżej limitu, jest tolerowane.
Masa ciała: miedzy 8 a10 kg.
 

Charakter, usposobienie

W charakterze bedlington teriera znalazły odbicie dwa zupełnie różne światy, w których żyli jego przodkowie. Z jednej strony jest to wspaniały salonowy pies do towarzystwa, z drugiej pełen temperamentu odważny myśliwy, który jeśli tylko nadarzy się dobra okazja, nie odmówi sobie przyjemności zapolowania na szczura lub pogonienia jakiegoś uciekającego zwierzaka. Na pierwszy rzut oka przypomina pełną łagodności owieczkę, jeśli szukać podobieństwa wśród przodków, ekterierowo bardziej kojarzy się z chartem niż z terierem. Mimo, że jego wygląd zupełnie nie pasuje do grupy III-ej, do której należy, to biorąc pod uwagę jego charakter i temperament, nie ma najmniejszej wątpliwości, że jest przede wszystkim z krwi i kości terierem.

Ma genetycznie zakodowane, charakterystyczne dla rasy cechy charakteru, ale to jaki będzie na co dzień, w dużej mierze zależy od wczesnej socjalizacji i wychowania. Zazwyczaj przemiły i łagodny, czasem potrafi być porywczy i pokazać niezależność oraz upór, którego nikt by się po nim nie spodziewał. Jak każdy szanujacy sie terier zawsze ma swoje zdanie i umie o nie walczyć. Jeśli właściciel nie zdoła go opanować, wejdzie mu na głowę, natomiast jeśli uda mu się nawiązać z nim dobry, oparty na zaufaniu kontakt, pies zrobi dla niego wszystko.
 

Wychowanie trzeba zacząć od bardzo wczesnej, gruntownej socjalizacji, już jako szczenię musi poznać swoje otoczenie, oswoić lęki oraz przyzwyczaić się do obecności dzieci, obcych ludzi i zwierząt. Fakt, że jest cały czas asekurowany przez swego właściciela powoduje, że się do niego przywiązuje i nabiera zaufania, łatwiej mu się także podporządkowuje. Potrzebuje stanowczej, ale bardzo delikatnej ręki, jeśli ma być posłuszny, nie może zastraszony. Zamiast rozkazywać, trzeba łagodnie zachęcać go do współpracy a za każde dobrze wykonane ćwiczenie pochwalić. Ktoś powiedział, że mając bedlingtona trzeba: wymagać dużo, oczekiwać mało, nagradzać szczodrze.

Jest to pies bardzo inteligentny i chętnie się uczy, dlatego warto go szkolić i to już od 3-4 miesiąca życia, bo z każdym dniem będzie bardziej uparty i niezależny. Trzeba zadbać o to, by ćwiczenia były urozmaicone i stosować wyłącznie pozytywne metody szkolenia, bo wtedy pies chętniej pracuje. Bardzo wskazane jest szkolenie grupowe, przy tej okazji uczy się nawiązywania przyjaznych kontaktów z innymi psami. Bardzo dobrze sprawdza się również w agility a także, jak przystało na potomka whippeta, w wyścigach psów.
 

Szata

Szata bedlington terriera jest równie niezwykła jak sam pies. Gęsta, podobna do lnianej przędzy, wyraźnie odstająca, ale nie szorstka, z tendencją do skręcania się, szczególnie na głowie i na kufie. Podszyta solidnym, wełnistym podszerstkiem.

Umaszczenie:
jednobarwne - w kolorze niebieskim (blue), wątrobianym (liver) lub piaskowym (sandy), każde z nich z podpalaniem lub bez. Pożądana ciemna pigmentacja. Kolor oczu zależy od barwy sierści. Bedlingtony niebieskie i niebieskie podpalane mają ciemne, prawie czarne oczy i czarny nos, natomiast wątrobiane i piaskowe mają brązowe oczy i taki sam kolor nosa.

Co ciekawe, w momencie narodzenia szczeniąt, barwa ich sierści w niczym nie przypomina umaszczenia dorosłego psa. Szczenięta niebieskie rodzą się czarne, wątrobiane - ciemno brązowe a sandy - brązowe. W przypadku szczeniąt podpalanych będą to identyczne kolory, tylko z podpalaniem. W miarę dorastania barwa owłosienia ulega bardzo znacznemu rozjaśnieniu, niemal do białego, zachowując odpowiednie odcienie, stosownie do umaszczenia.
 
 
Bedlingtony mają również niespotykany kolor skóry. Najbardziej pożądana jest skóra ciemno pigmentowana, taka, jaką mają psy niebieskie. Psy w kolorze piaskowym mają skórę różową. W hodowli można kojarzyć osobniki różnie umaszczone, a na wystawach kynologicznych wszystkie odmiany kolorystyczne oceniane są razem, bez określenia preferencji, na jednym ringu.

Jeśli bedlington ma wyglądać elegancko, jego sierść musi być bardzo regularnie szczotkowana, trymowana i przynajmniej raz na 2-3 miesiące strzyżona. Prawidłowe, zgodne ze wzorcem rasy przygotowanie psa do wystawy nie jest łatwe i wymaga dużego doświadczenia oraz srawnej ręki dobrze znającego rasę groomera.        

Więcej na temat pielęgnacji bedlington terriera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Bedlingtony są bardzo odporne na złe warunki atmosferyczne i w zasadzie zdrowe. Żyją średnio 12-16 lat, do późnego wieku zachowując dobrą kondycję. Jest jednak kilka chorób, które szczególnie często zdarzają się u przedstawicieli tej właśnie rasy. Największym problememm jest hepatopatia, dziedziczna choroba wątroby spowodowana nieprawidłowym działaniem enzymu odpowiedzialnego za metabolizm miedzi. To powoduje jej kumulowanie, w wyniku czego dochodzi do uszkodzenia systemu nerwowego i marskości wątroby. Choroba rozwija się bardzo podstępnie, dość długo pozostaje niezauważona i dopiero w wieku około 4-6 lat daje wyraźny obraz chorobowy. Rokowanie, mimo niezwłocznie podjętego intensywnego leczenia, jest zdecydowanie niepomyślne. Ponieważ mamy do czynienia z dziedziczeniem autosomalnym recesywnym, a od pewnego czasu są już dostępne specjalistyczne testy pozwalające wykryć nosicielstwo tej choroby, można na zasadzie odpowiedniego kojarzenia par hodowlanych uniknąć jej dziedziczenia przez potomstwo. Dlatego decydując się na kupno psa tej rasy należy go szukać wyłącznie w takiej hodowli, w której rodzice szczeniąt zostali poddani badaniom na obecność wadliwego genu. Ich wykonanie zależy wyłącznie od dobrej woli i odpowiedzialności hodowcy. Szkoda, że mimo dramatycznego przebiegu choroby i uzasadnionego prawdopodobieństwa, że to właśnie lęk przed tym schorzeniem powstrzymuje miłośników rasy przed podjeciem decyzji o kupnie szczenięcia, ZKwP nie zdecydował się, by uznać je za obowiązkowe.

Zagrożenie hepatopatią powoduje, że właściciel psa powinien przywiązywać szczególną wagę do jego prawidłowego żywienie. Chodzi o wyeliminowanie produktów, które mogą zawierać niebezpieczne dla jego zdrowia ilości związków miedzi, która w nadmiarze jest bardzo toksyczna. Ponieważ nie da się tego zapewnić przy „domowym” żywieniu, wskazane jest podawanie najwyższej jakości karmy przemysłowej, która spełnia szczególne wymagania psów tej rasy.

Z innych chorób dość często zdarzają się u bedlingtonów schorzenia oczu, takie jak: podwinięcie dolnej powieki (entropium), aplazja punktu łzowego, podwójne rzęsy, zaćma, dysplazja siatkówki oraz uogólniony postępujący zanik siatkówki GPRA. Psy tej rasy mają także skłonność do melanotrichii, choroby, która występuje po wygojeniu głębokich ran lub zapaleń skóry. Problemem bywają także niektóre dziedziczne wady anatomiczne, takie jak: deformacja mostka, wklęsłość lub wypukłość żeber, wyczuwalne złamanie ogona oraz ustawione do wewnątrz kły żuchwy.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Bedlington terrier jest wyjątkowo sympatycznymym psem rodzinnym i do towarzystwa, który bardzo przywiązuje się do wszystkich domowników, choć zazwyczaj wyróżnia jedną osobę, do której jest bezgranicznie przywiązany. Najczęściej jest to ten z członków rodziny, kto się nim najwięcej zajmuje i chodzi z nim na spacery. To on powinien go szkolić, bo jeśli pies uzna autorytet przewodnika, będzie mu posłuszny i zrobi dla niego wszystko. Gdyby pojawiła się taka potrzeba, bez chwili wahania stanie w jego obronie i jak na tak małego psa, poradzi sobie z tym zadziwiająco skutecznie.

Jest wielkim pieszczochem, lubi się przytulać i być blisko swojego pana, zarówno w dzień, jak i w nocy. Jest wobec niego zaborczy, bardzo zazdrosny i jego względami z nikim nie lubi się dzielić. Z tego powodu może źle tolerować obecność innych psów w domu, zwłaszcza, jeśli przyjdzie mu z nimi konkurować o względy właściciela. Bedlington może być również wspaniałym towarzyszem dla osób starszych, które nie mają już zobowiązań zawodowych i mogą poświęcić mu dużo uwagi i czasu. Wszystko zależy od tego, czy potrafią nad nim zapanować i będą w stanie zapewnić mu tyle aktywności fizycznej, ile ten pies potrzebuje.

To czy jego właściciel mieszka w mieście czy na wsi, w podmiejskim domu z ogrodem, czy w mieszkaniu w bloku, dla psa nie ma większego znaczenia. Bedlington doskonale będzie się czuł w najmniejszym nawet mieszkaniu, pod warunkiem, że jego opiekun zapewni mu odpowiednią ilość aktywności fizycznej. Wówczas po powrocie do domu jest spokojny, nie zabiera dużo miejsca i co najważniejsze, praktycznie nie szczeka, co powinno przyjaźnie do niego usposobić wszystkich sąsiadów. Natomiast jeśli zaczyna szczekać, koniecznie trzeba się tym zainteresować, bo prawdopodobnie chce na coś zwrócić uwagę. Bardzo nie lubi zostawać sam w domu, jeśli wiadomo, że będzie taka konieczność, trzeba od pierwszego dnia w nowym domu bardzo konsekwentnie go do tego przyzwyczajać.

Uwielbia dzieci, jest dla nich doskonałym kompanem i z wielkim zapałem uczestniczy w ich zabawach.Trzeba jednak pamiętać, że jest to pies bardzo żywiołowy, często samowolny i raczej trudno wyobrazić sobie, by ze stoickim spokojem znosił maltretowanie przez małe dziecko. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że nie ma jak nowofundland pokładów anielskiej cierpliwości i na niezamierzoną niezręczność dziecka może ostro zareagować. Dlatego nigdy nie wolno zostawić małego dziecka samego z psem, bez nadzoru dorosłych. Z tego względu bedlington bardziej nadaje się dla starszych dzieci, które nauczone przez rodziców będą wiedziały jak z nim postępować, żeby nie zrobić mu krzywdy. Szczególną ostrożność należy zachować, jeśli w zabawie biorą udział ich przyjaciele.

Niestety nawet one na spacerze mogą mieć problem z utrzymaniem go w ryzach, zwłaszcza, jeśli dojdzie do konfrontacji z jakimś obcym psem. Nasz mały przyjaciel ma charakter awanturnika i choć sam raczej innych psów nie zaatakuje, trzeba go mieć cały czas na oku, żeby nie został przez jakiegoś psa sprowokowany. Ponieważ wraz z ekscytacją rośnie jego odwaga, trzeba być przygotowanym na to, że jeśli spotkany na spacerze pies go zaczepi, z pewnością nie podda się przeciwnikowi i nie będzie próbował ucieczki, ale z zacietrzewieniem odwrotnie proporcjonalnym do swojej postury stanie do walki. Ulegając instynktowi myśliwskiemu, może także pogonić za biegnącym kotem, psem a nawet jakimkolwiek małym gryzoniem.
 

 

Bedlington lubi przebywać w domu i bardzo dobrze się w nim czuje. Jest przyjazny wobec odwiedzających jego opiekunów gości i nawet jeśli widzi ich po raz pierwszy, natychmiast nawiazuje kontakt i próbuje zachęcić ich do zabawy. Trochę inaczej wygląda to w kontaktach ze zwierzętami. Zazwyczaj dobrze dogaduje się z tymi, z którymi się wychował, choć nawet w tym przypadku może dojść do konfliktów, głównie na tle zazdrości i rywalizacji o względy opiekuna. Musi on więc popracować nad swoim autorytetem, sprawiedliwie obdarowywać wszystkie domowe czworonogi swoimi względami i natychmiast reagować, jeśli dochodzi do sporu. Na spacerze, jak już pisaliśmy bywa różnie, krótko mówiąc bedlington lubi wszystkie psy, które się mu podporządkują a także te, z którymi po małej sprzeczce zawarł pakt o nieagresji.

Bez problemów przystosowuje się do wszystkich zwyczajów i rytmu życia swojej rodziny. Może przebywać razem z nią w domu, a także towarzyszyć jej na wakacjach, bo bardzo lubi podróżowanie samochodem. Tylko jednego nie można go pozbawić - długich i atrakcyjnych spacerów, bo jest mu to potrzebne zarówno do utrzymania dobrej kondycji fizycznej jak i psychicznej. Może wyszaleć się w ogrodzie, uprawiać większość psich sportów lub jogging ze swoim panem, aportować rzutki lub biegać z innymi psami. Jest tak uniwersalny, że jego opiekun bez problemu może wybrać taki rodzaj aktywności, jaki mu najbardziej odpowiada. Nie wolno tego zlekceważyć, bo niewybiegany pies może stać się znerwicowany a na dodatek rozpierającą go energię będzie próbował wyładować w domu. W skrajnym przypadku może nawet zacząć przejawiać skłonności niszczycielskie. Jeśli więc ktoś jest zdecydowanym domatorem, dla którego każde wyjście z ciepłego domu jest poświęceniem, stanowczo powinien z posiadania bedlingtona zrezygnować, bo unieszczęśliwi i psa i siebie.
 


 

Jego utrzymanie nie jest kosztowne - z wyjątkiem pielęgnacji sierści. Ktoś, kto zdecyduje się na kupno bedlingtona, powinien przewidzieć regularne wizyty w salonie fryzjerskim przynajmniej raz na dwa miesiące. Nie można z tego zrezygnować, bo zaniedbana sierść bardzo szybko się filcuje, utrudnia wentylację skóry i może spowodować stany zapalne.

 

Zalety i wady

+ bardzo przywiązany do właściciela
+ nadaje się do każdego mieszkania
+ doskonały towarzysz dla dzieci
+ bardzo inteligentny
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ jest doskonałym szczurołapem
  - sierść wymaga pracochłonnej pielęgnacji
- bywa niezależny i uparty
- nie nadaje się dla małych dzieci
- potrzebuje bardzo dużo aktywności fizycznej

 

Ciekawostki

Szczenięta bedlington terriera rodzą się czarne lub ciemnobrązowe i dopiero z upływem czasu wybarwiają się, by pomiędzy 12 a 18 miesiącem życia stać się prawie białe. Do tego momentu jedynie po kolorze nosa można ocenić czy pies będzie miał umaszczenie niebieskie czy wątrobiane. Dopiero w następnych miesiącach pies nabiera właściwej, zgodnej ze standardem barwy. Co ciekawe, bedlington zmienia barwę w zależności od pory roku. Latem, odwrotnie do tego czego można by się było spodziewać, wcale nie jaśnieje, tylko ciemnieje, zupełnie jakby się opalał. Natomiast na starość zamiast siwieć, jego sierść staje się ciemniejsza.
 

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
 

Wzorzec rasy FCI



Wzorzec FCI nr 9/05.01.2011/GB
BEDLINGTON TERRIER
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FC I:
grupa 3 teriery
sekcja 1: teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Uważa się, że bedlington może poszczycić się pochodzeniem starszym, niż wszystkie inne teriery. Pochodzi z górniczego rejonu północnej Anglii i kiedyś znany był pod nazwą rothbury terier. Z czasem jego sława przekroczyła rejon pochodzenia, a klub hodowców powstał w roku 1877. Choć wygląd tego psa jest łagodny, to potrafi on być całkiem waleczny, ale nie szuka zaczepki. Jego wygląd owieczki jest zwodniczy, to pies twardy i dziarski – najprawdziwszy terier. Kiedyś mieszkańcy północnych hrabstw polowali z nim na króliki; do dzisiaj drzemie w nim dusza myśliwego.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Pełen wdzięku, zwinny, dobrze umięśniony pies o budowie ani wątłej , ani też ciężkiej. Głowa winna mieć kształt gruszki lub klina, w spoczynku wyraz łagodny i spokojny.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia nieco większa od wysokości.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Bystry, odważny i pewny siebie. Inteligentny pies do towarzystwa o silnym instynkcie łowieckim. Obdarzony dobrym charakterem, dumny, przywiązany do właściciela, ani lękliwy, ani nerwowy. Łagodny w spoczynku, pełen odwag i przy pobudzeniu.

GŁOWA:
porośnięta obfitą, prawie białą czuprynką, która jest w dotyku jedwabista.
Mózgoczaszka:
Czaszka: wąska, ale głęboka i zaokrąglona.
Stop: brak, linia profilu poczynając od potylicy aż do końca nosa prosta, bez załamań.
Trzewioczaszka:
Nos: nozdrza duże i dobrze wykrojone. Psy niebieskie i niebieskie podpalane muszą mieć nos czarny, wątrobiane i piaskowe - brązowy.
Kufa: dobrze wypełniona pod oczami.
Wargi: przylegające, ich kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie: Zęby są mocne i duże. Zgryz nożycowy, to znaczy, że siekacze górne przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze dolne i są ustawione pionowo.
Oczy: Stosunkowo małe, błyszczące. Idealne oko sprawia wrażenie trójkątnego. Przy umaszczeniu niebieskim kolor oka jest ciemny, przy niebieskim podpalanym barwa oka jest jaśniej sza, z bursztynowym pobłyskiem. Wątrobiane i piaskowe bedlington teriery mają oczy jasnoorzechowe.
Uszy: średniej wielkości, kształtu orzecha laskowego, nisko osadzone i płasko opadające przy policzkach. Cienkie, w dotyku aksamitne, pokryte krótką i delikatną sierścią, na końcach są ozdobione frędzlami prawie białego, jedwabistego włosa.

SZYJ A:
Długa, gruba u nasady, zwężająca się ku końcowi, bez śladu podgardla, osadzona wysoko, przez co głowa jest dość wysoko noszona.

TUŁÓW:
Mocno umięśniony i wyjątkowo gibki.
Grzbiet: z naturalnie wysklepionymi lędźwiami.
Lędźwie: wysklepione,
Klatka piersiowa: dostatecznie szeroka, głęboka, sięga łokci. Żebra są płaskie.
Dolna linia: Wysklepienie lędźwi powoduj e wyraźne podkasanie brzucha.

OGON:
Średniej dług ości, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, wdzięcznie wygięty. Jest nisko osadzony i nie może być noszony powyżej grzbietu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:

proste, na wysokości klatki piersiowej są szerzej rozstawione niż w łapach.
Łopatki: płaskie i ukośnie ustawione.
Śródręcza: długie i lekko skośne, ale nie słabe.
Łapy: długie, zajęcze o zwartych i grubych opuszkach. Opuszki niespękane ani niezgrubiałe.
Kończyny tylne:
umiarkowanej dług ości, dobrze umięśnione, wydaj ą się dłuższe niż przednie.
Stawy kolanowe: umiarkowanie kątowane.
Śródstopia: Stawy skokowe mocne, nisko umiejscowione, nie są wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Łapy: długie, zajęcze o zwartych i grubych opuszkach. Opuszki niespękane ani niezgrubiałe.

CHODY:
Pies zdolny do galopu z wielką szybkością, co odzwierciedla się w jego wyglądzie. Ruch bardzo charakterystyczny, gdy jest wolny raczej krótki i wysoki, lekki i elastyczny. Z pewnym kołysaniem przy szybkim biegu.

SZATA:
Sierść: bardzo specyficzna, gęsta, podobna do przędzy lnianej , wyraźnie odstająca , ale nie szorstka. Wyraźna tendencja do skręcania, szczególnie na głowie i kufie.
Maść:
niebieska, wątrobiana i piaskowa z podpalaniem lub bez. Ciemna pigmentacja pożądana.

WIELKOŚĆ I WAGA:
Wzrost ok. 41 cm w kłębie. Lekkie odchylenia w dół u suk i powyżej limitu u psów są tolerowane.
Waga między 8, a 10 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Każdy pies wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra, umieszczone w mosznie

Wersja polska - styczeń 2011

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/9.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.