Rasy psów

Wybierz inną rasę

BERGAMASCO

Pochodzenie


Być może, jak przekonują miłośnicy rasy, historia bergamasco zaczęła się już 2000 lat temu. Dowodem mają być stare zapiski o żyjącym w Alpach kudłatym owczarku „o sierści długiej, gęstej i niechlujnej”. Inne źródła mówią, że psy te zostały przywiezione do Włoch przez Fenicjan, nikt jednak nie jest w stanie powiedzieć skąd je przywieziono. Nie ulega natomiast wątpliwości, że Cane da Pastore Bergamasco, bo tak brzmi jego pełna nazwa, pochodzi z północnych Włoch. Po polsku oznacza to „psy pasterzy z Bergamasco”. Nazwano je tak, bo to właśnie pasterze od wielu lat jako jedyni hodowali je i rejestrowali. Dokonywali także selekcji hodowlanej wybierając do rozrodu te z nich, które najbardziej odpowiadały ich oczekiwaniom. Potrzebowali psów nadających się przede wszystkim do pilnowania stada i jego obrony. Poza tym jednak były one jedynymi towarzyszami pasterzy, którzy bez kontaktów z ludźmi, od wczesnej wiosny do późnej jesieni przebywali na pastwisku. Bergamasco był więc nie tylko psem pasterskim ale i przyjacielem pasterza, który z oddaniem towarzyszył mu w jego pracy i pomagał znieść dokuczliwą samotność.

Pierwszy bergamasco został wpisany do włoskich ksiąg rodowodowych w 1898 roku. Początkowo psy tej rasy nie były znane poza miejscem swojego pochodzenia, dopiero Pietro Rota, hodowca i właściciel psa o imieniu Alpino rozpoczął ich hodowlę. Po II Wojnie Światowej znalazło się kilku entuzjastów, którzy poważnie zajęli się pracą nad rozwojem tej niezwykłej rasy.

W Polsce pierwszy bergamasco pojawił się w 1991 roku, sprowadzony przez właścicieli hodowli Banciarnia. Była to pochodząca z najlepszej włoskiej hodowli suka ARA di Valle Scrivia. W rok później dołączył do niej pies PEDRO dell Antica Pruila a w 1998 roku pojawił się w Banciarni piękny, kolorowy INCANTO di Valle Scrivia, który nie tylko równie szybko jak dwa poprzednie został championem Polski, ale również wygrał Best in Show i co najważniejsze, został dumnym ojcem Zwycięzcy Świata’ 2006. Dzięki tym importom hodowla wystartowała od razu z najwyższej półki i dochowała się wielu pięknych psów, a wśród nich pierwszego polskiego Zwycięzcy Świata Interchampiona ESTRO z Banciarni. Obecnie w Polsce jest około pięćdziesięciu psów tej rasy a w miarę poznawania ich niezwykłej urody i wspaniałego charakteru krąg ich miłośników stale się poszerza.
 

Wygląd

Bergamasco ma mocną, bardzo proporcjonalną budowę ciała a jego sylwetka wpisuje się w kwadrat. Ma szeroką czaszkę z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznym i ściętą, zwężającą się w kierunku nosa kufą. Oczy duże, owalne, jasne lub ciemno kasztanowe, o bardzo długich rzęsach. Uszy trójkątne, miękkie i cienkie, o zwisających końcówkach. Głowa osadzona na łagodnie wygiętej, niezbyt długiej szyi. Wyraźnie zaznaczony kłąb, prosty, umięśniony grzbiet, krótkie i mocne lędźwie oraz szeroki, opadający zad. Brzuch lekko podkasany, ogon gruby u nasady, zwężający się ku końcowi. Kończyny proste, dobrze umięśnione, o mocnych kościach i owalnych łapach.
 

Wysokość w kłębie: psy 60 cm +- 2 cm, suki 56 cm +/- 2 cm.
Masa ciała: psy: 32-38 kg, suki: 26-32 kg.
 

Charakter, usposobienie

Od zawsze, niezmiennie do dzisiaj bergamasco to psy użytkowe, ciężko pracujące przy wypasie owiec. Jako jedyni towarzysze pasterzy, psy te przyzwyczaiły się do stałej i bliskiej więzi z człowiekiem, któremu ufały i za którego czuły się odpowiedzialne. Ich niezwykła uroda sprawiła, że często towarzyszą dziś ludziom niemającym nic wspólnego z pasterstwem. Odnalazły się doskonale jako psy rodzinne, towarzysze wycieczek i dziecięcych zabaw. Oddane bez reszty swojej rodzinie, są nieufne wobec obcych, choć nigdy bez potrzeby nie okazują agresji. Są trochę uparte, dlatego jak najwcześniej powinny być szkolone. Doskonale się do tego nadają, są bardzo inteligentne i szybko się uczą. We Włoszech wykorzystuje się je z powodzeniem do poszukiwania ludzi zasypanych gruzem po trzęsieniu ziemi.
 

Szata

Szata bergamasco stanowi najbardziej charakterystyczny element jego wyglądu. U dorosłego psa włosy są długie i bardzo gęste, zróżnicowane w zależności od miejsca, które porastają. Klatkę piersiową, tułów aż do zadu i kończyny pokrywają długie kosmyki tworzące dredy. Na głowie i kufie włosy są mniej szorstkie i przykrywają oczy. Ogon pokrywa tzw. „kozi”, lekko falujący włos. W miarę wzrostu szata zaczyna formować się w dredy, które u kilkuletniego psa mogą osiągać znaczną długość, niejednokrotnie sięgają aż do ziemi, a czasem nawet potrafią być jeszcze dłuższe. Tak długą sierść mają jednak tylko psy wystawowe. W naturalnych warunkach, u psów pracujących na pastwiskach, sierść szybko się niszczy a pojedyncze pasma urywają się tworząc poszarpane kołtuny. W przeciwieństwie do dredów komondora czy puli, które wyglądają jak równo skręcone sznureczki, u bergamasco są one grube, płaskie i szerokie, nieraz przypominające rybie łuski.
 

Umaszczenie
: sierść może mieć różne odcienie szarości i koloru płowego. Dopuszczalny jest także kolor matowej czerni, który w słońcu mieni się na rudo. Włos z wiekiem się rozjaśnia, a w zależności od pory roku zmienia także jego odcień. Popularna jest maść marmurkowa, która z czasem może zmieniać się w jasnopopielatą. Przy maści marmurkowej, tęczówka oka może być częściowo lub nawet całkowicie niebieska. Niedopuszczalna jest maść jednolicie biała, ale białe łaty i pasemka są już tolerowane pod warunkiem, że nie przekraczają 20% powierzchni ciała.

Więcej o pielęgnacji bergamasco i przygotowaniu go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Bergamasco jest psem zdrowym, odpornym na choroby i niewrażliwym na zmiany pogody. Gruba, kudłata sierść chroni go nie tylko przed zimnem, ale również przed urazami a także pogryzieniem w czasie bójki z innym psem.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Choć bergamasco jest przede wszystkim psem pasterskim, budzi również zainteresowanie osób lubiących rasy oryginalne, rzadko spotykane. Ale chyba jeszcze więcej entuzjastów psy tej rasy zawdzięczają swojemu wspaniałemu charakterowi. Decydując się na bergamasco warto pamiętać, że potrzebuje bardzo dużo ruchu, najlepiej gdyby mógł mieszkać w domu z dużym ogrodem, lub jeszcze lepiej, z możliwością wybiegu na otwartej przestrzeni.
Jest psem zdrowym i rzeczywiście bardzo mało, jeśli chodzi o warunki jakie należy mu stworzyć, wymagającym. Potrzebuje natomiast bardzo bliskiego kontaktu z właścicielami. Jest doskonałym stróżem, a jeśli będzie trzeba, bez wahania stanie do obrony swojej rodziny. Największym problemem jest oczywiście sierść, jego największa ozdoba. Przynosi na niej do domu mnóstwo brudu, którego nie da się, tak jak u innych ras, wyczesać.

Zalety i wady

+ ma niezwykle orginalną sierść
+ spokojny i zrównoważony
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ doskonały towarzysz dzieci
+ akceptuje inne zwierzęta
  - ma bardzo dużo energii
- nie nadaje się do mieszkania
- potrzbuje bardzo dużo ruchu
- sierść wymaga regularnej pielęgnacji


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 194
BERGAMASCO
(Cane da pastore Bergamasco)
Kraj pochodzenia: Włochy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 27.11.1989
Użytkowanie: Pies pasterski do przepędzania i obrony stada.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Ta dawna rasa psów, pilnujących stad, rozpowszechniła się w Alpach Włoskich. Szczególnie licznie występują w rejonie Bergamo, znanym z intensywnej hodowli owiec.

WYGLĄD OGÓLNY:
Bergamasco jest psem owczarskim średniej wielkości, o naturalnym, wiejskim wyglądzie, proporcjonalnie i solidnie zbudowanym. Całe ciało pokryte obfitą sierścią. Tułów wpisany w kwadrat, ogólne wrażenie wyważenia, harmonii i naturalności. Żadna część ciała nie powinna sprawiać wrażenia, że jest przesadnie, lub nie dość rozwinięta.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia, mierzona od najbardziej wysuniętego ku przodowi punktu stawu barkowego (łączącego łopatkę i ramię) po koniec guza siedzeniowego, jest równa wysokości psa w kłębie (tułów jest zatem kwadratowy). Toleruje się, choć nie jest to pożądane, odstępstwo o nie więcej, jak 1 do 2 cm. Długość głowy wynosi 4/10 wysokości w kłębie. Głębokość klatki piersiowej musi stanowić 50% wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Zadaniem bergamasco jest przepędzanie i obrona stada; predestynują go do tego czujność, zdolność do koncentracji i zrównoważenie. Łatwo się uczy, a jego zdecydowanie w połączeniu z rozwagą i cierpliwością czynią zeń doskonałego psa stróżującego i do towarzystwa, z powodzeniem wykonującego najrozmaitsze zadania. Jest mocno przywiązany do człowieka.

GŁOWA:
Długość kufy równa długości mózgoczaszki, głowa o równoległych liniach, wydaje się duża. Pokryta jest suchą, dobrze przylegającą skóra, która nie może tworzyć fałd ani zmarszczek.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Szeroka i lekko wypukła pomiędzy uszami, lekko zaokrąglone i szerokie czoło. Linie profilu równoległe, długość czaszki taka sama, jak długość kufy. Szerokość mózgoczaszki nie może być większa, jak połowa długości głowy. Czoło jest lekko wypukłe, tak przy oglądaniu z przodu, jak i z boku, łuki jarzmowe wyraźne. Bruzda czołowa zaznaczona, guz potyliczny wyraźny i dobrze widoczny.
Stop: Wyraźny, ale zaznaczony przede wszystkim przez wypukłość czoła, wyraźne łuki brwiowe oraz mocno wykształcone kości nosowe i czołowe.
Trzewioczaszka:
Kufa: Stopniowo zwężająca się ku końcowi - jej boczne linie, oglądane z góry, są lekko zbieżne, ale nie aż tak, aby kufa była spiczasta; jest dość tępo zakończona. Długość kufy jest równa długości mózgoczaszki. Szerokość kufy, mierzona w połowie jej długości, sięga mniej więcej połowy długości, a jej głębokość nie powinna być mniejsza od połowy długości. Linia górna kufy powinna być prosta. Dolna linia powinna być wyznaczona żuchwą, a nie wargami. Dość trudno jest ustalić położenie kącika warg, ale powinien on się znajdować mniej więcej na linii pionowej, przechodzącej przez zewnętrzny kącik oka. Dolna krawędź żuchwy jest niemal prosta.
Wargi: Delikatne, mało znaczne, rozdzielają się pod nosem i jedynie przykrywają zęby. Brzegi warg dobrze pigmentowane.
Uzębienie: Szczęka i żuchwa dobrze rozwinięte, zwłaszcza żuchwa. Zęby białe, duże, regularnie rozstawione; uzębienie kompletne. Zgryz nożycowy.
Policzki: Mało wyraźne.
Oczy: Duże, tęczówka barwy kasztanowej, w ciemniejszym lub jaśniejszym odcieniu, w zależności od umaszczenia. Osadzone frontalnie, mają wyraz łagodny i czujny. Otwór oka kształtu lekko owalnego. Oczy lekko skośne - wyimaginowana oś podłużna oka wzniesiona o około 15 stopni od linii poziomej. Powieki dobrze przylegające, o czarnych krawędziach, rzęsy bardzo długie, podtrzymujące opadający na oczy włos.
Uszy: Wysoko osadzone, częściowo załamane - mniej więcej na jednej trzeciej długości. Gdy pies jest czymś zainteresowany, unosi trochę ich podstawy. Kształtu trójkątnego, długości od 11 do 13 cm, szerokości od 6,5 do 8 cm. U podstawy szerokie, sięgają tylną krawędzią do miejsca, gdzie głowa łączy się z szyją, natomiast przednią połowy czaszki. Koniec ucha lekko zaokrąglony, Włos na uszach jest miękki i trochę falisty, na ich końcach tworzy frędzle.

SZYJA:

Górna krawędź szyi lekko wysklepiona, szyja nieco krótsza od głowy i nie stanowi więcej, jak 80% jej długości. Obwód szyi, mierzony w połowie długości, powinien być przynajmniej dwukrotnie większy od długości. Skóra przylegająca, bez podgardla. Szyja porośnięta gęstą sierścią.

TUŁÓW:
Linia górna: Kłąb wyraźnie wyróżniający się od prostej linii grzbietu.
Lędźwie trochę wysklepione, zad lekko opadający.
Kłąb: Wysoki i długi. Szyja płynnie przechodzi w tułów.
Grzbiet: Odcinek piersiowy prosty, dobrze umięśniony i szeroki, długościmniej więcej 30% wysokości w kłębie, płynnie przechodzi w odcinek lędźwiowy, a ten - w zad. Długość odcinka lędźwiowego około 20% wysokości w kłębie, zatem jest on wyraźnie krótszy od odcinka piersiowego. Szerokość lędźwi równa ich długości, powinny być dobrze umięśnione.
Zad: Mocny, szeroki, dobrze umięśniony i opadający pod kątem 30% do linii poziomej; szerokość pomiędzy guzami biodrowymi powinna wynosić 1/7 wysokości w kłębie.
Klatka piersiowa: Pojemna, z zakrzywionym mostkiem, sięgającym do łokcia. Obwód klatki piersiowej, mierzony za łokciami, jest o 25% większy od wysokości w kłębie, a jej średnica musi wynosić 30% tej wysokości. Głębokość klatki wynosi 50% wysokości w kłębie.

OGON:
Mocny i gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, porośnięty kozim, lekko falistym włosem. Długość ogona wynosi 60-65% wysokości w kłębie; bez trudu sięga stawu skokowego, gdy jest opuszczony, ale lepiej, by był trochę krótszy. W spoczynku ma kształt szabli, to znaczy jest prosty na pierwszej 1/3 długości i zagięty na ostatniej 1/3. W ruchu pies macha nim, jak flagą.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:
Widziane z przodu i z boku są proste, a ich długość od podłoża do łokcia wynosi 50% wysokości w kłębie, w harmonii do wielkości psa.
Łopatki: Dobrze zbudowane i masywne, mocno umięśnione. Długość łopatki to nieco więcej niż 1/4 wysokości w kłębie, od 15 do 17 cm. Nachylona jest ona pod kątem 60-70 stopni w stosunku do linii poziomej.
Ramiona: Dobrze umięśnione, o mocnej kości, długości 30% wysokości w psa kłębie, nachylone pod kątem 60-70 stopni w stosunku do linii poziomej. Kąt pomiędzy łopatką a kością ramienia waha się od 105 do 125 stopni.
Łokcie: Muszą być ustawione równolegle w stosunku do linii środkowej tułowia, na linii pionowej, przebiegającej od kłębu do podłoża. Kąt pomiędzy ramieniem a kością promieniową przedramienia wynosi 150-155 stopni. Całe kończyny, poczynając od łokcia, porośnięte obfitym, długim i gęstym włosem, pozbijanym w kępy.
Przedramiona: Pionowe, długości co najmniej równej długości ramienia, o mocnych kościach i silnym umięśnieniu.
Nadgarstki: Suche, ruchome, z wyraźną kością groszkowatą. Wystaje trochę do przodu przed linią kończyny.
Śródręcza: Suche i elastyczne, oglądane od przodu znajdują się na linii kończyny, oglądane z boku jest ustawione lekko skośnie.
Łapy: Owalne (zajęcze), o zwartych i dobrze wysklepionych palcach. Pazury mocne, wysklepione i ciemne, opuszki mocne i ciemne.
Kończyny tylne:
W całości proporcjonalne do wielkości psa, ustawione równolegle wobec siebie.
Uda: Długie, szerokie, dobrze umięśnione, tak, że powierzchnia ich jest trochę wysklepiona. Długość uda wynosi około 30% wysokości w kłębie, a szerokość 3/4 długości. Kąt, który udo tworzy z miednicą, wynosi 100-105 stopni.
Podudzia: O mocnym kośćcu i suchym, dobrze wykształconym umięśnieniu. Długość podudzia stanowi mniej więcej 1/3 wysokości w kłębie, a nachylenie w stosunku do linii poziomej - 55 stopni.
Stawy kolanowe: Niewykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Kąt pomiędzy kością udową i piszczelową wynosi około 130-135 stopni.
Stawy skokowe: Jego boczne powierzchnie muszą być szerokie, a odległość od stawu skokowego do podłoża to nie mniej, jak 25% wysokości w kłębie. Kąt w stawie skokowym wynosi od 140 do 145 stopni.
Śródstopia: Jego długość, mierzona od kości piętowej do łapy, jej tożsama z odległością stawu skokowego od podłoża. Przy mierzeniu wyłącznie śródstopia wynosi ona około 15% wysokości w kłębie. Musi być ustawione pionowo. Wilcze pazury należy usunąć.
Łapy: Takie same, jak przednie.

CHODY:
Krok długi i swobodny; najbardziej pożądaną formą ruchu jest dość długi, harmonijny kłus. Dzięki swej budowie pies łatwo wchodzić może w galop, który może utrzymywać na dość znacznym dystansie.

SKÓRA:

Przylegająca na całym ciele, delikatna, zwłaszcza na uszach i przednich nogach. Nie tworzy zmarszczek na głowie ani podgardla. Błony śluzowe i trzecia powieka czarne.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: Nadzwyczaj obfita, bardzo długa, ukształtowana różnie na poszczególnych partiach ciała. Włos szorstki, kozi, zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej na całej tylnej części tułowia, i na wszystkich kończynach, sierść - w zależności od wieku - albo tworzy, albo już utworzyła opadające wstęgi. Włos na głowie nie jest tak szorstki, przykrywa oczy. Na kończynach włos tworzy równo rozmieszczone kosmyki, opadające ku dołowi,
tak, że przód psa wygląda jak jedna masa włosa. Na zadzie i kończynach tylnych gęste wstęgi pokrywają całą powierzchnię. Podszerstek krótki i gęsty, tak, że skóra jest niewidoczna, i tłusty w dotyku.
Maść: Jednolicie szara lub w łaty szare, w różnych odcieniach, od najjaśniejszego do niemal czarnego. Dopuszczalne odcienie beżowe i płowe. Maść jednolicie czarna dopuszczalna pod warunkiem, że czerń nie jest ani czysta, ani lśniąca. Niedopuszczalna maść biała, a białe znaczenia tolerowane, o ile nie przekraczają 1/5 powierzchni.

WZROST:

Wysokość w kłębie:
Idealna 60 cm dla psów, z tolerancją 2 cm w obie strony, dla suk 56 cm z taką samą tolerancją.
Waga: Psy: 32-38 kg Suki: 26-32 kg

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny. Jednakowo wadliwy jest pies ze zbyt małą głową, jak i ten, który stale porusza się inochodem
Wady wykluczające z hodowli:
Profil wypukły lub wklęsły.
Wyraźny przodozgryz.
Obuoczny zez.
Nos niekompletnie pigmentowany.
Wysokość powyżej lub poniżej wzorcowej.
Zakręcony ogon.
Wady dyskwalifikujące:
Agresja lub lękliwość.
Zupełnie niepigmentowany nos.
Kufa wyraźnie garbonosa lub o wklęsłym profilu.
Kompletny obustronny brak pigmentacji powiek.
Porcelanowe oko, choćby jedno.
Bardzo widoczny przodozgryz.
Brak ogona lub ogon skrócony, zakręcony nad grzbietem.
Kompletny brak pigmentacji śluzówek.
Maść biała na więcej niż 1/5 powierzchni ciała.

Każdy pies, zdradzający widoczne zaburzenia charakteru, musi zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/194.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.