Pochodzenie

W czasach, gdy myśliwi nie używali jeszcze broni palnej, na polowanie zabierali psy, które potrafiły osaczyć niedźwiedzie i dziki, przytrzymując je zębami. Szeroka kufa z wystającą dolną szczęką i wysoko umiejscowioną truflą nosową, pozwalała im swobodnie oddychać nie zwalniając uścisku zatrzymanego zwierzęcia. Jednocześnie pełniły rolę psów obronnych, a że były wyjątkowo silne, wykorzystywano je również do walk z bykami. Kiedy w XVIII wieku zaprzestano polowań z psami bojowymi oraz zakazano organizownia walk zwierząt, ich los stanął pod znakiem zapytania. Hodowcy obawiali się, że nie będzie już na nie zapotrzebowania. Na ratunek przyszli im na szczęście rzeźnicy i handlarze bydła, którzy postanowili je wykorzystać jako psy obronne podczas ich wypraw na targ.

W 1860 roku psy, które wśród swoich przodków miały uprawdopodobnioną obecność bullen-beissera, buldoga angielskiego oraz boston teriera, nazwano bokserami i rozpoczęto ich hodowlę w czystości rasy. Na wystawie kynologicznej pokazano je po raz pierwszy w Monachium, w 1895 roku, a rok później, w 1896 roku, powstał istniejący do dziś Niemiecki Klub Boksera. W 1902 opublikowano pierwszy oficjalny wzorzec rasy, który był potem wielokrotnie modyfikowany. W 1905 roku do wzorca rasy wprowadzono zapis o przodozgryzie, najbardziej charakterystycznej cesze boksera, a w 1926 wykreślono ze wzorca umaszczenie białe i czarne.
 

Rodzinka w komplecie

Podczas I wojny światowej boksery były już dobrze znane i wykorzystywane na dużą skalę przez armię niemiecką. Fakt ten najprawdopodobniej przyczynił się do tego, że w 1925 roku zostały uznane jako psy użytkowe. Niestety, podobnie jak w przypadku innych ras, II wojna światowa poczyniła ogromne spustoszenie w europejskiej populacji bokserów. Po jej zakończeniu rasę odbudowano w oparciu o psy urodzone za oceanem. Dziś boksery cieszą się nadal sporą popularnością i wbrew pozorom, to nie w Niemczech jest ich najwięcej, ale we Włoszech.
 

Bokser jest psem krępym,średniego wzrostu, którego sylwetka wpisana jest w kwadrat. Sprawia wrażenie silnego, zwartego, ale jednocześnie eleganckiego psa, o widocznej, doskonale rozwiniętej muskulaturze. Ma charakterystyczną, wysoko noszoną, osadzoną na łukowato wygietej szyi, wpisaną w sześcian głowę z wyraźnie zaznaczonym przełomem czołowym i harmonijną proporcją pomiędzy wielkością kufy i mózgoczaszki. Wielkość głowy musi być proporcjonalna do sylwetki psa. Grzbiet nosa nie może przechodzić w część czołową jak u buldoga, ale też nie może być opadający. Głowa powinna być sucha, bez żadnych fałd, z wyjątkiem dwóch załamań, które są trwale zaznaczone i przebiegają od nasady nosa w dół, nadając psu charakterystyczny wygląd. Oczy ciemne o inteligentnym ale nie groźnym spojrzeniu. Uszy w stanie naturalnym odpowiedniej wielkości, osadzone wysoko. W spoczynku przylegają do policzków, kiedy pies nasłuchuje, są skierowane do przodu i tworzą wyraźną fałdę. Nos szeroki, czarny, lekko zadarty, nozdrza szerokie, koniuszek nosa umieszczony nieco wyżej niż nasada. Szczęki ustawione w przodozgryzie, przy zamkniętym pysku kły i siekacze żuchwy, podobnie jak język nie mogą być widoczne.

Tułów kwadratowy, grzbiet zwarty, krótki, szeroki, silnie umięśniony z wyraźnie zaznaczonym kłębem i lekko opadającym zadem. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca łokci. Jej głębokość jest równa połowie wysokości psa w kłębie. Silne przedpiersie. żebra dobrze wysklepione, nie beczkowate, sięgające daleko do tyłu. Dolna linia przebiega eleganckim łukiem do tyłu. Ogon osadzony raczej wysoko niż nisko, zachowany w stanie naturalnym. Kończyny przednie proste, silne, ustawione równolegle, łapy: małe, okrągłe, zwarte, puszki grube o twardej podeszwie. Tylne bardzo mocno umięśnione, oglądane z tyłu proste, łapy nieco dłuższe niż przednie. Chody pełne energii, siły i elegancji. Od momentu wprowadzenia zakazu cięcia uszu i ogona wygląd boksera bardzo się zmienił, pies ma teraz zdecydowanie mniej bojowy charakter.
 

Wysokość w kłębie: psy 57-63 cm, suki 53-59 cm.
Masa ciała: psy około 30 kg, suki około 25 kg.
 

Bokser jest psem odważnym, pewnym siebie, posiadającym nieprzebrane pokłady energii, które powinien w sposób kontrolowany rozładować. Potrzebuje dużo ruchu i zajęć. Jeśli nie zostanie odpowiednio wychowany, może próbować zdominować właścicieli i zacząć rządzić. Dlatego też należy bardzo wcześnie rozpocząć konsekwentne wychowanie, któremu, przy właściwym i spokojnym podejściu właściciela, pies podda się bez oporu. Boksery są wspaniałymi psami rodzinnymi i opiekunami dzieci. Są pełne radości, zawsze chętne do zabawy. Ze zwierzętami a zwłaszcza z innymi psami może być różnie, nie wolno więc stwarzać sytuacji, w których mogłoby dojść do konfrontacji.

Boksery często wykorzystywano do pracy w policji, jako przewodników niewidomych lub po prostu jako psy obronne. Mają bardzo wysoki próg agresji co oznacza, że same raczej nie atakują a także nie dają się łatwo sprowokować. Odstraszają swoim wyglądem, potem następuje ostrzegawcze warczenie a dopiero w ostateczności atak. Natomiast jeśli mimo wszystko do bójki dojdzie, będą walczyć do upadłego.

 

Bokser ma krótką, delikatną, przylegającą do skóry sierść, całkowicie pozbawioną podszerstka. Mimo solidnej muskulatury i wyglądu odpornego psa bojowego, w zimie bardzo marznie i dbający o jego zdrowie właściciel, koniecznie powinien mu sprawić na zimę jakieś okrycie. Odpowiednio ubrane boksery nic nie tracą ze swojej powagi, a jest im ciepło i wygodnie. Można zobaczyć je tutaj.

 

Podstawowy kolor nie może się mieszać ani przenikać z pręgami, które powinny wyraźnie ze sobą kontrastować. Maska zawsze musi być czarna, ograniczona tylko do kufy. Dopuszczalne są białe znaczenia, które jednak nie mogą pokrywać więcej, niż jedną trzecią powierzchni ciała i w żadnym wypadku nie mogą zachodzić na tułów.

Pielęgnacja boksera jest bardzo prosta, nie należy jej jednak zaniedbywać. Chodzi głównie o regularne usuwanie martwego włosa, który łatwo wypada i wbija się w obicia mebli i dywany. Istnieje przekonanie, że boksery się ślinią, w rzeczywistości jest wiele psów, u których ten problem praktycznie nie istnieje. Pies, który ma takie skłonności powinien dostawać posiłki zawsze o tej samej porze, trzeba również zrezygnować z podawania mu smakołyków (z wyjątkiem szkolenia), bo na sam ich widok będzie mu ciekła ślina.

Niestety boksery podatne są na szereg różnego rodzaju chorób, z których wielu można uniknąć kupując szczenię w dobrej hodowli, w której rodzice poddawani są badaniom wykluczającym występowanie dziedzicznie przekazywanych schorzeń. Niezależnie od tego, mogą się zdarzyć alergie pokarmowe i skórne, choroby serca i układu krążenia, problemy ze stawami, padaczka oraz choroby nowotworowe. Bokser jest również wrażliwy zarówno na bardzo niskie, jak i bardzo wysokie temperatury. Z ciepłego mieszkania nie wolno wypuszczać go bezpośrednio na duży mróz, bo łatwo może nabawić się przeziębiania, poza tym, ponieważ nie ma podszerstka, w taką pogodę powinien nosić ciepłe ubranie, lub, jeśli ktoś woli, specjalnie uszytą kapę. Z kolei w upalne dni, ze względu na brachycefaliczną budowę czaszki i związane z tym trudności z oddychaniem, narażony jest na zwiększone ryzyko udaru słonecznego, dlatego nie wolno zostawiać go na tarasie, a w ogrodzie trzeba zapewnić mu zacienione miejsce. W takie dni trzeba również ograniczyć wysiłek fizyczny. Warto także zadbać o prawidłowe żywienie, ponieważ bokser ma dużą tendencję do tycia. Odpowiednio zadbany żyje średnio 10-12 lat.
 

Bokser jest psem uniwersalnym, nadaje się właściwie dla każdej rodziny. Wszystko zależy od tego jak zostanie wychowany. Jest to pies bardzo inteligentny i dosłownie wszystkiego można go nauczyć, pod warunkiem, że przewodnik będzie postępował konsekwentnie, ale spokojnie i w czasie szkolenia nie pozwoli psu na harce. Bokser może bez problemu przejść szkolenie na psa obronnego, jeśli taką właśnie rolę ma pełnić. Trzeba jednak bardzo uważać, żeby trafić do dobrego szkoleniowca, bo ten pies ma w sobie mądrą agresję, głęboko schowaną, która pokazuje tylko wtedy, kiedy uzna, że jest to rzeczywiście konieczne. Nie wolno tego zmarnować zbędnym, nierozsądnym, niestety stosowanym dość często zaostrzaniem, które ze zrównoważonego psa może zrobić agresora. Piszemy na ten temat w zakładce Szkolenie obrończe czy agresja. 

Bokser równie dobrze sprawdzi się jako pies rodzinny, bo na widok dzieci ten nieustraszony obrońca zmienia się w czułą nianię. Jest pełen energii, zawsze skory do zabawy, długo zachowuje się jak szczeniak i dorośleje dopiero w wieku około dwóch, trzech lat. Kiedy się cieszy macha nie tylko ogonem, ale całym ciałem. Ze względu na tę żywiołowość nie powinien zostawać z małymi dziećmi bez nadzoru dorosłych, ponieważ niechcący, w ferworze zabawy może im zrobić krzywdę. Nie ma mowy, żeby umyślnie skrzywdził dziecko lub je zaatakował, zawsze będzie go bronił, nawet przed rodzicielskim klapsem, bo on wie, że dzieci bić nie wolno.

Potrzebuje dużo ruchu, dobry spacer lub niezbyt szybki bieg przy rowerze pozwoli wypuścić z niego nadmiar energii. Po powrocie do domu będzie idealnym, spokojnym psem kanapowym. Trzeba jednak pamiętać, że bokser szybko się męczy i nie należy go zbytnio forsować.

Bokser nie wnosi do mieszkania brudu z ulicy, za to w jego wiszących faflach często zostają resztki jedzenia i wody, które potem z wdziękiem roztrzepuje po całym mieszkaniu. Choć nie u wszystkich psów ten problem wystepuje, trzeba sobie z tego zdawać sprawę, ponieważ dla niektórych osób może to być problem.   

 

Biały bokser

W miotach po prawidłowo umaszczonych bokserach od czasu do czasu rodzą się szczęnieta o nietypowym umaszczeniu, w którym kolor biały pokrywa zdecydowaną większość ciała. Wprawdzie maja one prawo do rodowodu, ale nie są dopuszczane ani do wystaw, ani tym bardziej do hodowli. Kiedyś rzadko można je było zobaczyć, ponieważ zazwyczaj usypiano je zaraz po urodzeniu. Dziś spotyka się je zdecydowanie częściej i mają całkiem liczne grono miłośników.

Warto podkreslić, że białe boksery nie są pozbawionymi pigmentu albinosami i tym samym nie są obarczone całym szeregiem chorób charakterystycznych dla tego rodzaju umaszczenia. Mają zazwyczaj ciemne oczy, nos i fafle, barwne plamy na tułowiu lub głowie, np zawadiacko “podbite” oko, lub kolorowe ucho. Nie są też typowymi psami o białym umaszczeniu. Kolor białego boksera wynika ze skrajnej łaciatości, w której białe łaty rozciągają się na niemal całe ciało i zajmują znacznie więcej niż dopuszczona przez wzorzec 1/3 powierzchni barwy podstawowej.

Podatność białych psów na najczęściej spotykane u bokserów chorobyspotykane choroby, nie jest większa niż psów żółtych i pregowanych. Jedyny wyjątek stanowi głuchota i tendecja do alergii skórnej, która u białych psów jest minimalnie wyższa. Ale jest to cecha związana z kolorem i choć identyczne ryzyko występuje np u doga argentyńskiego, nikt go z tego powodu nie stygmatyzuje. Wprawdzie na świecie są hodowcy, którzy walczą o uznanie białego koloru, jednak wydaje się, że raczej nie ma szans aby to nastapiło w najbliższym czasie. Nie zmienia to faktu, że miłośnicy boksera i jego charakteru, którzy nie są zainteresowani wystawami, mogą bez obawy zdecydować się na psa o tym umaszczeniu.
 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Ówczesną hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie użytecznością psa i jego przydatnością do konkretnych celów. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.

Długość korpusu do wysokości w kłębie - kwadratowa sylwetka, tzn. linie poziome - podłoża i górna poprowadzona na wysokości kłębu  oraz pionowe - na wysokości łopatki oraz guza siedzeniowego – tworzą kwadrat. Głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie = klatka piersiowa sięga do łokci. Głębokość klatki piersiowej wynosi połowę wysokości w kłębie.
Długość grzbietu nosa do długości głowy = długość grzbietu nosa w stosunku do długości mózgoczaszki ma się jak 1:2 (mierząc od trufli nosa do wewnętrznego kąta oka oraz od wewnętrznego kąta oka do kości potylicznej).

ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać nań wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynne od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jako pies mało
wymagającym a równocześnie bardzo czysty jest ceniony zarówno w rodzinie jak i jako pies obrończy, towarzyszący i służbowy. Ma pewny charakter, również w starszym wieku pozbawiony fałszu.

GŁOWA:
Nadaje bokserowi charakterystyczny wygląd, jej wielkość musi zachowywać odpowiednie proporcje w stosunku do całego ciała, nie może sprawiać wrażenia ani za lekkiej, ani za ciężkiej.
Kufa powinna być możliwie szeroka i mocna. Piękny wygląd głowy zależy od harmonijnej proporcji pomiędzy wielkością kufy i mózgoczaszki. Kufa oglądana z dowolnej strony - od przodu, z góry lub z boku - zawsze musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do mózgoczaszki, tzn. nigdy nie może sprawiać wrażenia zbyt małej.
Głowa powinna być sucha, tzn. bez żadnych fałd. Przy wytężonej uwadze psa, w naturalny sposób na głowie tworzą się jednak fałdy. Od nasady nosa po obu stronach przebiegają w dół trwale zaznaczone fałdy.
Ciemna maska ogranicza się do kufy i musi wyraźnie różnić się od umaszczenia głowy, aby część twarzowa nie sprawiała zbyt
ponurego wrażenia.
Mózgoczaszka:

Czaszka: Mózgoczaszka powinna być możliwie wąska i graniasta. Jest lekko wysklepiona, nie może być ani zbyt kulista i krótka, ani płaska i zbyt szeroka, potylica nie powinna być zbyt wysoka.
Bruzda czołowa słabo zaznaczona, szczególnie pomiędzy oczami nie może być zbyt głęboka.
Stop: Czoło tworzy w stronę grzbietu nosa wyraźny uskok. Grzbiet nosa nie może przechodzić w część czołową jak u buldoga, ale nie może również być opadający.
Trzewioczaszka:
Nos: Nos jest szeroki i czarny, bardzo lekko zadarty, szerokie nozdrza, koniuszek nosa umieszczony nieco wyżej niż nasada.
Kufa: Kufa powinna być mocna we wszystkich trzech wymiarach, tzn. nie może być spiczasta, wąska, krótka ani zbyt płaska. Jej kształt określany jest przez: a) kształt szczęk, b) ustawienie kłów, c) kształt fafli.
Kły muszą być rozstawione możliwie szeroko i mieć odpowiednią długość, dzięki czemu widziana od przodu kufa jest szeroka, niemal kwadratowa i tworzy z grzbietem nosa kąt rozwarty. Od frontu krawędź górnej wargi opiera się na krawędzi wargi dolnej. Wygięta do góry część żuchwy z dolną wargą, zwana brodą, nie może w sposób widoczny wysuwać się przed górną wargę, ani tym bardziej chować się pod nią, lecz powinna być zarówno od przodu, jak i z boku dobrze zaznaczona. Przy zamkniętym pysku kły i siekacze żuchwy, podobnie jak język nie mogą być widoczne. Wyraźnie widoczna jest frontalna bruzda górnej wargi.
Fafle: Fafle dopełniają kształt kufy. Górna warga jest gruba i mięsista. Wypełnia ona lukę powstała na skutek wysunięcia żuchwy, opierając się jednocześnie na jej kłach.
Zgryz: Żuchwa jest wysunięta przed górną szczękę i lekko wygięta ku górze. Charakterystycznym zgryzem boksera jest przodozgryz.
Szczęka jest szeroka u nasady i jedynie w bardzo niewielkim stopniu zwęża się ku przodowi.
Uzębienie jest silne i zdrowe. Siekacze powinny być równo ustawione w prostej linii, kły szeroko rozstawione i odpowiedniej wielkości.
Policzki: Policzki są wykształcone odpowiednio do mocnych szczęk, nie wystają jednak zbyt wyraźnie, przechodząc raczej lekkim łukiem w kufę.
Oczy: Oczy ciemne, nie mogą być ani zbyt małe, ani wyłupiaste, ani też zbyt głęboko osadzone. Powinny wyrażać energię i inteligencję, spojrzenie nie może jednak być groźne ani zbyt przenikliwe.  Oprawa oczu powinna być ciemna;
Uszy: Zachowane w stanie naturalnym są odpowiedniej wielkości, osadzone po bokach w najwyższej części mózgoczaszki.
W spoczynku przylegają do policzków, w stanie wytężonej uwagi skierowane są do przodu tworząc wyraźną fałdę.

SZYJA:
Górna linia przebiega eleganckim łukiem od wyraźnie zaznaczonej nasady karku do kłębu. Szyja powinna być wystarczająco długa, okrągła, mocna, muskularna i sucha.

TUŁÓW:
Kwadratowy, oparty na silnych, prostych kończynach.
Kłąb: Powinien być zaznaczony.
Grzbiet: Włącznie z partią lędźwiową powinien być krótki, zwarty, prosty, szeroki i silnie umięśniony.
Zad: Lekko opadający, nieznacznie wypukły i szeroki. Miednica powinna być długa i zwłaszcza u suk, szeroka.
Klatka piersiowa: Głęboka, sięgająca aż do łokci. Głębokość klatki piersiowej równa jest połowie wysokości psa w kłębie. Dobrze wykształcone przedpiersie. Żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate, sięgające daleko do tyłu.

Dolna linia: Przebiega eleganckim łukiem do tyłu, krótkie, napięte i lekko podciągnięte boki.

OGON:
Osadzony raczej wysoko niż nisko, normalnej długości, zachowany w stanie naturalnym.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Patrząc od przodu powinny być proste, ustawione równolegle, o silnym kośćcu.
Łopatki: Długie, ukośne, mocno powiązane z tułowiem, nieprzesadnie umięśnione.
Ramiona: Długie i tworzące z łopatką kąt prosty.
Łokcie: Ani zbyt mocno przylegające do klatki piersiowej ani zbyt odstające.
Przedramię: Pionowe, długie i sucho umięśnione.
Staw nadgarstkowy: Mocny, dobrze zaznaczony lecz bez zgrubień.
Śródręcze: Krótkie, ustawione niemal pionowo do podłoża.
Łapy: Małe, okrągłe, zwarte; opuszki grube o twardej podeszwie.
Kończyny tylne:
Bardzo silnie umięśnione, mięśnie twarde i plastycznie uwidocznione. Kończyny oglądane z tyłu powinny być proste.
Udo: Długie i szerokie. Kąt stawu biodrowego i kolanowego jak najmniej rozwarty.
Kolano: W swobodnej postawie powinno sięgać linii poprowadzonej pionowo od guza biodrowego do podłoża.
Podudzie: Bardzo muskularne.
Staw skokowy: Mocny, dobrze zaznaczony, lecz bez zgrubień. Kąt w stawie skokowym wynosi ok. 140°.
Śródstopie: Krótkie, ustawione do podłoża pod kątem 95°-100°
Łapy tylne (stopy): Nieco dłuższe niż przednie, zwarte, grube opuszki o twardych podeszwach

CHODY:
Energiczne, pełne siły i elegancji.

SKÓRA:
Sucha, elastyczna, bez fałd.

SZATA:
Włos:
Krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie:
Żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnorudobrązowego, przy czym za najładniejsze uważane jest umaszczenie pośrednie (czerwonożółte).
Maska czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są zasadniczo niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia.

WIELKOŚĆ:
Mierzona w kłębie, wzdłuż łokci do podłoża: psy 57-63 cm, suki 53- 59 cm.
Waga: psy powyżej 30 kg (przy wysokości w kłębie ok. 60 cm), suki ok. 25 kg (przy wysokości w kłębie ok. 56 cm)

WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Usposobienie i charakter: Agresywność, złośliwość, podstępność, niezrównoważenie, brak temperamentu, bojaźliwość.
Głowa: Brak szlachetności i wyrazu, ponury wyraz, głowa pinczera lub buldoga, ślinienie się, widoczne zęby lub język, zbyt spiczasta lub zbyt lekka kufa, opadający grzbiet nosa, brązowa, jasna lub sezonowo rozjaśniająca się trufla nosa, tzw. jastrzębie oczy, niedopigmentowana trzecia powieka, uszy jeśli nie kopiowane - powiewające, na wpół lub całkiem stojące, uszy w kształcie płatka róży. Skrzywiona żuchwa lub listwa zębowa, wadliwe ustawienie zębów, zęby słabo wykształcone, wadliwe uzębienie będące skutkiem przebytej choroby.
Szyja: Krótka, gruba, obwisłe podgardle.
Tułów: Za szeroki i zbyt niski front, klatka piersiowa zawieszona między łopatkami, słaby, karpiowaty lub łękowaty grzbiet, długie, wąskie i mocno zapadnięte lędźwie, sławo związane z zadem, wysklepiona partia lędźwiowa, spadzisty zad, wąska miednica, obwisły brzuch, zapadnięte boki.
Ogon: Nisko osadzony, złamany.
Kończyny przednie: „Francuska postawa”, luźne łopatki, luźne łokcie, słaby staw nadgarstkowy, zajęcze, płaskie, lub mało zwarte łapy.
Kończyny tylne: Słabo umięśnione, zbyt słabo lub zbyt mocno kątowane, postawa szablasta, krowia lub kabłąkowata, zbyt blisko siebie ustawione pięty, wilcze pazury, zajęcze oraz płaskie, mało zwarte łapy.
Chody: Kołyszący chód, za krótki wykrok, inochód, sztywność.
Umaszczenie: Maska sięgająca poza kufę, zbyt blisko siebie ułożone lub tylko pojedyncze pręgi, brudny kolor tła, przemieszane barwy, nieestetyczne białe znaczenia, jak np. cała lub w połowie biała głowa, nietypowe umaszczenie oraz takie, gdzie białe znaczenia zajmują ponad 1/3 powierzchni barwy podstawowej.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
 -  Agresja lub wyraźna lękliwość
 -  Ogon z natury szczątkowy

UWAGA:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.