Rasy psów

Wybierz inną rasę

BOLOŃCZYK

Pochodzenie


Wiadomości na temat pochodzenia bolończyków są bardzo sprzeczne. Najprawdopodobniej zostały przywiezione do Włoch z wysp Kanaryjskich, choć wszystkie źródła jako kolebkę rasy podają basen Morza Śródziemnego. Bez wątpienia pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Bolonii. Szybko trafiły na salony, były ulubieńcami rodziny Gonzagów i Medyceuszy, a książę d’ Estee ofiarował kilka piesków królowi Hiszpanii Filipowi II.

Bichon bolonais zawsze był psem bardzo luksusowym. Bichoner - w języku francuskim znaczy troszczyć się, rozpieszczać. Były więc bolończyki chętnie przez wszystkich rozpieszczane, stanowiły ceniony i mile widziany prezent wśród królów i arystokracji. Miała je na swoim dworze caryca Katarzyna, były wielkimi ulubieńcami madame de Pompadour. Malowali je najsłynniejsi malarze, Breughl i Goya.

W XIX wieku wszystko się zmieniło, pojawiły się pudle, które przebojem weszły na arystokratyczne salony. Bolończyki szybko popadły w niełaskę a przetrwanie zawdzięczają hodowcom pasjonatom, którzy ocalili tę rasę od zapomnienia. W XX wieku znów stały się obiektem zainteresowania, ale ich liczba niezmiennie pozostaje niewielka. Najbardziej popularne są w swojej historycznej kolebce - we Włoszech.

W Polsce pierwsze bolończyki pojawiły się w bydgoskiej hodowli Kwadryga, a wkrótce potem w warszawskiej hodowli Gracja. Szczególnie ta druga zaznaczyła swoją obecność na wystawowych ringach: znakiem rozpoznawczym psów z tej hodowli były fioletowe ringówki i akcesoria, których widok wywoływał panikę wśród konkurencji.
 

Wygląd

Bolończyk jest małym pieskiem o zwartej i przysadzistej budowie. Jego sylwetka zamyka się w kwadracie: długość ciała jest równa wysokości w kłębie. Mimo niewielkiego wzrostu jest psem mocno zbudowanym, z dobrze rozwiniętą klatką piersiową i lędźwiami. Ogon pokryty bardzo długim włosem tworzącym frędzle jest noszony wysoko na grzbiecie.

Ma niewielką głowę z dużymi, ale nie wyłupiastymi, ciemnobrązowymi oczami. Czarno pigmentowane powieki i duży czarny nos wspaniale kontrastują z idealnie białą szatą. Sierść ma dla tej rasy znaczenie zasadnicze, bo to ona nadaje psu wyjątkowy, niepowtarzalny charakter.

Wysokość w kłębie: psy 27 – 30 cm, suki 25 -28 cm.
Masa ciała: 2,5 - 4 kg.
 

Charakter, usposobienie

Bichon bolonais jest typowym psem do towarzystwa, ma wspaniały charakter, jest uroczy, przymilny i zawsze skory do zabawy. Bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, którego nie odstępuje ani na krok. Lubi uczestniczyć w życiu rodziny i uwielbia dzieci. Wszystkich potrafi owinąć sobie wokół małego palca, nawet jak coś spsoci, ma tyle wdzięku, że trudno się na niego gniewać. Ze względu na jego urok łatwo go rozpuścić i wtedy może próbować wejść właścicielowi na głowę. Warto go szkolić, bo jest bardzo inteligentny, uczy się łatwo i chętnie. Jest radosnym, pełnym energii pieskiem i nawet w starszym wieku potrafi się bawić jak szczenię. Bardzo lubi spacery, ale nie potrzebuje szczególnie dużo ruchu.
 

Szata

Bolończyk ma charakterystyczną białą, puszystą sierść, jednakowo długą na całym ciele. Jedynie włos porastający głowę jest odrobinę krótszy. Nie linieje, jego sierść tworzy kosmyki, które nie przylegają zbytnio do ciała. Umaszczenie powinno być śnieżnobiałe, choć skóra jest koloru czarnego. W przeszłości bolończyki miały szatę czarno-białą, dziś jednak barwa czarna jest niedopuszczalna. Dużym problemem jest uzyskanie idealnej bieli, u wielu psów występują niepożądane beżowe znaczenia.

Niezwykła sierść, która niewątpliwie jest jego największą ozdobą, jest jednocześnie wielkim problemem. Wymaga niezwykle starannej oraz systematycznej pielęgnacji, niewiele bowiem trzeba do tego, by z puszystej kuleczki przeistoczył się w jeden wielki kołtun. Jeśli piesek nie jest wystawiany, można jego sierść skrócić, będzie łatwiejsza do utrzymania w porządku. Jeśli jednak jego właściciel ma ambicje wystawowe, musi się liczyć z koniecznością regularnych wizyt w salonie pielęgnacji, chyba, że z czasem sam posiądzie niełatwą sztukę pielęgnowania tego nietypowego owłosienia.

Więcej na temat pielęgnacji bolończyka i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Problemy zdrowotne raczej tę rasę omijają, bolończyki w większości są psami odpornymi i zdrowymi. Zmorą ich właścicieli są za to bardzo szpecące, żółto-brunatne zacieki pod oczami, które mogą być skutkiem różnego rodzaju chorób oczu, takich jak np. niedrożność kanalików łzowych. Jeśli więc zażółcenia nie poddają się działaniu różnych środków kosmetycznych, trzeba zasięgnąć porady lekarza weterynarii, który specjalizuje się w chorobach oczu. Udrożnienie kanalików łzowych może definitywnie rozwiązać ten problem.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Bolończyk jest psem, który pasuje do każdej rodziny. Może mieszkać w domu z ogródkiem, ale równie dobrze będzie się czuł w niewielkim mieszkaniu. Jest bezkonfliktowy, pozbawiony agresji, bardzo niewiele szczeka. Ma usposobienie, które wnosi do domu wiele radości. Nadaje się zarówno dla rodziny z dziećmi jak i dla osób starszych, lubiących spokojne, niedalekie spacery. Zabrać go można wszędzie, zarówno na wycieczkę samochodową, jak i na wspólne wczasy. Jest odważny, przyjacielski, bardzo szybko adaptuje się w każdym nowym środowisku. Ze względu na sierść, idealnym dla niego właścicielem jest osoba, która ma dużo czasu, cierpliwość i zdolności manualne, dla której jego pielęgnacja będzie przyjemnością a nie koszmarem.


Zalety i wady

+ przemiły pies rodzinny
+ nie wymaga długich spacerów
+ nadaje się do małego mieszkania
+ wesoły i inteligentny
  - sierść wymaga czasochłonnej pielęgnacji

 

Ciekawostki

OPIS.

 
 


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 196 /20.04.1998/, wersja angielska
BOLOŃCZYK
POCHODZENIE: Włochy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:27.11.1989.
KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.
Nie podlegają próbom pracy.

ZARYS HISTORII RASY:
Pochodzenie rasy mylone jest z pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras były te same małe pieski, wspomniane przez Arystotelesa (384-322 p.n.e.) pod łacińską nazwą „canes melitenses”. Znane już w okresie Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były popularnym i cenionym darem wśród możnych ówczesnego świata. Cosimo Medycejski (1389-1464) sprowadził co najmniej ośmiu przedstawicieli rasy do Brukseli, jako podarunek dla belgijskiej arystokracji. Filip II, król Hiszpanii w latach 1556-1598, po otrzymaniu prezentu w postaci dwóch bolończyków od księcia d’Este, wystosował do swego darczyńcy pismo, mówiące, iż „te dwa małe pieski sa najbardziej królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”. Bolończyki obecne są w malarstwie Tycjana, Pietera Breughela
Starszego oraz Goi.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Mały, o krępej i zwartej budowie ciała, okryty śnieżnobiałą, długą i puszystą szatą.

ISTOTNE PROPORCJE:
Kwadratowa budowa ; długość tułowia równa wysokości w kłębie.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Bardzo spokojny ; zazwyczaj niezbyt aktywny. Pomysłowy, posłuszny, łagodny, niezwykle
przywiązany do swego pana i jego otoczenia.

GŁOWA:
Średniej długości, osiągającej 1/3 wysokości w kłębie. Szerokość, mierzona na poziomie łuków jarzmowych, odpowiada długości.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Nieco owalnego (jajowatego) kształtu w kierunku strzałkowym i raczej płaska w górnej części ; o nieco wypukłych bokach. Dobrze wysklepione kości czołowe – oś długa czaszki i oś długa kufy, są równoległe. Bruzda czołowa i guz potyliczny jedynie lekko zaznaczone. Długość czaszki przekracza nieco długość kufy.
Stop: Dość zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Na poziomie górnej linii kufy ; przednia część nosa, widziana z profilu, jest pochyła. Nos musi być duży i czarny.
Kufa: Długości równej 2/5 długości głowy. Górna linia kufy prosta, a boki kufy – równoległe, tak, by przednia część kufy była niemal graniasta. Dobrze wyrzeźbiona część podoczodołowa.
Wargi: Górna warga niezbyt głęboka, by nie zakrywać dolnej wargi. Profil dolnej części kształtuje żuchwa. Szczęka i żuchwa oraz zęby: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte; górny i dolny łuk zębowy doskonale dopasowane. Zęby białe, równo ustawione; mocne i pełne uzębienie. Zgryz nożycowy; dopuszczalny także zgryz cęgowy.
Oczy: Osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej; szeroko otwarte, duże lub średniej wielkości. Okrągła szpara powiekowa; gałka oczna nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Obramowanie powiek czarne, natomiast tęczówka koloru ciemnej ochry.
Uszy: Wysoko osadzone, długie i wiszące, lecz raczej sztywne u nasady, tak, że górna część małżowiny usznej odstaje nieco od czaszki, co daje wrażenie, iż głowa jest większa, niż w rzeczywistości.

SZYJA:
Bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.

TUŁÓW:

Pies zwartej budowy; długość ciała, mierzona od górnego krańca łopatki do końca zadu, równa jest wysokości w kłębie.
Kłąb: Jedynie nieznacznie wystający ponad linię grzbietu.
Górna linia: Prosta linia grzbietu i nieznaczna wypukłość lędźwi harmonijnie przechodzą w linię zadu.
Zad: W znikomym stopniu opadający; bardzo szeroki.
Mostek: Nieznacznie wystający.
Klatka piersiowa: Wydatna, głęboka do poziomu łokci; wysklepione żebra; jej głębokość osiąga niemal połowę wysokości w kłębie. Dolna lina tułowia: Stanowi przedłużenie linii mostka następnie nieznacznie wznosi się ku słabiźnie.

OGON:
Osadzony w linii zadu; noszony zagięty nad grzbietem.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Rozpatrywane w całości, idealnie proste i równoległe względem płaszczyzny środkowej ciała.
Barki : Długość łopatek równa ¼ wysokości w kłębie. Łopatka ustawiona ukośnie względem poziomu ; w stosunku do środkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą swobodę ruchu.
Ramię: Dobrze przylegające do tułowia; długości niemal równej długości łopatki, lecz ustawione mniej ukośnie.
Łokcie: Równoległe do środkowej płaszczyzny ciała.
Przedramię: Długości równej długości ramienia. Doskonale pionowe.
Nadgarstek i śródręcze: Widziane z przodu – w linii pionowej z przedramieniem; natomiast oglądane z boku – śródręcze ustawione lekko ukośnie.
Przednie łapy: Owalne, o mocno wysklepionych, ciemnych opuszkach i bardzo mocnych, czarnych pazurach.
KOŃCZYNY TYLNE: Rozpatrywane w całości i widziane od tyłu, stanowią przedłużenie kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do podłoża; są równoległe w stosunku do siebie.
Udo : Długość ud jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Uda są ukośne – od góry ku dołowi i od tyłu ku przodowi – i idealnie równoległe względem środkowej płaszczyzny ciała.
Podudzie : Dłuższe, niż udo.
Staw skokowy : Kąt piszczelowo-śródstępny nie jest zbyt ostry.
Śródstopie : Odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco mniej, niż 1/3 wysokości w kłębie.
Tyle łapy : Podobne do przednich, lecz mniej owalne.

RUCH:

Swobodny, energiczny; głowa noszona dumnie i elegancko.

SKÓRA:
Napięta i ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała. Widoczne błony śluzowe i trzecie powieki o czarnym pigmencie.

SZATA:
WŁOS: Długi na całym ciele, od głowy aż po ogon, od górnej linii po łapy; krótszy na kufie. Raczej puszysty, nigdy nie leżący płasko, lecz układający się w kosmyki; nigdy nie może tworzyć frędzli.
MAŚĆ: Czysto biała, bez śladu łat lub innych odcieni bieli.

WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Psy od 27 do 30 cm. Suki od 25 do 28 cm.
Waga: Od 2,5 do 4 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

POWAŻNE WADY:
- Wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej.
- Wypukła kufa (rzymski nos).
- Prognatyzm – jeśli zmienia wyraz pyska.
- Wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u psów, a poniżej 22 cm i powyżej 32 cm u suk.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
- Depigmentacja nosa.
- Nos innej barwy, niż czarna.
- Przodozgryz.
- Obustronna depigmentacja powiek.
- Zez.
- Brak ogona.
- Skrócony ogon – zarówno szczątkowy z natury, jak i przycięty.
- Inna maść, niż biała.
- Łaty i cętki.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/196.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.