Rasy psów
Wybierz inną rasę
Teorii na temat pochodzenia bouvier des Flandres jest dużo. Jedni twierdzą, że psy te zostały przywiezione do Flandrii przez hiszpańskich najeźdźców, drudzy, że wyhodowano je we Flandrii krzyżując barbeta z mastifem i owczarkiem pikardyjskim, inni wreszcie, że przodkami bouvierów są beaucerony i gryfony. Jaka jest prawda oczywiście nikt nie wie. Pewne jest jedynie, że rasa rzeczywiście powstała we Flandrii, krainie leżącej na obszarze Francji i Belgii. Z tego powodu obydwa kraje rościły sobie prawo do rasy, a FCI, aby uniknąć sporu, podjęło salomonową decyzję uznając ją za rasę belgijsko-francuską.
Już w XIX wieku na farmach Belgii i Francji pracowały mocno zbudowane, inteligentne psy w typie bouviera. Tak zresztą nazywano wówczas wszystkie psy pracujące przy wypasie bydła. Były to psy ciężko pracujące i trzymano je głównie ze względu na przydatność do wykonywania określonych zadań. W dzień pomagały przy wypasie bydła, w nocy pilnowały zagrody, często, jeśli trzeba było zawieźć mleko i warzywa do odbiorców, używano je jako psy pociągowe. Najbardziej niezastąpione były jednak na pastwisku. Były bardzo szybkie i skoczne, uciekając przed racicami krów potrafiły wyskoczyć wysoko w powietrze odbijając się jednocześnie czterema łapami. Te wyskoki pozostały im zresztą do dziś, choć teraz są przede wszystkim objawem wielkiej radości.
Jako samodzielna rasa bouvier des Flandres pojawił się po raz pierwszy na wystawie w Hasselt w 1910 roku. W tych czasach pogłowie bouvierów było bardzo zróżnicowane; część psów, w typie Moermann, to psy duże, wysokonożne, o czarnym ubarwieniu, druga część, w typie Paret, to psy mniejsze, o mocnej budowie i szarym ubarwieniu.
To właśnie ta druga odmiana zyskała większą popularność a psy w typie Paret, o imionach Rexie i Nelly stały się podstawą pierwszej planowej hodowli bouvierów. Na podstawie ich wyglądu w 1912 roku, w Królewskim Towarzystwie Św. Huberta, opracowano pierwszy oficjalny wzorzec rasy.
Pierwsza wojna światowa prawie doszczętnie wyniszczyła wszystkie hodowle bouvierów. Zasługę uratowania rasy przypisuje się kapitanowi Barbry, lekarzowi weterynarii w belgijskiej armii. W 1920 r. na Wystawie Olimpijskiej pokazał on swojego psa o imieniu NIC de Sottegem, który został uznany za egzemplarz wzorcowy. Okazał się on również cennym reproduktorem, od którego wywodzi się wiele współczesnych linii hodowlanych. W 1922 r. powołano Narodowy Klub Bouvier des Flandres, który w tym samym roku zorganizował pierwszą wystawę klubową. Dwa lata później powstała najbardziej znana i ceniona do dziś linia hodowlana bouvierów: De La Thudine. Od tej pory ich popularność stale rosła. Były wykorzystywane już nie tylko jako psy pasterskie, obronne i stróżujące. Okazały się bardzo pomocne w szmuglowaniu towarów przez granicę, znalazły zatrudnienie w policji, wojsku i służbach granicznych. W czasie II wojny światowej bouviery wspomagały holenderski ruch oporu pracując jako psy kurierskie i sanitarne. Ich działalność tak dała się Niemcom we znaki, że nakazali uśmiercenie wszystkich psów tej rasy. Na szczęście, dzięki miłośnikom rasy, psy ocalały.
Dziś bouviery są znane i cenione nie tylko w Europie, ale także w Australii i Stanach Zjednoczonych. W Polsce pierwsze psy tej rasy pojawiły się w połowie lat siedemdziesiątych w hodowli Morena. Nie przyczyniły się one jednak do popularyzacji bouvierów w naszym kraju, ponieważ ich populacja wciąż była bardzo nieliczna. Dopiero psy sprowadzone w 1986 roku z Holandii do hodowli „ Z Grodu Książąt Pomorskich” przyspieszyły ich rozwój. Liczebność bouvierów w Polsce stale, choć powoli wzrasta i co ważne, psy te nie padły ofiarą mody i pozostały poza zainteresowaniem dzikich hodowli, dzięki czemu nikt nie zdołał zepsuć ani ich eksterieru, ani psychiki.
Wysokość w kłębie: psy 62 - 68 cm, suki 59 - 65 cm.
Masa ciała: psy 35 - 40 kg, suki 27 - 35 kg.
www.presidentialpetmuseum.com
Wzorzec FCI nr 191
BOUVIER DES FLANDRES
Kraj pochodzenia: Belgia/Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.10.2000
Użytkowanie: Niegdyś bouvier flandryjski był psem pasterskim i pociągowym. Unowocześnienie rolnictwa spowodowało zanik tych pierwotnych funkcji, i dziś jest to przede wszystkim pies stróżujący do pilnowania posiadłości i gospodarstw, policyjny i obrończy. Cechy psychiki i zachowania, wspaniały węch, inteligencja i samodzielność, czynią zeń doskonałego psa tropiącego, łącznikowego i pomocnika strażników leśnych.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 2 - Psy zaganiające.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Jak sama nazwa wskazuje, rasa ta pochodzi z Flandrii, regionu podzielonego pomiędzy Belgię i Francję, nie ograniczonego naturalnymi granicami geograficznymi. Pasterze i handlarze bydła selekcjonowali miejscowe psy wiejskie na podstawie cech użytkowych, w celu uzyskania jak najlepszych psów do przepędzania stad. Potomkiem wyselekcjonowanych psów jest obecny flandryjski bouvier.
WYGLĄD OGÓLNY:
Typ sub-brachymorficzny. Tułów krótki i zwarty, kończyny mocne i dobrze umięśnione. Bouvier flandryjski ma sprawiać wrażenie psa silnego, ale nie ociężałego. Powinien być oceniany w naturalnej pozycji, bez ustawiania przez wystawcę.
WAŻNE PROPORCJE:
- Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego powinna być mniej więcej równa wysokości w kłębie.
- Długość czaszki do długości kufy w proporcji 3 do 2.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Bouvier flandryjski odznacza się zrównoważonym, rozsądnym charakterem. Jest spokojny, ale i nieustraszony. Jego bystry wyraz wskazuje na inteligencję, energię i odwagę. Najważniejsze, aby był on psem, nadającym się do pracy, i wszelkie wady, jakie mogą upośledzać wartość użytkową, muszą być oceniane surowo.
GŁOWA:
Ma wygląd masywny, co podkreślają broda i wąsy. Powinna być proporcjonalna do sylwetki i tułowia. Dotykiem stwierdzić można czystość jej linii.
Mózgoczaszka:
Dobrze rozwinięta, płaska, jej szerokość jest nieco mniejsza od długości. Linie górne czaszki i kufy równoległe. Bruzda czołowa ledwie widoczna.
Stop: tylko lekko zaznaczony, ze względu na nastroszone brwi wydaje się mocniejszy, niż jest w rzeczywistości.
Trzewioczaszka:
Nos: grzbiet nosa jest lekko wypukły. Nos duży, zaokrąglony, o szerokich nozdrzach, zawsze czarny.
Kufa: szeroka, mocna, o mocnych szczękach, o prostej linii górnej, lekko zwężająca się ku końcowi, ale w żadnym razie nie szpiczasta. Powinna być krótsza od mózgoczaszki, w proporcji 2 do 3. Jej obwód, mierzony tuż poniżej oczu, jest mniej więcej równy długości głowy.
Wargi: dobrze przylegające i mocno pigmentowane.
Uzębienie: szczęki mocne, jednakowej długości, zęby mocne, zdrowe, białe i równo rozstawione. Zgryz nożycowy lub cęgowy, wymagany komplet zębów.
Policzki: płaskie, łuki jarzmowe niezbyt widoczne.
Oczy: o bystrym i szczerym wyrazie, ani wypukłe, ani głęboko osadzone. Powinny być lekko owalne, osadzone w prostej linii, jak najciemniejsze przy danym umaszczeniu. Oczy jasne i o dzikim wyrazie są dużą wadą. Powieki czarne, bez najmniejszych śladów depigmentacji, trzecia powieka niewidoczna.
Uszy: przycięte w trójkąt, odpowiednio do wielkości głowy, stojące, wysoko osadzone i bardzo ruchliwe.
Niecięte:
Osadzenie: Wysoko, powyżej linii oka, mocno załamane, przy czym linia załamania nie może znajdować się powyżej górnej linii czaszki.
Kształt i noszenie: Średniej długości, w kształcie trójkąta równoramiennego, na końcach lekko zaokrąglone, płasko przylegające do policzków, tylko u nasady lekko odstające, nie mogą być zwinięte, wielkości proporcjonalnej do wielkości głowy, porośnięte bardzo krótkim włosem.
SZYJA:
Noszona dostatecznie wysoko, płynnie przechodząca w łopatki, mocna, dobrze umięśniona, poszerzająca się ku łopatkom, trochę łukowato wysklepiona, bez podgardla. Długość szyi nieco mniejsza od długości głowy.
TUŁÓW:
Mocny, krótki i zwarty.
Linia górna: prosta i mocna.
Kłąb: lekko zaznaczony.
Grzbiet: krótki, szeroki, dobrze umięśniony, giętki, ale mocny i bez śladu słabości.
Lędźwie: krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, giętkie, ale mocne i bez śladu słabości.
Zad: powinien stanowić niemal że przedłużenie linii grzbietu i płynnie przechodzić w zaokrąglone pośladkami. Dość szeroki u samców, wyraźnie szeroki u suk. Zad wyraźnie opadający lub wysoki stanowi poważną wadę.
Klatka piersiowa: Głęboka, sięga łokcia, i szeroka, ale nie beczkowata. Pierwsze żebra trochę wysklepione, pozostałe zaokrąglone, nachylone ku tyłowi, dzięki czemu klatka jest długa. Płaskie żebra stanowią dużą wadę. Odległość od najbardziej ku przodowi wysuniętemu punktowi mostka a ostatnim żebrem musi być spora, i wynosi około 7/10 wysokości w kłębie.
Linia dolna: dołem klatka piersiowa wznosi się lekko w kierunku brzucha, który jest tylko nieznacznie podciągnięty. Słabizna krótka, szczególnie u samców.
OGON:
Osadzony dość wysoko, stanowi przedłużenie linii kręgosłupa. Zdarza się, że pies rodzi się bez ogona, co nie stanowi wady. Ogon obcina się w pierwszym tygodniu życia, pozostawiając 2-3 kręgi. W krajach, gdzie cięcie ogona jest zabronione, dopuszczalny jest ogon długi.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
O mocnym kośćcu, dobrze umięśnione, idealnie proste, a oglądane z przodu - równoległe wobec siebie.
Łopatki: dość długie, umięśnione, ale nie przeładowane, lekko skośnie ustawione. Łopatka i ramię mniej więcej jednakowej długości.
Ramiona: umiarkowanie skośnie ustawione.
Łokcie: Przylegające do tułowia, nie wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz, tak w postawie, jak w ruchu, co stanowi wadę.
Przedramiona: proste, ustawione pionowo do podłoża, równolegle jedno do drugiego. Dobrze umięśnione i mocne.
Nadgarstki: Nie wyróżniają się w kończynie, jedynie kość groszkowata lekko wystaje z tyłu nadgarstka. Mocne.
Śródręcza: o mocnym kośćcu, dość krótkie, tylko trochę nachylone ku przodowi.
Łapy: krótkie, okrągłe, zwarte, nie skierowane ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Palce zwarte i wysklepione, pazury mocne i ciemne. Opuszki grube i twarde.
Kończyny tylne:
Mocne, o dobrze wykształconych mięśniach, oglądane z tyłu proste i idealnie równoległe. Muszą poruszać się w tych samych płaszczyznach, co przednie.
Uda: szerokie, dobrze umięśnione, równoległe w stosunku do linii środkowej tułowia. Kość udowa ustawiona ani zbyt stromo, ani pod ostrym kątem. Pośladki wyraźnie wykształcone, umięśnione, z portkami.
Stawy kolanowe: umiejscowione na pionowej linii, przeprowadzonej od najwyższego punku miednicy (guza kulszowego) do podłoża.
Podudzia: średniej długości, dobrze umięśnione, ustawione ani zbyt stromo, ani pod ostrym kątem.
Stawy skokowe: raczej nisko umiejscowiony, szeroki, elastyczny.
Śródstopia: mocne, suche, raczej cylindryczne, pionowe względem podłoża, gdy pies stoi w naturalnej pozycji. Bez wilczych pazurów.
Łapy: okrągłe, mocne, palce zwarte i wysklepione, pazury mocne i ciemne, opuszki mocne i twarde.
CHODY:
Bouvier flandryjski musi być harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany, bo tylko wówczas poruszać się będzie swobodnie, wydajnie i z godnością. Z zasady porusza się stępem i kłusem, ale dopuszczalny jest także inochód. W kłusie tylne łapy stawiane są w miejscu przednich.
SKÓRA:
Ściśle przylegająca, nie luźna, krawędzie powiek i warg zawsze jak najciemniejsze.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: obfita; włos okrywowy i podszerstek tworzą ochronną warstwę, dzięki czemu pies jest doskonale przystosowany do nagłych zmian pogody, typowych dla kraju pochodzenia. Sierść ma być twarda w dotyku, sucha, bez połysku, ani zbyt długa, ani zbyt krótka (około 6 cm), lekko zmierzwiona, ale nie wełnista czy kędzierzawa. Krótsza na głowie, najkrótsza na zewnętrznej stronie uszu, których wewnętrzna strona porośnięta jest włosem średniej długości. Na górnych wargach wąsy, na podbródku długa broda; razem nadają psu groźny wyraz, bardzo typowy dla rasy. Nad oczami nastroszone brwi, podkreślające kształt łuków brwiowych, ale w żadnym razie nie zasłaniające oczu. Sierść jest szczególnie twarda na grzbiecie, na kończynach także twarda, ale nieco krótsza. Niepożądana sierść gładko przylegająca, bo świadczy to o niedostatku podszerstka. Podszerstek powinien tworzyć gęstą, zbitą warstwę delikatnych, miękkich włosów; razem z włosem okrywowym daje nieprzemakalną okrywę.
Maść: Zazwyczaj szara lub pręgowana, z domieszką czerni. Maść jednolicie czarna dopuszczalna, ale mniej ceniona. Maści jasne, spłowiałe, są niedopuszczalne. Dopuszczalna mała biała gwiazdka na piersi.
WZROST:
Wysokość w kłębie: pies 62-68 cm, suka 59-65 cm. Tolerancja 1 cm w dół i w górę.
Dla obu płci idealny jest wzrost średni, czyli 65 cm dla psa i 62 cm dla suki.
Waga: około 35-40 kg dla psa około 27-35 kg dla suki
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
WADY DUŻE:
- Lękliwość.
- Wygląd molosa, budowa zbyt ciężka.
- Tułów wyraźnie zbyt długi (lekka tolerancja dopuszczalna u suk) lub zbyt lekki.
- Głowa zbyt ciężka, wyraźny stop, mocno zaznaczona bruzda czołowa, bardzo wyraźne łuki jarzmowe.
- Czaszka wysklepiona, wąska, bardzo wyraźny guz potyliczny, linie górne kufy i mózgoczaszki zdecydowanie nierównoległe.
- Kufa zbyt długa, nos szpiczasty.
- Wargi grube, luźne, wiszące.
- Krzywe szczęki, zły zgryz.
- Małe, nie dość zdrowe lub rozchwiane zęby.
- Uszy zwinięte, jeśli nie są obcięte.
- Oczy jasne, wyłupiaste lub o nietypowym wyrazie.
- Gruba szyja, podgardle.
- Grzbiet bardzo zapadnięty lub garbaty.
- Wyraźnie zła postawa kończyn, szablasta postawa tyłu.
- Włos jedwabisty, bez podszerstka, puszysty, lśniący, przesadnie wypielęgnowany.
- Brak wąsów i brody.
- Braki pigmentacji nosa, warg i powiek.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub zdecydowana lękliwość.
- Wyraźnie nietypowy wygląd.
- Niepigmentowany nos lub nos innej barwy, niż czarna.
- Szpiczasta kufa.
- Wyraźny tyłozgryz lub przodozgryz.
- Brak jakiekolwiek zęba poza jednym P1.
- Oko porcelanowe, dziki wyraz.
- Entropium, ektropium, niepigmentowane powieki.
- Maść czekoladowa, biała, pieprz z solą, rozmyta, płowa od jasnej do czerwonej, nawet gdy ma czarny nalot.
- Wysokość w kłębie poza podanym limitem.
Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy lub zaburzenia
charakteru, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie
umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: /www.zkwp.pl/zg/wzorce/191.pdf
BOUVIER DES FLANDRES
Pochodzenie
Teorii na temat pochodzenia bouvier des Flandres jest dużo. Jedni twierdzą, że psy te zostały przywiezione do Flandrii przez hiszpańskich najeźdźców, drudzy, że wyhodowano je we Flandrii krzyżując barbeta z mastifem i owczarkiem pikardyjskim, inni wreszcie, że przodkami bouvierów są beaucerony i gryfony. Jaka jest prawda oczywiście nikt nie wie. Pewne jest jedynie, że rasa rzeczywiście powstała we Flandrii, krainie leżącej na obszarze Francji i Belgii. Z tego powodu obydwa kraje rościły sobie prawo do rasy, a FCI, aby uniknąć sporu, podjęło salomonową decyzję uznając ją za rasę belgijsko-francuską.
Już w XIX wieku na farmach Belgii i Francji pracowały mocno zbudowane, inteligentne psy w typie bouviera. Tak zresztą nazywano wówczas wszystkie psy pracujące przy wypasie bydła. Były to psy ciężko pracujące i trzymano je głównie ze względu na przydatność do wykonywania określonych zadań. W dzień pomagały przy wypasie bydła, w nocy pilnowały zagrody, często, jeśli trzeba było zawieźć mleko i warzywa do odbiorców, używano je jako psy pociągowe. Najbardziej niezastąpione były jednak na pastwisku. Były bardzo szybkie i skoczne, uciekając przed racicami krów potrafiły wyskoczyć wysoko w powietrze odbijając się jednocześnie czterema łapami. Te wyskoki pozostały im zresztą do dziś, choć teraz są przede wszystkim objawem wielkiej radości.
Jako samodzielna rasa bouvier des Flandres pojawił się po raz pierwszy na wystawie w Hasselt w 1910 roku. W tych czasach pogłowie bouvierów było bardzo zróżnicowane; część psów, w typie Moermann, to psy duże, wysokonożne, o czarnym ubarwieniu, druga część, w typie Paret, to psy mniejsze, o mocnej budowie i szarym ubarwieniu.
To właśnie ta druga odmiana zyskała większą popularność a psy w typie Paret, o imionach Rexie i Nelly stały się podstawą pierwszej planowej hodowli bouvierów. Na podstawie ich wyglądu w 1912 roku, w Królewskim Towarzystwie Św. Huberta, opracowano pierwszy oficjalny wzorzec rasy.
Pierwsza wojna światowa prawie doszczętnie wyniszczyła wszystkie hodowle bouvierów. Zasługę uratowania rasy przypisuje się kapitanowi Barbry, lekarzowi weterynarii w belgijskiej armii. W 1920 r. na Wystawie Olimpijskiej pokazał on swojego psa o imieniu NIC de Sottegem, który został uznany za egzemplarz wzorcowy. Okazał się on również cennym reproduktorem, od którego wywodzi się wiele współczesnych linii hodowlanych. W 1922 r. powołano Narodowy Klub Bouvier des Flandres, który w tym samym roku zorganizował pierwszą wystawę klubową. Dwa lata później powstała najbardziej znana i ceniona do dziś linia hodowlana bouvierów: De La Thudine. Od tej pory ich popularność stale rosła. Były wykorzystywane już nie tylko jako psy pasterskie, obronne i stróżujące. Okazały się bardzo pomocne w szmuglowaniu towarów przez granicę, znalazły zatrudnienie w policji, wojsku i służbach granicznych. W czasie II wojny światowej bouviery wspomagały holenderski ruch oporu pracując jako psy kurierskie i sanitarne. Ich działalność tak dała się Niemcom we znaki, że nakazali uśmiercenie wszystkich psów tej rasy. Na szczęście, dzięki miłośnikom rasy, psy ocalały.
Dziś bouviery są znane i cenione nie tylko w Europie, ale także w Australii i Stanach Zjednoczonych. W Polsce pierwsze psy tej rasy pojawiły się w połowie lat siedemdziesiątych w hodowli Morena. Nie przyczyniły się one jednak do popularyzacji bouvierów w naszym kraju, ponieważ ich populacja wciąż była bardzo nieliczna. Dopiero psy sprowadzone w 1986 roku z Holandii do hodowli „ Z Grodu Książąt Pomorskich” przyspieszyły ich rozwój. Liczebność bouvierów w Polsce stale, choć powoli wzrasta i co ważne, psy te nie padły ofiarą mody i pozostały poza zainteresowaniem dzikich hodowli, dzięki czemu nikt nie zdołał zepsuć ani ich eksterieru, ani psychiki.
Wygląd
Bovier des Flandres to pies o bardzo mocnej budowie, krótkim, zwartym tułowiu i doskonałej muskulaturze. Powinien sprawiać wrażenie psa solidnego, krzepkiego, ale bez śladu ociężałości. Potężne owłosienie, okazała broda, wąsy i brwi powodują, że ma groźny wygląd, choć nie jest psem zbyt dużym, a jego waga przeważnie nie przekracza 40 kilogramów. Ma mocny, krótki grzbiet, wyraźnie zaznaczony kłąb, głęboką klatkę piersiową i długie, muskularne kończyny. Bouvier ma imponującą, masywną głowę osadzoną na silnie umięśnionej szyi. Oczy szeroko rozstawione, ciemne, owalne, o czujnym wyrazie. Uszy wysoko osadzone, miękkie, trójkątne. Nos czarny o wydatnych, szerokich nozdrzach.
Wysokość w kłębie: psy 62 - 68 cm, suki 59 - 65 cm.
Masa ciała: psy 35 - 40 kg, suki 27 - 35 kg.
Charakter, usposobienie
Bouviery są doskonałymi, wytrzymałymi psami pracującymi, znanymi ze swojej odwagi i wierności. Są cenionymi psami stróżującymi i obrończymi i choć już sam ich wygląd wystarczy, żeby odstraszyć przeciwnika, to w razie potrzeby potrafią walczyć do upadłego. Nie są jednak agresywne i same nie atakują bez wyraźnej przyczyny. Są bardzo inteligentne, stosunkowo łatwe do wyszkolenia, potrzebują jednak stanowczego ale jednocześnie cierpliwego przewodnika. Bywają uparte i wtedy potrzebna jest konsekwencja i spokój. Rozwiązania siłowe przynoszą efekty odwrotne do zamierzonych i mogą spowodować utratę zaufania do właściciela. W dobrej atmosferze bouviery są zawsze chętne do współpracy.
Mają bardzo silnie wyrobiony instynkt opiekuńczy, przywiązują się do wszystkich domowników, choć zwykle jako przywódcę stada wybierają sobie jedną osobę. Są doskonałymi towarzyszami dla dzieci, opiekują się nimi z niewiarygodną, zważywszy ich posturę, delikatnością. Ich cierpliwość wobec dzieci nie zna granic.
Bouviery to psy z bardzo dużym temperamentem, wesołe, zawsze skore do zabawy. Dojrzewają późno, często w wieku trzech lat zachowują się jak szczenięta. Są bardzo sprawne fizycznie i potrzebują dużo ruchu. Doskonale pływają, są pewne siebie, wytrwałe, spokojne i psychicznie zrównoważone. Jak większość psów pasterskich, potrzebują kontaktu z właścicielem i bliskości rodziny, bo tylko wtedy są w stanie pokazać wszystkie swoje zalety.
Mają bardzo silnie wyrobiony instynkt opiekuńczy, przywiązują się do wszystkich domowników, choć zwykle jako przywódcę stada wybierają sobie jedną osobę. Są doskonałymi towarzyszami dla dzieci, opiekują się nimi z niewiarygodną, zważywszy ich posturę, delikatnością. Ich cierpliwość wobec dzieci nie zna granic.
Bouviery to psy z bardzo dużym temperamentem, wesołe, zawsze skore do zabawy. Dojrzewają późno, często w wieku trzech lat zachowują się jak szczenięta. Są bardzo sprawne fizycznie i potrzebują dużo ruchu. Doskonale pływają, są pewne siebie, wytrwałe, spokojne i psychicznie zrównoważone. Jak większość psów pasterskich, potrzebują kontaktu z właścicielem i bliskości rodziny, bo tylko wtedy są w stanie pokazać wszystkie swoje zalety.
Szata
Bouvier ma drutowatą, szorstką w dotyku, kosmatą i bardzo gęstą sierść o długości około 6 cm, z gęstym nieprzemakalnym podszerstkiem. Z jednej strony jest ona wielką zaletą, ponieważ skutecznie chroni psa przed najbardziej nawet niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, z drugiej, jeśli pies ma schludnie wyglądać, jego sierści trzeba poświęcić całkiem niemało czasu.
Umaszczenie przeważnie płowe, moręgowate lub szare, niekiedy z czarnym nalotem.
Bouvier, jesli ma wyglądać schludnie, wymaga bardzo regularnej pielęgnacji. Po każdym powrocie ze spaceru konieczne jest czyszczenie sierści i jej szczotkowanie, żeby usunąć przyniesione ze spaceru śmieci i zapobiec jej plątaniu i filcowaniu.
Więcej na temat pielęgnacji bouviera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Umaszczenie przeważnie płowe, moręgowate lub szare, niekiedy z czarnym nalotem.
Bouvier, jesli ma wyglądać schludnie, wymaga bardzo regularnej pielęgnacji. Po każdym powrocie ze spaceru konieczne jest czyszczenie sierści i jej szczotkowanie, żeby usunąć przyniesione ze spaceru śmieci i zapobiec jej plątaniu i filcowaniu.
Więcej na temat pielęgnacji bouviera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Bouviery nie są zbyt długowieczne, ale chorują rzadko i są z natury bardzo odporne. Jak u większości dużych psów może się zdarzyć przypadek dysplazji biodrowej oraz skrętu żołądka. W starszym wieku mogą się pojawić zmiany zwyrodnieniowe w obrębie stawów. Czasem, choć rzadko, występują niektóre choroby oczu takie jak np. zaćma.
Do kogo pasuje ten pies ?
Bouvier des Flandres jest bardzo wszechstronnym, wspaniałym psem rodzinnym. Jest zrównoważony, nie szczeka bez potrzeby, nie jest agresywny, choć w jego towarzystwie możemy się czuć naprawdę bezpieczni. Jego bardzo groźny wygląd zupełnie nie koresponduje z jego usposobieniem. Pod srogą powierzchownością kryje się stworzenie o gołębim sercu. Jak przystało na psa pasterskiego pilnuje swojego stada i nikomu nie pozwala się oddalić. Uwielbia dzieci, z pewnością nie pozwoli im oddalić się od domu. Na spacerze cały czas dba o to, żeby wszyscy członkowie jego rodziny byli razem. Ta nadopiekuńczość potrafi być czasem uciażliwa.
Nieprzemakalna szata bouviera sprawia, że pies zdecydowanie najlepiej czuje się na dworze, dlatego też optymalnym dla niego miejscem jest dom z ogrodem. Równie dobrze będzie się czuł w mieszkaniu, jeśli tylko zapewnimy mu dostatecznie dużo ruchu. W domu wybiera zawsze miejsce, z którego może wszystko obserwować i w razie potrzeby interweniować. Dlatego, jeśli jest to możliwe, należy tak zlokalizować jego legowisko, żeby miał z niego widok na miejsce, w którym przebywają wszyscy domownicy.
Problemem jest niewątpliwie jego sierść, na której, zwłaszcza w słotne dni wnosi do mieszkania dużo błota, które wprawdzie szybko wysycha, ale niestety w postaci piasku opada na podłogę. Przy jedzeniu pozostają mu zawsze resztki na brodzie, trzeba mu więc ją wytrzeć, jeśli nie ma tego zrobić sam na obiciu najbliższego fotela. A najlepiej karmić go dobra suchą karmą.
Nieprzemakalna szata bouviera sprawia, że pies zdecydowanie najlepiej czuje się na dworze, dlatego też optymalnym dla niego miejscem jest dom z ogrodem. Równie dobrze będzie się czuł w mieszkaniu, jeśli tylko zapewnimy mu dostatecznie dużo ruchu. W domu wybiera zawsze miejsce, z którego może wszystko obserwować i w razie potrzeby interweniować. Dlatego, jeśli jest to możliwe, należy tak zlokalizować jego legowisko, żeby miał z niego widok na miejsce, w którym przebywają wszyscy domownicy.
Problemem jest niewątpliwie jego sierść, na której, zwłaszcza w słotne dni wnosi do mieszkania dużo błota, które wprawdzie szybko wysycha, ale niestety w postaci piasku opada na podłogę. Przy jedzeniu pozostają mu zawsze resztki na brodzie, trzeba mu więc ją wytrzeć, jeśli nie ma tego zrobić sam na obiciu najbliższego fotela. A najlepiej karmić go dobra suchą karmą.
Zalety i wady
+ doskonały pies rodzinny + niezawodny stróż i obrońca + ma silny instynkt opiekuńczy + odważny i zrównoważony + odporny na warunki atmosferyczne |
- bywa uparty i niezależny - wymaga konsekwentnego właściciela - potrzebuje bardzo dużo ruchu - wymaga starannej pielęgnacji - dość kosztowny w utrzymaniu |
Ciekawostki
To zdjęcie dowodzi, że bouvier des Flandres mimo, że jest psem pasterskim, znakomicie czuje się w domu, nawet, jeśli jest to Biały Dom. Lucky, ulubieniec prezydenta Regana miał prawo oszczekiwania dziennikarzy, wspólnej z prezydentem poobiedniej drzemki w gabinecie owalnym, a jak widać na zdjęciu również do pieczętowania niektórych dokumentów.
www.presidentialpetmuseum.com
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 191BOUVIER DES FLANDRES
Kraj pochodzenia: Belgia/Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.10.2000
Użytkowanie: Niegdyś bouvier flandryjski był psem pasterskim i pociągowym. Unowocześnienie rolnictwa spowodowało zanik tych pierwotnych funkcji, i dziś jest to przede wszystkim pies stróżujący do pilnowania posiadłości i gospodarstw, policyjny i obrończy. Cechy psychiki i zachowania, wspaniały węch, inteligencja i samodzielność, czynią zeń doskonałego psa tropiącego, łącznikowego i pomocnika strażników leśnych.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 2 - Psy zaganiające.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Jak sama nazwa wskazuje, rasa ta pochodzi z Flandrii, regionu podzielonego pomiędzy Belgię i Francję, nie ograniczonego naturalnymi granicami geograficznymi. Pasterze i handlarze bydła selekcjonowali miejscowe psy wiejskie na podstawie cech użytkowych, w celu uzyskania jak najlepszych psów do przepędzania stad. Potomkiem wyselekcjonowanych psów jest obecny flandryjski bouvier.
WYGLĄD OGÓLNY:
Typ sub-brachymorficzny. Tułów krótki i zwarty, kończyny mocne i dobrze umięśnione. Bouvier flandryjski ma sprawiać wrażenie psa silnego, ale nie ociężałego. Powinien być oceniany w naturalnej pozycji, bez ustawiania przez wystawcę.
WAŻNE PROPORCJE:
- Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego powinna być mniej więcej równa wysokości w kłębie.
- Długość czaszki do długości kufy w proporcji 3 do 2.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Bouvier flandryjski odznacza się zrównoważonym, rozsądnym charakterem. Jest spokojny, ale i nieustraszony. Jego bystry wyraz wskazuje na inteligencję, energię i odwagę. Najważniejsze, aby był on psem, nadającym się do pracy, i wszelkie wady, jakie mogą upośledzać wartość użytkową, muszą być oceniane surowo.
GŁOWA:
Ma wygląd masywny, co podkreślają broda i wąsy. Powinna być proporcjonalna do sylwetki i tułowia. Dotykiem stwierdzić można czystość jej linii.
Mózgoczaszka:
Dobrze rozwinięta, płaska, jej szerokość jest nieco mniejsza od długości. Linie górne czaszki i kufy równoległe. Bruzda czołowa ledwie widoczna.
Stop: tylko lekko zaznaczony, ze względu na nastroszone brwi wydaje się mocniejszy, niż jest w rzeczywistości.
Trzewioczaszka:
Nos: grzbiet nosa jest lekko wypukły. Nos duży, zaokrąglony, o szerokich nozdrzach, zawsze czarny.
Kufa: szeroka, mocna, o mocnych szczękach, o prostej linii górnej, lekko zwężająca się ku końcowi, ale w żadnym razie nie szpiczasta. Powinna być krótsza od mózgoczaszki, w proporcji 2 do 3. Jej obwód, mierzony tuż poniżej oczu, jest mniej więcej równy długości głowy.
Wargi: dobrze przylegające i mocno pigmentowane.
Uzębienie: szczęki mocne, jednakowej długości, zęby mocne, zdrowe, białe i równo rozstawione. Zgryz nożycowy lub cęgowy, wymagany komplet zębów.
Policzki: płaskie, łuki jarzmowe niezbyt widoczne.
Oczy: o bystrym i szczerym wyrazie, ani wypukłe, ani głęboko osadzone. Powinny być lekko owalne, osadzone w prostej linii, jak najciemniejsze przy danym umaszczeniu. Oczy jasne i o dzikim wyrazie są dużą wadą. Powieki czarne, bez najmniejszych śladów depigmentacji, trzecia powieka niewidoczna.
Uszy: przycięte w trójkąt, odpowiednio do wielkości głowy, stojące, wysoko osadzone i bardzo ruchliwe.
Niecięte:
Osadzenie: Wysoko, powyżej linii oka, mocno załamane, przy czym linia załamania nie może znajdować się powyżej górnej linii czaszki.
Kształt i noszenie: Średniej długości, w kształcie trójkąta równoramiennego, na końcach lekko zaokrąglone, płasko przylegające do policzków, tylko u nasady lekko odstające, nie mogą być zwinięte, wielkości proporcjonalnej do wielkości głowy, porośnięte bardzo krótkim włosem.
SZYJA:
Noszona dostatecznie wysoko, płynnie przechodząca w łopatki, mocna, dobrze umięśniona, poszerzająca się ku łopatkom, trochę łukowato wysklepiona, bez podgardla. Długość szyi nieco mniejsza od długości głowy.
TUŁÓW:
Mocny, krótki i zwarty.
Linia górna: prosta i mocna.
Kłąb: lekko zaznaczony.
Grzbiet: krótki, szeroki, dobrze umięśniony, giętki, ale mocny i bez śladu słabości.
Lędźwie: krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, giętkie, ale mocne i bez śladu słabości.
Zad: powinien stanowić niemal że przedłużenie linii grzbietu i płynnie przechodzić w zaokrąglone pośladkami. Dość szeroki u samców, wyraźnie szeroki u suk. Zad wyraźnie opadający lub wysoki stanowi poważną wadę.
Klatka piersiowa: Głęboka, sięga łokcia, i szeroka, ale nie beczkowata. Pierwsze żebra trochę wysklepione, pozostałe zaokrąglone, nachylone ku tyłowi, dzięki czemu klatka jest długa. Płaskie żebra stanowią dużą wadę. Odległość od najbardziej ku przodowi wysuniętemu punktowi mostka a ostatnim żebrem musi być spora, i wynosi około 7/10 wysokości w kłębie.
Linia dolna: dołem klatka piersiowa wznosi się lekko w kierunku brzucha, który jest tylko nieznacznie podciągnięty. Słabizna krótka, szczególnie u samców.
OGON:
Osadzony dość wysoko, stanowi przedłużenie linii kręgosłupa. Zdarza się, że pies rodzi się bez ogona, co nie stanowi wady. Ogon obcina się w pierwszym tygodniu życia, pozostawiając 2-3 kręgi. W krajach, gdzie cięcie ogona jest zabronione, dopuszczalny jest ogon długi.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
O mocnym kośćcu, dobrze umięśnione, idealnie proste, a oglądane z przodu - równoległe wobec siebie.
Łopatki: dość długie, umięśnione, ale nie przeładowane, lekko skośnie ustawione. Łopatka i ramię mniej więcej jednakowej długości.
Ramiona: umiarkowanie skośnie ustawione.
Łokcie: Przylegające do tułowia, nie wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz, tak w postawie, jak w ruchu, co stanowi wadę.
Przedramiona: proste, ustawione pionowo do podłoża, równolegle jedno do drugiego. Dobrze umięśnione i mocne.
Nadgarstki: Nie wyróżniają się w kończynie, jedynie kość groszkowata lekko wystaje z tyłu nadgarstka. Mocne.
Śródręcza: o mocnym kośćcu, dość krótkie, tylko trochę nachylone ku przodowi.
Łapy: krótkie, okrągłe, zwarte, nie skierowane ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Palce zwarte i wysklepione, pazury mocne i ciemne. Opuszki grube i twarde.
Kończyny tylne:
Mocne, o dobrze wykształconych mięśniach, oglądane z tyłu proste i idealnie równoległe. Muszą poruszać się w tych samych płaszczyznach, co przednie.
Uda: szerokie, dobrze umięśnione, równoległe w stosunku do linii środkowej tułowia. Kość udowa ustawiona ani zbyt stromo, ani pod ostrym kątem. Pośladki wyraźnie wykształcone, umięśnione, z portkami.
Stawy kolanowe: umiejscowione na pionowej linii, przeprowadzonej od najwyższego punku miednicy (guza kulszowego) do podłoża.
Podudzia: średniej długości, dobrze umięśnione, ustawione ani zbyt stromo, ani pod ostrym kątem.
Stawy skokowe: raczej nisko umiejscowiony, szeroki, elastyczny.
Śródstopia: mocne, suche, raczej cylindryczne, pionowe względem podłoża, gdy pies stoi w naturalnej pozycji. Bez wilczych pazurów.
Łapy: okrągłe, mocne, palce zwarte i wysklepione, pazury mocne i ciemne, opuszki mocne i twarde.
CHODY:
Bouvier flandryjski musi być harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany, bo tylko wówczas poruszać się będzie swobodnie, wydajnie i z godnością. Z zasady porusza się stępem i kłusem, ale dopuszczalny jest także inochód. W kłusie tylne łapy stawiane są w miejscu przednich.
SKÓRA:
Ściśle przylegająca, nie luźna, krawędzie powiek i warg zawsze jak najciemniejsze.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: obfita; włos okrywowy i podszerstek tworzą ochronną warstwę, dzięki czemu pies jest doskonale przystosowany do nagłych zmian pogody, typowych dla kraju pochodzenia. Sierść ma być twarda w dotyku, sucha, bez połysku, ani zbyt długa, ani zbyt krótka (około 6 cm), lekko zmierzwiona, ale nie wełnista czy kędzierzawa. Krótsza na głowie, najkrótsza na zewnętrznej stronie uszu, których wewnętrzna strona porośnięta jest włosem średniej długości. Na górnych wargach wąsy, na podbródku długa broda; razem nadają psu groźny wyraz, bardzo typowy dla rasy. Nad oczami nastroszone brwi, podkreślające kształt łuków brwiowych, ale w żadnym razie nie zasłaniające oczu. Sierść jest szczególnie twarda na grzbiecie, na kończynach także twarda, ale nieco krótsza. Niepożądana sierść gładko przylegająca, bo świadczy to o niedostatku podszerstka. Podszerstek powinien tworzyć gęstą, zbitą warstwę delikatnych, miękkich włosów; razem z włosem okrywowym daje nieprzemakalną okrywę.
Maść: Zazwyczaj szara lub pręgowana, z domieszką czerni. Maść jednolicie czarna dopuszczalna, ale mniej ceniona. Maści jasne, spłowiałe, są niedopuszczalne. Dopuszczalna mała biała gwiazdka na piersi.
WZROST:
Wysokość w kłębie: pies 62-68 cm, suka 59-65 cm. Tolerancja 1 cm w dół i w górę.
Dla obu płci idealny jest wzrost średni, czyli 65 cm dla psa i 62 cm dla suki.
Waga: około 35-40 kg dla psa około 27-35 kg dla suki
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
WADY DUŻE:
- Lękliwość.
- Wygląd molosa, budowa zbyt ciężka.
- Tułów wyraźnie zbyt długi (lekka tolerancja dopuszczalna u suk) lub zbyt lekki.
- Głowa zbyt ciężka, wyraźny stop, mocno zaznaczona bruzda czołowa, bardzo wyraźne łuki jarzmowe.
- Czaszka wysklepiona, wąska, bardzo wyraźny guz potyliczny, linie górne kufy i mózgoczaszki zdecydowanie nierównoległe.
- Kufa zbyt długa, nos szpiczasty.
- Wargi grube, luźne, wiszące.
- Krzywe szczęki, zły zgryz.
- Małe, nie dość zdrowe lub rozchwiane zęby.
- Uszy zwinięte, jeśli nie są obcięte.
- Oczy jasne, wyłupiaste lub o nietypowym wyrazie.
- Gruba szyja, podgardle.
- Grzbiet bardzo zapadnięty lub garbaty.
- Wyraźnie zła postawa kończyn, szablasta postawa tyłu.
- Włos jedwabisty, bez podszerstka, puszysty, lśniący, przesadnie wypielęgnowany.
- Brak wąsów i brody.
- Braki pigmentacji nosa, warg i powiek.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub zdecydowana lękliwość.
- Wyraźnie nietypowy wygląd.
- Niepigmentowany nos lub nos innej barwy, niż czarna.
- Szpiczasta kufa.
- Wyraźny tyłozgryz lub przodozgryz.
- Brak jakiekolwiek zęba poza jednym P1.
- Oko porcelanowe, dziki wyraz.
- Entropium, ektropium, niepigmentowane powieki.
- Maść czekoladowa, biała, pieprz z solą, rozmyta, płowa od jasnej do czerwonej, nawet gdy ma czarny nalot.
- Wysokość w kłębie poza podanym limitem.
Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy lub zaburzenia
charakteru, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie
umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: /www.zkwp.pl/zg/wzorce/191.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!