Rasy psów

Wybierz inną rasę

TERIER IRLANDZKI

Pochodzenie


Terier irlandzki jak sama nazwa wskazuje pochodzi z Irlandii, a dokładniej z hrabstwa Cork. Pierwsza oficjalna wzmianka o rasie pochodzi z XIX wieku, choć jest z pewnością znacznie starsza, uważa się nawet, że jest to najstarsza rasa na wyspie. Terier irlandzki jest najprawdopodobniej potomkiem szorstkowłosych black and tan terierów, terierów walijskich i nieistniejących już terierów staroangielskich, kojarzonych z różnego rodzaju psami w typie teriera, hodowanymi przez lokalnych chłopów. Na wystawie terier irlandzki został pokazany po raz pierwszy w Dublinie w 1875 roku. Była to jednak stawka bardzo niewyrównana, na ringu były psy różnej wielkości, o różnym rodzaju owłosienia i różnej maści - od białej poprzez czarną z brązowym podpalaniem, pszeniczną aż do rudej. Zwycięzca był psem o proporcjach zbliżonych do dzisiejszego teriera irlandzkiego, szorstkiej sierści i ognisto rudym umaszczeniu, które podbiło serca rudowłosych Irlandczyków.
 

Prawdziwy rozwój rasy rozpoczął się od momentu powstania klubu rasy w 1879 roku, który rok później opublikował pierwszy wzorzec teriera irlandzkiego. Został on później poszerzony, opublikowany w 1897 roku i w tej wersji praktycznie niezmienionej pozostaje do dziś. Prace hodowlane zmierzające do uzyskania wyrównanego pogłowia w tym właśnie typie przyniosły znakomite efekty. Irlandczycy wyhodowali psa pięknego, o bardzo eleganckiej sylwetce, doskonałego użytkowo i przede wszystkim, na czym twórcom rasy szczególnie zależało, innego niż teriery wyhodowane przez bardzo nielubianych przez nich Anglików. Na przełomie XIX i XX wieku rasa miała swoje pięć minut: ceny psów były zawrotne a ich pogłowie szybko rosło. Potem nastąpiło załamanie spowodowane najprawdopodobniej kombinacjami hodowców, którzy usiłowali upodobnić teriera irlandzkiego do wilczarza, od czego później na szczęście odstąpiono. Dziś rasa ma stale wielu miłośników, jakkolwiek ciągle pozostaje niezbyt liczna.
 

Wygląd

Terier irlandzki ma bardzo zwartą, pełną elegancji, sportową sylwetkę mieszczącą się w krótkim prostokącie. Ma prosty, silny grzbiet, niezbyt głęboką, sięgającą łokci klatkę piersiową oraz wysoko osadzony i również wysoko noszony ogon. Przednie kończyny proste, ze zwartą kocią łapą, tylne nieprzesadnie kątowane, co wbrew pozorom nie przeszkadza mu biegać pięknym długim kłusem.

Głowa bardzo charakterystyczna, długa i wąska, o równoległej linii czaszki i kufy. Oczy ciemne, blisko osadzone, otoczone niemal czarną obwódką. Trufla nosowa wyrazista, czarna. Uszy nieduże, wysoko osadzone, trójkątne, które powinny być załamane tak, żeby linia załamania znajdowała się powyżej głowy.

Wysokość w kłębie
: około 45 cm.
Masa ciała: psy 12 kg, suki 11 kg.

Charakter, usposobienie

Choć sami Irlandczycy nazwali teriera irlandzkiego rudym diabłem, to z upływem lat na skutek odpowiedniej pracy hodowlanej jego charakter zmienił się tak bardzo, że dziś ta nazwa niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Dzisiejszy terier irlandzki jest przemiłym, sympatycznym psem, bardzo przywiązanym do swojego właściciela. Jest bardzo ufny i łagodny w stosunku do ludzi a szczególnie przyjacielski w stosunku do dzieci. W głębi drzemie w nim jednak stworzenie żywiołowe i dość samowolne. Jest psem bardzo inteligentnym, daje się łatwo układać i jeśli tylko właściciel poświęci mu odpowiednio dużo czasu, pozwoli się bez większych problemów okiełznać.

Terier irlandzki jest psem bardzo wszechstronnym, poddaje się każdemu szkoleniu, może być psem myśliwskim, sprawdzi się również we wszystkich psich sportach. Praca sprawia mu ogromną przyjemność, jest pełen energii i zawsze gotowy do działania. Innym psom łatwo nie ustępuje. Można wprawdzie wyhamować jego zamiłowanie do zaczepek, trzeba się jednak liczyć z tym, że zaczepiony nie odpuści i będzie walczył z wielką determinacją i zaciekłością. Nie bez przyczyny zalicza się go do najbardziej walecznych psów.

Szata

Terier irlandzki ma dość krótką, szorstką szatę. Włos na całym ciele powinien być przylegający i niezbyt długi, na głowie tylko odrobinę, niemal niezauważalnie krótszy. Tylko na brodzie może być wyraźnie dłuższy.

Umaszczenie: zawsze jednolite, najbardziej cenione w kolorze jasnoczerwonym, czerwono słomkowym lub żółtoczerwonym. Akceptowane są małe białe znaczenia na piersi, znaczenia na łapach są mniej pożądane.

Terier irlandzki wymaga bardzo systematycznej pielęgnacji i trymowania, nawet wtedy, kiedy nie jest wystawiany. Jego sierść jest jednak łatwiejsza do pielęgnacji niż szata airedale teriera lub welsh teriera.

Więcej na temat pielęgnacji teriera irlandzkiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Terier irlandzki jest psem odpornym na choroby i z reguły zdrowym. Nie są znane choroby dziedziczne, na które psy tej rasy byłyby szczególnie podatne.
 



Do kogo pasuje ten pies ?

Terier irlandzki jest doskonałym psem dla rodziny lubiącej aktywny tryb życia. Warto jednak wiedzieć, że choć bardzo się ucywilizował, to jednak nie zatracił swoich pierwotnych cech. Nie lubi dużych psów, do których z reguły nastawiony jest konfrontacyjnie. Dlatego zawsze powinien być na spacerze pod opieką osoby dorosłej, najlepiej na mocnej smyczy, bo jeśli zdecyduje się pogonić za jakimś psem, nie da się go łatwo powstrzymać. Wymaga wczesnej socjalizacji i szkolenia, spokojnego, ale bardzo konsekwentnego. Najważniejsze to oswojenie go jak najwcześniej z innymi psami i hamowanie najmniejszych nawet przejawów agresji. Źle ułożony, samowolny pies będzie prawdziwym utrapieniem dla swojego właściciela, dlatego w żadnym wypadku nie można zlekceważyć jego wczesnej socjalizacji i wychowania. Szczególnie niebezpieczne jest rozbudzanie jego wrodzonej agresji.

Teriery irlandzkie mają mnóstwo energii, którą trzeba właściwie ukierunkować, najlepiej wyładować ją w psich sportach. Sa to psy, które wymagają długich spacerów i dużo zainteresowania ze strony właścicieli. Nie wybierają sobie jednej osoby, swoimi uczuciami obdarzają wszystkich domowników. W domu są spokojne i bez problemu akceptują inne zwierzęta. Nie znoszą samotności, nie można ich na dłużej zostawiać samych w domu. Bardzo serdeczne wobec domowników, wobec obcych są nieufne i jeśli coś im się nie spodoba, nie zawahają się użyć zębów. Są doskonałymi stróżami a w przypadkach zagrożenia - obrońcami. Są mało hałaśliwe, zdecydowanie najmniej ze wszystkich terierów. 

Zalety i wady

+ doskonały pies myśliwski
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ przyjazny wobec dzieci
+ wybitnie inteligentny
+ nadaje się do wszystkich psich sportów
+ doskonały stróż
  - zaczepny w stosunku do innych psów
- bywa samowolny
- źle znosi samotność
- sierść wymaga regularnego trymowania

 

Ciekawostki

 
Terier irlandzki miał niemal od zawsze kopiowane uszy, świadczyć to może o tym, że psy te wykorzystywano do walk. Klub irlandzkiego teriera jako pierwszy w historii kynologii podjął starania o wprowadzenie zakazu cięcia uszu. Pierwszym krokiem było dyskwalifikowanie na wystawach urodzonych po 1887 roku terierów irlandzkich z kopiowanymi uszami. Oficjalny zakaz wprowadzono w 1889 roku i od tego czasu psy tej rasy mają swoje trójkątne pięknie załamane uszy. Musiało minąć prawie 120 lat, żeby zakaz kopiowania uszu objął praktycznie wszystkie rasy.
 
 
 
Jack London uczynił teriera irlandzkiego tytułowym bohaterem swojej książki „Jerry z wysp”. Zamieścił w niej doskonały portret teriera irlandzkiego. Opisał go jako psa bardzo wiernego, oddanego właścicielowi, ale z mocnym charakterem i niezwykle silną osobowością, który wie czego chce i umie postawić na swoim.


Komentarze naszych Czytelników

Autor - elli.jakob@wp.pl) 18.06.2020

Terier irlandzki jest wybitnym towarzyszem, obrońcą i opiekunem dzieci, do których się przywiązuje. Pamięta długo krzywdy lub dobre traktowanie; krzywd długo nie odpuszcza, a dobre traktowanie nagradza miłością i wiernością bez granic. Pies wymagający i nieposłuszny przy złym traktowaniu i nudnym trybie życia - musi się czuć potrzebny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 139 /30.08.2002 /D /8.11.2002/F /02.04.2001/GB
TERIER IRLANDZKI
(Irish Terrier)
Pochodzenie: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 16.03.1990
Użytkowanie: może pełnić różne zadania w gospodarstwie, towarzyszy rodzinie, stróżuje lekceważąc niebezpieczeństwa i urazy. Na polowaniu sprawdza się u boku myśliwego, dobrze pracuje po strzale.
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

W Irlandii powstały cztery rasy terierów, wyraźnie różniące się od terierów kontynentalnych i angielskich. Możliwe, że terier irlandzki jest najstarszą z tej grupy ras Zielonej Wyspy, lecz do dziś zachowało się tak mało wiarygodnych przekazów, że trudno definitywnie potwierdzić tę tezę. Przed rokiem 1880 jego umaszczenie nie było ustalone, oprócz czerwonych bywały psy czarne podpalane oraz pręgowane. W końcu XIX w. czyniono starania, by wyeliminować z hodowli osobniki czarne podpalane i pręgowane. W początkach XX w. już wszystkie teriery irlandzkie były czerwone. Ich atrakcyjny wygląd sprawiał, że zaczęto je kupować i wystawiać w Anglii i Stanach Zjednoczonych, w których to krajach zostały entuzjastycznie przyjęte. Reputacja rasy jeszcze wzrosła podczas I wojny światowej, gdy teriery irlandzkie zostały użyte do noszenia meldunków i sprawdziły się w przerażającym huku i zgiełku walk w okopach. Ta ciężka próba potwierdziła ich nieustraszoność i inteligencję. Pierwszy klub rasy utworzono 31 marca 1879 r. w Dublinie i terier irlandzki, jako pierwsza z ras Zielonej Wyspy została uznana przez Angielski Kennel Club. Nastąpiło to w ostatnich latach XIX w. Za ojczyznę rasy przyjęto Irlandię.
WYGLĄD OGÓLNY:

Sprawia wrażenie psa aktywnego i ruchliwego, o napiętych mięśniach i nerwach, mocno zbudowany, ale nie ciężki, szybkość i wytrzymałość są równie cenione, jak jego siła. Sylwetka nie może być niezgrabna i przysadzista, jest elegancka i pełna wdzięku .
ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Pojętny i stanowczy, żyje w zgodzie z innymi psami, wyjątkowo wierny. Ma dobry charakter i jest przymilny wobec ludzi, ale jeśli zaatakuje, jest odważny jak lew i walczy do końca. Niesprawiedliwa jest opinia jakoby psy te były zaczepne i nawet w ringu wystawowym wywoływały awantury. Gdy wymagają tego okoliczności, terier irlandzki okazuje się odważny i zdecydowany. Uczy się łatwo i jest łagodnym kompanem, w pełni zasługującym na określenie: ”stróż człowieka ubogiego, przyjaciel chłopa i ulubieniec dżentelmena”.
GŁOWA:
Długa, bez zmarszczek.
Mózgoczaszka: płaska i dosyć wąska między uszami, lekko zwęża się ku oczom.
Stop ledwo widoczny, tylko z profilu.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa powinna być czarna.
Wargi przylegające a ich zewnętrzna strona jest prawie czarna.
Szczęka i żuchwa równej długości. Mocne, muskularne, by zapewnić niezawodny chwyt.
Uzębienie mocne, regularne i zdrowe. Siekacze szczęki lekko przykrywają siekacze żuchwy.
Policzki nie za pełne, powinny pod oczami lekko się zapadać, ale nie tak by, głowa przypominała greyhounda.
Oczy ciemnej barwy, małe, nie wyłupiaste, pełne życia, ognia i inteligencji. Oczy żółte lub jasne są uważane za dużą wadę.
Uszy małe, w kształcie litery „V”, średniej grubości, dobrze osadzone na głowie i opadające blisko policzków ku przodowi. Górna linia zagięcie ucha powinno znajdować się wyraźnie ponad wierzchem czaszki. Ucho opadające na boki głowy, jak u psa gończego nie jest typowe dla teriera irlandzkiego, ucho półstojące jest jeszcze bardziej niepożądane. Sierść na uszach winna być krótka i ciemniejsza niż na tułowiu.
SZYJA:

Ma być dobrej długości i rozszerzać się stopniowo ku łopatkom, powinna być dobrze noszona i sucha (bez podgardla). Po obu jej stronach znajduje się kołnierzyk z kędziorków sięgający prawie nasady uszu.
TUŁÓW:
Proporcjonalny, ani zbyt długi, ani zbyt krótki.
Grzbiet mocny i prosty, za łopatkami nie powinno być śladu wklęśnięcia, słabości.
Lędźwie umięśnione i bardzo lekko uniesione. Suka jest nieco dłuższa w partii lędźwiowej od samca.
Klatka piersiowa głęboka i umięśniona, ale nie szeroka, o pełnym obrysie. Żebra są dość dobrze zaokrąglone, raczej długie niż szeroko rozstawione, daleko zachodzące do tyłu.
OGON:
Powinien być osadzony dość wysoko, radośnie noszony, ale niezakręcony ponad grzbietem. Wystarczającej grubości, mocny i dość długi. Zwyczajowo ogon jest kopiowany tak, że pozostawia się 2/3 jego całości. Jest on pokryty szorstką sierścią, nie ma na nim frędzli ani długich włosów. Może być pozostawiony w stanie naturalnym w krajach, gdzie prawo zakazuje dokonywania zabiegów kopiowania.
KOŃCZYNY:
Tak przednie jak i tylne powinny w ruchu kierować się prosto do przodu.
Kończyny przednie:
Łopatki widoczne w rysunku, długie i skośne.
Łokcie pracują swobodnie po obu stronach tułowia.
Przedramiona: średniej długości, idealnie proste o mocnej kości.
Śródręcza krótkie i proste, mało uwidocznione nadgarstki.
Kończyny tylne powinny być mocne i umięśnione.
Uda silne
Stawy kolanowe o średnim kątowaniu.
Stawy skokowe nisko położone.
Łapy mocne, możliwie okrągłe, średniej wielkości. Wysklepione palce nie kierują się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Cenione są czarne pazury. Opuszki zdrowe, bez zrogowaciałych narośli i spękań.
RUCH:
Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle i prosto ku przodowi. Łokcie pracują po osi tułowia swobodnie, bez przeszkód. Stawy skokowe nie kierują się ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść powinna być gęsta i twarda, drutowata, ostra, ale płasko przylegająca. Sierść jest tak gęsta, że kiedy ją przeczesujemy palcami, nie powinno być widać skóry. Włos nie może być miękki i jedwabisty. Jest niezbyt długi, tak by nie tuszował obrysu tułowia, a szczególnie tylnych kończyn. Nie może być kędzierzawy lub lokowaty. Na głowie sierść jest tej samej struktury, ale krótsza (około ¾ cm), prosta, prawie gładka. Niewielka broda, jest jedynym miejscem, gdzie sierść może być dłuższa, ta broda jest cechą charakterystyczną rasy. Broda przypominająca kozią wskazuje na to, że sierść jest w całości jedwabista, w złym gatunku.
Kończyny pokryte są podobną sierścią jak głowa, twardą jak ta na tułowiu, ale mniej długą, bez frędzli.
Umaszczenie powinno być jednolite, od czerwonego, pszeniczno-czerwonego po żółtoczerwone. Czasami na piersi występują białe znaczenia. Małe białe znaczenia na piersi występują często u wszystkich jednomaścistych ras.
WZROST I WAGA:

Wysokość w kłębie: około 45 cm.
Waga samca 12,25 kg, waga suki 11,40 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od standardu są traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- agresja lub nadmierna lękliwość;
- trufla nosowa innego koloru niż czarny;
- wyraźny przodozgryz lub tyłozgryz;
- umaszczenie: każde inne niż czerwone, pszenicznoczerwone lub żółtoczerwone.
Tak jak u innych jednomaścistych ras, małe białe znaczenia na piersi są tolerowane.
- łapy: spękania lub zrogowaciałe narośla na opuszkach.
Pies posiadający wyraźne wady fizyczne, lub odchylenia psychiczne powinien zostać
zdyskwalifikowany.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w worku mosznowym

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/139.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.