Rasy psów

Wybierz inną rasę

TERIER TYBETAŃSKI (TIBETAN TERRIER)

Pochodzenie


Terier tybetański pochodzi z Tybetu, gdzie od wieków hodowano kozy i owce. Pilnowały je potężne mastify tybetańskie a do zaganiania oraz jako dzwonki alarmowe służyły małe, czujne pieski, które z powodu wielkiej grzywy nazywano lwimi psami. Od mastifów wywodzi się wiele ras molosów, zaś lwie psy dały początek kudłatym psom pasterskim. Były one różnej wielkości, większe używano do zaganiania, mniejsze mieszkały w klasztorach gdzie pełniły funkcje psów stróżujących i do towarzystwa. Wierzący w reinkarnację Buddyści byli przekonani, że dusza ludzka może się wielokrotnie odrodzić i powrócić na ziemię w ciele innej istoty, na przykład lwiego psa. Uznali go więc za istotę świętą, otaczali wielkim szacunkiem, wierzyli, że przynosi szczęście i ma dar odnajdywania zagubionych przedmiotów. Nie wolno go było sprzedać, można go było jedynie przekazać w prezencie, jako wyraz wdzięczności. W ten właśnie sposób, za uratowanie życia członkowi tybetańskiej rodziny, pracująca w Indiach angielska lekarka dr. Agnes Greig dostała w dowód wdzięczności suczkę teriera tybetańskiego a jakiś czas później, z tego samego źródła udało jej się pozyskać psa.

W czasie pobytu w Indiach dr. Greig dochowała się dwóch miotów, a kiedy w 1926 roku zdecydowała się wrócić do Anglii zabrała swoje psy ze sobą. Najpierw hodowała pod przydomkiem Ladkok, należącym do jej matki, znanej hodowczyni cocker spanieli i chinów japońskich, potem wykorzystując swoje kontakty sprowadziła jeszcze kilka psów z Indii i po jakimś czasie założyła własną hodowlę of Lamleh. Psy z jej hodowli zostały zarejestrowane jako teriery z Lhassa a jeden z nich wrócił z nią późnij do Indii, był tam wystawiany i został pierwszym w historii championem tej rasy.

W 1930 roku komisja sędziów indyjskich uznała psy dr Greig za nową samodzielną rasę a indyjski Kennel Club opublikował jej standard. Rok później uznał ją również angielski Kennel Club. To otworzyło tym pięknym, małym terierom, które w rzeczywistości nic wspólnego z terierami nie mają, drogę do dalszej kariery.
 

Wygląd

Terier tybetański jest średniej wielkości psem. Ma zwarty, silny, wpisujacy się w kwadrat tułów i średniej wielkości głowę, w przeważajacej części zakrytą bogatym owłosieniem. Oczy duże, ciemnie, szeroko rozstawione, uszy w kształcie litery V opadające i lekko odstające od głowy. Kończyny proste, bardzo gęsto owłosione, łapy duże, okrągłe, obficie porośnięte między opuszkami. Ogon wysoko osadzony, noszony wysoko, zawinięty w pierścień na grzbiecie.
 

Wysokość w kłębie
: 35 – 40 cm, suki nieco mniej.
Masa ciała: 8 – 13 kg.
 

Charakter, usposobienie

Terier tybetański jest wspaniałym psem do towarzystwa. Wesoły, pełen temperamentu, jest zawsze chętny do zabawy. Bardzo wierny i przywiązany do właścicieli, nieufny wobec obcych, ale przejawia się to w powściągliwości a nie agresji. Jest bardzo inteligentny, doskonale sprawdza się w agility, gdzie przydaje się jego szybkość i zwinność. Ma silną osobowość, własne zdanie i bardzo lubi postawić na swoim, dlatego warto go szkolić, zwłaszcza, że uczy się szybko i chętnie, choć zawsze będzie próbował zachować trochę niezależności. Wrażliwy i delikatny, lepiej reaguje na pozytywne metody szkolenia, na nagrody i pochwały, nie nadaje się dla osoby o twardej ręce. Jest bardzo radosny, potrafi cieszyć się całym sobą. Uwielbia długie spacery i nawet największa śnieżyca nie zepsuje mu przyjemności wyjścia na dwór. Potrzebuje dużo ruchu żeby wyładować nadmiar energii, w miarę dorastania staje się bardziej stateczny.
 

Szata

Sierść teriera tybetańskiego składa się z długiego, prostego lub lekko falistego, ale nieskręconego włosa okrywowego oraz delikatnego, gęstego podszerstka.

Umaszczenie
w zasadzie dowolne, z wyjątkiem kasztanowego, wątrobianego a także czekoladowego. Może być jednobarwne, dwu lub trójkolorowe.
 

 
Sierść teriera tybetańskiego wymaga bardzo systematycznej pielęgnacji, ale każda minuta jej poświęcona zostanie sowicie wynagrodzona.

Więcej na temat pielęgnacji teriera tybetańskiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Po swoich ciężko pracujących na tybetańskich pastwiskach przodkach terier tybetański odziedziczył odporność na złe warunki atmosferyczne i solidne zdrowie. Czasem ma nadmierny apetyt, trzeba bardzo uważać, żeby go nie przekarmiać i nie doprowadzić do otyłości. Żyje długo, dożywa średnio 17-18 lat.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Terier tybetański ma wspaniały charakter i nadaje się właściwie dla każdego, nawet zupełnie niemającego doświadczenia właściciela. Jest niezwykle radosny i sympatyczny, wymaga jednak bardzo wczesnego szkolenia i ustalenia hierarchii, bo ten niewielki piesek z wielkim wdziękiem potrafi wykorzystać słabość swojego pana i zanim ten się zorientuje, wejść mu na głowę.

Czuje się świetnie w każdym otoczeniu, szybko adaptuje się do każdych warunków, byle tylko być blisko swojej rodziny. Bardzo dobrze dostosowuje się do jej zwyczajów. Szybko uczy się czystości, w mieszkaniu nie sprawia żadnych problemów. Jest dobrym stróżem, donośnym szczekaniem oznajmia pojawienie się kogoś obcego. Nie szczeka bez powodu, doskonale zna wszystkie odgłosy domu i nie reaguje na wracającego do domu mieszkańca wyższego pietra, co z pewnością zyska mu sympatie sąsiadów. Lubi dzieci i żyje w doskonałych relacjach z domowymi zwierzętami.

Jest tylko jeden problem - wymaga niezwykle czasochłonnej i systematycznej pielęgnacji. Jeśli pies nie jest wystawiany można sierść skrócić, choć pozbawianie go tej największej ozdoby graniczy niemal z barbarzyństwem. Za to jeśli ktoś zdecyduje się go wystawiać, spotka go miła niespodzianka: ten pies po prostu uwielbia się wystawiać, jest świadomy swojej urody, potrafi się wdzięczyć i pięknie zaprezentować.

Zalety i wady

+ doskonały pies do towarzystwa 
+ adaptuje się do każdych warunków mieszkaniowych
+ świetny towarzysz dla dzieci
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ nie jest hałaśliwy
+ sprawdza się w psich sportach
  - ma bardzo niezależny charakter
- jest dość żywiołowy
- wymaga systematycznej pielęgnacji



Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 209 /20.04.1998/, wersja angielska TERIER TYBETAŃSKI
POCHODZENIE: Tybet.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 25.08.1988.
KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 5 Rasy tybetańskie.
Nie podlegają próbom pracy.


WRAŻENIE OGÓLNE:
Krzepki, średniej wielkości; długowłosy;kwadratowa sylwetka; rezolutny wyraz.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Żywy, o łagodnym usposobieniu. Lojalny towarzysz, o miłym sposobie bycia. Przyjacielski, czujny, inteligentny, odważny i skory do zabaw; ani gwałtowny, ani skłonny do bójek. Powściągliwy w stosunku do obcych. GŁOWA: Dobrze okryta długim włosem, opadającym na oczy. Na żuchwie mała, nieprzesadnie gęsta broda.

OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Średniej długości; nie szeroka, ani nie toporna; lekko zwężająca się w linii od uszu ku oczom. Nie wypukła, ale i niecałkiem płaska między uszami. Stop: Zaznaczony przed oczami, ale nie przesadnie.

OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Czarny.
Kufa: Mocna. Odległość od oka do końca nosa, odpowiada odległości od oka do potylicy. Szczęka/Żuchwa/Zęby: Dobrze rozwinięta żuchwa. Siekacze ustawione w lekkim łuku, rozstawione równo i osadzone prostopadle do szczęki i żuchwy. Zgryz nożycowy lub ciasny przodozgryz.
Policzki: Łuki jarzmowe dobrze zaznaczone, jednak nie przesadnie wystające.
Oczy: Duże, okrągłe; nie wypukłe i niezapadnięte; rozstawione dość szeroko; ciemnobrązowe. Obwódki oczu czarne.
Uszy: Zwisające, noszone niezbyt ściśle przy głowie; w kształcie litery V; niezbyt duże, obficie owłosione.

TUŁÓW:
Dobrze umięśniony, zwarty i silny. Długość od kłębu do nasady ogona odpowiada wysokości w kłębie.
Grzbiet: Poziomy w części piersiowej.
Lędźwie: Krótkie, lekko wysklepione.
Zad: Prosty. Klatka piersiowa: Dobrze ożebrowana.

OGON:

Średniej długości; dość wysoko osadzony; zawinięty nad grzbietem; wesoło noszony. Bardzo obficie owłosiony. Złamanie przy końcu występuje bardzo często i jest dopuszczalne.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Obficie owłosione. Nogi proste i równoległe. Łopatki: Dobrze kątowane. Nadgarstki: Lekko ugięte.
KOŃCZYNY TYLNE: Obficie owłosione. Stawy kolanowe: Dobrze ukątowane. Stawy skokowe: Nisko nad podłożem.
ŁAPY: Duże, okrągłe, obficie owłosione, z włosami między palcami i opuszkami. Pies stoi pewnie na opuszkach łap; łapy nie wysklepione.

CHÓD/RUCH:
Płynny; dobry wykrok; mocna akcja kończyn tylnych. W stępie i kłusie, kończyny tylne podążają za przednimi i nie powinny być stawiane do wewnątrz, ani na zewnątrz.

SZATA WŁOS:

Dwuwarstwowy. Podszycie delikatne i wełniste. Włos okrywowy obfity, delikatny, ale nie jedwabisty czy wełnisty; długi. Szata prosta lub falista, ale nie lokowata.
MAŚĆ:
Biała, złocista, kremowa, szara lub dymna, czarna, łaciata lubtrójbarwna. Praktycznie dopuszczalna jest każda maść, z wyjątkiem czekoladowej lub wątrobianej.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy 35,6-40,6 cm; suki nieco mniejsze.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.