Rasy psów

Wybierz inną rasę

WEST HIGHLAND WHITE TERRIER

Pochodzenie


West highland white terrier pochodzi ze Szkocji, z rejonu West Highland, od którego wziął swoją nazwę. Należy do grupy terierów krótkonożnych, bardzo swego czasu popularnych, używanych do tępienia gryzoni, których przodkiem był niewielki szorstkowłosy pinczer stajenny. W miotach cairn terierów oraz terierów szkockich pojawiały się czasem białe szczenięta, które jako niepoprawne były eliminowane z hodowli. Legenda głosi, że powstanie rasy zawdzięczamy pułkownikowi Malcolmowi of Poltalloch, który przez przypadek stracił na polowaniu swojego ukochanego rudego psa, którego przez pomyłkę ktoś wziął za lisa. Z obawy by podobne wypadki nie miały w przyszłości miejsca, postanowił hodować wyłącznie białe teriery.

W ten to sposób, na skutek zupełnego przypadku, odrzucane dotychczas białe teriery znalazły się nagle w centrum zainteresowania. Dokonując odpowiedniej selekcji udało się pułkownikowi wyhodować niedużego, pełnego energii psa, którego od nazwiska hodowcy nazwano poltalloch terrier.

Po raz pierwszy na wystawie kynologicznej pokazano go w 1904 roku w Edynburgu, a już trzy lata później został oficjalnie uznany przez angielski Kennel Club. W 1906 roku zadebiutował w Stanach Zjednoczonych na Westminster’s Dog Show. Amerykanie natychmiast zainteresowali się nową rasą i wkrótce sprowadzili z Wielkiej Brytanii pierwszego psa, płacąc za niego ogromne pieniądze. Za nimi poszły dalsze. Dzięki temu Anglicy mogli po I wojnie światowej sprowadzić ze Stanów kilka doskonałych psów i w miarę szybko odratować wyniszczoną wojną populację west highlandów. Ostateczny wzorzec west highland terriera ukształtował się w latach dwudziestych XIX wieku i praktycznie niezmieniony pozostał do dziś.
 

Wygląd

West highland white terrier jest niewielkim, bardzo solidnie zbudowanym psem. Ma krótki, zwarty grzbiet, muskularną, grubszą u nasady szyję, głęboką klatkę piersiową, mocne lędźwie i długi, prosty, solidny, wesoło noszony ogon, który nigdy nie powinien być zawinięty. Kończyny krótkie i muskularne, łapy okrągłe z czarną poduszką.

Głowa obficie owłosiona i noszona niemal pod kątem prostym w stosunku do szyi. Czaszka szeroka, lekko wysklepiona, z wyraźnie zaznaczonym stopem i wypukłymi łukami brwiowymi. Oczy średniej wielkości, szeroko osadzone, bardzo ciemne, o bystrym spojrzeniu, uszy małe, stojące, szpiczasto zakończone, pokryte gładkim włosem. Nos wyrazisty, czarny, dobrze pigmentowany. Nastroszona sierść nadaje psu zawadiacki wygląd.
 

Wysokość w kłębie: 28 cm
Masa ciała: 7-10 kg, suki trochę mniej
 

Charakter, usposobienie

West highland white terrier jest przemiłym, wesołym psem wymagającym konsekwentnego przewodnika, który będzie potrafił oprzeć się jego niewinnemu spojrzeniu i nie pozwoli sobie wejść na głowę. Wygląda jak dekoracyjna przytulanka, kanapowy piesek do towarzystwa, w rzeczywistości jest to odważny pies o mocnym charakterze, który zapominając o swoim wzroście bez wahania zaatakuje nawet większego od siebie zwierzaka.

 
Westie to terier z krwi i kości, inteligentny, sprytny, pełen energii, zawsze gotowy do działania. Jego przodkowie brali udział w polowaniu na lisy, wchodzili do nory i głośnym szczekaniem wskazywali gdzie jest zwierzyna. Nie dziwmy się więc, że nasze westiki szczekają często i głośno, bo mają to w genach. Nad tym, żeby nie szczekały za dużo, można i trzeba popracować. Jest to pies łatwy do ułożenia, ale trzeba się za to zabrać na tyle szybko, żeby nie zdążył nabrać złych przyzwyczajeń. Lubi dominować i jeśli od początku jego właściciel nie ustali odpowiedniej hierarchii, z wielkim wdziękiem, zanim ktokolwiek się zorientuje, piesek podporządkuje sobie nie tylko inne domowe zwierzęta, ale również właścicieli.
 

Szata

West highland white terier ma dwuwarstwową sierść, która składa się z miękkiego, krótkiego, bardzo zwartego poszerstka oraz włosa okrywowego: długiego i twardego na tułowiu, krótszego, bardzo kosmatego i nieprzesłaniającego uszu na głowie, oraz krótkiego i przylegającego na uszach i ogonie. Umaszczenie nieskazitelnie białe, bez plam i zażółceń.

Jeśli pies ma mieć charakterystyczny dla rasy wygląd, jego sierść powinna być regularnie trymowana. Nie jest prawdą, że biała sierść bardziej się brudzi, prawdą jest, że brud jest na niej bardziej widoczny. U niektórych psów tworzą się żółte zacieki pod oczami i na brodzie, przyczyny ich powstania mogą być bardzo różne a usunięcie wymaga czasu i cierpliwości.
 

 
Przygotowanie westika do wystawy jest wielką sztuką, nie znaczy to jednak, że osoba znająca wzorzec i obdarzona zdolnościami manualnymi nie jest w stanie z tym sobie poradzić.

Więcej na temat pielęgnacji west highland white teriera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Westie jest psem odpornym i zdrowym, żyje długo, średnio około 15 lat. Najczęstszą przyczyną problemów zdrowotnych tej rasy są alergie skórne spowodowane przeważnie niewłaściwym, zbyt wysokobiałkowym pożywieniem lub stosowaniem nieodpowiednich preparatów pielęgnacyjnych.

Westiki mają tendencję do nadwagi, trzeba więc bardzo kontrolować ilość podawanej karmy i zapewnić psu odpowiednio dużo ruchu. Zarówno ze względu na skłonność psów tej rasy do nadwagi jak i podatność na alergie, wskazane jest stosowanie suchej karmy, ponieważ umożliwia kontrolowanie podawanej ilości i utrzymanie właściwej diety.

Właściciel westika powinien dbać o jego zęby. Podobnie jak u innych psów małych ras, ma on tendencję do odkładania kamienia nazębnego. Można temu zapobiec przez regularne czyszczenie zębów, a jeśli już utworzy się kamień, trzeba go usunąć w gabinecie weterynaryjnym.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

West highland white terrier to bardzo uczuciowy, przemiły pies rodzinny, który kocha wszystkich domowników. Jest wesoły, bardzo towarzyski i wnosi do domu dużo radości. Jest to pies dla każdego, kto lubi aktywny tryb życia. Osoba, która woli spokój i najchętniej nie opuszcza mieszkania może być zmęczona jego żywiołowością. Jeśli jednak zapewni mu trzy solidne spacery dziennie, chętnie zostanie domatorem. Jest psem towarzyskim, bardzo niechętnie zostaje sam w domu, z tęsknoty za właścicielem potrafi sobie powygryzać sierść i aż do ran wylizywać łapy. Nie jest to więc najlepszy pies dla osoby samotnej, dużo przebywającej poza domem, natomiast idealny dla wielopokoleniowej rodziny, bo jego przywiązania wystarczy dla wszystkich.
Nie trzeba specjalnego doświadczenia, żeby go dobrze ułożyć i wychować. Trzeba tylko zacząć bardzo wcześnie, bo łatwiej uczyć niż oduczyć. Westie ma bardzo dużo energii, jest za mały, żeby biegać przy rowerze, ale w agility sprawdzi się znakomicie.

Nadaje się do każdego mieszkania, jednak ze względu na krótkie łapki wchodzenie na wysokie piętro bez windy nie jest dla niego wskazane, szczególnie w okresie szczenięcym. Bardzo dobrze będzie się czuł w domu z ogrodem. Właściciel musi się jednak liczyć z tym, że w poszukiwaniu myszy lub kreta, ten mały myśliwy potrafi dokładnie przekopać cały ogród. Miłośnicy wypielęgnowanych rabatek będą zmuszeni do porządku w ogrodzie nabrać pewnego dystansu.

Westik jest doskonałym towarzyszem dzieci, pod warunkiem, że nie robią mu krzywdy. Bez problemu akceptuje inne zwierzęta w mieszkaniu, choć na spacerze bywa różnie. Jest bardzo czujny i donośnym szczekaniem oznajmi pojawienie się kogoś obcego. Nie jest to oczywiście pies obrończy, ale jeśli jego pana ktoś zaczepi z całą pewnością przypomni sobie że ma zęby i zrobi z nich użytek.

Zalety i wady

+ bardzo przywiązany do właściciela
+ ma miłe, wesołe usposobienie
+ przyjazny wobec dzieci
+ inteligentny, szybko się uczy
+ nadaje się do psich sportów
+ adaptuje się do każdych warunków mieszkaniowych
+ czujny stróż
  - skłonny do dominacji
- dość hałaśliwy
- wymaga czasochłonnej pielęgnacji
- zadziorny wobec innych psów



Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 85 /12.01.2011/GB
WEST HIGHLAND WHITE TERRIER
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowanie: terier.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery
sekcja 2 teriery małe
Próby pracy nie są wymagane.
WYGLĄD OGÓLNY:
Mocno zbudowany. Głęboka klatka piersiowa i daleko do tyłu sięgające ostatnie żebra. Grzbiet prosty. Silne przednie kończyny, tylne dobrze umięśnione. Pies w widoczny sposób łączy silę z aktywnością.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:

Pies mały, pełen wigoru, aktywny, charakteryzujący się wysoką samooceną. czujny, wesoły, odważny, pewny siebie, ale przyjacielski.
GŁOWA
:
Długość mózgoczaszki mierzona od guza potylicznego do oczu jest nieznacznie większa od długości kufy. Głowa obrośnięta jest gęstym włosem, trzymana pod kątem prostym lub nieco mniejszym do osi szyi, nie powinna być noszona, nisko do przodu.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Lekko wysklepiona. W partii czołowej winna mieć łagodny obrys. Nieznacznie zwęża się od uszu do oczu.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, tworzą go wydatne łuki nadoczodołowe i lekkie wgłębienie między oczami.
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny, dość duży, nie wystaje zanadto do przodu i mieści się w obrysie kufy.
Kufa: Zwęża się stopniowo od oczu do koniuszka nosa, profil nie jest ani wklęsły ani opadający. Dobrze wypełniona pod oczami.
Uzębienie: Szczęki mocne, jednakowej długości. Szerokie, gdyż kły są znacznie rozstawione, co wpływa na charakterystyczny dla rasy szelmowski wyraz. Jak na psa tej wielkości zęby duże. Zgryz nożycowy, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają przy ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy: Szeroko rozstawione, średniej wielkości, nie powinny być duże i okrągłe, tak ciemne, jak to tylko możliwe. Nad oczami obfite brwi co nadaje psu bystry, inteligentny wyraz . Oczy jasne wysoce niepożądane.
Uszy: Małe, pewnie stojące o spiczastych koniuszkach. Osadzone ani zbyt szeroko ani zbyt blisko siebie. Pokryte krótkim i gładkim, aksamitnym w dotyku, naturalnym, a nie strzyżonym. Uszy nie powinny być na końcach porośnięte długim jak frędzle włosem. Szerokie o zaokrąglonych koniuszkach, duże, o grubej chrząstce, a także pokryte obfitą sierścią uszy są wysoce niepożądane.
SZYJA:

Wystarczająco długa, by unosić w prawidłowy sposób głowę. Silnie umięśniona, stopniowo rozszerza się u nasady i wtapia się w skośnie ułożone łopatki.
TUŁÓW
:
Zwarty.
Grzbiet: Prosty.
Lędźwie: Szerokie i mocne.
Klatka piersiowa: Głęboka, żebra dobrze wysklepione w swej górnej części, stają się odrobinę spłaszczone na bokach. Tylne żebra (rzekome) są długie, a odległość między ostatnim z nich a biodrami (słabizna) jest krótka, ale nie tak, aby wpływało to na swobodę ruchu.
OGON:

Długości 13 - 15 cm, porośnięty twardą sierścią, bez frędzli, tak prosty, jak to tylko możliwe, trzymany pionowo do góry, nie może być zakręcony nad grzbietem. Długi ogon jest wadliwy, a w żadnym wypadku nie może być skrócony.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:

Łopatki: skośnie ustawione, szerokie, ściśle przylegające do klatki piersiowej.
Staw barkowy jest wyraźnie wysunięty ku przodowi
Łokcie: Równolegle do osi tułowia i ustawione tak, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich.
Przedramię: Kończyny przednie krótkie i dobrze umięśnione, proste, porośnięte sierścią krótką, szorstką i gęstą.
Łapy: kończyn przednich są większe od łap kończyn tylnych. Okrągłe, proporcjonalnej wielkości, mocne o grubych opuszkach. Porasta je twarda, krótka sierść. Pożądane czarne opuszki i pazury.
Kończyny tylne:
Wygląd ogólny: Zad mocny, dobrze umięśniony i szeroki, kończyny krótkie, umięśnione i suche.
Uda: Bardzo mocno umięśnione i nie za szeroko rozstawione.
Kolano: Dobrze kątowane.
Stawy skokowe: Należycie kątowane i dobrze ustawione pod tułowiem. Gdy pies stoi lub porusza się, pięty znajdują się dość blisko siebie. spionowane lub słabe są wysoce niepożądane.
Łapy: kończyn tylnych są mniejsze niż przednich, o grubych opuszkach. Opuszki i pazury powinny być czarne.
CHODY:
Wydajne i swobodne, a kończyny stawiane prosto do przodu. Przy ukośnym ustawieniu łopatek wykrok jest długi. Akcja tyłu swobodna, silna i wąska. Sztywne chody i iksowata postawa są wysoce niepożądane.
SKÓRA:

Bez oznak problemów skórnych.
SZATA:

Sierść: Dwuwarstwowa. Włos okrywowy ok. 5 cm długości, jest twardy, bez śladu lokowatości. Podszerstek krótki, miękki i gęsty. Wysoce niepożądana sierść luźna, nie dość zwarta.
Umaszczenie: białe.
WZROST:

Wysokość w kłębie: ok. 28 cm.
WADY:

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa.
WADY DYSKFALIFIKUJĄCE:

- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w worku mosznowym.
Wersja polska - styczeń 2011

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/85.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.