Rasy psów

Wybierz inną rasę

WYŻEŁ WEIMARSKI (WEIMARANER)

Pochodzenie


Tak to już jest, że sukces ma wielu ojców. Mimo, że wyżły weimarskie uznane zostały za rasę niemiecką, Francuzi twierdzą, że kolebką rasy jest Francja, ponieważ ich przodkami były szare psy św. Ludwika, które do roku 1450 wchodziły w skład królewskiej sfory. Psy te miały tak spodobać się książętom Saksonii i Weimaru, że założyli hodowlę i stosując ostrą selekcję doprowadzili do utrwalenia srebrzystego umaszczenia. Tyle, że psy św. Ludwika wcale nie były srebrzyste, tylko błękitne dereszowate, a na dodatek szorstkowłose. Nie ma więc żadnego podobieństwa między owłosieniem psów św. Ludwika i wyżłów weimarskich.

Na namalowanym w 1631 roku przez van Dycka obrazie, obok księcia Ruperta stoi srebrzysty pies z białą plamą na piersi, który rzeczywiście bardzo przypomina dzisiejszego wyżła weimarskiego, czyli w tym czasie maść srebrzysta musiała już istnieć. Mimo to niektóre źródła podają, że pod koniec XVIII wieku książę Karol August Weimarski skrzyżował niemieckiego wyżła krótkowłosego z angielskim pointerem, co zaowocowało przyjściem na świat srebrzystoszarego psa, który zapoczątkował linię wyżłów weimarskich. Ta teoria również wydaje się mało prawdopodobna w świetle niewątpliwego faktu, że srebrzysty pies musiał już istnieć ponad sto lat przed tą krzyżówką, skoro van Dyck go namalował.

Bardziej wiarygodne dane pochodzą z 1870 roku, kiedy to działało już kilka hodowli, między innymi barona von Wintzingerode-Knorr-Adelsbarna oraz malarza scen myśliwskich L. Lindblohm z Weimaru.

 
Na wystawie kynologicznej wyżły weimarskie pojawiły się po raz pierwszy w Berlinie w 1880 roku, gdzie pokazano 14 psów o bardzo zróżnicowanym eksterierze. W tym czasie wpisywano je jeszcze do księgi hodowlanej wyżła niemieckiego, uważając, że wyżeł weimarski jest jego błękitną odmianą. Dopiero 20 czerwca 1897 roku podczas wystawy w Erfurcie, w rok po opracowaniu wzorca rasy, powstał Związek Hodowli Wyżła Wismarskiego.

O tym, że w 1915 roku hodowla nagle nabrała rozpędu zadecydował przypadek. Na polowaniu major Robert aus der Berber przypadkowo zabił psa. Wyrzuty sumienia nie dały mu spokoju, rozpoczął intensywną pracę hodowlaną, zrobił bardzo dużo dla upowszechnienia rasy, napisał nawet na jej temat książkę, a na końcu został przewodniczącym klubu rasy.
 

Wygląd

Wyżeł weimarski jest psem wyjątkowo pieknym, obok którego trudno przejść obojętnie. Mimo potężnej muskulatury ma pełną elegancji sylwetkę. Ma prosty, wydłużony grzbiet, szeroką i głęboką klatkę piersiową, podkasany brzuch, lekko zaokrąglony zad i noszony pod kątem i zazwyczaj skrócony ogon. Kończyny proste, dobrze umięśnione z wyraźnie widocznymi ścięgnami. Głowa osadzona na dobrze umięśnionej szyi, średniej wielkości, z wyraźnie zaznaczoną bruzdą czołową. Oczy okrągłe, niebiesko-szare lub bursztynowe o inteligentnym spojrzeniu. Uszy szerokie i pofałdowane, lekko zwrócone ku przodowi. Wierzchołek nosa ciemny, stopniowo rozjaśniający się do szarego. Górna warga wyraźnie zwisa nad żuchwą.
 

Wysokość w kłębie: psy: 59 - 70 cm, suki: 57 - 65 cm.
Masa ciała: psy: ok. 30 - 40 kg, suki: ok. 25 - 35 kg.
 

Charakter, usposobienie

Wyżeł weimarski jest psem o bardzo silnie rozwiniętym instynkcie łowieckim. W kręgu jego zainteresowania znajduje się zarówno zwierzyna łowna, jak i biegających po ogrodzie koty. Potrzebuje bardzo dużo ruchu, najlepiej na dużym, otwartym terenie. Weimarczyk jest jednym z nielicznych psów myśliwskich, który nie ma tendencji do ucieczek i nawet na polowaniu stale utrzymuje kontakt z przewodnikiem. Jeśli mieszka w mieście musi oczywiście chodzić na smyczy w towarzystwie osoby dorosłej, bo mimo że jest psem bardzo zrównoważonym i spokojnym, to nie odmówi sobie przyjemności pogonienia za uciekającym kotem.

Jest psem bardzo inteligentnym i uczy się niezwykle szybko. Bardzo dobrze sprawdza się we wszystkich psich sportach, a jest to rodzaj aktywności, który bardziej rozwija psa niż zwykły spacer na smyczy. Mimo, że jest psem myśliwskim potrafi w razie potrzeby wystąpić w roli psa obronnego. Z reguły jest bardzo przyjaźnie nastawiony do świata i pozbawiony niepotrzebnej agresji, dlatego też doskonale sprawdza się jako pies ratowniczy i do poszukiwania narkotyków. Nie nadaje się ani do budy, ani do kojca, bo to zniszczy jego psychikę i zabierze mu radość życia.
 

Szata


Wyżeł weimarski występuje w dwóch rodzajach owłosienia:

Odmiana krótkowłosa:

Krótki, mocny, bardzo gęsty, lśniący i przylegający włos okrywowy pokrywający całe ciało, z niewielką ilością miękkiego podszerstka lub bez niego. Może być również włos średniej długości, twardy i przylegający, z obfitym miękkim podszerstkiem.

Odmiana długowłosa:
Włos miękki, jedwabisty, o długości 3-5 cm na grzbiecie i na bokach, z miękkim podszerstkiem lub bez niego. Włos na głowie nieco krótszy. Pod szyją, na przedpiersiu i brzuchu sierść powinna być dłuższa i tworzyć wyraźne frędzle. Na tylnej stronie ud portki a na ogonie wyraźne pióro. Przestrzenie międzypalcowe owłosione. Włos może być prosty lub falujący. Długa, falująca sierść dopuszczalna u nasady uszu, a końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna.
 

Umaszczenie - srebrzyste, sarnie, mysioszare, oraz wszystkie odcienie pośrednie. Głowa i uszy są zwykle nieco jaśniejsze. Wzdłuż grzbietu biegnie czasem ciemniejsza lub jaśniejsza pręga. Dopuszczalne są białe znaczenia na klatce piersiowej i palcach, im mniejsze tym lepiej.
Znaczenia w kolorze czerwono-żółtym lub brązowym są poważną wadą.

Sierść wyżła weimarskiego nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Psa krótkowłosego trzeba bardzo regularnie szczotkować i na bieżąco wyczesywać wypadający martwy włos gęstym grzebieniem. Pies długowłosy w rzeczywistości ma tylko średniej długości frędzle, które wystarczy wyczesać dwa razy w tygodniu. Jednego i drugiego trzeba oczywiście od czasu do czasu wykąpać.

Więcej na temat pielęgnacji wyżła weimarskiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Wyżły weimarskie są psami zdrowymi. Zawsze hodowano je jako psy użytkowe, od których wymagano idealnej kondycji i zdrowia. Do reprodukcji wybierano psy najlepsze, co w sposób naturalny eliminowało z hodowli psy z jakimikolwiek problemami zdrowotnymi.

U psów tej rasy zdarzają się czasem przypadki przepukliny pępkowej i dysplazji. Przepuklina przeważnie wymaga zabiegu chirurgicznego, jeśli chodzi o dysplazję, odpowiedzialni hodowcy przeprowadzają badania, które pozwalają wykluczyć jej obecność u zwierząt wykorzystywanych do hodowli. Właściciel wyżła weimarskiego powinien pamiętać o zapewnieniu psu odpowiedniej diety w okresie wzrostu i nieprzekarmianiu psa, który jest wielkim łakomczuchem i ma tendencję do otyłości. Jak każdy duży pies również weimarczyk może być zagrożony skrętem żołądka, dlatego po każdym posiłku należy psu zapewnić co najmniej godzinę odpoczynku. Wyżły weimarskie żyją średnio około 12 do 14 lat.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Wyżeł weimarski jest psem myśliwskim o bardzo dominującym charakterze, potrzebuje więc właściciela o osobowości przywódcy, któremu będzie musiał się podporządkować. To przywództwo wymaga jeszcze codziennego potwierdzania, bo psy tej rasy są uparte i lubią próbować, czy tej hierarchii nie da się odwrócić. Trzeba więc bardzo pilnować, żeby wydane polecenie zostało wykonane, zaniechanie pies odbierze jako słabość właściciela i punkt dla siebie. Wyżeł weimarski nadaje się do wszystkich psich sportów. Ich uprawianie jest doskonałą okazją do ustawienia właściwych relacji między psem i jego panem, pozwala także wypuścić z psa nadmiar energii. Jest bardzo inteligentny i warto go szkolić.

Wyżły weimarskie potrzebują bliskości człowieka, potrafią cały czas chodzić krok w krok za swoim panem, uwielbiają być przytulane i głaskane. Są niezwykle tolerancyjne wobec dzieci, którym bez protestu pozwalają dosłownie wejść sobie na głowę. Mimo to nie można zostawić psa z małymi dziećmi bez nadzoru, bo niechcący może przewrócić dziecko i zrobić mu krzywdę. Weimarczyk nie będzie dla dziecka opiekunką, tak jak na przykład nowofundland, ale świetnym kompanem, bo sam bardzo późno, dopiero w wieku czterech lat staje się psem dorosłym.

Doskonale czuje się w mieszkaniu pod warunkiem co najmniej dwóch krótszych i jednego bardziej intensywnego spaceru dziennie. Tylko wtedy mogą zostać dłużej same w domu, w przeciwnym razie potrafią zniszczyć mieszkanie i zatruć życie sąsiadom rozpaczliwym wyciem. Miłośnik kotów powinien zrezygnować z weimarczyka, pies może zaakceptować kota, który był przed nim, natomiast wprowadzenie kociaka do domu, w którym pies jest zadomowiony małemu futrzakowi dobrze nie wróży.

Zalety i wady

+ wszechstronny pies myśliwski
+ miły pies do towarzystwa
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ doskonały stróż i obrońca
+ inteligentny i łatwy do szkolenia
+ spokojny i mało hałaśliwy
+ nadaje się do wszystkich psich sportów
+ łatwy w pielęgnacji
  - wymaga bardzo dużo ruchu
- wchodzi w konflikty z obcymi psami
- bywa bardzo uparty
- nie lubi zostawać sam w domu

 

Ciekawostki

Cesarz niemiecki Wilhelm I był wielkim miłośnikiem wyżłów weimarskich. Wydał dekret, w myśl którego właścicielem psa tej rasy mogła zostać tylko osoba legitymująca się się pochodzeniem szlacheckim od czterech pokoleń.

 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 99
WYŻEŁ WEIMARSKI (Weimaraner)
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 27.02.1990
Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski, pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Jest wiele różnych teorii dotyczących pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest tylko tyle, że wyżeł weimarski, który miał domieszkę krwi psa tropiącego typu „Leithund”, występował w rejonie Weimaru już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku. W połowie XIX wieku, zanim rozpoczęto hodowlę w czystości rasy, psy te znajdowały się głównie w rękach profesjonalnych myśliwych i hodowców zwierząt w Niemczech centralnych, głównie w okolicach regionu Weimaru i Turyngii. Kiedy zmniejszyło się zapotrzebowanie na psy tropiące, skrzyżowano je z psami typu „Hühnerhund”. Od roku 1890 prowadzono dalszą hodowlę w oparciu o ten typ krzyżówki, połączoną z wpisami do ksiąg hodowlanych. Na przełomie XIX i XX wieku obok wyżłów weimarskich krótkowłosych zaczęły pojawiać się osobniki długowłose. Od chwili założenia pierwszych ksiąg hodowlanych wyżeł weimarski hodowany był praktycznie w czystości rasy, w zasadzie wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera. Z tego względu też uważa się, że wyżeł ten jest jedną z najstarszych odmian wyżłów niemieckich, która utrzymywana jest w czystości rasy od około 100 lat.

WYGLĄD OGÓLNY:
Średniej do dużej wielkości pies myśliwski. Budowa typowa dla psa pracującego, o pięknych kształtach, sucha, muskularna. Wyraźne cechy płci.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość ciała do wysokości w kłębie: 12 : 11
Proporcje głowy: trzewioczaszka nieco dłuższa od mózgoczaszki (mierzonej od stopu do guza potylicznego).
Kończyny przednie: odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Wszechstronny, zrównoważony pies myśliwski z dużą pasją, łatwy do szkolenia. Wytrwały w systematycznym okładaniu pola, jednak nie nadmiernie żywiołowy. Bardzo dobry „wiatr”. Pies cięty w stosunku do drapieżników i innej zwierzyny, dobry pies stróżujący, jednak nie wykazujący nadmiernej agresji. Niezawodny w polu, jak i w wodzie. Wykazuje skłonność do pracy po strzale.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: w harmonii z wielkością psa i trzewioczaszką. Szersza u samców niż u suk, jednakże u obu płci zachowane dobre proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki, a długością całej głowy. Występuje bruzda czołowa. Guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty. Łuki jarzmowe dobrze rozwinięte.
Stop: wyjątkowo słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, wystający ponad żuchwę. Koloru ciemnocielistego, przechodzącego stopniowo w szary.
Kufa: długa i, szczególnie u samców, silna, sprawiająca wrażenie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo silne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.
Fafle: niezbyt obfite, od wewnątrz koloru ciemnocielistego (tak jak i podniebienie). Słabo zaznaczone kąciki warg.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne, uzębienie kompletne, regularne, mocne. Zgryz nożycowy.
Policzki: muskularne, dobrze zaznaczone. Zdecydowanie sucha głowa.
Oczy: koloru od jasno do ciemnobursztynowego, o inteligentnym wyrazie, błękitne u szczeniąt. Okrągłe, osadzone lekko skośnie. Powieki dobrze przylegające.
Uszy: płaskie, szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg. Osadzone wysoko i wąsko, zaokrąglone na końcach, pofałdowane. Gdy pies jest czujny i nasłuchuje, są zwrócone lekko do przodu.

SZYJA:
O szlachetnym wyglądzie i sposobie noszenia. Muskularna, prawie okrągła, nie za krótka, sucha. Silniejsza bliżej łopatek, harmonijnie łącząca się z górną linią ciała i klatką piersiową. Jej górna linia widoczna z profilu lekko wygięta.

TUŁÓW:
Linia górna: od szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb, przechodzi stopniowo w stosunkowo długi, mocny, dobrze związany grzbiet.
Kłąb: wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: zwarty, muskularny, prosty. Linia grzbietu nie może wznosić się ku tyłowi. Nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.
Zad: długi, umiarkowanie ścięty.
Klatka piersiowa: silna, lecz nie przesadnie szeroka, sięgająca prawie do łokci, dostatecznie długa. Dobrze wysklepiona, o długich żebrach, nie beczkowata. Przedpiersie dobrze rozwinięte.
Linia dolna i brzuch: lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch niepodkasany.

OGON:
Osadzony nieco niżej niż u innych porównywalnych ras. Mocny, dobrze owłosiony. Gdy pies jest w stanie spoczynku, opuszczony w dół, w czasie podniecenia, czy pracy noszony poziomo lub wyżej.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: wysokie, suche, proste i równoległe, ale nie rozstawione szeroko.
Łopatki: długie, ukośnie ułożone, dobrze umięśnione. Dobre kątowanie stawu barkowego.
Ramiona: ukośne, dostatecznie długie i silne.
Łokcie: swobodne, ustawione równolegle do osi ciała. Nie wystające, ani nie wciśnięte.
Przedramiona: długie, prosto ustawione.
Stawy nadgarstkowe: mocne, sprężyste.
Śródręcza: suche, ustawione lekko ukośnie.
Łapy przednie: ustawione prosto w stosunku do osi ciała. Palce zwarte, wysklepione. Dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy. Pazury koloru od jasno- do ciemnoszarego. Poduszki dobrze pigmentowane, twarde.
Kończyny tylne: wysokie, suche, dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, ani za szeroko, ani za wąsko.
Uda: dostatecznie długie, silne, muskularne.
Kolana: mocne, sprężyste.
Podudzia: długie, z dobrze widocznym ścięgnem.
Stawy skokowe: mocne, sprężyste.
Śródstopia: suche, ustawione prawie pionowo.
Łapy tylne: zwarte i silne, bez wilczych pazurów, reszta odpowiada łapom przednim.

CHODY:

Swobodne i wydajne, kończyny przednie i tylne w ruchu równoległe. W galopie krok długi. W kłusie linia grzbietu prosta. Inochód niepożądany. Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra: mocna, dobrze, lecz nie nadmiernie przylegająca.
Odmiana krótkowłosa:
Włos: krótki (ale dłuższy i bardziej gęsty niż u porównywalnych ras), mocny, bardzo gęsty, gładko pokrywający ciało. Bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.
Odmiana długowłosa:
Włos: miękki, długi, z podszerstkiem lub bez niego. Prosty lub lekko falujący. Długa, falująca sierść dopuszczalna u nasady uszu. Na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna. Sierść powinna mieć długość 3 - 5 cm, zaś pod szyją, na przedpiersiu i brzuchu powinna być jeszcze dłuższa. Wyraźne frędzle i portki, skracające się ku dołowi. Na ogonie wyraźne pióro. Włosy pomiędzy palcami. Owłosienie na głowie nieco krótsze.
Umaszczenie: srebrne, sarnie, mysioszare, jak i wszystkie pośrednie odcienie. Głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze. Białe znaczenia dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach. Czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga na grzbiecie. Psy mające znaczenia koloru czerwono-żółtego mogą otrzymać ocenę jedynie dobrą. Brązowe znaczenia są poważną wadą.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 59 - 70 cm (idealnie: 62 - 67 cm), suki: 57 - 65 cm (idealnie: 59 - 63 cm)
Waga: psy: ok. 30 - 40 kg, suki: ok. 25 - 35 kg

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Poważne wady:
- Odstępstwa od typowej dla rasy budowy, nietypowe cechy płciowe.
- Znaczne odstępstwa od wzrostu, nieprawidłowe proporcje.
- Trzewioczaszka: znaczne odstępstwa np.: zbyt duże fafle, krótka lub spiczasta kufa.
- Uzębienie: brak więcej niż dwóch P1 lub M3.
- Oczy: nieznaczne wady oczu oraz powiek.
- Uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, niepofałdowane.
- Szyja: duże odchylenia od pożądanego kształtu i muskulatury.
- Grzbiet: niezwiązany, luźny, karpiowaty lub łękowaty, przebudowany zad.
- Klatka piersiowa, brzuch: beczkowata, zbyt płytka lub zbyt krótka klatka piersiowa. Podkasany brzuch.
- Znaczne anomalie w budowie kończyn, np.: nieprawidłowe kątowanie, odstające łokcie, luźne palce.
- Krowie lub beczkowate ustawienie kończyn.
- Nieprawidłowy, mało swobodny ruch, inochód.
- Poważne wady dotyczące skóry, np.: skóra zbyt delikatna lub zbyt gruba.
- Pośredni rodzaj sierści pomiędzy dopuszczalnymi przez wzorzec.
- Brak dłuższej sierści (frędzli) na uszach lub na brzuchu u odmiany długowłosej. Wełnista sierść u wyżłów krótkowłosych lub kręcona u długowłosych.
- Umaszczenie o innym odcieniu niż szary, np. żółtym lub brązowym. Ciemnobrązowe podpalanie.
- Duże odchylenia od wagi lub wzrostu, np. wzrost o 2 cm wyższy lub niższy niż podany we wzorcu.
- Nieznaczne wady charakteru.
- Inne poważne odstępstwa od wzorca.

Wady dyskwalifikujące:
- Wady charakteru, np.: bojaźliwość, nerwowość.
- Zupełnie nietypowa, zbyt lekka lub zbyt ciężka budowa.
- Niezachowane proporcje, nieharmonijna budowa.
- Zupełnie nietypowa głowa, np.: typu buldoga.
- Trzewioczaszka: zupełnie nietypowa, np.: wklęsły grzbiet nosa.
- Uzębienie: przodozgryz, tyłozgryz, braki w uzębieniu większe niż podane w wadach poważnych.
- Oczy: entropium, ektropium.
- Uszy: zupełnie nietypowe, np.: odstające na boki.
- Bardzo obwisłe podgardle.
- Grzbiet: bardzo łękowaty lub karpiowaty. Zad mocno przebudowany.
- Klatka piersiowa, brzuch: zdecydowanie beczkowata lub nieprawidłowo modelowana.
- Kończyny: rachityczne lub nieprawidłowo zbudowane.
- Chroniczna kulawizna.
- Nieprawidłowy, bardzo krótki, związany krok.
- Zniekształcona, źle uformowana skóra.
- Częściowy lub zupełny brak sierści.
- Białe znaczenia poza klatką piersiową lub łapami.
- Umaszczenie inne niż szare. Brązowe znaczenia.
- Wzrost zdecydowanie za niski lub za wysoki.
- Inne odchylenia od wzorca. Choroby dziedziczne, np.: epilepsja.

Wszystkie psy wykazujące fizyczne lub psychiczne anomalie powinny być dyskwalifikowane.

http://www.piesporadnik.pl/includes/Core/fckeditor/editor/images/spacer.gif
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jadra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/99.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.