Rasy psów

Wybierz inną rasę

WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY

Pochodzenie


Początki tej rasy sięgają najprawdopodobniej czasów, kiedy to hordy madziarskie przemierzając Europę zalały Węgry od wschodu. Towarzyszyły im psy, które miały stać się przodkami wyżła węgierskiego. W jego żyłach płynie też krew starożytnego gończego z Siedmiogrodu, tureckiego żółtego psa oraz pointera. Kolebką rasy jest gorąca węgierska puszta, pełna bogatej roślinności i zwierzyny łownej. Wiadomo, że Węgrzy mieli dobre psy gończe, które zapewne wykorzystali do tworzenia rasy. Jednakże słabość węgierskich myśliwych do angielskich seterów i pointerów spowodowała, że wyżłów węgierskich było coraz to mniej a na początku XX wieku było ich już jak na lekarstwo. Dla ratowania rasy nieliczne pozostałe psy krzyżowano z wyżłami niemieckimi, pointerami a nawet z posokowcami, mniejszą wagę przywiązując do eksterieru, byle tylko zachować najbardziej charakterystyczną cechę rasy - żółte umaszczenie. Psy te niemal całkowicie wyginęły w trakcie dwóch wojen światowych. Na szczęście w latach czterdziestych kilka psów wysłano do Austrii, gdzie trafiły w ręce hodowców, którzy otoczyli je opieką i uchronili od wyginięcia. W 1920 roku powstała pierwsza księga rodowodowa a w 1936 wyżeł węgierski został uznany przez Międzynarodową Federacje Kynologiczną.

Odmiana szorstkowłosa powstała, jak to często bywa, na skutek przypadku. W jednym z miotów przyszedł na świat pies o szorstkiej sierści, skojarzono go potem z szorstkowłosymi wyżłami niemieckimi i chociaż odmiana została uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, to szorstkowłose vizsle są ciągle niewyrównane i bardzo rzadkie.
 

Wygląd

Wyżeł węgierski jest bardzo eleganckim, okazałym, proporcjonalnie zbudowanym psem. Jest lżejszy niż inne europejskie wyżły, ma prosty grzbiet, muskularne przedpiersie, głęboką i szeroką klatkę piersiową i kopiowany, nisko osadzony i noszony ogon, który w ruchu unosi się do poziomu grzbietu. Kończyny długie, proste, tylne słabo kątowane, łapy o dobrze wysklepionych palcach. Głowa bardzo szlachetna, czaszka szeroka, wyraźnie zaznaczony przełom czołowy. Oczy owalne, uszy nisko osadzone, długie, w kształcie lekko zaokrąglonej litery V, zwisające. Nos wyrazisty w kolorze sierści.
 

Wysokość w kłębie: psy: 58 - 64 cm suki: 54 - 60 cm.
Masa ciała: 22 - 30 kg.
 

Charakter, usposobienie

Wyżeł węgierski jest znakomitym, bardzo wszechstronnym psem myśliwskim, używanym do polowania na kuropatwy oraz ptactwo wodne oraz jako płochacz, do polowania w zaroślach, na bażanty i króliki. Ponadto doskonale sprawdza się jako tropowiec i aporter. Jest bardzo zrównoważony i daje się łatwo prowadzić, potrzebuje bliskiego kontaktu z przewodnikiem. Jest bardzo uczuciowy i wrażliwy, nie znosi szorstkiego traktowania. Nadaje się do uprawiania psich sportów, jest inteligentny i łatwy do szkolenia. Na Węgrzech wykorzystuje się go również jako psa ratowniczego.
 

Szata

Włos krótki i gęsty, praktycznie pozbawiony podszerstka, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie i uszach cieńszy i bardziej aksamitny. Na spodniej stronie ogona włos nieznacznie dłuższy. Szata powinna pokrywać całe ciało, tylko podbrzusze jest nieco bardziej odkryte. 

Umaszczenie
: różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu powinien odpowiadać barwie nosa.
 

Utrzymanie sierści wyżła węgierskiego w czystości nie wymaga czasochłonnych zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy ją regularnie szczotkować, żeby usunąć martwy włos, oraz od czasu do czasu psa wykąpać.

Więcej na temat pielęgnacji wyżła węgierskiego krótkowłosego oraz przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Wyżeł węgierski jest w zasadzie psem odpornym i zdrowym. Jednak jak u każdego dużego psa istnieje zagrożenie dysplazją biodrową, kupno szczeniaka w dobrej hodowli pozwala zminimalizować ryzyko jej wystąpienia. Częstszym schorzeniem układu kostnego jest enostoza, zwana młodzieńczym zapaleniem kości. Urazom ulega ogon i to nie na polowaniu, ale w czasie radosnego powitania. Jest to problem występujący u wielu ras, moi znajomi właściciele doga musieli na grzejniku zawiesić specjalny, wypełniony gąbką „obijacz”, bo pies tak się cieszył przy powitaniu, że dosłownie szatkował sobie ogon. Takich ran nie wolno lekceważyć, bo goją się bardzo długo i trudno.

Poważnym, zdarzającym się ostatnio u wyżłów węgierskich schorzeniem jest myositis - zapalenie tkanki mięśniowej tych mięśni czaszki, które umożliwiają pobieranie i przełykanie pokarmu.

Wyżeł węgierski jest bardzo odporny na wysokie temperatury, natomiast jest niesłychanie wrażliwy na chłód. W zimie marznie, nie można go zbyt długo zastawiać na dworze, chyba, że sprawimy mu ciepłe, twarzowe poncho. 
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Wyżeł węgierski ma wiele cech, które sprawiają, że oprócz bardzo wszechstronnych uzdolnień myśliwskich jest również niezwykle sympatycznym psem rodzinnym i do towarzystwa. Jest bardzo oddany właścicielowi, wierny i przywiązany, wyraźnie czerpie przyjemność ze spełniania jego poleceń. Najchętniej uczestniczyłby we wszystkich jego zajęciach i wszędzie mu towarzyszył.           

Potrzebuje bardzo dużo ruchu, nadaje się więc dla osoby lubiącej aktywny tryb życia, uprawiającej jogging lub lubiącej rowerowe wycieczki. Idealnym dla niego miejscem jest dom nad jeziorem, bo jest świetnym pływakiem. Potrzebuje bliskości człowieka, mimo, że jest psem myśliwskim jest bardzo posłuszny i łatwy do ułożenia, byle tylko stosować metodę chwalenia i nagradzania a nie karcenia. Poradzi z nim sobie nawet osoba nieposiadająca doświadczenia, musi tylko pamiętać, że ten pies ma bardzo wrażliwą psychikę, nie wolno na niego podnosić głosu, nie mówiąc o jakichkolwiek karach fizycznych.

Jest całkowicie pozbawiony agresji, z radością wita gości, o pojawieniu się intruza powiadomi głośnym szczekaniem, ale go nigdy nie zaatakuje. Jest bardzo przyjacielsko nastawiony do dzieci, choć jeśli są małe, nie powinno się ich zostawiać bez nadzoru, żeby niechcący nie zrobił im krzywdy.

Zalety i wady

+ wszechstronny pies myśliwski
+ miły pies rodzinny i do towarzystwa
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ przyjazny wobec dzieci
+ inteligentny i łatwy do szkolenia
+ spokojny i mało hałaśliwy
+ nadaje się do wszystkich psich sportów
+ łatwy w pielęgnacji
  - wymaga dużo ruchu

 

Ciekawostki

OPIS.

 
 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec rasy FCI - wyżeł węgierski krótkowłosy
Wzorzec FCI nr 57
WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY (Rövidszörü Magyar Vizsla)
Kraj pochodzenia: Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.09.2000
Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu, lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch, stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzymaniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany jako pies domowy.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).


RYS HISTORYCZNY:
Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z koczowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stulecia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla wyżłów, w których Vizsla uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym okresie psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.

WYGLĄD OGÓLNY:

Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie, z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa ciała uosabia harmonię piękna i siły.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie. Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości w kłębie. Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźliwy. Łatwy w szkoleniu; niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z przewodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie może być źle traktowany.

GŁOWA:
Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.
Mózgoczaszka:
Czaszka: lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicznego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop): umiarkowany.
Trzewioczaszka:
Nos: dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu z kolorem szaty.
Kufa: tępo zakończona, nieszpiczasta, z silnymi szczękami, silnie umięśniona. Grzbiet nosa prosty.
Fafle: ciasno przylegające, wargi nie zwisające.
Uzębienie: potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.
Policzki: silne, dobrze umięśnione.
Oczy: lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przylegającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszczeniem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligentnym i żywym wyrazie.
Uszy: osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha, długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.

SZYJA:
Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.

TUŁÓW:
Kłąb: wyraźny i umięśniony.
Grzbiet: solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powinny być dobrze osłonięte mięśniami.
Lędźwie: krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od grzbietu do lędźwi dobrze związany.
Zad: szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty,
nachylający się nieznacznie do ogona.
Klatka piersiowa: głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnionym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.
Linia podbrzusza: elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch nieznacznie podkasany.

OGON:

Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu noszony poziomo.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dobrze
ustawione pod tułowiem.
Barki: długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej muskulaturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka dobrze związana.
Ramiona: tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.
Łokcie: przylegające do tułowia, jednakże nie wygięte ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przedramieniem.
Przedramiona: długie, proste, wystarczająco umięśnione.
Stawy skokowe: silne, związane.
Nadgarstki: krótkie, tylko lekko pochyłe.
Łapy: koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte, o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne, ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycznej.
Kończyny tylne: dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przodu są proste i równoległe.
Uda: długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a udem.
Stawy kolanowe: dobrze ukątowane.
Podudzia: długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy podudziem a śródstopiem.
Stawy skokowe: silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.
Śródstopia: pionowe, krótkie i suche.
Łapy: identyczne jak w kończynach przednich.

CHODY:
Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, elegancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewyczerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy.
Kroczenie niepożądane.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.
Włos: krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej odkryte. Brak podszerstka.
Umaszczenie: różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowiada barwie nosa.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 58 - 64 cm suki: 54 - 60 cm
Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Wady dyskwalifikujące:
- Odchylenia w cechach rasowych.
- Silne odchylenia od właściwości płci.
- Nietypowa głowa.
- Plamisty (motyli) nos.
- Zwisające lub śliniące się wargi.
- Podwinięte lub zwisające fafle.
- Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy, kła, 2-4 przedtrzonowców, 1-2 zębów trzonowych; więcej niż dwa P1; M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.
- Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.
- Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte. Distichiasis (podwójny rząd rzęs).
- Luźne podgardle.
- Wilcze pazury.
- Bardzo wadliwy chód.
- Nietypowa szata.
- Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż 5 cm.
- Białe łapy.
- Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.
- Jakikolwiek typ słabości charakteru.
- Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu określonego przez wzorzec.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/57.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.