Pochodzenie

Wyżeł włoski krótkowłosy zwany też bracco italiano uważany jest za najstarszego z wyżłów europejskich. Pochodzi najprawdopodobniej od starożytnych psów gończych. Wśród jego przodków znajdują się asyryjskie mastiffy i egipskie psy gończe. Pierwotnie był psem dość ciężkim, dopiero domieszka krwi pointera spowodowała, że jego sylwetka stała się lżejsza i bardziej elegancka. W 1930 roku powstał we Włoszech Związek Miłośników bracco italiano, który istnieje do dziś i dba o właściwy rozwój rasy i zachowanie jej walorów eksterierowych i użytkowych.
 

Bracco Italiano jest bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem o eleganckiej, majestatycznej sylwetce. Ma szeroki, muskularny grzbiet, głęboką klatkę piersiową, dobrze rozbudowane przedpiersie i bardzo muskularny tył. Ogon gruby, zazwyczaj noszony poziomo, jest przeważnie skrócony do 15-25 cm. Kończyny długie, muskularne, łapy o wyraźnie wysklepionych palcach.

Głowa kanciasta, o słabo zaznaczonym stopie, kwadratowej kufie i wyrazistym nosie. Oczy owalne, żółte, pomarańczowe lub brązowe. Uszy osadzone nisko i daleko z tyłu głowy, długie i zwisające, bardzo wrażliwe na dotyk. Tym, co wyróżnia rasę jest wyjątkowy ruch. Pies biegnie długim kłusem i to pewnie dzięki niemu dystansuje inne, bardzie widowiskowe psy w konkurencji Best In Show.
 

Wysokość w kłębie: psy: 58 - 67 cm, suki: 55 - 62 cm.
Masa ciała: 25 - 40 kg, w zależności od wysokości.

Charakter, usposobienie

Bracco italiano jest wolniejszy od wyżłów niemieckich, natomiast pracuje od nich znacznie dokładniej i bardziej wytrwale. Jest wspaniałym posokowcem i aporterem. Doskonale radzi sobie w polu, w lesie i w wodzie. Jest więc z krwi i kości psem myśliwskim. W odróżnieniu od innych wyżłów na polowaniu porusza się kłusem, dzięki czemu jest niewiarygodnie szybki.

Jest psem bardzo wrażliwym, nie znosi krzyku i ostrych metod wychowania i szkolenia. Ma bardzo miłe i przyjazne usposobienie i tylko spokojem można go skłonić do wspólpracy.
 

Bracco italiano ma krótką, gęstą, przylegającą, lśniącą sierść, delikatniejszą na głowie i szyi.

Umaszczenie białe w mniejsze lub większe łaty a także cętki w odcieniu brązowym, rudo płowym lub bursztynowym. Może być także kasztanowe dereszowate. Kolor nosa zgodny z kolorem szaty.

Utrzymanie sierści bracco italiano w czystości nie wymaga zbyt wiele trudu, Za to jego właściciel nie może zapomnieć o regularnej kontroli jego długich, słabo wentylowanych uszu.

Więcej na temat pielęgnacji bracco italiano i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj

Choć z urodzenia bracco italiano jest psem typowo myśliwskim, doskonale nadaje się na psa rodzinnego. Ma bardzo zrównoważony charakter, jest przyjacielski i czujny, ale w roli obrońcy się nie sprawdzi.
Jest psem bardzo inteligentnym, posłusznym i przyjacielskim. Mimo że uwielbia długie wędrówki po lesie, bez trudu przystosowuje się do bardziej osiadłego trybu życia, pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniej ilości ruchu.

 

Widoczny na zdjęciu champion Axel del Monte Alago to najbardziej utytułowany bracco italiano na świecie. Na wystawie światowej w Poznaniu zdobył tytuł Zwycięzcy Świata Poznań’ 2006 a ponadto został również zwycięzcą Best in Show, czyli najpiękniejszym psem wystawy.

 

 

W Helsinkach zdobył tytuł Zwycięzcy Europy i II miejsce w konkursie Best In Show. Natomiast na bardzo prestiżowej wystawie Eukanuba World Challenge w Kaliforni, w konkurencji 40 najlepszych psów z całego świata wygrał konkurencję Best In Show oraz nagrodę w wysokości 10.000 dolarów.

Wyjątkową urodę odziedziczył po matce, która trzykrotnie została Zwycięzcą Świata i dwukrotnie Zwycięzcą Europy. Jego hodowcą jest Gian Paolo Poggio a właścicelem Salvatore Tripoli & Bitte Ahrens.

Źródło: www.akc.org
 

Pies ten pochodzący ze starożytnych Włoch był wykorzystywany do polowań na ptactwo, ukształtował się i rozwinął z biegiem czasu; z dawnych polowań za pomocą sieci przystosował się do polowań ze strzelbą. Czternastowieczne freski niepodważalnie potwierdzają jako obecność poprzez wieki zarówno jako psa myśliwskiego jak i towarzyszącego.

WYGLĄD OGÓLNY:
Mocnej i harmonijnej budowy, trochę tęgi. Preferuje się okazy o suchych kończynach, wydatnych mięśniach i wyrazistych rysach, z wyraźnie wyrzeźbioną głową i widocznych oczodołach, elementy, które przyczyniają się do wytwornego wyglądu tej rasy.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia jest równa lub trochę większa od wysokości w kłębie.
Długość głowy jest równa 4/10 wysokości w kłębie: jej szerokość mierzona na poziomie łuków policzkowych jest mniejsza od połowy swojej długości. Czaszka i kufa jednakowej długości.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Odporny i przystosowujący się do wszystkich rodzajów polowań, poważny, posłuszny, pojętny i łatwy w tresurze.

GŁOWA:
Kanciasta i wąska na poziomie łuków policzkowych, jej długość odpowiada 4/10 wysokości kłębu; środek jej szerokości znajduje się na poziomie rysy która łączy kąty obydwu oczodołów.
Mózgoczaszka:
Czaszka: widziana z profilu ma formę bardzo otwartego łuku. Widziana z góry tworzy elipsę. Szerokość czaszki mierzona na poziomie łuków policzkowych nie przekracza połowy długości głowy. Zauważalna przednia wypukłość i łuki brwiowe. Widoczna przednia bruzda kończąca się w połowie długości czaszki.
Przełom czołowo-nosowy (stop): mało wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos: pojemny; z dużymi rozwartymi nozdrzami, lekko przekracza końce fafli. Kolor: różowy mniej lub bardziej blady albo brunatny jak szata.
Kufa: prosty grzbiet nosa, albo lekko zaokrąglony. Jej długość jest równa połowie długości głowy, a jej wysokość osiąga 4/5 swej długości. Boki kufy widziane z przodu lekko zbiegają się z przodu. Broda lekko zauważalna.
Fafle: fafle górne dobrze rozwinięte, wąskie i zwisające, ale nie zwiotczałe, widziane z boku przekraczają nieznacznie szczękę. Widziane z przodu tworzą pod nosem odwrócone „V”, złączenie fafli powinno być zaznaczone, ale nie opadłe.
Uzębienie: łuki zębowe dobrze przystosowane, zęby pod kątem prostym i zgryz nożycowy. Dopuszcza się zgryz cęgowy.
Policzki: suche.
Oczy: o łagodnym i poddanym wyrazie, ani wklęsłe ani wystające.
Owalne oczodoły. Powieki doskonale przykrywają gałki oczne, niedopuszczalne ektropium i entropium; tęczówka koloru mniej lub bardziej ciemnego orzecha albo brązowe jak szata.
Uszy: poprawnie rozwinięte, ich długość pozwala im sięgnąć nosa nie będąc pociąganymi. Ich szerokość jest przynajmniej równa połowie ich długości; wznoszą się nieznacznie; osadzone raczej z tyłu na poziomie linii policzkowych, są relatywnie ściśnięte; ucho sprężyste, końcówka zaokrąglona.

SZYJA:
Mocna, w formie ściętego stożka, o długości nie mniejszej niż 2/3 długości głowy, wyraźnie odcina się od karku. Widoczne lekkie podgardle.

TUŁÓW:
Grzbiet: podzielony na dwa odcinki: pierwszy - ukośny, idzie od kłębu do 11 kręgu piersiowego, drugi - lekko wypukły, łączy się z zadem.
Kłąb: wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: szerokie okolice lędźwiowe, grzbiet umięśniony, krótki i lekko wypukły.
Zad: długi (około 1/3 wysokości kłębu), szeroki i umięśniony.
Klatka piersiowa: obszerna, pojemna i dość obniżona do poziomu łokci.
Linia brzucha: prawie pozioma w części piersiowej, podnosi się w części brzusznej.

OGON:
Silny przy nasadzie, prosty, z lekką tendencją do wyszczuplania się. Kiedy pies jest w akcji, a szczególnie kiedy szuka, noszony poziomo. Skraca się go zostawiając 15-25 cm.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Bark: mocny, dobrze umięśniony, długi i ukośny, swobodny w ruchach.
Ramiona: ukośne, przy torsie.
Przedramiona: mocne, pionowe.
Śródręcza: proporcjonalne, suche, dobrej długości i lekko ukośne.
Stopy przednie: zamknięte, owalne, palce wygięte i ściśnięte, zaopatrzone w pazury wygięte w kierunku podłoża. Są koloru białego, brunatnego lub brązowego; elastyczne i suche opuszki.
Kończyny tylne:
Uda: długie, nie rozszerzają się z góry na dół, umięśnione, proste.
Podudzia: mocne.
Stawy skokowe: szerokie.
Śródstopia: relatywnie krótkie i suche.
Stopy tylne: takie jak przednie, są wyposażone w wilcze pazury, których nieobecność nie jest wadą. Podwójne ostrogi są do przyjęcia.

CHODY:
Płaski i szybki kłus z silnym parciem tylnych kończyn; głowa podniesiona z zadartym nosem w taki sposób, że podczas polowania nos jest uniesiony powyżej linii grzbietu.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: odporna, ale elastyczna, cieńsza na głowie, gardle, pachwinach, pachach i tylnych częściach tułowia.
Sierść: krótka, ściśnięta i błyszcząca, cieńsza i krótka na głowie, uszach, przednich stronach kończyn i łapach.
Umaszczenie:
- białe,
- białe z plamami pomarańczowymi albo szarymi,
- białe z plamami ciemniejszego lub jaśniejszego brązu,
- białe nakrapiane kolorem pomarańczowym,
- białe cętkowane brązem.
Preferuje się symetryczną maskę na głowie, ale również może być jej brak.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 58 - 67 cm suki: 55 - 62 cm
Waga: między 25 a 40 kg, zależy od wysokości.

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

Wady dyskwalifikujące:
- Zbiegające się osie czaszkowo-twarzowe.
- Szeroki nos.
- Przodozgryz lub tyłozgryz.
- Szata czarna, biała i czarna, trójkolorowa, płowa, orzechowa, jednokolorowa, znaczenia podpalane.
- Brak pigmentu (albinizm).
- Wielkość o 2 cm większa lub mniejsza od podanej we wzorcu.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/202.pdf