Rasy psów

Wybierz inną rasę

CHART IRLANDZKI

Pochodzenie


Przodkowie wilczarzy przywędrowali do Irlandii razem z Celtami udającymi się na podbój Europy. Psy te służyły im do polowania, obrony przed nieprzyjacielem i pilnowania obozowiska. W Italii, która słynęła w tym czasie z krwawych widowisk, używano ich również do walk z dzikimi zwierzętami. Z tego czasu zachowało się najstarsze świadectwo istnienia tej rasy. Jest to pochodzący z 391 roku list konsula rzymskiego Quintusa Aureliusa Symmachusa do brata, w którym dziękuje za otrzymane od niego wilczarze. Największe zainteresowanie tymi psami przypada na XII - XVI wiek, kiedy to bogata szlachta urządzała wielkie polowania.

Po wytępieniu wilków zainteresowanie wilczarzami tak bardzo osłabło, że były bliskie całkowitego wyginięcia. W 1652 roku w trosce o zachowanie rasy parlament irlandzki wydał ustawę zabraniającą wywożenia ich poza granice kraju. Niewiele to jednak pomogło.                                                  
Dopiero dwieście lat później, w 1862 roku brytyjski oficer o nazwisku George Graham, odnalazł resztkę cudem ocalałych wilczarzy, po czym skrzyżował je z deerhoundem oraz dogiem niemieckim, uzyskując psy o wyglądzie dzisiejszego wilczarza. Ocaleniu tej rasy poświęcił całe swoje życie. W 1885 roku opracowano wzorzec rasy. W Polsce charty irlandzkie pojawiły się w królewskich psiarniach już w XVII wieku. Hodowla wilczarzy w nowoczesnym typie rozpoczęła się jednak dopiero w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Polskie wilczarze, mimo że wciąż jeszcze nieliczne, są na bardzo wysokim, światowym poziomie.


Wygląd

Wilczarz jest jednym z najbardziej widowiskowych psów na świecie. Jest niedoścignionym rekordzistą jeżeli chodzi o wzrost. Jest to pies dobrze umięśniony, pełen gracji, elegancji. Ma długi, silny, prosty grzbiet, głęboką i pojemną klatkę piersiową, niezbyt mocno podkasany brzuch, łukowate lędźwie i długi, lekko zakrzywiony ogon. Głowa średniej wielkości z niewielkim stopem, szersza niż u innych chartów, z ciemnymi oczami i małymi, płasko leżącymi uszami.
 

Wysokość w kłębie: psy minimum 86 cm, suki minimum 81 cm.
Masa ciała: psy 54,5 kg, suki 40,4 kg.
 

Charakter, usposobienie


Wilczarz irlandzki jest przemiłym, spokojnym psem, delikatnym i cierpliwym w stosunku do dzieci. Nie jest psem typowo obrończym, ale sam jego wygląd budzi respekt i odstrasza ewentualnych intruzów. Jest bardzo silny i odważny, świadomy swojej siły. Taki pies bez potrzeby nie demonstruje swoich możliwości, ale jeśli jego właściciel znajdzie się w niebezpieczeństwie, szybko i bez problemu rozprawi się z każdym napastnikiem. W stosunku do innych psów jest przyjacielski i sam nigdy nie wszczyna awantur, jeśli jednak zostanie sprowokowany może być groźny.

Potrzebuje bardzo bliskiego kontaktu z człowiekiem, długich spacerów i wczesnego szkolenia. Jest inteligentny, chętnie i szybko się uczy. Bardzo wskazane jest szkolenie w zakresie posłuszeństwa, odradzić natomiast należy szkolenie obrończe. Powściągliwość jest wielką zaletą wilczarza, jest to bardzo mądry pies który doskonale czuje kiedy powinien użyć swojej siły, natomiast nadmiernie i niepotrzebnie rozbudzona agresja może być trudna do wyhamowania.
 

Szata

Wilczarz irlandzki ma silną, sztywną i szorstką sierść. Jest wyraźnie dłuższa na brodzie i nad oczami, nad którymi tworzy krzaczaste brwi. Umaszczenie szare, stalowoszare, moręgowate, czerwone, czarne, czysto białe, płowe lub pszeniczne.

Sierść wilczarza irlandzkiego wymaga regularnego szczotkowania i czesania a przed wystawą starannego wytrymowaniaia i przygotowania.
 
Więcej na temat pielęgnacji charta irlandzkiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Potężny wzrost wilczarza i głęboka klatka piersiowa predestynują go do skrętu żołądka. Wilczarz powinien jeść dwa-trzy razy dziennie, nieduże porcje dobrej, wysoko przyswajalnej karmy, oraz unikać skakania i schodzenia ze schodów bezpośrednio po jedzeniu. U wilczarzy zdarzają się wady serca a także skłonność do schorzeń o podłożu alergicznym.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Biorąc pod uwagę jego charakter, można go polecić każdemu, kto lubi duże, silne psy. Ograniczenia wynikają przede wszystkim z jego potrzeb. Wilczarz najlepiej nadaje się do dużego domu z ogrodem, po którym będzie się mógł swobodnie wybiegać. Młodego psa w okresie intensywnego wzrostu trzeba oszczędzać, zbyt forsowny trening może mieć bardzo niekorzystny wpływ na jego stawy. Najlepiej wypuścić psa do ogrodu i pozwolić mu biegać tyle, na ile sam ma ochotę.

Wilczarz jest psem spokojnym, doskonale będzie się czuł również w mieszkaniu, pod warunkiem zapewnienia mu wystarczająco długiegich spacerów i możliwości pobiegania. Trzeba jednak pamietać, że ze względu na wzrost jest zagrożony skrętem żołądka i z tego względu nie powinien wchodzić, a szczególnie schodzić ze schodów. Osoby posiadające mieszkanie w bloku, zwłaszcza na wyższym pietrze powinni z posiadania wilczarza zrezygnować.

Jest wspaniałym opiekunem dla dzieci i choć trudno to sobie wyobrazić zachowuje się w stosunku do nich niezwykle delikatnie. Jest kosztowny w utrzymaniu, wymaga dużej ilości dobrej karmy, zwłaszcza w okresie wzrostu. Jego sierść powinna być regularnie szczotkowana, co wziąwszy pod uwagę wielkość psa wymaga niemało siły i czasu.


Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ spokojny, zrównoważony
+ pozbawiony agresji
+ nie ma tendencji do ucieczek
+ wierny, lojalny
+ inteligentny, łatwo się uczy
  - wymaga regularnej pielęgnacji
- kosztowny w utrzymaniu
- potrzebuje dużo miejsca w mieszkaniu

 

Warto wiedzieć

W Polsce hodowanie lub tylko posiadanie charta rasowego bądź jego mieszańca wymaga zezwolenia, które uzyskuje się we właściwej terytorialnie jednostce administracji państwowej. Charty są wyjątkowo szybkimi, a do tego bardzo skutecznymi psami myśliwskimi co powoduje, że zwierzyna łowna nie ma szans ucieczki i spotkanie z chartem może przypłacić życiem. Problem uregulowany został ustawą z dnia 13 października 1995 roku „Prawo łowieckie”. Zgodnie z zapewnieniem ustawodawcy rejestracja ma na celu kontrolę pogłowia psów tej rasy i niedopuszczenie do wykorzystywania ich przez kłusowników. W rzeczywistości jest to pełen niejasności tekst, który pozostawia poszczególnym urzędom pole do jego swobodnej interpretacji. Piszemy na ten temat tutaj.

Zezwolenie na posiadanie charta ma charakter terytorialny. Zmiana miejsca prowadzenia hodowli lub utrzymywania psa powoduje automatyczne wygaśniecie dotychczasowego zezwolenia i konieczność uzyskania nowego, w nowym miejscu hodowli lub zamieszkania właściciela psa. O tym jak wygląda obowiązująca procedura piszemy tutaj. Uzyskanie zezwolenia na hodowanie bądź posiadanie chartów jest obowiązkiem ustawowym, niewywiązanie się z niego podlega karze grzywny, ograniczenia wolności, bądź pozbawienia wolności do 1-go roku. Poważne sankcje, do 5-ciu lat pozbawienia wolności, grożą również osobom, które polują na zwierzynę leśną nie mając do tego odpowiednich uprawnień.
 

Ciekawostki

W północnej Walii stoi pomnik wilczarza irlandzkiego, który upamiętnia bardzo wzruszającą historię. Żyjący w XIII wieku Llewelyn, książę północnej Walii lubił polować ze swoim ulubionym wilczarzem. Któregoś dnia wybrał się na polowanie i ze zdziwieniem stwierdził, że pies znikł. Po powrocie do domu Gelert, bo takie było imię psa, powitał go bardzo radosny ale cały we krwi. Widząc zakrwawione puste łóżeczko swojego synka, był przekonany, że został zagryziony przez psa. Niewiele myśląc wyjął miecz i wbił go w jego serce. W tym momencie usłyszał płacz dziecka. Znalazł je leżące obok olbrzymiego martwego wilka z którym jego pies stoczył zwycięską walkę. Podobno do końca życia nie mógł uwolnić się od wyrzutów sumienia a dla upamiętnienia wiernego psa kazał postawić mu pomnik. Psy nie zdradzają, tylko ludzie nie potrafią w to uwierzyć.


Obrazy Burtona Barbera upamiętniające tragedię znajdują się w Reading Art Gallery 

 

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 160 /17.06.1998/F
WILCZARZ IRLANDZKI
(Irish Wolfhound)
Kraj pochodzenia: Irlandia.
Data publikacji obowiązującego wzorca: 20.03.1990
Przeznaczenie: Choć aż do XVIII wieku wilczarze używane były także do polowania na jeleniowate, zwłaszcza na jelenie, okazały się bardzo użyteczne w zwalczaniu wilków, które występowały w znacznej części Europy, zanim wykarczowano lasy.
Klasyfikacja FCI: Grupa 10 - Charty, Sekcja 2 - Charty szorstkowłose.
Nie podlega próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Wiadomo dziś, że Celtowie z kontynentu Europejskiego mieli charty prawdopodobnie pochodzące od chartów, których pierwsze wizerunki spotykamy na egipskich malowidłach. Podobnie jak ich kontynentalni współplemieńcy, irlandzcy Celtowie interesowali się hodowlą chartów dużych rozmiarów. Prawdopodobnie ich psy były jeszcze większe niż psy starszej odmiany. Duże charty irlandzkie mogły mieć gładki lub szorstki włos, ale później przeważał już włos szorstki, być może ze względu na irlandzki klimat. Pierwsze pisemne świadectwo istnienia tych psów to notatki rzymskiego konsula z 391 roku naszej ery, a więc były one znane już w pierwszych wieku. Wówczas to Setanta nadał im nazwę „Cu-Chulainn” (Pies z Culan). We wzmiankach o ucieczce do Szkocji Uisneach’ów (1-szy wiek) znajdziemy informację, że zabrali ze sobą 150 takich psów. Charty irlandzkie niewątpliwie dały początek chartom szkockim. Ary chartów irlandzkich stanowiły cenne prezenty, którymi obdarowywano królewskie rodziny europejskie, skandynawskie i inne, od Średniowiecza do XVII wieku. Wysyłano je do Anglii, Hiszpanii, Francji, Szwecji, Danii, Persji, Indii i Polski. Zmiana nazwy na wilczarza miała miejsce prawdopodobnie w XV wieku, w okresie kiedy każde księstwo musiało utrzymywać 24 wilczarze do ochrony chłopskich stad dziesiątkowanych przez wilki. W 1652 roku pod rządami Cromwella wprowadzono zakaz wywożenia wilczarzy, co przyczyniło się do zachowania ich liczebności jeszcze przez pewien czas. Jednak w efekcie wytępienia wilków i wciąż istniejącego popytu za granicą, stopniowo zmniejszała się liczebność wilczarzy, aż do ich prawie całkowitego wyginięcia pod koniec XIX wieku. Dzięki rodzącemu się szacunkowi dla tradycji narodowych zawdzięczamy odnowienie zainteresowania się tą rasą. Aby ustalić typ rasy musiała być ona hodowana w dość bliskim pokrewieństwie, ale uzyskanym osobnikom rasa zawdzięcza swój renesans. Irlandzki Kennel Club w kwietniu 1879 otworzył klasę dla tej rasy na swoich wystawach, a w 1885 roku utworzony został Klub Wilczarza Irlandzkiego. Obecnie chart irlandzki odzyskał część sławy, którą cieszył się w Średniowieczu i budzi coraz większe zainteresowanie jako żywy symbol kultury irlandzkiej i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Chart irlandzki, jagnię w domu, a lew na polowaniu, hodowany jest w dużej liczbie także poza Irlandią.

WYGLĄD OGÓLNY:
Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne i aktywne. Głowa i szyja są wysoko noszone. Ogon noszony jest lekko zagięty na końcu.

GŁOWA:
Długa, noszona poziomo i wysoko. Kości czołowe są nieznacznie wysklepione, z bruzda między oczami słabo zaznaczona.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Niezbyt szeroka.
Trzewioczaszka:
Kufa: Długa, umiarkowanie spiczasta.
Szczęki/zęby: Ideałem jest zgryz nożycowy, ale zgryz cęgowy jest dopuszczalny.
Oczy: Ciemne.
Uszy: Małe, noszone podobnie jak u greyhounda

SZYJA:
Raczej długa, bardzo silna i muskularna, dobrze wysklepiona, bez podgardla i luźnej skóry w okolicy gardła.

TUŁÓW:
Długi i pojemny.
Grzbiet: Raczej długi niż krótki.
Lędźwie: Wysklepione.
Zad: Szeroki pomiędzy guzami biodrowymi.
Klatka piersiowa: Bardzo głęboka, umiarkowanie szeroka, przedpiersie.
Żebra: Dobrze wysklepione.
Brzuch: Dobrze podkasany.

OGON:
Długi, lekko zakręcony ku górze, średniej grubości, obficie porośnięty włosem.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Są proste, a ich kościec jest mocny.
Łopatki: Muskularne, zapewniające odpowiednią szerokość klatki piersiowej, ukośnie ustawione.
Łokcie: Przylegające do klatki piersiowej, nie zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Przedramię: Muskularne.
Kończyny tylne:
Uda: Długie i muskula
rne.
Staw kolanowy: Dobrze ukątowany.
Podudzie: Dobrze umięśnione, długie i mocne, podobnie jak u greyhounda.
Staw skokowy: Nisko, nie zwrócony ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Łapy: Umiarkowanie duże i okrągłe, nie zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Palce dobrze wysklepione i zwarte. Pazury bardzo mocne, zakrzywione.

CHODY:
Lekkie i swobodne.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Twardy i szorstki na tułowiu, kończynach i głowie, szczególnie szorstki (drutowaty) i długi nad oczami i pod żuchwą.
Umaszczenie: Uznane umaszczenia to: szare, pręgowane, czerwone, czarne, czysto białe, płowe lub wszystkie inne maści występujące u deerhounda.

WIELKOŚĆ:
Minimalna u samców: 31 cali ( 79 cm), masa ciała 120 funtów angielskich (54,5 kg). Minimalna u suk: 28 cali (71 cm), masa ciała 90 funtów angielskich (40,5 kg). Wzrost i masa ciała poniżej minimum wzorcowego stanowią wadę eliminującą. Większy wzrost i imponujący wygląd (przy zachowaniu typu), pod warunkiem zachowania proporcji wysokości w kłębie do długości tułowia, stanowi poszukiwany cel. Czynione są starania, aby średnia dla tej rasy wynosiła 32 cale (81 cm) do 34 cali (86 cm) dla samców, przy jednoczesnym zachowaniu mocy, aktywności, odwagi i harmonii kształtów.

WADY:
Wszelkie rozbieżności z powyższym wzorcem powinny być uważane za wady powodujące obniżenie oceny w zależności od stopnia wyrażenia.
- Głowa zbyt lekka lub zbyt ciężka.
- Kość czołowa ze zbyt wyraźnie zaznaczonym łukiem.
- Wierzchołek nosa w innym niż czarny kolorze.
- Wargi różowe lub w innym niż czarny kolorze.
- Oczy bardzo jasne, powieki różowe lub koloru wątrobianego.
- Duże uszy, płasko wiszące przy policzkach.
- Szyja krótka, wyraźne podgardle.
- Tułów zbyt krótki.
- Słaby lub łęgowaty grzbiet lub zupełnie prosty.
- Klatka piersiowa zbyt wąska lub zbyt szeroka.
- Ogon zbyt zakręcony.
- Krzywe kończyny przednie. Śródręcze zbyt spadziste.
- Postawa francuska lub szpotawa.
- Słaby zad.
- Ogólny brak umięśnienia.
- Palce nie związane.

UWAGA: Samce muszą mieć oba jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/160.pdf  

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.