Rasy psów

Wybierz inną rasę

AUSTRALIAN SHEPHERD

Pochodzenie


Australian shepherd, zwany również owczarkiem australijskim, jest jednym z trzech australijskich psów pasterskich: australian cattle dog, australian kelpie i australian shepherd. Mimo wielu różnych teorii na temat jego pochodzenia, nie ulega wątpliwości, że rasa powstała w Stanach Zjednoczonych a przymiotnik „australijski” dodano, ponieważ kojarzyła się z psami pasterskimi, które zostały przywiezione z Australii w XIX wieku. Z tego powodu do dziś jest często mylona z australijskimi psami pasterskimi. W rzeczywistości są to psy o całkiem różnym rodowodzie i tak odmiennym wyglądzie, że trudno je pomylić.
                                                                                                               
Przodkowie owczarka australijskiego pochodzą najprawdopodobniej z kraju Basków i Pirenejów. Kiedy w Australii hodowla owiec rozwinęła się na dużą skalę, wiele psów trafiło właśnie do tego kraju a potem, kiedy z kolei australijskie owce i psy pasterskie przewożono do Stanów Zjednoczonych, trafili tam również potomkowie psów pirenejskich. Ponieważ przyjechały razem z australijskimi owcami uznano, że należą do australijskich psów pasterskich i tak je nazwano.

Amerykanie tak byli zachwyceni ich pracowitością i umiejętnościami, że wkrótce bardzo dynamicznie rozwinęli ich hodowlę dokonując różnego rodzaju krzyżówek. Przypuszcza się, że wśród przodków owczarka australijskiego znalazły się, oprócz pirenejskiego psa górskiego, również smithfieldy, owczarki szkockie collie i border collie. Po pewnym czasie zaprzestano dalszych krzyżowań i doprowadzono do ujednolicenia rasy.

Choć popularne, przez wiele lat psy te znane były właściwie tylko w środowisku farmerskim. Nagły wzrost zainteresowania tą rasą zaczął się od nastania mody na opowieści z Dzikiego Zachodu o nieustraszonych kowbojach, którzy ujeżdżali konie i zaganiali bydło a towarzyszyły im właśnie owczarki australijskie. Mimo, że stały się nagle bardzo popularne, nadal traktowane były wyłącznie jako psy użytkowe i trzeba było bardzo wielu lat, żeby wreszcie pojawiły się na wystawach kynologicznych. Dzięki staraniom bardzo prężnie działającego w Stanach Klubu Owczarków Australii i Ameryki, który czuwa nad rozwojem psów pasterskich i przyznaje certyfikaty użytkowości, psy te do dziś zachowały swój pasterski instynkt i umiejętności. Ciagle jeszcze pracują na farmach, ale dzięki swojej niezaprzeczalnej urodzie trafiły również do miast, gdzie pełnią rolę psów do towarzystwa, wykorzystywane są także do pracy w ratownictwie i do poszukiwania zaginionych.
 

Wygląd

Owczarek australijski jest niezwykle efektownym, proporcjonalnie zbudowanym psem o nieco wydłużonej sylwetce, mocnym kośćcu i muskulaturze, który jednak nie sprawia wrażenia ciężkiego. Zad lekko opadający, ogon skracany lub naturalnie krótki nie przekracza 10 cm. Głowa mocna z delikatnie zaznaczonym stopem. Nos w zależności od koloru sierści czarny lub brązowy, u psów o umaszczeniu marmurkowym mogą na nosie występować białe lub różowe plamki, nie powinny jednak zajmować więcej niż 25% powierzchni nosa. Oczy brązowe, bursztynowe lub niebieskie, jednolite lub różnobarwnie kropkowane, barwa powiek taka jak warg i nosa. Uszy wysoko osadzone, trójkątne. Wzorzec dopuszcza zgryz cęgowy.
 

Wysokość w kłębie: psy 51-58 cm, suki 46-53 cm
Masa ciała : psy 25-34 kg, suki 19-26 kg
 

Charakter, usposobienie

Owczarek australijski jest przed wszystkim psem pasterskim, bardzo inteligentnym, posiadającym zdolność samodzielnego, instynktownego oceniania sytuacji. Obecnie jest często wykorzystywany w ratownictwie oraz poszukiwaniu osób zaginionych. Jest to pies zrównoważony, co powoduje, że sprawdza się również jako stróż i pies do towarzystwa. Jest bardzo wszechstronny, łatwo się uczy i z radością wykonuje wszystkie polecenia. Uwielbia spacery, ćwiczenia na otwartej przestrzeni i ma niewyczerpane pokłady energii.
 

Ze względu na ich inteligencję i temperament owczarki australijskie znakomicie nadają się do różnego rodzaju sportów, jak obedience, agility, flayball, czy frisbee. Owczarek australijski jest silny i zwinny, uważny i wrażliwy. To pies o niezwykłej wręcz wszechstronności. Uwielbia różne, coraz to nowe zadania i ćwiczenia na świeżym powietrzu zwłaszcza, jeśli może towarzyszyć swojemu panu. Jest psem bardzo wymagającym, jego posiadanie zdecydowanie należy odradzić osobom wygodnym, lubiącym spokojny, domowy tryb życia i takim, które nie mają dostatecznie dużo czasu, żeby mogły zapewnić psu odpowiednio aktywny do jego potrzeb tryb życia. Owczarek australijski uwielbia pracować zarówno umysłowo, jak i fizycznie i bez tego nie potrafi żyć. 
 
Szata

Sierść owczarka australijskiego jest średniej długości, prosta lub lekko falista, odporna na złe warunki atmosferyczne. Na szyi, tylnej stronie tułowia oraz tylnej stronie kończyn tworzy efektowną kryzę, fredzle i portki. Ilość podszerstka zmienia się w zależności od pory roku.

Maść czarna lub brązowa, często błękitno-marmurkowa, lub brązowo-marmurkowa, z białymi plamami lub bez, z podpalaniem lub bez.
 
 
Jeśli sierść owczarka australijskiego ma być wypielęgnowana, trzeba jej poświęcić sporo czasu i odpowiednio o nią zadbać. Potrzebne jest systematyczne szczotkowanie, bo ta piękna szata ma niestety tendencję do plątania i filcowania.

Więcej na temat pielegnacji owczarka australijskiego i przygotowania go do wystaw -
kliknij tutaj


Zdrowie

Większość owczarków australijskich cieszy się dobrym zdrowiem i dożywa nawet 13 lat. Notuje się jednak u tej rasy przypadki różnych chorób oczu, przede wszystkim takich jak zaćma i postępujący zanik siatkówki. Zdarzają się także przypadki dysplazji, szczególnie biodrowej, padaczki oraz, zwłaszcza w późniejszym wieku, skłonność do chorób nowotworowych. 
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Osoba rozważająca kupno owczarka australijskiego musi być świadoma jego potrzeb i zapewnić mu bardzo dużo ruchu i możliwość swobodnego wybiegania się na otwartej przestrzeni. Pies pozbawiony tej możliwości może skierować swoją energię w nieodpowiednią stronę. Jest bardzo inteligentny, ma wrodzoną potrzebę pracy i aktywności, dlatego też trzeba mu stale stawiać nowe zadania. Z pewnością będzie zachwycony uczestnicząc w takich ćwiczeniach, jak obedience, agility, flayball czy frisbee. Nie ma za to możliwości by po powrocie z 15-to minutowego spaceru właściciel mógł go zostawić samego przez cały dzień w domu. Istnieje duże prawdopodobieństwo graniczace z pewnością, że po powrocie zastanie wyraźne oznaki jego niezadowolenia. Pracując na farmie pies przebiega średnio 60 km dziennie, mieszkającemu w mieście właścicielowi będzie bardzo trudno znaleźć mu zajęcie, które by mu pozwoliło taką energie rozładować. 

Owczarek australijski jest bardzo wiernym psem, o przemiłym usposobieniu, opiekuńczy w stosunku do dzieci. Obcych traktuje z rezerwą, a ponieważ ma silnie zakodowany instynkt obrony swojego terytorium, wymaga wczesnej socjalizacji i odpowiedniego szkolenia, w przeciwnym razie może stać się psem agresywnym, sprawiającym wiele kłopotów. Wspaniały pies, niestety nie dla każdego.

Zalety i wady

+ bardzo inteligentny
+ łatwo się uczy
+ nadaje się do psich sportów
+ doskonały stróż
+ przyjacielski wobec dzieci
  - sierść wymaga regularnej pielęgnacji
- potrzebuje bardzo dużo ruchu
- nadaje się do domu z ogrodem




 

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców 
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 342/05.06.2009
OWCZAREK AUSTRALIJSKI (FCI 342)
(AUSTRALIAN SHEPHERD)
KRAJ POCHODZENIA: USA
DATA OPUBLIKOWANIA OBECNEJ WERSJI WZORCA: 26.03.2009
UŻYTKOWOŚĆ: Pies pasterski i gospodarski.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa I Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 Psy pasterskie. Bez prób pracy.
POCHODZENIE:
Chociaż na temat pochodzenia owczarka australijskiego istnieją rozmaite teorie, to można uznać, że rasa w tej postaci, w jakiej znamy ją dzisiaj, powstała wyłącznie na terenie Stanów Zjednoczonych. Nazwa jej powstała poprzez skojarzenie z przybywającymi do USA w XIX wieku z Australii owczarzami, pochodzącymi z Kraju Basków. Owczarki australijskie stały się popularne dopiero po II Wojnie Światowej, kiedy to w modę weszły pokazy jazdy westernowej, urządzane przy okazji wystaw koni i rodeo, i chętnie pokazywane w telewizji i filmie. Wszechstronność i łatwość szkolenia uczyniły z owczarków australijskich użyteczne i popularne psy farmerskie, a ich rozwój jest zasługą hodowców bydła i owiec, którzy potrzebowali psów wszechstronnie użytkowych, inteligentnych, o silnym instynkcie pasterskim. Poza zaletami charakteru wielu zwolenników zjednuje owczarkom australijskim ich uroda. Choć psy te są nadzwyczaj różnorodnie umaszczone, to wszystkie odznaczają się nadzwyczajnym przywiązaniem do swoich rodzin. Wszystkie te zalety zapewniają rasie stałą i rosnącą popularność.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Owczarek australijski jest psem harmonijnie zbudowanym, średniego wzrostu i kośćca. Rasa ta odznacza się znaczną różnorodnością umaszczeń, z których wybierać można według indywidualnego gustu. Są to psy o żywym temperamencie, chętne do współpracy z właścicielem, szybkie i sprawne, dobrze umięśnione i dość solidnie zbudowane, ale nie ciężkie, o sierści średnio długiej i grubej. Ogon cięty lub naturalnie krótki.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia, mierzona od najbardziej wysuniętego do przodu punktu mostka do guza siedzeniowego, jest nieco większa od wysokości w kłębie. Budowa solidna, kościec średnio masywny. Pies ma mieć wyraźny wyraz płci, ale nie może być ciężki, suka zaś nie powinna odznaczać się lekkim kośćcem.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Owczarek australijski jest inteligentnym psem roboczym, odznaczającym się silnym instynktem pasterskim i stróżowania. Wytrzymały, może pracować cały dzień. Jest opanowany, z natury łagodny , nieskłonny do awantur. Przy pierwszym spotkaniu może wykazywać trochę rezerwy.
GŁOWA:
O czystych liniach, mocna i sucha. Wielkość proporcjonalna do tułowia.
MÓZGOCZASZKA:
CZASZKA:
Płaska lub nieznacznie wysklepiona. Guz potyliczny może trochę widoczny. Długość równa szerokości.
STOP:
Umiarkowany, ale wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
NOS:
Psy niebieskie marmurkowe i czarne mają czarny nos i wargi; psy maści rudej marmurkowej i czekoladowej – czekoladowy. U marmurków dopuszczalne są niewielkie różowe plamki na nosie, ale nie mogą one zajmować więcej niż 25% jego powierzchni u psa powyżej roku życia. Jeśli tak jest, to jest to duża wada.
KUFA:
Tej samej długości, lub nieco krótsza od mózgoczaszki. Linie górne kufy i mózgoczaszki równoległe; przedziela wyraźny, ale nie za mocny stop. Kufa nieznacznie zwęża się ku nosowi i jest na końcu zaokrąglona.
UZĘBIENIE:
Komplet siekaczy styka się w zgryzie nożycowym, dopuszczalny cęgowy. Zęby białe i mocne.
OCZY:
Brązowe, niebieskie, bursztynowe w różnych odcieniach i kombinacjach, także różnobarwne i cętkowane. Kształtu migdała, ani wypukłe, ani zapadnięte. U psów niebieskich marmurkowych i czarnych powieki czarne, u czekoladowych i rudych marmurkowych – czekoladowe. Wyraz ożywiony, bystry i inteligentny, spojrzenie czujne i przyjazne.
USZY:
Trójkątne, średniej wielkości i grubości, wysoko osadzone. Gdy pies jest czymś zainteresowany są podniesione i załamane ku przodowi lub na boki, w kształcie płatka róży.
SZYJA:
Mocna, średniej długości, lekko łukowato wygięta, płynnie przechodząca w łopatki.
TUŁÓW:
LINIA GÓRNA:
Grzbiet od kłębu do guza kulszowego równy, mocny i prosty.
ZAD:
Lekko ścięty.
KLATKA PIERSIOWA:
Niezbyt szeroka, ale głęboka, sięga łokcia.
ŻEBRA:
Długie i dobrze wysklepione, ani płaskie, ani beczkowate.
LINIA DOLNA:
Brzuch umiarkowanie podciągnięty.
OGON:
Prosty, przycięty, tam gdzie zabieg ten jest dozwolony, lub z natury krótki, nie dłuższy niż 10 cm.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
ŁOPATKA:
Długa, płaska i skośnie ustawiona. Szczyty łopatek dość blisko siebie. Ramię, o długości mniej więcej takiej samej, jak łopatka, tworzy z nią kąt bliski prostemu.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Proste i prostopadłe, mocne. Kościec mocny, na przekroju raczej owalny, niż okrągły.
ŚRÓDRĘCZE:
Średniej długości i tylko bardzo lekko nachylone. Piąte palce można usunąć.
ŁAPA: Owalna, zwarta, z dobrze wysklepionymi palcami. Opuszki grube i sprężyste.
KOŃCZYNY TYLNE:
WYGLĄD OGÓLNY:
Szerokość zadu taka sama, jak szerokość w łopatkach. Kątowanie stawu biodrowego i kolanowego odpowiada kątowaniu stawu barkowego; wszystkie kąty zbliżone są do prostego.
STAW KOLANOWY:
Wyraźny.
STAW SKOKOWY:
Umiarkowanie kątowany.
ŚRÓDSTOPIE:
Krótkie, pionowo ustawione, równolegle do drugiego, bez wilczych pazurów.
ŁAPA:
Owalna, zwarta, z dobrze wysklepionymi palcami. Opuszki grube i sprężyste.
RUCH:
Swobodny, wydajny, nie zdradza wysiłku. Owczarek australijski odznacza się dużą zwrotnością, a jednocześnie długim, posuwistym krokiem. Przednie i tylne nogi poruszają się równolegle i prosto. W miarę zwiększania prędkości łapy, zarówno przednie, jak tylne, stawiane są coraz bliżej linii środkowej, ale grzbiet zawsze pozostaje prosty i równy. Pies musi być sprawny i być w stanie w jednym momencie zmienić kierunek i tempo ruchu.
SZATA:
SIERŚĆ:
Średnio twarda, prosta lub falista, średniej długości, dająca dobrą ochronę przed niepogodą. Ilość podszerstka zmienia się w zależności od klimatu. Na głowie, uszach, przedniej stronie przednich nóg i poniżej stawów skokowych włos krótki i gładki. Na tylnej stronie przednich nóg niewielkie frędzle, na udach – portki. Na szyi grzywa, wyraźniejsza u psów, niż u suk.
MAŚĆ:
Niebieska marmurkowa, czarna, czekoladowa marmurkowa, czekoladowa - z podpalaniem i białymi znaczeniami lub bez. Żadna maść nie jest wyżej ceniona od innej. Przy białym kołnierzu nasady białych włosów nie powinny znajdować się poza kłębem. Biel występować może na szyi, w postaci pełnego lub częściowego kołnierza, na klatce piersiowej, nogach, kufie, jako strzałka na głowie, na spodzie tułowia, skąd może sięgać na boki, ale nie wyżej niż 10 cm powyżej poziomej linii, przeprowadzonej przez łokieć. Na głowie biel nie powinna dominować, a oczy muszą być w pełni otoczone przez pigment i kolor. Dla psów marmurkowych charakterystyczne jest, że ciemnieją z wiekiem.

WIELKOŚĆ:
Najbardziej pożądany wzrost to 51-58 cm dla psów i 46-53 cm dla suk, ale od idealnej wielkości ważniejsza jest klasa psa.
WADY:
wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DUŻE:
• Uszy stojące lub wiszące.
• Nietypowa sierść.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :
• Przodozgryz. Tyłozgryz większy niż 3 mm . Brak kontaktu miedzy siekaczami, spowodowany zbyt krótkimi pierwszymi siekaczami nie może być uznawany za wadę, jeśli poza tym zgryz jest prawidłowy. Zęby połamane lub przypadkowo utracone nie są uznawane za wadę.
• Białe łaty na tułowiu pomiędzy kłębem a ogonem lub między łokciem i pośladkami , bez względu na maść psa.
Każdy pies, wykazujący poważne wady budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. Samce mieć muszą dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/342.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.