Rasy psów

Wybierz inną rasę

STAFFORDSHIRE BULL TERRIER (STAFFIK)

Pochodzenie


Staffordshire bull terier, protoplasta XIX - wiecznych psów do walk, dawno porzucił swoje pierwotne zajęcie i stał się ulubionym psem do towarzystwa nie tylko w swoim rodzinnym kraju, ale również poza jego granicami. Jest wyjątkowo sympatyczny, wielkie przywiązanie do swojego opiekuna łączy z wdziękiem, energią i stałą gotowością do psocenia i zabawy.
 

Wszystko zaczęło się w Anglii, której mieszkańcy pasjonowali się walkami psów z bykami. Wykorzystywano do tego celu dawne buldogi, które w niczym nie przypominały dzisiejszego psa tej rasy. Były to potężne, solidnie zbudowane psy o wadze 80-100 funtów, mocno postawione, o potężnych kończynach, wielkiej odwadze i zawziętości. Dzięki specyficznej budowie dolnej szczęki miały jeszcze jeden atut – nie traciły oddechu nawet podczas powalania byka na ziemię. Dla dodania ciętości skrzyżowano je później z dawnymi angielskimi terierami (English white terrier oraz Manchester terrier), znanymi ze słynnych, bardzo popularnych w XVIII i XIX wieku Rat Killing Matches - konkursów w zabijaniu szczurów. Zwycięzcą zostawał pies, który w określonym czasie zabił najwięcej tych gryzoni.
 
 
1802 roku obrońcy praw zwierząt podjęli bardzo energiczne działania zmierzające do delegalizacji walk, ale paradoksalnie to nie ludzie, którzy je organizowali, ale psy stały się głównym celem ataków prasy i opinii publicznej. Dopiero w 1835 roku, kiedy akcja zyskała wsparcie królowej, krwawe widowiska z udziałem zwierząt zostały definitywnie zdelegalizowane. Anglicy byli jednak tak bardzo do nich przywiązani, że trzeba było wielu lat, żeby to prawo zaczęło być respektowane.

Zanim to się stało, organizatorzy walk postanowili zejść do podziemia. Uznali, że najlepiej nadaje się do tego celu niebudzące podejrzeń zaplecze zajazdów, ale ze względu na bardzo ograniczone miejsce były to wyłącznie walki psów, a nie jak do tej pory, psów z bykami. Zbiegło się to z industrializacją kraju i związaną z tym migracją ludności w kierunku miast. Ciężko pracujący robotnicy szukali prymitywnej rozrywki i dodatkowego zarobku, ich zainteresowanie skupiło się wokół połączonych z zakładami pieniężnymi walk psów.
 

Najpierw wykorzystywali do tego celu buldogi, potem doszli do wniosku, że są one zbyt wolne i walki byłyby bardziej ekscytujące, gdyby psy były mniejsze, jeszcze bardziej cięte i waleczne. Kilka krzyżówek z rodzimymi terierami zaowocowało powstaniem staffordshire bull teriera, psa niezwykle walecznego i sprawnego, łączącego odwagę i siłę buldoga z szybkością i ciętością teriera. Jego wygląd od tego czasu niewiele się zmienił i to on stał się protoplastą wszystkich psów typu bull & terrier wykorzystywanych do walk. Mimo fonetycznej zbieżności nazw, nie ma on nic wspólnego z bulterierem, który jako rasa powstał dopiero później.
 
 
Wkrótce staffordshire bull terriery dotarły do Ameryki. Tam zdecydowano się podjąć działania zmierzające do uzyskania psa większego oraz wyższego, silniejszego i bardziej walecznego, lepiej przystosowanego do niezwykle wówczas rozpowszechnionych w tym kraju walk psów. Doprowadziło to do powstania popularnego dziś w Polsce american staffordshire terriera oraz nieuznanego przez FCI, stale wykorzystywanego do walk american pit bull teriera.

Staffordshire bull terriery, które zostały w Anglii, zachowały swój pierwotny wygląd. Bardzo różniły się wagą, średnio ważyły od 30 do 45 funtów, ale zdarzały się również osobniki ważące tylko 20 lub aż 60 funtów. Były doskonale umięśnione i zwinne, to był właśnie ten ideał do którego dążono. Oprócz waleczności zwinności i zaciętości, były bardzo przywiązane do swojego właściciela, żeby zyskać jego uznanie gotowe walczyć na śmierć i życie. Początkowo wykorzystywano je do walk, ale od kiedy zostały one zakazanie, pełnią wyłącznie rolę psów obronnych i do towarzystwa.
 

W 1934 roku Joe Dunn, hodowca i miłośnik stafffordshire bull terrierów, rozpoczął starania o uznanie rasy. Sprzeciwili się temu właściciele innych bull & terrier w obawie, że zła sława staffordshire bull terierów może przylgnąć do ich psów. Dunn postanowił więc zmobilizować właścicieli staffików i na początku 1935 roku za zgodą Kennel Clubu zorganizował wystawę, na której pojawiło się 27 przedstawicieli rasy. Do ich oceny zaprosił znanego sędziego Freda Holdena. Wśród prezentowanych psów znalazł się piękny, ważący 13 kg, pręgowany Jim The Dandy, który posłużył do opracowania wzorca rasy. Ten pierwszy znaczący sukces spowodował, że podjęto decyzję o hodowaniu w czystości rasy, co było warunkiem zatwierdzenia wzorca i możliwości uczestniczenia w wystawach kynologicznych. Wkrótce, podczas uroczystego spotkania w pubie Old Cross Guns, zainaugurowano działanie klubu rasy, a 15 czerwca 1935 roku zatwierdzono jej wzorzec. 17 sierpnia tego samego roku zorganizowano pierwszą oficjalną wystawę klubową, na której zaprezentowano 60 staffordshire bull terierów. Sędziował HN Beilby a zwyciężył, nie mogło być inaczej, Jim the Dandy. Wkrótce w księgach rodowodowych były już 174 psy a na początku 1939 roku dwa z nich Gentleman Jim i Lady Eve, uzyskały pierwsze w historii rasy tytuły championów Anglii.
 

Interchampion SHAROC STAR GLADIATOR Wł.hod Sama Słodycz

Wygląd

Staffordshire bull terrier jest psem mniej niż średniego wzrostu, proporcjonalnie zbudowanym, jak na swój wzrost silnym, muskularnym, o imponującej posturze. Ma masywną, szeroką głowę o krótkiej kufie, osadzoną na dobrze umięśnionej, wyraźnie rozszerzającej się ku łopatkom szyi. Oczy okrągłe, ciemne, osadzone tak, by pies patrzył na wprost. Uszy w kształcie płatka róży lub pół-uniesione, nie powinny być duże ani ciężkie. Obwisłe lub stojące są wysoce niepożądane. Trufla nosowa czarna. Wargi przylegające, silna szczęka i żuchwa, zgryz nożycowy.

Tułów zwarty, grzbiet mocny, prosty. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Ogon nisko osadzony i nisko noszony. Kończyny przednie proste, dość szeroko rozstawione pod klatka piersiową. Kończyny tylne oglądane od tyłu proste, równolegle ustawione. Stawy kolanowe dobrze kątowane, skokowe nisko umiejscowione. Łapy mocne, pazury u psów jednolicie kolorowych czarne.

Wzorzec dopuszcza dość duże zróżnicowanie wielkości i wagi co powoduje, że mamy do czynienia z trzema różnymi typami:

 
  • typ terrier - pies ma niezbyt masywną głowę i relatywnie delikatny kościec a jego waga kształtuje się znacznie  poniżej 17 kg przy wzroście 40 cm. Charakteryzuje się dużą sprawnością
  • typ pośredni - nieco cięższy od poprzedniego, pies waży około 17 kg przy wzroście 40 cm. Jego kościec jest solidniejszy niż u psa w typie teriera, a głowa bardziej masywna. Jest to doskonały pies wystawowy, jednocześnie jego waga nie jest na tyle duża, by mogła ujemnie zaważyć na jego sprawności fizycznej
  • typ bull - pies bardzo masywny, o grubym kośćcu i potężnej głowie. Bliżej mu do buldoga niż do wzorcowego stafordshire bull terriera. Przy wzroście 40 cm może ważyć około 20 kg lub nawet więcej. Mimo, że ma swoich zwolenników, ten typ nie ma zbyt dużych szans na wystawowe sukcesy. Jest również mniej sprawny fizycznie.

Patrząc z przodu:

  • typ pośredni wpisuje się w literę H, co oznacza, że szerokość mierzona na wysokości najniższego punktu klatki piersiowej jest równa szerokości mierzonej na wysokości najwyższego punktu łopatki
  • typ terrier - szerokość mierzona na wysokości najniższego punktu klatki piersiowej jest większa niż na wysokości łopatki (litera H zmiarza w kierunku A)
  • typ bull - szerokość mierzona na wysokości najniższego punktu klatki piersiowej jest mniejsza niż na wysokości łopatki (litera H zmierza w kierunku V) .

Wysokość w kłębie: 35,5 - 40,5 cm.
Masa ciała: psy 12,7 - 17 kg, suki 11 - 15,4 kg.
Wzrost i waga powinny iść w parze.
 

Ch.PL.LT, Mł.Ch.PL Bullstory (FCI) SANTAN. Wł.hod.Jakard Wejherstaff FCI


Charakter, usposobienie

Decydując się na wzięcie staffika do swojego domu, trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że jest to bardzo inteligentne stworzenie o mocnym charakterze i jeśli nie zachowamy czujności i zaniedbamy jego wychowanie, w krótkim czasie wejdzie wszystkim domownikom na głowę. Jest bardzo sprytny, szybko rozszyfruje kogo należy słuchać, a z kim można bezkarnie pogrywać. Zanim zdecyduje się wykonać polecenie, nie omieszka sprawdzić, czy nic w tej materii nie da się wytargować i doskonale zapamięta, jeśli mu się to uda.

Wynika stąd, że zarówno socjalizację jak i wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu. Jest to bardzo ważne, ponieważ staffik ma tendencję do dominacji i zawsze będzie próbował postawić na swoim, a jego poczucie własnej wartości i siły rośnie wraz z wiekiem. Musi mieć bardzo czytelnie ustalone zasady, przy czym wszyscy członkowie rodziny powinni wymagać od niego tego samego. Jeśli jedna osoba pozwoli mu spać na kanapie a druga będzie go stamtąd przeganiać, pies będzie zdezorientowany i dojdzie do wniosku, że skoro każdy wymaga od niego czego innego, nie musi ich słuchać. Przewodnikiem tego małego rozrabiaki powinna być osoba spokojna, ale zdecydowana, która potrafi go sobie podporządkować i konsekwentnie wyegzekwować każde polecenie. Jest to pies, który zawsze ma swoje zdanie, ale wobec nieprzejednania i konsekwencji opiekuna, dość szybko ustępuje.
 

CORNU COPIAE Enamorada z synem TOTUS TUUS Enamorada. Zdj.hod Enamorada
 
Punktem wyjścia jest nawiązanie z nim przyjacielskich relacji i zdobycie jego zaufania. Najlepszą do tego okazją jest socjalizacja, związane z tym długie spacery i wspólne poznawanie świata. Duże psy dorastają późno, czasem dopiero około drugiego roku życia i długo są „dziecinne”. Staffik dojrzewa szybko, już w wieku 12-15 miesięcy jest psem dorosłym i bardziej statecznym, choć w jego przypadku to pojęcie zawsze trzeba traktować z przymrużeniem oka. Dlatego zarówno z socjalizacją jak i wychowaniem nie wolno zwlekać, bo z każdym miesiącem nabiera pewności siebie i skłonienie go do ustępstw wymaga coraz więcej cierpliwości i czasu.

Jest psem bardzo uczuciowym i blisko związanym z człowiekiem a do tego tryskającym energią i zawsze gotowym do zabawy. To powoduje, że dla opiekuna, który poświęci mu dużo czasu, bawi się z nim i chodzi na spacery, łatwiej zrezygnuje ze swojej niezależności. Jednocześnie coraz bardziej przyzwyczaja się do jego stałej obecności i staje się od niego uzależniony. Chodzi za nim krok w krok i i wpada w rozpacz, jeśli choć na chwilę musi się z nim rozstać. Nie wolno do tego dopuścić, trzeba go sukcesywnie przyzwyczajać do samodzielności i akceptowania nieobecności opiekuna, bo takie uzależnienie może być na dłuższą metę bardzo kłopotliwe.
 

Ch.PL, Mł.Ch.PL Powerpaws THUNDA FROM DOWNUNDA.Wł.hod Carbonarastaff

Staffik bezbłędnie wyczuwa nastrój swojego pana, jest bardzo uczuciowy i ma zwyczaj ciągłego okazywania swojego przywiązania, dlatego, jeśli chcemy ukarać go za odmowę wykonania jakiegoś polecenia, bardziej niż nakrzyczenie odczuje chwilowe odsunięcie i brak zainteresowania. Odwracamy się do niego plecami i przestajemy go zauważać. Kiedy po chwili przychodzi skruszony i zaczyna się wdzięczyć uśmiechnięty od ucha do ucha, najpierw trzeba spokojnie powtórzyć tę samą komendę i dopiero po jej wykonaniu bardzo ekspresyjnie okazać mu swoje zadowolenie. Oczywiście w wychowaniu psa potrzebne jest współdziałanie całej rodziny i nawet jeśli serce się kroi, pies, który nie wykonał polecenia swojego pana, u nikogo nie może znaleźć zrozumienia. Jeśli wszyscy będą konsekwentni, na efekty nie trzeba będzie długo czekać i w niedługim czasie będziemy mieć dobrze wychowanego psa. Musi jak najwcześniej przyswoić sobie umiejętność wykonywania podstawowych czynności, takich chodzenie przy nodze, komendy siad, zostań, na miejsce, bo łatwiej wtedy nad nim zapanować. Dobre efekty daje trzymanie go w pewnym drylu. Potrafi być uparty, ale przy prawidłowo ustalonej hierarchii i odrobinie cierpliwości w miarę łatwo można go skłonić do posłuszeństwa. Zwłaszcza, jeśli za dobre zachowanie zostanie nagrodzony ulubionym smakołykiem.

 
Blue Rosy In Snow z synem Mł.Ch.PL NOMEN OMEN Family Buldożer.
Wł.hod Family Buldożer

Szata

Staffordshire bull terrier ma krótką, gładką i przylegającą sierść.

Umaszczenie: czerwone, płowe, białe, czarne, błękitne lub którekolwiek z nich w białe łaty. Pręgowane w każdym odcieniu lub pręgowane z białym. Maść czarna podpalana lub wątrobiana są niepożądane.

Pielgnacja sierści staffika jest mało absorbująca. Trzeba go wykąpać, kiedy sierść zaczyna być nieświeża i co kilka dni wyszczotkować, by usunąć martwy włos.

Więcej na temat pielęgnacji sierści staffordshire bull terriera i przygotowania jej do wystaw
- kliknij tutaj
 

Ch.PL, Mł.Ch.PL.LT.EST Zw.KL Human Dogs SHAQUILLE O’NEIL
Ch.PL, Mł.Ch.PL.LT Mł.Zw.KL Alfa Tauri TRAVIS PASTRANA. Zdj.hod Alfa Tauri

Zdrowie

Staffik jest psem silnym i długowiecznym, dożywa przeciętnie 12-15 lat, zachowując cały czas dobrą formę. Dopóki szczenię nie wyjdzie z fazy wzrostu musi unikać skakania ze znacznej wysokości, wchodzenia i schodzenia ze schodów, a także biegania po śliskiej nawierzchni, bo wszystko to może mieć niekorzystny wpływ na prawidłowy rozwój stawów. Z tego samego powodu, nie wolno dopuścić do nadwagi, pamiętając o tym, że w wieku 9-ciu miesięcy pies powinien mieć nie więcej niż 80% swojej docelowej wagi. Otyłość może być przyczyną poważnych problemów zdrowotnych w obrębie kości i stawów.

Z chorób dziedzicznych zdarza się zwichnięcie stawu biodrowego oraz pojawiająca się nieraz w młodym wieku zaćma, którą dziś już można chirurgicznie leczyć. U staffików nie ma problemu ataxii, natomiast zdarza się, choć na szczęście rzadko, choroba neurometaboliczna o charakterze recesywnym autosomalnym L-2-HGA (L-2-hydroxyglutaric aciduria). Są już dostępne testy pozwalające określić jej nosicielstwo, co daje możliwość uniknięcia takich skojarzeń w wyniku których mogłoby przyjść na świat chore potomstwo. Jako rasa o krótkiej kufie, staffiki są także narażone na schorzenia określane syndromem brachycefalicznym, powodującym nieprawidłowości w obrębie górnych dróg oddechowych.
 

KOKOMO Ten Years After FCI i VANILLA WEJHERSTAFF Prince of Janox FCI
Wł.hod.Jakard Wejherstaff FCI
  

Do kogo pasuje ten pies ?

Mimo, że staffordshire bull terrier należy do psów typu bull, które wymagają doświadczonego przewodnika, z nim poradzi sobie każdy, nawet początkujący właściciel, jeśli tylko jest wystarczająco konsekwentny i zdeterminowany. Staffik jest psem, który ma praktycznie wszystkie cechy charakterystyczne dla tej grupy, ale fakt, że jest mniejszy powoduje, że łatwiej go ułożyć i nauczyć podstawowych komend. Jeśli więc ktoś chciałby mieć psa w tym typie, ale boi się, że ułożenie większego psa może przekraczać jego możliwości, mniej ryzykuje decydując się na staffika, bo jest z nich wszystkich najłatwiejszy do prowadzenia. Da sobie z nim radę nawet osoba niemająca doświadczenia w układaniu psów, pod warunkiem, że ma predyspozycje przywódcze, potrafi ustalić hierarchię i spokojnie wyegzekwować każde polecenie. 

Staffik jest psem pełnym energii i bardzo żywiołowym. Wszędzie go pełno, potrafi biegać od jednego do drugiego członka rodziny i wszystkich po kolei zachęcać do zabawy. Jego popisowym numerem jest bieg przez całe mieszkanie z lądowaniem na kolanach siedzącego na kanapie właściciela i radosne wylizanie go po twarzy. Trzeba tę nadmierną aktywność od początku delikatnie wyhamowywać, bo taki skok w wykonaniu dorosłego, ważącego kilkanaście kilogramów psa może być mało zabawny. Amatorzy spokojnych legawców, przesypiających większą część dnia, powinni z posiadania psa tej rasy zrezygnować. Natomiast osobie lubiącej aktywny tryb życia staffik jest w stanie dostarczyć bardzo dużo radości. Choć z tego co napisałam może to jasno nie wynika, też lubi sobie pospać, oczywiście przytulony do swojego pana.
 

Ch.PL DYNAMITE GIRL Penn-Staff , Ch.PL ATOMIC BOY Penn-Staff , FUTURE LOVE Penn-Staff 
LOVE STORY Penn-Staff , Ch.PL Loniek BABY DOLL. Wł.hod Penn-Staff FCI

Jest psem bardzo przywiązanym do swoich właścicieli, stale szukającym ich bliskości, tak bardzo nie lubi zostawać sam, że jest od nich praktycznie uzależniony. Może stać się nadmiernie absorbujący, dlatego konieczne jest przyzwyczajenie go do samodzielnej zabawy piłeczką lub innymi psimi zabawkami. Trzeba także od początku nauczyć go pozostawania najpierw w innym pomieszczeniu, a potem w domu pod nieobecność właścicieli. Staffik z reguły bardzo źle znosi samotność, a nieprzyzwyczajony do niej swoją tęsknotę potrafi zagłuszać obgryzaniem dywanów. Najlepiej będzie się czuł w rodzinie, w której zawsze ktoś z domowników jest w domu, ale zawsze może się zdarzyć, że będzie musiał zostać sam i trzeba go do tego odpowiednio przygotować. Lubi obgryzać różne przedmioty, jeśli więc ma zostać sam w mieszkaniu, trzeba pochować drobiazgi, które mógłby zniszczyć, a w ostateczności ograniczyć mu przestrzeń przy pomocy specjalnego wygrodzenia. Żeby się nie nudził powinien mieć rozmaite zabawki, ale wziąwszy pod uwagę jego pasję gryzienia, muszą być solidne, najlepiej z bawełnianego sznura, lateksu lub lanej gumy. 

Ch.PL, Mł.Ch.PL BLUE LEO Diabelski Usmiech FCI. Wł.hod Diabelski Uśmiech

Jeśli chodzi o mieszkanie, staffik bardzo dobrze będzie się czuł w bloku, pod warunkiem zapewnienia mu co najmniej jednego solidnego spaceru dziennie. Ideałem jest dom z choćby niewielkim ogródkiem, gdzie będzie mógł łatwiej wyładować swoją energię. Myli się ten, kto sądzi, że to zastąpi mu wyjście na spacer, bo pies samotny pobyt w ogrodzie potraktuje jak zesłanie i zrobi wszystko, żeby jak najprędzej wrócić do domu. Warto więc wykorzystać ogród, by zrobić w nim coś w rodzaju toru przeszkód agility, bo wtedy wystarczy 15 minut intensywnej zabawy, by wrócił do domu zmęczony i szczęśliwy. Jest to bardzo wygodne rozwiązanie, zwłaszcza wtedy, kiedy w pobliżu domu nie ma takiego miejsca, w którym można by go było bezpiecznie spuścić ze smyczy. A zmęczony, wybiegany pies jest spokojniejszy i mniej łobuzuje.

Stafik lubi mieć wokół siebie całą swoja rodzinę i być w centrum zainteresowania. Jego największą miłością są dzieci. Ma do nich anielską cierpliwość, potrafi się z nimi bawić całymi godzinami. Mimo swojej energii, jest wobec nich bardzo delikatny i nigdy nie zrobi im krzywdy. Anglicy nazywają go nawet psią nianią. Mimo to psa nie można zostawić z dziećmi bez opieki dorosłych, bo potrafi się tak rozkręcić, że zabawa zaczyna przypominać trzęsienie ziemi i niechcący może zrobić im krzywdę.
 

Ch.PL, Mł.Ch.PL.LT.EST Zw.KL Human Dogs SHAQUILLE O’NEIL. Zdj.Hod Alfa Tauri

Generalnie rzecz biorąc, nawet te psy, które bywają zaborcze i zazdrosne o swojego pana, bez problemu ustąpią dziecku swoje miejsce na jego kolanach. Przy ustalaniu domowej hierarchii koniecznie trzeba pokazać psu, że miejsce dziecka, jest tam gdzie jego pana, na samej górze. Chodzi o to, by nie traktował go jak kogoś słabszego, kim się doskonale opiekuje, ale kogo może, tak jak własne szczenię, strofować. Warto również nauczyć dziecko wydawania komend, a psa ich wykonywania, bo to pozwala bardzo wyraźnie ustalić relacje w stadzie. Dzieci koniecznie trzeba nauczyć, że psa nie wolno krzywdzić, podnosić za łapki, ciągnąć za uszy lub ogon. Wprawdzie się nie odgryzie, ale będzie przed nim uciekał i nie zechce się z nim bawić.

Staffik jest bardzo przyjaźnie nastawiony do ludzi, można spokojnie pójść z nim na spacer, bez obawy, że kogoś zaatakuje lub oszczeka. Jeśli jego właściciel ma nadzieję, że będzie miał stróża, bardzo się rozczaruje. Wszystkich przychodzących do domu gości, zarówno znajomych jak i nieznajomych, wita z radością, bo zazwyczaj udaje mu się wciągnć ich do zabawy. Dopóki nie uzna, że jego rodzinie grozi z ich strony coś złego, mogą się czuć bezpieczni. Natomiast w przypadku prawdziwego zagrożenia stanie w ich obronie, a potrafi to robić zadziwiająco, jak na tak małego psa, skutecznie.
 

AD GLORIAM Enamorada i ARCUS PLUVIUS Enamorada. Zdj.hod.Enamorada

Relacje staffika z pobratymcami są historycznie i genetycznie obciążone dużym ryzykiem. Właściciel musi zdawać sobie sprawę z tego, że jego podopieczny ma wrodzoną skłonność do walk z psami. Trzeba go bardzo wcześnie i starannie socjalizować i konsekwentnie wyhamowywać próby wszczynania bójek. Najbardziej odpowiednim miejscem oswajania go z innymi psami jest psie przedszkole, gdzie podczas zabaw przyzwyczają się do ich bliskiej obecności i uczy nawiązywania przyjacielskich relacji. Po takim treningu powinien bez emocji mijać inne psy na ulicy, gdyby jednak pojawiły się najmniejsze nawet przejawy agresji, muszą być bardzo stanowczo wyhamowywane. Ostre fe! i zakończenie spaceru powinno mu uświadomić, że takie wyskoki nie będą tolerowane. Dobrze wychowany pies raczej sam nie atakuje. Gorzej jeśli zostanie zaatakowany, wówczas nie ma szans by go powstrzymać przed daniem agresorowi nauczki, a to może się źle skończyć, zwłaszcza w konfrontacji z dużym i silnym psem. Ponieważ ma wđród przodków słynce z talentów łowieckich teriery, trzeba bardzo uważać, żeby na spacerze nie pogonił za kotem.

Domowe zwierzęta akceptuje, zwłaszcza, jeśli się razem z nimi wychował, choć zawsze może się znaleźć osobnik o silnym instynkcie przywódczym, który będzie próbował go sobie podporządkować. Dlatego tak ważna jest wczesna socjalizacja i nie podlegająca dyskusji pozycja właściciela jako przewodnika stada. Jeśli potrafi utrzymać psy w pewnym drylu i w pełni nad nimi panuje, nic nie stoi na przeszkodzie by psy żyły zgodnie, nawet w większej grupie.
  

Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ przyjacielski wobec dzieci
+ nadaje się do każdego mieszkania
+ dla aktywnego właściciela
  - potrzebuje bardzo dużo ruchu 
- nie toleruje innych psów
- bywa nadaktywny



Ch.HR.LT.PL SERAF BLUE ANGEL Fransimo Bohemia, EMI Sama Słodycz,
Ch.HR GRACIE PRINCESS Sama Słodycz Wł.hod Sama Słodycz



Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Ciekawostki

Ciekawostki

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 76 /20.01.1998/F/D/GB
STAFFORDSHIRE BULL TERRIER
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Użytkowanie: terier.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery sekcja 3 teriery typu „bull”
Próby pracy nie są wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Staffordshire bull terrier jest psem krótkowłosym, proporcjonalnym, na swój wzrost silnym, muskularnym, aktywnym i zwinnym.

ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Tradycyjnie już znany z nieposkromionej odwagi i wytrwałości. Wyjątkowo inteligentny i serdeczny, szczególnie w obcowaniu z dziećmi. Śmiały, nieustraszony, można na nim w pełni polegać.

GŁOWA: Krótka.
Mózgoczaszka
szeroka i głęboka w każdej części.
Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna.
Kufa krótka.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne. Zęby duże. Zgryz nożycowy, regularny i dokładny, w którym siekacze szczęki przykrywają ściśle siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Wargi przylegające i gładkie.
Policzki o bardzo mocno zaznaczonej muskulaturze.
Oczy: preferuje się ciemne, ale mogą harmonizować w pewnym stopniu z umaszczeniem szaty. Okrągłe, średniej wielkości, osadzone w taki sposób, aby pies patrzył na wprost. Brzegi powiek są ciemne.
Uszy w kształcie płatka róży lub pół -uniesione, nie są duże ani ciężkie. Uszy obwisłe lub stojące są wysoce niepożądane.

SZYJA:
Muskularna, raczej krótka o czystych liniach, stopniowo rozszerza się ku łopatkom.

TUŁÓW: 

Zwarty. Górna linia pozioma, prosta.
Klatka piersiowa głęboka, szeroka we froncie, żebra dobrze wysklepione. Umięśnienie o wyraźnym rysunku.

OGON:
Nisko osadzony o średniej długości. Zwęża się ku koniuszkowi i jest nisko noszony. Nie powinien być zakręcony, a jego kształt można porównać do rączki starodawnej pompy.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie
proste o mocnym kośćcu, dość szeroko rozstawione, bez śladów słabości w nadgarstkach, od których łapy kierują się lekko na zewnątrz.
Łopatki należycie skośne. Łokcie nie są luźne.
Kończyny tylne
dobrze umięśnione, oglądane od tyłu są ustawione równolegle.
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Stawy skokowe nisko umiejscowione.
Łapy mocne, średniej wielkości o jędrnych opuszkach.
Pazury u psów jednolicie kolorowych (solid) są czarne.

RUCH:
Swobodny, zwinny i mocny. Oszczędny w wysiłku. Kończyny oglądane tak z przodu, jak i od tyłu poruszają się równolegle. Wyraźny napęd dają kończyny tylne.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos krótki, gładki i przylegający.
Umaszczenie: czerwone, płowe, białe, czarne lub błękitne lub którekolwiek z nich w białe łaty. Pręgowane w każdym odcieniu lub pręgowane z białym. Maść czarna podpalana lub wątrobiana są niepożądane.

WZROST I WAGA:
Pożądana wysokość w kłębie: 35,5 - 40,5 cm. Wzrost i waga powinny iść w parze.
Waga: psy 12,7 - 17 kg, suki 11 - 15,4 kg.

WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i dobre samopoczucie psa. Psy posiadające widoczne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/76.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.