Rasy psów
Wybierz inną rasę
Więcej na temat pielęgnacji sierści portugalskiego psa wodnego i przygotowania go do wystaw: kliknij tutaj
Trzeba mu poświęcić dużo uwagi i czasu. Najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem na skraju miasta lub na wsi. W żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, bo bardzo źle znosi samotność. Jeśli będzie musiał zostawać sam w domu, kiedy opiekunowie pójdą do pracy, trzeba go od początku do tego bardzo konsekwentnie przyzwyczajać, a najlepiej zdecydować się na drugiego psa, nawet tej samej rasy, bo razem będzie im raźniej. Przyjazny lub obojętny wobec obcych, na swoim terenie potrafi stróżować. Nie jest szczekliwy, ale bardzo czujny i zawsze zasygnalizuje obecność intruza.
Portugalczyk uwielbia dzieci, jest wobec nich delikatny, opiekuńczy i wyrozumiały. Chętnie daje się wciągnąć do zabawy, nie odstępuje ich ani na krok, cierpliwie przynosi rzucane przez nich piłeczki. Trzeba je koniecznie nauczyć, że pies nie jest zabawką i nie wolno robić mu krzywdy. Mimo, że jest bardzo przyjazny, ma z nimi doskonały kontakt i nigdy umyślnie nie zrobi im krzywdy, jednak małych dzieci lepiej nie zostawiać z nim bez nadzoru dorosłych, bo nigdy nie wiadomo, co im przyjdzie do głowy.
Jak znaleźć dobra hodowlę ?
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/37.pdf
PORTUGALSKI PIES WODNY
Pochodzenie
Portugalski pies wodny pochodzi od psów, które na kontynent europejski dotarły z Azji. Co do tego kiedy i w jaki sposób znalazły się na Półwyspie Iberyjskim, nie ma zgodności, a formułowane na ten temat teorie są tak rozbieżne, że trudno je poważnie traktować. Za to nie ulega wątpliwości, że kolebką rasy jest portugalski region Algarve, a jej pierwszy zachowany opis pochodzi z 1297 roku. Były to w owym czasie psy wyjątkowo wszechstronne: pomagały rybakom przy wyciąganiu z wody zerwanych sieci oraz ryb, którym udało się z nich uwolnić. Pilnowały łodzi i domostw oraz pełniły funkcję łączników między łodziami i stałym lądem.
Wraz z modernizacją metod łowienia ryb, ich użyteczność, a co za tym idzie - liczebność wyraźnie zmalała. Dopiero w latach 30-tych XX wieku zainteresował się nimi armator Vasco Bensaude, który rozpoczął planową hodowlę. Prowadził ją z wielką dbałością o zachowanie ich predyspozycji użytkowych i to on opracował pierwszy oficjalny wzorzec rasy. Za wzór posłużył mu Leão, jeden z niewielu psów, które w tym czasie jeszcze pracowały z lokalnymi rybakami. Nic więc dziwnego, że jego krew płynie w żyłach wielu psów pochodzących ze znanych portugalskich hodowli psów dowodnych.
Pracę Vasco Bensaude kontynuowała Conchita Cintron de Castelo Branco, której pod koniec życia przekazał swoje psy, wszystkie zapiski oraz dokumentację hodowlaną. Jego następczyni w krótkim czasie nawiązała współpracę z hodowcami amerykańskimi, dzięki którym w latach 60-tych ubiegłego wieku portugalskie psy dowodne zawędrowały do Stanów Zjednoczonych. Tam, w 1983 roku zostały uznane przez American Kennel Club i do dziś cieszą się dużą popularnością. Ich miłośnikiem był Edward Kennedy, który córkom prezydenta Obamy podarował suczkę ze swojej hodowli. Medialna kariera Bo, której zdjęcia obiegły cały świat, z pewnością przyczyniła się do popularyzacji rasy i to nie tylko w Stanach, gdzie każdego roku rodzi się około 900 szczeniąt, ale także, choć w mniejszym stopniu, na całym świecie.
W Europie portugalskie psy dowodne nie są zbyt popularne, najwięcej ich mieszka na półwyspie skandynawskim, w Niemczech oraz w Portugalii, ojczyźnie rasy. Ostateczne jej uznanie przez FCI nastąpiło 1 lutego 1955 roku. Do Polski pierwsza suczkę sprowadzono z Niemiec, w 2007 roku. Rok później dołączył do niej pies z tej samej hodowli. W październiku 2009 roku przyszedł na świat pierwszy polski miot portugalskich psów wodnych. Potem nastąpiła przerwa, bardzo długa, bo chyba do dziś nie mamy w naszym kraju ani jednej hodowli.
Wraz z modernizacją metod łowienia ryb, ich użyteczność, a co za tym idzie - liczebność wyraźnie zmalała. Dopiero w latach 30-tych XX wieku zainteresował się nimi armator Vasco Bensaude, który rozpoczął planową hodowlę. Prowadził ją z wielką dbałością o zachowanie ich predyspozycji użytkowych i to on opracował pierwszy oficjalny wzorzec rasy. Za wzór posłużył mu Leão, jeden z niewielu psów, które w tym czasie jeszcze pracowały z lokalnymi rybakami. Nic więc dziwnego, że jego krew płynie w żyłach wielu psów pochodzących ze znanych portugalskich hodowli psów dowodnych.
Pracę Vasco Bensaude kontynuowała Conchita Cintron de Castelo Branco, której pod koniec życia przekazał swoje psy, wszystkie zapiski oraz dokumentację hodowlaną. Jego następczyni w krótkim czasie nawiązała współpracę z hodowcami amerykańskimi, dzięki którym w latach 60-tych ubiegłego wieku portugalskie psy dowodne zawędrowały do Stanów Zjednoczonych. Tam, w 1983 roku zostały uznane przez American Kennel Club i do dziś cieszą się dużą popularnością. Ich miłośnikiem był Edward Kennedy, który córkom prezydenta Obamy podarował suczkę ze swojej hodowli. Medialna kariera Bo, której zdjęcia obiegły cały świat, z pewnością przyczyniła się do popularyzacji rasy i to nie tylko w Stanach, gdzie każdego roku rodzi się około 900 szczeniąt, ale także, choć w mniejszym stopniu, na całym świecie.
W Europie portugalskie psy dowodne nie są zbyt popularne, najwięcej ich mieszka na półwyspie skandynawskim, w Niemczech oraz w Portugalii, ojczyźnie rasy. Ostateczne jej uznanie przez FCI nastąpiło 1 lutego 1955 roku. Do Polski pierwsza suczkę sprowadzono z Niemiec, w 2007 roku. Rok później dołączył do niej pies z tej samej hodowli. W październiku 2009 roku przyszedł na świat pierwszy polski miot portugalskich psów wodnych. Potem nastąpiła przerwa, bardzo długa, bo chyba do dziś nie mamy w naszym kraju ani jednej hodowli.
Wygląd
Portugalski pies wodny ma mocną i szeroką głowę o równoległych liniach profilu, osadzoną na prostej, krótkiej, dobrze umięśnionej i wysoko noszonej szyi. Czaszka z wyraźnym guzem potylicznym, nieco dłuższa od kufy. Stop wyraźnie zaznaczony, kufa szersza u nasady niż przy końcu. Wargi grube, błony śluzowe podniebienia, język i dziąsła dobrze pigmentowane czarno lub ciemno brązowo. Uzębienie mocne, niewidoczne przy zamkniętym pysku. Zgryz nożycowy lub cęgowy. Nos szeroki o dobrze rozwartych nozdrzach, czarny u psów czarnych i biało czarnych, u czekoladowych tej samej barwy, co sierść. Oczy średniej wielkości, okrągłe, lekko skośne, szeroko rozstawione. Powieki cienkie, czarne u psów czarnych, brązowe u czekoladowych. Spojówki niewidoczne. Uszy sercowatego kształtu, osadzone powyżej linii oczu, zwisające przy głowie, końcami nie sięgają poniżej żuchwy.
Jest psem średniej wielkości, harmonijnie zbudowanym, bardzo dobrze umięśnionym, o niemal kwadratowej sylwetce: długość tułowia jest mniej więcej równa wysokości w kłębie. Ma prostą górną linię ze słabo zaznaczonym kłębem. Grzbiet krótki, szeroki, dobrze umięśniony, lędźwie mocne, zad lekko opadający. Ogon naturalny, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, nie powinien sięgać poniżej stawu skokowego. Przy pobudzeniu lekko zakręcony w pierścień. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca łokci. Stosunek wysokości psa w kłębie do głębokości klatki piersiowej jak 2:1. Dolna linia lekko podciągnięta. Kończyny przednie mocno umięśnione, proste. Łopatka skośnie ustawiona, ramię średniej długości, podramię długie, śródręcze mocne. Łapy zaokrąglone, raczej płaskie, palce długie i lekko wysklepione, na całej długości połączone błoną pławną, porośniętą długim i gęstym włosem. Pazury czarne lub w kolorze sierści, nie dotykają podłoża. Opuszki centralne twardsza od palcowych. Kończyny tylne niezbyt głęboko kątowane, dobrze umięśnione. Pośladki dobrze umięśnione. Uda mocne, średniej długości, podudzia długie i bardzo dobrze umięśnione i skośnie ustawione. Stawy skokowe mocne, śródstopie długie, bez wilczych pazurów. Łapy identyczne jak przednie.
Wysokość w kłębie:
Psy: 50 - 57 cm. Idealna 54 cm. Suki: 43 - 52 cm. Idealna 46 cm.
Masa ciała:
Psy: 19 - 25 kg. Suki: 16 - 22 kg.
Jest psem średniej wielkości, harmonijnie zbudowanym, bardzo dobrze umięśnionym, o niemal kwadratowej sylwetce: długość tułowia jest mniej więcej równa wysokości w kłębie. Ma prostą górną linię ze słabo zaznaczonym kłębem. Grzbiet krótki, szeroki, dobrze umięśniony, lędźwie mocne, zad lekko opadający. Ogon naturalny, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, nie powinien sięgać poniżej stawu skokowego. Przy pobudzeniu lekko zakręcony w pierścień. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca łokci. Stosunek wysokości psa w kłębie do głębokości klatki piersiowej jak 2:1. Dolna linia lekko podciągnięta. Kończyny przednie mocno umięśnione, proste. Łopatka skośnie ustawiona, ramię średniej długości, podramię długie, śródręcze mocne. Łapy zaokrąglone, raczej płaskie, palce długie i lekko wysklepione, na całej długości połączone błoną pławną, porośniętą długim i gęstym włosem. Pazury czarne lub w kolorze sierści, nie dotykają podłoża. Opuszki centralne twardsza od palcowych. Kończyny tylne niezbyt głęboko kątowane, dobrze umięśnione. Pośladki dobrze umięśnione. Uda mocne, średniej długości, podudzia długie i bardzo dobrze umięśnione i skośnie ustawione. Stawy skokowe mocne, śródstopie długie, bez wilczych pazurów. Łapy identyczne jak przednie.
Wysokość w kłębie:
Psy: 50 - 57 cm. Idealna 54 cm. Suki: 43 - 52 cm. Idealna 46 cm.
Masa ciała:
Psy: 19 - 25 kg. Suki: 16 - 22 kg.
Charakter, usposobienie
Portugalski pies wodny jest wyjątkowo inteligentny i pracowity. Jest niezrównanym pływakiem, w ciągu godziny potrafi przepłynąć 8 kilometrów i zanurkować na głębokość około 3,5 metra. Pracuje z przyjemnością i wielkim zaangażowaniem. Przez wiele lat sprawdził się jako pomocnik rybaków, wyciągał ryby, które wypadły z sieci, przenosił wiadomości z kutra na ląd i odwrotnie, a do tego bardzo wielu ludziom uratował życie. Unowocześnienie metod połowu spowodowało, że ich umiejętności ciągle pozostają niewykorzystane. Ma doskonały wzrok i słuch, oraz pasję aportowania równą tej, jaką mają myśliwskie psy aportujące ptactwo wodne, a mimo to nikt nie próbował sprawdzić go w tej roli.
Ma wyjątkowo miły charakter, szybko i łatwo się uczy, jest posłuszny, zawsze gotowy do pracy. Jego socjalizacja nie nastręcza żadnych trudności, bo jest zrównoważony, odważny, ciekawy świata i bardzo lubi nowe wyzwania. Mimo to nie wolno jej zlekceważyć, bo jest niezbędna dla jego psychiki i wychowania. Bardzo ważne jest oswojenie go z jazdą samochodem, żeby móc zawieźć go nad jezioro oraz kontakt z nieznajomymi ludźmi i psami. Jest bardzo przywiązany do swojego pana, potrzebuje jego akceptacji i uznania, by sprawić mu przyjemność chętnie wykona każde zadanie. Źle znosi nerwy i krzyki, natomiast przyjacielska atmosfera, pozytywne metody szkolenia, nagrody i pochwały najlepiej inspirują go do pracy.
Jest to pies, który potrzebuje dużo zajęć, można z nim uprawiać praktycznie wszystkie sporty, uwielbia bieganie i długie spacery. Doskonale sprawdza się na szkoleniu, szczególnie w zakresie obedience oraz agility. Jego miły, łagodny charakter powoduje, że wykorzystuje się go także w dogoterapii. Potrzebuje stymulacji fizycznej i umysłowej, coraz to nowych wyzwań i ćwiczeń, jeśli właściciel będzie w stanie mu to zapewnić, nie będzie miał z nim problemów. Portugalski pies dowodny uczy się szybko i chętnie. Z jego wychowaniem poradzi sobie nawet początkujący, niemający doświadczenia w układaniu psów, właściciel.
Ma wyjątkowo miły charakter, szybko i łatwo się uczy, jest posłuszny, zawsze gotowy do pracy. Jego socjalizacja nie nastręcza żadnych trudności, bo jest zrównoważony, odważny, ciekawy świata i bardzo lubi nowe wyzwania. Mimo to nie wolno jej zlekceważyć, bo jest niezbędna dla jego psychiki i wychowania. Bardzo ważne jest oswojenie go z jazdą samochodem, żeby móc zawieźć go nad jezioro oraz kontakt z nieznajomymi ludźmi i psami. Jest bardzo przywiązany do swojego pana, potrzebuje jego akceptacji i uznania, by sprawić mu przyjemność chętnie wykona każde zadanie. Źle znosi nerwy i krzyki, natomiast przyjacielska atmosfera, pozytywne metody szkolenia, nagrody i pochwały najlepiej inspirują go do pracy.
Jest to pies, który potrzebuje dużo zajęć, można z nim uprawiać praktycznie wszystkie sporty, uwielbia bieganie i długie spacery. Doskonale sprawdza się na szkoleniu, szczególnie w zakresie obedience oraz agility. Jego miły, łagodny charakter powoduje, że wykorzystuje się go także w dogoterapii. Potrzebuje stymulacji fizycznej i umysłowej, coraz to nowych wyzwań i ćwiczeń, jeśli właściciel będzie w stanie mu to zapewnić, nie będzie miał z nim problemów. Portugalski pies dowodny uczy się szybko i chętnie. Z jego wychowaniem poradzi sobie nawet początkujący, niemający doświadczenia w układaniu psów, właściciel.
Szata
Portugalski pies wodny ma obfitą sierść, jednakową na całym ciele, dostosowaną do pracy w wodzie. Występuje ona w dwóch odmianach:
- długa i falista, trochę wełnista i lśniąca, na głowie czub z długiego, falistego włosa. dłuższego na uszach
- krótsza i lokowata, gęsta, bez połysku, o zwartych, pierścieniowatych loczkach. Na głowie kędzierzawa czuprynka
Czarne lub czekoladowe w różnych odcieniach, a także jednolicie białe. U psów barwnych biel dopuszczalna na kufie, czubku głowy, szyi, przedniej części klatki piersiowej, dolnych partiach nóg (poniżej łokci i stawów skokowych) i końcu ogona. Maść biała nie może być albinotyczna, zatem nos, powieki i wnętrze pyska powinny być pigmentowane czarno lub czekoladowo.
Na wystawę psy tej rasy są strzyżone na lwa, co oznacza ogoloną tylną część ciała, tylne kończyny oraz ogon, na którego końcu zostaje pędzel z długiego włosa.
Na wystawę psy tej rasy są strzyżone na lwa, co oznacza ogoloną tylną część ciała, tylne kończyny oraz ogon, na którego końcu zostaje pędzel z długiego włosa.
Więcej na temat pielęgnacji sierści portugalskiego psa wodnego i przygotowania go do wystaw: kliknij tutaj
Zdrowie
Mimo, że portugalskie psy wodne cieszą się zazwyczaj dobrym zdrowiem i żyją średnio 13 - 15 lat, to trzeba się liczyć z możliwością wystąpienia niektórych chorób genetycznych, takich jak dysplazja stawu biodrowego i łokciowego oraz chorób oczu: zaćmy i postępującego zaniku siatkówki. Z rzadziej spotykanych należy wymienić młodzieńczą kardiomiopatię, a z tych o podłożu hormonalnym - chorobę Addisona. Dla wielu z nich istnieją już testy genetyczne, które pozwalają na wykrycie nosicielstwa wadliwego genu i taki dobór rodziców, by nie doszło do przeniesienia go na potomstwo. Jest to jeszcze jeden powód, by kupować szczenięta od dobrego, odpowiedzialnego hodowcy, który w trosce o ich zdrowie wykonuje wszystkie dostępne testy. Warto wiedzieć, że portugalski pies wodny jest łakomczuchem, dlatego koniecznie trzeba kontrolować ilość zjadanej karmy i nie przesadzać ze smakołykami, zwłaszcza, jeśli pies nie ma tyle aktywności fizycznej, ile potrzebuje.
Do kogo pasuje ten pies ?
Zmiany, jakie zachodzą w otaczającym nas świecie spowodowały, że niezrównany że ten niezrównany pływak, jakim jest portugalski pies wodny, stał się przede wszystkim psem rodzinnym i do towarzystwa. Ze względu na swój charakter doskonale się w tej roli odnajduje, pod jednym warunkiem: że opiekunowie zapewnią mu bardzo dużo aktywności fizycznej, bez której nie potrafi się obejść. Skazany na bezczynność i nudę, może przejawiać skłonności destrukcyjne, a zostawiony sam, poczynić poważne szkody w mieszkaniu. Potrzebę pracy i wyładowania energii ma w genach i nic nie jest w stanie tego zmienić. Wielbiciele domowych pieleszy, którzy po pracy wracają szczęśliwi, że już nigdzie nie muszą wychodzić i najchętniej pozostałą część dnia spędzają na kanapie, z posiadania portugalczyka zdecydowanie powinni zrezygnować. Taka różnica temperamentów nie wróży nic dobrego, skazany na życie w bezczynności pies będzie nieszczęśliwy i sfrustrowany.
Portugalski pies wodny jest doskonałym towarzyszem dla rodziny z dziećmi, w której ktoś codziennie uprawia jogging, a w weekend cała rodzina wyjeżdża za miasto na długi spacer lub piknik, najlepiej nad morze lub nad jezioro. Po takiej wycieczce pies wraca do domu szczęśliwy i spełniony i może spokojnie spędzać czas w domu ze swoimi opiekunami. Jest im bardzo oddany, lubi być wśród nich, chodzić od jednej osoby do drugiej, czuć, że jest dla nich ważny i okazywać im swoje przywiązanie. Nietrudno się domyśleć, że najważniejszy dla niego ten z domowników, który go szkoli, chodzi z nim na spacery i to jego uznaje za swego przewodnika. Pozostali członkowie rodziny też są ważni, ale trochę mniej, co pozwala mu sądzić, że nie trzeba ich już tak bardzo słuchać.
Portugalski pies wodny jest doskonałym towarzyszem dla rodziny z dziećmi, w której ktoś codziennie uprawia jogging, a w weekend cała rodzina wyjeżdża za miasto na długi spacer lub piknik, najlepiej nad morze lub nad jezioro. Po takiej wycieczce pies wraca do domu szczęśliwy i spełniony i może spokojnie spędzać czas w domu ze swoimi opiekunami. Jest im bardzo oddany, lubi być wśród nich, chodzić od jednej osoby do drugiej, czuć, że jest dla nich ważny i okazywać im swoje przywiązanie. Nietrudno się domyśleć, że najważniejszy dla niego ten z domowników, który go szkoli, chodzi z nim na spacery i to jego uznaje za swego przewodnika. Pozostali członkowie rodziny też są ważni, ale trochę mniej, co pozwala mu sądzić, że nie trzeba ich już tak bardzo słuchać.
Trzeba mu poświęcić dużo uwagi i czasu. Najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem na skraju miasta lub na wsi. W żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, bo bardzo źle znosi samotność. Jeśli będzie musiał zostawać sam w domu, kiedy opiekunowie pójdą do pracy, trzeba go od początku do tego bardzo konsekwentnie przyzwyczajać, a najlepiej zdecydować się na drugiego psa, nawet tej samej rasy, bo razem będzie im raźniej. Przyjazny lub obojętny wobec obcych, na swoim terenie potrafi stróżować. Nie jest szczekliwy, ale bardzo czujny i zawsze zasygnalizuje obecność intruza.
Portugalczyk uwielbia dzieci, jest wobec nich delikatny, opiekuńczy i wyrozumiały. Chętnie daje się wciągnąć do zabawy, nie odstępuje ich ani na krok, cierpliwie przynosi rzucane przez nich piłeczki. Trzeba je koniecznie nauczyć, że pies nie jest zabawką i nie wolno robić mu krzywdy. Mimo, że jest bardzo przyjazny, ma z nimi doskonały kontakt i nigdy umyślnie nie zrobi im krzywdy, jednak małych dzieci lepiej nie zostawiać z nim bez nadzoru dorosłych, bo nigdy nie wiadomo, co im przyjdzie do głowy.
Towarzyski i delikatny, dostosowuje się do wszystkich sytuacji, bez problemu akceptuje wizyty gości w swoim domu, bo lubi ruch i zmiany. Żyje w przyjaźni ze zwierzętami z którymi mieszka, również z kotami. Na spacerze raczej nie wdaje się w utarczki z innymi psami, szybko nawiązuje kontakty i inicjuje zabawy. Nie jest zadziorny, ale jest pobudliwy i ma bardzo żywy temperament, co powoduje, że czasem potrafi wdać się w jakąś sprzeczkę z innymi psami, potrafi również zdecydowanie postawić się zbyt nachalnemu psu. Na szczęście jest bardzo posłuszny, bez problemu daje się odwołać i na komendę wraca do swojego pana.
Ma wielkie potrzeby, jeśli chodzi o aktywność fizyczną, najmniejszy ruch właściciela, który może zwiastować wyjście, stawia go na równe nogi. Musi mieć co najmniej godzinę bardzo urozmaiconego spaceru dziennie, to nie może być nudne dreptanie noga za nogą, bo wyjście spełni swoje zadanie tylko wtedy, kiedy pies angażuje się zarówno fizycznie, jak i umysłowo. Jeśli właściciel za nim nie nadąża, jest mnóstwo sposobów rozwiązania tego problemu, trzeba tylko znaleźć mu kolegów na jakimś placu lub w psim parku, bo wtedy psy same znajdą sobie sposób na wyładowanie energii i narzucą tempo jakie im odpowiada. Nie wolno zapominać o rozwoju umysłowym, pies będzie szczęśliwy biorąc udział w szkoleniu, a także kiedy na spacerze znajdzie schowany przez opiekuna przedmiot, przyniesie rzucony aport, lub z sukcesem zaliczy powtórkę z posłuszeństwa.
Portugalski pies wodny jest wspaniałym stworzeniem, niestety nie dla każdego. Właściciel musi być świadomy jego potrzeb i swoich możliwości. Kupowanie pełnego energii psa w nadziei, że zmusi swojego pana do ruszenia się sprzed telewizora jest argumentem najgorszym z możliwych. Żeby nikt do niczego nie musiał się zmuszać, pies i jego opiekun powinni mieć podobny temperament, bo pies ma być źródłem radości i przyjacielem, a nie jak lista noworocznych postanowień - wyrzutem sumienia.
Portugalski pies wodny jest wspaniałym stworzeniem, niestety nie dla każdego. Właściciel musi być świadomy jego potrzeb i swoich możliwości. Kupowanie pełnego energii psa w nadziei, że zmusi swojego pana do ruszenia się sprzed telewizora jest argumentem najgorszym z możliwych. Żeby nikt do niczego nie musiał się zmuszać, pies i jego opiekun powinni mieć podobny temperament, bo pies ma być źródłem radości i przyjacielem, a nie jak lista noworocznych postanowień - wyrzutem sumienia.
Zalety i wady
+ łagodny wobec ludzi i zwierząt + doskonały pies rodzinny + można z nim uprawiać psie sporty + chętny do współpracy |
- potrzebuje bardzo dużo ruchu - sierść wymaga regularnej pielęgnacji - wnosi do domu sporo brudu i błota |
Ciekawostki
Panuje przekonanie, że pies, który nie ma podszerstka, nie uczula i nie powoduje alergii. Niestety nie jest to prawda, ponieważ przyczyną problemu może być również tłuszcz pokrywający skórę. To błędne przekonanie funkcjonuje również w Stanach, czego dowodem jest prezent, jaki zmagająca się z alergią córka prezydenta Baracka Obamy otrzymała od senatora Teda Kennediego. Uroczy piesek o imieniu Charlie, w domu nazywa się Bo. Widocznie nie uczula, bo jak widać jego pani wygląda na bardzo zadowoloną. Swoją drogą mało który pies może w okalającym Biały Dom parku ciągnąć prezydenta na smyczy ( tu mozna zobaczyć zdjęcie ) i bawić się z jego dziećmi.
Jak znaleźć dobra hodowlę ?
- Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy
FCI Standard N° 37 / 30.03.2009 / GB
PORTUGALSKI PIES WODNY (Cão de Agua Português)
Wersja polska: kwiecień 2011
FCI-St. N° 37 – 30.03.2009
POCHODZENIE: Portugalia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 04.11.2008.
UŻYTKOWOŚĆ: Pomocnik rybaków, aporter i pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne.
Sekcja 3 Psy wodne.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W dawnych czasach portugalski pies wodny występował na całym wybrzeżu portugalskim. Z czasem, w miarę wprowadzania nowych technik rybołówstwa, zachował się jedynie w rejonie Algarve, uważanym za miejsce, gdzie powstała ta rasa. Miało to miejsce na tyle dawno, że portugalski pies wodny może być uznany za rasę autochtoniczną.
WRAŻENIE OGÓLNE : Pies o przeciętnych proporcjach, w typie myśliwskim, o prostych lub lekko wklęsłych liniach profilu. Harmonijnie budowany, mocny i dobrze umięśniony. Mięśnie wyrobione skutkiem częstego pływania.
WAŻNE PROPORCJE : Niemal kwadratowy: długość tułowia mniej więcej równa wysokości w kłębie. Stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej jak 2 :1, długość czaszki do długości kufy jak 4 : 3.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Nadzwyczaj inteligentny, w lot chwyta i wykonuje wszelkie komendy właściciela. Jest szybki w reakcjach, chętny do pracy, odważny, odporny i rozsądny. Odznacza się przenikliwym, czujnym i poważnym spojrzeniem, a także doskonałym wzrokiem i słuchem. Świetnie pływa i nurkuje i jest niezastąpionym towarzyszem i pomocnikiem rybaka – pomaga mu w połowach i pilnuje łodzi i sprzętu. Podczas połowu chętnie wskakuje do wody za zgubiona rybą lub siecią, w razie potrzeby nurkuje. Wykorzystywany jest także do przekazywania wiadomości z łodzi na brzeg i odwrotnie, nawet na znaczny dystans.
GŁOWA : Proporcjonalna, mocna i szeroka. Linie profilu równoległe.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka : Oglądana z profilu jest nieco dłuższa od kufy (4 : 3). Nieznacznie zaokrąglona, szczególnie w tylnej części; guz potyliczny wyraźny. Przy oglądaniu z przodu kości skroniowe są zaokrąglone, rozdzielone niewielkim wgłębieniem, bruzda czołowa rozciąga się do 2/3 kości skroniowych i powoduje, że czoło jest wgłębione. Łuki nadoczodołowe wyraźne.
Stop : Wyraźny, rozpoczyna się trochę za wewnętrznymi kącikami oczu.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos: Szeroki, o dobrze rozwartych i zapigmentowanych nozdrzach. Czarny u psów czarnych biało czarnych, u czekoladowych tej samej barwy, co sierść, ale w żadnym razie nie różnobarwny.
Kufa: Prosta, szersza u nasady niż przy końcu.
Wargi: Grube, zwłaszcza w przedniej części. Kąciki warg mało wyraźne. Błony śluzowe podniebienia, język i dziąsła dobrze pigmentowane na czarno lub ciemno brązowo.
Uzębienie : Mocne i zdrowe, niewidoczne przy zamkniętym pysku. Duże i mocne kły, zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: Średniej wielkości, wyraźnie okrągłe w kształcie, szeroko rozstawione i lekko skośne. Tęczówka czarna lub brązowa, powieki cienkie, czarne u psów czarnych, brązowe u czekoladowych. Spojówki niewidoczne.
Uszy: Osadzone powyżej linii oczu, wiszące przy głowie, kształtu sercowatego, tylnymi krawędziami trochę odstające. Cienkie, końcami nie sięgają poniżej żuchwy.
SZYJA: Prosta, krótka, na przekroju okrągła, dobrze umięśniona i osadzona, wysoko noszona, płynnie przechodząca w tułów. Bez podgardla i bez kryzy.
TUŁÓW:
Linia górna : Prosta i równa.
Kłąb: Szeroki i słabo widoczny.
Grzbiet: Prosty, krótki, szeroki i dobrze umięśniony.
Lędźwie: Szerokie, mocno związane z zadem.
Zad: Proporcjonalny, lekko opadający, guzy biodrowe symetryczne i mało widoczne.
Klatka piersiowa : Szeroka i głęboka, dolną krawędzią sięga łokcia. Żebra długie i dobrze wysklepione, tworzą dużo miejsca dla płuc i zapewniają znakomitą wydolność oddechową. Linia dolna i brzuch : Ładnie podciągnięte, brzuch mniej pojemny od klatki piersiowej.
OGON : Naturalny, osadzony średnio wysoko, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi, nie powinien sięgać poniżej stawu skokowego. Przy pobudzeniu zakręcony w pierścień, sięga nie dalej niż do połowy długości lędźwi. Przydatny przy pływaniu i nurkowaniu.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Mocne i proste, pionowe.
Śródręcze może być lekko nachylone. Niezbyt mocno kątowane.
Łopatka : Skośnie ustawiona, mocno umięśniona.
Ramię: Mocne, średniej długości, ustawione równolegle do płaszczyzny środkowej tułowia.
Podramię : Długie, mocno umięśnione.
Nadgarstek: Mocny kościec, oglądane z przodu szerokie, oglądane z boku węższe.
Śródręcze: Długie i mocne.
Łapa: Zaokrąglona, raczej płaska, palce długie i lekko wysklepione, na całej długości połączone błoną pławną z wiotkiej tkanki, porośniętej gęstym I długim włosem. Pożądane czarne pazury, ale mogą też być tej samej barwy, co sierść: białe, brązowe lub pasiaste. Pazury nie dotykają podłoża. Opuszka centralna twardsza od palcowych.
KOŃCZYNY TYLNE: Niezbyt głęboko kątowane, dobrze umięśnione. Dopuszczalne lekko nachylone śródstopie.
Pośladki : Krągłe i dobrze umięśnione.
Uda: Mocne, średniej długości, bardzo dobrze umięśnione. Kolana nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Podudzie : Długie i bardzo dobrze umięśnione, nie odstawione na zewnątrz ani do wewnątrz, skośnie ustawione. Mocne ścięgna i więzadła.
Stawy skokowe : Mocne.
Śródstopie : Długie, bez wilczych pazurów.
Łapa: Pod każdym względem identyczna jak przednia.
CHODY: Stęp swobodny, o krótkim kroku, lekki, harmonijny kłus i energiczny galop.
SKÓRA : Gruba, elastyczna, niezbyt mocno przylegająca; wewnętrzne i zewnętrzne błony śluzowe pożądane pigmentowane.
SZATA
PORTUGALSKI PIES WODNY (Cão de Agua Português)
Wersja polska: kwiecień 2011
FCI-St. N° 37 – 30.03.2009
POCHODZENIE: Portugalia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 04.11.2008.
UŻYTKOWOŚĆ: Pomocnik rybaków, aporter i pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne.
Sekcja 3 Psy wodne.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W dawnych czasach portugalski pies wodny występował na całym wybrzeżu portugalskim. Z czasem, w miarę wprowadzania nowych technik rybołówstwa, zachował się jedynie w rejonie Algarve, uważanym za miejsce, gdzie powstała ta rasa. Miało to miejsce na tyle dawno, że portugalski pies wodny może być uznany za rasę autochtoniczną.
WRAŻENIE OGÓLNE : Pies o przeciętnych proporcjach, w typie myśliwskim, o prostych lub lekko wklęsłych liniach profilu. Harmonijnie budowany, mocny i dobrze umięśniony. Mięśnie wyrobione skutkiem częstego pływania.
WAŻNE PROPORCJE : Niemal kwadratowy: długość tułowia mniej więcej równa wysokości w kłębie. Stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej jak 2 :1, długość czaszki do długości kufy jak 4 : 3.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Nadzwyczaj inteligentny, w lot chwyta i wykonuje wszelkie komendy właściciela. Jest szybki w reakcjach, chętny do pracy, odważny, odporny i rozsądny. Odznacza się przenikliwym, czujnym i poważnym spojrzeniem, a także doskonałym wzrokiem i słuchem. Świetnie pływa i nurkuje i jest niezastąpionym towarzyszem i pomocnikiem rybaka – pomaga mu w połowach i pilnuje łodzi i sprzętu. Podczas połowu chętnie wskakuje do wody za zgubiona rybą lub siecią, w razie potrzeby nurkuje. Wykorzystywany jest także do przekazywania wiadomości z łodzi na brzeg i odwrotnie, nawet na znaczny dystans.
GŁOWA : Proporcjonalna, mocna i szeroka. Linie profilu równoległe.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka : Oglądana z profilu jest nieco dłuższa od kufy (4 : 3). Nieznacznie zaokrąglona, szczególnie w tylnej części; guz potyliczny wyraźny. Przy oglądaniu z przodu kości skroniowe są zaokrąglone, rozdzielone niewielkim wgłębieniem, bruzda czołowa rozciąga się do 2/3 kości skroniowych i powoduje, że czoło jest wgłębione. Łuki nadoczodołowe wyraźne.
Stop : Wyraźny, rozpoczyna się trochę za wewnętrznymi kącikami oczu.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos: Szeroki, o dobrze rozwartych i zapigmentowanych nozdrzach. Czarny u psów czarnych biało czarnych, u czekoladowych tej samej barwy, co sierść, ale w żadnym razie nie różnobarwny.
Kufa: Prosta, szersza u nasady niż przy końcu.
Wargi: Grube, zwłaszcza w przedniej części. Kąciki warg mało wyraźne. Błony śluzowe podniebienia, język i dziąsła dobrze pigmentowane na czarno lub ciemno brązowo.
Uzębienie : Mocne i zdrowe, niewidoczne przy zamkniętym pysku. Duże i mocne kły, zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: Średniej wielkości, wyraźnie okrągłe w kształcie, szeroko rozstawione i lekko skośne. Tęczówka czarna lub brązowa, powieki cienkie, czarne u psów czarnych, brązowe u czekoladowych. Spojówki niewidoczne.
Uszy: Osadzone powyżej linii oczu, wiszące przy głowie, kształtu sercowatego, tylnymi krawędziami trochę odstające. Cienkie, końcami nie sięgają poniżej żuchwy.
SZYJA: Prosta, krótka, na przekroju okrągła, dobrze umięśniona i osadzona, wysoko noszona, płynnie przechodząca w tułów. Bez podgardla i bez kryzy.
TUŁÓW:
Linia górna : Prosta i równa.
Kłąb: Szeroki i słabo widoczny.
Grzbiet: Prosty, krótki, szeroki i dobrze umięśniony.
Lędźwie: Szerokie, mocno związane z zadem.
Zad: Proporcjonalny, lekko opadający, guzy biodrowe symetryczne i mało widoczne.
Klatka piersiowa : Szeroka i głęboka, dolną krawędzią sięga łokcia. Żebra długie i dobrze wysklepione, tworzą dużo miejsca dla płuc i zapewniają znakomitą wydolność oddechową. Linia dolna i brzuch : Ładnie podciągnięte, brzuch mniej pojemny od klatki piersiowej.
OGON : Naturalny, osadzony średnio wysoko, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi, nie powinien sięgać poniżej stawu skokowego. Przy pobudzeniu zakręcony w pierścień, sięga nie dalej niż do połowy długości lędźwi. Przydatny przy pływaniu i nurkowaniu.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Mocne i proste, pionowe.
Śródręcze może być lekko nachylone. Niezbyt mocno kątowane.
Łopatka : Skośnie ustawiona, mocno umięśniona.
Ramię: Mocne, średniej długości, ustawione równolegle do płaszczyzny środkowej tułowia.
Podramię : Długie, mocno umięśnione.
Nadgarstek: Mocny kościec, oglądane z przodu szerokie, oglądane z boku węższe.
Śródręcze: Długie i mocne.
Łapa: Zaokrąglona, raczej płaska, palce długie i lekko wysklepione, na całej długości połączone błoną pławną z wiotkiej tkanki, porośniętej gęstym I długim włosem. Pożądane czarne pazury, ale mogą też być tej samej barwy, co sierść: białe, brązowe lub pasiaste. Pazury nie dotykają podłoża. Opuszka centralna twardsza od palcowych.
KOŃCZYNY TYLNE: Niezbyt głęboko kątowane, dobrze umięśnione. Dopuszczalne lekko nachylone śródstopie.
Pośladki : Krągłe i dobrze umięśnione.
Uda: Mocne, średniej długości, bardzo dobrze umięśnione. Kolana nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Podudzie : Długie i bardzo dobrze umięśnione, nie odstawione na zewnątrz ani do wewnątrz, skośnie ustawione. Mocne ścięgna i więzadła.
Stawy skokowe : Mocne.
Śródstopie : Długie, bez wilczych pazurów.
Łapa: Pod każdym względem identyczna jak przednia.
CHODY: Stęp swobodny, o krótkim kroku, lekki, harmonijny kłus i energiczny galop.
SKÓRA : Gruba, elastyczna, niezbyt mocno przylegająca; wewnętrzne i zewnętrzne błony śluzowe pożądane pigmentowane.
SZATA
SIERŚĆ: Całe ciało pokryte obfitą sierścią bez podszerstka. Dwie odmiany: długa i falista, albo krótsza i lokowata. Pierwsza jest trochę wełnista i lśniąca, druga gęsta, bez połysku, o zwartych, pierścieniowatych loczkach. W każdym przypadku sierść jest jednakowa na całym ciele, z wyjątkiem pach i słabizny. Na głowie czub z długiego, falistego włosa u odmiany długowłosej, a kędzierzawa czuprynka u odmiany lokowatej, u tej pierwszej dłuższy włos na uszach.
MAŚĆ: Czarna lub czekoladowa w różnych odcieniach, także jednolicie biała. U psów barwnych biel dopuszczalna na kufie, czubku głowy, szyi, przedniej części klatki piersiowej, dolnych partiach nóg (poniżej łokci i stawów skokowych) i końcu ogona. Maść biała nie może być albinotyczna, zatem nos, powieki i wnętrze pyska powinny być pigmentowane czarno lub czekoladowo. Psy tej rasy są zazwyczaj strzyżone: kończyn tylne i zad oraz ogon, na którym długi włos pozostawia się jedynie na końcu.
MAŚĆ: Czarna lub czekoladowa w różnych odcieniach, także jednolicie biała. U psów barwnych biel dopuszczalna na kufie, czubku głowy, szyi, przedniej części klatki piersiowej, dolnych partiach nóg (poniżej łokci i stawów skokowych) i końcu ogona. Maść biała nie może być albinotyczna, zatem nos, powieki i wnętrze pyska powinny być pigmentowane czarno lub czekoladowo. Psy tej rasy są zazwyczaj strzyżone: kończyn tylne i zad oraz ogon, na którym długi włos pozostawia się jedynie na końcu.
WIELKOŚĆ I WAGA
Wysokość w kłębie: Psy: 50 - 57 cm. Idealna 54 cm. Suki: 43 - 52 cm. Idealna 46 cm.
Waga: Psy: 19 - 25 kg. Suki: 16 - 22 kg.
WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.
WADY DUŻE :
• Głowa : Zbyt długa, wąska, płaska lub szpiczasta.
• Kufa : Szpiczasta i zaostrzona.
• Oczy : Jasne, zbyt wypukłe lub mocno zapadnięte.
• Uszy : Źle osadzone, zbyt duże, zbyt krótkie, pofałdowane.
• Ogon : Ciężki, opuszczony w ruchu, noszony pionowo do góry.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Zachowanie : Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Wielkość : Powyżej lub poniżej podanej.
• Szczęki : Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Oczy : Porcelanowe, niejednakowego kształtu lub wielkości.
• Głuchota : Wrodzona lub nabyta.
• Ogon : Cięty, szczątkowy lub brak ogona.
• Łapy tylne : Obecność wilczych pazurów.
• Sierść : Inna niż opisane dwa typy.
• Maść : Albinizm, częściowo lub całkowicie odpigmentowany nos. Maść inna niż opisane we wzorcu.
• Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Wysokość w kłębie: Psy: 50 - 57 cm. Idealna 54 cm. Suki: 43 - 52 cm. Idealna 46 cm.
Waga: Psy: 19 - 25 kg. Suki: 16 - 22 kg.
WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.
WADY DUŻE :
• Głowa : Zbyt długa, wąska, płaska lub szpiczasta.
• Kufa : Szpiczasta i zaostrzona.
• Oczy : Jasne, zbyt wypukłe lub mocno zapadnięte.
• Uszy : Źle osadzone, zbyt duże, zbyt krótkie, pofałdowane.
• Ogon : Ciężki, opuszczony w ruchu, noszony pionowo do góry.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Zachowanie : Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Wielkość : Powyżej lub poniżej podanej.
• Szczęki : Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Oczy : Porcelanowe, niejednakowego kształtu lub wielkości.
• Głuchota : Wrodzona lub nabyta.
• Ogon : Cięty, szczątkowy lub brak ogona.
• Łapy tylne : Obecność wilczych pazurów.
• Sierść : Inna niż opisane dwa typy.
• Maść : Albinizm, częściowo lub całkowicie odpigmentowany nos. Maść inna niż opisane we wzorcu.
• Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/37.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!