Rasy psów

Wybierz inną rasę

OWCZAREK SZKOCKI KRÓTKOWŁOSY

Pochodzenie

Mimo, że historia powstania krótkowłosego owczarka szkockiego jest równie długa jak długowłosego, a miłośnicy rasy od dawna usiłują zwrócić na niego uwagę, nie udało mu się zdobyć większej popularności i ciągle pozostaje w cieniu swojego długowłosego brata. Specjaliści wciąż dyskutują nad ich pochodzeniem, choć wszystko wskazuje na to, że mają bardzo długie, wspólne dzieje. Przez wiele lat funkcjonował jeden wzorzec rasy dla dwóch rodzajów owłosienia. W miotach przychodziły na świat zarówno psy długowłose jak i krótkowłose, tyle, że tymi pierwszymi wszyscy się zachwycali, drugie pozostawały mało znane, pełniąc przede wszystkim rolę psów pracujących. Oszałamiająca kariera długowłosej Lassie dodatkowo ten podział pogłębiła i utrwaliła, do tego stopnia, że bardzo wiele osób przez długi czas o istnieniu collie krótkowłosego nawet nie wiedziało.

Cofając się do początków rasy, nie sposób rozdzielić historii ich powstania. Najdawniejsze pisane źródła, które świadczą o pochodzeniu owczarka szkockiego, wywodzą ze stosunkowo nieodległych czasów, bo z XVIII - XIX wieku. Na ich podstawie można wnioskować, że ich przodkami były starożytne psy pasterskie, które wraz z Rzymianami przywędrowały na wyspy brytyjskie. Miały czarno-białe umaszczenie i ważyły około 45 kg. Ponieważ zupełnie nie były przystosowane do miejscowego klimatu, zaczęto je krzyżować z później przybyłymi na wyspy rasami, bardziej odpornymi na złe warunki atmosferyczne. Szukano psów posiadających solidną, gęstą sierść, skutecznie chroniącą przed zimnem oraz wilgocią. Jak zwykle na etapie kształtowania się rasy, powstawały jednocześnie odmiany lokalne o bardzo zróżnicowanym pogłowiu. Jedno je wówczas łączyło: były to psy pracujące. Na tym etapie owczarek szkocki był psem typowo pasterskim, dopiero później dążenie do uzyskania psa tropiącego, który potrafi kłusować oraz przynosić zwierzynę, skłoniło niektórych właścicieli do skojarzenia go z psami myśliwskimi, takimi jak setery i retrievery.   
 
owczarek szkocki gładkowłosy z około 1915 roku

Swój obecny wygląd owczarek szkocki zawdzięcza kojarzeniom z seterem irlandzkim, szkockim, a także z rosyjskim borzojem, którego wpływ najbardziej widać w budowie głowy, choć akurat jego udział nie został oficjalnie potwierdzony. Szczególne zasługi dla ewolucji owczarka szkockiego przypisuje się księciu Gordonowi, hodowcy i twórcy narodowego psa szkotów, gordon setera, który około 1820 roku podjął próbę poprawienia ich charakteru. Kiedy dowiedział się o pewnej suczce collie, niezwykle inteligentnej, posłusznej a na dodatek przyuczonej do polowania na ptactwo, natychmiast odkupił ją od dotychczasowego właściciela i pokrył jednym ze swoich najlepszych reproduktorów. Z kolei ich potomstwo skojarzono ponownie z pasterskimi collie. Efektem tych krzyżówek była zasadnicza zmiana ich umaszczenia i pojawienie się bardzo popularnego dziś, wręcz dominującego koloru złocistego, zwanego śniadym. Gordon setery przekazały im także dłuższe i proste kończyny oraz większą truflę nosową.

Tak uszlachetnione psy szybko zyskiwały popularność, zwłaszcza, że do ich entuzjastów należała królowa Wiktoria. Podczas wizyty w swojej posiadłości Balmoral w Szkocji zobaczyła pracujące owczarki i natychmiast kilka z nich zabrała do królewskiej psiarni w Windsorze. Zainteresowali się nimi także hodowcy, którzy postanowili rozmnażać je w czystości rasy. W 1871 roku, na wystawie kynologicznej w Birmingham, po raz pierwszy pojawiły się dwa owczarki szkockie, obydwa długowłose. Jednym z nich był Old Cockie, który z powodu śniadego umaszczenia wzbudził szczególne zainteresowanie. Miał piękną głowę i doskonałą szatę, był często wykorzystywany jako reproduktor i bardzo dużo wniósł do rozwoju rasy. 

Collie krótkowłosy nadal pozostawał w cieniu. Trudno się temu dziwić, skoro długowłose szczenięta sprzedawane były jako psy do towarzystwa i to one trafiały potem na wystawy. Krótkowłose darowano lub sprzedawano do zaganiania bydła na równinach, ponieważ ich krótki, twardy włos był doskonale przystosowany do pracy w umiarkowanym, wilgotnym klimacie tego regionu. Długowłose, wyposażone w solidną, gęstą szatą lepiej sprawdzały się w słynących z ostrej aury górzystych regionach Szkocji. Ukierunkowana na te potrzeby selekcja hodowla utrwaliła dwa rodzaje collie, jakie mamy do dziś.
                                               
 
       Champion Foxearth Flourish – zwycięzca Best in Show
       British Collie Club’s Championship Show

Na wystawie kynologicznej owczarki szkockie krótkowłose pojawiły się po raz pierwszy dopiero w XIX wieku. Prezentowane na jednym ringu z wieloma innymi rasami praktycznie nie miały szans, by zostać zauważone. Zniechęcało to właścicieli do ich wystawiania, ale miało też dobre strony, bo życie w naturalnym środowisku pozwoliło im rozwinąć wspaniałą, lepszą niż u długowłosych anatomię i utrwalić nieco odmienne cechy charakteru. Zawdzięczają to niewielkiej grupie miłośników, którzy po latach ciężkiej pracy, doczekali się sukcesu, o jakim kiedyś nie śmieli marzyć: zwycięstwo w porównaniu z długowłosymi. Widoczna na zdjęciu Foxearth Flourish potwierdziła swoją klasę dwukrotnie wygrywając Best in Show na Cruftcie. Jej syn Champion Sylbecq Draught Guiness at Foxearth został uznany za najlepszego reproduktora jaki kiedykolwiek pojawił się w tej rasie.
Champion Sylbecq Draught Guiness at Foxearth

Od początku istnienia rasy, w jednym miocie przychodziły na świat zarówno psy długowłose jak i krótkowłose. Obowiązywał jeden wzorzec obejmujący dwa rodzaje owłosienia. Dopiero w 1987 roku dokonano formalnego podziału na owczarki szkockie długowłose oraz krótkowłose i opublikowano dwa odrębne wzorce rasy. Ustalono jednocześnie, że w celu poprawy anatomii owczarka długowłosego, można je było nadal, aż do 1994 roku kojarzyć. Po tym terminie ich drogi hodowlane definitywnie się rozeszły.


Wygląd

Owczarek szkocki krótkowłosy jest pełnym elegancji, harmonijnie zbudowanym psem, którego wygląd powinien wskazywać sprawność oraz zdolność do pracy. Ma piękną, szlachetną głowę, proporcjonalną do wielkości psa, osadzoną na długiej, łukowato wysklepionej szyi. Oglądana z przodu oraz z boku ma kształt tępego klina. Przy oglądaniu z boku górne linie czaszki i kufy są proste, równoległe i jednakowej długości. Stop niewielki, ale widoczny. Punkt środkowy pomiędzy wewnętrznymi kącikami oczu powinien wypadać dokładnie w połowie długości głowy.

Uszy raczej małe, osadzone na wierzchołku głowy. W spoczynku położone do tyłu po bokach głowy, jeśli pies jest czymś zainteresowany stojące, przy czym końce uszu powinny być na 1/3 wysokości skierowane do przodu i opadające poniżej krawędzi załamania. Oczy średniej wielkości, migdałowate, ustawione lekko skośnie, ciemne, jedynie u psów maści niebieskiej marmurkowej, jedno lub dwa często niebieskie lub niebiesko znaczone. Wyraz inteligentny, przy nasłuchiwaniu wyraźnie ożywiony. Kufa tępo zakończona, na końcu zaokrąglona, szczęki mocne, zęby duże, zgryz nożycowy z pełnym kontaktem wszystkich siekaczy. Nos bez względu na barwę owłosienia zawsze czarny.

Tułów nieco dłuższy od wysokości psa w kłębie. Grzbiet mocny, prosty, klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona, zad opadający. Ogon długi, sięgający co najmniej do stawu skokowego. W spokoju noszony nisko, z końcem lekko zawiniętym do góry. Przy pobudzeniu może być wzniesiony, ale nigdy powyżej grzbietu. Kończyny przednie proste, dobrze umięśnione, łokcie przylegające, nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz, Kościec umiarkowanie mocny. Kończyny tylne umięśnione, stawy kolanowe dobrze kątowane, stawy skokowe niskie i mocne. Łapy owalne, z mocnymi opuszkami. Palce zwarte i wysklepione.

Wysokość w kłębie: psy 56 - 61 cm, suki: 51 - 56 cm
Ciężar ciała: psy 20,5 - 29,5 kg, suki 18 - 25 kg.
 

Ch.PL, Mł.Ch.PL BATAVIA DAFF Fun dog - Wł. hod Smart Love FCI


Charakter, usposobienie

Owczarek szkocki krótkowłosy, który przez wiele lat był psem pasterskim, z czasem nabrał urody i elegancji i stał się cenionym psem rodzinnym i do towarzystwa. Doskonale się w tej nowej roli odnalazł. Jest sympatyczny, pozbawiony agresji, bezgranicznie przywiązany do swojej rodziny, delikatny i opiekuńczy wobec dzieci. Bardzo chętnie współpracuje z człowiekiem. Lubi przestrzeń i dużo ruchu, w żadnym przypadku nie nadaje się do kojca, bo odizolowanie może zabrać mu radość życia i złamać jego psychikę. Jest psem uczuciowym, niezwykle wrażliwym, lubi być dostrzegany i kochany. Wymaga spokojnego, przyjaznego traktowania, źle znosi odsunięcie i niesprawiedliwość, doznaną krzywdę długo pamięta. Nie lubi podniesionego głosu, jeśli między członkami rodziny dochodzi do głośnej sprzeczki, natychmiast interweniuje, warczy, pokazuje, że mu się to nie podoba i próbuje ich rozdzielić. Niesłusznie skrzyczany, lub co gorsze skarcony, potrafi się obrazić i kilka godzin spędzić w swoim legowisku. Chyba, że sprawca jego nieszczęścia dręczony wyrzutami sumienia od razu pobiegnie go przeprosić i udobruchać.

Wbrew pojawiającym się czasem opiniom, collie w żadnym przypadku nie jest psem lękliwym, pod warunkiem, że jako szczenię został prawidłowo socjalizowany. Może się zdarzyć, że czuje się niepewnie w zetknięciu z przedmiotem, którego nie zna, ale jeśli go obejrzy, powącha i przekona się, że nic mu nie grozi, przy następnym spotkaniu nawet nie zwróci na niego uwagi. Dlatego koniecznie trzeba zmieniać trasy spacerów, bo wszędzie czekają na niego nowe obiekty oraz doświadczenia, dzięki którym poznaje otoczenie, oswaja się z ruchem ulicznym, nabiera pewności siebie i wiary we własne siły.

Szkolenie go to prawdziwa przyjemność, zwłaszcza, jeśli między nim i przewodnikiem istnieje silna więź oparta na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu. Podstawą sukcesu jest jak zwykle wczesna socjalizacja i pokazanie psu, że posłuszeństwo mu się opłaca. Collie doskonale rozumie, czego się od niego oczekuje, ale czasem lubi się podroczyć. Bywa, że natychmiast wykonuje polecenie, innym razem udaje że go nie słyszy, ale robi to z takim wdziękiem, że opisujący to opiekunowie są tym teatrem ubawieni. Jakkolwiek tego rodzaju zachowanie nie ma nic wspólnego z dawno już podważoną teorią dominacji, to jednak zawsze w pewnym momencie trzeba przypomnieć mu, że czas na wykonanie zadania. Z reguły posłuszny, dobrze się czuje, kiedy przewodnik jest dla niego autorytetem, otrzymuje jasno sformułowane zadania, a po ich wykonaniu zostaje radośnie pochwalony i nagrodzony. Nie jest psem władczym i nie rwie się do rządzenia, jeśli jednak jego przewodnik sobie nie radzi, czuje się w obowiązku zająć jego miejsce, bo nie wyobraża sobie stada bez sprawnego, zdecydowanego przywódcy.
 

 3 umaszczenia owczarka szkockiego krótkowłosego

Szata

Owczarek szkocki krótkowłosy ma dość krótką, gładką szatę, składającą się z twardego włosa okrywowego podszytego bardzo gęstym, nienasiąkającym wodą podszerstkiem. Nie wolno jej ani strzyc, ani trymować. Umaszczenie soczyste, bardzo charakterystyczne dzięki obecności czysto białych tzw. irlandzkich znaczeń.


Uznane są trzy rodzaje umaszczenia:

  • Śniade z białym: różne odcienie od jasnozłotego do mahoniowego, także z czarnym nalotem. Barwa kremowa i jasnosłomkowa niepożądane.
  • Trójbarwne (tricolor): czarne z intensywnym podpalaniem na głowie i nogach oraz białymi plamami. Rdzawy nalot na czerni niepożądany.
  • Niebieskie marmurkowe (blue merle): srebrzysto niebieskie z czarnymi i białymi plamami. Bardzo pożądane intensywne podpalanie, ale jego brak nie stanowi wady. Rozległe czarne łaty lub rdzawe naloty niepożądane. Przy umaszczeniu blue merle może występować błękitna barwa oczu. Nos powinien być zawsze czarny. Warto wiedzieć, że nigdy nie wolno kojarzyć dwóch osobników o umaszczeniu merle, ponieważ statystycznie rzecz biorąc jedno szczenię na cztery przyjdzie na świat niewidome
Białe znaczenia:
Przy każdym z wyżej wymienionych umaszczeń powinny występować mniej lub bardziej rozległe białe znaczenia. Szczególnie pożądane są: pełny lub częściowy biały kołnierz, skarpetki i biały koniec ogona. Na głowie może pojawić się biała strzałka różnej długości. Maść czysto biała lub ze znaczącą przewagą bieli jest wysoce niepożądana.

Sierść owczarka szkockiego krótkowłosego jest bardzo łatwa w pielęgnacji, potrzebuje natomiast systematycznego szczotkowania w celu usunięcia martwego włosa, zwłaszcza w okresie linienia.

Więcej na temat pielęgnacji szaty owczarka szkockiego krótkowłosego i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj


Zdrowie

Owczarki szkockie collie z reguły cieszą się dobrym zdrowiem. Bywają, choć rzadko, obciążone dysplazją stawów biodrowych. Większym problemem są schorzenia genetyczne oczu, takie jak anomalia oczu collie i postępujący zanik siatkówki. Pierwsze z nich udaje się zdiagnozować bardzo wcześnie, już w wieku około sześciu tygodni. Drugie pojawia się znacznie później, nie ma więc możliwości wykrycia go na tyle wcześnie, by obciążone nim zwierzę nie zostało użyte do rozrodu. Ponieważ przekazywane jest drogą dziedzicznia, a są już dostępne testy, które pozwalają ustalić nosicielstwo wadliwego genu, odpowiedzialni hodowcy poddają badaniu wszystkie psy oraz suki używane do rozrodu. Pozwala to na wczesne wykrycie zagrożenia i takie kojarzenie rodziców, by nie dopuścić do dziedziczenia choroby przez potomstwo.

Warto wiedzieć, że owczarki szkockie są bardzo wrażliwe na niektóre leki, np. Ivomec, stosowany w leczeniu nużycy, który stanowi dla nich śmiertelne zagrożenie. Niebezpieczna dla psów tej rasy jest również używana w profilaktyce przeciw pasożytom wewnętrznym Invermektyna, niektóre antybiotyki a także specyfiki zwyczajowo używane do narkozy. Obecnie można już przeprowadzić testy, które pozwalają uchronić psa przed podaniem mu niebezpiecznego dla niego preparatu. Trzeba o tym pamiętać i na wszelki wypadek zwrócić uwagę personelowi lecznicy, jeśli pies ma być w niej leczony lub poddany narkozie.

Ze względu na to, że owczarki szkockie często mają wrażliwy żołądek, wymagają dobrego żywienia, a każda zmiana karmy powinna się odbywać stopniowo. Krótowłose rzadziej mają problemy jelitowe niż długowłose. Ze względu na większy temperament mają również znacznie mniejsze tendencje do tycia. W wieku około 7-8 lat u niektórych z nich można zaobserwować pierwsze oznaki starzenia, są mniej aktywne i zaczynają trochę wolniej podnosić się z legowiska. Mogą to być pierwsze objawy artrozy, co powinno skłonić właściciela do wizyty u lekarza weterynarii. Wczesne rozpoczęcie leczenia i wprowadzenie bardziej oszczędnego trybu życia pozwala przyhamować rozwój choroby. Owczarki szkockie dożywają zazwyczaj 10-12 lat a nawet więcej, warto więc zadbać o ich komfort i zdrowie, by móc się nimi jak najdłużej cieszyć.
 

Mł.Ch.PL, Ch. PL. MY SMOOTH GIRL KoToRa. Wł. hod. KoTaRa


Do kogo pasuje ten pies ?

Owczarek szkocki ma bardzo miłe, łagodne usposobienie. Nadaje się dla każdego, nawet mało doświadczonego właściciela. Jest stworzony do życia w rodzinie, bez problemu dopasowuje się do jej zwyczajów i zajęć. Doskonale wyczuwa nastroje wszystkich domowników, jeśli ktoś jest chory lub smutny, potrafi się wyciszyć, położyć obok i spokojnie poczekać na lepszy moment. Jest jednakowo przywiązany do wszystkich członków rodziny, jeśli jest liczna, chodzi od jednej osoby do drugiej lub wybiera miejsce, w którym może mieć wszystkich na oku i natychmiast reagować na to, co się w domu dzieje. Jest typowym psem pasterskim, który lubi mieć „swoich ludzi” w grupie, na wzór stada. Bardzo źle się czuje w rodzinie, w której każdy żyje własnym życiem i po powrocie do domu zamyka się w swoim pokoju.

Łatwo przystosowuje się do każdych warunków mieszkaniowych, jedyne co się dla niego liczy, to bliskość człowieka. Ideałem jest oczywiście dom na skraju miasta, z którego zamiast na ruchliwą ulicę, będzie mógł wyjść w plener i do woli wybiegać się bez smyczy. Ale może mieszkać również w bloku, pod warunkiem, że jego opiekun zapewni mu długie, urozmaicone spacery. Wracając do domu nasz przyjaciel nie odmówi sobie przyjemności obwieszczenia swojej obecności donośnym szczekaniem. Dlatego od początku trzeba go bardzo konsekwentnie wyciszać, zanim nie nabierze zwyczaju oszczekiwania każdego mijającego drzwi sąsiada. Jest łatwiejszy do utrzymania w czystości od długowłosego, choć w okresie linienia to jego włos trudniej usunąć z foteli i dywanów.

Collie źle znosi samotność, jeśli będzie musiał przez jakiś czas zostawać sam w domu, trzeba go od początku bardzo konsekwentnie do tego przyzwyczajać. W przeciwnym razie będzie się czuł opuszczony i bardzo nieszczęśliwy, w skrajnym przypadku może nawet przejawiać skłonności destrukcyjne. Dlatego też najlepiej czuje się w rodzinie wielopokoleniowej, w której zawsze ktoś zostaje w domu.

Jest delikatny i opiekuńczy wobec dzieci, co oczywiście nie zwalnia rodziców z obowiązku ich nauczenia jak postępować z psem, żeby nie zrobić mu krzywdy, zwłaszcza, kiedy jest jeszcze szczeniakiem. Dorosły pies pozwala dziecku na wszystko, starsze dzieci mogą go wyprowadzać na spacer bez ryzyka, że wda się w potyczki z innymi psami. Poradzą sobie z nim również na szkoleniu, a demonstrując w czasie spacerów co ich podopieczny potrafi, z pewnością wzbudzą uznanie i podziw swoich rówieśników.

Wobec odwiedzających dom nieznajomych jest powściągliwy a czasem nawet nieufny, jeśli we właściwym czasie nie był poprawnie socjalizowany. Nie powinno się tego w żadnym przypadku utożsamiać ze strachem, jest to prawidłowe zachowanie psa stróżującego, który musi ocenić każdego, kto wchodzi do jego domu i zdecydować, czy można mu zaufać. Collie jest doskonałym stróżem, zawsze powiadomi szczekaniem, że ktoś obcy pojawił się pod drzwiami. Gdyby nie zwracając uwagi na te ostrzeżenia intruz próbował wejść do mieszkania, nie zaatakuje go, tylko wpuści, ale za to nie da mu wyjść, dopóki opiekun mu na to nie pozwoli.

Bez problemu dogaduje się ze zwierzętami z którymi sie wychował, zarówno psami jak i kotami. Bez problemu akceptuje również te, które później do nich dołączają i bardzo szybko się z nimi zaprzyjaźnia. W przeciwieństwie do większości psów, które chcą mieć swojego pana na wyłączność i nie lubią się nim dzielić, owczarek szkocki doskonale czuje się w grupie. Na spacerze nie wchodzi w konflikty z innymi psami. Nigdy nie prowokuje do bójki, ale jeśli on sam, lub jego opiekun zostanie przez któregoś z nich zaatakowany, będzie go bronił, ale zdecyduje się na to w ostateczności, po wyczerpaniu wszystkich innych metod odstraszania.

Z jednej strony collie potrzebuje bardzo dużo czułości i bliskości swojego opiekuna, z drugiej, inspirującej go umysłowo aktywności fizycznej, bez której psu tej rasy trudno się obejść. Podczas wojny zdobył uznanie jako pies sanitarny i przenoszący meldunki, sprawdził się również w prowadzeniu stad owiec. Dziś jest przede wszystkim psem rodzinnym i do towarzystwa, ale mimo, że ponad wszystko ceni bliskość właściciela, nie będzie szczęśliwy spędzając cały dzień na kanapie. Krótkie wyjście dla załatwienia potrzeb fizjologicznych to dla niego za mało. Co najmniej raz dziennie powinien mieć długi atrakcyjny spacer, najlepiej w takim miejscu w którym mógłby się swobodnie wybiegać z innymi psami. Jeśli to możliwe, trzeba go spuśćić ze smyczy. W przeciwieństwie do wielu psów, które upajając się swobodą zapominają o właścicielu, collie się nie oddala, bo przecież jego pasterskie powołanie każe mu go pilnować. W wielu miastach są już "psie parki", gdzie psy mogą się wybiegać. Można również wykorzystać jego energię do uprawiania psich sportów, w których sprawdza się znakomicie. Jest to najlepszy sposób na wyładowanie energii i zacieśnienie więzi z przewodnikiem. Owczarek szkocki nadaje się do praktycznie wszystkich psich sportów, zwłaszcza agility. Chętnie się uczy i doskonale wspólpracuje z przewodnikiem. Może go szkolić nawet dziecko, nic tak nie dowartościuje młodego człowieka, jak możliwość pochwalenia się przed rówieśnikami samodzielnie wyszkolonym psem. Nie mówiąc o tym, że osoba, kto go szkoli, ma w jego hierarchii niczym niezagrożone pierwsze miejsce.

Ch.PL, Mł.Ch.PL BATAVIA DAFF Fun dog - Wł. hod Smart Love FCI

Collie jest idealnym towarzyszem dla kogoś, kto lubi mieć psa na wyciągnięcie ręki i może poświęcić mu dużo czasu. Jest to pies, który bez problemu dostosuje się do warunków i trybu życia swojej rodziny, pod warunkiem, że będzie mógł uczestniczyć we wszystkich ich zajęciach, być blisko nich, czuć, że jest kochany i doceniany. Potrzebuje opiekuna, który prowadzi aktywny tryb życia. Nie nadaje się dla osób, które większość czasu spędzają poza domem, a kiedy wreszcie do niego wracają, najchętniej siadają przed telewizorem i nie mają czasu, żeby zająć się psem.
 

Zalety i wady

+ przemiły pies do towarzystwa
+ doskonały stróż
+ przywiązany do właścicieli
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ inteligentny, szybko się uczy
+ nadaje się do psich sportów

- wrażliwy na niektóre leki
- lubi szczekać

Różnice pomiędzy Collie Smooth a Collie Rough
                                                                        Lucyna Zboralska - hodowla Ko To Ra

  • Pierwszą, najbardziej zauważalną jest oczywiście szata. Collie Smooth ma krótką, twardą sierść i miękki podszerstek. U długowłosego zewnętrzna szata jest długa, szorstka a podszerstek jest miękki i mocny.
  • Następna, duża różnica to temperament. Collie Smooth w całości uzewnętrznia swoje uczucia i jest nastawiony na „Kocham cały świat!”. Collie Rough ma zwykle odrobinę rezerwy, jest spokojniejszy, zrównoważony, dlatego krótkowłosy w stosunku do niego wygląda na zawsze uśmiechniętego, żartobliwego.
  • Gdy przychodzą do domu to Collie Rough będzie poruszał ogonem, przywita się ze wszystkimi i w końcu położy się przy czyichś nogach. Collie Smooth zaś będzie poruszał się całym ciałem, skakał i rozdawał całusy, a później będzie bawił się czyimiś stopami.
  • Collie Krótkowłose są szybsze i często bardziej zwinne, zaś Collie Długowłosy jest psem bardziej myślącym. Podsumowując: Collie Smooth - działa, zaś Collie Rough - myśli.


Ciekawostki


Bardzo często obecność przedstawiciela danej rasy na królewskim dworze sprawia, że wiele osób zaczna się nią interesować. Królowa Wiktoria była wielką miłośniczką psów, W 1864 roku wśród jej ulubieńców znalazł się także Sharp, krótkowłosy collie, który towarzyszył jej przez 15 lat. W parku w Windsorze do dziś mozna oglądać jego pomnik.

Białe umaszczenie owczarka szkockiego

Biel jest obecna we wszystkich umaszczeniach owczarków collie. Kiedyś było jej dużo więcej, z czasem została ograniczona do miejsc wyraźnie wskazanych we wzorcu rasy. Natomiast biel jako barwa dominująca, przez żaden kraj należący do FCI, w tym również Polskę, dotąd nie jest akceptowana. Tymczasem w Stanach Zjednoczonych białe owczarki szkockie są przez American Kennel Club uznane, z dużym sukcesem hodowane i można je podziwiać na wystawach kynologicznych.
 

Biały owczarek szkocki może powstać ze skojarzenia :

  • dwóch psów będących nosicielami, według jednych genu białego według innych genu skrajnej łaciatości. Taki pies ma zazwyczaj głowę w kolorze śniadym, tricolor lub merle (Color Headed White) oraz biały tułów, czasem tylko z niewielkimi plamkami i co najważniejsze jest całkowicie zdrowy. Generalnie im pies ma więcej białego w swoim umaszczeniu tym większa szansa na nosicielstwo tego genu
  • dwóch psów merle - tzw podwójne merle. Powstają psy prawie całkowicie białe, o niebieskich oczach (a czasem są ich pozbawione) Takie kojarzenie oprócz białego umaszczenia może nieść albinizm, ślepotę, głuchotę i inne choroby genetyczne
Mając na uwadze zdrowie przychodzacych na świat psów, ich hodowla powinna opierać się na krzyżowaniu nosicieli białego koloru a nie psów o umaszczeniu merle, Biały collie z głową śniadą lub tricolor będzie zawsze zdrowy, (tzn nie będzie miał chorób genetycznych związanych z kolorem), ten ze znaczeniami blue merle może być zdrowy, ale nie musi.
 
Białe owczarki szkockie są piękne i jak z powyższego wynika, przy właściwym kojarzeniu par hodowlanych, zdrowe. Wypada więc mieć nadzieję, że wzorem USA i Kanady, ten kolor z czasem zostanie również uznany przez FCI, tak jak to miało miejsce w przyadku białego owczarka szwajcarskiego. 


Jak znaleźć dobra hodowlę ?

  • Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 296
OWCZAREK SZKOCKI KRÓTKOWŁOSY
(Collie Smooth)
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.06.1987
Użytkowanie: Pies owczarski.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies ma sprawiać wrażenie inteligentnego, czujnego, aktywnego i pełnego godności. Bezbłędna i harmonijna budowa anatomiczna wskazują na pełną zdolność do pracy.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Wesoły i przyjazny, bez śladu nerwowości lub agresji.
GŁOWA:
Bardzo ważna w ocenie; musi być proporcjonalna do wielkości psa. Oglądana z przodu i z boku ma kształt tępego klina i czysty obrys.
Mózgoczaszka: płaska.
Głowa zwęża się stopniowo od uszu aż do końca czarnego nosa. Policzki nie powinny być widoczne, a kufa spiczasta. Przy oglądaniu z boku górne linie czaszki i kufy są proste, równoległe i jednakowej długości; rozdziela je niewielki, ale widoczny stop. Punkt środkowy pomiędzy wewnętrznymi kącikami oczu powinien wypadać dokładnie w połowie długości głowy. Kufa tępo zakończona, na końcu zaokrąglona, ale nie kanciasta, żuchwa mocna, ale subtelnie zarysowana. Głębokość czaszki od brwi do spodniej krawędzi żuchwy nie może być zbyt duża. Nos zawsze czarny.
Oczy: Bardzo ważna cecha, decydująca o prawidłowym, subtelnym wyrazie. Średniej wielkości, nigdy nie bardzo małe, ustawione lekko skośnie, kształtu migdała i ciemne, jedynie u psów maści niebieskiej marmurkowej oczy (jedno, dwa lub częściowo) są często niebieskie lub niebiesko znaczone. Wyraz inteligentny, przy nasłuchiwaniu wyraźnie ożywiony.
Uszy: Małe, osadzone ani zbyt blisko siebie na wierzchołku głowy, ani zbyt szeroko. W spoczynku odrzucone do tyłu, przy pobudzeniu nastawione i częściowo załamane - końce uszu (mniej więcej jedna trzecia całej długości) skierowane do przodu i naturalnie opadające poniżej krawędzi załamania.
Uzębienie: Zęby duże, szczęki mocne, zgryz nożycowy z pełnym kontaktem wszystkich siekaczy.
SZYJA:
Umięśniona, mocna, dobrej długości, wyraźnie łukowato wysklepiona.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatka ustawiona skośnie, tworzy dobry kąt z ramieniem. Przedramię proste i dobrze umięśnione, łokcie przylegające, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz, kościec umiarkowanie mocny. Przedramię masywne, śródręcze elastyczne, ale mocne.
TUŁÓW:
Długość nieco większa od wysokości w kłębie, grzbiet mocny, lędźwie lekko wysklepione, żebra dobrze wysklepione, klatka piersiowa głęboka, dość szeroka za łopatkami.
KOŃCZYNY TYLNE:
Uda dobrze umięśnione, niższe partie kończyn suche, z wyraźnymi ścięgnami. Stawy kolanowe dobrze kątowane, stawy skokowe niskie, mocne.
ŁAPY:
Owalne, z mocnymi opuszkami. Palce zwarte i wysklepione. Tylne łapy trochę mniej wysklepione od przednich.
OGON:
Długi, zakończeniem kostnym sięga przynajmniej stawu skokowego. W spokoju noszony nisko, z końcem lekko zawiniętym do góry. Przy pobudzeniu może być wzniesiony, ale nigdy powyżej grzbietu.
CHODY:
Bardzo charakterystyczny. Dobrze zbudowany pies nigdy nie ma luźnych łokci, ale przednie łapy są w ruchu wyraźnie zbieżne. Wysokie podnoszenie przednich kończyn, krzyżowanie lub tocząca akcja przodu są w najwyższym stopniu niepożądane. Akcja tyłu swobodna, dynamiczna, dająca mocny napęd, śródstopia, oglądane z tyłu, poruszają się równolegle i niezbyt wąsko. Pożądany dość długi wykrok, a ruch powinien być lekki i nie zdradzać wysiłku.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: Krótka, gładka, o twardym włosie okrywowym i bardzo gęstym podszerstku. Nie wolno jej strzyc ani trymować.
Maść: Uznane są trzy umaszczenia: śniade z białym, trójbarwne (trikolor) i niebieskie marmurkowe (blue merle).
Śniade: Rozmaite odcienie od jasnozłotego do mahoniowego, także z czarnym nalotem. Barwa kremowa i jasnosłomkowa w najwyższym stopniu niepożądane.
Trójbarwne: Czarne z intensywnym podpalaniem na głowie i nogach. Rdzawy nalot na czerni w najwyższym stopniu niepożądany.
Niebieskie marmurkowe: Tło srebrzysto-niebieskie, w czystym odcieniu, na nim czarne plamki i łatki. Pożądane intensywne podpalanie, ale jego brak nie stanowi wady. Rozległe czarne łaty, szare tło czy rdzawe naloty na włosie okrywowym lub podszerstku w najwyższym stopniu niepożądane.
Białe znaczenia: Przy każdym z tych umaszczeń powinny występować mniej lub bardziej rozległe białe znaczenia. Szczególnie pożądane są: pełny lub częściowy biały kołnierz, skarpetki i biały koniec ogona. Na głowie występować może biała strzałka różnej długości.
Maść całkowicie lub w znacznym stopniu biała wysoce niepożądana.
WZROST:
Wysokość w kłębie 56-61 cm dla psa, 51-56 cm dla suki.
Waga psa od 20,5 do 29,5 kg, suki od 18 do 25 kg.
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło:www.zkwp.pl/zg/wzorce/296.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.