Rasy psów

Wybierz inną rasę

POSOKOWIEC HANOWERSKI

Pochodzenie


Wraz z pojawieniem się broni palnej powstało zapotrzebowania na psy tropiące po śladach krwi, które by potrafiły odnaleźć ranną zwierzynę. Posokowiec miał być odpowiedzią na to właśnie zapotrzebowanie. Został stworzony na przełomie XVIII i XIX wieku przez gajowych z książęcego dworu hanowerskiego w Górnej Saksonii, którzy skojarzyli ciężkie psy tropiące, spokrewnione z psami św. Huberta z lżejszymi psami gończymi z okolic Jaegerhof, Harzu i Solling. Ich potomkowie od nazwy miejscowości, z której pochodzą zostali nazwani posokowcami hanowerskimi. Psy te na początku wykorzystywano do pracy w sforze, potem nauczyły się iść po śladzie samodzielnie lub we dwójkę. Znakomicie spisywały się w pracy na równym terenie.


Wkrótce miał mu przybyć konkurent, pojawiła się bowiem potrzeba psa, który równie dobrze mógłby pracować w górach. Nie do końca w tej roli sprawdzały się wykorzystywane do tej pory przez myśliwych lekkie psy gończe, które mimo wszystko w trudnym, górskim terenie sprawdzały się lepiej niż ciężkie posokowce hanowerskie. Postanowiono więc połączyć sprawność psów gończych z niezawodnością posokowca hanowerskiego i tak powstał posokowiec bawarski, równie skuteczny jak hanowerski ale od niego lżejszy i sprawniejszy w górskim terenie. Te niewątpliwe zalety spowodowały, że z czasem zaczął on wypierać swojego starszego brata.

Po wojnie ich pogłowie znacznie się zmniejszyło i dziś są rasą bardzo rzadką. W Niemczech, swoim rodzinnym kraju, psy te nie są zbyt popularne i znajdują się niemal wyłącznie w rękach myśliwych. W Polsce znalazły wielu entuzjastów, więcej bawarski niż hanowerski, ale co ciekawe, mają wielu miłośników wśród osób, które z polowaniem nie mają nic wspólnego. Może to, że znalazły się w rękach entuzjastów, dla których liczą się nie tylko ich walory użytkowe ale również eksterier spowodowało, że zarówno posokowce bawarskie jak i hanowerskie mamy na światowym poziomie.

Wygląd
 
Posokowiec hanowerski jest psem średniej wielkości, o stosunkowo ciężkiej budowie, mocnym grzbiecie, szerokiej, dobrze rozbudowanej klatce piersiowej, krótkich, muskularnych kończynach oraz nisko noszonym ogonie.

Ma szeroką, lekko wysklepioną czaszkę i odziedziczone po bloodhoundzie pomarszczone czoło, co nadaje mu bardzo charakterystyczny, zasmucony wygląd. Ma ciemne oczy z dobrze przylegającymi, wyraźnie ciemno pigmentowanymi powiekami. Uszy szerokie, obwisłe, nos bardzo duży z szerokimi nozdrzami.

Obydwa posokowce są bardzo do siebie podobne. Oba są muskularne i dobrze zbudowane, ale posokowiec bawarski jest znacznie lżejszy od posokowca hanowerskiego. Można powiedzieć, że jest jego krótszą i bardziej elegancką wersją. Ma krótsze nogi i gładką, niepomarszczoną skórę.
 
Wysokość w kłębie: psy 50-55, suki 48-53 cm.
Masa ciała: psy 30-40 kg, suki 25-35 kg.
 

Charakter, usposobienie 

Posokowiec to pies, który tropi po śladach krwi zostawionych przez ranną zwierzynę. Niemiecki myśliwski kodeks honorowy nakazuje, żeby na koniec polowania odnaleźć wszystkie ranne i martwe zwierzęta. Często zdarza się, że zwierzę jest tylko lekko ranne i zdoła odejść wiele kilometrów od miejsca postrzału, do jego odnalezienia używa się wtedy posokowców. Jest to trudne zadanie, wymagające doskonałego węchu i doprowadzonej do perfekcji umiejętności tropienia. Dobry pies potrafi iść wiele kilometrów po starym, kilkudniowym tropie. Kiedy znajdzie zwierzynę głosem zawiadamia myśliwego, a jeśli jest zbyt daleko wraca do swojego przewodnika i doprowadza go do postrzelonego zwierzęcia. Często poszukiwania trwają bardzo długo, tak długo, aż cała postrzelona, żywa lub martwa zwierzyna nie zostanie odnaleziona.

Szkolenie posokowca jest trudne, kosztowne i trwa bardzo długo, często nawet kilka lat. Stawia mu się niezwykle wysokie wymagania, jeśli pies ma zachować sprawność jako pies tropiący, musi często ćwiczyć i chodzić po tzw. sfarbowanym tropie. Pod tym względem posokowce nie mają sobie równych, zarówno posokowiec bawarski jak i hanowerski. To, którego z nich wybrać zależy od oczekiwań i potrzeb właściciela. Obydwa są wybitnymi psami myśliwskimi, pierwszy jest pełen energii, bardziej cięty i sprawniej porusza się w górskim terenie, drugi jest znacznie spokojniejszy, bardziej zrównoważony i lepiej sprawdza się w terenie nizinnym. Większość tych psów nie ma dziś okazji do wykorzystania swoich wyjątkowych umiejętności, okazało się jednak, że doskonale sprawdzają się w roli przyjaciela rodziny, która bardziej niż kanapę i telewizor woli dalekie wycieczki za miasto. 
 
Szata

Posokowiec hanowerski ma krótką, gęstą, twardą, prawie szorstka sierść. Na tylnej krawędzi ud włos jest trochę dłuższy i grubszy. Owłosienie na ogonie gęste i twarde, na spodniej części trochę dłuższe i grubsze. Skóra gruba, luźna, przeważnie pofałdowana na głowie i szyi. Pofałdowane czoło jest typowe dla rasy.

Umaszczenie od jasnej do ciemnej czerwieni jeleniej, mocniej lub słabiej pręgowane, z maską lub bez. Białe znaczenia na przedpiersiu nie są tolerowane.

Pielęgnacja posokowca nie jest kłopotliwa, sprowadza się głównie do systematycznego szczotkowania sierści, zwłaszcza w okresie linienia.

Więcej na temat pielęgnacji posokowca i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Posokowiec jest psem silnym i zdrowym, jeśli pojawiają się jakieś problemy ze zdrowiem, są to przeważnie różnego rodzaju urazy spowodowane bieganiem po gęstych leśnych zaroślach.
 
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Posokowiec jest bardzo specjalistycznym psem myśliwskim, którego umiejetności mogą być w pełni wykorzystane tylko w rękach myśliwego. Ze względu na doskonały charakter i znakomity kontakt z otoczeniem stał się również bardzo cenionym psem rodzinnym. Jest spokojny, zrównoważony, przywiązany do swoich właścicieli, ale nie nadaje się na typowego mieszczucha, wyprowadzanego na spacer na smyczy lub wypuszczanego do przydomowego ogródka. W takich warunkach nie będzie szczęśliwy i wykorzysta pierwszą sposobność żeby czmychnąć w poszukiwaniu przygód.

Ponieważ jego przodkowie pracowali zawsze samotnie, posokowiec jest psem niezależnym i wielkim indywidualistą. Idąc na spacer będzie chciał podążać złapanym przez siebie tropem, a nie wybraną przez pana parkową alejką. Nie jest to więc pies dla każdego, wymaga właściciela, który zapewni mu abardzo ktywny tryb życia i znajdzie czas na wspólne zajęcia, bo ten mały mysliwy źle znosi bezczynność i nudę.


Zalety i wady

+ doskonały pies myśliwski
+ inteligentny
+ zrównoważony
+ przywiązany do właścicieli
+ przyjazny wobec dzieci
+ niekłopotliwy w pielęgnacji
  - wymaga bardzo dużo ruchu
- samodzielny i dość uparty
- źle znosi samotność
- lubi ucieczki


Wzorzec rasy FCI 

POSOKOWIEC HANOWERSKI
Wzorzec FCI nr 213 (09.06.1999/D)*
(Hannover’scher Schweisshund)

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego standardu: 09.06.1999
Użytkowanie: tROPOWIEC, posokowiec
Klasyfikacja FCI: grupa 6 (Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne), sekcja 2 (Posokowce), Podlega próbom pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Posokowce hanowerskie wywodzą się bezpośrednio od tzw. Leithhund’ów - psów tropiących, znanych już w Średniowieczu. Wraz z pojawieniem się broni palnej zmieniła się metoda polowania na grubą zwierzynę, a z nią sposób pracy posokowców, które odtąd służyły głównie do poszukiwania postrzałków. Od 1894 roku istnieje klub - Yerein Hirschmann e.V, który zajmuje się hodowlą posokowców. W tym czasie powstała i utrwaliła się właściwa nazwa rasy - posokowiec hanowerski. Psy tej rasy przez cały czas są hodowane ze szczególnym uwzględnieniem ich cech użytkowych.

WYGLĄD OGÓLNY:
Posokowiec hanowerski sprawia wrażenie psa średniej wielkości, proporcjonalnego, pełnego siły. Dobrze zbudowane, mocno umięśnione kończyny przednie i tylne umożliwiają wytrwałą pracę. Zbyt wysokie kończyny, szczególnie przebudowane, utrudniają pracę nosem i nie są pożądane. Szeroka, głęboka klatka piersiowa pozostawia wiele miejsca do rozwoju płuc i serca. Lekko pofałdowane czoło i przejrzyste, ciemne oczy nadają posokowcom hanowerskim typowy historyczny wyraz. Typowa dla rasy jest maść czerwona pręgowana, od jasnej do ciemnej czerwieni tworzy wiele wariantów kolorystycznych.

WAŻNE PROPORCJE:
a) długość tułowia : wysokość w kłębie 1,4 : 1
b) głębokość klatki piersiowej : wysokość w kłębie 0,5 : 1
c) długość kuty : długość głowy 0,5 : 1

ZACHOWANIE - CHARAKTER:
Spokojny i pewny charakter, przy tym doskonale porozumiewa się ze swoim przewodnikiem, ale nieufny w stosunku do obcych. Wysoka zdolność koncentracji w czasie tropienia.

GŁOWA:
Skóra na czole lekko pofałdowana.
Mózgoczaszka:
Czaszka szeroka, rozszerzająca się ku tyłowi, płasko wysklepiona, guz potyliczny słabo zaznaczony, wyraźne łuki brwiowe.
Stop przeważnie mocno zaznaczony, u psów wyraźniejszy.
Trzewioczaszka:
Nos szeroki, najczęściej czarny, rzadko ciemnobrązowy. Nos duży, szeroki, skrzydełka nosa dobrze rozwarte. Grzbiet nosa lekko wysklepiony lub prawie prosty, u psów bardziej wysklepiony. W kierunku czoła stopniowo zwężający się.
Kufa mocna, głęboka i szeroka, dobrze rozwinięta (około 50% długości głowy).
Wargi opadające i dobrze zaokrąglone.
Uzębienie dobrze rozwinięte, bardzo mocne, proste, kompletne - 42 zęby. Zgryz nożycowy lub cęgowy.
Szczęki mocno umięśnione i bardzo silne.
Oczy nie za głęboko osadzone, dobrze zamykające się powieki, tęczówki ciemnobrązowe. Oczy wolne od ektropium i entropium.
Uszy średniej wielkości, wysoko i szeroko osadzone, gładkie bez fałd, dobrze przylegające do głowy, dolna krawędź zaokrąglona.

SZYJA:

Długa i mocna, rozszerzająca się stopniowo w kierunku klatki piersiowej. Podgardle pełne i luźne, lekki łałok dopuszczalny.

TUŁÓW:
Górna linia długa, często lekko przebudowana.
Kłąb dobrze zaznaczony, mocne osadzenie szyi.
Grzbiet mocny.
Lędźwie przy lekkiej wypukłości szerokie i giętkie.
Zad szeroki i długi, lekko opadający w kierunku ogona.
Klatka piersiowa głęboka i pojemna, bardziej szeroka niż głęboka.
Linia dolna i brzuch stopniowo wstępująca, brzuch lekko podciągnięty.

OGON:

Wysoko osadzony, długi i nieco wygięty; u nasady mocny, stopniowo zwęża się ku końcowi.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie widziane z boku ustawione prostopadle do tułowia i proste. Widziane z przodu proste, proporcjonalne do tułowia.
Łopatka płasko przylegająca, solidnie umięśniona, dobrze ukośnie ułożona.
Przedramię długie.
Łokieć dobrze ułożony do tyłu i przylegający.
Przedramię proste, dobrze umięśnione.
Staw nadgarstkowy szeroki, prawie prosty.
Śródręcze nigdy całkiem pionowe.
Łapy mocne, okrągłe; palce dobrze wysklepione, ciasno przylegające; duże i mocne, pazury silne.
Kończyny tylne widziane z boku są stawiane lekko do przodu lub też lekko do tyłu. Dobrze kątowane. Widziane z tyłu proste.
Miednica szeroka i pojemna.
Udo solidnie umięśnione.
Kolano: kąt stawu kolanowego większy niż 120°.
Podudzie proste i suche.
Staw skokowy szeroki i mocny.
Śródstopie prawie prostopadłe do podłoża.
Łapy okrągłe, palce zwarte.

CHODY:

Opanowane wszystkie rodzaje chodu, ruch pełen temperamentu, elastyczny. Przy pracy preferowany jest stęp i galop.

SKÓRA:
Gruba, luźna, przeważnie pofałdowana na głowie i szyi. Pofałdowane czoło jest typowe.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos krótki, gęsty, twardy prawie szorstki, tylko na tylnej krawędzi ud trochę dłuższy i grubszy. Owłosienie na ogonie jest gęste i twarde, na spodniej części trochę dłuższy i grubszy.
Umaszczenie od jasnej do ciemnej czerwieni jeleniej, mocniej lub słabiej pręgowane, z maską lub bez. Białe znaczenia na przedpiersiu nie są tolerowane.

WZROST:

Wysokość w kłębie:
- psy 50-55 cm
- suki 48-53 cm

WAGA:
- psy 30-40 kg
- suki 25-35 kg

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.
- kwadratowa sylwetka,
- cienka kość,
- wady uzębienia: brak Pl lub innych zębów, przodozgryz i tyłozgryz,
- ektropium i entropium,
- zbyt duże lub zbyt małe uszy,
- mocno przebudowany tył,
- grzbiet łękowaty lub karpiowaty,
- beczkowata klatka piersiowa,
- mocno skrzywiony lub cienki ogon,
- stroma lub luźna łopatka,
- krowia lub beczkowata postawa kończyn,
- rozstawione palce, zajęcza łapa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Wyraźnie występujące wyżej podane wady powodują dyskwalifikację.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
________________________________________
* Tłumaczenie:
M. Szmurło, E. Chwalibóg, M. Cyperling, M. Larska, D. Witkowska, B. Zalewska-Pankanin
Na podstawie: http://www.zkplock.home.pl/klub_posokowca/strony/wzorce.php
 

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.