Jak znaleźć dobrą hodowlę?

• Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców

• Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatn

Wzorzec rasy

Wzorzec FCI nr 189 /12. 03.1999/, wersja angielska
FIŃSKI LAPPHUND / SUOMENLAPINKOIRA
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Finlandia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 12.03.1999.
UŻYTKOWOŚĆ: Pierwotnie był to pies pasterski i stróżujący, używany do pracy przy wypasie reniferów. Obecnie jest popularnym psem do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 3 Nordyckie psy stróżujące i pasterskie.
Bez prób pracy.

ZARYS HISTORII RASY:
Lapończycy od wieków używali psów w typie fińskiego lapphunda jako psów pasterskich do wypasu reniferów i psów stróżujących na Półwyspie Fennoskandzkim oraz na północnych terenach Rosji. Psy te przyczyniły się do wydania w 1945 r. przez Fiński Związek Kynologiczny wzorca rasy. W 1967 r. zmieniono nazwę rasy – lapoński pies pasterski – na lapphund. W latach 70. XX wieku ustalał się typ i obraz rasy, tak więc kilkakrotnie doprecyzowywano wzorzec. W 1993 r. zmieniono nazwę rasy na fiński lapphund. Typ rasy ustabilizował się w krótkim czasie; obecnie rasa jest bardzo popularna w całej Finlandii, pełniąc przede wszystkim rolę psa domowego, trzymanego w celach hobbystycznych.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Mniej, niż średniej wielkości; mocnej jak na swą wielkość budowy; długości przekraczającej nieco wysokość w kłębie. Pies o długiej i gęstej sierści oraz stojących uszach.

ISTOTNE PROPORCJE:
Głębokość tułowia stanowi nieco mniej, niż połowę wysokości w kłębie. Kufa nieznacznie krótsza od czaszki. Czaszka nieco dłuższa, niż szersza; głębokość odpowiada szerokości.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Bystry, odważny, spokojny, chętny do nauki. Przyjacielski i wierny.

GŁOWA:
Mocna w zarysie, dosyć szeroka.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka : Szeroka, nieco wypukła.
Czoło dosyć wysklepione. Wyraźnie zaznaczona bruzda czołowa.
Stop: Wyraźnie zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Preferowany czarny, lecz harmonizujący z kolorem szaty.
Kufa: Mocna, szeroka i prosta; widziana z góry i boku – równomiernie i nieznacznie zwężająca się.
Wargi: Napięte.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa mocne. Zgryz nożycowy.
Policzki: Łuki jarzmowe wyraźnie zaznaczone.
Oczy: Ciemnobrązowego koloru, a zarazem harmonizujące z kolorem szaty; owalnego kształtu. Łagodny i przyjacielski wyraz.
Uszy: Średniej wielkości, stojące lub pół stojące, osadzone dosyć szeroko; dosyć szerokie u nasady, trójkątnego kształtu, bardzo ruchome.

SZYJA:
Średniej długości, silna, okryta gęstym włosem.

TUŁÓW:
Kłąb: Umięśniony i szeroki, delikatnie zaznaczony.
Grzbiet: Mocny i prosty.
Lędźwie: Krótkie i umięśnione.
Zad: Średniej długości, dobrze wykształcony, jedynie nieznacznie skośny.
Klatka piersiowa: Głęboka, dosyć długa, sięgająca niemal łokci, niezbyt szeroka. Żebra lekko wysklepione; przedpiersie wyraźnie widoczne, niezbyt mocne.
Dolna linia: Nieco podciągnięta.

OGON:
Osadzony dosyć wysoko, średniej długości, okryty gęstym, długim włosem. Koniuszek ogona może mieć formę haczyka, przypominającego literę „J”. W ruchu ogon zwinięty nad grzbietem lub na bok; w spoczynku może zwisać.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wrażenie ogólne: Silne, o mocnym kośćcu. Widziane z przodu – Łopatki: Nieco ukośne.
Ramię: Długości łopatki. Kąt między łopatką a ramieniem jest raczej rozwarty.
Łokcie: Ustawione nieco niżej, niż dolna linia klatki piersiowej; ustawione ściśle do tyłu.
Przedramię: Dosyć mocne, pionowe.
Nadgarstek: Giętki.
Śródręcze: Średniej długości, nieco ukośne.
Przednie łapy: Dobrze wysklepione; raczej owalne, niż okrągłe; okryte gęstym włosem. Opuszki elastyczne, o bokach okrytych gęstym włosem.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wrażenie ogólne: O mocnym kośćcu, silne; widziane z tyłu – proste i równoległe. Kątowanie zaznaczone wyraźnie, ale nie przesadnie.
Udo: Średniej długości, dosyć szerokie, z dobrze rozwiniętymi mięśniami.
Kolano: Skierowane do przodu; kątowanie dosyć wyraźnie zaznaczone.
Podudzie: Stosunkowo długie i muskularne.
Staw skokowy: Ustawiony umiarkowanie nisko; kątowanie zaznaczone wyraźnie, ale nie przesadnie.
Śródstopie: Dosyć krótkie, mocne i pionowe.
Tylne łapy: Takie same, jak przednie. Palce szczątkowe nie są pożądane.

CHÓD/RUCH:
Nie wymagający wysiłku. Z łatwością przechodzi od kłusa do galopu, będącego najbardziej naturalną formą ruchu. Kończyny poruszają się równolegle. Podczas pracy – zwinny i szybki.

SKÓRA:
Równomiernie napięta, bez zmarszczek.

SZATA:
WŁOS:
Gęsty, zwłaszcza u psów – mają one obfitą grzywę. Długi, prosty i szorstki włos okrywowy. Włos na głowie i przedzie kończyn – krótszy. Pies musi mieć miękkie i gęste podszycie.
MAŚĆ:
Dopuszczalne są wszystkie kolory. Kolor podstawowy musi dominować. Kolory inne, niż podstawowy, mogą pojawiać się na głowie, szyi, klatce piersiowej, spodniej stronie tułowia, kończynach i ogonie.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Idealna wysokość – psy: 49 cm, suki: 44 cm.
Z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej).
Typ jest bardziej istotny, niż wielkość.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Nie samcze psy i nie sucze suki.
• Lekka głowa.
• Niewystarczający stop.
• Wiszące uszy.
• Ogon noszony stale poniżej górnej linii.
• Zbyt mocno lub zbyt słabo kątowane tylne kończyny.
• Brak podszycia.
• Płasko leżąca szata.
• Kędzierzawy włos okrywowy.
• Niewyraźny kolor podstawowy.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Złamany ogon.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/189.pdf