Pochodzenie

Niemal każde źródło podaje inną wersję powstania rasy, wygląda na to, że więcej jest w tych przekazach legend, niż udokumentowanych faktów. Wiadomo jednak z całą pewnością, że jest to rasa mająca bardzo długą historię. Przodkiem chihuahua był prawdopodobnie mały pies „techichi”, który należał do Tolteków, żyjących w IX wieku w Meksyku. Kiedy zostali oni podbici przez Azteków, członkowie zwycięskiego plemienia nie interesowali się ich psami, nie znajdując dla nich żadnego zastosowania. Na szczęście te maleńkie pieski stały się natychmiast maskotkami azteckich księżniczek. Wierzono, że są przewodnikami dusz zmarłych i ich towarzyszami w pozagrobowym życiu, dlatego też często stawały się ofiarami ówczesnych obrzędów pogrzebowych. Liczne małe kostki znajdywane w pochodzących z tego okresu grobowcach zdają się potwierdzać te praktyki. W ruinach pałaców ostatniego, zmarłego w 1520 roku władcy Azteków - Montezumy, amerykańscy archeolodzy znaleźli gliniane i kamienne figurki oraz malowidła przedstawiające małe psy o dużych uszach, długich pazurach oraz charakterystycznym dla chihuahuy niezarośniętym ciemiączku.

Meksykanie są przekonani, że dzisiejszy perro chihuahueno jest owocem skojarzenia dawnego techichi Tolteków z bezwłosym psem pochodzącym z Azji. Żyjący na przełomie XV i XVI wieku Franciszkanin Bernardino de Sahagún, którego prawdziwe nazwisko brzmi Bernardino de Ribeira, autor licznych prac na temat życia Azteków, pisze o istnieniu dwóch typów tych psów. Pierwszy został przez niego opisany jako mały, żółty piesek, drugi natomiast jako nagi pies. Fakt, że w Stanach Zjednoczonych do dziś w miotach chihuahuy przychodzą na świat nagie psy, według meksykańskich kynologów może być potwierdzeniem tej tezy.

Do naszych czasów przetrwała odmiana krótkowłosa oraz długowłosa. Nie ma zgodności co do tego, która z nich była pierwsza. Jedni twierdzą, że pierwotnie chihuahua był psem krótkowłosym i dopiero dzięki Amerykanom, którzy skrzyżowali go z papillonem oraz szpicem miniaturowym pojawiła się odmiana długowłosa. Przeciwnicy tej teorii dowodzą, że wszystko zaczęło się od psa długowłosego a w następstwie skojarzenia go z angielskim toy terrierem powstała odmiana krótkowłosa.
    

Aż do połowy XIX wieku chihuahua nie był znany poza granicami Meksyku. Dopiero wtedy turyści odwiedzający ten kraj odkryli maleńkie, urocze pieski, zaczęli je kupować i wywozić za granicę. W latach 20-tych ubiegłego wieku dotarły do Ameryki, gdzie znalazły wielu zwolenników. Mimo, że chihuahua pochodzi z Meksyku, to właśnie Amerykanie wyhodowali psa o utrwalonych cechach genetycznych. Na wystawie po raz pierwszy pokazano go w 1884 roku a w 1904 roku zarejestrowano pierwszych przedstawicieli rasy w amerykańskiej księdze hodowlanej. W tym samym roku na wystawie pojawiło się zaledwie pięć psów a w roku 1916 ich liczba wzrosła do pięćdziesięciu. W 1923 roku hodowcy amerykańscy założyli pierwszy klub rasy i zdecydowali się ostatecznie na zachowanie ich pierwotnej nazwy - chihuahua.

Choć pojedyncze psy tej rasy pojawiły się w Anglii już około 1860 roku, to jej prawdziwy rozwój na wyspach datuje się od 1952 roku, kiedy to powołano do życia brytyjski klub miłośników chihuahua i zarejestrowano pierwszych osiem psów. Anglicy ulegli ich urokowi, dzieki czemu w 1969 roku było ich już przeszło cztery tysiące.

W 1965 roku rozdzielono odmianę krótkowłosą i długowłosą, zezwolono jednak na ich krzyżowanie. Z początku psy krótkowłose, uważane były w Ameryce za bardziej żywotne i z tego powodu cieszyły się w większym powodzeniem. Moda na psy długowłose przyszła znacznie później, ale ich uroda sprawiła, że znalazły bardzo szybko wielu zwolenników, zarówno w Ameryce jak i całej Europie. W Polsce chihuahuy pojawiły się w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, z początku nie wzbudzały szczególnego zainteresowania, dopiero w ostatnich latach nastąpił wielki wzrost ich popularności.

Int.Ch. Ch.PL.SRB , Mł.Ch.PL MR. MAGOO Crazy Passion. Wł.hod.Crazy Passion

Mimo niewielkiego wzrostu chihuahua jest psem masywnym, o silnej, zwartej budowie. Długość ciała nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. U samców pożądany jest tułów prawie kwadratowy, u suk może być nieco dłuższy.

Ma bardzo charakterystyczną głowę z wyraźnie zaokrągloną czaszką, w kształcie jabłka, co jest charakterystyczna cechą rasy. Stop wyraźnie zaznaczony, głęboki. Kufa krótka, u nasady szeroka, zwężająca się w kierunku ciemnego, nieznacznie zadartego nosa. Wargi suche, przylegające, zgryz nożycowy lub cęgowy. Wyraźny przodozgryz lub tyłozgryz jest wadą. Oczy duże, okrągławe, bardzo wyraziste, ciemne, nie wyłupiaste. Uszy duże, stojące, jakby za duże do tej maleńkiej główki, nadają psu wyraz stałego zaciekawienia. Szerokie u nasady, zwężające się ku końcom, w spoczynku nachylone na bok pod kątem 45°. Lekko wygięta, niezbyt długa szyja łagodnie łączy się ze zwartym i mocnym tułowiem. U odmiany długowłosej obecność dłuższego włosa tworzącego kryzę jest bardzo pożądana

Grzbiet krótki, mocny i prosty, kłąb lekko zaznaczony. Klatka piersiowa głęboka i szeroka, sięgająca łokci, z dobrze wysklepionymi żebrami. Dolna linia z wyraźnie podciągniętym brzuchem. Ogon wysoko osadzony, w ruchu wysoko noszony, nieco zagięty, bądź w postaci półkola, z końcówką skierowaną ku lędźwiom. W spoczynku ogon jest opuszczony. Nigdy nie powinien być noszony między tylnymi nogami, ani zakręcony poniżej linii grzbietu. U odmiany długowłosej szata na ogonie tworzy pióro.

Kończyny przednie widziane z przodu proste, widziane z boku prostopadłe do podłoża. Ramię dobrze kątowane, łokcie przylegające. Kończyny tylne dobrze umięśnione, prostopadłe do podłoża, równoległe w stosunku do siebie, dobrze kątowane. w stawach biodrowych, kolanowych i skokowych. Łapy bardzo małe, owalne, z rozstawionymi palcami, pazury mocno łukowate i umiarkowanie długie. Opuszki dobrze wykształcone i bardzo elastyczne.

Wysokość w kłębie: wzorzec nie precyzuje
Masa ciała: idealna między 1.5 a 3 kg.
Psy ważące między 0,5 kg a 1,5 kg są akceptowane.
Ważące poniżej 500 gr i ponad 3 kg powinny być dyskwalifikowane.
 

Ch.PL,Mł.Ch.PL BALTAZAR Kociokwik FCI Wł.hod Etruria Polonia

Trudno znaleźć psa, którego charakter lepiej ilustruje powiedzenie „w małym ciele wielki duch”. W tym maleńkim stworzeniu drzemie charakter i odwaga dużego psa. Chihuahua jest bardzo pewny siebie, jeśli mu się coś nie spodoba potrafi przeciwstawić się każdemu psu, bez względu na jego wielkość i chyba tylko jego zaskoczeniu i ubawieniu zawdzięcza to, że z tej opresji wychodzi cało. Patrząc na zaciekłość z jaką potrafi atakować kilkadziesiąt razy większego od siebie czworonoga, trudno uwierzyć, że kiedykolwiek widział się w lustrze. Nie można do takich sytuacji dopuszczać, bo jeśli trafi na mało pobłażliwego przeciwnika, może się to skończyć tragicznie.

Ta cecha charakteru powoduje, że chihuahua potrzebuje bardzo starannej socjalizacji, wychowania i szkolenia. Trzeba wcześnie oswoić szczenię z innymi psami i wyhamowywać ewentualną skłonność do ich zaczepiania. Nie wolno tego zlekceważyć, bo ani się obejrzymy, jak wyrośnie nam mały agresor. Jest to piesek niezwykle władczy, o dominującym charakterze, który wykonanie każdego polecenia poprzedzi próbą negocjacji. Będzie udawał, że nie słyszy, nie rozumie, a jeśli opiekun pozwoli sobie na chwilę słabości i polecenia nie wyegzekwuje, zaliczy sobie punkt na swoim koncie i bardzo dobrze to zapamięta.

Int.Ch. Multi Ch SPICED COOKIE Volpino Mini i Ch.PL Mł.Zw.Kl BALBINKA Gwiazdki z Białego Domu
Wł.hod Dolce Piccoli FCI

Najczęściej popełnianym błędem jest pozwalanie mu na wszystko, jest to piesek, który potrzebuje szkolenia, przy nieumiejętnym postępowaniu może stać się zadziorny i hałaśliwy. Jest bardzo niezależny i ma zadatki na małego tyrana. Na szczęście jest niezwykle inteligentny i łatwo się uczy, bez problemu można go wychować na grzecznego i miłego psa. Jeśli zdarzają się problemy wychowawcze, wynikają prawie zawsze z błędów popełnionych przez właściciela. Chihuahua ma silny charakter, wcale nie jest wydelikacony, należy go więc traktować tak, jak każdego dużego psa a nie jak maskotkę. Choć niektórym właścicielom trudno w to uwierzyć, ten pies umie i lubi chodzić a nawet biegać, nie wolno nosić go w torebce i zabierać mu radości z normalnego, aktywnego życia.

Właściciel musi ustalić właściwą hierarchię i bardzo łagodnie ale stanowczo przyzwyczaić psa do jej respektowania. Większość wad przypisywanych tej rasie wynika z braku lub złego wychowania. Chihuahua jest bardzo czujny, ciekawski, a do tego ma niespożytą energię, ma władczy charakter i zawsze będzie próbował postawić na swoim. Jest jednocześnie tak bardzo związany ze swoim panem, że zrobi dla niego wszystko, jeśli poświęci mu trochę czasu i wyraźnie pokaże, czego od niego oczekuje. A pilność i dobre wyniki w nauce entuzjastycznie pochwali i nagrodzi.
 

Zdj.hod.Apolonia’s Wild Band FCI
 

Obydwie odmiany powinny mieć średnio obfity podszerstek.

Umaszczenie: u obydwóch odmian akceptowane są wszystkie kolory we wszystkich możliwych odcieniach i kombinacjach, z wyjątkiem umaszczenia marmurkowego.

Czas, jaki trzeba poświęcić na utrzymanie szaty w nienagannym stanie zależy przede wszystkim od jej długości.

Więcej na temat pielęgnacji chihuahuy i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj

 

Mimo swojej niewielkiej postury i pozornej delikatności, chihuahua jest psem odpornym i zdrowym, który, jeśli jest odpowiednio żywiony i zadbany, dożywa średnio około 14 lat, a czasem nawet więcej. Jego właściciele muszą jednak liczyć się z możliwością wystąpienia kilku problemów zdrowotnych. Zdarzają się więc czasem choroby oczu, przede wszystkim postępujący zanik siatkówki, oraz typowe dla psów miniaturowych takie schorzenia jak zapadanie tchawicy, zwichnięcie rzepki aseptyczne zapalenie główki kości udowej oraz choroby serca. Spotyka się również przypadki hipoglikemii, czyli spadku poziomu cukru we krwi. Objawia się to apatią, nadmierną sennością, bladością błon śluzowych a czasem nawet omdleniem. Przy wystąpieniu pierwszych objawów, należy podać zwierzęciu glukozę lub roztwór cukru.

Niektórych można uniknąć utrzymując właściwą higienę. Dotyczy to przede wszystkim zębów, na których, zwłaszcza jeśli pies dostaje miękkie, papkowate jedzenie, bardzo szybko odkłada się kamień nazębny, który jest doskonałym podłożem dla rozwoju chorobotwórczych bakterii. Jedyną metodą uniknięcia tego problemu jest regularne czyszczenie zębów. 
 

Ch.PL Mł.Ch.PL SWIT z Końskiego Raju, Ch.PL Mł.Ch.PL Mł.Zw Kl.EL PASO z Końskiego Raju 
Ch.PL Mł.Ch.PL BANER z Końskiego Raju. Wł.hod. Z Końskiego Raju

Z tego względu najlepsza jest dobrej jakości sucha karma, bo zapobiega osadzaniu się resztek jedzenia. Chihuahua żywi się często w bardzo nietypowy sposób. Zamiast jeść prosto z miski, bierze po 2-3 granulki w zęby, wynosi je w ulubione miejsce i tam je po kolei zjada. Ma tendencję do tycia, nie wolno go więc przekarmiać, bo przy delikatnej budowie nadwaga może prowadzić do problemów ze stawami. Doświadczeni hodowcy twierdzą, że lepiej dawać psu całodzienną porcję do miski i pozwolić mu jeść wtedy, kiedy ma na to ochotę. Pies opróżnia ją wówczas powoli, a nie wymiata do czysta w obawie, że mu ją ktoś zabierze, w efekcie je tylko tyle, ile jego organizm rzeczywiście potrzebuje.

Chihuahuy miewają problemy z rozrodem, rodzą mało szczeniąt, poród bywa trudny i nierzadko kończy się cesarskim cięciem. Poważne problemy zdrowotne mogą wystąpić u psów przesadnie zminiaturyzowanych. Pies tej rasy nie powinien wykazywać oznak skarłowacenia. Dorosłe pieski ważące niewiele ponad 500 gramów mogą być podatne na różnego rodzaju choroby, nawet błahe infekcje lub zaburzenia jelitowe mogą zagrażać ich życiu. Niezarośnięte ciemiączko, które u tej rasy często się zdarza, u osobników najmniejszych jest tak znaczne, że pies ma nikłe szanse na przeżycie.

 

Chihuahua jest bardzo miłym, potrzebującym bliskości człowieka psem. Poradzi sobie z nim nawet niemający doświadczenia właściciel, pod jednym warunkiem: że nie zabraknie mu konsekwencji i stanowczości w jego wychowaniu. Jest to piesek o dużym temperamencie i mocnym charakterze, nie można mu więc pozwalać na wszystko. Trzeba go traktować tak, jak każdego dużego psa, ponieważ on sam w takiej roli czuje się najlepiej. Jest bezgranicznie oddany swojemu opiekunowi, bardzo się do niego przywiązuje i najchętniej by go nie odstępował ani na krok. Fakt, że jest taką drobinką powoduje, że jego pan bardzo często traci czujność i zbytnio go rozpieszcza, co ten mały spryciarz natychmiast wykorzysta. Zanim się jego pan obejrzy, wejdzie mu na głowę.
 

Jest idealnym psem do towarzystwa, zwłaszcza dla osób, które mogą poświęcić mu dużo czasu. Uwielbia czułości, godzinami może przesiadywać na kolanach swojego pana. Chociaż jest bardzo przywiązany do wszystkich domowników, to zawsze wybiera jedną osobę, która dla niego jest najważniejsza. Jest to bardzo sympatyczne, ale trzeba zachować rozsądek, bo łatwo można się stać jego niewolnikiem. Pies szybko uzależni się od swojego opiekuna, nie będzie chciał zostać sam w domu, a jego wyjazd na wakacje może nawet odchorować. Utrata właściciela to dla psa tej rasy prawdziwa katastrofa, decydując się na wzięcie go do swojego domu trzeba to mieć na uwadze.

Chihuahua może mieszkać wszędzie, bardzo dobrze będzie się czuł zarówno w domu z ogrodem jak i w maleńkim mieszkaniu. Jedynym problemem jest zapewnienie mu bezpieczeństwa. Jest psem delikatnym, w przypadku szczeniaka nawet zeskoczenie z kanapy może skutkować złamaniem. Przed przywiezieniem szczenięcia do domu, trzeba bardzo dokładnie sprawdzić mieszkanie i zabezpieczyć wszystkie miejsca, które mogą być dla niego niebezpieczne. Szczególnie prześwit pod barierką na schodach lub na balkonie.
 

Fleur De Rose VIVALDI i jego synowie OREO I OTTO Viwera Parys

Większość psów bardzo przeżywa odłączenie od matki i rodzeństwa. W dzień łatwo malca czymś zająć, prawdziwa rozpacz zaczyna się wieczorem, kiedy piesek zostaje sam w swoim legowisku. Żeby go uspokoić właściciel zazwyczaj bierze go do swojego łóżka. Nie powinno się tego robić, bo może w nocy zacząć wędrować i spaść na podłogę. Chihuahua jest psem bardzo wrażliwym, często ulega kontuzjom, upadek z takiej wysokości może się skończyć złamaniem, które niestety goi się długo i trudno. Idealne w tej sytuacji jest małe legowisko lub budka, do której wkładamy miękki, miły w dotyku kocyk, najlepiej pachnący gniazdem, z którego go zabrano. Żeby się czuł bezpiecznie, budkę stawiamy przy łóżku na tyle blisko, żeby opiekun mógł psa pogłaskać i uspokoić. Ze swoimi właścicielami może spać dopiero wtedy, kiedy będzie mógł sam wskoczyć na łóżko i z niego zeskoczyć, ale wtedy najprawdopodobniej zostanie przy swoim posłaniu. Chihuahua lubi wygodę i ciepło, lubi sam wymościć sobie miejsce do spania, warto mu więc kupić puchaty kocyk i kilka pluszaków. Uwielbia się nimi bawić a nawet z nimi zasypiać.

Chihuhua nie nadaje się na towarzysza małych dzieci, choć w większości przypadków nie wykazuje wobec nich agresji. Pies się ich boi, bo dzieci często obchodzą się z nim tak, jak z zabawką, gwałtownie go podnoszą, przewracają i nagle stawiają na ziemi. Bardzo często nie wiedzą, że psa nie można podnosić za łapki. W efekcie przestraszony psiak może się zacząć wyrywać i nabawić groźnej kontuzji. Jeśli choć raz zaliczy jakiś bolesny upadek, będzie od dzieci uciekał, może nawet reagować agresywnie, jeśli go nagle zechcą wziąć na ręce. W tej sytuacji lepiej z zakupem chihuahuy zaczekać do czasu, aż dzieci podrosną, będą bardziej zrównoważone, spokojniejsze i pies przestanie się ich obawiać. Ze starszymi dziećmi chihuahua nawiązuje doskonałe relacje.
 

Opalanie brzuszka.Zdj.hod.Piccoli Bastardi

Ma bardzo dużo energii, zawsze próbuje kogoś zachęcić do zabawy, potrafi w szalonym pędzie iegać po całym mieszkaniu. Jest mistrzem krótkiego dystansu, dość szybko się męczy, wtedy kładzie się ze swoimi ulubionymi pluszakami i najczęściej przy nich zasypia. Ale już po chwili jest wypoczęty i znów gotowy do zabawy. Uwielbia ciepło, w lecie lubi wypoczywać na słońcu, kładzie się zazwyczaj na grzbiecie i wygrzewa sobie brzuszek. W zimie zawsze znajduje do wypoczynku miejsce, w którym jest najcieplej i najszczęśliwszy jest kiedy się go nakryje ciepłym kocykiem. Lubi się tulić do swojego pana i być noszony na rękach, ale trzeba dobrze go trzymać i być przygotowanym na to, że jeśli się czegoś przestraszy lub zobaczy coś ciekawego, może się nagle zacząć wyrywać i jeśli nie uda się go utrzymać, ze znacznej wysokości zeskoczy na podłogę. Skutki takiego upadku mogą być dla psa fatalne.

Chihuahua bardzo wysoko ceni bliskość człowieka, ale dotyczy to przede wszystkim członków jego rodziny, wobec których bez przerwy manifestuje swoje przywiązanie. Jest bardzo o nią bardzo zazdrosny i prawdopodobnie z tego właśnie powodu niezbyt przyjaźnie nastawiony do obcych ludzi. Z reguły nie jest skory do zawierania znajomości i zazwyczaj mu si upłynąć trochę czasu zanim kogoś zaakceptuje. Obcy powinni zachować powściągliwość, pozwolić się obwąchać, nie wykonywać energicznych gestów, bo to może psa przestraszyć. Taka postawa pozwala w miarę szybko przełamać barierę. Problem jest z psami rozpieszczonymi, bardzo zazdrosnymi o swojego pana, które każdego obcego muszą oszczekać a nawet ruszyć na niego z zębami. Nie jest jednak typowe zachowanie psa tej rasy, lecz skutek błędów wychowawczych. Dobrze ułożony pies nie musi gości radośnie witać, ma prawo szczekać, bo ktoś narusza jego terytorium, ale powinien ich obecność akceptować. Chyba, że właściciel trzyma go na rękach, wówczas pies będzie czuł się w obowiązku go bronić, bo skoro jego pan się nim zasłania, to znaczy że się boi i liczy na jego obronę, a to już jest zupełnie inna sytuacja.
 

Jak widać chihuahua lubi towarzystwo. Na zdjęciu 11 psów z hodowli
Mirasol Polonia FCI podczas drzemki.

Jeśli chcemy zafundować psu towarzysza, będzie szczęśliwy, bo chihuahua bardzo lubi żyć w grupie. Najlepiej żeby to był pies tej samej rasy, będą się świetnie bawiły i w sytuacji wyrównanych możliwości nie zrobią sobie krzywdy. Z dużymi psami chihuahua czasem potrafi żyć w wielkiej przyjaźni, ale pod warunkiem, że duży mu się podporządkuje. Gorzej jeśli dużemu taki układ się nie spodoba i postanowi mu dać nauczkę. Koty akceptuje, jeśli się razem wychowały.

Wprawdzie chihuahua potrafi wyładować energię nawet w mieszkaniu, ale spacery są dla niego bardzo ważne, bo pozwalają utrzymać właściwą wagę i dobrą kondycję. Jest raczej odporny na złe warunki atmosferyczne, mimo to na zimę trzeba mu sprawić odpowiednie ubranie. Być może nie będzie to konieczne, kiedy wypuszczamy go na moment do ogrodu, lub kiedy szaleje z innymi psami, jest natomiast niezbędne jeśli towarzyszy swojemu opiekunowi podczas powolnego spaceru, bo wtedy naprawdę marznie.
 

Młodziutki NESQUIK Mirasol Polonia FCI. Wł.hod. Mirasol Polonia FCI

Na spacerze w stosunku do obcych psów potrafi być zadziorny i to bez względu na ich wielkość. Ponieważ nigdy nie da się przewidzieć reakcji nieznanego psa, trzeba zachować ostrożność, bo może dojść do potyczki i to z inicjatywy naszego niewinnie wyglądającego maleństwa. Lepiej więc, by na spacer wychodziła z nim osoba dorosła i zawsze prowadziła go na smyczy. Chihuahua jest psem żywiołowym, ma błyskawiczne reakcje i jeśli go coś zainteresuje może nagle popędzić przed siebie i wpaść pod samochód.

Chihuahua ma czasem problem z utrzymaniem czystości. Jest jednym z psów, którym właściciele urządzają domową toaletę. Jest to specjalna kuweta na którą kładzie się jednorazowe maty pochłaniające i umieszcza w łazience. Oczywiście drzwi muszą być otwarte, by mógł z niej skorzystać. To rozwiązanie ma dobre i złe strony. Jest doskonałym wyjściem, kiedy leje deszcz, a szczenię jest na tyle małe, że trzeba je często wyprowadzać. Niestety pies łatwo się do tego przyzwyczaja i może się zdarzyć, że po powrocie z długiego spaceru pobiegnie do łazienki, żeby się załatwiać. W przypadku samca może pojawić się dodatkowy problem, bo lubi znaczyć teren, co w mieszkaniu jest bardzo kłopotliwe. Jeśli ma korzystać z kuwety, właściciel musi pamiętać o tym, że szanujący się pies do siusiania musi mieć drzewko. Będzie więc musiał zabawić się w majsterkowicza i na kuwecie wykonać elegancką aranżację przestrzenną, która pozwoli oszczędzić ściany.
 

Int.Ch.Ch.PL,Mł.Ch.PL,Zw.PL BALLAMTINE’s Apocatequil Ch.PL AMICA Dei Piccoli Bastardi
REGINA DI CUORI DEI Piccoli Bastardi.Wł.hod.Piccoli Bastardi

Chihuahua to najmniejszy pies świata. Mimo to niektórzy pseudo hodowcy kreują modę na bardzo małe pieski wmawiając nabywcom, że pies którego oferują to miniaturowy lub jak kto woli karłowaty chihuahua. Podobny problem jest z yorkshire terierami. Tymczasem nie ma miniaturowych odmian tych ras, jest to zwyczajne wprowadzanie ludzi w błąd. Niestety Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) zdecydowała się na obniżenie minimalnej wagi psa do 500 gramów. Spowodowało to protesty wielu poważnych hodowców, którzy nie bez racji twierdzą, że decyzja ta może usankcjonować modę na psy „zminiaturyzowane” i odbić się niekorzystnie na zdrowotności rasy.
 

 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY :
Chihuahua jest uznawany za najmniejszą rasę świata a nosi nazwę największego stanu Republiki Meksyku (Chihuahua). Przypuszcza się, że psy te żyły w stanie dzikim i w okresie cywilizacji Tolteków zostały schwytane i oswojone przez tubylców. Podobizny ozdobnego psa zwanego « Techichi », który żył w mieście Tula były używane jako ozdoby obiektów architektonicznych w mieście. Posągi te przedstawiają psy bardzo podobne do współczesnego Chihuahua.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies tej rasy ma zwarte ciało. Niezwykle ważny jest fakt, że jego czaszka jest wysklepiona w kształcie jabłka i że nosi on swój umiarkowanie długi ogon bardzo wysoko, bądź to zagięty, bądź też w kształcie półkola z końcową częścią ogona skierowaną w stronę lędźwi.

ISTOTNE PROPORCJE:
Długość ciała nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Pożądany jest jednak prawie kwadratowy tułów, szczególnie u samców. U suk, ze względu na funkcje rozrodcze, dopuszczalny jest nieco dłuższy tułów.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:
Żywy, czujny, ruchliwy i bardzo odważny.

GŁOWA
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: wyraźnie zaokrąglona głowa w kształcie jabłka (cecha charakterystyczna rasy)
Stop : wyraźnie zaznaczony, głęboki i szeroki, czoło wypukłe już od nasady kufy.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : dopuszczalny każdy kolor. Umiarkowanie krótki, zadarty nieznacznie do góry.
Kufa : krótka, z profilu prosta, szeroka u nasady, zwężająca się w kierunku nosa.
Wargi : suche, ściśle przylegające.
Policzki : nieznacznie rozwinięte, bardzo suche.
Uzębienie : zgryz nożycowy lub cęgowy. Tyłozgryz, przodozgryz, jak również wszystkie inne wadliwe typy zgryzu muszą być surowo oceniane.
Oczy : duże, okrągławe w kształcie, bardzo wyraziste, nie wyłupiaste, bardzo ciemne. Oczy jaśniejsze są dopuszczalne, ale niepożądane.
Uszy : duże, stojące, rozwarte, szerokie u nasady, zwężają się stopniowo ku zaokrąglonym nieco końcom. W spoczynku nachylone na bok pod kątem 45°.

SZYJA:
Górna linia nieco łukowata, umiarkowanej długości, grubsza u psów niż u suk. Bez łałoku. U odmiany długowłosej obecność dłuższego włosa tworzącego kryzę jest nadzwyczaj pożądana

TUŁÓW:
Zwarty i mocnej budowy.
Linia górna : prosta.
Kłąb : tylko lekko zaznaczony.
Grzbiet : krótki i mocny.
Lędźwie : mocno umięśnione.
Zad : szeroki i mocny; prawie płaski lub nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa : szeroka i głęboka, żebra mocno wysklepione. Widziana z przodu pojemna lecz nieprzesadnie. Widziana z boku sięga do łokci. Nie beczkowata.
Linia dolna : utworzona przez wyraźnie podciągnięty brzuch. Brzuch obwisły dopuszczalny, lecz niepożądany.

OGON:
Osadzony wysoko, płaski w wyglądzie, umiarkowanej długości; szeroki u nasady, zwężający się stopniowo w kierunku koniuszka. Sposób noszenia ogona jest ważną cechą charakterystyczną rasy: w ruchu jest noszony wysoko, nieco zagięty, bądź w postaci półkola, z końcówką skierowaną ku lędźwiom, co przydaje tułowiowi równowagę. Nigdy nie powinien być noszony między tylnymi nogami, ani zakręcony poniżej linii grzbietu. Szata na ogonie zależy od odmiany i powinna być zharmonizowana z szatą na tułowiu. U odmiany długowłosej szata na ogonie tworzy pióro. W spoczynku ogon jest opuszczony i tworzy niewielkie, haczykowate zagięcie.

KOŃCZYNY:

CHODY:
Kroki są długie, sprężyste, energiczne i żwawe z długim wykrokiem i mocną akcją tyłu. Oglądane z tyłu, kończyny tylne powinny być prowadzone prawie równolegle w stosunku do  siebie, tak, żeby ślady stóp pokrywały się ściśle ze śladami łap przednich. Wraz z przyśpieszonym tempem ruchu kończyny wykazują tendencję do zbieżności w kierunku środka ciężkości (ruch jednośladowy). Ruch pozostaje swobodny i sprężysty bez widocznego wysiłku, z głową uniesioną do góry i prostym grzbietem.

SKÓRA:
Gładka i elastyczna na całym ciele.

SZATA:
SIERŚĆ: w rasie tej są dwie odmiany szaty.
• krótkowłosa : szata jest krótka, przyległa na całym ciele. Jeśli jest podszycie, włos jest nieco dłuższy; rzadsza szata w okolicy gardła i podbrzusza jest dopuszczalna; nieco dłuższy włos na szyi i ogonie, krótki na pysku i uszach. Szata jest błyszcząca, a jej struktura miękka. Psy bezwłose nie są tolerowane.
• długowłosa : szata powinna być delikatna i jedwabista, prosta lub lekko falista. Podszycie pożądane niezbyt gęste. Szata jest dłuższa, tworzy pióra na uszach, szyi, tylnych partiach kończyn przednich i tylnych, na łapach i ogonie. Psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą nie są akceptowane.
MAŚĆ: wszystkie kolory, we wszystkich możliwych odcieniach i kombinacjach są dopuszczalne z wyjątkiem umaszczenia marmurkowego.

WAGA :
w tej rasie brana jest pod uwagę tylko waga, nie wzrost. Idealna waga : między 1.5 a 3 kg.
Jednak psy między 500 gr a 1,5 kg są akceptowane. Okazy ważące poniżej 500 gr i ponad 3 kg powinny być dyskwalifikowane.

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego powinny być uznawane za uznać za wady, i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność zwierzęcia.
• Brakujące zęby
• Podwójne zęby (przetrwałe zęby mleczne)
• Wąskie, spiczaste uszy
• Krótka szyja
• Długi tułów
• Karpiowaty lub łękowaty grzbiet (lordoza lub kifoza)
• Spadzisty zad
• Wąska klatka piersiowa, płaskie, słabo wysklepione żebra
• Ogon: nieprawidłowo osadzony, krótki lub zakręcony
• Krótkie kończyny
• Odstające łokcie
• Zbyt wąskie ustawienie kończyn tylnych

POWAŻNE WADY:
• Wąska czaszka
• Małe oczy, oczy głęboko osadzone lub wyłupiaste
• Długa kufa
• Tyłozgryz lub przodozgryz
• Rozchwiane kolana

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :
• Psy agresywne lub przesadnie lękliwe
• Psy w typie lekkim (typ „jelenia”, o nietypowej i krańcowo wysublimowanej budowie: delikatna głowa, długa szyja, wysmukłe ciało, długie kończyny)
• Psy z niezrośniętym ciemiączkiem
• Uszy wiszące lub małe
* Deformacje żuchwy lub szczęki
• Ekstremalnie wydłużone ciało
• Brak ogona.
• U odmiany długowłosej: psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą
• U odmiany krótkowłosej: miejsca bez sierści (łysiny)
• Umaszczenie marmurkowe
• Waga ponad 3 kg

N.B:
Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, całkowicie opuszczone do worka mosznowego