Rasy psów

Wybierz inną rasę

CURLY COATED RETRIEVER

Pochodzenie


Curly coated retriever jest prawdopodobnie najstarszy z całej grupy angielskich retrieverów. Mimo ponad dwuwiekowej historii, jest wciąż jeszcze bardzo mało znany. Rasa kształtowała się pod koniec XVIII i w początkach XIX wieku, w wyniku skrzyżowania nieistniejących już dzisiaj angielskich spanieli wodnych z seterami, nowofundlandem oraz różnymi ówcześnie żyjącymi retrieverami. Później kojarzono go również z tzw. małym psem nowofundlandzkim a także z irlandzkim spanielem wodnym, któremu zawdzięcza bardzo charakterystyczną, mocno skręconą, kędzierzawą, wodoodporną sierść, doskonale przystosowaną do pracy w wodzie. Ponoć około 1880 roku skojarzono go jeszcze z pudlami.

Na wystawie kynologicznej po raz pierwszy pojawił się w 1860 roku, w Brighton, w Wielkiej Brytanii. Zapoczątkowało to okres dość dużego zainteresowania rasą, co ciekawe, Anglicy postrzegali go bardziej jako psa do towarzystwa niż myśliwskiego. Mimo, że w 1896 roku powstał angielski klub curly coated retrievera, hodowla nadal rozwijała się bardzo powoli. Dzięki temu, że sporo psów tej rasy wyeksportowano wówczas do Australii i Nowej Zelandii, gdzie znalazły licznych zwolenników, przetrwały do dziś i właśnie tam są obecnie znacznie częściej spotykane, niż w kraju swego pochodzenia. Pierwszy standard rasy przyjęto w 1913 roku, a następnie w 1988 roku zmieniono go i zaktualizowano. Obecnie obowiązująca wersja pochodzi z 2009 roku.


Major Allison’s retriever dog "Sailor"- London 1881
The illustrated Book of the dog

Jeszcze na początku XX wieku były dość popularne, jednak wybuch I wojny światowej a potem nagły wzrost popularności labradorów doprowadziły do gwałtownego spadku ich populacji. W 1919 roku w Wielkiej Brytanii, bądź co bądź ojczyźnie rasy, zarejestrowano tylko pięć psów. W okresie międzywojennym niewiele się zmieniło. Po II wojnie światowej w angielskich księgach rodowodowych widniało zaledwie 90 curly coated retrieverów, również obecnie jest ich niewiele więcej. Poza Wielką Brytanią spotyka się je bardzo rzadko. Mimo wielu niezaprzeczalnych zalet spotyka się je przede wszystkim na wystawach kynologicznych, a i to nieczęsto. Jedynie w Australii oraz Nowej Zelandii są ciągle popularne i wykorzystywane do polowania na przepiórki i ptactwo wodne. W Polsce hodowle psów tej rasy można policzyć na palcach jednej ręki.


Wygląd

Retriever kędzierzawy, bo taka jest polska nazwa curly coated retrievera, jest psem niezwykle oryginalnym, bardzo eleganckim, masywnym, harmonijnie zbudowanym, o zwartej sylwetce. Jest zdecydowanie największy ze wszystkich retrieverów. Długość tułowia, mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego, jest nieco większa od wysokości psa w kłębie. Ma mocno umięśnione ciało, prosty grzbiet, szeroką i głęboką klatkę piersiową oraz nieznacznie podkasaną dolną linię. Ogon jest przedłużeniem linii grzbietu, sięga w przybliżeniu do stawu skokowego. W ruchu noszony prosto, na równi z linią grzbietu. Kończyny przednie proste, dobrze ustawione pod tułowiem. Kończyny tylne mocno umięśnione, stawy skokowe nisko osadzone i dobrze kątowane. Łapy okrągłe, o zwartych, dobrze wysklepionych palcach.
 

Głowa szlachetna, o bardzo ładnych proporcjach, klinowata, widziana zarówno z boku jak i z przodu. Trzewioczaszka i mózgoczaszka równej długości. Płaszczyzny czaszki i kufy równoległe. Stop słabo zaznaczony. Oczy duże, niewyłupiaste, owalne, skośnie osadzone. U psów o czarnym umaszczeniu ciemnobrązowe; u psów o umaszczeniu wątrobianym brązowe, stonowane z barwą szaty. Nos duży, czarny lub brązowy, w zależności od barwy owłosienia. Uszy raczej małe, przylegające do głowy, nisko osadzone, zwisające. Porośnięte kędzierzawym włosem w przeciwieństwie do głowy, na której sierść jest przylegająca i gładka.

Wysokość w kłębie: psy 67,5 cm, suki 62,5 cm.
Masa ciała: wzorzec nie precyzuje. Orientacyjnie: psy 28 - 34 kg, suki 24 - 30 kg
 

Charakter, usposobienie

Od początku powstania rasy curly coated retriever był psem myśliwskim, znakomitym aporterem ptactwa wodnego, przede wszystkim dzikich kaczek. Do dziś doskonale radzi sobie na polowaniu, ma bardzo wysoko ceniony przez myśliwych „miękki pysk”, co oznacza, że delikatnie chwyta aportowanego ptaka, nie zgniata go i nie okalecza. Pracuje równie dobrze na ziemi jak i w wodzie. Sprawdza się także jako pies obronny, kiedyś chętnie trzymali go strażnicy leśni, ponieważ był bardzo pomocny w zwalczaniu kłusowników. Wszystkie te cechy charakteru zachował do dziś i w niektórych krajach, szczególnie w Nowej Zelandii, cały czas jest nie tylko psem myśliwskim, ale przede wszystkim użytkowym, który doskonale sprawdza się w ratownictwie, a także ze względu na doskonały węch – w tropieniu. W tych krajach, w których jest ich niewiele, w tym również w Polsce, pełni przede wszystkim rolę psa rodzinnego i do towarzystwa. W przeciwieństwie do pozostałych psów tej grupy do dogoterapii się nie nadaje.

Mimo, że jest bardzo inteligentny, szkoli się go trudno. Ten największy z retrieverów jest spośród wszystkich psów należących do tej grupy zdecydowanie najbardziej uparty i niezależny. Jego ułożenie a także wyszkolenie wymaga odpowiedniego podejścia, cierpliwości oraz dużego doświadczenia. Jako szczenię bywa nieufny, co jest całkiem naturalne, właściciel musi więc zadbać o to, by ta nieufność nie zamieniła się w lęk, a pies nabrał pewności i wiary we własne siły. Podstawą dobrego wychowania i kształtowania jego osobowości jest wczesna socjalizacja, jest to najlepsza i najbardziej bezstresowa metoda pokazania mu otaczającego świata i przekonania go, że ze wszystkim może sobie poradzić. Dojrzewa późno, dopiero w wieku około trzech lat staje się mentalnie dorosłym psem.

Jest bardzo niezależny, uparty i trudny w układaniu ale jednocześnie silnie związany ze swoim właścicielem co powoduje, że wiele potrafi dla niego zrobić. Przyczyną problemów w szkoleniu nie jest brak inteligencji, bo tej mu nie brakuje, ale wrodzona niezależność psów tej rasy. Wydaje się, że łatwiej poddaje się poważnemu, zadaniowemu szkoleniu, kiedy instynktownie wyczuwa jego użyteczność i może je wykorzystać przy pierwszej lepszej okazji. Nie da się go natomiast nakłonić do wykonywania w kółko tych samych ćwiczeń w rodzaju: siad, waruj lub do mnie. Jakkolwiek by to zabrzmiało, musi widzieć sens w tym, czego się od niego wymaga. Może właśnie dlatego, co raczej rzadkie u retrieverów, bardzo dobrze nadaje się do szkolenia obronnego. Jest zdecydowanie najbardziej uparty ze wszystkich psów tej grupy, jego ułożenie i wyszkolenie nie jest łatwe, wymaga sporo cierpliwości, konsekwencji i doświadczenia.

Szata

Wyjątkowo oryginalna szata curly coated retrievera jest najbardziej rzucającym się w oczy znakiem rozpoznawczym tej rasy. Pies ma bardzo charakterystyczną, gęstą sierść, bez podszerstka, jednolicie kędzierzawą na całym ciele, łącznie z małżowinami usznymi i ogonem. Tworzą ją krótkie i gęste, ciasno skręcone, twarde w dotyku loczki, które przypominają owłosienie owcy karakułowej. Dla kontrastu na całej głowie, aż do guza potylicznego, sierść jest gładka, krótka i przylegająca. Ta nieprzemakalna i mocno natłuszczona szata doskonale chroni psa przed zimnem, również w wodzie, a po wyjściu z niej bardzo szybko wysycha. Jego sierść pokryta jest naturalną substancją natłuszczającą o dość intensywnym zapachu, która chroni ją przed przemoknięciem podczas pracy w wodzie. W mieszkaniu niektórym osobom ten zapach może przeszkadzać.

Umaszczenie wyłącznie jednolite: czarne lub wątrobiane, o głębokiej, soczystej barwie.

Pielęgnacja tego niezwykłego owłosienia nie jest skomplikowana, wymaga jednak regularnego usuwania zanieczyszczeń, zwłaszcza, jeśli pies dużo przebywa w wodzie. Curly coated retriever bardzo obficie linieje, rozsiewając w całym mieszkaniu kepy fruwającego włosa. Dlatego też jego sierść musi być regularnie wyczesywana, niezbędne jest także staranne usuwanie martwego włosa oraz okresowe wyrównywanie wystających włosków.

Więcej na temat pielęgnacji sierści curly coated retrievera oraz przygotowania jej do wystaw -
kliknij tutaj 
 

Zdrowie

Curly coated retrievery są wyjątkowo odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne i długowieczne. Dożywają średnio 12 lat, jest jednak kilka chorób, na które są szczególnie podatne. Jak wszystkie duże rasy zagrożone są skrętem żołądka, dlatego wymagają dobrego pożywienia, dzielonego na 2-3 posiłki, które powinno podawać się po, a nie przed spacerem. Zdarzają się także przypadki dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, choroby serca, różnego rodzaju nowotwory a także dziedziczne choroby oczu, szczególnie wrodzona zaćma, której objawy pojawiają się około trzeciego roku życia, entropia, ektropia oraz postępujący zanik siatkówki.

Sierść curly coated retrievera podatna jest na schorzenie zwane dysplazją mieszków włosowych. Jest to zaburzenie wzrostu włosa, które prowadzi do symetrycznych, plackowatych wyłysień zlokalizowanych najczęściej na szyi, grzbiecie lub bokach tułowia. Częściej niż psy, zapadają na nią suki. Z innych schorzeń dermatologicznych zdarza się także hot spot oraz różnego rodzaju stany zapalne skóry. Innym, często dotykającym tę rasę schorzeniem jest przerost lub zapalenie tarczki ogona. Chociaż przyczyną tej dolegliwości są problemy hormonalne, to widocznym jej objawem jest plackowate wyłysienie na grzbietowej stronie ogona.
 

Do kogo pasuje ten pies ? 

Curly coated retriever przez wiele lat był wykorzystywany jako pies myśliwski do wyławiania ptactwa wodnego, zaganiający bydło, obronny i stróżujący. W Australii brał nawet udziałał w polowaniu na kangury. Choć od pewnego czasu z powodzeniem pełni rolę psa rodzinnego oraz do towarzystwa, zachował wypracowaną przez lata samodzielność i niezależność. Jest uparty i łatwo się nie podporządkowuje. Dlatego też jego właścicielem powinna być osoba posiadająca doświadczenie w układaniu psów, która potrafi sobie poradzić sobie z jego trudnym charakterem i powoli, cierpliwie, nakłonić go do posłuszeństwa. Z jednej strony jest to przemiły pies rodzinny, bardzo przywiązany do swoich właścicieli, z drugiej potworny uparciuch, który zawsze będzie próbował postawić na swoim. Potrzebuje więc cierpliwego, ale jednocześnie stanowczego i konsekwentnego przewodnika, który będzie w stanie poświęcić odpowiednio dużo czasu na jego socjalizację i wychowanie.

Nie nadaje się do mieszkania w dużym mieście, szczególnie w bloku, ma mnóstwo energii i potrzebuje dużo aktywności fizycznej, która pozwoli mu ją wyładować. Najlepiej czuje się blisko natury, dlatego najbardziej odpowiednim dla niego miejscem do życia jest wieś, a jeśli już miasto, to tylko dom z dużym ogrodem. Dzień spędzony razem z całą rodziną w ogrodzie, w którym na dodatek jest choćby niewielki zbiornik z wodą, wprawi go w zachwyt. O wyjeździe nad jezioro i aportowaniu patyków z wody nie mówiąc.

Jest psem uczuciowym, wiernym i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli, co potrafi im na każdym kroku okazywać. Lubi przebywać wśród ludzi, źle znosi samotność i nudę. Ma wielką potrzebę bliskości swoich opiekunów, dlatego jeśli będzie musiał przez jakiś czas zostawać sam w domu, trzeba go od pierwszych dni bardzo konsekwentnie do tego przyzwyczajać. Tylko wtedy, choć bez wielkiego entuzjazmu, jakoś to zaakceptuje. To samo dotyczy ogrodu, wprawdzie bardzo lubi przebywać na dworze, ale pozostawiony w nim bez towarzystwa będzie się nudził i może się zdarzyć, że zacznie przejawiać skłonności niszczycielskie. Ma silny instynkt terytorialny i jest najbardziej ze wszystkich retrieverów nieufny, dlatego doskonale sprawdza się jako pies stróżujący. Jest również bardzo odważny co powoduje że jako jedyny z retrieverów jest niezwykle skutecznym psem obronnym. Wprawdzie nie ma skłonności do agresji, ale sprowokowany lub w obliczu zagrożenia bez wahania stanie w obronie swojej rodziny.

Co do jego relacji z dziećmi, zdania właścicieli są podzielone: jedni twierdzą, że doskonale się z nimi dogaduje, inni, że ze względu na nadmiar energii dla dzieci się nie nadaje. Wydaje się, że wszystko zależy od wychowania, przy czym dotyczy to nie tylko psa, ale również dzieci. Trzeba je nauczyć jak postępować z psem, bo mimo, że większość z nich uwielbia dzieci, ich cierpliwość bywa czasem wystawiana na zbyt wielką próbę. Jedno jest pewne, że małych dzieci nie powinno się zostawiać z psem bez nadzoru dorosłych, bo w ferworze zabawy może je skrzywdzić. Natomiast dla starszych dzieci jest doskonałym towarzyszem wycieczek i zabaw.

Wobec obcych jest podejrzliwy, nie nawiązuje z nimi kontaktu na spacerze i nie ma mowy, żeby pod nieobecność właścicieli wpuścił obcego do swojego domu. Bardzo powoli nawiązuje relacje, z wprowadzonymi przez kogoś z rodziny gośćmi nie spoufala się, traktuje ich z rezerwą i zanim nie zdobędą jego zaufania, ani na chwilę nie spuszcza ich z oczu, chyba, że już wcześniej miał okazję ich poznać. Na wszelki wypadek osoby których pies nie zna, powinny zachować powściągliwość, nie próbować nawiazawać z nim kontaktu, nie wykonywać gwałtownych gestów i w czasie chwilowej nieobecności gospodarzy nie sięgać po nic i nie podnosić się z kanapy.

W swoim domu curly coated retriever akceptuje zazwyczaj tylko te psy, które się razem z nim wychowały. Wprowadzenie na jego teren obcego czworonoga może być bardzo ryzykowne. Na spacerze w stosunku do obcych psów bywa zaczepny a w czasie polowania, lub podczas zabawy, w której uczestniczy cała ich grupa, nawet napastliwy. Nigdy nie powinien wychodzić na spacer pod opieką dziecka, które w przypadku jakiejś przepychanki z innymi psami nie będzie w stanie nad nim zapanować.

Curly coated retriever wymaga bardzo dużo aktywności fizycznej, tej potrzeby nie jest w stanie zaspokoić półgodzinny spacer po zatłoczonej ulicy. Znudzony, niewybiegany, może się stać uciążliwy, dlatego na jego posiadanie powinna się decydować osoba, która lubi aktywne spędzanie czasu, obojętnie czy będzie to bieganie, jazda na rowerze, czy też uprawianie któregoś z psich sportów. Pies tej rasy nie może spędzać całego dnia w mieszkaniu, potrzebuje co najmniej dwóch godzin intensywnego ruchu dziennie. Natomiast po solidnym spacerze bardzo wysoko ceni domowe pielesze i potrafi spokojnie spędzać czas w domu. Jego niewątpliwą zaletą jest to, że raczej nie szczeka bez powodu.

Jest to doskonały towarzysz dla osoby lub rodziny mieszkającej w domu z dużym ogrodem, najlepiej za miastem, lubiącej sportowy tryb życia, wycieczki, lub jakąkolwiek inną formę aktywności. Nie nadaje się dla osób, które większość dnia spędzają w pracy, a po powrocie do domu nie mają czasu, żeby zająć się psem i wyjść z nim na długi spacer. Nie nadaje się również dla osób starszych, które nie będą w stanie sprostać jego wymaganiom i sobie z nim nie poradzą.

 

Zalety i wady

+ ma bardzo orginalną sierść         
+ inteligentny
+ doskonały pływak
+ bardzo dobry stróż
+ doskonały pies obronny

  - nie nadaje się do mieszkania w bloku
- bardzo uparty
- trudny do szkolenia
- wymaga doświadczonego przewodnika
- potrzebuje bardzo dużo ruchu
- sierść wydziela specyficzny zapach


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 110/23.11.2009 /GB
CURLY COATED RETRIEVER
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 28.07.2009
Użytkowanie: Aporter
Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 1 - Aportery.
Podlega próbom pracy.

WYGLĄD OGÓLNY:

Mocny, dobrze zbudowany z pewną dozą elegancji. Pies o charakterystycznej szacie.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia, mierzona od stawu barkowego d guza siedzeniowego, nieco większa od wysokości w kłębie

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Inteligentny, opanowany, niezawodny. Śmiały, przyjazny, pewny siebie i niezależny. Może sprawiać wrażenie powściągliwego.

GŁOWA:
Klinowata, widziana zarówno z boku jak i z przodu. Proporcjonalna do tułowia.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Trzewioczaszka i mózgoczaszka równej długości. Płaszczyzny czaszki oraz kufy równoległe.
Stop: Słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny u psów o umaszczeniu czarnym, brązowy u psów o umaszczeniu wątrobianym.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, z idealnym, regularnym zgryzem nożycowym tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne, stykają się ściśle oraz są osadzone prostopadle do szczęk.
Oczy: Duże, nie wyłupiaste, owalne, skośnie osadzone. U psów o umaszczeniu czarnym ciemnobrązowe; u psów o umaszczeniu wątrobianym brązowe, stonowane z kolorem szaty.
Uszy: Raczej małe, osadzone nieco powyżej linii oczu; przylegające, pokryte małymi lokami.

SZYJA:
Mocna, lekko wygięta w łuk, średniej długości, bez oznak podgardla, dobrze osadzona w nachylonych do tyłu łopatkach.

TUŁÓW:
Linia górna: Mocna i równa. Trochę dłuższa od kłębu do nasady ogona niż od kłębu do podłoża.
Lędźwie: Krótkie, głębokie i silne.
Klatka piersiowa: Głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami, owalna w przekroju, z mostkiem sięgającym do łokci. Przedpiersie zaznaczone.
Żebra sięgające daleko do tyłu.
Słabizny: nieznacznie podkasane.

OGON:
Jest przedłużeniem linii grzbietu. Powinien w przybliżeniu sięgać stawu skokowego; w ruchu noszony prosto, na równi z linią grzbietu.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste, ustawione dobrze pod tułowiem.
Łopatki: Ułożone ukośnie, dobrze umięśnione.
Ramiona: Ramiona i łopatki w przybliżeniu równej długości.
Nadgarstki: Mocne.
Kończyny tylne:
Mocne, dobrze umięśnione.
Stawy kolanowe: Umiarkowanie kątowane.
Stawy skokowe: Nisko osadzone i dobrze kątowane.
Łapy: Okrągłe, zwarte o dobrze wysklepionych palcach.

CHÓD:
Swobodny, silny, z dobrym wykrokiem i dynamiką. Kończyny w ruchu równoległe. W biegu łapy mają tendencję do zbiegania się.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: Tułów pokryty jest gęsto dużą ilością małych, mocno skręconych loczków, ciasno przylegających do skóry, rozciągających się od potylicy do czubka ogona; bez podszerstka i przełysień. Na pozostałych partiach ciała włos jest gładki.
Umaszczenie: Czarne lub wątrobiane.

WZROST:
Idealna wysokość w kłębie: psy: 67,5 cm (27 cali), suki: 62,5 cm (25 cali).

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę, w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/110.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.