Rasy psów

Wybierz inną rasę

AFFENPINCZER

Pochodzenie


Informacje na temat pochodzenia affenpinczera są bardzo sprzeczne, dużo wskazuje jednak na to, że ten maleńki piesek istnieje już od co najmniej kilkuset lat. Jego pierwszy zachowany wizerunek widnieje na obrazie namalowanym przez van Eycka w 1434 roku. Był również obecny na wielu obrazach Albrechta Durera a także na licznych malowidłach pochodzących z XVII wieku, na których jego wygląd praktycznie niewiele odbiega od współczesnych affenpinczerów. 
 
Affenpinczer uwieczniony na portrecie "Giovanni Arnolfini z żoną" 
van Eyck - 1434 rok, National Gallery, London

Między affenpinczerem a gryfonikiem brukselskim jest bardzo duże podobieństwo, uważa się, że affenpinczer pochodzi od gryfonika, choć niektórzy kynolodzy twierdzą, że jest akurat odwrotnie. Jedno nie ulega żadnej wątpliwości, że małpi pinczer jest spokrewniony zarówno z pinczerami jak i gryfonikami. Od początku swego istnienia był nie tylko doskonałym psem do towarzystwa, ale również bardzo cenionym łowcą szczurów i myszy.

Na przełomie XIX i XX wieku ich hodowla bardzo podupadła. Zaczęto je masowo kojarzyć ze sznaucerami miniaturowymi, co ani jednej, ani drugiej rasie nie wyszło na dobre. Pojawiły się przede wszystkim problemy z umaszczeniem. Zdarzały się w hodowlach affenpinczery w różnych kolorach: czarne, czarne podpalane, szare, rude, popielate a nawet cętkowane. Działo się tak, pomimo że w 1913 roku opublikowano oficjalny standard rasy, zgodnie z którym sierść affenpinczerów może być wyłącznie czarna. Na szczęście niemieccy hodowcy postanowili wreszcie zaprowadzić porządek i wyeliminować kolorowe umaszczenia, choć zajęło im to prawie trzydzieści lat. W wyjściowym 1917 roku zarejestrowano zaledwie 40% psów czarnych, w 1931 było ich już 90%, a w roku 1940 - 97%. Wymarzone 100% czarno umaszczonych psów osiągnięto dopiero w 1946 roku. Po II wojnie popularność affenpinczerów wyraźnie spadła, nawet w Niemczech, bądź co bądź ojczyźnie rasy. W Polsce jest spotykany niezwykle rzadko, obecnie jest tylko jedna hodowla psów tej rasy.
 

Wygląd

Affenpinczer to najmniejszy z pinczerów, ma nie więcej niż 30 cm w kłębie, zwartą kwadratową sylwetkę i czarne, sprawiające wrażenie potarganego, owłosienie. Linia górna prosta, lekko opadająca od wyraźnie zarysowanego kłębu do nasady ogona. Klatka piersiowa lekko spłaszczona po bokach, głęboka, sięgająca poniżej łokcia. Linia dolna i górna powinny być mniej więcej równoległe. Słabizna umiarkowanie podciągnięta. Odległość od ostatniego żebra do biodra na tyle mała, by pies był zwarty. Kończyny proste i równoległe, tylne umiarkowanie kątowane. Łapy krótkie i okrągłe, tylne nieco większe niż przednie. Ogon naturalny, prosty lub sierpowaty.

Najbardziej charakterystyczna jest jednak głowa, osadzona na mocnej, dość krótkiej szyi: raczej okrągła, z wyraźnym stopem, krótką, prostą i niezadartą kufą zakończoną wyrazistą, czarną truflą nosową z otwartymi nozdrzami. Uzębienie kompletne. Żuchwa wystaje przed górną szczęką i jest lekko zadarta ku górze. Ani siekacze, ani kły nie mogą być widoczne przy zamkniętym pyszczku. Brak dwóch P1, P2 lub P3 w dowolnym połączeniu jest tolerowany.

Oczy ciemne, raczej okrągłe, lekko wypukłe. Powieki przylegające, czarno pigmentowane, otoczone koroną dość długich, czarnych, sterczących włosów. Uszy wysoko osadzone, w kształcie litery V, jednakowo załamane do przodu, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków. Jeśli są stojące, powinny być małe i jednakowego kształtu. 
 

Dwukrotny Zwycięzca Świata Banana Joe V. Tani Kazari  
Zwycięzca Best in Show na Westminster Kennel Club Dog Show’ 2013

Ten uroczy, małpi wygląd pyszczka zdecydował o tym, że nazwano je affenpinczerami, czyli małpimi pinczerami. Oprócz oryginalnego wyglądu, psy te mają bardzo charakterystyczny, drepczący chód, który spowodowany jest budową kończyn.

Wysokość w kłębie
: psy i suki 25 do 30 cm.
Ciężar ciała: psy i suki 4 do 6 kg.
 

Charakter, usposobienie

Pomimo niewielkich rozmiarów jest to pies o temperamencie wojownika: silny, czujny i odważny. Jest bardzo inteligentny i niezależny, lubi grać w domu pierwsze skrzypce. Czasem bywa uparty i zaczepny, dlatego też wymaga wczesnej socjalizacji i cierpliwego, ale bardzo konsekwentnego wychowania i szkolenia. Jeśli będzie ono dobrze prowadzone, z pewnością okaże się wdzięcznym i pojętnym uczniem. Ze względu na swoje rozmiary, affenpinczer bardzo dobrze nadaje się do małych mieszkań, nie zabiera dużo miejsca i jest doskonałym psem do towarzystwa. Jest wesoły, pełen temperamentu, najczęściej dość hałaśliwy. Ma silnie rozwinięty instynkt terytorialny co powoduje, że jest bardzo dobrym psem stróżującym i ostrzegającym, który zbliżającego się intruza zawsze bezbłędnie wyczuje i zaanonsuje donośnym szczekaniem.
 

Szata

Owłosienie affenpinczera powinno być szorstkie, średniej długości, sprawiające wrażenie potarganego i kosmatego, podszyte solidnym czarnym podszerstkiem. Włos na głowie maksymalnie sztywny, sterczący oraz odstający, tworzy bardzo charakterystyczne dla tej rasy: brwi, aureolę wokół oczu, kosmatą grzywkę i brodę. To właśnie nietypowe owłosienie głowy nadaje psu ten ujmujący, niepowtarzalny wygląd.

Umaszczenie: zgodnie ze wzorcem wyłącznie jednolicie czarne, podszyte zawsze idealnie czarnym podszerstkiem. Dopuszcza się jednak lekkie podpalanie: rude, brązowe lub szaroniebieskie, przy czym barwa czysto czarna jest oczywiście ceniona najwyżej.

Sierść affenpinczera wymaga regularnej pielęgnacji oraz trymowania. Jest to konieczne dla usunięcia martwego włosa i utrzymania właściwej barwy, za to prawidłowo zadbany pies będzie wyglądał schludnie i elegancko.
 
Więcej na temat pielęgnacji sierści affenpinczera i przygotowania jej do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Affenpinczer jest psem zdrowym i silnym, żyje długo, nawet do 15-16 lat. Podstawowe problemy zdrowotne wynikają z budowy czaszki, a w szczególności bardzo krótkiej kufy co sprawia, że źle znosi upał, bo ma wówczas trudności z oddychaniem. Nierzadko pojawiają się także problemy z odkładaniem się kamienia nazębnego, dlatego bardzo wcześnie pies musi być przyzwyczajony do czyszczenia zębów.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Nazwa „małpi pinczer” związana jest nie tylko z charakterystycznym wyglądem tego małego pieska, ale także z jego usposobieniem. Niezwykle ruchliwy, wesoły, jest zawsze pełen energii i pomysłów. Bardzo lubi być w centrum uwagi. Jest to doskonały pies dla ludzi dorosłych, również tych w starszym wieku, którzy zawsze mają czas, żeby się nim zająć i poświęcić mu dużo uwagi. Wyjątkowo źle znosi samotność, dlatego też pozostawienie go na wiele godzin samego w domu, w czasie kiedy wszyscy domownicy są w pracy, nie wchodzi w rachubę.

Na zdjęciu obok:
Interchampion, Champion Francji 
Robil Ravel at Canouan


Affenpinczer nie nadaje się również dla rodzin z małymi dziećmi, bo jest bardzo zaborczy, zazdrosny o swojego pana, pilnuje jedzenia i zabawek i nie daje ich sobie tak łatwo odebrać. W dodatku zdecydowana większość affenpinczerów po prostu nie akceptuje pełnych energii, rozkrzyczanych dzieci. Dla kogo zatem ten pies? - dla osób, które ich nie mają, lub mają starsze dzieci, przebywają prawie cały czas w domu i są w stanie poświęcić psu dużo uczucia i czasu, na co ten mały diabełek odpowie wielką miłością i przywiązaniem. Lubi spacery, ale nie jest pod tym względem specjalnie wymagający, niedaleki spacer na pobliski skwerek lub kawałek własnego ogródka zupełnie mu wystarczy.

Affenpinczer bardzo lubi szczekać. Jeśli ktoś zdecyduje się kupić psa tej rasy, z pewnością zyska wiernego przyjaciela, natomiast musi sobie zdawać sprawę z tego, że istnieje bardzo realne niebezpieczeństwo, że bliska, wieloletnia przyjaźń z sąsiadami szybko legnie w gruzach. Chyba, że są zdecydowanie niedosłyszący. Trzeba więc bardzo wcześnie, już od szczeniaka, bardzo konsekwentnie wyhamowywać zapał psa do szczekania.

Jeśli kogoś zauroczył ten mały rozczochraniec, znalezienie szczenięcia nie będzie łatwe, bo jest to rasa niezwykle rzadka. 
 

Zalety i wady

+ wesoły i towarzyski
+ nadaje się do każdego mieszkania
+ bardzo przywiązuje się do właścicieli    
+ wnosi do domu dużo radości
  - bywa absorbujący i zaborczy
- źle toleruje samotność
- uwielbia szczekać
- nie lubi małych dzieci
- wrażliwy na wysokie temperatury

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

FCI STANDARD N° 186 / 02.09.2009
PINCZER MAŁPI
(Affenpinscher)
POCHODZENIE: Niemcy .
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 26.03.2009.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies pokojowy i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.
Sekcja 1.1 Pinczery.
Próby pracy nie obowiązują.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pierwotnie pies domowy w Południowych Niemczech; jego przodkowie przedstawieni są na drzeworytach Albrechta Durera (1471 – 1528). Na wystawach pinczery małpie pokazano w roku 1879. Te małe psy popularne były na przełomie wieków, a powstały z szorstkowłosych pinczerów. Charakterystyczny jest dla nich dłuższy włos wokół głowy, podkreślający małpi wyraz. Maść jednolita, żółtawa, ruda, szara w różnych odcieniach, szaro czarna i czarna.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Małpi pinczer jest małym, zwartym, szorstkowłosym psem o małpim wyrazie.
WAŻNE PROPORCJE:
Proporcja wysokości do długości ma być taka, aby pies był maksymalnie zwarty.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Nieustraszony, czujny, uparty, oddany, ale zdarzają mu się niekontrolowane wybuchy. Pod każdym względem miły pies rodzinny.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA:
- Czaszka: Raczej okrągła, niż wydłużona, w całości niezbyt ciężka, mocno wysklepiona z wyraźnym czołem.
- Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA
- Nos: Trufla nosa okrągła, duża i czarna. Nozdrza otwarte.
- Kufa: Krótka i prosta, niezadarta. Grzbiet nosa prosty.
- Wargi : Przylegające, czarne.
- Uzębienie : Kompletne (42 zęby), czysto białe. Szczęka dolna wystaje przed górną i jest lekko zadarta ku górze. Siekacze powinny być rozmieszczone regularnie w lekkim łuku. Ani siekacze, ani kły nie mogą być widoczne przy zamkniętym pysku; to samo odnosi się do języka. Brak dwóch P1, P2 lub P3 w dowolnym połączeniu jest tolerowany.
- Oczy: Ciemne, raczej okrągłe, lekko wypukłe. Powieki przylegające, czarno pigmentowane, okolone szorstkim włosem.
- Uszy: Wysoko osadzone, jednakowo załamane do przodu, kształtu litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków. Jeśli stojące, powinny być małe, jednakowego kształtu i pewnie stojące.
SZYJA:
Mocna, raczej krótka, mocno osadzona. Skóra bez fałd.
TUŁÓW:
Mocny, krępy i zwarty.
- Linia górna: Lekko opadająca, niemal prosta od kłębu do zadu.
- Kłąb: Tworzy najwyższy punkt grzbietu.
- Grzbiet: Mocny, krótki i związany.
- Lędźwie: Krótkie i mocne. Odległość od ostatniego żebra do biodra na tyle mała, aby pies był zwarty.
- Zad: Krótki, lekko zaokrąglony, niepostrzeżenie przechodzący w nasadę ogona.
- Klatka piersiowa: Tylko trochę spłaszczona na bokach, średniej szerokości, głęboka, sięgająca poniżej łokcia.
- Linia dolna i brzuch: Brzuch umiarkowanie podciągnięty, linie dolna i górna są mniej więcej równoległe.
OGON:
Naturalny; pożądany prosty lub sierpowaty.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Mocne, proste, równoległe, nie za wąsko rozstawione.
- Łopatka: Dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona (pod kątem około 45%), płaska.
- Ramię: Przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione.
- Łokcie: Dobrze przylegające, niewykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
- Przedramię: Dobrze rozwinięte, z każdej strony oglądane – proste.
- Nadgarstek: Mocny.
- Śródręcze: Oglądane z przodu – proste, oglądane z boku – lekko nachylone w stosunku do podłoża. Dobrze rozwinięte i umięśnione.
- Łapy: Krótkie i okrągłe. Palce zwarte i wysklepione (kocia łapa), poduszki twarde, pazury krótkie, mocne i czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z boku umiarkowanie kątowane. Oglądane z tyłu – równoległe.
- Udo: Dobrze umięśnione, szerokie.
- Kolano: Niewystawione na zewnątrz ani nieskierowane do wewnątrz.
- Podudzie: Długie i mocne.
- Staw skokowy: Umiarkowanie kątowany.
- Śródstopie: Prostopadłe do podłoża.
- Łapy: Nieco większe od przedniej, palce zwarte i dobrze wysklepione, pazury krótkie i czarne.
CHODY:
Swobodne, płynne, krótkie z umiarkowanym napędem kończyn tylnych. Oglądane z tyłu i z przodu poruszają się prosto i równolegle.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele.
SZATA:
SIERŚĆ: Na tułowiu twarda i gęsta. Głowa ozdobiona jest krzaczastymi, sztywnymi brwiami i wieńcem wokół oczu, i obfitą brodą. Długi włos na policzkach i na wierzchołku głowy. Sierść na głowie powinna być jak najtwardsza, stojąca i zmierzwiona, co daje typowy, małpi wyraz.
MAŚĆ: Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie: Psy i suki 25 do 30 cm
Waga: Psy i suki 4 do 6 kg
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
W szczególności:
- Budowa ciężka lub lekka, krótkie lub zbyt długie nogi.
- Jasne oczy.
- Uszy nisko osadzone, bardzo długie lub nierówno noszone.
- Uszy bardzo lekkie.
- Długi, karpiowaty lub miękki grzbiet.
- Grzbiet załamany.
- Ścięty zad.
- Ogon od nasady skierowany w kierunku głowy.
- Nadmierne lub całkiem strome kątowanie tyłu.
- Długie łapy.
- Sierść krótka, miękka, falista, kosmata, jedwabista, maść biała lub łaciata.
- Wzrost wyższy lub niższy od podanego o 1 cm
WADY DUŻE:
- Brak wyrazu płci (np. pies w typie suki)
- Zbyt lekki kościec.
- Kufa zadarta jak u gryfonika lub długa.
- Bardzo znaczny przodozgryz lub zgryz cęgowy.
- Wyłupiaste oczy.
- Odstające łokcie.
- Iksowata postawa tyłu.
- Wzrost wyższy lub niższy od podanego od 1 do 2 cm
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość.
- Cechy degeneracji budowy.
- Brak typu rasowego.
- Oczywiste i poważne wady budowy, sierści i umaszczenia.
- Zgryz nożycowy lub krzywe szczęki.
- Wzrost wyższy lub niższy od podanego o więcej niż 2 cm

Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B.: Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/186.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.