Rasy psów

Wybierz inną rasę

AIREDALE TERRIER

Pochodzenie


Ojczyzną airedale terriera jest dolina rzeki Aire w angielskim hrabstwie Yorkshire. Mieszkańcy tego regionu byli zapalonymi wędkarzami, ich konkurentami były jednak żarłoczne wydry, które w przetrzebianiu ryb nie miały sobie równych. Co gorsze, nikt nie wiedział jak z nimi walczyć, miały swoje siedliska w wodzie i tam były praktycznie nieosiągalne. Używane do walki z wydrami, hodowane w tych rejonach otherhundy, niemające zresztą nic wspólnego z dzisiejszymi psami o tej samej nazwie, były wprawdzie świetnymi pływakami, nie miały jednak wystarczająco rozwiniętej pasji łowieckiej.

Mieszkańcy Yorkshire mieli w tych czasach okrutną rozrywkę: na arenę wypuszczali szczury a następnie psa, który miał za zadanie jak najszybciej się z nimi rozprawić. Niektóre z tych psów były w tym „sporcie” rekordzistami. Dość szybko pojawił się pomysł skrzyżowania staroangielskiego, czarno podpalanego teriera, bo tak nazywały się owe szczurołapy, z ottherhoundem. Spodziewano się otrzymać psy o mocno wyrobionym instynkcie łowieckim a do tego potrafiące pracować w wodzie. Nazwano je waterside terierami, a potem bingley terierami. W dążeniu do osiągnięcia ideału kojarzono je z bullterrierami dla zwiększenia agresji, z border collie, by otrzymać psa pilnującego stada, oraz dla dodania urody z terierami walijskimi, irlandzkimi i szorstkowłosymi foxterierrami. Twórcy rasy mieli dużo szczęścia, wyhodowali psa niezwykle wszechstronnego, łączącego najlepsze cechy swoich przodków: inteligentnego, odważnego, zrównoważonego a do tego przyciągającego uwagę swoją urodą i elegancją.
 

Po raz pierwszy nową rasę zaprezentowano w 1876 roku na wystawie w Shipley a potem w Bingley i Otley, dzięki czemu szybko stała się znana w całej Anglii. Dwa lata później jej wielki entuzjasta doktor Gordon Stables argumentując, że psy te pochodzą nie tylko z miejscowości Bingley ale z całej doliny rzeki Aire, nazwał je po raz pierwszy airedale terrierami. Oficjalnie rasa została uznana pod tą nazwą przez Brytyjski Kennel Club w 1886 roku.

W krótkim czasie airedale terriery stały się znane na całym świecie jako doskonałe psy pracujące oraz do towarzystwa. Wykorzystywała je armia i policja brytyjska, wojsko hinduskie, amerykańskie i niemieckie. W czasie obydwu wojen światowych powierzano im odpowiedzialne zadania: nosiły meldunki, ostrzegały przed zbliżającym się wrogiem, odnajdywały rannych. Widok airedala w kamizelce ze znakiem czerwonego krzyża nie należał do rzadkości. W latach dwudziestych XX wieku sprowadzili je Amerykanie, którzy hodują airedale w trochę innym typie, ale równie piękne jak europejskie.
 

Wygląd

Airedale terrier, zanim nie wyhodowano czarnego teriera rosyjskiego, był największym psem spośród bardzo licznej grupy terierów. Nazywany królem terierów, jest rzeczywiście psem o niezwykłej urodzie. Ma piękną, mocną, szlachetną, długą głowę z małymi ciemnymi bystrymi oczami i niewielkimi uszami, osadzonymi wysoko i załamanymi w kształcie litery V.

Solidnie zbudowany, ale nie ciężki, o proporcjonalnej kwadratowej sylwetce, ma bardzo głęboką klatkę piersiową, krótkie lędźwie i prosty, lekko opadający grzbiet zakończony wysoko osadzonym i noszonym ogonem. Mocne, grubokościste kończyny powinny być równolegle ustawione i głęboko kątowane. U psów wystawowych cechy te można jeszcze podkreślić odpowiednim strzyżeniem. W biegu airedale wyrzuca nogi daleko ku przodowi, jego ruch jest płynny i dynamiczny.

Wysokość w kłębie: psy 58-61 cm, suki 56-59 cm.
Masa ciała: psy 18-23 kg, suki 18-20 kg.
 

Charakter, usposobienie

Airedale terrier jest psem odważnym, bardzo zrównoważonym, przyjaźnie nastawionym do ludzi i zwierząt. Nie znaczy to jednak, że w razie potrzeby nie stanie w obronie swoich właścicieli. Jest to pies o doskonałej psychice, który nie musi szczekać i rzucać się na wszystko, co się rusza, żeby obwieścić całemu światu, jaki jest groźny. To właśnie, że airedale nie reagują histerycznie na rozmaite bodźce płynące z otoczenia spowodowało, że wykorzystuje się je jako psy ratownicze do wyszukiwania rannych, przysypanych gruzem lub śniegiem, policyjne, myśliwskie a także obrończe.

Airedale terrier jest ponadto wspaniałym psem rodzinnym, doskonałym towarzyszem i opiekunem dzieci. Nie lubi przemocy i samotności. Cytując za sędzią Mirosławem Redlickim opis airedala pochodzący z 1881 roku „żadna rasa nie przewyższa go w umiejętności polowania. Potrafi wyszukać zwierzynę przed myśliwym, szpera, wystawia, odszukuje zgubę i aportuje. Zagania bydło i owce jak owczarek, aportuje jak retriever, szpera jak spaniel … kocha wodę, nurkuje niczym kaczka i jest tak samo cięty jak posłuszny.”  Słowem - ideał! 

Szata

Szata airedale terriera jest sztywna i przylegająca, prosta lub bardzo lekko falista, wyposażona w krótki miękki podszerstek.

Niestrzyżona osiąga długość około 10 cm. Jest nieprzemakalna, dzięki czemu doskonale chroni psa przed złymi warunkami pogodowymi. Włos na nogach jest trochę dłuższy i nie tak twardy jak na grzbiecie. Na głowie tworzy nastroszone brwi i niezbyt długą brodę.

Umaszczenie
czaprakowe, rude z czarnym lub antracytowo-czarnym siodłem. Głowa, spód tułowia, nogi przednie do łokci, tylne zaś do uda, powinny być rude. Sierść na uszach nieco ciemniejsza. Boki i wierzch tułowia czarne lub ciemno szare, często przesiane rudym. W końcu lat osiemdziesiątych XX wieku, w Pensylwanii, w znanej amerykańskiej hodowli Piccadilly’s, urodziły się pierwsze na świecie airedale o umaszczeniu sobolowo-mahoniowym. W Polsce pierwsze psy o tym ubarwieniu przyszły na świat w hodowli Prima i Poezja Ruchu.

Sierść airedala musi być regularnie trymowana, psy tej rasy nie linieją, martwy włos musi być więc w odpowiednim czasie usunięty. Na wystawę pies powinien być przygotowany zgodnie ze wzorcem rasy, jest to zadanie bardzo trudne, z którym niewiele osób tak naprawdę potrafi dobrze sobie poradzić.

Więcej na temat pielęgnacji sierści airedale terriera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Airedale teriery są psami wyjątkowo zdrowymi. Jak wszystkie psy szorstkowłose mogą przejawiać skłonność do alergii skórnej. Najczęściej problem spowodowany jest przez różne pasożyty, w szczególności pchły, których odchody są często występującym czynnikiem alergizującym. Psa trzeba więc chronić przed pasożytami, należy działać szybko i skutecznie, bo obecność jednej pchły może spowodować, że pies powygryza sobie sierść i skórę aż do krwi. Jak wiele psów szorstkowłosych może też źle tolerować zbyt wysoko białkową karmę, co objawia się problemami skórnymi. Z chorób dziedzicznych zdarza się u airedali dysplazja biodrowa, ale od kiedy przeprowadza się badania rentgenowskie psów używanych do hodowli, liczba dotkniętych tym schorzeniem stale maleje.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Pisanie na temat zalet airedale teriera jest zadaniem wyjątkowo wdzięcznym, w istocie trudno znaleźć coś, do czego ten pies by się nie nadawał. Drzemie w nim wyjątkowy potencjał i wszystko zależy od tego, jak jego przyszły właściciel potrafi i zechce go ułożyć i ukształtować. Pies umie tyle, ile go jego właściciel nauczył. Airedale terrier wymaga zatem spokojnego, konsekwentnego pana, który zapewni mu dużo ruchu i ćwiczeń. Nie znaczy to, że właściciel musi uprawiać jogging ze swoim psem, który byłby tym oczywiście zachwycony, wystarczy, że porzuca mu frisbee albo pozwoli do woli wybiegać się na otwartym terenie.

Z pewnością airedale nie należy do psów, które można zamknąć w domu wtedy, kiedy właściciele idą do pracy a potem wyprowadzić na dwie minuty pod najbliższe drzewko. Za to wybiegany airedale jest w domu prawdziwym uosobieniem spokoju. Jest wspaniałym opiekunem dzieci, cierpliwym i delikatnym, nigdy nie pozwoli, żeby pozostawionemu pod jego opieką dziecku ktokolwiek zrobił krzywdę. Agnieszka Kępka, behawiorystka i międzynarodowy sędzia prób pracy tak pisze o tej rasie: ”Bardzo polecam tego wyjątkowego teriera. Ten, kto potrafi mądrze wychować airedala będzie miał nie tylko niezastąpionego przyjaciela, ale przyjemność życia z psem o wspaniałej psychice i radości życia. Z upływem wspólnie przeżytych lat, wzajemne stosunki między airedalem a człowiekiem są coraz bardziej bezkonfliktowe. Zamyślony airedale terrier często jak spojrzy na człowieka, to czujemy się nieswojo i przechodzi nas dreszcz - tyle inteligencji i mądrości jest w takim spojrzeniu. Wiele ras może mu tego pozazdrościć i chyba niektórzy ludzie też.” Nic dodać, nic ująć.

Zalety i wady

+ wspaniały pies rodzinny
+ doskonały opiekun dzieci
+ niezawodny obrońca
+ inteligentny, chętnie się uczy
+ nadaje się do psich sportów
+ doskonały pies myśliwski
+ adaptuje się do każdych warunków
+ spokojny, zrównoważony
  - wymaga pracochłonnej pielęgnacji
- potrzebuje dość dużo ruchu
- ma skłonność do samodzielnych wypraw
- czasem bywa uparty

 



Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 7 /08.10.2012/GB
AIREDALE TERRIER
Wersja polska: 24.11.2012
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 15.10.2010
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy do decyzji poszczególnych krajów.


KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Airedale terier jest rasą brytyjską, pochodzącą z hrabstwa Yorkshire. Uważa się, że jego nazwa pochodzi od wystawy odbywającej się w Airedale, na której licznie wystawiano tak zwane „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. Jest to największy z terierów, uosabiający wszystkie typowe cechy tej grupy psów. Często nazywany jest królem terierów. Airedale terier odznacza się znakomitym węchem; w Afryce, Indiach i Kanadzie wykorzystywany był jako pies tropiący. Podczas wojny wykorzystywany był przez Czerwony Krzyż, a także jako pies policyjny i służbowy, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Rosji.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego, ani nadmiernie wydłużonego.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach, ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.

GŁOWA:
O dobrych proporcjach, bez widocznej różnicy w długości mózgoczaszki i trzewioczaszki. Nie ma na niej zmarszczek.
Mózgoczaszka:

Czaszka: długa i płaska, niezbyt szeroka między uszami, zwęża się łagodnie ku oczom. Stop: ledwie widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: dobrze wypełniona przed oczami, nie jest zwężona pod oczami, a tylko delikatnie wyrzeźbiona, dzięki czemu nie jest klinowata, ani jednakowo szeroka na całej długości. Wargi: przylegające.
Uzębienie: szczęka i żuchwa są głębokie, mocne i dobrze umięśnione, gdyż siła chwytu jest bardzo pożądana. Nie mogą mieć jednak kształtu tak zaokrąglonego, by policzki psa wydawały się krągłe. Zęby są mocne. Zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze w ścisłym kontakcie przykrywają dolne i są ustawione pionowo. Zgryz cęgowy jest akceptowany. Przodozgryz i tyłozgryz są niepożądane.
Policzki: płaskie, nie uwydatnione. Krągłe policzki są wadą
Oczy: ciemne, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, o charakterystycznym u teriera wyrazie, spojrzenie pojętne i bystre. Oczy jasne lub wypukłe są wysoce niepożądane.
Uszy: w kształcie litery „V” noszone u boków głowy, małe, ale pasujące do rozmiarów psa. Linia ich załamania przebiega nieco ponad wierzchem czaszki. Zwisające, ciężkie uszy, lub uszy zbyt wysoko osadzone są niepożądane.

SZYJA:
Sucha, dobrze umięśniona, średnio długa i średnio gruba, poszerza się stopniowo ku łopatkom, bez luźnego podgardla.

TUŁÓW:
Grzbiet: krótki, mocny, prosty, dobrze związany.
Lędźwie: umięśnione. Pies o krótkich lędźwiach i dobrym ożebrowaniu ma krótką słabiznę. Jeśli pies nie jest dobrze związany, widać to w słabiźnie.
Klatka piersiowa: głęboka (mniej więcej do poziomu łokci), nie jest szeroka. Żebra dobrze wysklepione.


OGON:
Kiedyś kopiowany.
Ogon kopiowany: wysoko osadzony i radośnie noszony, ale nie zakręcony ponad grzbietem. Powinien być mocny i gruby. Jego koniuszek znajduje się mniej więcej na tej samej wysokości, co szczyt czaszki.
Ogon niekopiowany: wysoko osadzony i radośnie noszony. Powinien być mocny i gruby.


KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki: długie, skośnie ułożone, płaskie.
Łokcie: przylegające do tułowia, w chodzie swobodnie poruszające się po jego bokach. Przedramię: idealnie proste, o mocnym kośćcu.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte, o grubych opuszkach i palcach umiarkowanie wysklepionych, nie zwracają się na zewnątrz ani do wewnątrz.

Kończyny tylne:
Udo: długie i mocne.
Kolano: Stawy kolanowe dobrze kątowane, nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Podudzie: umięśnione.
Śródstopie: stawy skokowe nisko umiejscowione. Oglądane od tyłu równoległe.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte, o grubych opuszkach i palcach umiarkowanie wysklepionych, nie zwracają się na zewnątrz ani do wewnątrz.


CHODY:
Kończyny kierują się prosto ku przodowi. Przednie pracują swobodnie, równoległe do boków ciała. Oglądane od frontu wydają się przedłużeniem jego linii bocznych. Rozstawienie w łapach jest takie samo jak w łokciach. Kończyny tylne zapewniają mocny napęd.

SZATA:
Sierść:
twarda, gęsta i szorstka, nie tak długa, by wydawała się zmierzwiona.
Włos przylegający, prosty i zwarty porasta tułów i kończyny. Sierść okrywowa, wierzchnia jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Kędzierzawy lub miękki włos jest wysoce niepożądany.

Maść:
górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniejsze, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Dopuszczalne trochę białych włosów na piersi.

WIELKOŚĆ i WAGA:
Wysokość w kłębie: psy: około 58 -61 cm, suki: około 56 - 59 cm.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa.
 
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Każdy pies wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.


UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/7.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.