Rasy psów

Wybierz inną rasę

AKITA JAPOŃSKA (AKITA INU)

Pochodzenie


Akita japońska jest bez wątpienia rasą bardzo starą, choć historia jej powstania do dziś nie została do końca poznana. Podobno 2300 lat temu przybywającym do Japonii koreańskim najeźdźcom towarzyszyły psy jindo, używane wówczas do polowania na dziki, które później stopniowo zmieniały się i wreszcie przyjęły nazwę regionów, w których się zadomowiły. Tak podobno miały powstać psy japońskie, a wśród nich pies zamieszkujący prowincję Akita na wyspie Honsiu i od niej nazwany akita inu.

Inne źródła podają, że w XVII wieku pewien żyjący na wygnaniu japoński arystokrata postanowił wyhodować dużego, odważnego psa myśliwskiego. W wyniku jego działań powstały nieco mniejsze od dzisiejszych akit psy, których właścicielami mogli być tylko japońscy szoguni. Były to psy bardzo elitarne, a sposób ich żywienia, pielęgnacji oraz wychowania został opisany w ściśle chronionej dokumentacji. Psy te miały wielką wartość, cieszyły się powszechnym poważaniem graniczącym z kultem, jakim nigdy dotąd nie obdarzano jakiegokolwiek innego psa.

Najpierw wykorzystywano akity do polowania na dziki, jelenie a nawet wyjątkowo groźne czarne niedźwiedzie. Później, w XIX wieku, te znane ze swojej waleczności psy zaczęto wykorzystywać również do walk psów. Dla zwiększenia ich widowiskowości krzyżowano akity z japońskimi psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który jednak miał już niewiele wspólnego z akitą inu w jej dotychczasowej postaci.

W obronie pierwotnej akity wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, mocno podbudowany poparciem opinii publicznej. Jego wielkie zaangażowanie oraz bardzo energiczne działania w efekcie doprowadziły do zatwierdzenia w 1919 roku ustawy o zachowaniu czystości rasy. Nie na wiele się to jednak zdało, bo dokonany w rejonie Odate przegląd pokazał smutną prawdę, że nie ma już psów, które zachowały pierwotne, charakterystyczne dla rasy cechy.

Sprawa wywołała tak duże zainteresowanie, że w niedługim czasie zdecydowano się przedstawić wyniki prowadzonych badań w dwóch naukowych pracach: "Pochodzenie psów japońskich" oraz "Historia utrzymania czystości rasy psów japońskich". W 1927 roku opracowano standard rasy akiho. Kilka lat później, w 1931 roku, pod kirunkiem dr Tokio Kaburagi ponownie przeprowadzono przegląd psów, postanowiono zmienić ich nazwę na „akita dog” i wytypowano dziewięć najlepszych przedstawicieli rasy uznając je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze definitywnie zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. Postanowiono również nie używać do hodowli osobników szczególnie masywnych, których wygląd mógłby sugerować domieszkę krwi molosów.

II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, straszne warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały w zasadzie tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkiem, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów.

Pozostałe po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy:
1) akita matagi
2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek z psami bojowymi
3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim

Tuż po wojnie Japończycy powrócili do opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe po wojnie psy tego typu i opracowano trzydziestoletni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który z wielkim powodzeniem zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. 

Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciąg dalszy. Po wojnie wiele z nich wyjechało do Stanów Zjednoczonych wraz z powracającymi po wojnie do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to przede wszystkim psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi, głównie tosa inu. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, natomiast Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli akit dużych, silnych, znacznie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo różnią się od akity japońskiej, że nie zgadzają się na to, by w nazwie amerykańskiego psa występowało słowo „akita”. Amerykański potomek japońskiej akity został zatem uznany za odrębną rasę i nazwany dużym psem japońskim.

Od momentu podziału rasy na akitę inu oraz dużego psa japońskiego nastąpiło bardzo wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników oraz przeciwników. Sytuacja stała się na tyle skomplikowana, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak tak duże, że nie wolno ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu.  

Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech oficjalnie potwierdzono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akity japońskie pozostaną w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: tym razem postanowiono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę, tym razem na akita amerykańska. Dwie rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni japońsko-amerykański spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców), obok akity japońskiej.

Do Polski pierwszą akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Dziś jest to u nas rasa bardzo lubiana i popularna.
 

Wygląd

Akita jest największym psem spośród wszystkich japońskich psów szpicopodobnych. Jest to pies niezwykle efektowny, bardzo elegancki, o silnej ale nie ciężkiej budowie. Jego ciało wpisane jest w prostokąt co oznacza, że długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk niż u psów. Grzbiet prosty i mocny, klatka piersiowa głęboka z umiarkowanie wysklepionymi żebrami oraz dobrze rozwiniętym przedpiersiem. Brzuch dobrze podciągnięty, lędźwie szerokie, dobrze umięśnione. Akita ma typowy wygląd szpica z charakterystycznie noszonym, zawiniętym nad grzbietem ogonem. Opuszczony ogon sięga niemal do stawu skokowego. Przednie kończyny silne i proste, łokcie przylegające. Kończyny tylne mocne, dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Łapy grube, okrągłe i zwarte. 

Głowa noszona na silnej, dobrze umięśnionej szyi. Ma kształt klina z wyraźnie zaznaczonym stopem. Czoło szerokie z bruzdą. Kufa umiarkowanie długa i mocna, szeroka u nasady, zwężająca się, ale nie szpiczasta. Zęby mocne, zgryz nożycowy. Nos duży i czarny, rozproszenie pigmentu dopuszczalne wyłącznie u psów białych. Oczy małe, głęboko osadzone, niemal trójkątne i lekko skośne, barwy ciemnobrązowej. Im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy niewielkie, grube, stojące, nieco zaokrąglone na końcach, dość szeroko rozstawione, pochylone lekko do przodu tak, że stanowią przedłużenie górnej linii karku, co jest charakterystyczną cechą rasy. 
 

Ch.PL DAIGO Go Hachinohe Mitsukesou I YOSHIKO Go Akogareno

Wysokość w kłębie: psy: 67 cm, suki: 61 cm, z tolerancją +/- 3 cm. 


Charakter, usposobienie

Akita japońska jest psem silnym i jednocześnie delikatnym, pełnym sprzeczności, podobnie jak kraj, z którego pochodzi, w którym nowoczesność jest mocno zakotwiczona w przeszłości. Zachowała praktycznie wszystkie najistotniejsze cechy swoich przodków, stąd też jej reakcje są czasem zaskakujące i trzeba dobrze poznać charakter psa, by go zrozumieć. Mimo, że od wielu lat pełni rolę psa rodzinnego, nie zatraciła swojego pierwotnego instynktu i w wielu sytuacjach reaguje identycznie, jak jej przodkowie. Jakkolwiek by to nie brzmiało, akita ma swój kodeks honorowy, jest to pies dumny, którego trzeba traktować z należnym respektem, zapewnić mu poczucie stabilności i bezpieczeństwa, darzyć go szacunkiem i zaufaniem, wówczas on swojemu opiekunowi odpłaci tym samym.

Jak przystało na psy samurajów, akity odziedziczyły po przodkach odwagę i pasję łowiecką. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak często nie potrafią sobie odmówić przyjemności pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza, jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Akita może zaakceptować domowego kota pod warunkiem, że razem się wychowały, natomiast trzeba się liczyć z tym, że w każdej chwili może się w nim odezwać instynkt łowcy i spotkanego na spacerze obcego kota potraktuje jak zwierzynę łowną.
 

Ch.PL. UNDO Go Yamamoto i UMI De Shiroiarashi Ao
 
Dla wielu osób sporym zaskoczeniem jest fakt, że mimo fizycznego podobieństwa do nordyckich psów zaprzęgowych (husky, malamuty), akita nie ma pasji biegania w zaprzęgu i woli zwyczajne spacery ze swoją rodziną. Rzeczywiście pochodzenie nie predestynuje jej do zaprzęgów, została przecież stworzona do polowania, wykorzystywana była również jako pies bojowy i obrończy, a także z powodu silnego instynktu terytorialnego - jako pies stróżujący. Jeśli chodzi o bieganie w zaprzęgu, akita nie ma ani potrzebnej do tego silnej budowy, ani wytrzymałości psów zaprzęgowych, ale co ciekawe, jest mistrzem krótkiego dystansu i w pogoni za jakąś zwierzyną potrafi przebiec kilkaset metrów w nieprawdopodobnym tempie.

Akita ma silne poczucie hierarchii i stada. Jest jednocześnie psem władczym, skłonnym do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa i z wielkimi oporami podporządkuje się swojemu przewodnikowi. Podstawą sukcesów wychowawczych jest więc bardzo wczesne zbudowanie bliskiej, opartej na zaufaniu więzi z psem i pokazanie mu, kto jest przywódcą w stadzie i gdzie jest jego miejsce w domowej hierarchii. Pies musi zaakceptować zwierzchnictwo swojego pana, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Nie da się akity zmusić do posłuszeństwa, jej opiekun musi bardzo spokojnie i cierpliwie, ale przede wszystkim konsekwentnie wypracować i ugruntować swoją pozycję przywódcy, a potem dbać o to, by ją utrzymać i nie dać psu pretekstu do jej zakwestionowania. Dlatego też wszystkie zachowania, będące przejawem dominacji, powinny być natychmiast korygowane. 
 

Ch.Pl.,Mł.Ch.Pl. MEISHI Kazoku Kanshin, Mł.Ch.Pl. UMIKO Kazoku Kanshin
i NAGAREBOSHI GIN Kazoku Kanshin
 
Akita jest psem bardzo inteligentnym, z reguły jednak dość upartym i trudnym w szkoleniu. Musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego przewodnika, który potrafi ją odpowiednio zmotywować. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce, chodzi o to, by ucząc psa wykonywania różnych komend nie stłamsić jego osobowości. Podstawą sukcesu jest zdobycie jego zaufania, pies nie może się bać swojego pana, ale powinien uznać jego autorytet i przywództwo. Osiąga się to spokojem i konsekwencją, nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Akita z pewnością nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wyszkolonym, wykonującym wszystkie polecenia, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Jest to pies, który doskonale potrafi kombinować i radzić sobie w różnych sytuacjach, ale nie nadaje się do wielokrotnego wykonywania tych samych, wyuczonych czynności, bo go to po prostu nudzi. Zdecydowanie chętniej się uczy, jeśli przewodnik potrafi wymyślić interesujące i coraz to inne ćwiczenia i odpowiednio zdopingować go do pracy.  


Szata

Akita ma bardzo efektowną, dwuwarstwową szatę, składającą się z gęstego, miękkiego, wełnistego podszerstka oraz dość krótkiego, prostego, szorstkiego, niezbyt przylegającego włosa okrywowego. Okolice kłębu oraz zadu pokryte są nieco dłuższym włosem, który wyraźnie najdłuższy jest na ogonie.

Umaszczenie:
 rudo płowe (czerwone), sezamowe (rudopłowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowane i białe. We wszystkich umaszczeniach, z wyjątkiem białego, musi obowiązkowo wystąpić tzw. urajiro. To nieprzetłumaczalne japońskie określenie oznacza obecność białawych znaczeń po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, na szyi, klatce piersiowej, brzuchu, wewnętrznej stronie kończyn oraz na spodzie ogona.

Sierść akity nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, dbałość o jej owłosienie sprowadza się przede wszystkim do szczotkowania, które pozwala utrzymać je w idealnej kondycji. Akity bardzo intensywnie linieją i w tym okresie trzeba je szczotkować i wyczesywać nawet codziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść.

Więcej na temat pielęgnacji sierści akity japońskiej i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj


 
CH.PL.Mł.Ch.PL.SK.CZ.L-SEIKO-SURU Chikyu Kara No Risu i
Int.Ch.Multi.Ch. E’RYU-HO-GO of Kamino Ken
 

Zdrowie

Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia dziedzicznych chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) lub katarakta. Zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu schorzeń należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się m.in. depigmentacją, łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne, dysplazja oraz skręt żołądka.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Akita nie jest psem dla każdego, ma trudny charakter i wymaga doświadczonego właściciela, który będzie mógł jej poświęcić dużo uwagi i czasu. Decydując się na kupno szczeniaka, nie kierujmy się wyłącznie jej orientalną urodą, ale przede wszystkim zastanówmy się, czy poradzimy sobie z jej trudnym, choć fascynującym charakterem i czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Nie jest to pies dla osoby której brakuje dystansu, cierpliwości i konsekwencji, wychowaniu akity trzeba poświęcić naprawdę dużo czasu, żeby jej obecność w domu była radością a nie utrapieniem. Jeśli zdarzają się problemy i właściciel nie radzi sobie z psem, to właśnie dlatego, że jego podopieczny od początku nie został prawidłowo wychowany.
 

PENNY LANE Dogutti

Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Można go do wszystkiego przyzwyczaić i wszystkiego nauczyć, ale trzeba zrobić to jak najwcześniej, bo wtedy najłatwiej wszystko co nowe zaakceptuje. Bierność lub pobłażliwość właściciela i pozwalanie psu na wszystko w nadziei, że jak dorośnie to zmądrzeje, dla akity oznacza akceptację jej zachowania. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej w tym czasie prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Raz zdobytej pozycji łatwo nie odda, a jeśli ktoś spróbuje ją jakiegoś przywileju pozbawić, może się spotkać ze stanowczym sprzeciwem. Dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze ustalenie zasad a potem konsekwentne ich przestrzeganie. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nawet z poprawnie ułożoną akitą, nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast reagować.
     

HOSHIKO GO Shun’you Kensha,Ch.PL.Mł.Ch.PL. ZEN GO, AL Mori No Kodomo
 
Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, jest mocno związana ze wszystkimi członkami swojej rodziny i cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się bardziej nieufna w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu jest bardzo wczesna socjalizacja oraz wyraźne określenie miejsca w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo jakichkolwiek zmian ograniczających jej prawa akita łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy wychowania psa tej rasy: łagodność, cierpliwość i konsekwencja, należy uczyć i wychowywać, a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to zniszczy jej niezwykłą osobowość i charakter. Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam wytrwałości, żeby ją odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym i najbardziej oddanym przyjacielem całej rodziny.

Akita nie należy do psów szczególnie wylewnych, wyjątkiem jest własna rodzina do której się bezgranicznie przywiązuje. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale wśród ludzi. Jeśli jest do tego przyzwyczajona, może przez jakiś czas zostać sama w domu, wówczas wracających właścicieli wita z taką radością, jakby ich rok nie widziała. Używa przy tym niesamowitych, zupełnie nietypowych dla psa dźwięków.

Wychowywana z dziećmi akita będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, w kontaktach z nimi jest bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie powinno się zostawiać psa samego, zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. W stosunku do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może źle zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona jakiś gwałtowny ruch. Mając psa w domu trzeba koniecznie nauczyć dzieci, by nie nadużywały jego cierpliwości.
 

Int.Ch.Multi.Ch.SEIWAMARU Go Miyagi Kozaki Kensha

Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, nie wchodzi w konflikty ani z ludźmi, ani z innymi psami. W domu obcych ludzi nie lubi, zapewne dlatego, że to im właściciele poświęcają swoją uwagę. Na początku traktuje ich spokojnie ale nieufnie, trzeba ich więc uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować, bo już po chwili bez problemu sama ich akceptuje. Przy następnej wizycie przywita ich już jak dobrych znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zaprosi do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie jego właścicieli, wyznaje zasadę, że ich przyjaciele są również jej przyjaciółmi, skoro więc właściciele cieszą się na widok gości, nie ma powodu, żeby ona traktowała ich inaczej.

Wprowadzenie obcego psa do domu, zwłaszcza tej samej wielkości i płci wiąże się z dużym ryzykiem. Natomiast jeśli już w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć jednego niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie często nie kończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest jedynym przywódcą i spór który z psów jest ważniejszy jest całkowicie bezprzedmiotowy. Najważniejsze jest to, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze zdolności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo o tym zapomina Z punktu widzenia hierarchii, lepiej jest, gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza musiałaby wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu.

Co do tego, że akita japońska jest psem o bardzo silnym, dominującym charakterze, nikt nie ma wątpliwości. Opinie hodowców i właścicieli na temat jej charakteru bardzo się jednak różnią. Jedni twierdzą, że dwie dorosłe akity tej samej, a czasem nawet różnej płci w domu to gwarantowana wojna, drudzy, że mają kilkanaście psów tej rasy i wszystkie żyją w idealnej zgodzie. Z pewnością jedno i drugie jest prawdą, bo wszystko zależy od wychowania, na które składa się przyjacielska atmosfera w domu, dająca psom poczucie bezpieczeństwa oraz bliskość i niekwestionowany autorytet właściciela, którego pozycji żaden z psów nie ma ani ochoty ani powodu kwestionować. Nawet jeśli się to zdarzy, w miarę szybko można przypomnieć buntownikowi, gdzie jest jego miejsce. Bo tak naprawdę o tym jaki jest pies decyduje człowiek. Akita nie jest psem łatwym, dlatego powinna trafiać do kogoś, kto ją zrozumie i respektując jej charakter, mądrze wychowa. Akita bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Utrata lub zmiana właściciela jest dla psa tej rasy prawdziwa katastrofą, przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. 

Zdaniem hodowcy   

autorka: Ewa Szeliga - Szeremeta  - międzynarodowy sędzia kynologiczny

Poniższe wskazówki powinny pomóc w ułożeniu wzajemnych, dobrych relacji pomiędzy właścicielem i jego Akitą:
  • Jeżeli szukasz psa, będącego na każde Twoje skinienie, to Akita nie jest rasą dla Ciebie.
  • Jeżeli jesteś człowiekiem nerwowym, żyjącym w ciągłym pośpiechu i pracującym 24 godziny na dobę, to Akita również nie jest dla Ciebie.
  • Akita może mieszkać, zarówno w mieszkaniu w bloku wielorodzinnym, jak też w domu, bądź w kojcu. Jeżeli ma jednak mieszkać w kojcu, to powinna mieć systematyczny kontakt z domownikami. Trzeba jej też poświęcić nieco czasu na spacer, na zabawę, czy na szkolenie, które jednak nie powinno jednorazowo trwać zbyt długo. Akita jest bardzo inteligentna, rozumie czego się od niej wymaga i wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń ją po prostu nuży.
  • Pamiętaj, że Akita zmienia sierść dwa razy do roku. O ile na co dzień nie wymaga zbyt częstego szczotkowania, to w okresie linienia powinna być szczotkowana często. Pierwsza solidna wymiana futra następuje zazwyczaj, gdy Akita ma około półtora roku życia.
  • Mając szczenię Akity w domu wskazane jest umożliwić mu kontakt z innymi zwierzętami, żeby z rozkosznego szczenięcia nie wyrósł nam egocentryk. Doskonałym pomysłem są "psie przedszkola", w których nasze szczenię dowie się, że nie jest jedyne na tym świecie. Jest to bardzo ważne w późniejszych psich relacjach, my natomiast będziemy mieć zrównoważoną Akitę, świadomą otaczającego ją świata.

OJO NHYMERIA GO NAMITORI
  • Chcąc mieć typową Akitę, nie spiesz się przy wyborze szczenięcia. Musisz koniecznie odwiedzić hodowlę, z której zdecydowałeś się nabyć szczenię, żeby zobaczyć w jakich warunkach się wychowuje, jak reaguje na widok hodowcy, lub też na Ciebie. Wówczas zobaczysz, czy szczenię jest radosne, zaciekawione, czy jest zalęknione - wtedy nie wróży to dobrych relacji dorosłej Akity z otoczeniem.
  • Warto również obejrzeć matkę szczenięcia, by zorientować się w jakiej jest ona kondycji fizycznej i psychicznej.
  • Uczciwy hodowca powie o zaletach tej rasy, także o wadach, co pozwoli w przyszłości uniknąć niepotrzebnych rozczarowań.

Int.Ch.MultiCh.E’RYU-HO-GO of Kamino Ken
  • Akita nie jest psem wyczynowym, nie wymaga dużej dawki spaceru, lecz jeżeli masz dużo silnej woli, samozaparcia i siły spokoju, to możesz ją wyszkolić (oczywiście, bez użycia siły fizycznej) w zakresie różnych psich sportów, jak np. Pies Towarzysz (PT), agility, czy do sportów zaprzęgowych. Nie wskazane jest szkolenia Akity w kierunku psa obrończego. Jest to rasa bardzo silna fizycznie, z utajoną dozą agresji, której nie należy wyzwalać, ponieważ może się to okazać później problemem, szczególnie, jeżeli mieszkasz w mieście.
  • Jeżeli masz już inne zwierzęta w domu, (psy, koty lub inne stworzenia) to wprowadzenie małej Akitki nie powinno stwarzać problemu. Natomiast, może być problemem, gdy do rezydenta (domownika) Akity wprowadzić zamierzamy nowe zwierzę. W tym wypadku samiec Akity może być w stosunku do nowego zwierzaka bardziej przyjazny od suki. To samce Akity doskonale sprawdzają się jako "mamki" dla szczeniąt.

HOSHIKO GO Shun’you Kensha, DAIMON Go Hakufumy, CH.PL.Mł.Ch.PL ZEN GO
  • Spotkania zapoznawcze powinny się odbywać w miejscu obojętnym dla rezydenta (poza domem) i bez pośpiechu.
  • W przypadku zamieszkiwania Akity z innymi zwierzętami należy pamiętać o tym, że dla Akity jej miska jest rzeczą "świętą", jak również wspólne zjadanie smakołyków przez czworonożnych mieszkańców może się stać punktem zapalnym.
  • Jeżeli masz małe mieszkanie, nie kupuj dwóch, a tym bardziej więcej Akit. Pomiędzy ścianami niedużego mieszkania Akity źle znoszą ograniczoną powierzchnią życiową i wtedy częściej może pomiędzy nimi dochodzić do spięć. Akita jest psem pamiętliwym i czasami trudno jest wprowadzić ponownie pozytywne relacje pomiędzy skłóconymi osobnikami.
  • Nie należy również zapominać o tym, że szczenna suka Akita może w okresie ciąży być całkiem niemiła dla swoich czworonożnych pobratymców, z którymi wcześniej była w dobrej komitywie.
  • Akita kocha "swoje" ludzkie dzieci, (które należą do jej rodziny), będzie je pilnować, aczkolwiek niekoniecznie pozwoli się dręczyć.

Łukasz Obidziński i Int.Ch., Multi.Ch. AKOGARENO Go Hanawa Kisaragi
  • Dla typowej Akity domowa hierarchia stada wygląda następująco: Pan/Pani, później ona, następnie reszta domowników, w dalszej kolejności małe dzieci, do około 10 roku życia.
  • Akitę drażnią "obce" jej dzieci, szczególnie ich ruchliwość i hałaśliwość. Nie wolno doprowadzać do sytuacji, żeby dzieci te spoufalały się z naszą Akitą, i to zarówno w domu, jak i poza nim, np. na spacerze.
  • Musisz również mieć świadomość, że Akita w Japonii była wykorzystywana jako pies myśliwski i instynkt ten ma bardzo silnie zakorzeniony w psychice. Jeżeli nie chcesz mieć problemów, to musisz zapomnieć, że Twój piesek wybiega się w lesie, czy na łące, ponieważ jest to dla niego teren łowiecki. Faktem jest również to, że ma doskonale rozwiniętą orientację i nigdy się nie zgubi w obcym dla siebie terenie.
  • Biegający samopas tandem składający się z psa i suki stanowi doskonale współpracującą parę kłusowników, a więc staje się dużym zagrożeniem dla zwierzyny.
  • Dobrze jest dostarczać swojemu małemu Akicie rozrywki w postaci kontaktów i zabaw z innymi pieskami. Jeżeli zauważysz, że próbuje dominować nad nimi, jest to znak, że wspólne spacery się skończyły, ale przy stabilnie psychicznym szczenięciu takie spacery można kontynuować co najmniej do końca pierwszego roku jego życia.
  • Akita ma charakter podobny do kota, a więc lubi usystematyzowany tryb życia, co nie oznacza, że będzie się czuła zagubiona w całkowicie jej nieznanych, ekstremalnych warunkach.
  • Jeżeli to wszystko już wiesz i w dalszym ciągu chcesz mieć Akitę, to możesz być pewien, że będziesz świetnym Panem dla Akity, a ona będzie dla Ciebie fantastycznym kompanem na 12 - 13 lat wspólnego życia, (średnia długość życia tej rasy).
  • Akita ma bardzo duże poczucie własnej godności, ma charakter, którego nie warto tłumić, tylko po to, żeby pokazać kto tu jest Panem/Panią.
  • Charakter Szpiców azjatyckich, do których należy Akita, został ukształtowany przez inną niż nasza kulturę cywilizacyjną, w której nie było miejsca na sentymenty, ciągłego przytulania, bez ustanku wymagania czegoś od psa. Wtedy Akita sama musiała podejmować decyzje, żeby przetrwać, i więc i teraz warto dać jej namiastkę tego co kiedyś było, oczywiście w ramach rozsądku.


Zalety i wady

+ bardzo przywiązany do właściciela
+ niehałaśliwy
+ inteligentny
+ nadaje się do psich sportów
+ doskonały stróż
+ bez problemów pozostaje sam w domu
  - ma skłonność do dominacji
- nieufny wobec obcych
- nie nadaje się dla początkującego właściciela
- bywa agresywny wobec innych zwierząt
- ma silny instynkt myśliwski
- wymaga systematycznej pielęgnacji, obficie linieje

 

Ciekawostki

  • Legendarna wierność Hachito
Przywiązanie akity do swojego właściciela przeszło do historii za sprawą psa Hachito, należącego do doktora Ueno, wykładowcy tokijskiego uniwersytetu. Pies każdego ranka odprowadzał swojego pana na dworzec, oczekiwał go także o godzinie 18-tej, gdy profesor wracał do domu. 

Któregoś dnia Hachito na próżno oczekiwał swojego pana, doktor Ueno zmarł w pracy. Przez 10 lat pies pojawiał się na dworcu o tej samej porze a 7 marca 1935 roku znaleziono go tam martwego. W uznaniu jego wierności wystawiono mu widoczny na zdjęciu obok pomnik, który do dziś stoi przed budynkiem dworca Shibuya. Każdego roku Japończycy obchodzą rocznicę jego śmierci. Historia psa stała się inspiracją dla reżyserów filmowych, wyprodukowano o nim już dwa filmy. W jednym z nich zagrał nawet bardzo znany hollywoodzki aktor Richard Gere.
Naukowców zainteresowała przyczyna zgonu Hachito, dlatego też po śmierci psa zdecydowali przeprowadzić sekcję jego zwłok. Stwierdzono, że jego serce zostało zaatakowane przez pasożyty co oznacza, że pies chorował na filariozę. Naukowcy najprawdopodobniej mieli jakieś wątpliwości, na wszelki wypadek serce, płuca, wątroba i śledziona zwierzęcia zostały zachowane w roztworze formaliny.

Pod koniec 2010 roku przeprowadzono kolejne badania szczątków Hachiko, tym razem z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, takich jak rezonans magnetyczny. W sercu i płucach psa odkryto komórki złośliwego nowotworu. Nie jest do końca jasne co było bezpośrednią przyczyną jego śmierci, ale profesor Hiroyuki Nakayama z zespołu naukowców, którzy ponownie przebadali szczątki Hachiko uważa, że pies mógł zejść z tego świata z powodu obu tych dolegliwości jednocześnie – filariozy i nowotworu.

  • Długowłose akity
W miotach akit japońskich rodzą się czasem psy długowłose. Otrzymują one wprawdzie rodowód, ale ze względu na niestandardowe owłosienie nie mogą być ani wystawiane, ani wykorzystywane w hodowli. Co ciekawe, długowłose szczenięta pojawiają się często w miotach po akitach mających doskonałe, w 100% japońskie pochodzenie.  

 Akita japońska długowłosa ENZO Mori No Kodomo
 
Znawcy rasy przypisują to wprowadzeniu na bardzo dawnym etapie kształtowania się rasy niespotykanego już dzisiaj psa karafuto, chow-chowa oraz samojeda. Powoduje to, że niektóre szczenięta o prawidłowym owłosieniu są nosicielami genu "długowłosego", mimo, że same mają włos zgodny ze wzorcem rasy. W efekcie w miocie po akitach krótkowłosych mogą urodzić się szczenięta długowłose, ale stanie się to jedynie wtedy, kiedy obydwoje rodzice są nosicielami tego genu. Jeśli tylko jedno z rodziców jest jego nosicielem żadne ze szczeniąt nie będzie długowłose. Oznacza to, że pies, nosiciel genu długowłosego kojarzony wyłącznie ze sukami, które tego genu nie posiadają, może nigdy nie dać potomstwa długowłosego, mimo, że sam ten gen przekazuje.

Posiadacze akit długowłosych uważają, że są one bardziej towarzyskie niż krótkowłose, są ponadto delikatniejsze i bardziej cierpliwe w stosunku do dzieci a także bardziej podatne na szkolenie i szybciej się uczą. Jeśli ktoś nie ma zamiaru wystawiać i hodować, może warto zainteresować się długowłosą akitą ?

Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską

Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności.  
 akita japońska                                    akita amerykańska 
 
Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany, potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w kolorze. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Do końca 1999 roku dozwolone było kojarzenie dwóch typów akity: japońskiego z amerykańskim. Obecnie, po podziale, jest to już zabronione.
 
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 255 /02.04.2001/, wersja angielska
AKITA
FCI-St N° 255
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Japonia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.03.2001.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Bez prób pracy.


ZARYS HISTORII RASY:

Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża [japońska] rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów Akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy:
1) akity matagi,
2) walczące Akity,
3) akity-owczarki.
Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie; silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa; mocna budowa.
ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do szczytu zadu) wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk, niż u psów.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Spokojny, wierny, posłuszny i pojętny.
GŁOWA:
OKOLICA MÓZGOCZASZKI :
Czaszka: Wielkości proporcjonalnej do tułowia. Czoło szerokie, z wyraźną bruzdą. Brak zmarszczek.
Stop: Zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Duży i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment].
Kufa: Umiarkowanie długa i mocna, z szeroką nasadą, zwężająca się, lecz nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy.
Wargi: Napięte.
Policzki: Umiarkowanie rozwinięte.
Oczy: Stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu ze względu na uniesiony zewnętrzny kącik oka; umiarkowanie szeroko rozstawione; ciemnobrązowe – im ciemniejsze, tym lepsze.
Uszy: Stosunkowo małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu.
SZYJA:
Gruba i umięśniona, bez łałoku, harmonizująca z głową.
TUŁÓW:
Grzbiet: Prosty i mocny.
Lędźwie: Szerokie i umięśnione.
Klatka piersiowa: Głęboka; przedpiersie dobrze rozwinięte; żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: Dobrze podciągnięty.
OGON:
Wysoko osadzony, gruby, noszony mocno zwinięty nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony jego koniec sięga niemal stawu skokowego.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Łopatki: Umiarkowanie ukośne i rozwinięte.
Łokcie: Przylegające.
Przedramiona: Proste, o mocnym kośćcu.
KOŃCZYNY TYLNE:
Dobrze rozwinięte, mocne, umiarkowanie kątowane.
ŁAPY: Grube, okrągłe, wysklepione i zwarte.
CHÓD/RUCH:
Sprężysty i energiczny chód.
SZATA:
WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała.
MAŚĆ: Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”.
(Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn).
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 67 cm, Suki: 61 cm. Tolerancja 3 cm powyżej i poniżej.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
- Sucze psy / samcze suki.
- Przodozgryz lub tyłozgryz.
- Brakujące zęby.
- Niebieski język lub język w czarne plamy.
- Tęczówka jasnego koloru.
- Krótki ogon.
- Bojaźliwość.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Niestojące uszy.
- Zwisający ogon.
- Długi włosy (kosmaty).
- Czarna maska.
- Znaczenia na białym tle.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/255.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.