Rasy psów

Wybierz inną rasę

MASTIFF HISZPAŃSKI (MASTIN ESPANOL)

Pochodzenie


Mastiffy hiszpańskie pochodzą prawdopodobnie od rzymskich molosów. Jest to bardzo stara rasa, pierwsze wzmianki pochodzą z I-go wieku p.n.e. i mówią o dużym psie strzegącym stad przed drapieżnikami i rabusiami. W średniowiecznej literaturze znaleźć można opis psa pasujący do mastiffa oraz informację, że psy te spotykane były najczęściej w Kastylii i Estremadurze. Hiszpania słynęła w tym czasie z dobrze dobrze zorganizowanej hodowli owiec a egzystencja mastiffa hiszpańskiego związana była ściśle z istnieniem sezonowych wędrówek merynosów z jednego pastwiska na drugie. Były to wędrówki o ogromnym zasięgu ilościowym i terytorialnym. Setki tysięcy owiec pędzono dwa razy do roku z pastwiska zimowego na letnie i z powrotem. Trasa liczyła kilkaset kilometrów, owcom towarzyszyli pasterze, formujące szyk psy pasterskie oraz broniące całego konwoju hiszpańskie mastiffy.

Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii zaprzestano tych wędrówek, owce od tej pory transportowano pociągami a mastiffy zaczęły bronić wielkich posiadłości. Wykorzystywano je także do polowania na dużą zwierzynę. Pełniły więc nadal funkcje użytkowe, a w hiszpańskim czasopiśmie łowieckim z roku 1864 znalazł się nawet bardzo dokładny opis mastiffa oraz pochlebna opinia o jego przydatności.

Przełomowy w hodowli mastiffów był rok 1911. Powstało wtedy w Hiszpanii ”Królewskie Towarzystwo Wspierania Ras”, które otworzyło wstępne księgi hodowlane, do których zamierzano wpisać wszystkie psy o czystym rasowo rodowodzie. Zamierzenia te jednak nie zostały zrealizowane, również pierwszy wzorzec mastiffa hiszpańskiego, opracowany w 1946 roku okazał się całkowicie nieprzydatny. Opracowanie nowego wzorca zajęło Hiszpanom ponad trzydzieści lat. Dopiero w 1981 roku powstał oficjalny klub rasy.
 

 

Wygląd

Mastiff hiszpański jest jednym z największych psów na świecie. W jego sylwetce widać typowe cechy mastiffa. Ma potężną, szeroką głowę z dosyć krótką kufą, wyraźnie zaznaczoną bruzdą między oczami oraz charakterystycznymi fałdami skóry na podgardlu. Oczy małe, ciemne, uszy osadzone daleko z tyłu głowy, zwisające, ostro zakończone. Tułów potężny, głęboka i szeroka klatka piersiowa, prosty grzbiet i krótki, gruby ogon opuszczony w czasie spoczynku i lekko zakręcony, kiedy pies jest podekscytowany.

Wysokość w kłębie: psy min. 77 cm, suki min. 72 cm, bez określenia górnej granicy.
Masa ciała: 60-90 kg, ale bywa że i 120 kg.
 

Charakter, usposobienie

Mastiff hiszpański jest bardzo zrównoważonym psem, o silnym charakterze i wielkiej odwadze. Jest doskonałym psem stróżującym i obronnym. Zazwyczaj pilnuje terenu leżąc i nie jest skory do zbyt szybkiego działania. Jeśli ktoś próbuje się zbliżyć najczęściej wystarczy, że pokaże się intruzowi i zaszczeka swoim ochrypłym, donośnym głosem. Jeśli to nie pomoże, lub jeśli zostanie sprowokowany, następuje nieprawdopodobnie szybki i gwałtowny atak i wtedy na odwołanie psa może być już za późno.

Biorąc pod uwagę jego charakter, konieczna jest bardzo wczesna socjalizacja, pies musi znać swoje miejsce w domowej hierarchii i bezbłędnie reagować na wszystkie polecenia, w przeciwnym razie może być bardzo niebezpieczny. Mastiff hiszpański musi mieć doświadczonego i bardzo odpowiedzialnego przewodnika, który potrafi go odpowiednio ułożyć. Pies musi być bardzo dobrze traktowany i czuć, że jest członkiem rodziny, wtedy nigdy nie zrobi jej krzywdy.

Problemem są nieznajomi i zwierzęta. Na to nie ma innej rady jak dobre, mocne ogrodzenie, zamek i dzwonek przy wejściu. Jeśli pies jest dobrze ułożony, osoby wpuszczone przez właściciela na teren posesji będzie traktował jak przyjaciół, choć na początku, na wszelki wypadek, będzie próbował być przez cały czas między gościem a swoim panem. Mastiff hiszpański nie potrzebuje szkolenia obronnego, sam doskonale wie, kiedy powinien działać i w obronie swojej rodziny nie cofnie się przed niczym. Jest bardzo odważny i pewny swojej siły. Posiadanie takiego psa nakłada na właściciela ogromną odpowiedzialność.
 

Szata

Mastiff hiszpański ma krótką, bardzo grubą sierść podszytą wełnistym podszerstkiem. Umaszczenie nie ma istotnego znaczenia, najbardziej cenione jest jednolite złote, płowe czerwone, czarne, wilczaste a także kombinacje tych kolorów, pręgowane i łaciate. Niekiedy na końcach łap i na przedpiersiu znajdują się małe białe plamki.

Mastiff hiszpański nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, choć oczywiście jesli przebywa głównie w domu, musi być przynajmniej raz w tygodniu dokładnie wyszczotkowany.
 

Zdrowie

Mastiff nie jest psem chorowitym, ale liczyć się trzeba z typowymi dla ras olbrzymich problemami: przede wszystkim z możliwością wystąpienia dysplazji stawu biodrowego, rzadziej łokciowego, oraz skrętu żołądka. Kluczowy dla jego zdrowia jest okres dorastania. Mastiff rośnie bardzo szybko, w wieku jednego roku może osiągnąć wagę 80 kg, dlatego musi być bardzo dobrze karmiony, ale nie przekarmiany, ponieważ nadwaga bardzo niekorzystnie wpływa na jego stawy. Należy także zwracać uwagę, by psa nie przeforsować, nadmierny wysiłek w wieku dorastania, a zwłaszcza chodzenie po schodach jest dla mastiffa bardzo niewskazane, nie tylko ze względu na stawy, ale także z powodu skłonności tej rasy do skrętu żołądka. Mastiffy niestety żyją stosunkowo krótko, zazwyczaj 8-10 lat.
 

 

Do kogo pasuje ten pies ?

Z wielu przyczyn mastiff hiszpański nie jest psem dla każdego. Jest to pies o bardzo silnej osobowości, który powinien mieć konsekwentnego, stanowczego właściciela, który będzie umiał zdobyć jego zaufanie i całkowicie nad nim zapanować. Mastiff jest psem jednego pana, jakkolwiek jest równie mocno przywiązany do całej rodziny. Jest przyjazny wobec dzieci, ale chociażby ze względu na jego wielkość nie można ich z nim zostawić bez opieki dorosłych.

W stosunku do obcych nieufny, w obronie swoich właścicieli i ich majątku nie ma dla niego granic. Są to cechy ukształtowane w czasach, kiedy służył jako obrońca stad owiec przed wilkami. W przeciwieństwie do innych mastiffów, mastiff hiszpański do dziś pozostał niemal wyłącznie psem użytkowym i robi to, co robił kiedyś: pilnuje owiec i broni je przed dzikimi zwierzętami. Potrzebuje dużej przestrzeni, najlepiej będzie się czuł w dużej, wiejskiej posiadłości. Poza ogrodzonym podwórzem nigdy nie może być puszczony luzem, lub pozostawiony bez kontroli. Szkoli się trudno, w żadnym wypadku nie powinien uczestniczyć w szkoleniu obronnym, ma wystarczająco dużą skłonność do agresji, jej pobudzenie mogłoby spowodować, że pies stałby się niemal nie do opanowania.

Zalety i wady

+ znakomity stróż i obrońca
+ szczególnie czujny w nocy
+ spokojny i powściągliwy
+ nie szczeka bez potrzeby
+ sierść łatwa do pielęgnacji
  - wymaga doświadczonego właściciela
- źle prowadzony może byc niebezpieczny
- podejrzliwy wobec obcych
- bywa agresywny w stosunku do innych psów
- bardzo kosztowny w utrzymaniu
- ślini sie i głosno chrapie


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.                                                                     

     

Ciekawostki

OPIS.

 


Wzorzec rasy FCI

FCI-Standard N° 91 / 30. 08. 2002
MASTYF HISZPAŃSKI (Mastín español)

FCI-St.N° 91 – 30.08.2002
POCHODZENIE : Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 26.05.1982.
UŻYTKOWOŚĆ :
Stróż i obrońca. Historia rasy jest ściśle związana z sezonowymi przepędzaniem stad, zwłaszcza owiec merynosów, którym psy te towarzyszyły już w czasach powstania “mesta” – zawiązanego w Średniowieczu zrzeszenia hodowców owiec. Zadaniem psów była obrona stad przed wilkami i innymi drapieżnikami podczas wędrówki i wypasu, w każdym warunkach i o każdej porze roku. Do dzisiaj spełnia one tę funkcje, czy to na pastwiskach stałych, czy też podczas przeganiania stad po tradycyjnych szlakach, pozostaje niezawodnym stróżem obejścia i obrońcą ludzi i zwierząt.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE :
Pies potężnych rozmiarów, (słowo nie występujące w słownikach), o trochę wydłużonej sylwetce i normalnych proporcjach. Harmonijny, bardzo mocnej budowy i dobrze umięśniony. Mocny kościec, masywna głowa, półdługa sierść.  Najważniejsza jest funkcjonalna harmonia budowy, zarówno w postawie, jak i w ruchu. Mastyf hiszpański odznacza się niskim, głębokim, ochrypłym szczekaniem, tak głośnym, że słychać je ze znacznej odległości.

WAŻNE PROPORCJE :
Długość tułowia jest większa od wysokości w kłębie. Proporcja długości czaszki do długości kufy jak 3 do 2.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT :
Pies bardzo inteligentny, nie pozbawiony urody; jego wyraz oddaje obydwie te cechy. Naturalny, spokojny, oddany właścicielowi, pełen godności, w obliczu zagrożenia, które stanowić mogą dzikie zwierzęta lub nieznani ludzie, reaguje bez wahania i niezawodnie broni obejścia i stada. Z jego zachowania widać wyraźnie, że w pełni zdaje sobie sprawę ze swej nieprzeciętnej siły, i korzysta z niej stosownie do rodzaju zagrożenia.

GŁOWA:
Duża, mocna, kształtu stożkowatej piramidy.
Czaszka i kufa, oglądane z góry, musza być graniaste, a przejście między nimi płynne, tylko z nieznacznym zwężeniem tam, gdzie czaszka przechodzi w kufę. Linie profilu są lekko rozbieżne.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Szeroka, masywna, o trochę wypukłym profilu. Jej szerokość powinna być co najmniej równa długości. Wyraźne zatoki czołowe i widoczny guz potyliczny.
Stop : Nieznaczny.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny, wilgotny, duży i szeroki.
Kufa : Grzbiet nosa prosty. Kufa oglądana z góry jest zasadniczo prostokątna; zwęża się nieznacznie w kierunku nosa, ale i tam musi być szeroka, a w żadnym razie nie szpiczasta.
Wargi : Górna warga niemal całkowicie zakrywa dolną, która jest bardzo luźna i obwisła w kącikach. Pigmentacja warg musi być czarna.
Uzębienie : Zgryz nożycowy, zęby białe, zdrowe i duże. Duże, ostre kły zapewniają mocny uchwyt. Trzonowce duże i mocne, siekacze stosunkowo małe. Wymagany komplet przedtrzonowców. Podniebienie czarne, z dobrze wykształconymi łukami.
Oczy : Małe w porównaniu do wielkości głowy. Kształtu migdała, możliwie ciemne w różnych odcieniach orzecha. Wyraz skupiony, pełen godności, łagodny i inteligentny , na widok obcego zmienia się na nieprzyjazny. Powieki czarne, luźne, dolna odsłania częściowo spojówkę.
Uszy : Średniej wielkości, wiszące, trójkątne, nie pofałdowane, osadzone powyżej linii oka. W spokoju zwisają trochę odstawione od czaszki, ale blisko policzków. Przy pobudzeniu trochę wzniesione, tylną krawędzią odstają od policzków na końcowej jednej trzeciej długości. Kopiowanie uszu zabronione.

SZYJA :
Gruba, masywna, dobrze umięśniona, na przekroju okrągła, giętka. Skóra na szyi gruba i luźna, tworzy obfite, podwójne podgardle.

TUŁÓW :
Prostokątny, potężny i krzepki, wskazuje na wielką siłę, przy tym giętki i sprężysty.
Linia górna : Prosta i pozioma, także w ruchu.
Kłąb : Wyraźny.
Grzbiet : Mocny, dobrze umięśniony.
Lędźwie : Długie, szerokie i mocne, zwężające sie ku słabiznom.
Zad : Szeroki i mocny, opadający pod kątem mniej więcej 45°. Wysokość w zadzie taka sama, jak w kłębie.
Klatka piersiowa : Szeroka, głęboka, masywna i dobrze umięśniona, z zaznaczonym przedpiersiem. Duża odległość między poszczególnymi żebrami, żebra zaokrąglone, a nie płaskie. Obwód klatki piersiowej jest przynajmniej o 1/3 większy od wysokości w kłębie.
Brzuch i słabizna : Brzuch nieznacznie podciągnięty, słabizna głęboka i dobrze wypełniona.

OGON :
Bardzo gruby u nasady, osadzony średnio wysoko. Mocny, giętki, pokryty włosem dłuższym, niż w innych miejscach ciała. W spoczynku noszony nisko, sięga stawu skokowego, bywa zakręcony na ostatniej ¼ długości. Przy pobudzeniu i w ruchu szablasto wzniesiony, zakręcony na końcu, ale nie wzniesiony nad grzbietem ani zakręcony na całej długości.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Oglądane z przodu idealnie pionowe, proste i równoległe wobec siebie. Długość podramienia powinna być trzykrotnie większa od długości śródręcza. Kościec i śródręcze mocne.
Łopatka : skośna, bardzo mocno umięśniona, dłuższa od podramienia.
Kąt w stawie barkowym bliski 100°.
Ramię : Mocne, długości w przybliżeniu równej długości łopatki.
Łokcie : Przylegające do klatki piersiowej. Kąt w stawie łokciowym bliski 125°.
Podramię: Masywne, pionowe.
Śródręcze : Oglądane z boku tylko lekko nachylone, stanowi praktycznie przedłużenie podramienia. Mocny kościec.
Łapy : Kocie. Palce mocne, zwarte, dobrze wysklepione. Pazury i opuszki mocne i twarde, błony między palcami umiarkowanie rozwinięte , porośnięte sierścią.
KOŃCZYNY TYLNE :
Mocne i dobrze umięśnione. Oglądane z boku dostatecznie kątowane, ale kąty raczej rozwarte. Oglądane z tyłu
proste, z boku – prawidłowo ustawione, o zdrowych stawach skokowych. Kończyny muszą dawać mocny napęd elegancko, bez widocznego wysiłku.
Udo : Mocne i dobrze umięśnione. Kąt w stawie biodrowym bliski 100°.
Kolano : Kąt w stawie kolanowym bliski 120°.
Podudzie : Długie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu.
Staw skokowy : Kąt otwarty, około 130°.
Śródstopie : Dobrze wykształcone, z wyraźnym ścięgnem Achillesa.
Łapy : Kocie, tylko trochę owalne. Wilcze pazury – pojedyncze lub podwójne – mogą występować , ale można je też usunąć.

CHODY :
pożądany sposób ruchu to kłus, który musi być harmonijny, mocny, bez tendencji do kolebania tułowiem. Inochód niedopuszczalny.
SKÓRA : Gruba, elastyczna, luźna, zasadniczo różowa z obszarami ciemniejszej pigmentacji. Wszystkie błony śluzowe muszą być czarne.

SZATA
SIERŚĆ :
Gruba, gęsta, średniej długości, gładka, pokrywająca całe ciało z wyjątkiem przestrzeni między palcami. Dwa rodzaje sierści: okrywowa na grzbiecie, i trochę inna, ale równie dobrze chroniąca na klatce piersiowej i bokach. Na nogach krótsza, na ogonie dłuższa i miękka.
MAŚĆ :
Bez znaczenia. Najbardziej ceniona jednolita, na przykład żółta, płowa, ruda, czerwień jelenia, czarna i wilczasta, ale także pręgowana, łaciata lub z białymi znaczeniami.

WIELKOŚĆ :
Nie ma górnej granicy wzrostu; pies powinien być jak największy, pod warunkiem, że jest harmonijnie zbudowany.
Wysokość w kłębie : Minimalna dla psa : 77 cm. dla suki : 72 cm.
Dobrze, jeśli wymiary te są znacznie przekroczone; pies powinien mierzyć powyżej 80 cm, suka powyżej 75 cm.

WADY :
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

WADY MAŁE :
- Lekki garbonos.
- Zgryz cęgowy, brak jednego przedtrzonowca.
- Słaby grzbiet, nie trzymający prostej linii lub rozchwiany w ruchu.
- Słabe śródręcza, śródstopia lub łapy, o ile nie jest to bardzo silnie wyrażone.
- Nieznaczny brak pewności siebie.

WADY DUŻE :
- Wyraźny brak energii lub ospałość.
- Szpiczasta kufa.
- Niewielki przodozgryz.
- Brak jakichkolwiek trzonowców lub kłów, chyba, że spowodowany wypadkiem.
- Silnie wyrażone entropion lub ektropion.
- Uszy przycięte.
- Ogon zarzucony na grzbiet.
- Zapadnięty grzbiet.
- Wysokość w zadzie wyraźnie większa, niż w kłębie.
- Ogon przycięty.
- Kończyny słabe lub nieprawidłowo ustawione.
- Iksowata postawa lub akcja tyłu.
- Kończyny w ruchu prowadzone nierównolegle.
- Sierść falista, kędzierzawa lub zbyt długa.
- Niezrównoważony temperament, nadmierna lękliwość lub agresja.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Nieopanowana agresja lub lękliwość.
- Braki pigmentacji na nosie lub śluzówkach.
- Rozłupany nos.
- Tyłozgryz w jakimkolwiek stopniu, wyraźny przodozgryz.
- Jasne oczy.

Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/91.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.