Rasy psów
Wybierz inną rasę
Mastiff pirenejski jest rasą hiszpańską, pochodzącą z południowych zboczy Pirenejów, gdzie od wieków służy do pilnowania stada podczas sezonowych wędrówek z pastwiska na pastwisko. Jego historia cały czas przeplata się z historią pirenejskiego psa górskiego. Obie rasy mają wspólnego przodka, jakim był dog tybetański, pies żyjący w Tybecie, w wysokogórskiej krainie położonej na wysokości około 4000 metrów nad poziomem morza. Do Hiszpanii mastiffy przybyły najprawdopodobniej 3000 lat temu, droga morską, na fenickich statkach handlowych. Były to psy typu asyryjskiego i sumeryjskiego, które w Hiszpanii okazały się bardzo przydatne do pilnowania stad. Począwszy od XVI wieku Hiszpania podzielona była na kilka księstw, które cały czas prowadziły między sobą wojny. Podzielono również pastwiska, co utrudniło komunikację i spowodowało powstanie lokalnych odmian mastiffa pirenejskiego, które choć niewiele, ale jednak różniły się między sobą.
Pod koniec lat trzydziestych XX wieku rasa była bliska wyginięcia. Porządek zaprowadzono dopiero w 1946 roku i wówczas wyraźnie wyróżniono dwa typy psów:
Umaszczenie białe ze złocistymi lub szarymi znaczeniami na głowie i mocno zaznaczoną ciemną maską. Bardzo często na tułowiu występują drobne znaczenia w tym samym, co na głowie kolorze. Granice między kolorami powinny być wyraźnie zaznaczone. Tricolory i psy o umaszczeniu całkowicie białym nie są pożądane, podobnie jak żółtawy odcień barwy zasadniczej.
Więcej na temat pielęgnacji mastiffa pirenejskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 92 / 30. 08. 2002
MASTYF PIRENEJSKI
(Mastín del Pirineo)
FCI St.N° 92/30. 08. 2002
POCHODZENIE: Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 26.05.1982.
UŻYTKOWOŚĆ: Stróż i obrońca, niegdyś przed drapieżnikami, szczególnie wilkami i niedźwiedziami. Dzisiaj niezawodny stróż posiadłości i obrońca, łatwy do ułożenia.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies rosły, powyżej przeciętnych rozmiarów, o normalnych proporcjach. Harmonijny, nadzwyczajnie mocny i dobrze umięśniony, o mocnym kośćcu. Sierść nie przesadnie długa. Pomimo rozmiarów, nie może sprawiać wrażenia ociężałego czy niezgrabnego.
WAŻNE PROPORCJE:
Proporcje wyważone:Ogólna budowa harmonijna. Długość tułowia nieznacznie większa od wysokości w kłębie.Długość czaszki do długości grzbietu nosa 5 do 4.Szerokość czaszki równa lub trochę większa od jej długości.Stosunek wysokości w kłębie do obwodu klatki piersiowej mniej więcej 7 do 10.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:
Przyjazny wobec ludzi, łagodny, pełen godności i bardzo inteligentny, a przy tym stanowczy i odważny wobec obcych, przed którymi nie cofa sie nigdy. W kontakcie z innymi psami dobrotliwy, zdaje sobie sprawę ze swojej siły. Zdarza mu nawiązać walkę, w której jest nadzwyczaj skuteczny, co jest wspomnieniem z dawnych lat, gdy bez trudu dawał sobie radę z wilkami. Głuche szczekanie wydobywa się z najgłębszych rejonów klatki piersiowej. Wyraz psa jest czujny.
GŁOWA :
Duże, masywna, średniej długości. Długość czaszki do długości grzbietu nosa jak 5 do 4. Linie profilu są lekko rozbieżne lub prawie równoległe. Oglądane z góry czaszka i kufa muszą być długie i przechodzić w siebie płynnie, bez wyraźnej różnicy szerokości między najszerszym miejscem głowy i kufą. Oglądana z boku głowa musi być głęboka i nie okrągła.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Szeroka, mocna, w profilu lekko wysklepiona. Jej szerokość jest równa lub nieco większa od długości Guz potyliczny wyraźny.
Stop : Łagodny, ledwo zaznaczony, ale widoczny.
TZREWIOCZASZKA :
Trufla nosa : Czarna, wilgotna, duża i szeroka.
Kufa : Oglądany z boku grzbiet nosa musi być prosty. Kufa oglądana z góry jest lekko trójkątna, bardzo nieznacznie zwęża się ku nosowi, ale nigdy nie może być szpiczasta.
Wargi : Górna przykrywa dolną, ale nie jest w żadnym razie luźna ani obwisła. Dolna wyraźnie obwisła w kącikach. Śluzówki powinny być czarne.
Uzębienie : Zgryz nożycowy. Zęby białe, zdrowe i duże. Kły duże, długie, ostre, dobrze zachodzące na siebie, co zapewnia dobry uchwyt. Trzonowce duże i mocne, siekacze raczej małe. Wymagany komplet przedtrzonowców. Dziąsła czarne, łuki podniebienia dobrze wykształcone.
Oczy : Małe, kształtu migdała, barwy orzechowej, pożądane ciemne. Wyraz czujny, pełen godności, miły, inteligentny, ale wobec nieprzyjaciół nabiera ostrości. Powieki czarno pigmentowane. Gdy pies jest pobudzony, pożądane, by powieki ściśle przylegały do gałki ocznej, natomiast w spoczynku typowa dla rasy jest trochę luźna dolna powieka, odsłaniająca niewielki fragment spojówki.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, płasko wiszące, osadzone powyżej linii oka. W spoczynku przylegające do policzków, przy pobudzeniu wyraźnie odstawione – mniej więcej na 1/3 długości od końca i tylną krawędzią. Uszy nie mogą być cięte.
SZYJA:
Powinna być kształtu stożkowatego, mocna, gruba, dobrze umięśniona i giętka. Skóra gruba i trochę luźna, podwójne podgardle wyraźne, ale nie przesadne.
TUŁÓW:
Wrażenie ogólne : Prostokątny, mocny i krzepki, dający wrażenie wielkiej siły, ale jednocześnie giętki.
Linia górna : Prosta w postawie i w ruchu.
Kłąb : Wyraźny.
Grzbiet: Mocny i dobrze umięśniony.
Lędźwie: Długie, mocne i szerokie, zwężające sie stopniowo ku słabiznom.
Zad : Szeroki i mocny, opadający pod kątem mniej więcej 45°. Wysokość w zadzie taka sama, jak w kłębie.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, masywna i dobrze umięśniona, z zaznaczonym przedpiersiem. Duża odległość między poszczególnymi żebrami, żebra zaokrąglone, a nie płaskie. Stosunek wysokości w kłębie do obwodu klatki piersiowej 7 do 10.
Brzuch i słabizna : Brzuch nieznacznie podciągnięty, słabizna głęboka i dobrze wypełniona.
OGON :
Średnio wysoko osadzony, gruby u nasady, mocny i giętki. Sierść na ogonie wyraźnie długa, miękka, tworzy piękny pióropusz. W spoczynku zwisa nisko i bez trudu sięga stawu skokowego, przy czym na końcowej 1/3 długości jest zawsze trochę zawinięty ku górze. Przy pobudzeniu i w ruchu wzniesiony szablasto, z wyraźnym haczykiem na końcu, ale nie jest ani zakręcony w pierścień, ani położony na grzbiecie.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Oglądane z przodu idealnie pionowe, proste i równoległe wobec siebie. Mięśnie i ścięgna dobrze widoczne.
Długość podramienia powinna być trzykrotnie większa od długości śródręcza. Kościec i śródręcze mocne.
Łopatka : skośna, bardzo mocno umięśniona, dłuższa od podramienia. Kąt w stawie barkowym bliski 100°.
Ramię : Bardzo mocne
Łokcie : Przylegające do klatki piersiowej. Kąt w stawie łokciowym bliski 125°.
Podramię: Masywny kościec, proste, mocne.
Śródręcze : Oglądane z boku tylko lekko nachylone, stanowi praktycznie przedłużenie podramienia.
Łapy : Kocie. Palce mocne, zwarte, dobrze wysklepione. Pazury i opuszki mocne i twarde, błony między palcami umiarkowanie rozwinięte , porośnięte sierścią.
KOŃCZYNY TYLNE:
Mocne i dobrze umięśnione. Oglądane z boku dostatecznie kątowane, ale kąty raczej rozwarte. Oglądane z tyłu i z boku proste. Śródstopie proste i pionowe. Kończyny muszą dawać mocny napęd elegancko, bez widocznego wysiłku.
Udo : Mocne i dobrze umięśnione. Kąt w stawie biodrowym bliski 100°.
Kolano : Kąt w stawie kolanowym bliski 120°.
Podudzie : Długie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu.
Staw skokowy : Kąt otwarty, około 130°.
Śródstopie : Dobrze wykształcone, z wyraźnym ścięgnem Achillesa.
Wilcze pazury – pojedyncze lub podwójne – mogą występować, ale można je też usunąć. W przypadku dwóch psów jednakowej klasy pierwsze miejsce należy się temu, który ma podwójne wilcze pazury.
Łapy: Kocie, trochę owalne, nieco dłuższe od przednich.
CHODY:
pożądany sposób ruchu to kłus, który musi być harmonijny, mocny, elegancki. Wyrzucanie kończyn na boki czy inochód niedopuszczalne.
SKÓRA :
Gruba, elastyczna, luźna, zasadniczo różowa z obszarami ciemniejszej pigmentacji. Wszystkie błony śluzowe muszą być czarne.
SZATA
SIERŚĆ: Gęsta, gruba, średniej długości. Idealna długość sierści na grzbiecie powinna wynosić 6 do 9 cm. Najdłuższa na łopatkach, szyi, pod brzuchem, na tylnych stronach nóg i na ogonie; tam nie jest tak twarda, jak na pozostałych partiach ciała. Sierść ma być w dotyku sztywna, a nie wełnista.
MAŚĆ: Podstawowa barwa biała, zawsze z wyraźnie odgraniczoną maską. Mogą występować nierównomiernie rozmieszczone, wyraźnie odgraniczone łaty tej samej barwy, co maska. Psy maści trójbarwnej lub czysto białej niepożądane. Uszy zawsze kolorowe. Koniec ogona i łapy zawsze białe. Maska musi być wyraźnie odgraniczona; pożądane, by łaty były także wyraźnie odgraniczone. Sierść przy skórze powinna być jak najjaśniejsza, najlepiej całkiem biała. Najbardziej pożądane umaszczenia, to w kolejności: na śnieżno białym tle łaty szare, intensywnie złociste, brunatne, czarne, srebrzyste, jasno beżowe, piaskowe lub marmurkowe. Niepożądane łaty rude i żółtawa maść podstawowa.
WIELKOŚĆ:
Nie ma górnego limitu wzrostu. Z dwóch psów równej klasy wygrywa większy.
Minimalna wysokość : dla psa 77 cm. dla suki 72 cm.
Pożądane, aby to minimum było znacznie przekroczone; psy powinny mierzyć powyżej 81 cm, a suki – 75 cm.
WADY :
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY MAŁE:
- Lekki garbonos.
- Zgryz cęgowy. Brak któregokolwiek przedtrzonowca.
- Grzbiet inny niż prosty. Ruch lekko toczący lub trochę nieskoordynowany w stępie.
- Sierść lekko falista, nieznacznie dłuższa niż 9 cm na środku grzbietu.
- Bardzo nieznaczny brak pewności siebie.
WADY DUŻE :
- Budowa lekka lub ociężała.
- Kufa zbyt szpiczasta lub zbyt tępa.
- Niewielki przodozgryz.
- Brak przedtrzonowców lub kłów, jeśli nie jest spowodowany urazem.
- Niewielkie błędy osadzenia siekaczy.
- Uszy cięte.
- Zapadnięty grzbiet.
- Wysokość w zadzie większa niż w kłębie.
- Ogon leżący na grzbiecie, słabo owłosiony, bez haczyka na końcu, cięty.
- Kończyny nie proste.
- Słabe śródręcza, śródstopia lub łapy.
- Iksowate kończyny tylne, czy to w postawie, czy w ruchu.
- Kończyny rozrzucane w ruchu na boki.
- Sierść mocno falista lub kędzierzawa; na środku grzbietu dłuższa niż 11 cm lub krótsza niż 6 cm.
- Białe uszy.
- Ogólnie niezrównoważony temperament.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, bojaźliwość lub agresja.
- Brak pigmentacji nosa lub warg.
- Rozłupany nos.
- Bardzo znaczny przodozgryz, tyłozgryz.
- Sierść na środku grzbietu krótsza niż 4 cm i dłuższa niż 13 cm.
- Brak bieli, brak bieli na końcu ogona czy łapach.
- Maść czysto biała, bez maski.
- Łaty rozmyte, mało kontrastowe, co wskazuje na skojarzenie z inną rasą.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/92.pdf
MASTIFF PIRENEJSKI (MASTIN DE LOS PIRINEOS)
Pochodzenie
Mastiff pirenejski jest rasą hiszpańską, pochodzącą z południowych zboczy Pirenejów, gdzie od wieków służy do pilnowania stada podczas sezonowych wędrówek z pastwiska na pastwisko. Jego historia cały czas przeplata się z historią pirenejskiego psa górskiego. Obie rasy mają wspólnego przodka, jakim był dog tybetański, pies żyjący w Tybecie, w wysokogórskiej krainie położonej na wysokości około 4000 metrów nad poziomem morza. Do Hiszpanii mastiffy przybyły najprawdopodobniej 3000 lat temu, droga morską, na fenickich statkach handlowych. Były to psy typu asyryjskiego i sumeryjskiego, które w Hiszpanii okazały się bardzo przydatne do pilnowania stad. Począwszy od XVI wieku Hiszpania podzielona była na kilka księstw, które cały czas prowadziły między sobą wojny. Podzielono również pastwiska, co utrudniło komunikację i spowodowało powstanie lokalnych odmian mastiffa pirenejskiego, które choć niewiele, ale jednak różniły się między sobą.
Pod koniec lat trzydziestych XX wieku rasa była bliska wyginięcia. Porządek zaprowadzono dopiero w 1946 roku i wówczas wyraźnie wyróżniono dwa typy psów:
- psy o gładkiej i krótkiej sierści, cięższych głowach, bardziej jednolitym umaszczeniu, pochodzące z rejonu La Manchy, Castille i Leon, wyodrębniono jako mastiffy hiszpańskie,
- psy o dłuższej sierści, z większą ilością bieli w umaszczeniu, pochodzące z północy kraju, zakwalifikowano jako mastiffy pirenejskie.
Dziś wygląd obu tych ras jest wyraźnie sprecyzowany i nie ma problemu z ich rozróżnieniem. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku podjęto prace zmierzające do odbudowy pogłowia mastiffa pirenejskiego, w 1977 roku powołano klub rasy a w 1981 roku odbyła się I-sza klubowa wystawa psów tej rasy.
Wygląd
Mastiff pirenejski jest potężnym, proporcjonalnie zbudowanym psem, wspartym na bardzo silnych nogach, dobrze przystosowanych do biegania po dużych pastwiskach. Ma mocny tułów, głęboką klatkę piersiową, prosty grzbiet, silne lędźwie i ruchliwy ogon, który przy podekscytowaniu nosi zazwyczaj wysoko. Głowa duża, mocna, umiarkowanej długości, osadzona na stosunkowo krótkiej szyi z umiarkowanie obfitym podgardlem. Oczy małe, migdałowate, powieki czarno pigmentowane. Uszy średniej wielkości, trójkątne, płasko zwisające, w zaciekawieniu odstają od głowy.
Wysokość w kłębie: psy powyżej 81 cm (min. 77 cm), suki powyżej 75 cm (min 72 cm).
Masa ciała: 55 - 70 kg.
Wysokość w kłębie: psy powyżej 81 cm (min. 77 cm), suki powyżej 75 cm (min 72 cm).
Masa ciała: 55 - 70 kg.
Charakter, usposobienie
Mastiff pirenejski jest psem pracującym, przystosowanym do pilnowania i obrony. Kiedyś był wykorzystywany do obrony stada przed dzikimi drapieżnikami, przede wszystkim wilkami i niedźwiedziami, dzisiaj strzeże dużych wiejskich posiadłości, ich właścicieli i dobytku. Jest dość nieufny, ale raczej przyjaźnie nastawiony do ludzi i zwierząt, dopóki nie zagrażają jego właścicielom. Pewny siebie, bardzo odważny, zaczepiony nigdy się nie cofa i zawsze podejmuje walkę. Jest inteligentny i chętnie się uczy.
Szata
Mastiff pirenejski ma gęstą, grubą i szorstką w dotyku sierść. W środkowej górnej części ciała powinna mieć około 6-9 cm. Na łopatkach, szyi i podbrzuszu sierść jest nieco dłuższa, jeszcze dłuższa na tylnej stronie kończyn, a najdłuższa i najmniej sztywna na ogonie.
Umaszczenie białe ze złocistymi lub szarymi znaczeniami na głowie i mocno zaznaczoną ciemną maską. Bardzo często na tułowiu występują drobne znaczenia w tym samym, co na głowie kolorze. Granice między kolorami powinny być wyraźnie zaznaczone. Tricolory i psy o umaszczeniu całkowicie białym nie są pożądane, podobnie jak żółtawy odcień barwy zasadniczej.
Więcej na temat pielęgnacji mastiffa pirenejskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Mastiff pirenejski nie jest psem chorowitym, ale liczyć się trzeba z typowymi dla ras olbrzymich problemami: przede wszystkim z możliwością wystąpienia dysplazji stawu biodrowego, rzadziej łokciowego, oraz skrętu żołądka. Kluczowy dla jego zdrowia jest okres dorastania. Mastiff rośnie bardzo szybko, w wieku jednego roku może osiągnąć wagę psa dorosłego, dlatego musi być bardzo dobrze karmiony, ale nie przekarmiany, ponieważ nadwaga bardzo niekorzystnie wpływa na jego stawy. Należy także zwracać uwagę, by psa nie przeforsować, nadmierny wysiłek w wieku dorastania, przetrenowanie, a zwłaszcza chodzenie po schodach jest dla mastiffa bardzo niewskazane, nie tylko ze względu na stawy, ale także z powodu skłonności tej rasy do skrętu żołądka. Mastiffy niestety żyją stosunkowo krótko, zazwyczaj 8-10 lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Mastiff pirenejski jest przede wszystkim psem użytkowym. Wcześnie i prawidłowo socjalizowany i szkolony może być również psem do towarzystwa. Do mieszkania się nie nadaje, najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem, gdzie może się do woli wybiegać. Jest doskonałym stróżem, może dużo przebywać na dworze, ale potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem. Jest bardzo przywiązany do właścicieli i przyjazny wobec dzieci. Małe czworonogi traktuje z pobłażaniem, dopóki mu któryś nie podskoczy, wtedy jego pobłażliwość może się skończyć.
Zalety i wady
| + doskonały stróż + niezawodny obrońca + bardzo przywiązany do właściciela + w szkoleniu zdolny leń |
- wymaga doświadczonego przewodnika - ma bardzo niezależny charakter - uwielbia szczekać - sierść wymaga regularnej pielęgnacji - kosztowny w utrzymaniu |
Ciekawostki
OPIS.
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
FCI-Standard N° 92 / 30. 08. 2002MASTYF PIRENEJSKI
(Mastín del Pirineo)
FCI St.N° 92/30. 08. 2002
POCHODZENIE: Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 26.05.1982.
UŻYTKOWOŚĆ: Stróż i obrońca, niegdyś przed drapieżnikami, szczególnie wilkami i niedźwiedziami. Dzisiaj niezawodny stróż posiadłości i obrońca, łatwy do ułożenia.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies rosły, powyżej przeciętnych rozmiarów, o normalnych proporcjach. Harmonijny, nadzwyczajnie mocny i dobrze umięśniony, o mocnym kośćcu. Sierść nie przesadnie długa. Pomimo rozmiarów, nie może sprawiać wrażenia ociężałego czy niezgrabnego.
WAŻNE PROPORCJE:
Proporcje wyważone:Ogólna budowa harmonijna. Długość tułowia nieznacznie większa od wysokości w kłębie.Długość czaszki do długości grzbietu nosa 5 do 4.Szerokość czaszki równa lub trochę większa od jej długości.Stosunek wysokości w kłębie do obwodu klatki piersiowej mniej więcej 7 do 10.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:
Przyjazny wobec ludzi, łagodny, pełen godności i bardzo inteligentny, a przy tym stanowczy i odważny wobec obcych, przed którymi nie cofa sie nigdy. W kontakcie z innymi psami dobrotliwy, zdaje sobie sprawę ze swojej siły. Zdarza mu nawiązać walkę, w której jest nadzwyczaj skuteczny, co jest wspomnieniem z dawnych lat, gdy bez trudu dawał sobie radę z wilkami. Głuche szczekanie wydobywa się z najgłębszych rejonów klatki piersiowej. Wyraz psa jest czujny.
GŁOWA :
Duże, masywna, średniej długości. Długość czaszki do długości grzbietu nosa jak 5 do 4. Linie profilu są lekko rozbieżne lub prawie równoległe. Oglądane z góry czaszka i kufa muszą być długie i przechodzić w siebie płynnie, bez wyraźnej różnicy szerokości między najszerszym miejscem głowy i kufą. Oglądana z boku głowa musi być głęboka i nie okrągła.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Szeroka, mocna, w profilu lekko wysklepiona. Jej szerokość jest równa lub nieco większa od długości Guz potyliczny wyraźny.
Stop : Łagodny, ledwo zaznaczony, ale widoczny.
TZREWIOCZASZKA :
Trufla nosa : Czarna, wilgotna, duża i szeroka.
Kufa : Oglądany z boku grzbiet nosa musi być prosty. Kufa oglądana z góry jest lekko trójkątna, bardzo nieznacznie zwęża się ku nosowi, ale nigdy nie może być szpiczasta.
Wargi : Górna przykrywa dolną, ale nie jest w żadnym razie luźna ani obwisła. Dolna wyraźnie obwisła w kącikach. Śluzówki powinny być czarne.
Uzębienie : Zgryz nożycowy. Zęby białe, zdrowe i duże. Kły duże, długie, ostre, dobrze zachodzące na siebie, co zapewnia dobry uchwyt. Trzonowce duże i mocne, siekacze raczej małe. Wymagany komplet przedtrzonowców. Dziąsła czarne, łuki podniebienia dobrze wykształcone.
Oczy : Małe, kształtu migdała, barwy orzechowej, pożądane ciemne. Wyraz czujny, pełen godności, miły, inteligentny, ale wobec nieprzyjaciół nabiera ostrości. Powieki czarno pigmentowane. Gdy pies jest pobudzony, pożądane, by powieki ściśle przylegały do gałki ocznej, natomiast w spoczynku typowa dla rasy jest trochę luźna dolna powieka, odsłaniająca niewielki fragment spojówki.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, płasko wiszące, osadzone powyżej linii oka. W spoczynku przylegające do policzków, przy pobudzeniu wyraźnie odstawione – mniej więcej na 1/3 długości od końca i tylną krawędzią. Uszy nie mogą być cięte.
SZYJA:
Powinna być kształtu stożkowatego, mocna, gruba, dobrze umięśniona i giętka. Skóra gruba i trochę luźna, podwójne podgardle wyraźne, ale nie przesadne.
TUŁÓW:
Wrażenie ogólne : Prostokątny, mocny i krzepki, dający wrażenie wielkiej siły, ale jednocześnie giętki.
Linia górna : Prosta w postawie i w ruchu.
Kłąb : Wyraźny.
Grzbiet: Mocny i dobrze umięśniony.
Lędźwie: Długie, mocne i szerokie, zwężające sie stopniowo ku słabiznom.
Zad : Szeroki i mocny, opadający pod kątem mniej więcej 45°. Wysokość w zadzie taka sama, jak w kłębie.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, masywna i dobrze umięśniona, z zaznaczonym przedpiersiem. Duża odległość między poszczególnymi żebrami, żebra zaokrąglone, a nie płaskie. Stosunek wysokości w kłębie do obwodu klatki piersiowej 7 do 10.
Brzuch i słabizna : Brzuch nieznacznie podciągnięty, słabizna głęboka i dobrze wypełniona.
OGON :
Średnio wysoko osadzony, gruby u nasady, mocny i giętki. Sierść na ogonie wyraźnie długa, miękka, tworzy piękny pióropusz. W spoczynku zwisa nisko i bez trudu sięga stawu skokowego, przy czym na końcowej 1/3 długości jest zawsze trochę zawinięty ku górze. Przy pobudzeniu i w ruchu wzniesiony szablasto, z wyraźnym haczykiem na końcu, ale nie jest ani zakręcony w pierścień, ani położony na grzbiecie.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Oglądane z przodu idealnie pionowe, proste i równoległe wobec siebie. Mięśnie i ścięgna dobrze widoczne.
Długość podramienia powinna być trzykrotnie większa od długości śródręcza. Kościec i śródręcze mocne.
Łopatka : skośna, bardzo mocno umięśniona, dłuższa od podramienia. Kąt w stawie barkowym bliski 100°.
Ramię : Bardzo mocne
Łokcie : Przylegające do klatki piersiowej. Kąt w stawie łokciowym bliski 125°.
Podramię: Masywny kościec, proste, mocne.
Śródręcze : Oglądane z boku tylko lekko nachylone, stanowi praktycznie przedłużenie podramienia.
Łapy : Kocie. Palce mocne, zwarte, dobrze wysklepione. Pazury i opuszki mocne i twarde, błony między palcami umiarkowanie rozwinięte , porośnięte sierścią.
KOŃCZYNY TYLNE:
Mocne i dobrze umięśnione. Oglądane z boku dostatecznie kątowane, ale kąty raczej rozwarte. Oglądane z tyłu i z boku proste. Śródstopie proste i pionowe. Kończyny muszą dawać mocny napęd elegancko, bez widocznego wysiłku.
Udo : Mocne i dobrze umięśnione. Kąt w stawie biodrowym bliski 100°.
Kolano : Kąt w stawie kolanowym bliski 120°.
Podudzie : Długie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu.
Staw skokowy : Kąt otwarty, około 130°.
Śródstopie : Dobrze wykształcone, z wyraźnym ścięgnem Achillesa.
Wilcze pazury – pojedyncze lub podwójne – mogą występować, ale można je też usunąć. W przypadku dwóch psów jednakowej klasy pierwsze miejsce należy się temu, który ma podwójne wilcze pazury.
Łapy: Kocie, trochę owalne, nieco dłuższe od przednich.
CHODY:
pożądany sposób ruchu to kłus, który musi być harmonijny, mocny, elegancki. Wyrzucanie kończyn na boki czy inochód niedopuszczalne.
SKÓRA :
Gruba, elastyczna, luźna, zasadniczo różowa z obszarami ciemniejszej pigmentacji. Wszystkie błony śluzowe muszą być czarne.
SZATA
SIERŚĆ: Gęsta, gruba, średniej długości. Idealna długość sierści na grzbiecie powinna wynosić 6 do 9 cm. Najdłuższa na łopatkach, szyi, pod brzuchem, na tylnych stronach nóg i na ogonie; tam nie jest tak twarda, jak na pozostałych partiach ciała. Sierść ma być w dotyku sztywna, a nie wełnista.
MAŚĆ: Podstawowa barwa biała, zawsze z wyraźnie odgraniczoną maską. Mogą występować nierównomiernie rozmieszczone, wyraźnie odgraniczone łaty tej samej barwy, co maska. Psy maści trójbarwnej lub czysto białej niepożądane. Uszy zawsze kolorowe. Koniec ogona i łapy zawsze białe. Maska musi być wyraźnie odgraniczona; pożądane, by łaty były także wyraźnie odgraniczone. Sierść przy skórze powinna być jak najjaśniejsza, najlepiej całkiem biała. Najbardziej pożądane umaszczenia, to w kolejności: na śnieżno białym tle łaty szare, intensywnie złociste, brunatne, czarne, srebrzyste, jasno beżowe, piaskowe lub marmurkowe. Niepożądane łaty rude i żółtawa maść podstawowa.
WIELKOŚĆ:
Nie ma górnego limitu wzrostu. Z dwóch psów równej klasy wygrywa większy.
Minimalna wysokość : dla psa 77 cm. dla suki 72 cm.
Pożądane, aby to minimum było znacznie przekroczone; psy powinny mierzyć powyżej 81 cm, a suki – 75 cm.
WADY :
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY MAŁE:
- Lekki garbonos.
- Zgryz cęgowy. Brak któregokolwiek przedtrzonowca.
- Grzbiet inny niż prosty. Ruch lekko toczący lub trochę nieskoordynowany w stępie.
- Sierść lekko falista, nieznacznie dłuższa niż 9 cm na środku grzbietu.
- Bardzo nieznaczny brak pewności siebie.
WADY DUŻE :
- Budowa lekka lub ociężała.
- Kufa zbyt szpiczasta lub zbyt tępa.
- Niewielki przodozgryz.
- Brak przedtrzonowców lub kłów, jeśli nie jest spowodowany urazem.
- Niewielkie błędy osadzenia siekaczy.
- Uszy cięte.
- Zapadnięty grzbiet.
- Wysokość w zadzie większa niż w kłębie.
- Ogon leżący na grzbiecie, słabo owłosiony, bez haczyka na końcu, cięty.
- Kończyny nie proste.
- Słabe śródręcza, śródstopia lub łapy.
- Iksowate kończyny tylne, czy to w postawie, czy w ruchu.
- Kończyny rozrzucane w ruchu na boki.
- Sierść mocno falista lub kędzierzawa; na środku grzbietu dłuższa niż 11 cm lub krótsza niż 6 cm.
- Białe uszy.
- Ogólnie niezrównoważony temperament.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, bojaźliwość lub agresja.
- Brak pigmentacji nosa lub warg.
- Rozłupany nos.
- Bardzo znaczny przodozgryz, tyłozgryz.
- Sierść na środku grzbietu krótsza niż 4 cm i dłuższa niż 13 cm.
- Brak bieli, brak bieli na końcu ogona czy łapach.
- Maść czysto biała, bez maski.
- Łaty rozmyte, mało kontrastowe, co wskazuje na skojarzenie z inną rasą.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/92.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!