Rasy psów

Wybierz inną rasę

DALMATYŃCZYK (DALMATINAC)

Pochodzenie

Wbrew temu co mogłaby sugerować nazwa psa, rasa nie pochodzi z Dalmacji, ale nie ulega wątpliwości, że jest to bardzo stara rasa europejska. Trudno dziś wskazać przodków dalmatyńczyka, nie ma co do tego zgodności, niektórzy twierdzą, że jednym z nich był pointer, od którego nasz łaciaty przyjaciel różni się właściwie tylko umaszczeniem.

Na początku dalmatyńczyk był psem myśliwskim, używano go jako psa gończego do osaczania grubego zwierza. W historii dalmatyńczyka jest też polski akcent: Jan III Sobieski podczas odsieczy pod Wiedniem w 1683 roku, oprócz różnych trofeów zdobył także 26 dalmatyńczyków, które Turkom służyły jako psy bojowe.

Prawdziwa moda na tę rasę pojawiła się jednak dopiero w XIX wieku. Dalmatyńczyk stał się wtedy psem do towarzystwa, który niestrudzenie towarzyszył swojemu panu przy powozie lub podczas konnych przejażdżek, nie tylko dla bezpieczeństwa, ale przede wszystkim dla podkreślenia pozycji społecznej i zadania szyku. To zamiłowanie do biegu pozostało mu do dzisiaj. Od kiedy powozy przeszły do historii, dalmatyńczyk stał się bardzo lubianym psem rodzinnym. Apogeum jego popularności nastąpiło po pojawieniu się w 1956 roku książki Dodie’go Smitha „101 dalmatyńczyków”, a zwłaszcza po nakręceniu słynnego filmu Walta Disneya o tym samym tytule.
 
 

Wygląd

Dalmatyńczyk jest średniej wielkości psem, o silnej, zwartej sylwetce. Cechuje go doskonała muskulatura oraz bardzo oryginalna okrywa włosowa. Jego sylwetka wpisana jest w prostokąt, ma prosty, lekko opadający grzbiet, silne lędźwie, głęboką klatkę piersiową i długi, lekko wygięty, nisko noszony ogon. Kończyny silne, proste, łapy zwarte, o dobrze wysklepionych palcach.

Głowa długa, o płaskiej czaszce i lekko zaznaczonym stopie. Oczy okrągłe, ciemne, czarne lub brązowe, w zależności od koloru cętek na sierści. Uszy wysoko osadzone, zwisające, wewnętrzną krawędzią przylegające do głowy. Dalmatyńczyk jest psem pełnym elegancji, zwłaszcza w ruchu, uwidacznia się wtedy całe piękno jego sportowej sylwetki.

Wysokość w kłębie: psy 56 - 61 cm, suki 54 - 59 cm.
Masa ciała: psy 27 - 32 kg, suki 24 - 29 kg.
 

Charakter, usposobienie

Dalmatyńczyk to pies o wspaniałym usposobieniu. Jest inteligentny, bardzo zrównoważony, prawie nigdy nie szczeka chyba, że jest czymś rzeczywiście bardzo zaniepokojony. Jest wiernym przyjacielem całej rodziny oraz przede wszystkim wspaniałym opiekunem i niestrudzonym towarzyszem zabaw dla dzieci.

Nie jest agresywny, ale w razie potrzeby stanie do obrony. Bywa uparty. Można go szkolić, nie lubi jednak wielokrotnego powtarzania tych samych ćwiczeń, bo go to nudzi. Jeśli szkolenie ma przynieść efekty, program musi być bardzo urozmaicony. Dalmatyńczyk to pies z charakterem, jeśli się uprze, trudno narzucić mu swoją wolę, wówczas najlepiej odwrócić jego uwagę, zainteresować go czymś innym i dopiero po chwili wrócić do szkolenia.

Szata

Sierść dalmatyńczyka powinna być krótka, dość delikatna, ale nie jedwabista ani nie wełnista i sprawiać wrażenie gładkiej i lśniącej. Barwa zasadnicza zawsze czysto biała, cętki okrągłe o wyraźnym kształcie i równo zarysowanych brzegach. Nie mogą się zlewać, wzorzec wymaga, by były równomiernie rozmieszczone, czarne u psów o pigmentacji czarnej i brązowe u psów o pigmentacji czekoladowej. Większe w górnej części ciała, zmniejszające się w kierunku ogona. Uszy również powinny być cętkowane. Jest to unikalne umaszczenie, którego nie spotka się u żadnej innej rasy psów. Zdarza się za to, choć bardzo rzadko, u koni i nosi nazwę tarantowate. Takiej maści był ponoć wierzchowiec hetmana Stefana Czarnieckiego.
Nos brązowy lub czarny, w zależności od koloru kropek.

Pielęgnacja dalmatyńczyka jest mało czasochłonna, krótka sierść wymaga jedynie od czasu do czasu kąpieli oraz szczotkowania dobrą włosianą szczotką.

Więcej na temat pielęgnacji dalmatyńczyka i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie


Dalmatyńczyki są psami cieszącymi się przeważnie dobrym zdrowiem, niestety wskutek pewnego niesprzyjającego sprzężenia genetycznego niewielki ich odsetek rodzi się z wrodzoną głuchotą. Przy zakupie trzeba więc zwrócić uwagę na to, czy pies słyszy, a najlepiej poprosić hodowcę o pokazanie zaświadczenia badania audiometrycznego.

Dalmatyńczyk powinien mieć lekką, suchą konstrukcję, w żadnym przypadku nie wolno więc psa zatuczyć. Dla utrzymania dobrej, sportowej kondycji powinien mieć bardzo dużo ruchu i wysokiej jakości dobrze przyswajalną karmę.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Dalmatyńczyk jest przemiłym psem do towarzystwa, doskonale nadaje się dla rodziny z małymi dziećmi. Bez problemów przystosuje się do każdego mieszkania, jest bezkonfliktowy, nie wchodzi w utarczki z innymi zwierzętami, choć biegnącego psa może pogonić. Dlatego na spacerze powinien być zawsze na smyczy, tym bardziej, że choć sam nie zaatakuje, to na zaczepkę obcego psa zawsze odpowie.
 

Dalmatyńczyk to pies o wyjątkowej wytrzymałości, który wymaga bardzo dużo ruchu. Potrafi bez problemu przebiec w średnim tempie nawet kilkadziesiąt kilometrów dziennie. Nie jest to więc pies dla osoby, która tylko od czasu do czasu wyprowadzi go na kilkunastominutowy spacer. Pies musi mieć możliwość wyładowania swojej energii, trzymany wyłącznie w mieszkaniu może sprawiać problemy. Będzie za to nieocenionym towarzyszem dla amatora joggingu lub wycieczek rowerowych. Idealny przyjaciel dla osoby lubiącej aktywny, sportowy tryb życia. Ma doskonale rozwinięty instynkt terytorialny co powoduje, że jest dobrym stróżem, a jeśli jego rodzina znajdzie się w niebezpieczeństwie, pokaże, że jeśli trzeba, jest również psem obrończym.

Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ przyjacielski wobec innych zwierząt
+ niekłopotliwy w pielęgnacji
+ nadaje się do psich sportów
+ nieoceniony towarzysz joggingu i rowerowych wycieczek
  - wymaga bardzo dużo ruchu
- bywa uparty

 

Ciekawostki

Małe dalmatyńczyki przychodzą na świat całkowicie białe i dopiero w ciągu kilku pierwszych tygodni życia na ich sierści pojawiają się szare cętki, które z czasem ciemnieją i stają się czarne lub brązowe. 

Po urodzeniu szczenięta są czysto białe ...

... ale po miesiącu już widać, że to dalmatyńczyki



Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI

FCI-Standard N° 153 / 30.05.2011/EN
DALMATYŃCZYK
(Dalmatinski pas)
POCHODZENIE : Chorwacja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 13.10.2010.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies myśliwski, do towarzystwa i rodzinny. Daje się układać do rozmaitych celów.
KLASYFIKACJA FCI:
Group 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne
Sekcja 3 Rasy pokrewne
Bez prób pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pochodzenie dalmatyńczyka prześledzić można dzięki malowidłom i ilustracjom w kronikach kościelnych z wieków od XVI do XVIII. Pies taki przedstawiony jest na malowidle ołtarzowym Madonna z Jezusem i aniołami z kościoła Gospa od andjela w mieście Veli Losinj, na wyspie Losinj w Chorwacji, datowanym na lata 1600 – 1630, a także na fresku w Zaostrogu, w Dalmacji. Można przypuszczać, że rasa pochodzi ze wschodnich rejonów Morza Śródziemnego, przede wszystkim z prowincji o historycznej nazwie Dalmacja. Pierwszy opis dalmatyńczyka pochodzi z diecezji Djakovo w Chorwacji, z kroniki biskupa Petara Bakica z roku 1719, i z kroniki Andreasa Keczkemety z roku 1737. Nazwa podana jest w wersji łacińskiej Canis Dalmaticus, a wzrost określony na 4-5 “Spithami” (dawna miara długości, około 15 cm – przyp. tłum.). W 1771 Thomas Pennant opisał rasę w księdze Synopsis of Quadrupeds pod dzisiejszą nazwą, przypisał jej pochodzenie z Dalmacji, a jej temperament określił jako bardzo niezależny. Thomas Bewick w 1790 roku nazywa te psy “dalmatyńskimi albo karecianymi”. Pierwszy, jeszcze nieoficjalny wzorzec dalmatyńczyka napisał Brytyjczyk, Vero Shaw, w roku 1882. Po powstaniu Klubu Dalmatyńczyka w Anglii (1890) wzorzec ten, o niewielkich poprawkach, przyjęty został jako oficjalny. FCI opublikowała wzorzec rasy 7 kwietnia 1955 pod nazwą „dalmatyński pies myśliwski”.

WRAŻENIE OGÓLNE :
Mezocefaliczny; głowa w kształcie stożkowatym, uszy wiszące. Tułów prostokątny, mocny, dobrze umięśniony, maść z wyraźnymi cętkami. Ruch musi być elegancki. Dymorfizm płciowy wyraźny.

WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek długości tułowia do wysokości w kłębie 10 : 9. Odległość od podłoża do łokcia stanowi 50% wysokości w kłębie. Odległość od podłoża do stawu skokowego stanowi 20-25% wysokości w kłębie. Długość głowy wynosi około 40% wysokości w kłębie. Długość kufy do długości mózgoczaszki jak 1 : 1.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Temperament przyjemny, przyjacielski, bez śladu lękliwości czy rezerwy, nerwowości lub agresji. Dalmatyńczyk jest pełen energii, oddany, niezależny i łatwy do ułożenia. Lubi wodę i ruch na powietrzu, odznacza się wyraźnym instynktem psa gończego.

GŁOWA:
Musi być proporcjonalna do tułowia i harmonijna, o niezbyt szerokiej mózgoczaszce. Odległości od guza potylicznego do stopu i od stopu do końca nosa są jednakowe, lub kufa jest trochę krótsza. Linie profilu lekko rozbieżne. Kości policzkowe i. Uszy mają kształt trójkąta, mięśnie żwacze nie mogą być zbyt wyraźne.
Na całej głowie nie ma najmniejszego śladu zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Płaska, tylko nieznacznie zaokrąglona po bokach. Najszersza pomiędzy uszami, łuki skroniowe wyraźnie widoczne.
Niewielka bruzda czołowa.
Stop: Umiarkowanie zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, o dobrze rozwartych nozdrzach, i całkowicie zapigmentowany. Kolor zgodny z barwą cętek.
Kufa: Mocna, o mocnych kościach szczęk, grzbiet nosa prosty.
Wargi: Grube, ale nieprzesadnie, dość dobrze przylegające, nie obwisłe. Pożądana kompletna pigmentacja.
Uzębienie : Zgryz nożycowy, pożądane uzębienie kompletne- 42 zęby zgodnie z wzorem zębowym. Zęby białe i równomiernie rozstawione. U starszych psów tolerowany zgryz cęgowy.
Oczy: Owalne, ustawione raczej frontalnie, pod kątem 10-15˚. Barwa powiek zgodna z umaszczeniem, powieki przylegające, nie luźne, całkowicie zapigmentowane.
Uszy: Osadzone raczej wysoko, przylegające do boków głowy, na tyle długie, aby końcami dosięgały wewnętrznych kącików oczu , albo do stopu. Końce uszu zaokrąglone, uszy mają kształt trójkąta równoramiennego, są miękkie i delikatne w dotyku. Bardzo ważne jest, by były cętkowane, to znaczy nie mogą być całkowicie czarne lub czekoladowe, lecz cętkowane, a miedzy cętkami musi być widoczne białe tło.

SZYJA:
Mocna i dość długa, zwęża się ku głowie, bez podgardla.

TUŁÓW:
Prostokątny, stosunek jego długości do wysokości w kłębie wynosi 10: 9.
Kłąb: Wyraźny.
Grzbiet: Mocny, równy.
Lędźwie: Krótkie i dobrze umięśnione.
Zad: Umięśniony, opadający pod kątem mniejszym, niż 30°.
Klatka piersiowa: Głęboka i pojemna, niezbyt szeroka ani beczkowata. Jej głębokość wynosi 45-50% wysokości w kłębie.
Żebra dobrze wysklepione.
Linia dolna i brzuch: Brzuch umiarkowanie podciągnięty, ale nie podkasany.

OGON:
Osadzony na przedłużeniu linii zadu, sięga do stawu skokowego lub nieco niżej. Gruby u nasady, zwęża się równomiernie ku końcowi, nie powinien wydawać się nieproporcjonalnie gruby. Noszony szablasto, pożądane, by był cętkowany.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: Proporcjonalne do prostokątnego tułowia.
Łopatka: Ułożona pod kątem około 115-120˚
Łokcie: Przylegające do tułowia.
Przedramię: Kościec proporcjonalny do tułowia, mocny, kości na przekroju okrągłe. Kończyny proste i pionowe.
Śródręcze: Mocne, lekko nachylone do podłoża, sprężyste.
Łapa: Pazury zwarte, tworzą typową łapę kocią. Opuszki moce i elastyczne. Pazury pożądane pigmentowane.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Proporcjonalne do tułowia, o mocnych, dobrze rozwiniętych mięśniach. Ustawione równolegle.
Udo: Mocne, umięśnione.
Kolano: Mocne, dobrze wykształcone. Kąt w stawie kolanowym 400 w stosunku do poziomu.
Staw skokowy: Mocny.
Śródstopie: Długość śródstopia wynosi około 20-25% wysokości w kłębie. Kąt w stawie skokowym około 130˚.
Łapa: Pazury zwarte, tworzą typową łapę kocią. Opuszki mocne i elastyczne. Pazury pożądane pigmentowane.

CHODY:
Rytmiczne, eleganckie i płynne, długi wykrok i dobry napęd kończyn tylnych. Przy patrzeniu z przodu kończyny poruszają
się równolegle.

SZATA
Sierść: Krótka, twarda, lśniąca i gęsta na całym ciele.
Maść: Podstawowa czysto biała. U odmiany czarnej czarne cętki, u czekoladowej – czekoladowe. Cętki powinny być równomiernie rozłożone na całym ciele, wyraźne i wyraźnie odgraniczone od tła. Pożądane, aby były możliwie jednakowej wielkości, około 2-3 cm średnicy u odmiany czarnej, u czekoladowej nieco mniejsze, średnicy 2 cm. Na głowie cętki powinny być proporcjonalnie mniejsze, niż na tułowiu. Pożądane, aby ogon był także cętkowany,  cętki nieco mniejsze, niż na tułowiu. Łaty na tułowiu są niepożądane i powinny być uznana za wadę. Cętki nie mogą się zlewać i tworzyć większych skupisk. Duże plamy są niepożądane. Szczególnie uważnie należy oceniać cętkowanie na uszach.

WIELKOŚC I WAGA :
Wysokość w kłębie: Psy 56 – 62 cm. Suki 54 – 60 cm.
Psy doskonałe w typie i harmonijnie zbudowane nie powinny mieć obniżanej oceny za większy od podanego we wzorcu wzrost.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, sprawność i dobre samopoczucie psa i zdolności do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.

WADY DYSKFALIFIKUJĄCE:
-  Agresja lub wyraźna lękliwość
-  Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
-  Agresja lub wyraźna lękliwość.
-  Każdy pies, przejawiający wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru powinien być zdyskwalifikowany.
-  Zbieżne linie profilu.
-  Brak więcej niż 6 przedtrzonowców; brak M3 (trzecich trzonowców) nie ma znaczenia i nie jest uznawany za wadę.
-  Entropion, ectropion, oko porcelanowe, niebieskie, oczy różnobarwne.
-  Tęczówka częściowo niebieska. .
-  Brak pigmentacji nosa.
-  Zakręcony ogon.
-  Monokl (łata wokół oka) lub łaty gdziekolwiek.
-  Maść trójbarwna (cętki czarne i czekoladowe na jednym psie), cętki pręgowane, cytrynowe, pomarańczowe, błękitne.
-  Maść jednolicie biała, bez cętek.
-  Sierść długa lub szorstka.
-  Głuchota.

N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/153.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.