Rasy psów

Wybierz inną rasę

DOBERMAN

Pochodzenie 

Doberman jest jedną z nielicznych na świecie i jedyną w Niemczech rasą, która nosi nazwisko swojego twórcy, w tym przypadku poborcy podatkowego Friedricha Louisa Dobermanna. Z racji swojego zawodu był on bardzo często atakowany przez psy będące własnością zalegających z opłatami podatników. Ponieważ był również hyclem, co zobowiązywało go do wyłapywania bezdomnych psów, wpadł na pomysł, żeby tę okoliczność wykorzystać. Postanowił wyhodować niezawodnego psa obronnego, przy którym mógłby się czuć bezpiecznie.

Dążąc do celu, jaki sobie wyznaczył, zaczął rozmnażać najbardziej agresywne z wyłapywanych osobników, kojarząc je ze znanymi wówczas i uważanymi za stosunkowo czystą rasę „psami rzeźnickimi”. Wywodziły się one od dawnych rottweilerów, skoligaconych z zamieszkującymi w Turyngii psami owczarskimi o czarnym umaszczeniu z wyraźnymi, kasztanowymi podpalaniami. To właśnie te „psy rzeźnickie” odegrały kluczową rolę w powstaniu późniejszego, dobrze znanego nam dobermana. Niestety nie ma pełnej dokumentacji poczynań hodowlanych Dobermanna, wskutek czego nie udało się ustalić wszystkich ras, których przedstawicie przyczyniły się do powstania nowej rasy. W literaturze funkcjonuje kilka zupełnie różnych wersji na ten temat, ale z dużym prawdopodobieństwem można przypuszczać, że były to: owczarki niemieckie, rottweilery, wyżły niemieckie oraz owczarki francuskie krótkowłose - beaucerony.
 
 
W momencie śmierci Dobermanna (1834-1894), pod względem eksterieru pogłowie psów tej rasy było jeszcze bardzo niewyrównane. Nie wiadomo, jakiego dziś mielibyśmy psa, gdyby nie jego przyjaciel, Otto Göller, który w następnych latach kontynuował rozpoczęte przez niego dzieło. Konsekwentnie dążył do ujednolicenia wyglądu, w tym umaszczenia, postanowił też dodać mu elegancji. Do tego celu wykorzystał Manchester teriery i greyhoundy. Miał doskonałe wyczucie hodowlane, bo zaowocowało to spektakularną poprawą eksterieru. Doberman stał się psem zwartym, o doskonałych proporcjach, silnym kośćcu i kwadratowej sylwetce. Uznano, że już nic nie trzeba poprawiać i w 1900 roku opracowano pierwszy wzorzec rasy.

Jeśli chodzi o charakter, już w latach siedemdziesiątych XIX-go wieku Dobermannowi udało się wyhodować psa o takich cechach, na jakich mu zależało: doskonałego stróża i nieustraszonego obrońcy. Bardzo szybko dostrzeżono ich walory, zdobyły uznanie jako wszechstronne psy użytkowe o wielu zastosowaniach. Wykorzystywali je myśliwi podczas polowań, gospodarze do tępienia gryzoni, a także służby porządkowe dla zwiększenia swojego bezpieczeństwa. Na początku XX-go wieku dobermany zostały oficjalnie uznane za psa policyjne, co spowodowało, że przylgnął do nich bardzo niefortunny przydomek „psa żandarmów”. W czasie obydwóch wojen światowych służyły wojsku, a po jej zakończeniu zostały zdemobilizowane i stały się bardzo popularnymi psami do towarzystwa oraz nieodłącznymi towarzyszami wielu rodzin. Później ich popularność spadła na rzecz nowych, modnych ras, z których niewiele może im dorównać. 
 
 
IDC Jugend Sieger, 2xZw.EDC, Ch.PL, Mł.Ch.PL, Zw. KL, Mł.Zw.KL.PL.SK, ZTP V1B
Dura Lex Polonia JULIA Wł. hod. Dura Lex Polonia. Zdj.Olga Lukanienkowa


Wygląd

Doberman jest eleganckim, średniej wielkości psem. Mimo rozbudowanej muskulatury ma dość delikatną, zwartą, wpisaną w kwadrat sylwetkę. Długość tułowia, mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego, może być większa o co najwyżej 5% od wysokości psa w kłębie, natomiast o 10% w przypadku suki. Grzbiet krótki, prosty, dobrze umięśniony. Klatka piersiowa proporcjonalna do długości tułowia. Jej głębokość stanowi około 50% wysokości psa w kłębie. Powinna być odpowiednio szeroka, o lekko wysklepionych żebrach oraz wyraźnie zaznaczonym przedpiersiu. Łokcie przylegające. Zad zaokrąglony, lekko opadający począwszy od guzów kulszowych do nasady ogona. Ogon osadzony wysoko, pozostawiony w stanie naturalnym, lekko wygięty i skierowany w górę. Linia dolna od mostka do miednicy wyraźnie podciągnięta.

Głowa długa, mocna, ale jednocześnie bardzo szlachetna i elegancka, proporcjonalna do tułowia. Oglądana z góry ma kształt tępego klina. Linia profilu mózgoczaszki przechodzi niemal bez załamania w linię profilu kufy, a z drugiej strony łagodnym łukiem przechodzi w szyję. Oczy migdałowate, ciemne, o czujnym, inteligentnym spojrzeniu. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, przednimi krawędziami dobrze przylegające do policzków, pozostawione w stanie naturalnym, niecięte. Nos czarny u psów czarnych, u czekoladowych może być w jaśniejszych odcieniach. Wargi daleko otwarte, suche, przylegające do zębów, ciemno pigmentowane, u psów czekoladowych odpowiednio jaśniejsze. Uzębienie kompletne, mocne, zgryz nożycowy.
 

Mł.Zw EDTWS, Mł.Ch.PL, Ch.PL SHAWNNA Elite House.
Wł.hod Elite House. Zdj. Sarah Jennifer Beck

Kończyny przednie proste, mocne, równoległe, prostopadłe do podłoża, łokcie przylegające, łapy kocie, zwarte, o wyraźnie wysklepionych palcach. Kończyny tylne dobrze umięśnione i kątowane, silne i równoległe. Udo długie, szerokie oraz dobrze umięśnione, śródstopie krótkie, pionowe do podłoża. Palce krótkie, wysklepione i zwarte. Pazury krótkie, czarne.

Szczególne znaczenie dla wyglądu psa oraz jego zdolności do pracy ma ruch. Doberman porusza się elastycznym, przestrzennym, swobodnym chodem, podczas którego przednie kończyny wyrzucane są daleko w przód, co przypomina kłus rasowego konia. Akcja tylnych kończyn mocna i wydajna, dająca dobry napęd. Kończyny przednie oraz tylne wyrzucane równocześnie, parami, przy jednoczesnym utrzymaniu stabilności grzbietu.

Wysokość w kłębie: psy 68 - 72 cm, suki 63 - 68 cm. Pożądana średnia tych wielkości.
Masa ciała: psy 40 – 45 kg, suki 32 – 35 kg.
 
 
Int.Ch, Multi Ch, Mł.Ch.PL, Mł,Zw.KL ASTON Baltic Residence.
Wł.hod. Baltic Residence FCI

Charakter, usposobienie

Choć doberman bezdyskusyjnie zasłużył się towarzysząc żołnierzom na polach bitew, przez wiele lat nie cieszył się dobrą sławą. Na temat jego charakteru narosło wiele krzywdzących opinii i mitów, kojarzono go przede wszystkim z pilnowaniem jeńców wojennych i służbą u boku esesmanów. Wprawdzie robił tylko to, do czego go wyszkolono, ale ta przeszłość nie przysparzała mu sympatii. W czasach bardziej współczesnych, często pojawiał się w filmach kryminalnych, pełniąc zazwyczaj rolę wyskakującego z ciemnego kąta egzekutora. Na domiar złego, w latach 70-80 ubiegłego wieku dobermany rzeczywiście bardzo często były trudne do opanowania, agresywne w stosunku do ludzi i psów. Znerwicowane i nadpobudliwe, potrafiły się rzucić nawet na swojego właściciela. Na wystawach kynologicznych hodowcy z daleka uprzedzali, żeby do ich psów nie podchodzić, czym bardzo skutecznie zniechęcali osoby zainteresowane nabyciem psa tej rasy. Nie był to obraz całej ówczesnej populacji dobermanów, ale niestety na tyle częsty, że szybko się z nim skojarzył. Dopiero w następnych latach kilka doskonałych importów oraz działania grupy zaangażowanych hodowców, doprowadziły do całkowitej zmiany dotychczasowej opinii i rehabilitacji dobermana jako psa rodzinnego. Jeśli obecnie zdarzają się od czasu do czasu psy agresywne, pochodzą z pseudo-hodowli, gdzie zaniedbuje się ich socjalizację i wychowanie i przed którymi wszystkich, którzy szukają czworonożnego przyjaciela zawsze ostrzegamy.

Żeby w pełni cieszyć się z posiadania psa tej rasy, najpierw trzeba zrozumieć jego psychikę. Jest to bowiem jedyny pies, który został stworzony zarówno do obrony właściciela, jak i jego dobytku i zawsze z tej roli wywiązywał się wzorcowo. Gotowy do podejmowania szybkich, samodzielnych decyzji, niezbyt skory do poddawania się rozkazom, doberman już od szczeniaka przejawia odwagę i charakter przywódcy. W wieku 6-9 miesięcy zaczyna się ujawniać również jego instynkt obronny. W miarę dojrzewania nabiera umiejętności oceny sytuacji oraz odpowiedniego do niej działania. Jak na dobrego obrońcę przystało, jest czujny, odważny, pewny siebie i nie cofa się przed niczym. Bywa uparty i trudny do prowadzenia, zwłaszcza przez niemającego wystarczająco silnej osobowości właściciela. Z drugiej strony, w tym wyjątkowo mocnym psychicznie psie jest ogrom czułości i przywiązania, lubi się tulić, potrafi domagać się pieszczot i zainteresowania.
 

EFFENDI Dura Lex Polonia. Wł. Piotr Fąferek. Zdj. Nikola Behalova
 
Doberman jest psem o zdecydowanie silnym charakterze, niezwykle władczym, który zawsze spróbuje podporządkować sobie swego pana. Żeby mu się to nie udało, opiekun od momentu pojawiania się psa w domu, musi bardzo poważnie zająć się jego wychowaniem. Potrzebna jest wielka cierpliwość i jednocześnie nieustępliwość w egzekwowaniu wydanych komend, wyraźnie ustalone, niezmienne reguły oraz bardzo dużo miłości. Doberman nie toleruje brutalnego zachowania, wszelkie siłowe próby wymuszenia posłuszeństwa zakończą się fiaskiem. Żeby mieć przyjemność i satysfakcję z posiadania psa tej rasy, trzeba zacząć od zdobycia jego zaufania. Jeśli pies jest emocjonalnie związany ze swoją rodziną, będzie jej strzegł jak oka w głowie i będzie jej całkowicie oddany. Co oczywiście nie znaczy, że od czasu do czasu nie spróbuje zakwestionować zbyt restrykcyjnych, jego zdaniem, metod wychowawczych swojego właściciela. Nie ma co ukrywać - jest w tym mistrzem.

Dodatkowe przywileje przyjmie z entuzjazmem natomiast nie zrozumie, jeśli pewne prawa zostaną mu odebrane. Dlatego należy spokojnie przemyśleć i przedyskutować z całą rodziną zakres jego praw i obowiązków, jeszcze zanim zamieszka w naszym domu. A potem bardzo skrupulatne tego przestrzegać. Szczególnie ciężką próbą może być młodzieńczy okres buntu, kiedy czasem mamy wrażenie, że dopiero zaczynamy edukację psa a nasza cierpliwość jest testowana na każdym kroku. Doberman jest bardzo spostrzegawczy, zauważy każdą słabość właściciela i zawsze postara się uszczknąć coś dla siebie. Nie wolno stracić czujności, bo zanim się spostrzeżemy okaże się, że cała rodzina chodzi pod dyktando psa i dla świętego spokoju robi wszystko, na co on ma ochotę. Natomiast jeśli przetrwamy ten trudny okres i wyjdziemy z niego ze wzmocnionym autorytetem, będziemy mieć najwspanialszego przyjaciela i obrońcę.
 

Szczenięta z hodowli Tira Vento FCI

Biorąc pod uwagę jego inteligencję nie tylko warto, ale trzeba go szkolić. Wspólna praca bardzo zbliża i pomaga budować silną więź opartą na wzajemnym zaufaniu. Rozpoczynając szkolenie młodego dobermana należy zwrócić szczególną uwagę na to, że każde polecenie musi być bardzo spokojnie przekazane i zawsze skutecznie wyegzekwowane. Pies nigdy nie może wyczuć w zachowaniu swojego opiekuna niepewności lub uległości, w żadnym przypadku nie wolno mu pokazać, że może nie wykonać polecenia.

Szkolenie powinno się odbywać w krótkich, ale częstych sekwencjach, najlepiej codziennie, a nawet dwa razy dziennie. Doberman lubi się uczyć, ale nie znosi przymusu. Kluczem do sukcesu jest cierpliwość i autorytet przewodnika, który najprędzej buduje się podczas pozytywnego szkolenia połączonego z zabawą i dużą ilością nagród. Nie tylko smakołyków, wbrew pozorom żywiołowo okazana radość z jego sukcesu jest dla psa najlepszą nagrodą. Bardzo lubi być doceniany i widzieć, że jego sukcesy sprawiają opiekunowi radość, będzie wówczas idealnym uczniem i zrobi wszystko, żeby sprawić mu przyjemność i zasłużyć na jego uznanie. Natomiast nerwowa atmosfera oraz krzyki mogą spowodować utratę zaufania, odmowę współpracy, a w przypadku zastosowania jakiejkolwiek przemocy, nawet agresję. Właściciel musi sobie zdawać sprawę, że po takiej akcji, cała pracowicie budowana relacja może się rozsypać. Dlatego jeśli jest zmęczony, lub ma zły dzień, raczej niech ze szkolenia zrezygnuje i odłoży je na lepszy moment.
 
 
Int.Ch, Multi Ch, Mł.Ch.PL, Mł.Zw.KL, ZTP-V1B KAIROS de Grande Vinko.
Wł.Dominika Hucał

Szata

Doberman ma przylegającą do ciała, dobrze pigmentowaną skórę oraz krótką, gęstą, twardą i gładką sierść, całkowicie pozbawioną podszerstka.  

Umaszczenie

czarne lub czekoladowe z intensywnie kasztanowym, czystym, bardzo wyraźnie odgraniczonym podpalaniem. Występuje ono na kufie, w postaci pojedynczej plamki na policzkach i nad oczami, na spodzie szyi, parzyście na klatce piersiowej, nadgarstkach, śródręczach, śródstopiach oraz łapach, wewnętrznej stronie ud i ramion, a także na spodzie ogona. Inne odmiany kolorystyczne nie są przez FCI akceptowane, choć można spotkać dobermany błękitne, białe oraz izabelowate.

Pielęgnacja sierści nie wymaga wiele zachodu. Doberman nie ma podszerstka, w związku z czym odpada problem sezonowego linienia. Niestety przez cały rok gubi pojedyncze włosy okrywowe, które właściciel znajduje w całym mieszkaniu. Dlatego, jeśli zależy nam na porządku, warto psa bardzo regularnie szczotkować.
  
Więcej na temat pielęgnacji sierści dobermana i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj 

Mł.Ch.PL, Ch.PL ZTP Sg1b RIHANNA Elite House.
Wł.hod. Elite House. Zdj. Sarah Jennifer Beck

 

Zdrowie

Prawidłowo zadbany doberman z reguły cieszy się dobrym zdrowiem, od czasu do czasu zdarzają się jednak problemy z trawieniem oraz tak jak u wszystkich dużych psów zagrożenie skrętem żołądka. Niektóre psy tej rasy, zwłaszcza brązowe, mają skłonność do alergii skórnych. Dobermany, podobnie jak inne psy o posturze i charakterze sportowca, mogą mieć w młodości problemy z układem kostno-stawowym (dysplazja stawów biodrowych) i sercowo-oddechowym. W związku z tym przed osiągnięciem dorosłości nie powinny być zbyt forsownie trenowane.

Z chorób, które dość często spotyka się u psów tej rasy należy wymienić:
  • kardiomiopatię rozstrzeniową - poważne schorzenie kardiologiczne, które nie pozostaje bez wpływu na komfort życia psa i może nawet prowadzić do jego śmierci.
  • chorobę Willebranda - dziedziczne zaburzenie krzepnięcia krwi spowodowane ilościowym lub jakościowym defektem czynnika von Willebranda. Nasilenie objawów może się wahać od trudno gojących się siniaków po silne krwotoki.
  • zespół Wobblera - zwany inaczej zespołem chwiejności, spondylopatią szyjną lub kręgozmykiem szyjnym. Jest to zespół wrodzonych wad kręgosłupa szyjnego.
Ze schorzeń okulistycznych może pojawić się: przetrwała przerośnięta błona naczyniowa soczewki (PHTVL) oraz przetrwałe przerośnięte pierwotne ciało szkliste (PHPV), które mogą prowadzić do rozwinięcia się wtórnej zaćmy oraz ślepoty.

Wziąwszy pod uwagę fakt, że przy pomocy badania rtg oraz testów genetycznych można już ocenić ryzyko dziedziczenia przez potomstwo niektórych z wymienionych chorób, co pozwala uniknąć zachorowania, warto szukać szczenięcia w tych hodowlach, które je wykonują. Doberman żyje średnio od 10 do 14 lat.

Krótka, całkowicie pozbawiona podszerstka sierść powoduje, że doberman jest wrażliwy na bardzo niskie temperatury. Wszystko zależy od tego jak wyglądają jego spacery, jeśli cały czas biega z właścicielem lub z innymi psami, będzie mu ciepło, ale jeśli drepce krok za krokiem obok swojego pana, w naszym klimacie zmarznie i może się przeziębić. Wówczas koniecznie trzeba mu sprawić ciepłe ubranie, a jeśli ktoś się obawia, że to mu ujmie powagi, niech mu kupi specjalną, bardzo dobrze chroniącą przed zimnem kapę. Zobaczcie tutaj, jak dostojnie w niej wygląda.
 

Int.Ch, Multi Ch, Mł.Ch.PL, Zw.KL, BOG, BIS, ZTP - SG1A, IPO1 Tira Vento FOXTROTT.
Wł.hod. Tira Vento
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Doberman jest pięknym, wyjątkowo eleganckim psem, który przyciąga uwagę wielu osób. Przed nabyciem psa tej rasy trzeba się jednak bardzo poważnie zastanowić i szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jesteśmy w stanie sprostać trudom, jakich wymaga jego wychowanie. Nie jest to niestety pies dla każdego i nie nadaje się dla osób, którym jeszcze brak doświadczenia i po raz pierwszy przymierzają się do kupna psa. Panuje przekonanie, że doberman to elitarny pies dla elitarnego właściciela

Jeśli chodzi o miejsce do życia, nie ma dużych wymagań. Doskonale będzie się czuł zarówno w domu z ogrodem jak i w mieszkaniu. Potrzebuje dużo aktywności fizycznej, ale lubi także leniwe wieczory w pobliżu swoich właścicieli. Nie nadaje się do kojca, nie tylko z powodu delikatnej szaty, która nie chroni go przed zimnem, ale przede wszystkim ze względu na ogromną potrzebę stałego kontaktu z człowiekiem. Wprawdzie lubi pobiegać w ogrodzie lub odpoczywać leżąc na trawie, ale tylko w towarzystwie swojej rodziny, bo pozostawiony w nim sam będzie się nudził i zrobi wszystko, żeby szybko wrócić do domu. Nie lubi samotności, jeśli będzie musiał zostawać sam w domu, kiedy opiekunowie pójdą do pracy, trzeba go do tego od pierwszego dnia bardzo konsekwentnie przyzwyczajać. 

Int.Ch, Multi Ch, Mł.Ch.PL, Mł.Zw.KL, ZTP-V1B KAIROS de Grande Vinko.
Mł.Ch.PL.RO, Mł.Zw.KL.HU Vivat de Vinko WONDERFUL AALIYAH. Wł.Dominika Hucał
 
Ma bardzo stanowczy charakter i wymaga spokojnego, przyjacielskiego, ale jednocześnie zdecydowanego prowadzenia. W przeciwnym razie to on będzie rządził w domu. Wychowanie go nie jest zadaniem łatwym, a zaniedbanie wczesnej socjalizacji i błędy w wychowaniu, wynikające z niezrozumienia jego potrzeb oraz charakteru, mogą spowodować, że stanie się agresywny i niebezpieczny dla otoczenia. Jeśli ktoś nie ma doświadczenia, a bardzo chce mieć dobermana, powinien zdecydować się na wychowywanie go pod okiem doświadczonego fachowca, najlepiej zaczynając już od psiego przedszkola.

Właściciel psa tej rasy powinien być człowiekiem cierpliwym, dobrze zorganizowanym, zawsze spokojnym i opanowanym. Nie może wybuchać bez powodu, a tym bardziej uciekać się do przemocy lub karcić niesprawiedliwie. Jego zachowanie musi być dla psa przewidywalne, a każde polecenie zrozumiałe, wówczas będzie mógł je wykonać zgodnie z oczekiwaniem swojego opiekuna. Dobrze prowadzony pies jest bez reszty oddany swojej rodzinie, gotowy w jej obronie walczyć na śmierć i życie. Na jego przyjaźń trzeba zasłużyć, ale ten trud naprawdę się opłaca. Jest to pies niezwykle inteligentny, jego szkolenie jest prawdziwą przyjemnością, a ponadto stwarza doskonałe warunki dla przyjacielskiego budowania hierarchii i zaufania.
 

BOSS i BABY Baltic Residence

Doberman jest psem jednego pana, zawsze spośród członków rodziny wybiera jedną osobę, która jest dla niego najważniejsza. Domaga się zainteresowania i pieszczot, chodzi za nią krok w krok i najchętniej wybiera miejsce u jej boku. Psy tej rasy bardzo mocno przywiązują się do swojego opiekuna i oddanie ich w inne ręce stanowi dla nich ogromną tragedię, która fatalnie odbije się na ich psychice. Każdego psa powinno się brać z przekonaniem, że dołącza do rodziny na całe swoje życie, ale tak jak w przypadku niektórych ras pies sobie z tym jakoś poradzi, dla dobermana jest to prawdziwa katastrofa. Jest to jeszcze jeden powód, by nie decydować się na psa tej rasy bez odpowiedniej rozwagi i głębokiego zastanowienia.
 
Prawidłowo socjalizowany, od początku przyzwyczajany do obecności dzieci, potrafi się z nimi świetnie dogadywać pod warunkiem, że jego cierpliwość nie zostanie wystawiona na zbyt ciężką próbę. Raczej nie zaakceptuje wsadzania palca do oka albo ciągnięcia za uszy lub ogon. Jeszcze przed pojawieniem się szczeniaka w domu trzeba nauczyć dzieci odpowiedniego zachowania i szacunku dla psa, a jemu samemu zapewnić odwrót i schronienie w legowisku, gdzie dziecko nigdy nie powinno go niepokoić. Ma doskonały kontakt z respektującymi jego potrzeby dziećmi, pilnuje ich, chodzi za nimi krok w krok, lubi się z nimi bawić. Szczególnej ostrożności wymaga wprowadzenie dorosłego psa do rodziny posiadającej małe dziećmi, jeśli nigdy wcześniej nie miał kontaktu z małolatami. Natomiast nowonarodzone dziecko swoich właścicieli przyjmuje z wielką radością i od razu wciela się w rolę delikatnego i odpowiedzialnego baby-sittera. Doberman ma silny instynkt obrony dzieci z którymi się wychowuje, dlatego trzeba uważać, by podczas żywiołowej zabawy nie doszedł do wniosku, że jego podopiecznemu zagraża niebezpieczeństwo, bo może zbyt pochopnie zareagować. Zabawy dzieci z psem zawsze powinny odbywać się pod okiem dorosłych, bo ich pomysłów nigdy do końca nie da się przewidzieć. Dlatego staranne wychowanie oraz nauka wzajemnego szacunku przyda się zarówno jednym jak i drugim.
 

Int.Ch Multi Ch. Tira Vento BECHEROVKA w roli baby sittera. Wł.hod Tira Vento

Patrząc na to zdjęcie dziecka z dobermanem, nie mogę się oprzeć osobistemu wspomnieniu. Odwiedziłam kiedyś kuzynkę i trafiłam na moment, kiedy wychodziła do pobliskiego sklepu po szybkie zakupy. W domu została dobermanka Viola, a w łóżeczku z wysokimi bokami, pełniącym jednocześnie rolę kojca, śpiące roczne dziecko. Wydawało się, że nic nie może się zdarzyć. Kiedy wróciłyśmy do domu, otwierając drzwi, wpadłyśmy w panikę - stało się coś złego, bo Viola nie wybiegła na powitanie. Przerażone pobiegłyśmy do pokoju, w którym spało dziecko i wtedy zobaczyłam nieprawdopodobną scenę: Viola nienaturalnie skręcona leżała nieruchomo obok łóżeczka, a na niej spokojnie śpiący maluch. Była na miejscu, żeby w porę zamortyzować upadek, wytrzymała ścierpnięta w nienaturalnej pozycji, nie ruszyła się żeby malca nie obudzić i nie wybiegła, jak to miała w zwyczaju, żeby w drzwiach powitać swoją panią. Viola ma w mojej pamięci specjalne miejsce, gdybym miała jej zdjęcie z pewnością by tu było.

W stosunku do obcych doberman zachowuje się spokojnie i raczej powściągliwie. Jeśli jest sam w ogrodzie, można mieć pewność, że nikogo obcego nie wpuści. Nie musi się to wiązać z agresją, sam jego widok ma taką siłę przekonywania, że nikt nie odważy się go zlekceważyć. Kiedy pojawi się właściciel i zaprosi tę osobę do domu, pies bez problemu jej obecność zaakceptuje. Ponieważ z natury jest nieufny w stosunku do obcych, zachowa się powściągliwie, zanim nabierze do niego zaufania. Nie z każdym od razu się spoufala, więc może mu to zabrać trochę czasu.

Doberman ma bardzo dominujący charakter co powoduje, że może mieć problem z akceptacją psów, zwłaszcza tej samej płci. Bardzo dużo zależy od prawidłowej socjalizacji oraz wychowania. Psy od początku oswajane z obecnością innych czworonogów w swoim domu lub po ćwiczeniach w psim przedszkolu, dużo prędzej je zaakceptują. Nie bez znaczenia jest również doświadczenie i autorytet właściciela. Pies musi zrozumieć, jakich zachowań jego pan od niego oczekuje, oraz że nie ma przyzwolenia na jakiekolwiek przejawy agresji. Co do innych zwierząt, z którymi przyjdzie mu mieszkać pod jednym dachem, jeśli się razem wychowują, potrafią się z nimi zaprzyjaźnić i stworzyć wspaniały duet.  

Int.Ch. Ch.PL, Mł.Ch.PL, Zw.KL, ZTP V1A , IPO1 ASTON AZIR Robostus
Wł. Ewa Piwowarska

Na ulicy, nawet najbardziej spokojny doberman wzbudza respekt, a u niektórych nawet strach. Ma to tę dobrą stronę, że raczej nikt nie odważy się ani jego, ani jego opiekuna zaczepić. On też zna swoją siłę, więc raczej nie odczuwa potrzeby, żeby ją demonstrować. Gdyby jednak miał na to ochotę, trzeba go koniecznie powstrzymać i nauczyć powściągliwości i umiejętności zachowania spokoju w każdej sytuacji. Bardzo podobnie zachowuje się w stosunku do spotykanych na spacerze psów, sam raczej nie rwie się do konfrontacji, ale zaczepiony przez któregoś z nich, zawsze na zaczepkę odpowie. Właściciel musi być na to przygotowany i zrobić wszystko, żeby go w porę przed tym powstrzymać. Decydujące jest staranne wychowanie, jeśli je poważnie potraktuje, będzie miał komfort bezpieczeństwa, bez ryzyka oglądania psa w akcji.

Doberman ma bardzo dużo energii i wymaga sporej dawki ruchu dla jej rozładowania. Musi mieć przynajmniej jeden długi spacer dziennie z możliwością swobodnego wybiegania. Nadaje się do uprawiania wszystkich sportów, w zależności od miejsca zamieszkania i możliwości fizycznych właściciela. Niemal wszędzie można uprawiać jogging lub bieganie przy rowerze. Równie ważne jak ruch, jest rozwój umysłowy psa, do tego idealne jest obedience, canicross, agility, praca węchowa, obrona lub frisbee. Wszystkie te sporty pozwolą mu nie tylko zachować idealną kondycję, ale są też okazją do zacieśnienia przyjacielskich relacji. Dla opiekuna, który zapewni mu tyle atrakcji, pies zrobi wszystko i z radością będzie reagował na każde jego skinienie.
 

Dura Lex Polonia HIGH NOON. Wł. Weronika Karasiewicz. Zdj. Kinga Szulczewska

Nie jest to pies dla domatora uwielbiającego siedzący tryb życia. Jeżeli opiekun nie zapewni mu ciekawych, odpowiednich do jego temperamentu zajęć, sam je sobie znajdzie, co nie zawsze mu się spodoba. Ale wszystko w granicach rozsądku. To, że pies potrzebuje bardzo dużo aktywności fizycznej nie znaczy, że ma być w ustawicznym ruchu i cały czas ktoś musi się nim zajmować. On też musi i lubi się wyciszyć, jest mu to potrzebne do utrzymania dobrej kondycji fizycznej oraz psychicznej. Jest bardzo elastyczny i bez trudu dostosuje się do takiego rodzaju aktywności, jaka najbardziej odpowiada jego właścicielom.
 

Zalety i wady

+ doskonały pies obronny
+ czujny stróż
+ niezwykle inteligentny, szybko się uczy
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ odważny i lojalny
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ bezproblemowy w pielęgnacji
  - potrzebuje doświadczonego właściciela
- wymaga konsekwentnego prowadzenia
- ma tendencje do dominacji
- potrzebuje dużo ruchu

 

Ciekawostki

Niestandardowe umaszczenia dobermana

W USA hoduje się dobermany o białym, błękitnym oraz izabelowatym umaszczeniu. Nie są one przez  Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) uznane, co oznacza, że psy o takich umaszczeniach nie mają prawa do rodowodu.
  • Umaszczenie białe 

Jak widać na zdjęciu, białe dobermany przejawiają cechy albinotyczne, nie posiadają czarnej pigmentacji trufli nosowej, fafli i powiek, jaka zazwyczaj występuje u białych psów innych ras.

Można wyróżnić dwa rodzaje białego umaszczenia:
- częściowo białe, raczej jasno kremowe z niebieskimi oczami, różowym nosem, wargami i obwódkami oczu. Mają bardzo silną nadwrażliwość na słońce, zarówno oczu jak i skóry
- czysto białe albinosy z różowymi oczami. Zawdzięczają swój kolor recesywnemu genowi, który całkowicie blokuje produkcję melaniny. Oprócz problemów skórnych, u białych dobermanów może wystąpić również głuchota i ślepota.

  • Umaszczenie błękitne i izabelowate

5 umaszczeń dobermana - kolejno od lewej czarny, biały, brązowy, błekitny i izabella
 
Zarówno błękit jak i izabella, są wynikiem obecności recesywnego genu nierozjaśniającego kolor. Błękitny - to rozrzedzony czarny, a najrzadsza odmiana kolorystyczna dobermana, izabella - rozrzedzony brązowy. Obecność tego genu nie pozostaje niestety bez wpływu na zdrowie. Ich nosiciele często chorują na alopecję, której objawem są częściowe lub całkowite wyłysienia, niewydolność systemu immunologicznego, powodująca w ramach powikłań, takie choroby jak nużyca, ropne zapalenie skóry, różnego rodzaju dermatozy utrudniające leczenie, nadwrażliwość na słońce, a nawet nowotwory skóry. Wszystko to rzutuje na psychikę psa i jego samopoczucie. I najgorsze - wszystkie te schorzenia mają podłoże genetyczne i przy obecnym stanie wiedzy, są praktycznie nieuleczalne, można zmniejszyć ich dokuczliwość, ale nie można ich niestety wyleczyć. Wziąwszy to pod uwagę, Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zdecydowała się nie tylko ich nie uznać, ale całkowicie wykluczyć z oficjalnego standardu rasy, hodowli, wystaw oraz prób pracy. Jest to chyba pierwsza tak radykalna decyzja i jednocześnie godny uznania przejaw odpowiedzialności.
 

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
     
Wzorzec rasy FCI


Uwaga
:
Poniższa, polska wersja wzorca z 14.02.1994 roku, pochodzi ze strony Związku Kynologicznego w Polsce. Jego najnowsza wersja z 13.11.2015, opublikowana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI), nie została jeszcze przez ZKwP przetłumaczona, a zawiera dwie bardzo istotne zmiany, wynikające z wprowadzenia zakazu kopiowania uszu oraz ogona:

  • uszy pozostawione w stanie naturalnym, wysoko osadzone, średniej wielkości, proporcjonalne do wielkości głowy, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków
  • ogon naturalnej długości, lekko zaokrąglony, noszony ku górze (sierpowaty)
Źródło: http://www.fci.be/Nomenclature/Standards/143g02-en.pdf

FCI-Standard N° 143 /14. 02. 1994 / GB
DOBERMAN
POCHODZENIE : Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 14.02.1994.
UŻYTKOWOŚĆ :
Pies do towarzystwa, obronny i pracujący.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.
Sekcja 1 Pinczery i sznaucery
Obowiązują próby pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Doberman to jedyna rasa niemiecka , której nazwa pochodzi od nazwiska jej twórcy, Fryderyka Ludwika Dobermanna (02.01.1834 – 09.06.1894) . Mówi się, że był on poborcą podatkowym, właścicielem zakładu przerobu odpadów rzeźnianych, a także i hyclem, uprawnionym do wyłapywania włóczących się psów. Najostrzejsze z nich rozmnażał, kojarząc ze znanymi wówczas „psami rzeźnickimi”, uważanymi za stosunkowo czystą rasę. Te „psy rzeźnickie” odegrały najważniejszą role w postaniu późniejszego dobermana, a same pochodziły od dawnych rottweilerów, pomieszanych z występującymi w Turyngii psami owczarskimi o maści czarnej z kasztanowym podpalaniem. F.L. Dobermann dokonywał tych kojarzeń w latach siedemdziesiątych, uzyskując swoją rasę psów – czujnych, o wybitnych zaletach stróża i obrońcy. Wykorzystywane one były często do pracy w policji, a z czasem otrzymały nawet przydomek „psów żandarmów”. Były także psami do polowań, tępiącymi duże gryzonie. Nic dziwnego, że niebawem doberman został oficjalnie uznany za psa policyjnego, co nastąpiło w początku zeszłego wieku. Typowy doberman to pies średniej wielkości, silny i dobrze umięśniony. Choć mocny, powinien być przy tym elegancki i szlachetny w liniach. Musi być dobrym psem rodzinnym, do towarzystwa, obrońcą i psem służbowym.
WRAŻENIE OGÓLNE:

Doberman to pies średniej wielkości, mocny i dobrze umięśniony. Eleganckie linie ciała, dumna postawa i wyraz zdecydowania składają się na idealny obraz psa.
WAŻNE PROPORCJE:

Sylwetka dobermana jest niemal kwadratowa, zwłaszcza u samca. Długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego może być większa co najwyżej o 5% od wysokości w kłębie u psa, i 10% u suki.
ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT:
Usposobienie dobermana jest przyjazne i łagodne, jest on bardzo oddany rodzinie i kocha dzieci. Pożądany jest średnio pobudliwy temperament i średnia doza ostrości (czujności). Wymagany jest dobry kontakt z właścicielem i średni stopień pobudliwości. Doberman jest łatwy do ułożenia, lubi pracować, i powinien wykazywać zdolność do pracy, odwagę I twardość. Ma być pewny siebie i nieustraszony, ale też ma umieć przystosować się do warunków życia we współczesnym społeczeństwie.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA : Mocna, proporcjonalna do tułowia. Oglądana z góry ma kształt tępego klina. Oglądany z przodu wierzch mózgoczaszki jest niemal płaski i nie opada na boki w stronę uszu. Linia profilu mózgoczaszki przechodzi niemal bez załamania w linię profilu kufy, a z drugą stronę łagodnym łukiem przechodzi w szyję. Łuki brwiowe są wyraźnie rozwinięte, ale nie przesadnie wyrażone. Bruzda czołowa jest trochę widoczna. Oglądane z przodu i z góry boki głowy nie mogą być krągłe. Nieznaczne wypełnienie widoczne jest pomiędzy szczęką górną a kością policzkową, ale musi ono harmonizować z całkowitą długością głowy. Mięśnie na głowie powinny być dobrze rozwinięte.
Stop : Powinien być niewielki, ale zaznaczony.
TWARZOCZASZKA:
Nos : Nozdrza dobrze rozwinięte, raczej szerokie niż okrągłe, z dużymi otworami, nie wystający. Czarny u psów czarnych, u czekoladowych w odpowiednich jaśniejszych odcieniach.
Kufa : Musi być mocna, głęboka, i pozostawać w odpowiedniej proporcji do mózgoczaszki. Wargi otwierają się daleko, aż do trzonowców. Kufa ma być dostatecznie szeroka na końcu, zarówno szczęka górna, jak i dolna.
Wargi : Powinny być suche i przylegające, tak, że przy zamkniętym pysku nie są obwisłe. Ciemno pigmentowane, u psów czekoladowych odpowiednio jaśniejsze.
Uzębienie: Szczęki mocne i szerokie, zgryz nożycowy, uzębienie kompletne - 42 zęby prawidłowo rozmieszczone i normalnej wielkości.
Oczy : Średniej wielkości, owalne i ciemne, jaśniejsze dopuszczalne u psów czekoladowych. Powieki przylegające i pokryte włosem. Przełysienia wokół powiek są wysoce niepożądane.
Uszy : Wysoko osadzone, przycięte na długość harmonizującą z głową, stojące. Tam, gdzie cięcie uszu jest niedozwolone, mogą być pozostawione w naturalnym stanie – wówczas pożądane są średniej wielkości, przednimi krawędziami dobrze przylegające do policzków.
SZYJA:
Musi być odpowiednio długa, proporcjonalna zarówno do tułowia, jak i do głowy. Jest sucha i dobrze umięśniona, wzniesiona i łagodnie wygięta. Noszona wysoko, dodaje szlachetności sylwetce.
TUŁÓW:
Kłąb : Powinien być zarówno wysoki, jak i długi, zwłaszcza u samców, i podkreślać przebieg linii górnej, opadającej od kłębu do zadu.
Grzbiet : Krótki, dobrze związany, szeroki i dobrze umięśniony.
Lędźwie : Szerokie, dobrze umięśnione. Mogą być nieco dłuższe u suk.
Zad : Lekko opadający, prawie niewidocznie od guzów kulszowych do nasady ogona. Zaokrąglony, ani zupełnie poziomy, ani wyraźnie opadający, szeroki i dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa : Jej długość i głębokość muszą być proporcjonalne do długości tułowia. Głębokość klatki piersiowej stanowi około 50% wysokości w kłębie, jest ona odpowiednio szeroka, o lekko wysklepionych żebrach i wyraźnie zaznaczonym przedpiersiu.
Linia dolna : Od mostka do miednicy wyraźnie podciągnięta.
OGON:
Osadzony wysoko, krótko przycięty, z pozostawieniem widocznych mniej więcej dwóch kręgów. Tam, gdzie cięcie ogona jest zabronione, ogon może być pozostawiony w stanie naturalnym.
KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Widok ogólny : Oglądane ze wszystkich stron są niemal zupełnie proste, prostopadłe do podłoża, mocne.
Łopatki : Dobrze przylegające do tułowia, dobrze umięśnione, wystające powyżej linii kręgów odcinka piersiowego, ustawione możliwie jak najbardziej ukośnie, mniej więcej pod kątem 50% w stosunku do linii poziomej.
Ramię : Odpowiednio długie, dobrze umięśnione, tworzy z łopatką kąt około 105-110o.
Łokcie : Przylegające, nie wykręcone.
Przedramię : Mocne i proste, dobrze umięśnione, długości harmonizującej z tułowiem.
Nadgarstek : Mocny.
Śródręcze: O mocnym kośćcu, przy oglądaniu z przodu proste. Oglądane z boku lekko nachylone, nie więcej jak 10o stopni w stosunku do pionu.
Łapy : Krótkie i zwarte, palce wysklepione (kocie). Pazury krótkie i czarne.
KOŃCZYNY TYLNE:
Widok ogólny : Doberman, gdy patrzeć na niego z tyłu, jest szeroki i zaokrąglony, dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom ud i zadu. Dobrze rozwinięte mięśnie, biegnące od miednicy przez uda i kolana do podudzi, dają dobrą szerokość. Kończyny tylne są mocne i równoległe.
Udo : Długie i szerokie, dobrze umięśnione, staw biodrowy dobrze kątowany, około 80-85o w
stosunku do linii poziomej.
Kolano : Staw kolanowy mocny, składają się na niego kość udowa, kości podudzia i rzepka kolanowa.
Kątowanie w stawie kolanowym mniej więcej 130o.
Podudzie : Średniej długości, proporcjonalnej do całkowitej długości kończyn tylnych.
Staw skokowy: Średnio mocny, kąt w stawie skokowym około 140o.
Śródstopie: Krótkie i pionowe do podłoża.
Łapy: Jak przednie, palce krótkie, wysklepione i zwarte. Pazury krótkie i czarne.
CHODY:
Ruch ma kapitalne znaczenie zarówno dla wyglądu psa, jak i jego zdolności do pracy. Jest elegancki, elastyczny, żwawy, swobodny i przestrzenny. Wykrok kończyn przednich jak najdłuższy, akcja tyłu mocna i wydajna, daje dobry napęd. Kończyny przednie i tylne wyrzucane są parami równocześnie. Grzbiet, ściegna I stawy powinny być stabilne.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele i dobrze pigmentowana.
SZATA:
SIERŚĆ : Krótka, gęsta i twarda, gładko przylegająca i jednakowa na całym ciele. Podszerstek niedopuszczalny.
MAŚĆ : Czarna lub czekoladowa z intensywnie kasztanowym, czystym i wyraźnie odgraniczonym podpalaniem. Podpalanie występuje na kufie, w postaci pojedynczej plamki na policzkach i nad oczami, na spodzie szyi, parzyście na klatce piersiowej, na nadgarstkach, śródręczach, śródstopiach i łapach, wewnętrznej stronie ud i ramion, na spodzie ogona.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie: Psy : 68 – 72 cm. Suki : 63 – 68 cm.
Pożądane wartości średnie.
Waga : Psy : około 40 – 45 kg. Suki : około 32 – 35 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Wrażenie ogólne : Wyraz płci przeciwnej, lekkość budowy, brak masy, budowa zbyt ciężka, lekki kościec, wysokonożność.
- Głowa : Zbyt ciężka, zbyt wąska, za długa, za krótka, stop zbyt słabo lub zbyt mocno
zaznaczony, garbonos, mocno opadający profil mózgoczaszki, słaba żuchwa, okrągłe lub
szparkowate oczy, jasne oczy, zbyt wyraźne policzki, obwisłe wargi, oczy wypukłe lub
głęboko osadzone, uszy osadzone zbyt wysoko lub zbyt nisko, niedomknięty pysk.
- Szyja : Zbyt krótka lub całkiem krótka, luźna skóra na szyi, podgardle, zbyt długa, jelenia.
- Tułów: Grzbiet źle związany, ścięty zad, grzbiet zapadnięty lub wysklepiony, płaskie lub
beczkowate żebra, klatka piersiowa zbyt wąska lub płytka, grzbiet zbyt długi, słabo wyrażone
przedpiersie, brzuch podkasany lub obwisły.
- Kończyny : Zbyt strome lub zbyt głębokie katowanie kończyn przednich lub tylnych, luźne
łokcie, wszelkie odchylenia od podanej we wzorcu postawy i długości poszczególnych
odcinków kończyn, łapy ustawione zbyt wąsko lub zbyt szeroko, iksowata lub krowia postawa tyłu, miękkie lub luźne łapy, krzywe palce, jasne pazury.
- Szata : Podpalanie jasne lub rozmyte, nie całkiem czyste, zbyt ciemna maska, duże czarne
znaczenia na nogach, podpalanie na klatce piersiowej słabo widoczne lub zbyt rozległe. Sierść
długa, miękka, kędzierzawa, matowa, włos cienki, łysiny, sierść na tułowiu różnej długości,
widoczny podszerstek.
- Zachowanie: Niedostateczna pewność siebie, zbytnia pobudliwość i ostrość, zbyt niski lub
zbyt wysoki próg pobudliwości.
- Wielkość: Wzrost do 2 cm większy lub niższy od podanego powinien skutkować obniżeniem oceny.
- Ruch : Toczący, związany lub sztywny, inochód.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- Temperament : Lękliwy, nerwowy lub agresywny.
- Wrażenie ogólne: Zdecydowany wyraz płci przeciwnej.
- Oczy: Żółte (jak u ptaka drapieżnego), porcelanowe.
- Uzębienie : Tyłozgryz, zgryz cęgowy, przodozgryz, braki zębowe.
- Szata: Białe znaczenia, wyraźnie długi i falisty włos lub duże łysiny.
- Wielkość: Wzrost wyższy lub niższy od wzorcowego o więcej niż 2 cm.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być
zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/143.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.