Rasy psów

Wybierz inną rasę

DUŻY MÜNSTERLÄNDER

Pochodzenie


Duży munsterlander ma bardzo długą, sięgającą XVIII wieku historię, ale jako odrębna rasa zaistniał stosunkowo niedawno. Przez wiele lat niemieccy hodowcy krzyżowali różne psy do polowania na ptactwo, kierując się wyłącznie ich walorami użytkowymi i zupełnie nie przywiązując wagi do ich eksterieru. Kiedy w XIX wieku kynolodzy podjęli pracę nad uporządkowaniem ras myśliwskich, niemiecki Klub Wyżła Długowłosego opracował wzorzec, w którym jako jedyne poprawne umaszczenie przyjął czekoladowo białe. Wykluczył jednocześnie psy o umaszczeniu czarno białym, ponieważ uznał, że ta barwa świadczy o domieszce krwi nowofundlanda, setera irlandzkiego i setera szkockiego. Ponieważ w każdym miocie nadal przychodziły na świat również szczenięta czarno białe, którym odmawiano prawa do rodowodu, kupowali je myśliwi, dla których najważniejsze były ich walory użytkowe i zupełnie nie przejmowali się tym, że w ocenie kynologów nie są rasowe. Z czasem było ich na tyle dużo, że w 1919 roku utworzono Klub Munsterlandera. Od tego czasu popularność rasy znacznie wzrosła, psy stały się znane nie tylko na terenie całych Niemiec, ale również w Anglii. W Polsce do dziś są mało popularne.
 

Wygląd

Duży munsterlander jest bardzo eleganckim psem, o typowym wyglądzie psa myśliwskiego. Ma szeroką, nieco zaokrągloną głowę, osadzoną na niezbyt długiej, muskularnej szyi, ciemnobrązowe oczy, szerokie uszy, płasko zwisające przy głowie i wydatny czarny nos. Sylwetka psa wpisuje się w prostokąt, ma lekko opadający ku tyłowi grzbiet oraz ogon osadzony na linii grzbietu. Kończyny silne, łapy z mocnymi, przystosowanymi do pracy w terenie palcami i czarnymi pazurami.

Wysokość w kłębie: psy: 60 - 65 cm, suki: 58 - 63 cm.
Masa ciała: psy 25 - 29 kg, suki 25 kg.
 

Charakter, usposobienie

Duży munsterlander jest przede wszystkim doskonałym psem myśliwskim, wystawiającym i aportującym. Aportowanie jest jego pasją, więc na spacerach uwielbia cały czas nosić coś w pysku. Ma bardzo miły charakter, jest przyjazny w stosunku do innych zwierząt. Bardzo dobrze sprawdza się w różnego rodzaju konkursach posłuszeństwa i dyscyplinach sprawnościowych.
 

Szata

Duży munsterlander ma średnio długą sierść z pierzastymi frędzlami na tylnej stronie przednich łap i na ogonie.

Umaszczenie bardzo charakterystyczne, czarno białe, przy czym na białych łatach powinny występować czarne, cętkowane lub dereszowate znaczenia. Głowa zawsze czarna, dopuszczalna biała strzałka, pasek lub gwiazdka.

Sierść dużego munsterlandera wymaga niezbyt skomplikowanej, ale systematycznej pielęgnacji, szczególnie szczotkowania, zwłaszcza w tych miejscach, gdzie włos jest dłuższy i bardziej niż gdzie indziej podatny na filcowanie.

Więcej na temat pielęgnacji munsterlandera i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Zdrowie

Duży munsterlander jest psem cieszącym się zazwyczaj bardzo dobrym zdrowiem. Wystarczy jednak na niego spojrzeć, by wiedzieć, że jego uszy, zwłaszcza, jeśli dużo biega po lesie lub parku podczas wilgotnej pogody, wymagają regularnej kontroli, czyszczenia i usunięcia różnego rodzaju liści i kłosków, jakie zdołał w nich przynieść ze spaceru.
 

Do kogo pasuje ten pies ?


Munsterlander, jak każdy pies myśliwski, najbardziej lubi życie blisko lasu. Potrzebuje dużo ruchu, ale jeśli mu się go zapewni, może równie dobrze mieszkać w mieście. Świetnym sposobem na wyładowanie jego energii mogą być psie sporty, jogging ze swoim panem lub bieg przy rowerze. Z natury jest łagodny i przyjacielski, zarówno w stosunku do ludzi jak i zwierząt. Bardzo lubi dzieci, jest wobec nich delikatny i cierpliwy, nigdy nie znudzi się aportowaniem rzucanych przez nie zabawek. Bardzo przywiązany do swojego właściciela, źle znosi samotność, a po każdym jego powrocie wita go tak, jakby go rok nie widział. Niestety bardzo lubi szczekać, jeśli więc ktoś ma zamiar zamieszkać z nim w bloku, powinien pomyśleć o sąsiadach.

Zalety i wady

+ doskonały pies myśliwski
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ przyjazny wobec innych zwierząt
+ nadaje się do psich sportów i joggingu
  - potrzebuje dużo ruchu
- jest dość głośny



 


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 118/ 06.12.2012
DUŻY MÜNSTERLÄNDER
(Grosser Münsterländer)
Wersja polska: styczeń 2013
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2012
Użytkowość: wszechstronny, użyteczny w wielu dziedzinach pies myśliwski. Jego mocną stroną jest praca po strzale.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne. Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Rozwój historyczny dużego munsterlandera zaczyna się od średniowiecznych, łaciatych ptaszników poprzez Stöberhundy i Wachtelhundy, do wyżła w dziewiętnastym stuleciu. Duży munsterlander, tak samo jak mały munsterlander i wyżeł niemiecki długowłosy należą do rodziny wyżłów niemieckich długowłosych, których planowa hodowla sięga końca dziewiętnastego wieku. Gdy w 1909 roku Klub Niemieckiego Wyżła Długowłosego wykluczył z hodowli maść czarną, jej zwolennicy kontynuowali hodowlę psów czarno-białych, a w roku 1919 utworzyli Klub Czystej Hodowli Czarnobiałych Wyżłów z Munster. Bazę hodowlaną utworzyły przede wszystkim długowłose wyżły z Dolnej Saksonii i zachodniego Munsterlandu. Grupę założycielką utworzyły w 1922 roku 83 psy. Ich potomkowie wpisywani byli do ksiąg rodowodowych pod nazwą duży wyżeł z Munster. Obecnie klub Verband Grosse Munsterlander e.V. ma osiem oddziałów regionalnych, jest członkiem VDH i JGHV (Federacji Wyżłów Użytkowych)

WYGLĄD OGÓLNY:

Silnie umięśniony, o charakterystycznym wyglądzie, czystej linii i inteligentnym, szlachetnym wyrazie.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość ciała i wysokość w kłębie powinny być zbliżone, a najlepiej równe.
Długość ciała może przekraczać wzrost o 2 cm.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Najważniejsze cechy: łatwy w szkoleniu i układaniu, pewny w pracy, w szczególności po strzale, posiadający żywy temperament, bez oznak nerwowości.

GŁOWA:
Szlachetna i wydłużona, o inteligentnym wyrazie; dobrze zaznaczony i umięśniony podbródek.
Mózgoczaszka:
Stop: niewielki.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny pigment wierzchołka nosa.
Kufa: silna, długa i dobrze rozwinięta; grzbiet nosa prosty.
Fafle: niezwisające.
Uzębienie: silne i kompletne (42 zęby) z dobrze ukształtowanymi kłami i zgryzem nożycowym.
Oczy: im ciemniejsze, tym lepsze, powieki mocno przylegające.
Uszy: szerokie, zaokrąglone na końcach, płasko przylegające, raczej wysoko osadzone.

SZYJA:
Silna i dobrze umięśniona, ze szlachetnym wygięciem.

TUŁÓW:
Kłąb: długi, średniej wysokości, dobrze umięśniony.
Grzbiet: krótki, mocny, prosty.
Lędźwie: wyraźne, mocno umięśnione.
Zad: długi, szeroki, nieznacznie ścięty, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: widziana z boku jest szeroka, głęboka, o zaznaczonym przedpiersiu.
Linia dolna i brzuch: brzuch szczupły, napięty i lekko podkasany; słabizny krótkie.

OGON:
Noszony poziomo lub nieznacznie powyżej grzbietu, kontynuuje górną linię bez widocznej przerwy.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:

proste, silne i dobrze umięśnione, poprawnie kątowane.
Łopatki: łopatki przylegające do żeber.
Nadgarstki: elastyczne.
Łapy: lekko zaokrąglone, umiarkowanej długości; ścisłe palce, komplet palców.
Kończyny tylne:
o silnych, napiętych mięśniach; ustawione pionowo, poprawne kątowanie w stawie kolanowym i skokowym.
Łapy: jak w kończynach przednich; wilcze pazury są usuwane.

CHODY:
Sprężysty stęp i kryjący ziemię kłus z długim krokiem. Galop: harmonijny, ożywiony, z dobrym prowadzeniem i dużym zasięgiem.

SZATA:
Skóra: napięta.
Włos:
długi; gęsty, jednak gładki, niefalujący i niesterczący w sposób utrudniający myśliwskie zdolności. Szata musi być szczególnie długa i zwarta na zewnętrznej części przednich i tylnych nóg (dobrze pokryte włosem zwanym frędzlami).Także na ogonie sierść musi być szczególnie długa. Najwięcej frędzli rośnie w środkowej części ogona. Włos na płatach uszu powinien być długi i sięgający równo poza końcówkę płata (bezwłose końcówki uszu niepożądane). Włos na głowie jest krótki i gładki.
Umaszczenie:
Białe w czarne łaty lub niebieskie przesiane. Głowa czarna, dopuszczalna biała strzałka.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 60 - 65 cm suki: 58 - 63 cm
Waga: ok. 30 kg

WADY
:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa, zdolność do wykonywania pracy, do której był przeznaczony.
- Czaszka: zbyt szeroka, zbyt duży przełom czołowo-nosowy (stop).
- Kufa: rzymski nos, wklęsły profil, całkowity lub zauważalny brak pigmentacji.
- Fafle: luźne lub zwisające.
- Uzębienie: zgryz cęgowy, podwójne P1, brak 2 zębów przedtrzonowych (P1) lub 2 zębów trzonowych (M3).
- Oczy: zbyt jasne, widoczne czerwone spojówki.
- Uszy: nisko osadzone, odstające daleko od głowy.
- Szyja: zbyt krótka, długa, gruba lub chuda; podgardle.
- Kłąb: zbyt niski lub krótki.
- Grzbiet: zbyt długi, zapadnięty lub wysklepiony.
- Lędźwie: słabo umięśnione; przebudowane, nie dość płynnie przechodzące w zad.
- Zad: krótki, wąski, mocno ścięty.
- Klatka piersiowa: beczkowata, wąska, nie dość głęboka; brak przedpiersia.
- Brzuch: zbyt podkasany, zbyt obwisły.
- Ogon: noszony na bok, zawinięty ku górze, zagięty lub pierścieniowaty.
- Kończyny przednie: strome kątowanie, odstające lub wciśnięte łokcie; słabe nadgarstki, ustawione zbyt wąsko lub szeroko.
- Kończyny tylne: zbyt strome kątowanie, postawa krowia lub beczkowata, zbyt szeroko lub zbyt wąsko ustawione.
- Łapy: zajęcze, kocie, płaskie, ustawione do wewnątrz lub na zwenatrz.
- Chody: stęp i kłus - krótki, urywany, nienaturalny, drobny. Galop: krótki, urywany skok, zbyt mało energiczny.

Wady dyskwalifikujące:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Nos: brak pigmentacji.
- Entropium, ektropium.
- przodozgryz, tyło zgryz, zgryz przemienny.
- Brak siekaczy lub kłów, zębów trzonowych i przedtrzonowców (oprócz 2 P1 i M3).
- Maść inna od opisanej
- Zachowanie - temperament: strach przed wystrzałem lub wrażliwość na niego w jakimkolwiek stopniu. Lęk przed zwierzyną lub obcymi, gryzienie ze strachu.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/118.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.