Dzisiaj jest 14.10.2024
- Rasa - pochodzenie, rodowód
- OPIS RAS PSÓW od A do Z
- Kupno psa
- Adoptujemy psa ze schroniska
- Ekwipunek dla psa
- Wychowanie psa
- Problemy wychowawcze
- Szkolenie psa
- Pies w służbie człowieka
- Pies i prawo - obowiązki właściciela
- Charakter - tajniki psiej psychiki
- Agresja
- Jak zrozumieć psa ?
- Relacje psa z ludźmi i zwierzętami
- Żywienie według potrzeb
- Jak dobrze karmić ?
- Co warto wiedzieć o żywieniu
- Dodatki do psiej miski
- Ciekawostki na temat żywienia
- Jak dbać o oczy, uszy, zęby i ...
- Jak pielęgnować sierść
- PIELĘGNACJA SIERŚCI wg ras A-Z
- Problemy z psią sierścią
- Akcesoria do pielęgnacji sierści
- Dobór kosmetyków do rodzaju sierści
- Pies u fryzjera
- Wystawy psów rasowych
- Przygotowanie psa do wystaw
- Strategia wystawowa
- Wystawy - jak poprawić urodę ?
- Jedziemy po sukces
- Wsadzamy kij w mrowisko
- Spacer i rekreacja z psem
- Psie sporty
- Pies w podróży
- Wakacje z psem
- Wyjeżdżamy - a co z psem ?
- Pies w różnych miejscach i czasie
- Hodowla - rozród
- Sterylizacja - kastracja
- Profilaktyka zdrowotna
- Walka z pasożytami
- Pasożyty zewnętrzne
- Pasożyty wewnętrzne
- Jak pies zaraża się pasożytami ?
- Leczenie i profilaktyka
- Glista psia - Toxocara canis
- Tęgoryjec - Ancylostoma caninum
- Włosogłówka - Trichuris vulpis
- Robaczyca serca - Dirofilariosa
- Tasiemiec psi - Dipylidium caninum
- Tasiemiec bąblowcowy - Echinococcus granulosus
- Kokcydioza - Coccidiosis canum
- Lamblioza - Giardia intestinalis
- Choroby psów
- Pomoc w nagłych wypadkach
- Opieka nad chorym psem
- Problemy starszego wieku
- Słownik pojęć kynologicznych
- Książki, które warto przeczytać
- Ciekawostki na temat psów
- Opinie na temat karm MILLS FARM
Rasy psów
Wybierz inną rasę
Epagneul breton, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Bretanii. Pierwsze wzmianki o rasie pochodzą z połowy XIX wieku, ale dopiero w 1896 roku pies tej rasy po raz pierwszy pojawił się na wystawie w Paryżu. Wyhodowany został jako regionalny pies myśliwski. Anglicy polujący we Francji, po sezonie łowieckim często pozostawiali swoje psy na przechowanie u okolicznych chłopów. Ci postanowili je skrzyżować z miejscowymi psami myśliwskimi i w ten sposób, dzięki skojarzeniu z seterami, pointerami oraz angielskimi springerami, epagneul breton nabrał więcej elegancji i wytrwałości w polowaniu. Selekcja hodowlana zmierzała do uzyskania jak najlepszego psa myśliwskiego i to się udało. Jest doskonałym płochaczem, wystawia zwierzynę a na koniec aportuje ją z lądu lub z wody. Sprawdza się zarówno w polowaniu na ptaki jak i zwierzynę futerkową.
To, że jest dziś we Francji najbardziej popularnym psem myśliwskim, epagneul breton zawdzięcza Arturowi Enaud, który na początku XIX wieku stworzył planowy program hodowlany mający na celu odbudowanie starej, powoli zanikającej rasy. W 1901 roku pierwszy spaniel bretoński o imieniu Boy został wpisany do Francuskiego Rejestru Psów Rasowych. W roku 1907 powstał Klub Spaniela Bretońskiego i opublikowano pierwszy wzorzec tej rasy. Na pierwszej wystawie klubowej, która odbyła się w miejscowości Loudeac, pojawiło się aż pięćdziesiąt psów, ale niestety ciągle jeszcze o bardzo niewyrównanym eksterierze. Wskutek tego, w 1923 roku standard rasy został skorygowany, potem uczyniono to ponownie w 1950 roku i od tego czasu niezmieniony obowiązuje do dziś. Epagneul breton jest jedną z nielicznych ras francuskich, która zdobyła dużą popularność poza jej granicami, w tym w Stanach Zjednoczonych, gdzie pies otrzymał wdzięczną nazwę brittany.
Poziom wyznaczyły trzy francuskie hodowle: Du mas de la Combe, Cornouaille oraz Keranlouan, w których już drugie pokolenie właścicieli hoduje psy na najwyższym poziomie. Praktycznie wszystkie europejskie spaniele bretońskie mają w swoich rodowodach psy z tych hodowli.
Wyjątkowe zalety tej rasy zostały docenione także w Polsce, szczególnie przez myśliwych. Na wystawach widać je rzadko, są to przede wszystkim wspaniałe psy użytkowe, o miłej wprawdzie powierzchowności, ale nie na tyle efektowne, by w konkursie piękności zdystansować wielkie wystawowe gwiazdy. Ich właściciele nie są zazwyczaj miłośnikami wystaw, bo dla nich przede wszystkim liczą się ich walory myśliwskie.
Wysokość w kłębie: psy 48 – 51 cm, suki 47 - 50.
Masa ciała: 15 – 18 kg.
Pielęgnacja spaniela bretońskiego nie jest skomplikowana, choć w okresie zmiany sierści trzeba jej poświecić trochę więcej czasu i regularnie ją szczotkować.
Więcej na temat pielęgnacji spaniela bretońskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Jeśli stworzy mu się możliwość wyładowania energii w plenerze, w domu będzie idealnie spokojny. Połączenie kanapy z lasem - jak najbardziej tak, sama kanapa stanowczo nie.
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
EPAGNEUL BRETON
(Epagneul Breton)
Kraj pochodzenia: Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001
Użytkowanie: wyżeł, szczególnie do pracy w polu.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
EPAGNEUL BRETON
Pochodzenie
Epagneul breton, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Bretanii. Pierwsze wzmianki o rasie pochodzą z połowy XIX wieku, ale dopiero w 1896 roku pies tej rasy po raz pierwszy pojawił się na wystawie w Paryżu. Wyhodowany został jako regionalny pies myśliwski. Anglicy polujący we Francji, po sezonie łowieckim często pozostawiali swoje psy na przechowanie u okolicznych chłopów. Ci postanowili je skrzyżować z miejscowymi psami myśliwskimi i w ten sposób, dzięki skojarzeniu z seterami, pointerami oraz angielskimi springerami, epagneul breton nabrał więcej elegancji i wytrwałości w polowaniu. Selekcja hodowlana zmierzała do uzyskania jak najlepszego psa myśliwskiego i to się udało. Jest doskonałym płochaczem, wystawia zwierzynę a na koniec aportuje ją z lądu lub z wody. Sprawdza się zarówno w polowaniu na ptaki jak i zwierzynę futerkową.
To, że jest dziś we Francji najbardziej popularnym psem myśliwskim, epagneul breton zawdzięcza Arturowi Enaud, który na początku XIX wieku stworzył planowy program hodowlany mający na celu odbudowanie starej, powoli zanikającej rasy. W 1901 roku pierwszy spaniel bretoński o imieniu Boy został wpisany do Francuskiego Rejestru Psów Rasowych. W roku 1907 powstał Klub Spaniela Bretońskiego i opublikowano pierwszy wzorzec tej rasy. Na pierwszej wystawie klubowej, która odbyła się w miejscowości Loudeac, pojawiło się aż pięćdziesiąt psów, ale niestety ciągle jeszcze o bardzo niewyrównanym eksterierze. Wskutek tego, w 1923 roku standard rasy został skorygowany, potem uczyniono to ponownie w 1950 roku i od tego czasu niezmieniony obowiązuje do dziś. Epagneul breton jest jedną z nielicznych ras francuskich, która zdobyła dużą popularność poza jej granicami, w tym w Stanach Zjednoczonych, gdzie pies otrzymał wdzięczną nazwę brittany.
Poziom wyznaczyły trzy francuskie hodowle: Du mas de la Combe, Cornouaille oraz Keranlouan, w których już drugie pokolenie właścicieli hoduje psy na najwyższym poziomie. Praktycznie wszystkie europejskie spaniele bretońskie mają w swoich rodowodach psy z tych hodowli.
Wyjątkowe zalety tej rasy zostały docenione także w Polsce, szczególnie przez myśliwych. Na wystawach widać je rzadko, są to przede wszystkim wspaniałe psy użytkowe, o miłej wprawdzie powierzchowności, ale nie na tyle efektowne, by w konkursie piękności zdystansować wielkie wystawowe gwiazdy. Ich właściciele nie są zazwyczaj miłośnikami wystaw, bo dla nich przede wszystkim liczą się ich walory myśliwskie.
Wygląd
Spaniel bretoński jest psem mocno zbudowanym, raczej przysadzistym. Ma zaokrągloną głowę, wyraźny stop i prosty grzbiet nosa zakończony ciemniejszą niż szata truflą. Oczy bursztynowe, harmonizujące z kolorem szaty, o łagodnym spojrzeniu. Uszy wysoko osadzone, dość krótkie, nieco zaokrąglone. Szyja średniej długości, bez śladów podgardla. Tułów wpisany w kwadrat, o prostym grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, szerokich lędźwiach i lekko spadzistym zadzie. Ogon wysoko noszony, naturalnie krótki lub przycięty, nie powinien przekraczać 10 cm.
Wysokość w kłębie: psy 48 – 51 cm, suki 47 - 50.
Masa ciała: 15 – 18 kg.
Charakter, usposobienie
Spaniel bretoński jest psem o idealnym wprost charakterze. Jest wspaniałym, bardzo wszechstronnym psem myśliwskim, może tropić, wystawiać i aportować zwierzynę. Jest nieocenionym pomocnikiem myśliwego, bezbłędnie z nim współpracującym, niemal uprzedzającym jego polecenia. Uznany został powszechnie za najbardziej inteligentnego psa myśliwskiego. Jest jednocześnie przemiłym psem do towarzystwa, całkowicie pozbawionym agresji. Bardzo przywiązany do swojego właściciela, jest najszczęśliwszy, jeśli może towarzyszyć mu wszędzie, a najlepiej na polowaniu. Urodzony pracuś, który nie znosi bezczynności.
Szata
Spaniel bretoński ma przylegającą, tylko lekko falistą, średniej długości szatę, która na uszach, brzuchu i tylnej powierzchni łap tworzy niezbyt obfite frędzle.
Umaszczenie pomarańczowo-białe, wątrobiano-białe, czarno-białe i trójkolorowe. Dopuszcza się także drobne cętki, ale są one niżej cenione. W Stanach Zjednoczonych akceptowane jest tylko umaszczenie pomarańczowo-białe i ewentualnie wątrobiano-białe.
Umaszczenie pomarańczowo-białe, wątrobiano-białe, czarno-białe i trójkolorowe. Dopuszcza się także drobne cętki, ale są one niżej cenione. W Stanach Zjednoczonych akceptowane jest tylko umaszczenie pomarańczowo-białe i ewentualnie wątrobiano-białe.
Pielęgnacja spaniela bretońskiego nie jest skomplikowana, choć w okresie zmiany sierści trzeba jej poświecić trochę więcej czasu i regularnie ją szczotkować.
Więcej na temat pielęgnacji spaniela bretońskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Spaniel bretoński jest psem wyjątkowo silnym i zdrowym, dożywa średnio 14-16 lat. Jest także niezwykle odporny na warunki pogodowe. Aż do grudnia, do końca sezonu łowieckiego, potrafi aportować ptactwo z wody. Nie spotyka się u tej rasy przypadków dysplazji i innych chorób dziedzicznych.
Do kogo pasuje ten pies ?
Spaniel bretoński jest idealnym psem dla polującego indywidualnie myśliwego i w takiej roli czuje się najlepiej. Jest łagodny i posłuszny, uwielbia współpracować ze swoim panem, cały czas jest w niego wpatrzony, gotowy do wykonania każdego polecenia. Nadaje się nawet dla niedoświadczonego właściciela, nie potrzebuje specjalnego szkolenia, bo układa się go bardzo łatwo. Trzeba jednak pamiętać, że jest to pies bardzo uczuciowy, wrażliwy i potrzebuje delikatnej ręki oraz stałego, bliskiego kontaktu z człowiekiem. Jest też doskonałym psem rodzinnym i do towarzystwa. Uwielbia zabawy z dziećmi, jest wobec nich delikatny i wyrozumiały. Jego pasją jest jednak las, dlatego psy tej rasy powinny mieszkać blisko natury, na wsi, z dala od miejskiego zgiełku.
Jeśli stworzy mu się możliwość wyładowania energii w plenerze, w domu będzie idealnie spokojny. Połączenie kanapy z lasem - jak najbardziej tak, sama kanapa stanowczo nie.
Zalety i wady
+ wszechstronny pies myśliwski + doskonały pies do towarzystwa + przyjazny wobec dzieci + pozbawiony agresji + nadaje się dla niedoświadczonego właściciela + łatwy w pielęgnacji |
- potrzebuje bardzo dużo ruchu - nie nadaje się do mieszkania w bloku |
Jak znaleźć dobrą hodowlę?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 95EPAGNEUL BRETON
(Epagneul Breton)
Kraj pochodzenia: Francja
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001
Użytkowanie: wyżeł, szczególnie do pracy w polu.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Pochodzi z Francji, dokładniej z centrum Bretanii. Aktualnie, liczbowo, pierwsza rasa wyżłów we Francji. Najprawdopodobniej jeden z najstarszych psów typu spaniel, ulepszany od początku XX wieku poprzez różne krzyżówki i selekcje. Projekt wzorca dla rasy powstały w Nantes w 1907 roku, został przedstawiony i przyjęty podczas pierwszego Zgromadzenia Plenarnego Klubu w Loudeac (Cotes du Nord) 7 czerwca 1908 roku.
WYGLĄD OGÓLNY:
Najmniejszy z wyżłów. Spaniel Bretoński jest wyżłem o krótkim ogonie lub bez. Harmonijnie zbudowany na solidnym, niegrubym kośćcu. Całość zwarta i muskularna na plecach, jednak bez ociężałości, jest dość elegancki. Pies jest silny i mocny, ma bystre spojrzenie i inteligentny wygląd. Pełen energii, którą zachował w drodze ewolucji i otrzymał przy ujednolicaniu tej rasy.
WAŻNE PROPORCJE:
Czaszka dłuższa niż grzbiet nosa w stosunku 3 : 2
Całość głowy proporcjonalna do ciała.
Głębokość klatki piersiowej równa jest połowie wysokości w kłębie.
Pies może być wpisany w kwadrat.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Pies przystosowuje się do każdego środowiska, towarzyski, inteligentny i uważny, zrównoważony umysłowo. Wyróżniający się w tropieniu, chodach, zmyśle węchu, rozległości przeszukiwań, spontaniczności i trzymania postawy, poddający się szkoleniu.
GŁOWA:
Dobrze rzeźbiona. Skóra dobrze przylegająca.
Mózgoczaszka: lekko zaokrąglona zarówno widziana z profilu, jak i od przodu. Widziane z góry strony boczne są lekko wypukłe. Linie czaszkowo- przednie są równoległe. Szerokość czaszki mierzona między łukami policzkowymi jest niższa od jej długości.
Trzewioczaszka:
Nos: nozdrza szerokie, wilgotne i dobrze otwarte, w kolorze jak szata, jak brzegi powiek i naturalne otwory.
Grzbiet nosa: prosty, strony boczne kufy są prawie równoległe
Fafle: z obszernej skóry, dosyć cienkie i dobrze przylegające. Żuchwa dyskretnie zamaskowana przez fafle. Całość bez odbarwień.
Szczęki/zęby: uzębienie dobrze osadzone, kompletne i zdrowe. Zgryz nożycowy.
Policzki: mało wydatne, skóra dobrze przylegająca.
Oczy: lekko ukośne. O inteligentnym wyrazie, łagodne, lekko zaokrąglone, nie kuliste, z cienkimi i dobrze przylegającymi powiekami, dobrze ubarwione. Tęczówka podobnego koloru co szata, najlepiej ciemniejsza.
Uszy: przyczepione wysoko, trójkątne, dosyć szerokie, raczej krótkie (wyciągnięte do przodu, końcówki małżowin usznych sięgają stopu). Częściowo pokryte sfalowaną sierścią szczególnie w części wyższej, końcówki pokryte krótką sierścią. Zawsze się ruszają, kiedy osobnik jest uważny lub w akcji.
SZYJA:
Średniej długości i dobrze umięśniona, w formie stożka ściętego i lekko zarysowana, ale nigdy zaokrąglona. Dobrze odseparowana od łopatek, bez podgardla.
TUŁÓW:
Linia grzbietu: prosta aż do lędźwi i początku zadu.
Kłąb: mało uwydatniony.
Grzbiet: prosty, krótki.
Mostek: szeroki i trochę odchylony do tyłu. Tylne boki długie i szczupłe.
Brzuch: lekko podniesiony.
Boki: trochę podniesione i trochę rozległe.
OGON:
Osadzony wysoko, noszony poziomo lub lekko opadający, często pies merda nim, kiedy jest czymś zainteresowany lub coś robi. Spaniel ten może urodzić się bez lub ze szczątkowym ogonem. Jeśli ogon jest kopiowany, idealna długość wynosi 3-6 cm, nie powinien przekraczać 10 cm.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: pionowe. Stawy sprężyste i mocne.
Bark: ruchliwy, długi (30% wysokości kłębu), dobrze przyczepiony i z grubymi mięśniami. Jego nachylenie jest typowe dla psów galopujących, zawiera się między 55 a 60 stopni do horyzontalnej. Wierzchołki łopatek oddalone są o 5 cm.
Ramię: szerokie, grube z uwidocznionymi mięśniami. Jego długość jest nieznacznie dłuższa od długości barku. Kąt łopatkowo-ramienny zawiera się między 115 a 120 stopni.
Przedramię: dobrze umięśnione. Jego długość jest nieco większa od długości ramienia. Jego ustawienie powinno być prawie pionowe.
Śródręcza: mocne, zachowujące jednak giętkość, lekko pochylone (ich ustawienie zawiera się między 10 a 15 stopni odchylenia w pionie).
Łapy przednie: raczej okrągłe, palce zwarte, poduszki zamknięte, pazury krótkie.
Kończyny tylne: pionowe, patrząc od tyłu równoległe.
Uda: szerokie z grubymi uwidocznionymi mięśniami. Ukośne, w stosunku do pionu ustawione między 70, a 75 stopni.
Podudzia: długości nieco większej niż uda, uwidocznione umięśnienie. Szersze w wyższej części. Kąt udowo-goleniowy ma prawie 130 stopni.
Staw skokowy: wąski, z widocznymi ścięgnami.
Śródstopia: silne, widziane z profilu są bliskie pionu.
Łapy tylne: dłuższe niż przednie, zachowują jednak te same cechy.
CHODY:
Poszczególne ruchy są łatwe, ale silne, regularne i żywe. Kończyny przemieszczają się równo w linii bez przesadzonych wahań pionowych ciała i bez kołysań, linia grzbietu zostaje zamknięta. Galop jest ruchem podstawowym w terenie, wykrok jest szybki o średniej rozpiętości, tylne kończyny nie są odrzucane do tyłu (galop uporządkowany).
OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: cienka, przylegająca i dobrze pigmentowana.
Sierść: powinna być cienka, niejedwabista, gładka lub lekko odstająca od ciała. Nigdy kręcona. Bardzo krótka na głowie i stronach wewnętrznych kończyn. Strony tylne kończyn pokryte frędzlami, które stają się coraz rzadsze, aż do łap.
Umaszczenie: szata biała i pomarańczowa, biała i czarna, biała i brązowa, o nieregularnych plamach. Szata srokata, albo dereszowata, czasami cętkowana na grzbiecie nosa, faflach i kończynach. Również ze znaczeniami podpalonymi (płowe, pomarańczowe albo ciemne), na grzbiecie nosa, na faflach, nad oczami i na kończynach, na piersi, nad osadzeniem ogona u trzykolorowych. Wąska strzałka na głowie jest pożądana przy każdym umaszczeniu.
Umaszczenie jednokolorowe nie jest dopuszczalne.
WZROST:
Wysokość w kłębie: psy - wysokość minimalna: 48 cm, z tolerancją -1 cm, wysokość maksymalna 51 cm, z tolerancją +1 cm, suki wysokość minimalna: 47 cm, z tolerancją - 1cm, wysokość maksymalna 50 cm, z tolerancją +1 cm. Wielkość idealna: psy: 49 - 50 cm suki: 48 - 49 cm
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
- Charakter: nieśmiały, uciekające spojrzenie.
- Linie głowy: lekko rozchodzące się.
- Nos: nieznaczne ślady depigmentacji. Wnętrze nozdrzy odbarwione.
- Uzębienie: zgryz cęgowy. Zęby źle osadzone.
- Grzbiet nosa: gruby, nie dość lub za bardzo opuszczony.
- Oczy: gałkowate, migdałowe lub okrągłe.
- Uszy: za nisko osadzone, wąskie przy osadzeniu.
- Grzbiet: łękowaty albo karpiowaty.
- Zad: za wąski, ścięty.
- Brzuch: o dużej objętości, szczupły jak u charta.
- Stopy: spłaszczone, za długie lub za okrągłe.
- Szyja: za krótka i gruba, lekkie podgardle.
- Lędźwie: długie, wąskie i słabe.
- Barki: za wklęsłe, często połączone ze słabymi lędźwiami, za krótkie.
- Kończyny: słaby kościec. Niezwiązane łokcie. Łapy skierowane na zewnątrz.
- Sierść: krótka na tułowiu.
Poważne wady:
- Zachowanie: flegmatyczny temperament.
- Czaszka: łuki policzkowe za bardzo wystające. Wyraźny stop, łuki brwiowe za bardzo wystające.
- Oczy: jasne, złośliwe spojrzenie.
- Szyja: za długa. Wyraźne podgardle.
- Ruch: skrępowane ruchy.
Wady dyskwalifikujące:
- Negatywne cechy charakteru: agresywny, tchórzliwy.
- Brak typu płci.
- Wady powiek: entropium, ektropium.
- Szczęka: wystająca.
- Uzębienie: braki P1 i M3 nie mają znaczenia. Dopuszcza się brak dwóch P2, albo jednego P2 i jednego P3. Wszystkie inne ubytki prowadzą do dyskwalifikacji.
- Depigmentacja nosa i powiek.
- Obecność wilczych pazurów.
- Poważne anomalie morfologiczne.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/95.pdf
WYGLĄD OGÓLNY:
Najmniejszy z wyżłów. Spaniel Bretoński jest wyżłem o krótkim ogonie lub bez. Harmonijnie zbudowany na solidnym, niegrubym kośćcu. Całość zwarta i muskularna na plecach, jednak bez ociężałości, jest dość elegancki. Pies jest silny i mocny, ma bystre spojrzenie i inteligentny wygląd. Pełen energii, którą zachował w drodze ewolucji i otrzymał przy ujednolicaniu tej rasy.
WAŻNE PROPORCJE:
Czaszka dłuższa niż grzbiet nosa w stosunku 3 : 2
Całość głowy proporcjonalna do ciała.
Głębokość klatki piersiowej równa jest połowie wysokości w kłębie.
Pies może być wpisany w kwadrat.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Pies przystosowuje się do każdego środowiska, towarzyski, inteligentny i uważny, zrównoważony umysłowo. Wyróżniający się w tropieniu, chodach, zmyśle węchu, rozległości przeszukiwań, spontaniczności i trzymania postawy, poddający się szkoleniu.
GŁOWA:
Dobrze rzeźbiona. Skóra dobrze przylegająca.
Mózgoczaszka: lekko zaokrąglona zarówno widziana z profilu, jak i od przodu. Widziane z góry strony boczne są lekko wypukłe. Linie czaszkowo- przednie są równoległe. Szerokość czaszki mierzona między łukami policzkowymi jest niższa od jej długości.
Trzewioczaszka:
Nos: nozdrza szerokie, wilgotne i dobrze otwarte, w kolorze jak szata, jak brzegi powiek i naturalne otwory.
Grzbiet nosa: prosty, strony boczne kufy są prawie równoległe
Fafle: z obszernej skóry, dosyć cienkie i dobrze przylegające. Żuchwa dyskretnie zamaskowana przez fafle. Całość bez odbarwień.
Szczęki/zęby: uzębienie dobrze osadzone, kompletne i zdrowe. Zgryz nożycowy.
Policzki: mało wydatne, skóra dobrze przylegająca.
Oczy: lekko ukośne. O inteligentnym wyrazie, łagodne, lekko zaokrąglone, nie kuliste, z cienkimi i dobrze przylegającymi powiekami, dobrze ubarwione. Tęczówka podobnego koloru co szata, najlepiej ciemniejsza.
Uszy: przyczepione wysoko, trójkątne, dosyć szerokie, raczej krótkie (wyciągnięte do przodu, końcówki małżowin usznych sięgają stopu). Częściowo pokryte sfalowaną sierścią szczególnie w części wyższej, końcówki pokryte krótką sierścią. Zawsze się ruszają, kiedy osobnik jest uważny lub w akcji.
SZYJA:
Średniej długości i dobrze umięśniona, w formie stożka ściętego i lekko zarysowana, ale nigdy zaokrąglona. Dobrze odseparowana od łopatek, bez podgardla.
TUŁÓW:
Linia grzbietu: prosta aż do lędźwi i początku zadu.
Kłąb: mało uwydatniony.
Grzbiet: prosty, krótki.
Mostek: szeroki i trochę odchylony do tyłu. Tylne boki długie i szczupłe.
Brzuch: lekko podniesiony.
Boki: trochę podniesione i trochę rozległe.
OGON:
Osadzony wysoko, noszony poziomo lub lekko opadający, często pies merda nim, kiedy jest czymś zainteresowany lub coś robi. Spaniel ten może urodzić się bez lub ze szczątkowym ogonem. Jeśli ogon jest kopiowany, idealna długość wynosi 3-6 cm, nie powinien przekraczać 10 cm.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: pionowe. Stawy sprężyste i mocne.
Bark: ruchliwy, długi (30% wysokości kłębu), dobrze przyczepiony i z grubymi mięśniami. Jego nachylenie jest typowe dla psów galopujących, zawiera się między 55 a 60 stopni do horyzontalnej. Wierzchołki łopatek oddalone są o 5 cm.
Ramię: szerokie, grube z uwidocznionymi mięśniami. Jego długość jest nieznacznie dłuższa od długości barku. Kąt łopatkowo-ramienny zawiera się między 115 a 120 stopni.
Przedramię: dobrze umięśnione. Jego długość jest nieco większa od długości ramienia. Jego ustawienie powinno być prawie pionowe.
Śródręcza: mocne, zachowujące jednak giętkość, lekko pochylone (ich ustawienie zawiera się między 10 a 15 stopni odchylenia w pionie).
Łapy przednie: raczej okrągłe, palce zwarte, poduszki zamknięte, pazury krótkie.
Kończyny tylne: pionowe, patrząc od tyłu równoległe.
Uda: szerokie z grubymi uwidocznionymi mięśniami. Ukośne, w stosunku do pionu ustawione między 70, a 75 stopni.
Podudzia: długości nieco większej niż uda, uwidocznione umięśnienie. Szersze w wyższej części. Kąt udowo-goleniowy ma prawie 130 stopni.
Staw skokowy: wąski, z widocznymi ścięgnami.
Śródstopia: silne, widziane z profilu są bliskie pionu.
Łapy tylne: dłuższe niż przednie, zachowują jednak te same cechy.
CHODY:
Poszczególne ruchy są łatwe, ale silne, regularne i żywe. Kończyny przemieszczają się równo w linii bez przesadzonych wahań pionowych ciała i bez kołysań, linia grzbietu zostaje zamknięta. Galop jest ruchem podstawowym w terenie, wykrok jest szybki o średniej rozpiętości, tylne kończyny nie są odrzucane do tyłu (galop uporządkowany).
OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: cienka, przylegająca i dobrze pigmentowana.
Sierść: powinna być cienka, niejedwabista, gładka lub lekko odstająca od ciała. Nigdy kręcona. Bardzo krótka na głowie i stronach wewnętrznych kończyn. Strony tylne kończyn pokryte frędzlami, które stają się coraz rzadsze, aż do łap.
Umaszczenie: szata biała i pomarańczowa, biała i czarna, biała i brązowa, o nieregularnych plamach. Szata srokata, albo dereszowata, czasami cętkowana na grzbiecie nosa, faflach i kończynach. Również ze znaczeniami podpalonymi (płowe, pomarańczowe albo ciemne), na grzbiecie nosa, na faflach, nad oczami i na kończynach, na piersi, nad osadzeniem ogona u trzykolorowych. Wąska strzałka na głowie jest pożądana przy każdym umaszczeniu.
Umaszczenie jednokolorowe nie jest dopuszczalne.
WZROST:
Wysokość w kłębie: psy - wysokość minimalna: 48 cm, z tolerancją -1 cm, wysokość maksymalna 51 cm, z tolerancją +1 cm, suki wysokość minimalna: 47 cm, z tolerancją - 1cm, wysokość maksymalna 50 cm, z tolerancją +1 cm. Wielkość idealna: psy: 49 - 50 cm suki: 48 - 49 cm
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
- Charakter: nieśmiały, uciekające spojrzenie.
- Linie głowy: lekko rozchodzące się.
- Nos: nieznaczne ślady depigmentacji. Wnętrze nozdrzy odbarwione.
- Uzębienie: zgryz cęgowy. Zęby źle osadzone.
- Grzbiet nosa: gruby, nie dość lub za bardzo opuszczony.
- Oczy: gałkowate, migdałowe lub okrągłe.
- Uszy: za nisko osadzone, wąskie przy osadzeniu.
- Grzbiet: łękowaty albo karpiowaty.
- Zad: za wąski, ścięty.
- Brzuch: o dużej objętości, szczupły jak u charta.
- Stopy: spłaszczone, za długie lub za okrągłe.
- Szyja: za krótka i gruba, lekkie podgardle.
- Lędźwie: długie, wąskie i słabe.
- Barki: za wklęsłe, często połączone ze słabymi lędźwiami, za krótkie.
- Kończyny: słaby kościec. Niezwiązane łokcie. Łapy skierowane na zewnątrz.
- Sierść: krótka na tułowiu.
Poważne wady:
- Zachowanie: flegmatyczny temperament.
- Czaszka: łuki policzkowe za bardzo wystające. Wyraźny stop, łuki brwiowe za bardzo wystające.
- Oczy: jasne, złośliwe spojrzenie.
- Szyja: za długa. Wyraźne podgardle.
- Ruch: skrępowane ruchy.
Wady dyskwalifikujące:
- Negatywne cechy charakteru: agresywny, tchórzliwy.
- Brak typu płci.
- Wady powiek: entropium, ektropium.
- Szczęka: wystająca.
- Uzębienie: braki P1 i M3 nie mają znaczenia. Dopuszcza się brak dwóch P2, albo jednego P2 i jednego P3. Wszystkie inne ubytki prowadzą do dyskwalifikacji.
- Depigmentacja nosa i powiek.
- Obecność wilczych pazurów.
- Poważne anomalie morfologiczne.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/95.pdf
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!